Spis treści
Tekst źródłowy
Artykuł I Remonstrancji stwierdzia, że wybranie do zbawienia jest zależne od wiary w Chrystusa (wiara poprzedza wybranie) oraz że Bóg wybiera do zbawienia tych, o których Bóg wiedział, że będą mieli wiarę w Niego
“Że Bóg, w wiecznym i niezmiennym celu w Jezusie Chrystusie, swoim Synu, przed założeniem świata, postanowił, z upadłego, grzesznego rodzaju ludzkiego, zbawić w Chrystusie dla Chrystusa i przez Chrystusa tych, którzy, dzięki łasce Ducha Świętego, uwierzą w jego syna Jezusa i wytrwają w tej wierze i posłuszeństwie wiary, poprzez tę łaskę aż do końca; z drugiej strony pozostawić niepoprawnych i niewierzących w grzechu i pod gniewem, a także potępić ich jako oddalających się od Chrystusa, zgodnie ze słowem Ewangelii w Jana 3:36: „Kto wierzy w Syna, ma wieczne życie: a kto nie uwierzy Synowi, nie ujrzy życia; ale gniew Boży trwa na nim ”i zgodnie z innymi fragmentami Pisma Świętego” – źródło
Dwie drogi
Kto nie wyznaje teologii reformowanej siłą rzeczy jest arminianinem. Jakub Arminiusz, twórca tej ideologii podkreślał, że zbawienie jest darem, jaki Bóg proponuje każdemu oraz że to sam człowiek przez swoją postawę (uczynki) może go dostąpić.
Synod w Dort obradował w latach 1618- 1619, przez sześć miesięcy po rozpatrzeniu spisanego protestu i wysłuchaniu argumentów uznał nauki Arminiusza i jego naśladowców jako niezgodne z Biblią i wyznaniem Kościoła Holandii. A tak naprawdę posunęli się nawet do tego, że nazwali Remonstrancję i jej doktryny formą pelagiańskiej herezji co zostanie wykazane w dalszej części rozważania.
Remonstrancja czyli teologia utworzona przez Arminiusza oparta została o pięć Artykułów. Artykuł I stwierdzia, że wybranie do zbawienia jest zależne od wiary w Chrystusa (wiara poprzedza wybranie) oraz że Bóg wybiera do zbawienia tych, o których Bóg wiedział, że będą mieli wiarę w Niego.
Doktrynalne konsekwencje (źródło)
“Bóg przed założeniem świata…, postanowił, …zbawić … tych, którzy… uwierzą w jego syna Jezusa i wytrwają w tej wierze i posłuszeństwie wiary… do końca”
- Boży wybór pewnych poszczególnych osób do zbawienia dokonany przed założeniem świata był oparty na tym, że On przewidział iż te osoby odpowiedzą na Jego powołanie.
/ - Wybrał tylko tych, o których wiedział wcześniej, że oni sami dobrowolnie uwierzą Ewangelii.
. - Dlatego wybranie było określone przez lub uwarunkowane tym co uczyni człowiek.
“dzięki łasce Ducha Świętego, uwierzą w jego syna Jezusa i wytrwają w tej wierze i posłuszeństwie wiary, poprzez tę łaskę aż do końca“
- Wiara, którą Bóg przewidział i na której oparł On Swój wybór nie została dana człowiekowi przez Boga (nie została ona stworzona przez odnawiającą moc Ducha Świętego) lecz była rezultatem wyłącznie ludzkiej woli.
. - Łaska Ducha Świętego nie jest źródłem wiary lecz zgodnie z założeniem teorii Media Scienta, środkiem umożliwiającym człowiekowi wzbudzenie jej w sobie. Łaska polega na tym, że Bóg spośród wszystkich możliwych hipotetycznych rzeczywistości wybrał tę, w której ludzie umiejscowieni w konkretnych okolicznościach rzeczywistości zdecydują się zarówno uwierzyć jak i wytrwać (gdyby zatem Bóg zdecydował się stworzyć inne okoliczności, cżłowiek nie uwierzyłby sam z siebie – więcej tutaj).
