utworzone przez Reformowani | paź 4, 2024 | Egzegezy, Teologia historyczna, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wprowadzenie
2 Tym. 1:9 Który nas zbawił i powołał świętym powołaniem nie na podstawie naszych uczynków, ale na podstawie swojego postanowienia i łaski, która została nam dana w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasy.
Pismo naucza, że łaska została dana wybranym jeszcze przed założeniem świata. Łaska została dana w Chrystusie oraz że usprawiedliwienie jest z łaski. Stąd usprawiedliwienie, ponieważ wynika z łaski, która jest dana przed wiekami, musi być wieczne.
Prawda o wiecznym usprawiedliwieniu wybranych jest obecnie odrzucana przez środowiska nie tylko neo-kalwińskie ale i ortodoksyjnych chrześćijan Reformowanych. Nie zawsze tak było
Posłuchajmy pierwszej serii wywodów Johna Gilla (1697 – 1771), zacnego Reformowanego Baptysty, logicznych argumentów potwierdzających naszą świętą doktrynę objawioną przez Pismo.
Oto historyczne świadectwo nieskażonej herezją arminianizmu teologii Reformowanej z czasów, gdy prawda jeszcze miała jakiekolwiek znaczenie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 3, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji
Bez kontekstu, bez Ducha, bez prawdy
Dzieje 7:51 Ludzie twardego karku, nieobrzezanego serca i uszu! Wy zawsze sprzeciwiacie się Duchowi Świętemu. Jak wasi ojcowie, tak i wy!
Hipo-kalwiniści często wysuwają te same argumenty przeciwko kalwinizmowi, co Arminianie. Na przykład wyrywają z Pisma Świętego pojedyncze wersety, które zdają się sugerować, że Bożej łasce można się przeciwstawić, aby wesprzeć ich fałszywe nauczanie o uniwersalnej, odpieralnej Bożej łasce, która w rzeczywistości nie zbawia. Kiedy to czynią, zachowują się jak heretycy, nie interpretując zgodnie z zasadą Pisma Świętego, która jasno uczy:
Rzym. 9:18-19 18. A zatem komu chce, okazuje miłosierdzie, a kogo chce, czyni zatwardziałym. 19. Ale mi powiesz: Dlaczego więc jeszcze oskarża? Któż bowiem sprzeciwił się jego woli?
.
Izaj. 43:12-13 12. Ja ogłaszałem, wybawiałem i opowiadałem, gdy nie było wśród was żadnego obcego boga. Wy jesteście moimi świadkami, mówi PAN, że ja jestem Bogiem. 13. Zanim powstał dzień, ja jestem, a nie ma nikogo, kto by wyrwał cokolwiek z mojej ręki. Gdy coś uczynię, któż to odwróci?
.
Dan. 4:35 Wszyscy mieszkańcy ziemi są uważani za nic. Według swojej woli postępuje z wojskiem niebieskim i z mieszkańcami ziemi, a nie ma nikogo, kto by wstrzymał jego rękę lub powiedział mu: Co czynisz?
Czasami hipo-kalwiniści twierdzą, że chcą jedynie uczyć, że istnieje inna łaska Boża, która dotyczy zwykłych darów, takich jak deszcz i słońce, co tak naprawdę nie ma nic wspólnego ze zbawieniem poza tym, że rzekomo powstrzymuje grzech, czyniąc ludzi mniej niż całkowicie zdeprawowanymi. W rzeczywistości Bóg wyznaczył wiele innych sposobów powstrzymywania przejawu grzechu, a deszcz i słońce to Boża opatrzność, ale nie łaska, opatrzność która zamienia się w pułapkę i sidło na niewdzięcznych i bezbożnych
Psalm 69:22 Niech ich stół stanie się dla nich sidłem, a ich pomyślność – pułapką.
.
Psalm 73:12 Doprawdy na śliskich miejscach ich postawiłeś i strącasz ich na zatracenie.
