utworzone przez Reformowani | Gru 7, 2021 | Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Teologia historyczna
Czy Ojcowie Wczesnego Kościoła byli premilenialistami?
Premilenializm – pogląd zakładający istnienie dosłownego, tysiącletniego królsetwa na ziemi, które poprzedzi i rozpocznie powtórne przyjście Chrystusa
Amilenializm – wiara w powtórne przyjście Chrystusa po którym od razu następuje sąd i porwanie świętych do nowego nieba i nowej ziemi.
W 1976 roku Alan Patrick Boyd, doktorant w Dallas Theological Seminary, rozpoczął trudne przedsięwzięcie, pisząc pracę magisterską, której celem było ustalenie wiary głoszonej przez ojców wczesnego kościoła. Jego profesor, dr Charles Ryrie z Dallas Seminary, sławny naukowiec, śmiało napisał:
„Premilenializm jest historyczną wiarą Kościoła”.
Ale po ukończeniu swojej tezy Boyd w odpowiedzi stwierdził, co następuje:
„Konkluzją tezy jest […] że oświadczenie dr Ryrie jest historycznie nieważne w ramach chronologicznego okresu tej tezy [od Apostołów do czasów Justyna Męczennika (100 – † 167 A.D.)] .[ 1 ] (Cyt. przez Bahnsena i Gentry’ego, s. 235. [ 2 ])
Innymi słowy, nie jest prawdą, że historyczną wiarą pierwszego Kościoła jest premilenializm.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Gru 6, 2021 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Teza Kuyperystów
1 Tym. 4:10 Dlatego pracujemy i jesteśmy lżeni, że pokładamy nadzieję w Bogu żywym, który jest Zbawicielem wszystkich ludzi, zwłaszcza wierzących.
Wyznawcy uniwersalizmu uważają, że powyższy fragment dowodzi o powszechnym zbawieniu wszystkich ludzi, czyli że w ostateczności wszyscy pójdą do nieba. W tym ujęciu zbawienie ma charakter soteriologiczny i wieczny. Herezja ta refutowana jest przez kilka prostych fragmentów Pisma dowodzących, że populacja jeziora ognistego będzie bardzo duża i wieczna (por. Mat. 7:22-23; 25:41-46; Obj. 19:20; 20:10, 14-15; 21:8).
Wyznawcy uniwersalizmu hipotetycznego odnoszą zbawienie do krzyża Chrystusa, na którym wyjednał on łaskę dla wszystkich ludzi bez wyjątku. Jednakże człowiek swoją wiarą (Arminaianie) musi aktywować dzieło Chrystusa na zasadzie przyjęcia wielkiej nagrody czy też biletu na koncert (alternatywnie według Amyraldian Bóg udziela wiary niektórym). Stąd czyniony jest podział na dwie grupy: zbawionych hipotetycznie (bez wiary) oraz rzeczywiście (posiadających wiarę). Herezja refutowana przez kilka prostych tekstów Pisma (por. Jan 10:11, 15, 26; 17:9; Dzieje 20:28; Obj. 5:9)
Szerokie grono „reformowanych” teologów (a w zasadzie wyznawców kuyperyzmu) powyższy fragment postrzega jako bezpośredni dowód powszechnej łaski Bożej czyli dostępnej tak samo i na takich samych warunkach dla absolutnie wszystkich ludzi na świecie. Oczywiście aby nie wpaść w sidła uniwersalizmu czynią oni rozróżnienie między łaską a) wieczną czyli soteriologiczną oraz b) doczesną, przez co populacja świata zostaje podzielona na dwie grupy:
- Do pierwszej należą wybrani, czyli wszyscy, za których Chrystus oddał swoje życie i przelał krew, oraz zmartwychwstał aby skutecznie przenieść ich do społeczności z Bogiem w nowym świecie. Mowa o zbawieniu wiecznym.
.
- Do drugiej zaliczają się wszyscy, tak wybrani jak i niewybrani do wiecznego życia; ci na jednakowych zasadach doświadczają „zbawienia” rozumianego w sensie doczesnego błogosławieństwa. Mowa o zbawieniu doczesnym
Pogląd ten w bardzo jasny sposób oddaje powszechnie uznany ponadbiblijny autorytet i „Największy Teolog” naszych czasów:
„Paweł oczywiście nie głosi tutaj uniwersalizmu […] Greckie słowo przetłumaczone jako „zwłaszcza” musi zatem oznaczać, że wszyscy ludzie mogą w jakiś sposób doświadczać radości wynikającej ze zbawienia dokonanego przez Boga, tak jak cieszą się nim ci, którzy wierzą.„ – John MacArthur, Komentarz do Nowego Testamentu
Otóż słowo to nie tylko nie musi ale i nie oznacza tego, co insynuuje doktor teologii
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Gru 4, 2021 | Teologia systematyczna
Boży zamysł
Wierzymy, że ten sam dobry Bóg, po tym jak stworzył wszystkie rzeczy, nie zapomniał o nich ani nie oddał je losowi czy przypadkowi, lecz sprawuje nad nimi pieczę i zarządza nimi zgodnie ze swoim świętym zamysłem
Jan. 5:17 A Jezus im odpowiedział: Mój Ojciec działa aż dotąd i ja działam
.
