Dlaczego zło dominuje nad światem

utworzone przez | Lip 19, 2018 | Teologia reformowana

Mam zamiar mówić na temat problemu zła. Dlaczego Bóg pozwolił na zło na świecie? Można zadać te pytanie na różne sposoby. Zło na świecie jest jednym z ulubionych usprawiedliwień tych którzy odrzucają Boga biblii. Są w stanie zadać te pytania na nieskończenie wiele sposobów:

  1. Jeżeli Bóg Stwórca jest tak dobry, dlaczego jest tyle zła na świecie?
    .
  2. Jak Bóg może być święty i pozwalać by jego stworzenie było dominowane przez bezbożność?
    .
  3. Jak Bóg może być doskonale sprawiedliwy i ustanowić istnienie niesprawiedliwości?

(więcej…)

O „sprzeczności” w narwóceniu Pawła

utworzone przez | Lip 18, 2018 | Egzegezy

Wstęp

Dzieje Apostolskie to natchniona przez Ducha Świętego Księga spisana około roku 62 A.D. przez Łukasza, który był towarzyszem Apostoła Piotra i Apostoła Pawła. Sam Łukasz był z zawodu lekarzem (Kol. 4:14), którego praktyka wymagała umysłowej błyskotliwości, dobrej pamięci i dokładności. Sam Łukasz daje świadectwo trafności i  sumienności przekazywanych przez niego informacji, tak w Ewangelii jak i w Dziejach, które były adresowane do tej samej osoby, tj. Teofila. Pisze on, że swoje badania przeprowadził z dokładnością i wszystkie historie pochodzą z pierwszej ręki, prosto od naocznych świadków zdarzeń i są one poukładane w chronologicznej kolejności.

Łuk. 1:1-4 1 Ponieważ wielu podjęło się sporządzić opis tych wydarzeń, co do których mamy zupełną pewność; 2 Tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa; 3 Postanowiłem i ja, który to wszystko od początku dokładnie wybadałem, opisać ci to po kolei, zacny Teofilu; 4 Abyś nabrał pewności co do tego, czego cię nauczono.

Mając zatem na uwadze po pierwsze natchnienie Ducha Świętego uniemożliwiające popełnienie błędu oraz po drugie wyuczoną skwapliwość i skrupulatność autora tekstu, musimy uznać, że materiał dowodowy przedstawiony przez Łukasza jest wiarygodny.

Zatem, czy Saul, który następnie został Apostołem Pawłem, pomylił się w swoim świadectwie nawrócenia?

(więcej…)

Modlitwa do Boga-Syna i Boga-Ducha Świętego

utworzone przez | Lip 17, 2018 | Chrystologia, Pneumatologia, Trynitologia

 

Świadkowie Jezusa

Rolą Boga-Ducha Świętego jest prowadzenie wybranych do Chrystusa. Duch Święty, podobnie jak Bóg-Ojciec i Bóg-Syn, eksponują Chrystusa (Ojciec Świadczy o Chrystusie, Duch świadczy o Chrystusie, Syn świadczy o sobie). Idąc w ślady swojego Wielkiego Boga, kościół, małżonka Chrystusa, również jest świadkiem Chrystusa. Obserwując świat duchowy, jesli chodzi o świadczenie, zauważamy pozycjonalną podrzędną względem Boga-Syna rolę: 

  • Boga Ojca
  • Boga Ducha Świętego
  • Kościoła
  • Proroków Starego Testamentu
  • Pisma Świętego
  • Aniołów
  • Upadłych aniołów
  • Wszelkiego stworzenia, w tym upadłej ludzkości

(więcej…)

Uwolnieni od Prawa

utworzone przez | Lip 16, 2018 | Teologia reformowana

1 Tym. 1:9-10 9 Rozumiemy, że Prawo nie jest ustanowione dla sprawiedliwego, ale dla nieprawych i nieposłusznych, dla bezbożnych i grzeszników, dla niegodziwych i nieczystych, dla ojcobójców, matkobójców i morderców; 10 Dla rozpustników, mężczyzn współżyjących ze sobą, handlarzy ludźmi, dla kłamców, krzywoprzysięzców i dla wszystkiego, co jest przeciwne zdrowej nauce;