Jednocześnie ich troską jest udowodnienie, że Bóg w jakiś sposób ma wolę lub pragnienie zbawienia potępionego, które jest niespełnione (lub skutecznie się mu można przeciwstawiać).
W swoim żądaniu znalezienia fragmentów potwierdzających tę ideę (a ponieważ jedyną łaską, jaką zna Pismo Święte, jest łaska zbawiająca), sięgają do fragmentów, które wyraźnie mówią o zbawieniu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 30, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Wstęp
Efez. 1:22-23 22. I wszystko poddał pod jego stopy, a jego samego dał jako głowę ponad wszystkim kościołowi, 23. który jest jego ciałem i pełnią tego, który wszystko we wszystkich napełnia.
Efez. 5:22-23 22. Żony, bądźcie poddane swoim mężom jak Panu. 23. Bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus głową kościoła, jest on też Zbawicielem ciała.
Temat Unii z Chrystusem jest niezwykle ważny, biblijnie, doktrynalnie i praktycznie. To nie tylko mój osąd, ale także osąd znanych teologów i duchownych. Chociaż Kalwin nie użył w tym cytacie zwrotu „zjednoczenie z Chrystusem”, odnosił się do tej prawdy, gdy pisał, że dla naszego zbawienia Chrystus nie może pozostać „poza” nami, ale musi sam stać się naszym poprzez nasze zjednoczenie z Nim:
„dopóki Chrystus pozostaje poza nami, a my jesteśmy od Niego oddzieleni, wszystko, co wycierpiał i uczynił dla zbawienia rodzaju ludzkiego, pozostaje bezużyteczne i bezwartościowe dla nas”.
Kalwin dodał:
„Dlatego, aby podzielić się z nami tym, co otrzymał od Ojca, musiał stać się naszym i zamieszkać w nas”.
Kalwin wyjaśnił, że bycie Chrystusa w nas jest tym samym, co nasze bycie „wszczepionym w Niego”. [1] Arthur W. Pink napisał, że
„temat duchowego zjednoczenia [z Chrystusem] jest najważniejszy, najgłębszy, a jednak najbardziej błogosławiony ze wszystkich, które są przedstawione w świętych Pismach”.[2]
Natychmiast zauważył, że temat ten jest powszechnie zaniedbywany. Współczesny ewangelicki uczony, Constantine R. Campbell, napisał, że zjednoczenie z Chrystusem jest prawdą w centrum całej teologii Apostoła Pawła:
„Zjednoczenie z Chrystusem … trzyma [całą naukę Pawła] razem. Zjednoczenie z Chrystusem jest połączone ze wszystkim innym, być może … jako „światło, które oświetla innych”” [3]
Wszystkie kościoły Reformowane w Ameryce Północnej, a może i na całym świecie, są świadome, że protestancki teolog Reformowany, Herman Hoeksema, ogłosił centralne znaczenie doktryny przymierza w odniesieniu do całego objawienia biblijnego.[4] W tym artykule pokażę, że zjednoczenie z Chrystusem jest podstawowym chrześcijańskim doświadczeniem zbawienia, a także zarówno mocą, jak i motywem chrześcijańskiego życia w świętości.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 27, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Niewysłowiony dar łaski
2 Tes. 2:11-13
11. Dlatego Bóg zsyła im silne omamienie, tak że uwierzą kłamstwu;
12. Aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie niesprawiedliwość.
13. Lecz my nieustannie powinniśmy dziękować Bogu za was, bracia umiłowani przez Pana, że Bóg od początku wybrał was do zbawienia przez uświęcenie Ducha i wiarę w prawdę.