Hebr. 1:3 Który, będąc blaskiem jego chwały i wyrazem jego istoty i podtrzymując wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z naszych grzechów przez samego siebie, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach;
.
Przysłów 16:4 PAN uczynił wszystko dla samego siebie, nawet niegodziwego na dzień zła.
.
Psalm 104:9 Wyznaczyłeś im granicę, aby jej nie przekroczyły ani nie powróciły, by okryć ziemię.
.
Psalm 139:1-2 1. PANIE, przeniknąłeś mnie i znasz mnie. 2. Wiesz, kiedy siedzę i wstaję, z daleka znasz moje myśli.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | Gru 2, 2021 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Tekst źródłowy
Obj. 3:14-22
14. A do anioła kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, świadek wierny i prawdziwy, początek stworzenia Bożego:
15. Znam twoje uczynki: nie jesteś ani zimny, ani gorący. Obyś był zimny albo gorący.
16. A tak, ponieważ jesteś letni i ani zimny, ani gorący, wypluję cię z moich ust.
17. Mówisz bowiem: Jestem bogaty i wzbogaciłem się, i niczego nie potrzebuję, a nie wiesz, że jesteś nędzny i pożałowania godny, biedny, ślepy i nagi.
18. Radzę ci kupić u mnie złota w ogniu wypróbowanego, abyś się wzbogacił, i białe szaty, abyś się ubrał i żeby nie ujawniła się hańba twojej nagości, a swoje oczy namaść maścią, abyś widział.
19. Ja wszystkich, których miłuję, strofuję i karcę. Bądź więc gorliwy i upamiętaj się.
20. Oto stoję u drzwi i pukam. Jeśli ktoś usłyszy mój głos i otworzy drzwi, wejdę do niego i spożyję z nim wieczerzę, a on ze mną.
21. Temu, kto zwycięży, dam zasiąść ze mną na moim tronie, jak i ja zwyciężyłem i zasiadłem z moim Ojcem na jego tronie.
22. Kto ma uszy, niech słucha, co Duch mówi do kościołów.
Objawienia 3:20 – „Oto stoję u drzwi i pukam…” to tekst często cytowany na poparcie wolnej woli i odpartej łaski. Jest to część słowa Bożego skierowanego do kościoła w Laodycei, które przeanalizujemy dowodząc, że nie odnosi się ani do wolnej woli człowieka ani też nie potwierdza doktryny odpartej łaski.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Gru 1, 2021 | Teologia biblijna
Patrystyczne wątpliwości
2 Piotra 1:16-18 16. Gdyż daliśmy wam poznać moc i przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa, nie podążając za zręcznie wymyślonymi baśniami, ale jako naoczni świadkowie jego wielkości. 17. Otrzymał on bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy doszedł go taki głos od wspaniałej chwały: To jest mój umiłowany Syn, w którym mam upodobanie. 18. I słyszeliśmy ten głos dochodzący z nieba, gdy byliśmy z nim na świętej górze.
Drugi list Piotra jest najlepszym przykładem Księgi Biblijnej oskarżanej o sfałszowanie, bardziej niż jakakolwiek inna Księga Biblii. Jeśli Drugi Piotra nie pochodzi od Apostoła Piotra, równie dobrze możemy wyrzucić go do śmieci, ponieważ pisarz twierdzi, że był naocznym świadkiem Przemienienia Jezusa.
Drugi list Piotra przeżywa ciężkie chwile w jaskini krytyków. Po wiekach zaniedbania, Księga ta ledwo weszła do kanonu Nowego Testamentu. Wersje egipskie i starołacińska mają Drugi list Piotra, ale starosyryjska i peszitta (czyli powzsechna Biblia Syryjska) nie.
Nawet Kalwin był sceptycznie nastawiony do tej księgi.
„To, co pisze Hieronim, wpływa na mnie nieco bardziej [niż Euzebiusz], że niektórzy, poruszeni różnicą w stylu, nie sądzili, że autorem [tego Listu] jest Piotr. Bo choć można doszukiwać się pewnego pokrewieństwa, to jednak przyznaję, że istnieje owa oczywista różnica, która odróżnia różnych pisarzy. Istnieją również inne prawdopodobne domysły, na podstawie których możemy wywnioskować, że [List] został napisany przez kogoś innego, a nie przez Piotra.” – Jan Kalwin, Komentarz do Drugiego Listu Piotra, źródło
Jednak sobory w Hipponie, Laodycei i Kartaginie, a także Atanazy z Aleksandrii wszystkie zaakceptowały Drugi List Piotra, podczas gdy wykluczyły listy Barnaby i Klemensa z Rzymu, które przez prawie dwa wieki były czytane w kościołach razem z Pismem Świętym.