Miejsce Prawa

Istnieje wielki spór o miejsce Prawa w życiu chrześcijanina. Niektórzy ludzie mówią, że jest ono podstawą do zbawienia, podczas gdy inni całkowicie odkładają je na bok twierdząc, że nie ma ono żadnego znaczenia dla tych, którzy żyją w naszych czasach, w epoce łaski. Niezbędne jest tutaj wyjaśnienie, że jeśli chodzi sposób w jaki Bóg postępuje z ludźmi, istnieją „dni, epoki lub dyspensacje”. Cztery z nich opisane są w Księdze Rodzaju i w pierwszych osiemnastu rozdziałach Księgi Wyjścia.Natomiast od rozdziału 19 Księgi Wyjścia aż do śmierci i zmartwychwstania Chrystusa mieliśmy epokę, czy też dyspensację Prawa. Łaska przyszła przez Jezusa Chrystusa i epoka łaski w której żyjemy zakończy się w momencie drugiego przyjścia Pana. Następnym wydarzeniem będzie Tysiącletnie Królestwo Chrystusa na ziemi.

Jan 1:17 Prawo bowiem zostało dane przez Mojżesza, a łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa.

Nie uznawanie tych podziałów jest przyczyną wielu nieporozumień, nie możemy bowiem zrozumieć istoty i przyczyny wprowadzenia Prawa bez uwzględnienia całkowitej zmiany naszej sytuacji, w związku ze śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa. Zauważmy, że:

(więcej…)

Umniejszanie znaczenia proroctwa Agabusa

utworzone przez | Lip 16, 2018 | Charyzmania, Egzegezy

Zawodne proroctwa?

Dwa tygodnie temu opublikowałem artykuł omawiający niektóre niebezpieczeństwa związane z określeniem proroctwa Nowego Testamentu jako omylnego i nieautorytatywnego. Dzisiaj chciałbym kontynuować tę dyskusję, koncentrując się na Agabusie — proroku Nowego Testamentu w centrum sporu między kontynuacjonizmem a cesacjonizmem.

Czy Agabus niewłaściwie przedstawił szczegóły swojego proroctwa? Badacze kontynuacjonizmu (tacy jak D. A. Carson i Wayne Grudem) twierdzą, że tak. Zwolennicy cesacjonizmu (jak Richard Gaffin i Thomas Edgar) nie są przekonani.

(więcej…)

Świątynia Ludu, studium przypadku

utworzone przez | Lip 15, 2018 | Charyzmania

Prolog

18 listopada minie 40 lat od tragicznych wydarzeń z Jamestown w Gujanie, gdzie ponad 900 członków sekty Świątynia Ludu popełniła samobójstwo przez wypicie uprzednio przygotowanej trucizny, mordując wcześniej część amerykańskiej delegacji z kongresmenem Ryanem na czele. W niniejszym artykule postaram się opisać co doprowadziło do tych wydarzeń, jak do się stało, że setki dorosłych ludzi dało się omamić przywódcy sekty i jaki to ma związek ze współczesnym chrześcijaństwem.

(więcej…)

Greka koine, kurs 1 lekcja 3

utworzone przez | Lip 15, 2018 | Teologia biblijna

Lekcja 3 – Liczba , Przypadek , Rodzaj, Rzeczowniki drugiej deklinacji, Przedimek określony, Łączniki, Enkliktyki i Proklitkyki

Liczba

Różnice między rzeczownikami w liczbie pojedynczej i liczbie mnogiej są nam znane. Mówimy zabawka (w liczbie pojedynczej) i zabawki (w liczbie mnogiej). Mówimy dziecko (w liczbie pojedynczej) i dzieci (liczba mnoga). Podobnie w języku greckim zobaczymy różne formy rozróżniające rzeczowniki w liczbie pojedynczej od rzeczowników w liczbie mnogiej. Podobnie jak w angielskim, czasownik grecki musi się zgadzać z jego podmiotem. Oznacza to, że jeśli podmiotem zdania jest liczba mnoga, czasownik musi być w liczbie mnogiej. (Jest wyjątek, który wskażemy później).

Przypadki

Przypadki są nam również znane, chociaż dokonujemy rozróżnień w większym stopniu niż językj grecki.Jako punkt wyjścia możemy przyjąć, że przypadek odnosi się do funkcji rzeczownika, zaimka lub przymiotnika w zdaniu.Jeśli słowo pełni rolę podmiotu będzie w jednym przypadku.Jeśli działa jako obiekt bezpośredni, będzie w innym przypadku i może mieć inną postać.Przykładowo, w języku polskim, zaimek liczby pojedynczej pierwszej osoby to „ja”, gdy jest to podmiot:

„Ja widziałem tego człowieka.”

Ale staje się „mnie„, gdy jest to obiekt :

„Ten człowiek mnie zobaczył.”