. - Artykuł V uzależnia wytrwanie w wierze od człowieka, choć przy asyście Boga, Artykuł II stwierdza o odkupieniu absolutnie wszystkich ludzi przez Chrystusa, oraz Artykuł IV stwierdza, iż łasce Bożej wierzący człowiek może się skutecznie oprzeć, fraza uwierzyć i wytrwać dzięki łasce Ducha Świętego rozumiana musi być w sposób synergistyczny, tj jako współpraca dwóch podmiotów: Boga i człowieka. Tak więc łaska Boża i wiara wymaga współudziału wysiłków człowieka (Artykuł IV i V), wiara zaś nie może być udzielana suwerennie przez Ducha Świętego wszystkim zbawionym (przeczy temu Artykuł II – w takim przypadku ponieważ Chrystus wszystkich odkupił wszyscy ludzie byliby wierzący, a tak nie jest) lecz tym, którzy zdecydują się partycypować w łasce.
. - Całkowicie w gestii człowieka pozostawiono, kto uwierzy i przez to zostanie wybrany do zbawienia.
. - Bóg wybrał tych, o których wiedział wcześniej, że z własnej swojej woli wybiorą Chrystusa.
. - Zatem to, że grzesznik wybiera Chrystusa, a nie Bóg wybiera grzesznika jest ostateczną przyczyną zbawienia.
Refutacja nauk Artykułu I Remonstrancji
Warunkowa elekcja, zależna od wyboru człowieka to myśl wprowadzona do chrześcijaństwa przez ten Artykuł.
Wczesnochrześcijańska polemika
“Trzy są – jak wiecie – prawdy, których Kościół w szczególności broni przeciw pelagianom. Pierwsza z nich to przekonanie o rozdawnictwie łaski Bożej nie według naszych zasług, ponieważ wszystkie zasługi sprawiedliwych są darami Bożymi, których udziela łaska Boża.” – Augustyn, Dar wytrwania Modlitwa Pańska – pierwsza i piąta prośba
Augustyn, gdyby żył dzisiaj, byłby oponentem pierwszego artykułu Remonstrancji i zapewne uznałby teologię arminian za niebezpieczną herezję, pochodną pelagianizmowi. Ten Ojciec Kościoła całkowicie odrzucał koncepcję gdzie Bóg daje łaskę tym, którzy dokonali właściwego wyboru – tj. zareagowali wiarą na przekaz ewangelii co wynika z podjętej przez nich decyzji. Ergo: łaska Boża zosatała udzielona tym, którzy na nią zasłużyli..
.
Fałszywy paradygmat
Paradygmant to zbiór pojęć i teorii tworzących podstawy danej nauki. Co stoi u podstaw nauki płynącej z Artykułu I teologii arminian? Kluczowym tutaj będzie założenie, że Bóg wybrał do zbawienia tych, o których wiedział, że wybiorą Boga. Wyobraźmy sobie jak to musiało wyglądać w praktyce. Zanim Bóg stworzył świat spojrzał w tunel czasoprzestrzeni, w przyszłość i tam zobaczył wszystkich tych, którzy zdecydowali się wybrać Boga po usłyszeniu ewangelii.
Wniosek: Bóg dowiedział się nowej rzeczy, nauczył się czegoś nowego
Pismo wyklucza taką możliwość. Bóg jest zasze ten sam. On się nie zmienia, w Panu nie ma nawet cienia zmienności. Bó nie uczy się niczego nowego, nie adaptuje się do niczego.
Psalm 102:27 Ale ty zawsze jesteś ten sam
.
Hebr. 13:8 Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki.
.
Hebr. 1:12 Ty zaś jesteś ten sam
.
Malach. 3:6 Gdyż ja Pan nie zmieniam się
.
Jakub 1:17 (u Ojca światłości) nie ma zmiany ani cienia zmienności.
Twierdzenie, że Bóg spojrzał w przyszłość i dowiedział się, kto Go wybierze tworzy nowego boga, idola którego wiedza uzyskała efekt kompletności dopiero po dokonaniu tych czy innych wyborów przez ludzi. To idol który ceni sobie wolność człowieka ponad swoją boską wolność.
