Spis treści
Bezmyślne papugi
Izaj. 29:13 Mówi więc PAN: Ponieważ ten lud zbliża się do mnie swymi ustami i czci mnie swymi wargami, a jego serce jest daleko ode mnie i jego bojaźń wobec mnie jest wyuczoną przez nakazy ludzi;
Żadne omówienie Biblijnej i Reformowanej, czyli reformacyjnej, ewangelicznej prawdy o usprawiedliwieniu przez samą wiarę nie jest kompletne bez uwzględnienia bliskiego, koniecznego i znaczącego związku usprawiedliwienia i wybrania. Ze względu na brak źródła w prawdzie wiecznego wybrania Bożego nauka o usprawiedliwieniu przez wiarę nie będzie słusznie wyznawana i nie będzie mogła być podtrzymywana.
Kalwin ostrzegał, że ci, którzy odmówią nauczania o Bożej predestynacji lub nie będą jej nauczać, a szczególnie o Jego wiecznym wyborze niektórych w odróżnieniu od innych, których potępił, z konieczności utracą ewangeliczną prawdę o usprawiedliwieniu. Odnosząc się konkretnie do Bożego wybrania i potępienia, które właśnie wyjaśnił, Kalwin napisał:
„Jeśli te kwestie nie zostaną wyłączone z kontrowersji, chociaż będziemy mogli ciągle powtarzać jak papugi, że jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę, nigdy nie będziemy trzymać się prawdziwej doktryny usprawiedliwienia.”[1]
Również dzisiaj w kościołach Reformowanych, Prezbiteriańskich i ewangelickich bezpiecznie mieszkają liczne teologiczne i usługujące papugi, powtarzające w swoich wykładach i książkach: „usprawiedliwienie wyłącznie przez wiarę, usprawiedliwienie jedynie przez wiarę”, które milczą na temat wybrania, a nawet głośno godzą się na kompromis w sprawie doktryny poprzez głośne potwierdzenie zbawczej łaski Bożej dla wszystkich bez wyjątku ludzi i łaskawego pragnienia Boga zbawienia wszystkich ludzi bez wyjątku, czemu towarzyszy odrzucenie dekretu potępienia.
Nic więc dziwnego, że w kościołach, w których te papugi recytują z pamięci ortodoksyjną doktrynę o usprawiedliwieniu, pojawia się i utrwala się dzisiaj otwarte, odważne zaprzeczanie usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę. I to bez zastosowania dyscypliny! Często ze świadomą odmową dyscyplinowania!
Czym jest Elekcja?
Przez wybranie rozumie się wieczny, bezwarunkowy, łaskawy wybór Boga w Chrystusie określonej liczby pewnych osób (jako oblubienicy i ciała Jezusa Chrystusa) do zbawienia, któremu towarzyszy wieczne i równie bezwarunkowe powołanie przez Boga innych na potępienie (które to potępienie, lub kara, wynika z ich niewiary i innych grzechów). Wybranie to prawda, której nauczają
Jan 15:16 Nie wy mnie wybraliście, ale ja was wybrałem i przeznaczyłem, abyście wyszli i wydali owoc, i aby wasz owoc trwał, i aby Ojciec dał wam to, o cokolwiek poprosicie go w moje imię.
.
Rzym. 8:29-30 29. Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi. 30. Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał, tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych też uwielbił.
.
Efez. 1:4-5 4. Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości. 5. Przeznaczył nas dla siebie, ku usynowieniu przez Jezusa Chrystusa, według upodobania swojej woli;
.
Efez. 1:11 W nim, mówię, w którym też dostąpiliśmy udziału, przeznaczeni według postanowienia tego, który dokonuje wszystkiego według rady swojej woli;
.
1 Tes. 5:9 Gdyż Bóg nie przeznaczył nas na gniew, lecz abyśmy otrzymali zbawienie przez naszego Pana Jezusa Chrystusa;
.
Mat. 11:25-26 25. W tym czasie Jezus powiedział: Wysławiam cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te sprawy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je niemowlętom. 26. Tak, Ojcze, gdyż tak się tobie upodobało.
.
1 Piotra 1:2 Wybranych według uprzedniej wiedzy Boga Ojca, przez uświęcenie Ducha dla posłuszeństwa i pokropienia krwią Jezusa Chrystusa. Łaska i pokój niech się wam pomnożą.
.