Najwyraźniej Drugi List Piotra przeszedł ich surowe testy autentyczności.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Lis 30, 2021 | Ekumenizm, Historia chrześcijaństwa
W imię ojca, syna i spokoju świętego
Jer. 6:13-14 13. Gdyż od najmniejszego z nich aż do największego – wszyscy oddani są chciwości i od proroka aż do kapłana – wszyscy popełniają oszustwo. 14. I leczą rany córki mego ludu tylko powierzchownie, mówiąc: Pokój, pokój! Ale nie ma pokoju.
Trudno wyobrazić sobie bardziej odrażającą praktykę od lekarza z premedytacją uśmiercającego swoich pacjentów. Oto człowiek, któremu ufamy iż zgodnie z odebranym wykształceniem będzie starał się uczynić wszystko aby pokonać dolegliwość nagle staje się katem. Może gdyby taki „doktor” oficjalnie ogłosił się zabójcą, jego ofiary miałyby jeszcze szansę uratować życie, ale kiedy niegodziwość czyniona jest podstępnie, biada chorym….
Podobnie fałszywi nauczyciele, głosząc pokój i bezpieczeństwo nieodrodzonym i nieznającym Ewangelii wyznawcom „innego chrystusa” (2 Kor. 2:17; Gal. 1:6-9; 2 Piotra 2:1-3) w miejsce Biblijnej prawdy proklamują potrzebę zachowania „statusu quo” społeczności, nad którymi niepodzielnie panują (Mat. 20:25-26; 1 Piotra 5:3; 3 Jana 1:9). Świat przestaje być polem misyjnym zaś dobrem nadrzędnym staje się święty spokój.
„Ekumenia miała swoje ważne miejsce jeśli chodzi o reprezentowanie mniejszości wyznaniowych i próbę podjęcia współistnienia z kościołem wiodącym w Polsce, czyli z kościołem rzymsko-katolickim. Inaczej głos mniejszości nie byłby słyszalny, tutaj mówimy też w kontekście systemu komunistycznego, czy socjalistycznego. Czyli to była taka trochę ochrona, takie podbicie bezpieczeństwa mniejszości. I Polska Rada Ekumeniczna tak zwana, tutaj była takim narzędziem wspomagającym z jednej strony, uczącym tej współpracy, czy z jednej strony przyjmowania przez kościół dominujący, a jednocześnie współpracowania z innymi wyznaniami kościołów małych” – Marek Głodek, KChB źródło
Skutki duchowego nierządu tego, co śmie nazywać się „kościołem Pana Jezusa” ze strukturami państwowymi są tragiczne, czego dowodzi Słowo Boże a potwierdza historia. O zgrozo, nierozerwalną korelację między polityką zachowawczą a degeneracją kościoła zauważają nawet sami rzymscy katolicy, co jedynie dowodzi iż ślepota neo-ewangelików jest przerażająca bo większa niż reprezentantów „dominującej religii państwowej”. Posłuchajmy konkluzji, do jakich doszedł historyk i badacz, doktor honoris causa Katolickiego Uniwersytetu w Nijmegen:
„spokój zapewnił wielką liczbę członków, lecz wartość ich, dawniej wobec zagrażającego męczeństwa tak wysoka, obniżyła się; stwierdzamy też znaczną infiltrację otaczającego zewsząd pogaństwa, różne skażenia i kompromisy” – L. J. Rogier, Historia kościoła, t. I s. 182
Skażenia, kompromisy i znaczna infiltracja oraz mierni członkowie – oto koszty tak wysoce cenionego przez odstępczych neo-ewangelików spokoju.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | Lis 29, 2021 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Obietnica
Ewangelia Boża jest pewną i niezawodną obietnicą wiecznego zbawienia uzależnionego od Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Jest to wielkie zbawienie, które jest dane darmo dla wszystkich, którzy wierzą w obietnicę Boga. Wszystko to oparte jest na zasługach posłuszeństwa i śmierci, tylko na sprawiedliwości Chrystusa, wyznaczonego przedstawiciela i zastępcy wybranych Bożych.
Kwestia zbawienia nie jest prosta. W rzeczywistości, potrzeba objawienia od Boga nawet po to, aby zrozumieć potrzebę i naturę zbawienia. Tłumy ludzi wierzą, że wiedzą, czym jest zbawienie i wierzą, że są zbawieni. Ale tłumy są niestety oszukane. Musimy odwołać się do Słowa Bożego, aby właściwie zrozumieć zbawienie. Większość zgodzi się, że jest to kwestia życia i śmierci.