  • Liczba przypadków w języku greckim zależy od tego, czy przypadek oznacza funkcję, czy też formę .
    .
  • Jeśli używamy przypadku do oznaczania funkcji, wówczas możemy liczyć 8 przypadków, które mają 5 form.(A.T. Robertson reprezentuje takie podejście.)
    .
  • Jeśli używamy przypadku do oznaczenia formy, możemy naliczyć 5 przypadków wykorzystanych na 8 sposobów (jest to podejście zastosowane w tym  podręczniku, a także w opisowej gramatyce autorstwa Blassa i Debrunnera)

(więcej)

Czy Kościół Boży to biblijny Izrael? O teologii zastąpienia

utworzone przez | Lip 14, 2018 | Eschatologia

Wypełnione proroctwo

1 Kor. 1:20 Ile jest bowiem obietnic Boga, w nim są „tak” i w nim są „Amen”, ku chwale Boga przez nas

Po prawie dwóch tysiącleciach pogańskiej okupacji, 7 czerwca 1967 roku została odzyskana przez siły specjalne wojska izraelskiego najstarsza część Jerozolimy. Biblia profetycznie wspomina o tym wydarzeniu:

Zach. 12:6 W tym dniu uczynię przywódców Judy jak węgle ogniste wśród drwa i jak płonącą pochodnię pośród snopów; i pożrą wszystkie okoliczne narody na prawo i na lewo. I Jerozolima pozostanie na swoim miejscu, w Jerozolimie.

To jest dosłownie to, co się wydarzyło. Egipcjanie, Jordańczycy, Syryjczycy, zaciekli wrogowie Izraela zostali przez niego pokonani i Jerozolima znowu stała się stolicą państwa żydowskiego, tak jak to czytaliśmy w Księdze Zachariasza.

(więcej…)

Wolni od prawa, w nowości Ducha

utworzone przez | Lip 13, 2018 | Egzegezy, Sabatarianie

Uwolnieni od Prawa

Rzym. 7:1-6 Czyż nie wiecie, bracia (bo mówię do znających prawo), że prawo panuje nad człowiekiem dopóki on żyje? Zamężna kobieta bowiem, dopóki mąż żyje, jest z nim związana prawem, a jeśli mąż umrze, zostaje uwolniona od prawa męża. Tak więc, dopóki mąż żyje, będzie nazywana cudzołożnicą, jeśli zostanie żoną innego mężczyzny. Jeśli jednak jej mąż umrze, jest wolna od tego prawa, tak że nie będzie cudzołożnicą, choćby została żoną innego mężczyzny. Tak i wy, moi bracia, zostaliście uśmierceni dla prawa przez ciało Chrystusa, abyście należeli do innego, to znaczy tego, który został wskrzeszony z martwych,, abyśmy przynosili Bogu owoc. Gdy bowiem byliśmy w ciele, namiętności grzechów, które się wzniecały przez prawo, okazywały swą moc w naszych członkach, aby przynosić śmierci owoc. Lecz teraz zostaliśmy uwolnieni od prawa, gdy umarliśmy dla tego, w czym byliśmy trzymani, abyśmy służyli Bogu w nowości ducha, a nie w starości litery

Apostoł Paweł w tej części Listu do Rzymian wyjaśnia nam różnicę między naszym dawniejszym stanem, gdy nie byliśmy w Chrystusie, oraz stanem obecnym. Pomoże nam to lepiej zrozumieć, kim jesteśmy w Chrystusie.

(więcej…)

Słowo dla nie-zielonoświątkowców

utworzone przez | Lip 13, 2018 | Charyzmania

Gal. 2:4-5 4 A to z powodu wprowadzonych fałszywych braci, którzy się wkradli, aby wyszpiegować naszą wolność, jaką mamy w Chrystusie Jezusie, aby nas zniewolić. 5 Nie ustąpiliśmy im ani na chwilę i nie poddaliśmy się, aby pozostała wśród was prawda ewangelii.

Fałszywi bracia a wystarczalność Pisma

Wyznajemy, że „całe Pismo (i wszystkie jego poszczególne części) jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości – aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu” (2 Tym. 3:16-17).

Wierzymy, że Chrystus wybrał świadków swojego nauczania i zmartwychwstania (Apostołów). Oni są autorami Nowego Testamentu. Bóg uwierzytelnił ich autorytet poprzez „cuda, przedziwne znaki, różnorakie moce i udzielanie Ducha Świętego według swej woli” (Hebr. 2:3-4).