Psalm 139:16 Twoje oczy widziały niedoskonały płód mego ciała; w twojej księdze są zapisane wszystkie moje członki i dni, w które były kształtowane, gdy jeszcze żadnego z nich nie było.
Kanony z Dort wyznają prawdę o Elekcji w Rozdziale 1.7:
Wybranie jest niezmiennym zamiarem Boga, poprzez który Bóg przed założeniem świata, według suwerennego upodobania woli swojej, z całego rodzaju ludzkiego, który z własnej winy upadł z pierwotnego stanu czystości w grzech i zgubę, wybrał pewną liczbę osób do zbawienia w Chrystusie, którego od wieczności wyznaczył Pośrednikiem i Głową wybranych, oraz fundamentem zbawienia. [2]
Elekcja i usprawiedliwienie w konfesjach i Piśmie
Wyznania Reformowane uczą o ścisłym, koniecznym i znaczącym związku usprawiedliwienia i wybrania.
Kanony 1.7 stwierdzają dalej, że w wiecznym dekrecie wybrania Bóg
„zadecydował… obdarzyć ich [tych, których wybrał] prawdziwą wiarą [i] usprawiedliwieniem”.[3]
Kanony 1.9 nauczają, że
„wybranie jest źródłem każdego zbawiającego dobra [a więc i usprawiedliwienia], z którego wypływają jako owoce i skutki: wiara, [która jest narzędziem usprawiedliwienia]”[4].
Westminsterskie Wyznanie Wiary w rozdziale poświęconym usprawiedliwieniu oświadcza, że
„Bóg odwiecznie postanowił usprawiedliwić wszystkich wybranych”[5].
To wyznanie wiary umiejscawia źródło usprawiedliwienia w Bożym dekrecie wybrania; czyni z usprawiedliwienia wyjątkową korzyść zbawienia, którą Bóg zamierzył dla wybranych; utożsamia beneficjentów usprawiedliwienia, zarówno w zamyśle Bożym, jak i zbawczym dziele Boga w historii, jako wybrańców. I zapewnia, że wszyscy, dla których Bóg przeznaczył usprawiedliwienie, będą usprawiedliwieni.
.
Elekcja i usprawiedliwienie w Piśmie Świętym
Bliski i znaczący związek między usprawiedliwieniem a wybraniem, potwierdzony przez wyznania Reformowane, jest solidnie oparty na Piśmie Świętym. W Liście do Efezjan Paweł postrzega tę relację w świetle wiecznego wybrania, czyli przeznaczenia do zbawienia:
Efez.1:5 Przeznaczył nas dla siebie, ku usynowieniu przez Jezusa Chrystusa, według upodobania swojej woli
Adopcja dzieci jest aktem prawnym Boga w świadomości wierzącego, zależnym od usprawiedliwienia wierzącego i następującym bezpośrednio po nim, jeśli nie jest aspektem samego usprawiedliwienia. Jakkolwiek postrzega się adopcję, adopcja implikuje usprawiedliwienie, tak więc Apostoł w Efezjan 1:5 uczynił usprawiedliwienie celem Boga w Jego predestynacji, czyli wyborze swego ludu w wieczności. Tekst uczy, że Bóg przeznaczył nas do usprawiedliwienia.
Podobnie List do Rzymian uczy, że usprawiedliwienie było końcem i pewnym zbawiennym skutkiem w historii Bożego dekretu elekcji:
Rzym. 8:30 Których przeznaczył… tych też usprawiedliwił
Aby poprawnie odczytać to wyrażenie, należy podkreślić słowa „przeznaczeni” i „tych”. To tak, jakby Apostoł odpowiadał na pytanie: kogo Bóg usprawiedliwia? Jednocześnie sformułowanie to stwierdza, że predestynacja miała na celu usprawiedliwienie tych, którzy są predestynowani. Na ścisły związek usprawiedliwienia i wybrania wskazuje pytanie i odpowiedź z wersetu 33:
Rzym. 8:33 Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Bóg jest tym, który usprawiedliwia
Związek usprawiedliwienia i wybrania stanowi samą strukturę Listu do Rzymian.
- W rozdziałach 3–5 Apostoł przedstawia, wyjaśnia i broni ewangelicznej prawdy o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę, co jest głównym tematem listu.