Centralnym punktem przesłania rozważanego tekstu jest Boża chwała goszcząca stale na ustach chrześcijan wyrażona podziękowaniami za łaskę zbawienia. Zbawienie odnosi sę zasadniczo do dwóch dzieł:
1) uświęcenia Ducha przez wlanie substancji życia, odrodzenie, będącego suwerennym dziełem Ducha Świętego (odrodzenie)
2) wiary w prawdę czyli przypisanie sprawiedliwości Chrystusa (usprawiedliwienie)
Dalszą konsekwencją odrodzenia jest tocząca się wojna o umysł między nowym człowiekiem zrodzonym przez Ducha, nową, świętą naturą a starym człowiekiem grzechu, starą naturą – jest to progresywne uświęcenie.
Za uświęcenie Ducha i usprawiedliwiającą wiarę w prawdę cała chwała należy się Bogu, co wynika z nieustannych podziękowań składanych w całości autorowi zbawienia. Podziękowania wyrażone są za przedwieczną Elekcję, która steruje dwoma elementami zbawienia: uświęceniem i usprawiedliwieniem.
Ponieważ Elekcja, czyli przedwieczny wybór do zbawienia, sama w sobie jest niezależnym od ludzkich uczynków, cech czy właściwości, suwerennym dekretem wynikającym z Bożego upodobania (Efez. 1:4-5, 9, 11; 1 Piotra 1:2) to podległe Elekcji elementy zbawienia, uświęcenie i usprawiedliwienie, muszą konsekwentnie być suwerennymi dziełami Boga. A wiara odniesiona do uświęcenia i uprawiedliwienia nie może być aktywna, co potwierdza doksologia:
- Skoro zbawiony odaje Bogu chwałę za usprawiedliwienie, które uzyskuje dzięki wierze w prawdę, wiara w tym procesie nie może być aktywna.
.
- Również ponieważ oddaje Bogu chwałę za uświęcenie Ducha, wiara odnosząca sie do tej sfery nie może byč aktywna (w rzeczywistości odrodzenie jest przed wiarą)
Innymi słowy grzesznik przez swoją wiarę nie wnosi nic ani do usprawiedliwienia ani do odrodzenia. Wiara w odrodzeniu nie istnieje a w usprawiedliwieniu jest bierna.
Pozostaje jednak pytanie: co z wiarą w progresywnym uświęceniu?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 25, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Wielkie wezwanie
1 Piotra 5:2-4
2. Paście stado Boga, które jest wśród was, doglądając go nie z przymusu, ale dobrowolnie, nie dla brudnego zysku, ale z ochotą;
3. I nie jak ci, którzy panują nad dziedzictwem Pana, lecz jako wzór dla stada.
4. A gdy się objawi Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnącą koronę chwały.
Piotr, Apostoł Pana, był wyjątkowo przygotowany do pisania o urzędzie pastora. Słyszał, jak Pan Jezus powiedział do niego „Paś moje owce!” i „Paś moje baranki!” Dlatego nazywa siebie starszym.
Jan 21:15-17
.
15. Powiedział do niego: Paś moje baranki (gr. ἀρνία arnia – małe owieczki).
16. Powiedział mu: Paś moje owce (gr. πρόβατά probata).
Ale to nie wszystko. Piotr był gotowy do powiedzenia czegoś o pasterstwie trzody Bożej, ponieważ Duch Święty poprowadził go do spisania Słowa Bożego bezbłędnie. Produktem jego pisarstwa jest nieomylne Słowo Boże.
Posłuchajmy go.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 24, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Teologia reformowana
Fundamentalny błąd
Psalm 73:12, 18
12. Oto ci są niegodziwi, a powodzi im się na świecie i pomnażają bogactwa.
18. Doprawdy na śliskich miejscach ich postawiłeś i strącasz ich na zatracenie.
Podstawowym błędem doktrynalnym teorii łaski powszechnej, nauczanej przez Stevena Lawsona, Paula Washera, Johna MacArthura, dra Richarda Mouwa, jego mentora Abrahama Kuypera i jego licznych sojuszników w kościołach Reformowanych i Prezbiteriańskich na całym świecie, jest to, że myli ona łaskę i opatrzność. Wielu twierdzi,
- że istnienie świata jest łaską
;
- to, że człowiek nie stał się diabłem w wyniku upadku, było łaską
.