Co to jest zbawienie i dlaczego potrzebujemy zbawienia?
(więcej…)
utworzone przez SebTer | Lis 26, 2021 | Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Wizja Jana
Obj. 21:1-5 1. Potem zobaczyłem nowe niebo i nową ziemię. Pierwsze niebo bowiem i pierwsza ziemia przeminęły i nie było już morza. 2. A ja, Jan, zobaczyłem święte miasto, nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane jak oblubienica przyozdobiona dla swego męża. 3. I usłyszałem donośny głos z nieba: Oto przybytek Boga jest z ludźmi i będzie mieszkał z nimi. Oni będą jego ludem, a sam Bóg będzie z nimi i będzie ich Bogiem. 4. I otrze Bóg wszelką łzę z ich oczu, i śmierci już nie będzie ani smutku, ani krzyku, ani bólu nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły. 5. A zasiadający na tronie powiedział: Oto wszystko czynię nowe. I powiedział do mnie: Napisz, bo te słowa są wiarygodne i prawdziwe.
Pytający, który przedstawił ten tekst, zadał pytanie:
„W świetle Pisma Świętego, co mamy rozumieć pod pojęciem ‚nowe niebo i nowa ziemia’?”
Objawienie 21 zawiera wizję udzieloną Apostołowi Janowi na wyspie Patmos, dotyczącą ostatecznej doskonałości wszystkich rzeczy i wiecznego błogosławieństwa kościoła po drugim przyjściu naszego Pana Jezusa Chrystusa. Częścią ostatecznej doskonałości wszystkich rzeczy jest nowe niebo i nowa ziemia. Jest to wyraźnie nauczane w cytowanym powyżej fragmencie.
Podejrzewam, że pytanie to wynika z użycia słowa „nowy” do opisania nieba i ziemi po przyjściu Chrystusa: W jaki sposób obie te części Bożego stworzenia są nowe?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Lis 25, 2021 | Teologia systematyczna
Boży akt stworzenia
Wierzymy, że Ojciec poprzez Słowo, tj. swojego Syna [1], kiedy Mu się spodobało stworzył z niczego niebiosa, ziemię i wszystkie istoty, dając każdej z nich odpowiedni żywot, kształt i wygląd oraz urzędy, aby Mu służyły. On nadal podtrzymuje i zarządza nimi w swojej wiecznej opatrzności i nieskończonej mocy [2], aby służyły ludzkości [3], by z kolei człowiek mógł służyć Bogu [4].
On także stworzył anioły dobrymi [5], aby były Jego posłańcami [6] i służyły Jego wybranym [7]. Niektóre z nich upadły z dostojeństwa nadanego im przez Boga do wiecznego potępienia [8], a inne dzięki Bożej łasce [9] pozostały wierne i trwają w tym dostojeństwie. Diabeł i złe duchy są do tego stopnia zepsute, że są wrogami Boga i wszystkiego, co dobre – aż do granic swych możliwości [10] jako zabójcy czyhają, by zniszczyć Kościół i każdego jego członka oraz aby przez swoje zwodzenie zatracić wszystkich [11] – dlatego zgodnie z ich niegodziwością są z góry skazane na wieczne potępienie i oczekują każdego dnia tej straszliwej kaźni [12].
Z tego względu odrzucamy i potępiamy błąd saduceuszy, którzy zaprzeczają istnieniu duchów i aniołów [13], a także błąd manichejski, który zakłada, iż demony biorą swój początek w sobie samych i że są złe z samych siebie, a nie przez upadek.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Lis 24, 2021 | Egzegezy, Sabatarianie, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Słodkie jarzmo dobrych uczynków
Mat. 11:29-30 29. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie odpoczynek dla waszych dusz. 30. Moje jarzmo bowiem jest przyjemne, a moje brzemię lekkie.
Jakżesz wielu współczesnych kaznodziejów ewangelii śmierci (Gal. 1:8-9; 3:10; 5:4) powyższy fragment używa do nakładania na swoich wyznawców jarzma dobrych uczynków. Powiadają oni, że jarzmo Chrystusa odnosi się do zasad życia, jakie należy przestrzegać, do posłuszeństwa wyrażonego w dobrych uczynkach, których zakres został określony przez prawa i ograniczenia religii ustanowionej przez Chrystusa. Posłuchajmy kilku przykładów interpretacji tekstu Mateusza:
„Tak jak nauczanie faryzeuszy było jarzmem zbyt ciężkim, aby można je było nosić, tak jarzmo Chrystusa jest Jego nauką, Jego zasadą życia, i tak jest wyjaśnione przez „ucz się ode Mnie” – Elicot, Komentarz do Nowego Testamentu
.