Bóg wie wszystko od zawsze i nigdy niczego nowego się nie dowiedział
1 Jana 3:20 Bóg jest większy niż nasze serce i wie wszystko
Zastanówmy się. Jeśli przyjąć wolną wolę człowieka (uwierzy / nie uwierzy) jako punkt odniesienia i decyzja ta miałaby być suwerenną rezolucją człowieka oraz Bóg nie jest aktywnym sprawcą tej decyzji to w takim przypadku Bóg poruszając się w tunelu czasoprzestrzennym:
a. od przeszłej wieczności do momentu ludzkiego wyboru Bóg musiał postrzegać każdego człowieka jako niewiadomą
b. od przeszłej wieczności do momentu ludzkiego wyboru Bóg musiał postrzegać każdego człowieka jako dokonującego podjęcia decyzji zarówno na tak i jak i na nie (dylemat Schrödingera)
W obu przypadkach wszechwiedza Boga zostaje wykluczona, ponieważ sam fakt konieczności spojrzenia w tunel czasoprzestrzenny, które miałoby Mu umożliwić dokonanie wyboru uzależnia transcendentnego Stworzyciela od rzeczywistości, którą dopiero miałby wykreować w przyszłości (czas i przestrzeń zostały stworzone po elekcji osób do zbawienia!). Również wybór dokonany przez człowieka stanowiłby swego rodzaju pouczenie dla Boga, ponieważ ta wiedza pokierowałaby Duchem Pana w celu elekcji właściwych osób do zbawienia; to ludzkie rozstrzygnięcie stałoby się niejako opoką, na której Bóg oparłby swoją decyzję.
Tego typu filozofia jest sprzeczna z Pismem i tworzy Boga podporządkowanego suwerennej woli człowieka
.
Ujęcie chrześćijańskie
Według Słowa to Pan od początku zapowiada co się stanie, czyli determinuje wszystkie wydarzenia zanim one nastąpią.
Izaj. 40:13-14 13 Kto kierował Duchem PANA, a kto był jego doradcą, aby go pouczać? 14 Kogo się radził, aby nabyć rozumu? Kto pouczył go o ścieżkach sądu? Kto nauczył go wiedzy i wskazał mu drogę roztropności?
.
Jer. 23:18 Któż bowiem stał w radzie PANA, widział i słyszał jego słowo?
.
Izaj. 46:9-10 9 Wspomnijcie rzeczy dawne i odwieczne, bo ja jestem Bogiem, nie ma żadnego innego, jestem Bogiem i nie ma nikogo podobnego do mnie; 10 Zapowiadam od początku rzeczy ostatnie i od dawna to, czego jeszcze nie było. Mówię: Mój zamiar się spełni i wykonam całą swoją wolę
.W rzeczywistości Pan wybrał do zbawienia konkretnych ludzi całkowicie zarządzając ich życiem tak, aby doszło do zbawienia.
Rzym. 8:28-30 28 A wiemy, że wszystko współdziała dla dobra tych, którzy miłują Boga, to jest tych, którzy są powołani według postanowienia Boga (a nie wyboru człowieka jakiego miałby w przyszłosci dokonać). Tych bowiem, których on przedtem znał (προέγνω progneo), tych też przeznaczył (προώρισεν proōrisen), aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi 30 Tych zaś, których przeznaczył (προώρισεν proorisen), tych też powołał, a których powołał, tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych też uwielbił.
Analiza semantyczna
Semantyka – dział językoznawstwa zajmujący się znaczeniem słów, zwrotów, zdań i tekstów
πρόγνωσις prognosis – pochodna słowa προγινώσκω proginosko – przedwiedza, uprzednio zdeterminowany wybór – to słowo oznacza widzenie przed wydarzeniem, które jeszcze nie miało miejsca; świadczy o wszechwiedzy oraz stałości i pewności, że dane wydarzenie nastąpi ponieważ Bóg jest determinatorem przyszłości poprzez
a) aktywne działanie,
b) pasywne przyzwolenie;
προορίζω proorizo – determinować – określić / ustalić granice granice (orizo) przed stworzeniem (pro), w kontekście biblijnym pojęcie to zawiera w sobie dwie istotne idee:
a) zawężenie grupy docelowej (wybrani do zbawienia)
b) określenie i doprowadzenie do skutecznego wystąpienia efektu końcowego (rzeczywiste – efektywne – zbawienie)
.
Analiza syntaktyczna
Syntaktyka – bada relacje, które zachodzą między wyrażeniami (znakami językowymi) wewnątrz języka i które mają charakter formalny. Podstawowe relacje syntaktyczne to np. implikacja (wynikanie) czy reprezentowanie stałych przez zmienne.
Gramatyczna zasada Granvilla Sharpa zrównuje znaczeniowo przedwiedzę (πρόγνωσις prognosis) z przeznaczeniem (προορίζω prohorizo). Boża przedwiedza tożsama jest z przeznaczeniem. Boża prognoza to w rzeczywistości determinacja. Innymi słowy wszystko to, co Bóg wie zostało przez Niego zarządzone.