(więcej…)

Świadectwo biblijne potwierdzające Boga Trójjedynego

utworzone przez | Lip 12, 2018 | Trynitologia

Jest jeden Bóg

5 Mojż. 6:4 Słuchaj Izraelu! Wiekuisty, nasz Bóg, Wiekuisty jest jeden!
.
5 Mojż. 32:39 Zobaczcie teraz, że Ja, Ja  jestem Sam, a oprócz Mnie nie ma Boga. Ja uśmiercam i ożywiam, ranię i leczę, a z Mojej ręki nikt nie ocala
.
2 Sam. 7:22 Dlatego jesteś wielkim, Wiekuisty, Boże, bo nikt  ci nie dorówna i nie ma Boga oprócz Ciebie, co usłyszeliśmy naszymi własnymi uszami
.
Izaj.  43:10-11  Wy jesteście Moimi świadkami – mówi Wiekuisty, i mój sługa, którego wybrałem, abyście poznali oraz Mi uwierzyli, i zrozumieli, że to Ja. Przede Mną nie powstał Bóg oraz po mnie nie będzie. 11 Ja, Ja sam  jestem Wiekuisty, a oprócz Mnie nie ma zbawiciela
.
Izaj. 44: 8 Nie trwóżcie się, nie lękajcie! Czyż już od dawna nie oznajmiłem oraz ci nie zapowiedziałem – a wy przecież jesteście Moimi świadkami – czy jest Bóg oprócz Mnie? Przecież nie ma Opoki, nie znam żadnej
.
1 Kor.  8:6 To dla nas jest jeden Bóg, Ojciec, z którego wszystko, a my w nim, i jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko, a my przez niego
.
Jakuba  2:19 Ty wierzysz, że jest jeden Bóg, i dobrze czynisz. Demony także wierzą i drżą

(więcej…)

Czym jest ewangelia?

utworzone przez | Lip 11, 2018 | Soteriologia

Prosta a jednak niezgłębiona

Dziewiętnastowieczny teolog z Princeton Charles Hodge powiedział:

„Ewangelia jest tak prosta, że małe dzieci mogą ją zrozumieć i jest tak głęboka, że studia najmądrzejszych teologów nigdy nie wyczerpią jej bogactw.”

Ewangelia jest absolutnie fundamentalna dla wszystkiego w co wierzymy i znajduje się w samym sercu tego kim jesteśmy jako chrześcijanie. Jednak wielu wyznających chrześcijan zmaga się z odpowiedzią na proste pytanie: czym jest ewangelia? Kiedy nauczam jestem zdumiony tym jak wielu moich uczniów nie jest w stanie dostarczyć dokładnego biblijnego wyjaśnienia tego, czym jest ewangelia, a co więcej, czym ewangelia nie jest. Jeśli nie wiemy, czym jest ewangelia jesteśmy ludźmi godnymi politowania. Jeśli bowiem nie potrafimy wyjaśnić ewangelii, nie możemy głosić ewangelii i tym samym nie możemy ewangelizować tak, aby grzesznicy mogli zostać zbawieni, a my sami w rzeczywistości możemy zbawieni nie być.

(więcej…)

Bóg  Duch Święty: Jego pełnia

utworzone przez | Lip 10, 2018 | Pneumatologia

Definicja pełni Ducha Świętego

W przeciwieństwie do dzieł Ducha Świętego dokonywanych w procesie zbawienia,takich jak: regeneracja, zamieszkanie, zapieczętowanie i chrzest, pełnia albo inaczej napełnienie Duchem związane jest z doświadczeniami chrześcijanina w jego duchowej mocy oraz w posłudze (w służbie Bogu, zborowi i braciom w wierze). Dzieła Ducha związane ze zbawieniem mają miejsce tylko jeden raz w życiu wierzącego, i raz na zawsze. Natomiast bycie napełnionym Duchem jest powtarzalnym doświadczeniem, które często wspomniane jest w Biblii. 

W ograniczonym zakresie możemy zaobserwować pełnię Ducha w niektórych osobach przed dniem Pięćdziesiątnicy,w którym nastąpiło Jego zesłanie

(więcej…)

Ojcowie Kościoła o pochwyceniu

utworzone przez | Lip 9, 2018 | Eschatologia, Teologia historyczna

Obj. 3:10 Ponieważ zachowałeś słowo mojej cierpliwości, ja też zachowam cię od (τηρήσω ἐκ) godziny próby, która przyjdzie na cały świat (οἰκουμένης oikoumenes) , aby doświadczyć mieszkańców ziemi.