. - W rozdziałach 8–11 uzasadnia tę prawdę Ewangelii i umiejscawia jej źródło w łaskawym, wiecznym wyborze Boga. „Których przeznaczył… tych też usprawiedliwił” (8:30). „Mówi bowiem do Mojżesza: Zlituję się, nad kim się zlituję, i zmiłuję się, nad kim się zmiłuję” (9:15).
W świetle pierwszych ośmiu rozdziałów Listu do Rzymian miłosierdzie i współczucie Boga są w szczególności Jego usprawiedliwieniem bezbożnych. To miłosierne i współczujące usprawiedliwienie ma swoje źródło i wyjaśnienie, w tym także wyjaśnienie poszczególnych podmiotów miłosierdzia i współczucia, w odwiecznej woli Boga, aby okazać im miłosierdzie i współczucie, czyli w Jego wiecznym, suwerennym wyborze niektórych.
.
Związek Elekcji i usprawiedliwienia
Rzym. 8:33 Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Bóg jest tym, który usprawiedliwia.
Według Pisma Świętego, jak wiernie wyznają konfesje Reformowane, związek usprawiedliwienia i elekcji polega na tym, że właściwie rozumiane usprawiedliwienie implikuje i wymaga wiecznego Bożego wybrania jako jego źródła:
- jeśli usprawiedliwienie następuje wyłącznie przez wiarę, niezależnie od wszelkich uczynków i wartości grzesznika (Rzym. 3:28; 4:5; 5:1; Gal. 2:16; 3:11)
; - jeśli usprawiedliwienie przez wiarę oznacza, że wiara jest narzędziem usprawiedliwienia, a nie przyczyną czy warunkiem (Jer. 23:6; 1 Kor. 1:30; 2 Tym. 1:2; Łuk. 1:77; Rzym. 3:24-25; 4:5; Psalm 32:1-2; Filip. 3:9; Tyt. 3:5; 2 Tym. 1:9)
; - i jeśli sama wiara, zarówno jako moc wiary, jak i jako czynność wiary w Chrystusa ku przebaczeniu i sprawiedliwości, jest darem Bożym dla grzesznika, który wierzy, (2 Piotra 1:1; Filip. 1:29; Dzieje 18:27; Efez. 2:8; Efez. 6:23; 1 Kor. 3:5; Rzym. 12:3; Dzieje 13:48)
to jedynym wyjaśnieniem usprawiedliwienia grzeszników (w odróżnieniu od innych którzy nie wierzą i którzy nie dostąpili usprawiedliwienia, chociaż słyszą tę samą Ewangelię co ci, którzy wierzą) jest pierwotnym, wiecznym celem łaski Boga wobec grzeszników, którzy wierzą i są usprawiedliwieni, to znaczy wiecznym, suwerennym wyborem przez łaskę Bożą do usprawiedliwienia i zbawienia.
Wyjaśnieniem usprawiedliwienia grzesznika nie może być nic w nim samym, gdyż jest on winny i całkowicie zdeprawowany, łącznie z tym, że jego wola jest niewolnikiem grzechu. (Przysłów 5:22; 12:13; 22:5; 29:6; Jan 8:34, Rzym. 6:20; Tyt. 3:3; 2 Piotra 2:19; 1 Jana 5:19). Grzesznik sam w sobie nie ma ani prawa, ani zdolności do wiary, a przez wiarę – zdolności uczynienia siebie obiektem Bożego daru usprawiedliwienia.
Źródłem i wyjaśnieniem samej wiary grzesznika, jako usprawiedliwiającego wyroku Boga poprzez tę wiarę, jest wieczny wybór Boga tego grzesznika. Kanony z Dordt wyrażają tę zależność wiary, która usprawiedliwia wybranie:
„To, że niektórzy otrzymują dar wiary od Boga, a inni nie, wynika z odwiecznego wyroku Bożego... Zgodnie z tym wyrokiem Bóg łaskawie zmiękcza serca wybranych, nawet te najbardziej uparte, oraz skłania je do uwierzenia; tych zaś, których nie wybrał, pozostawia ich własnej nieprawości i w uporze na sprawiedliwy sąd. W tym właśnie objawia się głęboki, łaskawy a jednocześnie sprawiedliwy podział wśród ludzi równie zasługujących na zgubę, [przez] wyrok wybrania i potępienia objawiony w Słowie Bożym”[6]
Na biblijne poparcie tego stwierdzenia o zależności wiary, z jej funkcją usprawiedliwiającą, Kanony przywołują
Dzieje 15:18 Znane są Bogu od wieków wszystkie jego sprawy.