„Wierz mi i bądź mi posłuszny: słuchaj mnie jako nauczyciela, polegaj na mnie jako na Zbawicielu i bądź mi poddany jako zarządcy„ – Benson, Komentarz do Nowego Testamentu
.
„Jest to ilustracja zaczerpnięta z używania wołów, a zatem oznaczająca pracę dla kogoś lub służbę dla kogoś […] Zbawiciel ma tu na myśli stwierdzenie, że ograniczenia i prawa jego religii są łagodne, delikatne i łatwe.„ – Barnes, Notatki do Biblii
Tym samym odpoczynek w Chrystusie został zdefiniowany jako
- praca w obszarze określonym przez przepisy prawa religii Chrystusa
.
- które są lżejsze od zasad faryzejskich
.
- są możliwe do udźwignięcia
.
- a przez to dające odpoczynek duszy
Uważny czytelnik szybko dostrzeże, że motywem przewodnim owych wywodów jest element ludzki, a konkretnie zachowanie i wysiłki. Niektórzy rozumieją je jako warunek wstępny, inni za nieustanny obowiązek, celem zaś jest osiągnięcie uświęcenia i zbawienia.
W obu przypadkach, choć w nieco odmienny sposób, wyrażony zostaje legalizm, czyli herezja zatracenia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Lis 23, 2021 | Teologia biblijna
Wykształcone dzieci diabła
Jan 8:44 Wy jesteście z waszego ojca – diabła i chcecie spełniać pożądliwości waszego ojca. On był mordercą od początku i nie został w prawdzie, bo nie ma w nim prawdy. Gdy mówi kłamstwo, mówi od siebie, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa.
W pierwszej części artykułu wykazany został niszczycielski wpływ wyższego krytycyzmu na wiarę chrześcijańską, gdzie poprzez podkopywanie wiarygodności i prawdomówności Słowa Bożego dokonywana została próba laicyzacji tekstu oraz pozbawienia go ponadnaturalnego natchnienia jako źródła powstania. Uczeni ludzie, a w zasadzie wysoce wykształcone dzieci diabła (1 Kor. 1:20; 1 Jana 2:22; Jan 8:44) nawet w obliczu przedstawianych przez apologetów Słowa Bożego faktów obalających tezy krytyków uparcie potwierdzali swoje przekonania powołując się na kuriozalny argument:
„Nawet jeśli okazałoby się, że [podstawa naszego przekonania] jest tak całkowicie błędna, nie byłby to pierwszy raz, kiedy błędna wskazówka doprowadziła do prawdziwych wyników”.
Pokrętna ludzka logika widzi swoją rację w kłamstwie a wszystko po to aby z Boga uczynić kłamcę i zdyskretytować Jego Słowo i, co za tym idzie, Prawdę w nim zawartą. Wcześniej obalone zostały asercje krytyków oparte o rzekomy fragmentaryczny charakter Piecioksiągu (jakoby poszczególne jego części powstawały na przestrzeni wielu wieków) oparte o różne słowa użyte na opisanie imienia Boga oraz domniemane błędy logiczne zawarte w samym tekście.
Dziś druga część artykułu
(więcej…)
utworzone przez SebTer | Lis 22, 2021 | Herezja Remonstrancji, Teologia reformowana
Przedmowa
2 Kor. 10:5 Obalamy rozumowania i wszelką wyniosłość, która powstaje przeciwko poznaniu Boga, i zniewalamy wszelką myśl do posłuszeństwa Chrystusowi
Artykuł ten ma na celu pomóc i pouczyć tych, którzy chcą być bardziej skuteczni w mówieniu innym o prawdzie Bożej łaski. Celem nie jest wygranie argumentu dla samego siebie, ale zobaczenie, jak cenna prawda Ewangelii jest w stanie zburzyć argumenty i wszelki pozór, który staje przeciwko poznaniu Boga i zniewolić każdą myśl, aby uczynić ją posłuszną Chrystusowi.
Dzięki łasce Bożej naszym pragnieniem nie jest bycie „prawym”, co jest wewnętrzną potrzebą, ale bycie gorliwym dla czci Chrystusa i dla Jego chwały. Bóg ma zawsze rację, zawsze jest prawdą:
Rzym. 3:4 Nie daj Boże! Przeciwnie, niech Bóg będzie prawdziwy, a każdy człowiek – kłamcą, jak jest napisane: Abyś okazał się sprawiedliwy w swoich słowach i żebyś zwyciężył, gdy będziesz sądzony.
.
2 Tym. 2:13 Jeśli jesteśmy niewierni, on pozostaje wierny, bo samego siebie wyprzeć się nie może.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Lis 19, 2021 | Teologia historyczna
Zarys problemu
2 Jana 1:9 Każdy, kto wykracza poza naukę Chrystusa, a nie pozostaje w niej, ten nie ma Boga. Kto pozostaje w nauce Chrystusa, ten ma i Ojca, i Syna.