- deszcz i słońce są łaską
;
- zdolności muzyczne Beethovena były łaską
;
- to, że mój przyzwoity, niewierzący sąsiad nie popełnia grzechów markiza de Sade (o ile wiemy), jest łaską
;
- i to, że Grecja w czasach minionych i Stany Zjednoczone obecnie rozwijają wielką cywilizację, jest łaską.
Pomieszanie łaski i opatrzności jest niewybaczalne dla teologów i kościołów Reformowanych. Reformowane Konfesje wyraźnie i ostro rozróżniają te da moce i dzieła Boga. Konsekwencje tego pomieszania są destrukcyjne dla Biblijnej, Reformowanej wiary i życia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 20, 2024 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Kto napisał Psalm 56?
Psalm 56
Przewodnikowi chóru, na Jonat elem rechokim. Miktam Dawida, gdy Filistyni schwytali go w Gat.
1. Zmiłuj się nade mną, Boże, bo chce mnie pochłonąć człowiek; każdego dnia uciska mnie walką.
2. Moi wrogowie każdego dnia chcą mnie połknąć; wielu bowiem walczy przeciwko mnie, o Najwyższy.
3. Ilekroć strach mnie ogarnia, ufam tobie.
4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.
5. Przez cały dzień przekręcają moje słowa, przeciwko mnie kierują wszystkie swe zamysły, ku memu nieszczęściu.
6. Zbierają się, ukrywają i śledzą moje kroki, czyhając na moją duszę.
7. Czy unikną zemsty za nieprawość? Boże, powal te narody w swoim gniewie.
8. Ty policzyłeś dni mojej tułaczki, zbierz też moje łzy do swego bukłaka; czyż nie są spisane w twojej księdze?
9. Gdy zawołam, cofną się moi wrogowie; to wiem, bo Bóg jest ze mną.
10. W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.
11. Bogu ufam, nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.
12. Tobie, Boże, śluby złożyłem, dlatego też tobie oddam chwałę.
13. Ocaliłeś bowiem moją duszę od śmierci, a moje nogi od upadku, abym chodził przed Bogiem w światłości żyjących.
Przyjrzyjmy się niektórym informacjom zawartym w nagłówku Psalmu 56, aby odpowiedzieć na dwa ważne pytania. Pierwsze pytanie brzmi: „Kto?” Kim jest ten, który mówi o byciu „w Bogu” w Psalmie jedności? Drugie pytanie brzmi: „Gdzie?” Gdzie był Dawid, kiedy spisał Psalm jedności? Odpowiedzią na pierwsze pytanie jest Dawid, chwalebny typ naszego Pana Jezusa Chrystusa jako króla:
- sprawiedliwy król
,
- cierpiący król
,
- wojowniczy król
,
- wywyższony król.
Chociaż nie był kapłanem, w pewnych momentach Dawid był całkiem kapłański. Na przykład nosił „lniany efod”, gdy arka przymierza została wniesiona do Jerozolimy
2 Sam. 6:14 I Dawid tańczył przed PANEM z całych sił; był przepasany lnianym efodem.
.
1 Kronik 15:27 A Dawid był ubrany w szatę z bisioru, podobnie jak wszyscy Lewici, którzy nieśli arkę, śpiewacy i Kenaniasz, kierujący śpiewem. Dawid miał także na sobie lniany efod.
Jako prorok Dawid był „miłym psalmistą Izraela” pisarzem ponad połowy ze 150 natchnionych Psalmów.
2 Sam. 23:1 Oto ostatnie słowa Dawida. Dawid, syn Jessego, mężczyzna, który został wywyższony, pomazaniec Boga Jakuba i miły psalmista Izraela, powiedział:
Dawid był człowiekiem według serca Bożego i podobnie jak na przykład Noe i Abraham, był jedną z głów przymierza, o których mowa w Starym Testamencie.