1 Piorta 1:18-20 18 Wiedząc, że nie tym, co zniszczalne, srebrem lub złotem, zostaliście wykupieni z waszego marnego postępowania przekazanego przez ojców; 19 Lecz drogą krwią Chrystusa jako baranka niewinnego i nieskalanego; 20 Przeznaczonego (προεγνωσμένου proegnosmenou – przedwiedza – zasada Granvilla Sharpa zrównująca prognosis i prohorizo ) do tego przed założeniem świata, a objawionego w czasach ostatecznych ze względu na was.
.
Analogia Scriptura
Ta wspaniała zasada interpretacji (Pismo interpretuje Pismo) ukaże nam co następuje:
1 Piotra 1:2 Wybranych według uprzedniej wiedzy (πρόγνωσιν prognosin) Bog Ojca, przez uświęcenie Ducha dla posłuszeństwa i pokropienia krwią Jezusa Chrystusa. Łaska i pokój niech się wam pomnożą.
.
1 Kor. 2:7 Lecz głosimy mądrość Boga w tajemnicy, zakrytą mądrość, którą przed wiekami (πρὸ τῶν αἰώνων pro ton aionon – przed powstaniem czasu) Bóg przeznaczył (προώρισεν proorisen) ku naszej chwale
.
Efez. 1:5 Przeznaczył (προορίσας proorisas) nas dla siebie, ku usynowieniu przez Jezusa Chrystusa, według upodobania swojej woli (a nie ludzkiego wyboru, który Bóg rzekomo zobaczył w tunelu czasoprzestrzennym);
.
Efez. 1:10-12 10 Aby w zarządzeniu pełni czasów wszystko zebrał w jedno w Chrystusie, i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi. 11 W nim, mówię, w którym też dostąpiliśmy udziału, przeznaczeni (προορισθέντες proorisentes) według postanowienia tego, który dokonuje wszystkiego według rady swojej woli (a nie ze względu na ludzki wybór ujrzany w tunelu czasoprzestrzennym); 12 Abyśmy istnieli dla uwielbienia jego chwały, my, którzy wcześniej położyliśmy nadzieję w Chrystusie.
.
1 Piotra 1:20 Przeznaczonego (προεγνωσμένου proegnosmenou) do tego przed założeniem świata, a objawionego w czasach ostatecznych ze względu na was
- Celem Boga jest uwielbienie Jego Syna
- Środkiem jest zaplanowanie sfery zbawienia poprzez
.
– określenie zbioru osób do zbawienia przeznaczonych
– zapewnienie skuteczności tego zbawienia od początku do końca jako dzieła Bożego, nie ludzkiego
– determinację przeznaczenia wybranych do zbawienia to jest efektywne Boże suwerenne działanie ponad ludzką wolą
– wyznaczenie agenta zbawienia, to jest Mesjasza;
– ustalenie sposobu efektywnego powołania, czyli ewangelii (mądrość Boża)
. - Zakresem, czyli grupą docelową działania Bożej przedwiedzy są wybrani do zbawienia ludzie zgodnie z radą suwerennej i niezależnej woli Bożej.
Wszystko to zostało zaplanowane i zdeterminowane przed stworzeniem świata. I tylko takie rozumienie, takie ujęcie Bożej wszechwiedzy nie narusza doskonałości Bożej. Tylko gdy Bóg determinuje wszystko zanim rzeczy się wydarzą (Zapowiadam od początku rzeczy ostatnie i od dawna to, czego jeszcze nie było. Mówię: Mój zamiar się spełni i wykonam całą swoją wolę) – również, a nawet przede wszystkim w sferze zbawienia – zapewnia prawidłowe zrozumienie harmonii i koegzystencji Bożej wszechwiedzy i Bożej wolnej woli.
.
Wiara pochodząca z człowieka
„Arminianizm skłania się w stronę legalizmu; nic innego, ale to właśnie legalizm, leży u podstaw Arminianizmu.” – C. H. Spurgeon
Drugim elementem teologii zawartej w Artykule I Remonstrancji będzie wiara poprzedzająca odrodzenie. Czyli zanim człowiek zostanie narodzony na nowo, zanim stanie się duchowo żywym stworzeniem (czyli gdy jest duchowo martwy) musi w sobie sam wzbudzić najważniejszą duchowo esencję – czyli wiarę – element łączący zmarłych ze światem żywych. Będąc martwym duchowo musi dokonać pierwszego i zarazem najważniejszego duchowego kroku – musi uwierzyć.