Godzina próby dla całego świata

τηρήσω ἐκ – uratować przed
οἰκουμένη oikoumene – zamieszkany świat, ludzie żyjący na całym zamieszkanym globie

Godzina wielkiej próby, jaka  przyjdzie na cały świat odnosi się do Wielkiego Ucisku, siedmioletniego okresu przed ustanowieniem ziemskiego królestwa Chrystusa. Czas ten będzie się charakteryzował wylaniem Bożego gniewu w sądach wyrażonych poprzez pieczęcie, trąby i czasze. Druga połowa tego okresu nazywana jest „Wielkim Uciskiem”.  Będzie to wydarzenie na skale globalną, dotknie każdego człowieka, który zamieszkuje na planecie Ziemia z wyłączeniem zachowanych, którzy w tym czasie nie będą mieszkańcami ziemi.

(więcej…)

Greka koine, kurs 1 lekcja 2

utworzone przez | Lip 7, 2018 | Teologia biblijna

O czasownikach

Lekcja 2 – Czas, Strona, Tryb, Teraźniejszy i Przyszły Czynny Oznajmujący, Ruchome ν

W Grece czas wskazuje nie tylko na czas czynności, lecz bardziej szczegółowo na rodzaj  czynności.

W tej lekcji zostaną przedstawione czasy Teraźniejszy i Przyszły. Wyraźnie zauważymy różnicę czasu czynności reprezentowaną przez te dwa czasy. Jednakże od samego początku chcemy odnotować ważność rodzaju czynności. W absolutny sposób czas wskazuje czas czynności tylko w trybie oznajmującym. W innych trybach może wskazywać na czas czynności w sposób pośredni. Jednakże czas jest powiązany z rodzajem czynności we wszystkich trybach.

Niemieckie słowo „Aktionsart,” oznaczające “rodzaj czynności” często jest używane w odniesieniu do tego, na co wskazuje czas czasownika. Istnieją zasadniczo trzy rodzaje czynności:

Pierwszy to liniowy. Zwany także trwjącym, ciągłym, lub progresywnym. Może być reprezentowany graficznie przez linię. W tym przypadku mówca pojmuje czynność jako dziejącą się. Czas Teraźniejszy wskazuje na ten rodzaj czynności.

Drugi to punktowy i może być reprezentowany przez punkt. W tym przypadku mówca ma na myśli czynność bez rzadnej idei kontynuacji. Ten rodzaj czynności jest powiązany z czasem Przyszłym. Zwróć baczną uwagę na to, że czas przyszły nie sugeruje, że czynność dzieje się natychmiastowo. Raczej powinniśmy powiedzieć, że mówca ma na myśli fakt działania bez wskazania ciągłości.

Trzeci rodzaj działania to skutek trwający poprzedniej czynności, i może być reprezentowany graficznie przez linię wychodzącą z punktu. W tym przypadku mówca ma na myśli czynność jako będącą trwającym rezultatem poprzedniego wydarzenia.

(więcej)

Acta martyrum: montanizm czyli wczesnochrześcijańska gangrena zielonoświątkowa

utworzone przez | Lip 6, 2018 | Historia chrześcijaństwa

Ekstazy garbatych nosów

Montanizm uznawany jest przez samych zielonoświątkowców jako prekursor ich ruchu. Nikogo nie skrzywdzimy nazywając ruch zielonoświątkowy neomontanizmem. Jeden z wybitnych pisarzy charyzmatycznych, Larry Christenson, uważa, że ruch montanistyczny jest częścią tradycji zielonoświątkowej.

Doskonałym świadectwem egzaltacji wyznawców wiary, w Lyonie czy w Kartaginie, są acta martyrum.

W roku 172 we Frygii – ziemi w najwyższym stopniu mistycznej – Montanus wpada w ekstazę. Cały kraj był tym poruszony, a biskupi nie wiedzieli, co robić. „Święci frygijscy” modlili się z afektacją, trzymając palec wskazujący na nosie, przez co zasłużyli sobie na przydomek „garbatych nosów„. Miejscowości Pepuza i Tymion, będące kolebkami sekty, uważano za święte miasta; ludność udawała się tam w pielgrzymkach bacznie śledząc lazurowe niebo, by zobaczyć, czy Nowa Jerozolima nie zstępuje z obłoków. W oczekiwaniu na to wydarzenie ci sami prozelici obsypywali proroków i prorokinie złotem, srebrem i obdarowywali kosztownymi szatami.