.
Efez. 1:11 W nim, mówię, w którym też dostąpiliśmy udziału, przeznaczeni według postanowienia tego, który dokonuje wszystkiego według rady swojej woli;
Doświadczenie usprawiedliwienia i Elekcji
Rzym. 5:1 Będąc więc usprawiedliwieni przez wiarę, mamy pokój z Bogiem przez naszego Pana Jezusa Chrystusa;
Umiejscowienie źródła usprawiedliwienia w wiecznym, łaskawym wyborze Boga jest kwestią własnego doświadczenia usprawiedliwionego grzesznika. Jest to także sprawa najwyższej wagi dla zapewnienia wierzącego grzesznika o miłości Boga do niego i o jego pewnym zbawieniu. W chwili usprawiedliwienia grzesznik, któremu przebaczono:
- zostaje cudownie uwolniony od winy i wstydu za swoją grzeszność i wszystkie swoje przestępstwa
, - wyzwolony od gniewu Bożego, przekleństwa prawa i niewoli szatana
Grzesznikowi bramy nieba otwierają się dzięki społeczności z Bogiem w Jezusie Chrystusie — grzesznik woła:
„Komu i czemu jestem wdzięczny za tę łaskę usprawiedliwienia? Skąd przychodzi do mnie to przebaczenie i wiara, dzięki której otrzymuję przebaczenie?”
Odpowiedź Ewangelii w jego własnej świadomości brzmi:
„Z wcześniejszego, łaskawego postanowienia Boga wobec mnie w Jego dekrecie o wyborze”.
Bóg pragnie nie tylko, aby Jego lud został usprawiedliwiony wyrokiem dającym pewność deklaracji sprawiedliwości, ale także, aby wiedział i był pewien swego wiecznego wybrania, to znaczy Bożej wiecznej miłości do swego ludu. Jest to możliwe tylko wtedy, gdy usprawiedliwienie ma swoje źródło w dekrecie, czyli jeśli Bóg usprawiedliwia tych, których „przeznaczył” (Rzym. 8:30).
Aspektem tej pewności czyjegoś wybrania jest to, że usprawiedliwiony grzesznik zdaje sobie sprawę, że jego usprawiedliwienie wynika z wybrania miłości, która była (i jest) szczególna i rozróżniająca. Dekret będący wiecznym źródłem wiary i usprawiedliwienia jednych, suwerennie odrzuca także innych, skazując ich na śmierć w niewierze i innych grzechach, niewybaczonych i nieusprawiedliwionych, godnych zatem wiecznego potępienia. To oświeca usprawiedliwionego grzesznika czystą łaską wybrania, która wyjaśnia jego wiarę i sprawiedliwość, poniża go i zwiększa jego wdzięczność wobec wybierającego Boga.
.
Dekret potępienia
Tym, co szczególnie wskazuje i poleca nam wieczną i niezasłużoną łaskę wybrania jest wyraźne świadectwo Pisma Świętego, iż nie wszyscy, lecz tylko niektórzy są wybrani, podczas gdy inni mocą odwiecznego wyroku zostają pominięci, których Bóg, w swym suwerennym, najsprawiedliwszym, nienagannym i niezmiennym upodobaniu postanowił zostawić w powszechnej nędzy w którą z własnej woli wpadli, i nie dać im zbawiającej wiary… Jest to dekret potępienia”[7]
Żaden wyznający chrześcijanin nie może uniknąć tego aspektu relacji usprawiedliwienia i wybrania, chociaż wielu próbuje to zrobić. Jeśli w rzeczywistości usprawiedliwienie zależy wyłącznie od wybrania, jeśli wybranie jest źródłem usprawiedliwienia, jeśli wyjaśnieniem przebaczenia niektórym grzesznikom jest ich wybranie przez Boga, to z konieczności wynika z rady Bożej, że inni nie wierzą i są nieusprawiedliwieni. Bóg ich nie wybrał, lecz odrzucił. Bóg postanowił, że nie da im wiary, a przez wiarę sprawiedliwości Chrystusowej.
To jest rzeczywistość, przerażająca rzeczywistość, jak to wyraził Kalwin, wiecznego potępienia
Rzym. 9:21-22 21. Czy garncarz nie ma władzy nad gliną, żeby z tej samej bryły zrobić jedno naczynie do użytku zaszczytnego, a drugie do niezaszczytnego? 22. A cóż, jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i dać poznać swoją moc, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu przygotowane na zniszczenie;
.