Rzym. 8:7-9 7 Dlatego, że zamysł ciała jest nieprzyjacielem Boga, bo nie poddaje się prawu Bożemu, gdyż i nie może. 8 Ci więc, którzy są w ciele, nie mogą podobać się Bogu 9 Lecz wy nie jesteście w ciele, ale w Duchu, gdyż Duch Boży mieszka w was. A jeśli ktoś nie ma Ducha Chrystusa, ten do niego nie należy.
Jeśli uznać, że tekst Rzymian mówi prawdę tak oto opiszemy duchową rzeczywistość człowieka przed narodzeniem z góry:
- ponieważ jest duchowo martwy, to nie należy do Chrystusa, każdy jego zamysł będzie cielesny
- żaden zamysł martwego duchowo człowieka nie może być duchowy, ponieważ człowiek taki nie ma Ducha Bożego w sobie
- chęć uwierzenia ewangelii wynikałaby z cielesnych pobudek
- wiara wynikająca z ciała (wewnętrzna pobudka człowieka) nie może podobać się Bogu
Tak dokładnie wygląda rzeczywistość duchowo martwej osoby. Jest ona niezdolna do wzbudzenia w sobie wiary, która zbawia. Zainteresowanie Chrystusem i zbawieniem jakie wynika z ciała jest uczynkiem ciała, rezultatem logicznej konkluzji lub emocjonalnego uniesienia. Taka wiara nie może zbawić.
Jeśli wiara ma być dziełem człowieka, jeśli to człowiek jest odpowiedzialny za wzbudzenie w sobie wiary w takim przypadku zbawienie jest z uczynków ponieważ
- wiara bierze się ze słuchania Słowa Bożego (Rzym. 10:17) – jeśli nie Bóg udziela wiary to człowiek sam musi ją sobie przywłaszczyć poprzez czynne czytanie Słowa
- wiara bez uczynków jest martwa (Jakuba 2:26) – zatem jeśli wiara nie jest darem Bożym a wraz z nią i dobre uczynki, to człowiek musi wykazać posiadanie wiary swoimi uczynkami
.
Ujęcie chrześcijańskie
Na przestrzeni wieków jest niezmienne i będzie głosić Boga jako ostatecznego sprawcę i dokończyciela zbawienia w taki sposób, że cała chwała przypada Bogu.
Kanony Synodu w Orange
Pismo identyfikuje wiarę jako dar. Udajmy się do nauki Synodu w Orange z 529 roku, który ukaże wszczesnochrześcijańskie pojmowanie wiary
KANON 6 – o zależności wiary i woli od łaski Bożej
.
Jeśli ktoś twierdzi, że Bóg okazuje nam zmiłowanie wtedy, kiedy niezależnie od Jego łaski wierzymy, chcemy, pragniemy, zmagamy się, pracujemy, modlimy się, czuwamy, studiujemy, szukamy, prosimy bądź pukamy, lecz nie wyznaje, że poprzez wlanie i wpływ Ducha Świętego w nas mamy wiarę, wolę, bądź moc do wykonywania wszystkich tych rzeczy tak, jak czynić to powinniśmy, lub jeśli ktokolwiek czyni pomoc łaski zależną od uniżenia bądź posłuszeństwa człowieka i nie zgadza się, że darem samej łaski jest to, że jesteśmy posłuszni i uniżeni, ten zaprzecza Apostołowi, który mówi:
.
1 Kor. 4:7 „Co masz, czego byś nie otrzymał?”
.
1 Kor. 15:10 „Lecz dzięki łasce Bożej jestem tym, czy jestem”
.
Artykuły Synodu w Dort
Jedenaście stuleci później artykuły Synodu w Dort przemawiają w podobnym tonie. Jest to odpowiedź chrześcijańska na herezję Arminiusza
ROZDZIAŁ I
ARTYKUŁ 5
.
Przyczyna lub wina tej niewiary a także wszystkich innych grzechów, nie leży w żadnym wypadku w Bogu, lecz w samym człowieku; wiara zaś w Jezusa Chrystusa i zbawienie przez niego są wolnym darem Bożym, jak jest to napisane: „Gdyż przez łaskę zbawieni jesteście, przez wiarę, i to nie z jest z was, lecz Boży to dar” (Efez 2:8). Podobnie: „Gdyż zostało wam darowane nie tylko wierzyć w Chrystusa, lecz i dla niego cierpieć” (Filip. 1:29).
,
ARTYKUŁ 6
.