(więcej…)

W jaki sposób zabić grzech?

utworzone przez | Lip 5, 2018 | Hamartiologia

Walka na śmierć

Chrześcijanie nie mogą być bierni w doprowadzaniu grzechu do  śmierci; muszą być aktywni. Nie możemy nigdy przyjąć postawy porażki. Biblia wzywa nas do długotrwałego umartwienia grzechu. A w centrum naszego  umartwienia musi znajdować się ewangelia Jezusa Chrystusa; w przeciwnym razie jest to po prostu kolejna forma moralizmu.

To jest świetne pytanie. W jaki sposób, konkretnie, umartwić grzech?

Czy macie książkę „O umartwianiu grzechu” tu w  księgarni?

(więcej…)

Henoteizm pseudokościoła

utworzone przez | Lip 4, 2018 | Charyzmania, Rzymski katolicyzm, Świadkowie Jehowy

Definicja

Henoteizm (z gr. ἑνός henos – „jeden”, θεός theos – „bóg”) – forma przejściowa religii pomiędzy politeizmem a monoteizmem. W henoteizmie uznaje się wielkość wielu bogów przy jednoczesnym wywyższeniu jednego bóstwa (najczęściej jest to stojący na czele panteonu bóg). W odróżnieniu od monoteizmu pomniejsze bóstwa mogą być uznawane za hipostazy najwyższego, ale nie stanowią z nim jedności. Uczeni preferują termin monolatryzm od henoteizmu, aby dyskutować o religiach, w których jeden bóg jest centralny, ale nie odmawia się istnienia ani pozycji innych bogów.

Monolatryzm (gr. μόνος monos – jednolity i λατρεία latreia – kult),  jest wiarą w istnienie wielu bogów, ale z konsekwentnym kultem tylko jednego bóstwa

(więcej…)

Osobowość Ducha Świętego, część 2

utworzone przez | Lip 3, 2018 | Pneumatologia

Osobowość Ducha Świętego

Gdybyśmy zostali poproszeni o przedstawienie w zrozumialej formie, co stanowi (zgodnie z naszym poglądem Pisma), błogosławieństwo ludu Pańskiego na ziemi, po tym, jak dzieło Jego łaski zaczęło się w ich duszach, nie zawahalibyśmy się powiedzieć, że musi całkowicie składać się z osobistej wiedzy i duchowej bliskości z chwalebną Trójcą ich Osobach w Bóstwie – ponieważ tak jak Kościół jest wybrany, aby być wiecznie świętym i wiecznie szczęśliwym w nieprzerwanej duchowej bliskości chwały z Bogiem, jak to życie się zakończy, oczekiwanie na nie teraz przez wiarę musi stanowić najczystsze źródło teraźniejszej radości.

Ale tej jedności z Bogiem w Trójcy Jego Osób nie można czerpać bez wyraźnego zrozumienia. Musimy wiedzieć pod Boskim nauczaniem Boga w Trójcy Jego Osób i musimy również z tego samego źródła poznać szczególne i osobiste akty łaski, dzięki którym każda chwalebna Osoba w Bóstwie pozwala się poznać Swojemu ludowi, zanim będziemy mogli osobiście cieszyć się duchową bliskością z każdym z osobna i ze wszystkimi.

(więcej…)

Wszyscy, którzy umarli w Chrystusie

utworzone przez | Cze 30, 2018 | Egzegezy, Teologia reformowana

2 Kor. 5:14-15 14 Miłość Chrystusa bowiem przymusza nas, jako tych, którzy uznaliśmy, że skoro jeden umarł za wszystkich, to wszyscy umarli. 15 I umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, już więcej nie żyli dla siebie, lecz dla tego, który za nich umarł i został wskrzeszony.

Za kogo umarł Chrystus?

Czy wiara w to, że Chrystus przelał swoją świętą i bezcenną krew za wszystkich ludzi na świecie ma sens? Czy cierpiał On za te miliardy, które pójdą na wieczne zatracenie do jeziora ognistego? Czy przez trzy godziny, w czasie których Boży gniew został wylany na Boga-Syna cierpał on na marne, bo i tak rzesze będą cierpieć i płacić za te same grzechy w piekle przez wieczność? Czy ofiara Pana Jezusa była rzeczywista, wystarczająca i faktycznie dokonała zbawienia konkretnych ludzi, czy też potencjalna, umożliwiając warunkowe zbawienie i niekompletna, ponieważ to od człowieka zależy wytrwanie?

(więcej…)