Przysłów 16:4 PAN uczynił wszystko dla samego siebie, nawet niegodziwego na dzień zła.
.
1 Piotra 2:8 Kamieniem potknięcia i skałą zgorszenia dla tych, którzy nie wierząc, potykają się o słowo, na co też są przeznaczeni.
.
2 Piotra 2:3 I z chciwości będą wami kupczyć przez zmyślone opowieści. Ich sąd od dawna nie zwleka, a ich zatracenie nie śpi.
.
Judy 1:4 Wkradli się bowiem pewni ludzie, od dawna przeznaczeni na to potępienie, bezbożni, którzy łaskę naszego Boga zamieniają na rozpustę i wypierają się jedynego Pana Boga i naszego Pana Jezusa Chrystusa.
.
Psalm 92:7 Gdy niegodziwi wyrastają jak ziele i kwitną wszyscy czyniący nieprawość, to tylko po to, aby byli wykorzenieni aż na wieki;
.
Hiob 12:14 Oto on burzy, a nikt nie może odbudować, zamyka człowieka, a nikt nie może otworzyć.
.
Hab. 1:12 Czy ty nie jesteś od wieków, PANIE, mój Boże, mój Święty? My nie umrzemy. PANIE, postawiłeś ich na sąd. Ty, nasza Skało, przeznaczyłeś ich na karanie.
Negacja potępienia, jak czyni to wielu rzekomych protestantów, oznacza narażenie na szwank prawdy Ewangelii o łaskawym usprawiedliwieniu. Odrzucenie potępienia jest z konieczności stwierdzeniem, że usprawiedliwienie zależy od woli i działania grzesznika.
Wiara leży zatem w naturalnych zdolnościach każdego grzesznika – w jego rzekomej wolnej woli – i dlatego usprawiedliwienie zależy od samego grzesznika, niezależnie od tego, czy jest to jego dzieło wiary, rzekomo poprzez tę wolną wolę, czy też jakieś inne dzieło. Negacja potępienia koniecznie implikuje nauczanie o usprawiedliwieniu z uczynków.
.
Zabezpieczenie doktryny
Apostoł Paweł jest głęboko zaniepokojony ochroną prawdy Ewangelii o usprawiedliwieniu przez samą wiarę, a jej ostatecznym celem jest uwielbienie Boga dla zbawienia grzeszników (co jest sednem przesłania Listu do Rzymian). To wyjaśnia włączenie przez Pawła prawdy o predestynacji do drugiej połowy Rzymian 8 i Rzymian 9–11.
Omówienie predestynacji w tym fragmencie nie jest odosobnionym, dogmatycznym traktatem na ten temat. Jest nieodłączną częścią przedstawiania i obrony łaskawego usprawiedliwienia z konieczną ochroną doktryny, którą zapewnia jedynie predestynacja. Apostoł nie zadaje dobrego powodu teologicznego: „Któż będzie o cokolwiek oskarżał wierzących?” ale: „Kto będzie oskarżał wybranych Bożych?” (Rzym. 8:33, podkreślenie dodane).
Taki jest związek usprawiedliwienia i wybrania, że usprawiedliwienie powiększa łaskę wybrania. Bóg tak powiązał usprawiedliwienie z wybraniem jako wiecznym, suwerennie łaskawym źródłem usprawiedliwienia, aby prawdziwy Kościół głosząc podstawową prawdę Ewangelii o usprawiedliwieniu i wierzący doświadczający tej prawdy, ogłaszał, wyznawał i wychwalał wieczne wybranie.
- Bóg chce, aby grzesznik, któremu przebaczono, zrobił coś więcej niż tylko wysławiał swoją usprawiedliwiającą łaskę.
. - Bóg chce, aby Kościół i wierzący czynili więcej niż tylko głosili chwałę o krzyżu Chrystusa.
. - Bóg chce, aby Kościół i usprawiedliwiony wierzący poznali, wyznali i wywyższyli Boże wybranie jako źródło krzyża, wiary i usprawiedliwienia.
Rzeczywiście, niewiedza, milczenie i zaprzeczanie wybraniu z konieczności doprowadzą do zaprzeczenia lub zepsucia krzyża i usprawiedliwienia.
.