Orygenes z Aleksandrii gr. Ὠριγένης, Origenes; (ok. 184 – † ok. 253 A.D. ) znany również jako Orygenes Adamantiusz był uczniem Klemensa Aleksandryjskiego. Ten wczesnochrześcijański uczony, asceta i teolog urodził się i spędził pierwszą połowę swojej kariery w Aleksandrii. Był płodnym pisarzem i autorem około 2000 traktatów z wielu gałęzi teologii, w tym
- krytyki tekstu
- egzegezy biblijnej
- hermeneutyki
- homiletyki
- i duchowości
A także jedną z najbardziej wpływowych i kontrowersyjnych postaci wczesnochrześcijańskiej teologii, apologetyki i ascezy. Został opisany jako „największy teologiczny geniusz, jaki kiedykolwiek wyprodukował wczesny kościół„
„Orygenes był kontrowersyjną postacią w czasie swego życia i tak jest do dzisiaj. Z jednej strony niewielu chrześcijańskich przywódców z okresu patrystycznego mogło równać się z szlachetnością, pokorą i grzecznym charakterem Orygenesa, czy też z jego głęboką i zapierającą dech znajomością chrześcijańskiej teologii i pogańskiej filozofii. Z drugiej strony teologia Orygenesa była przyczynkiem powstania wielu najbardziej agresywnych dysput. Twierdził, że jedynie Pismo jest natchnione, a nie Platon czy jakikolwiek inny pogański filozof, stąd tylko Biblia ma być podstawą chrześcijańskiej myśli. Jednakże w rzeczywistości platonizm w wielkim stopniu kształtował poglądy Orygenesa „ – Nichlas Needham, 2000 Years of Christ’s Power
Geniusz Orygenesa jest jak miecz obosieczny, ponieważ niestety w wielu obszarach doktrynalnych był heretykiem. Gdy Orygenes stał po stronie prawdy, czynił to w sposób wyjątkowo światły.
Gdy jednak mylił się, czynił to w najgorszy możliwy sposób. Studium jego przypadku wskaże nam w jaki sposób należy traktować nieortodoksyjnych nauczycieli Słowa Bożego, których dzieła w pewnej części zawierają duże ilości prawdy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Lis 18, 2021 | Teologia reformowana
Terminy restrykcyjne
Pismo Święte często używa terminów restrykcyjnych na określenie celu śmierci Chrystusa: „On poniósł grzech wielu”. „Dał swoje życie na okup za wielu”.
Izaj. 53:12 Dlatego dam mu dział wśród wielkich, aby dzielił się zdobyczami z mocarzami, ponieważ wylał swoją duszę na śmierć. Został zaliczony do przestępców, sam poniósł grzech wielu i wstawił się za przestępcami.
.
Mat. 20:28 Tak jak Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, ale aby służyć i oddać swoje życie na okup za wielu.
Czyż nie daje to do zrozumienia, że Chrystus umarł nie za wszystkich ludzi, ale tylko za wielu?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Lis 17, 2021 | Egzegezy, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Nie takie Przymierze…
Jer. 31:31-34
31. Oto nadchodzą dni, mówi PAN, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze;
32. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, kiedy ująłem ich za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi Egiptu. Oni bowiem złamali moje przymierze, chociaż ja byłem ich mężem, mówi PAN.
33. Ale takie będzie przymierze, które zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi PAN: Włożę moje prawo w ich wnętrzu i wypisze je na ich sercach. I będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.
34. I nikt nie będzie już uczył swego bliźniego ani nikt swego brata, mówiąc: Poznaj PANA, bo wszyscy będą mnie znali, od najmniejszego aż do największego z nich, mówi PAN. Przebaczę bowiem ich nieprawość, a ich grzechów nigdy więcej nie wspomnę.
Wyznawcy popularnej religii bardzo często używają powyższego fragmentu w celu udowodnienia różnicy jakości między Starym a Nowym Przymierzem. Przede wszystkim większość dyspensacjonalistów interpretując tekst Jeremiasza odnosi go do Kościoła strzela sobie przysłowiowego samobójczego gola, ponieważ wers 31 mówi jednoznacznie o Judzie i Izraelu, stąd oczywistą jest konkluzja, że Kościół to Izrael, a mówiąc bardziej dokładnie – duchowy Izrael – co jedynie potwierdza iż Izrael duchowy i Kościół to jedno i to samo.