1 Sam. 13:14 Lecz teraz twoje królestwo się nie ostoi. PAN wyszukał sobie człowieka według swego serca i PAN ustanowił go wodzem nad swoim ludem, gdyż nie zachowałeś tego, co ci PAN rozkazał.
;
Dzieje 13:22 A kiedy go odrzucił, wzbudził im na króla Dawida, o którym dał świadectwo w słowach: Znalazłem Dawida, syna Jessego, męża według mego serca, który wypełni całą moją wolę.
To właśnie Dawid, niezwykle pobożny człowiek na bardzo wysokim stanowisku w Izraelu, kościele Starego Testamentu, napisał Psalm jedności. Na to wierzący może tylko wykrzyknąć: „Jakże to stosowne! To jest słuszne i właściwe”. Przeglądając historię Starego Testamentu od upadku Adama do proroka Malachiasza, trudno byłoby wybrać lepszego człowieka do zadania napisania o mistycznym zjednoczeniu.
Jeśli ktokolwiek jest przygotowany, nawet w stosunkowo ciemniejszych dniach Starego Testamentu, do mówienia o zjednoczeniu z Bogiem poprzez świadomą aktywność wiary, to musi to być Dawid, ten, który przeszedł tak wiele w swojej pełnej wydarzeń pielgrzymce przez ten świat (1 Kronik 29:15; Psalm 39:12), jak zapisano w jego rozległej zewnętrznej historii (1 Sam. 16–1 Król. 2; 1 Kronik 11-29) i jego szczerych Psalmach, które ujawniają wewnętrzne życie jego duszy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 18, 2024 | Egzegezy, Teologia biblijna
Cios w fundament chrześcijaństwa
2 Tym. 3:15-16
15. I ponieważ od dziecka znasz Pisma święte, które cię mogą uczynić mądrym ku zbawieniu przez wiarę, która jest w Chrystusie Jezusie.
16. Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości;
Współczesna, akademicka doktryna natchnienia jest całkowicie bezużyteczna. Kiedy krytycy mówią o natchnionym Słowie Bożym nie mają na myśli żadnego konkretnego Pisma Świętego, które można wziąć do ręki. A kiedy mówią, że wierzą w natchnienie Biblii, nie potrafią wskazać na fizyczną kopię Pisma Świętego. Czemu jest to tak ważne?
Otóż zatwardziali krytycy tekstu wprawdzie przyznają [1], że autentyczność i autorytet Biblii natchnionej przez Boga to fundament chrześcijaństwa. Bez natchnionej Biblii nie mamy pewnego sposobu poznania prawdy o Chrystusie, o drodze zbawienia, żadnej pewności nieba i wieczności, żadnych słodkich obietnic, żadnego sposobu poznania chrześcijańskiego obowiązku, rozwijania chrześcijańskiego charakteru ani głoszenia chrześcijańskiej Ewangelii.
Albo jest Biblia i jest Chrystus albo
- nie ma Biblii
,
- nie ma Chrystusa
,
- nie ma zbawienia
,
- nie ma chrześcijaństwa
Jednak ci sami ludzie zaprzeczają natchnieniu Pisma:
„Kiedy mówimy, że Biblia jest natchniona, nie mamy na myśli tłumaczeń ani kopii, lecz oryginalne autografy, spisane pod kierownictwem Boga […] natchnienie odnosi się do oryginalnych manuskryptów” [2]
Zatem zgodnie z twardym nauczaniem krytyki tekstu ponieważ obecnie nie posiadamy natchnionych, oryginalnych autografów, nie posiadamy natchnionej Biblii. Natchniona Biblia nie istnieje, to co pozostało to jedynie kopie i tłumaczenia. I konsekwentnie bez natchnionej Biblii nie posiadamy ani Chrystusa, ani zbawienia ani chrześcijaństwa. Rozumowanie krytyków, choć elokwentne i oparte o fantastyczny wręcz aparat naukowo-językowy, jest w rzeczywistości śmiertelnym ciosem zadanym wierze chrześcijańskiej.