Stawką jest Boża chwała
Izaj. 48:11 Ze względu na siebie, na siebie samego, to uczynię, bo jakże miałoby być splugawione moje imię? Przecież mojej chwały nie oddam innemu.
Tylko wtedy, gdy w głoszeniu i wyznaniu Kościoła doszukamy się usprawiedliwienia u jego źródła w łaskawym wyborze Boga, łaska Boża w zbawieniu swego ludu będzie wiernie i zgodnie z prawdą wyznawana na chwałę Bożą. Niezależnie od tego, czy kościół lub wyznający wierzący zaczyna dobrze od uznania usprawiedliwienia przez samą wiarę, jeśli ten kościół lub wyznający wierzący odmówi głoszenia lub wyznawania wybrania jako źródła usprawiedliwienia, ten kościół lub wyznający wierzący w końcu nie będzie mógł zachować usprawiedliwienie jedynie przez wiarę.
Ten kościół lub wyznający wiarę popadnie w herezję usprawiedliwienia przez wiarę i uczynki. Niechętni z jakiegokolwiek powodu do odważnego i ciągłego głoszenia lub wyznawania usprawiedliwienia, którego źródłem i wyjaśnieniem jest wieczne wybranie Boga, w końcu będą głosić lub wyznawać, że źródłem i wyjaśnieniem usprawiedliwienia jest sam grzesznik – jego dzieło wiary w ramach jego wolnej woli i innych dobrych uczynków.
.
Podcięty korzeń Reformacji
1 Tym. 1:5-6 5. Końcem zaś przykazania jest miłość płynąca z czystego serca, z prawego sumienia i wiary nieobłudnej; 6. Od czego niektórzy odstąpili i zwrócili się ku czczej gadaninie;
Chociaż główną doktryną Reformacji, zarówno dla Kalwina, jak i dla Lutra, było usprawiedliwienie wyłącznie przez wiarę, najgłębszą troską Reformacji, zarówno dla Lutra, jak i dla Kalwina, nie było usprawiedliwienie wyłącznie przez wiarę, ale zbawienie w Chrystusie przez suwerenną łaskę Boga, mającą swoje źródło w wiecznym wyborze, któremu towarzyszy wieczne, suwerenne potępienie.
.
…przez Luteran
To, że Luter nieco złagodził tę troskę na późniejszym etapie swojej posługi, pod wpływem Filipa Melanchtona, było fatalne dla późniejszego luteranizmu – fatalne dla wyznania przez późniejszy luteranizm usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę.
.
…przez Rzym
Powodem heretyckiej rzymskokatolickiej doktryny o usprawiedliwieniu jest niechęć tego kościoła do prawdy o predestynacji. W samym środku odrzucenia przez Rzym prawdy o usprawiedliwieniu przez samą wiarę znajdują się zarówno jego stwierdzenie, że doskonale zdaje sobie sprawę ze związku pomiędzy predestynacją, czyli wybraniem, a usprawiedliwieniem, jak i wyraz jej wstrętu do doktryny o wyborze.
Co więcej, nikt, dopóki jest w tym śmiertelnym życiu, nie powinien tak daleko przypuszczać, jeśli chodzi o tajemną tajemnicę Boskiego przeznaczenia [wybrania], aby z całą pewnością stwierdzić, że z całą pewnością znajduje się w liczbie predestynowanych; jakby prawdą było, że usprawiedliwiony albo nie może już więcej grzeszyć, albo jeśli zgrzeszy, powinien przyrzec sobie pewną skruchę; bo inaczej niż poprzez specjalne objawienie nie można poznać, kogo Bóg sobie wybrał. [8]
…przez Arminian
Ponieważ Arminianie odrzucili prawdę o suwerennym, bezwarunkowym wyborze, zaprzeczyli także szczególnemu, ograniczonemu odkupieniu krzyża, które zasługiwało na wiarę i usprawiedliwienie dla wybranych. Herezja ta wymagała od teologii arminiańskiej zepsucia doktryny o usprawiedliwieniu. Usprawiedliwienie w teologii arminiańskiej nie jest przypisywaniem posłuszeństwa Chrystusa w wyborze grzeszników na podstawie wiary. Chodzi raczej o to, aby Bóg traktował samą wiarę grzesznika i posłuszeństwo wiary jako sprawiedliwość grzesznika wobec Boga, a wiara i posłuszeństwo mają swoje źródło w wolnej woli grzesznika, zgodnie z teologią arminiańską.