Wyjątkiem jest tutaj John MacArthur, który przecząc zawartej w Nowym Testamencie prawdzie włączenia pogan do Przymierza (por. Jan 10:16; Dzieje 2:39; Efez. 2:12, 19) w ogóle nie odnosi Nowego Przymierza do Kościoła lecz raczej do fizycznego Izraela w rzekomym Milenijnym Królestwie czyniąc Kościół czymś w rodzaju poronionego płodu, tymczasowego i ułomnego planu Bożego dla pogan, którzy (zgodnie z dosłowną acz błędną interpretacją Pisma) w niedługim czasie staną się liżącymi stopy niewolnikami genetycznych Żydów (Izaj. 2:2-4; 14:2; 49:23; 60:14-16; Zach. 8:23; Psalm 2:8-9). W konsekwencji zbawienie poza Przymierzem czyni z Boga cudzołożnika (Bóg posiada małżonkę czyli Kościół, z którą nie zawarł Przymierza!)
„Po trzecie, Nowe Przymierze jest zawarte z Izraelem. To jest z Żydami. I to miałem na myśli, kiedy powiedziałem dziś rano, że Bóg nigdy nie zawarł Przymierza z poganami – jak daleko sięgam wzrokiem, nigdy tego nie uczyni. Nowe Przymierze nie zostało zawarte z Kościołem; zostało zawarte z tymi samymi ludźmi, z którymi zostało zawarte Stare Przymierze. Jest zawarte z Izraelem.” – John MacArthur, Nowe Przymierze, cz. 1 źródło
Wracając do głównego wątku rozważania, jako dowód różnicy jakości obu Przymierzy podawany jest wers 32 gdzie stwierdzono wprost iż Nowe Przymierze będzie nie takie jak Stare, oraz wersy 33-34 definiujące „nową jakość” Nowego Przymierza poprzez szereg „nowych” atrybutów:
- niełamliwość
- prawo w sercach
- intymna relacja
- powszechna znajomość Boga (co implikuje wyrzucenie dzieci z Nowego Przymierza)
- przebaczenie grzechów
Rozważmy powyższe twierdzenia, wykazując iż w każdym przypadku popularna religia popełnia kolosalny błąd.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Lis 16, 2021 | Teologia systematyczna
Bóg Duch Święty
Wierzymy i wyznajemy, że Duch Święty w wieczności pochodzi od Ojca [1] i Syna [2] i dlatego nie jest ani uczyniony, ani stworzony, ani też zrodzony, lecz pochodzi od obu. On jest trzecią osobą Trójcy Świętej, tej samej istoty, majestatu i chwały, co Ojciec i Syn, i dlatego jest prawdziwym i wiecznym Bogiem, jak uczy Pismo Święte [3].
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Lis 15, 2021 | Chrześcijańska moralność
Wściekły atak wyższego krytycyzmu
Psalm 19:7 Prawo PANA jest doskonałe (תְּ֭מִימָה temimah – kompletne), nawracające duszę; świadectwo PANA pewne, dające mądrość prostemu.
W ciągu ostatnich 150 lat wpływowa szkoła krytyków zasypała świat artykułami i książkami próbującymi udowodnić, że Pięcioksiąg nie powstał za czasów Mojżesza (ok. XV wieku p.n.e.) i że większość przypisywanych mu praw powstała dopiero kilka wieków po śmierci Mojżesza, a wiele z nich dopiero w czasach Ezechiela (ok. VI wieku p.n.e.).
Przez tych krytyków patriarchowie zostali zdegradowani do sfery mitu lub niewyraźnej legendy, a historia Pięcioksięgu została ogólnie zdyskredytowana.
Odpowiadając na te niszczycielskie twierdzenia i broniąc historii, którą one dyskredytują, nie możemy zrobić nic lepszego, niż przedstawić krótkie streszczenie argumentów pana Harolda M. Wienera, młodego ortodoksyjnego Żyda, który jest zarówno uznanym prawnikiem w Londynie, jak i uczonym o najszerszych osiągnięciach.
To, co napisał on na ten temat w ciągu ostatnich dziesięciu lat, wypełniłoby szesnaście tysięcy stron, podczas gdy nasza skondensowana formuła musi być ograniczona do mniej niż dwudziestu. Podchodząc do tego tematu należy rozważyć następujące kwestie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Lis 12, 2021 | Herezja Remonstrancji, Teologia reformowana
„Wystarczalność”
Ci, którzy twierdzą, że ze względu na dobrointencyjną ofertę ewangelii, przebłaganie musi być w pewnym sensie uniwersalne, podkreślają szczególnie słowo „wystarczalność”. Nawet nasze wyznania wiary nauczają, że krzyż Jezusa Chrystusa jest wystarczający, aby zadośćuczynić za grzechy całego świata. Dlatego należy powiedzieć kilka rzeczy o słowie „wystarczalność”.