Natchnione przez Dicha Świętego Słowo przeczy herezji wyższej krytyki tekstu
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 17, 2024 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym
Dzieło Ducha i nasze
Tyt. 3:14 A niech i nasi uczą się przodować w dobrych uczynkach, gdzie tego potrzeba, żeby nie byli bezowocni.
Być może bardzo niepokojąca jest kwestia relacji dzieła Ducha do tego, czego się od nas wymaga. Istnieją zło, które pojawiło się zarówno po prawej, jak i lewej stronie w związku z dziełem Ducha. Z jednej strony są błędy antynomianizmu z drugiej strony błędy arminianizmu, synergizmu i pentekostalizmu sugerują współpracę Boga i człowieka w dokonywaniu dzieła zbawienia.
Jak mamy właściwie głosić Słowo Boże, aby dzieci Boże mogły być kierowane we właściwym „chodzeniu w Duchu”?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 16, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji
Herezja z piekła rodem
Jan 17:9 Ja proszę za nimi. Nie proszę za światem, ale za tymi, których mi dałeś, bo są twoi.
Wielu dzisiaj wierzy i naucza arminiańskiej herezji powszechnego odkupienia.
Synod w Dort (1618-19), najbardziej międzynarodowe zgromadzenie protestantów Reformowanych, oświadcza, że Chrystus odkupił wybranych „i tylko tych”
“Taki był bowiem suwerenny zamysł i najłaskawsza wola i cel Boga Ojca, aby ożywiająca i zbawiająca skuteczność najcenniejszej śmierci swego Syna objęła wszystkich wybranych, aby dając wyłącznie im dar wiary usprawiedliwiającej, przyprowadzić ich pewnie do zbawienia; to znaczy, że wolą Bożą było, aby Chrystus przez krew krzyża, przez którą utwierdził nowe przymierze, skutecznie wykupił z każdego ludu, plemienia, narodu, oraz języka wszystkich tych, i tylko tych, którzy od wieczności zostali wybrani do zbawienia i dani mu przez Boga Ojca;” [1]
Synod jasno odniósł się do tekstu Objawienia, gdzie nie czytamy o Chrystusie odkupujący wszystkie ludy, plemiona, narody i języki, tak jakby Jego śmierć zadośćczyniła za wszystkich ale czytamy o odkupieniu partykularnym: niektórych z (ἐκ ek – spośród) każdego ludu, plemienia, narodu itd.
Obj. 5:9 I śpiewali nową pieśń: Godzien jesteś wziąć księgę i otworzyć jej pieczęcie, ponieważ zostałeś zabity i odkupiłeś nas dla Boga przez swoją krew z (ἐκ ek – spośród) każdego plemienia, języka, ludu i narodu.
Dalej Kanony dowodzą, że ci, którzy nauczają, że Chrystus umarł za wszystkich, mówią „z pogardą o śmierci Chrystusa” i „wyprowadzają z piekła herezję pelagianizmu”
“Którzy nauczają: Że Chrystus przez swe zadośćuczynienie nie wyjednał dla nikogo zbawienia,ani wiary, przez którą to zadośćuczynienie Chrystusa ku zbawieniu jest skutecznie nabywane … Tacy bowiem z pogardą oceniają śmierć Chrystusa, w żaden sposób nie uznając najważniejszego owocu czy korzyści zyskiwanej dzięki niej, i ponownie wnoszą z piekła błąd pelagianizmu.” [2]
Westminsterskie Wyznanie Wiary (1647) stwierdza:
“Jego wybrani, uczestnicząc w upadku Adama, zostaną w odpowiednim czasie odkupieni przez Chrystusa i rzeczywiście powołani do wiary w Chrystusie dzięki pracy Ducha Świętego. Zostaną usprawiedliwieni, usynowieni, uświęceni i poprowadzeni ?mocą Bożą przez wiarę ku zbawieniu”. Nikt oprócz wybranych nie zostanie odkupiony, powołany, usprawiedliwiony, usynowiony, uświęcony ani zbawiony.” [3]
Artykuł ten został włączony do Deklaracji Kongregacjonalno-Sabaudzkiej (1658) i do Wyznania Baptystów (1689).