To, że niektórzy otrzymują dar wiary od Boga, a inni nie, wynika z odwiecznego wyroku Bożego. „Gdyż Bogu są znane wszystkie jego dzieła od początku świata” (Dzieje 15:18 KJV); „który sprawuje wszystko zgodnie z zamysłem woli swojej” (Efez. 1:11). Zgodnie z tym wyrokiem Bóg łaskawie zmiękcza serca wybranych, nawet te najbardziej uparte, oraz skłania je do uwierzenia; tych zaś, których nie wybrał, pozostawia ich własnej nieprawości i w uporze na sprawiedliwy sąd. W tym właśnie objawia się głęboki, łaskawy a jednocześnie sprawiedliwy podział wśród ludzi równie zasługujących na zgubę, że wyrok wybrania i odrzucenia, objawiony w Słowie Bożym, które, mimo iż na swą zgubę sprzeciwiają mu się ludzie przewrotnego, skażonego i niestałego umysłu, zapewnia świętym i pobożnym duszom niewypowiedzianą pociechę.
Prawowierne chrześcijaństwo stoi zawsze na straży suwerenności Boga, jest teocentryczne. Odstępcza wiara udająca chrześcijaństwo będzie antropocentryczna, będzie stawiać człowieka w centrum. Są to przeciwstawne systemy. Pierwszy będzie uznawał prymat woli Bożej nad wolą człowieka, drugi podporządkuje Boga decyzjom, aktom ludzkiej, rzekomo wolnej woli.
.
Podsumowanie
Arminiański twór jest fałszywym bogiem. Gdy Jahwe wskazywał Izraelowi, że jest jedynym prawdziwym Bogiem i nie ma oprócz Niego żadnego innego, argumentem jaki Pan Bóg podał było to, że jako jedyna istota na świecie zna i determinuje historię świata od początku do końca a wszyscy inni tak zwani „bogowie” to uzurpatorzy ponieważ nie potrafią determinować przyszłości
Izaj. 41:21-23 21 Przedstawcie swoją sprawę, mówi PAN; pokażcie swoje mocne dowody, mówi Król Jakuba. 22 Niech przystąpią i niech nam oznajmią to, co ma się stać. Powiedzcie o dawnych rzeczach, które już były, abyśmy rozważyli to w swoim sercu i poznali ich koniec albo przynajmniej oznajmijcie nam przyszłe rzeczy. 23 Oznajmijcie, co nastąpi w przyszłości, a poznamy, że jesteście bogami. Tak, zróbcie coś dobrego lub złego, abyśmy się zdumiewali i razem to oglądali
Zwróćmy ponownie uwagę, że oznajmnienie przyszłości nie jest jedynie jakimś tam przewidywaniem lecz wynika z aktywnego działania. Oznajmienie co się wydarzy w przyszłości jest powiązane z aktwynym jej kreowaniem: (do fałszywych bogów) „zróbcie coś dobrego lub złego, abyśmy się zdumiewali i razem to oglądali.” Niestety idol arminian nie może determinować przyszłości zatem nie jest to Bóg Jahwe.
Również nauka o darmowym zbawieniu zostaje podważona przez I Artykuł Remonstrancji, zanegowana zostaje podstawowa prawda Pisma Świętego – że wiara jest dziełem Bożym, nie ludzkim co wyklucza zbawienie z uczynków, czego ukrytym propagatorem jest arminianizm.
Jan 6:29 To jest dzieło (ἔργον ergon – praca, wysiłek) Boga, abyście wierzyli w tego, którego on posłał.
Prawdą jest, że Arminianizm jedną nogą stoi w reformacji (zbawienie z łaski) a drugą w legalizmie Rzymskiego Katolicyzmu (człowiek odpowiedzialny za swoje zbawienie) i jako taki stanowi wspaniały pomost ekumenicznego porozumienia między protestantyzmem a katolicyzmem. Niestety analiza doktrynalna Artykułu I Remonstrancji wskazuje na to, że Arminianizm jest ukrytym ciosem w Boga i zbawienie. Teologia ta w sposób niejawny nakłania do oddawania czci idolowi, którego decyzje są zależne od stworzenia oraz głosi inną, opartą o uczynki ewangelię. Zbawienie arminian jest możliwe o ile nie rozumieją swojej doktryny. Jeśli ją rozumieją, nie mogą dostąpić zbawienia.
Teraz, przyjacielu, rozumiesz już czym jest arminianizm. Czas na pokutę
Zobacz w temacie
- Arminianizm: analiza Artykułu II Remonstrancji
- Pan Jezus już się zbliża, do serca puka drzwi
- Potępiony, choć dzięki Bogu doskonały i sprawiedliwy
- Wewnętrzny wróg
- Za kogo umarł Chrystus?