W Kanonach z Dort czytamy:
„Śmierć Syna Bożego jest jedyną i najdoskonalszą ofiarą i zadośćuczynieniem za grzech i ma nieskończoną wartość i wagę aż nazbyt wystarczającą do odkupienia grzechów całego świata”. – Kanony z Dort 2.3
„Zobaczcie”, mówią przeciwnicy szczególnego odkupienia, „nawet Kanony nauczają o powszechnej wystarczalności”. W związku z tym należy poczynić dwie uwagi.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | Lis 11, 2021 | Egzegezy, Teologia reformowana
Wiara reformowana – prawda Pisma Świętego
Judy 1:3 Umiłowani, podejmując usilne starania, aby pisać wam o wspólnym zbawieniu, uznałem za konieczne napisać do was i zachęcić do walki o wiarę raz przekazaną świętym.
To jest Słowo Boże – Słowo Boże do Kościoła. W świetle tego Słowa Bożego to, co znaczy być Reformowanym, jest ważnym tematem do dyskusji.
Powszechnie wiadomo, że słowo „reformowany” nabrało w naszych czasach tak różnych znaczeń, że w rzeczywistości przestało już cokolwiek znaczyć. Istnieją kościoły, które nazywają siebie „reformowanymi”, a które nie tylko nie są już reformowane, ale w rzeczywistości stały się wrogami i przeciwnikami wiary Reformowanej.
Są też ludzie, którzy nazywają siebie „reformowanymi”. Być może kościół, którego są częścią, nie używa nazwy „reformowany” w swoim kościelnym tytule, ale nazywają siebie „reformowanymi” Gdybyś zapytał ich: „Czy jesteś osobą reformowaną?”, bez wahania odpowiedzieliby: „Tak, oczywiście” Jeśli jednak poprosilibyście ich o wyjaśnienie, co to znaczy być „reformowanym”, lub jeśli zapytalibyście ich: „Dlaczego nazywacie siebie reformowanymi?”, nie byliby w stanie udzielić odpowiedzi.
- Nie mają pojęcia, co to znaczy być „reformowanym.”
.
- Po prostu trzymają się tytułu, bo ładnie brzmi, albo może ma czcigodną historię, albo dlatego, że jest w nim coś tradycyjnie pociągającego.
Ale jeśli chodzi o to, co to znaczy być „reformowanym”, nie mają oni najmniejszego pojęcia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | Lis 9, 2021 | Ekumenizm, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Złowieszczy ryk jamnika
Jużci to szanowny zwodziciel, wyznawca uniwersalizmu zbawczego (wierzy, że Chrystus umarł za wszystkich bez wyjątku) oraz herezji zielonoświątkowstwa (sam osobiście „prorokuje”) Andrzej Cyrikas przepełniony gniewem jeszcze do niedawna zarzekał się, że nie poda ręki tym z chrześcijan, którzy przyjmują biblijną prawdę o zaniku apostolskich darów, cudów-znaków czyniącym z tej prawdy element wyznania wiary. Pogniewał się bo mu z kręgu wpływów uciekła nie jedna osoba a cały Zbór Chrześcijański ze Szczecina, któremu przewodzi zacny Radek Lewandowski. Poszło o cesacjonizm.
Pan Andrzej wydał w tej sprawie nawet oświadczenie:
„Nie wierzysz, że dary duchowe są aktywne w kościele i twierdzisz, że przeminęły? Dopóki nie uczynisz ze swojego przekonania obowiązującej doktryny, a jakże teologicznej, masz moją przyjaźń, braterstwo i miłość. Jeśli jednak stworzysz taką doktrynę, to zgodnie z Biblią nie podam ci ręki, ponieważ niszczysz Kościół Jezusa. Amen!” – Andrzej Cyrikas
Zbór Chrześcijan w Szczecinie wyszedł z kręgu wpływów Cyrikasa właśnie ze względu na cesacjonizm i stąd wzięła się stanowcza reakcja naszego szanownego zwodziciela. Niszczenie kościoła to w jego rozumieniu oczywiście wyjście z denominacji (czyli brak jedności doktrynalno-monetarnej), a ponieważ powodem był cesacjonizm doktryna została uznana za szkodliwą. I zdaje się, że w eklektycznym i pozbawionym jakiegokolwiek standardu bagnie unii ponad podziałami CHWE pojawił się poważny problem.
Choć Pismo ostrzega: człowiek, który nie panuje nad swoim duchem, jest jak miasto zburzone i bez muru (Przysłów 25:28) prowadzony przez innego ducha szanowny zwodziciel Cyrikas w bezmyślny sposób strzelił sobie w kolano. Wiadomość jest prosta w przekazie: jeśli cesacjoniści konfesjonalni nie są godni bratania się, to powinni opuścić szeregi jego ugrupowania. Można jedynie domyślać się jak wielkie zamieszanie spowodował ów jamniczy ryk, dość jednak powiedzieć, iż niebawem sprawa została załatwiona polubownie.
I to w bardzo interesującym stylu
(więcej…)