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 12, 2024 | Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Doktrynalna infekcja
Łuk. 17:20-21 20. Zapytany zaś przez faryzeuszy, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie. 21. I nie powiedzą: Oto tu, albo: Oto tam jest. Królestwo Boże bowiem jest wewnątrz was.
Doktryna milenijna i jej różne formy zainfekowały niemal każdą formę religii pseudochrześcijańskiej, a także świat polityki, w szczególności w USA, dzięki czemu kwitnie syjonizm oddający chwałę i cześć genetycznym Żydom – wrogom Chrystusa poprzez uznanie za naród wybrany tych, którzy w Chrystusa nie wierzą. Premillenaryzm – to wiara, że królestwo Boże obejmuje dosłowne tysiącletnie panowanie Chrystusa na ziemi. Po pierwszym powrocie Chrystusa nastąpi bunt i drugi, czy też może lepiej nazwać to powtórny powrót Chrystusa, tym razem na Sąd Ostateczny. Doktryna ta obejmuje dwie znaczące grupy:
1) Klasyczny lub historyczny premilenializm – naucza, że istnieje obecna i przyszła tysiącletnia manifestacja królestwa Bożego. Zatem zgodnie z klasycznym premilenializmem Jezus jest królem teraz i będzie królem w tysiącleciu. Milenijne poglądy klasycznego lub historycznego premilenializmu nie są zazwyczaj tak radykalne lub niepokojące jak poglądy dyspensacjonalizmu.
2) Premilenializm dyspensacjonalistyczny – najbardziej bojowa, wściekła i dziwaczna forma herezji. W tym ujęciu królestwo nie istnieje teraz, kościół nie jest w przymierzu, a cała historia i religia są związane z narodem żydowskim i królestwem Dawida Starego Przymierza. Ta forma premillenaryzmu dzieli historię na siedem „dyspensacji” – każda trwająca tysiąc lat – przy czym ostatnią jest tysiącletnie panowanie Chrystusa na ziemi.
Otóż jest tylko jeden powrót Chrystusa, nie po to aby ustanowić czasowe, płynące dla Żydów mlekiem i miodem państwo z odbudowaną świątynią, gdzie sam Mesjasz jako Arcykapłan miałby podrzynać gardła zwierzętom znosząc przy tym pamiątkę Wieczerzy.
Oto dwa kolejne powody, dla których Chrystus nie będzie osobiście panował na Ziemi przez 1000 dosłownych lat i dla których premilenializm jest czystą herezją.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 11, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wstęp
Psalm 56
Przewodnikowi chóru, na Jonat elem rechokim. Miktam Dawida, gdy Filistyni schwytali go w Gat.
1. Zmiłuj się nade mną, Boże, bo chce mnie pochłonąć człowiek; każdego dnia uciska mnie walką.
2. Moi wrogowie każdego dnia chcą mnie połknąć; wielu bowiem walczy przeciwko mnie, o Najwyższy.
3. Ilekroć strach mnie ogarnia, ufam tobie.
4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.