Powszechne, warunkowe wybory wymagają powszechnego pojednania. A powszechne pojednanie wymaga warunkowego usprawiedliwienia, to znaczy usprawiedliwienia składającego się z aktu wiary grzesznika i przez niego uwarunkowanego.
.
Potępienie herezji
Gal. 1:8 Lecz choćbyśmy nawet my albo anioł z nieba głosił wam ewangelię inną od tej, którą wam głosiliśmy, niech będzie przeklęty.
Tę heretycką doktrynę o usprawiedliwieniu, wywodzącą się z fałszywej doktryny o wyborze, Kanony z Dordt potępiają:
Synod odrzuca błędy tych: Którzy nauczają: Że nowe przymierze łaski, jakie zawarł Bóg Ojciec z człowiekiem za pośrednictwem śmierci Chrystusa, nie polega na tym, że poprzez wiarę, która przyjmuje zasługi Chrystusa, jesteśmy usprawiedliwieni przed Bogiem i zbawieni, lecz na fakcie, iż Bóg, odwoławszy żądania doskonałego posłuszeństwa wiary, uważa samą wiarę i posłuszeństwo wierze, mimo iż niedoskonałe, za doskonałe posłuszeństwo prawu, i ocenia to jako godne nagrody życia wiecznego poprzez łaskę.
Prawidłowo artykuł ten określa owe twierdzenie jako
„nowe i obce usprawiedliwienie człowieka przed Bogiem, wbrew opinii całego Kościoła.”[9]
Na podstawie, David Engelsma, Ewangeliczna prawda o usprawiedliwieniu
Przypisy
[1] Jan Kalwin, „The True Method of Giveing Peace to Christianom and Reforming the Church”, w: Beveridge, Calvin’s Tracts, 3:254.
[2] Kanony z Dort 1.7
[3] Tamże
[4] Tamże, 1.9
[5] Konfesja Westminsterska 11.4
[6] Kanony z Dort 1.6
[7] Kanony z Drot 1.15
[8] Kanony i dekrety Synodu Trydenckiego, sesja szósta, dekret o usprawiedliwieniu 12
[9] Kanony z Dort 2 § 4. W świetle odmowy zarówno federalnej wizji , jak i teologii wyzwolonej, aby pozwolić wyborom rządzić przymierzem i jego zbawieniem, warto zauważyć, że tutaj Kanoy bronią wybrania jako źródła „nowego przymierza łaski” przed odrzuceniem przez Arminian zarządzania zbawienia przymierza przez wybranie.
Zobacz w temacie
- Usprawiedliwienie a Elekcja, część 1
- Usprawiedliwienie a Elekcja, część 2
. - Wybranie a predestynacja
- Potępienie, szanowni kalwiniści, potępienie
- Prawna i organiczna unia z Chrystusem
- Dwie własności Chrystusa, część 1 – potępieni
- Dwie własności Chrystusa, część 2 – wybrani
- Dwie własności Chrystusa, część 3 – konflikt
- Doktryna skutecznego powołania
. - Usilna i bezwarunkowa Elekcja
- Bezwarunkowa Elekcja
- Bezwarunkowe Wybranie
- Czego by trzeba było, żeby udowodnić Elekcję i Reprobację?
. - Podstawa usprawiedliwienia, część 1
- Pewność usprawiedliwienia
- Chrystus Arminianizmu
- Potępiony, choć dzięki Bogu doskonały i sprawiedliwy
. - Arminianizm: podstępny bękart Jezuitów
- Arminianizm: adopcja jezuickiego wybryku
- Arminianizm: pierwszy zgniły owoc czyli fałszywa teologia
- Arminianizm: drugi zgniły owoc czyli duchowa inercja
- Arminianizm: trzeci zgniły owoc czyli sceptycyzm / indyferencja
- Arminianizm: wnioski końcowe i ostrzeżenia .
- Arminianizm: analiza Artykułu I Remonstrancji
- Arminianizm: analiza Artykułu II Remonstrancji
- Arminianizm: antropocentryczny ściek teologiczny, część 1
- Arminianizm: antropocentryczny ściek teologiczny, część 2
- Arminianizm, droga do Rzymu
- Arminianizm – korzeń chrześcijańskiego liberalizmu
- Arminianizm: Tania łaska i herezja bez ewangelii