5. Przez cały dzień przekręcają moje słowa, przeciwko mnie kierują wszystkie swe zamysły, ku memu nieszczęściu.
6. Zbierają się, ukrywają i śledzą moje kroki, czyhając na moją duszę.
7. Czy unikną zemsty za nieprawość? Boże, powal te narody w swoim gniewie.
8. Ty policzyłeś dni mojej tułaczki, zbierz też moje łzy do swego bukłaka; czyż nie są spisane w twojej księdze?
9. Gdy zawołam, cofną się moi wrogowie; to wiem, bo Bóg jest ze mną.
10. W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.
11. Bogu ufam, nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.
12. Tobie, Boże, śluby złożyłem, dlatego też tobie oddam chwałę.
13. Ocaliłeś bowiem moją duszę od śmierci, a moje nogi od upadku, abym chodził przed Bogiem w światłości żyjących.
Ze wszystkich 150 kanonicznych Psalmów, Psalm 56 jest „Psalmem jedności”, Psalmem, który mówi najwięcej o naszym byciu „w Bogu”. Ta znacząca fraza „w Bogu” lub „w Panu” pojawia się w tym stosunkowo krótkim Psalmie nie tylko raz, dwa, trzy lub cztery razy, ale aż pięć razy. W jednym miejscu czytamy „w Panu”, a w pozostałych czterech „w Bogu”. Zarówno w oryginale hebrajskim, jak i w naszym tłumaczeniu, nasza kluczowa fraza znajduje się na samym początku pięciu dźwięcznych osobistych afirmacji:
4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam (w Bogu pokładam ufność) i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.
.
10. W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.
.
11. Bogu ufam (w Bogu pokładam ufność), nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.
Te pięć odniesień do bycia „w Bogu” lub „w Panu” jest pogrupowanych w dwa skupiska. Jest para w wersecie 4, a trzy odniesienia w wersetach 10 i 11. Te pięć stwierdzeń to w zasadzie tylko dwa, ponieważ dwa stwierdzenia są powtarzane dla podkreślenia z niewielką różnicą: „w Bogu/Panu będę wysławiać Jego słowo” — trzy razy; „w Bogu pokładam ufność” — dwa razy.
Nazywając Psalm 56 „Psalmem zjednoczenia”, jednak
- nie twierdzę na przykład, że Psalm 56 zawiera rozwinięte obrazy o mistycznym zjednoczeniu – nie zawiera.
.
- nie twierdzę, że Psalm 56 daje szczegółowy wykład przyjemności zjednoczenia z Bogiem – nie zawiera.
Etykietuję Psalm 56 jako „Psalm zjednoczenia” ze względu na częstotliwość i nacisk tego kluczowego zwrotu z istotnym przyimkiem „w:” „w Bogu” lub „w Panu”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 10, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Podstawa rozważania
2 Kor. 1:21-24
21. Tym zaś, który utwierdza nas razem z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg;
22. Który też zapieczętował nas i dał do naszych serc Ducha jako zadatek.
23. A ja wzywam Boga na świadka mojej duszy, że aby was oszczędzić, nie przybyłem dotąd do Koryntu.
24. Nie dlatego, że panujemy nad waszą wiarą, ale jesteśmy pomocnikami waszej radości; wiarą bowiem stoicie.
Drugi List do Koryntian niesie ze sobą ważne dla chrześcijan przesłanie o wierze i jej istotnej roli w Kościele. Kościół, osadzony na Chrystusie – fundamencie, jest Bożą budowlą (Hebr. 3:6; 1 Kor. 3:9; Efez. 2:20-21). Ponieważ Chrystus, nasz kamień węgielny jest zbawicielem wybranego Kościoła (i nikogo więcej) jest także jego Głową. Zrozumienie zatem czym jest wiara na której stoi Kościół, a która pochodzi od Chrystusa, należy odnieść do trzech jej aspektów:
1) Wiary rozumianej jako reguła zarządzania
2) Wiary rozumianej jako instrument
3) Wiary rozumianej jako doktryna
Trudność interpretacyjna z jaką będziemy musieli się zmierzyć jest niebezpośredniość twierdzeń apostolskich oraz (pozornym) rozproszeniem tematu. Rozważanie znaczenia frazy “wiarą bowiem stoicie” będzie oparte o implikacje tekstu niż o jego bezpośrednie twierdzenia i usystematyzowane w taki sposób, aby rozpoznając regula fidei zastosować ją w odniesieniu do wszystkich punktów naszego zainteresowania.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 6, 2024 | Herezja Remonstrancji, Zgubna droga
Chrystus ustami Apostoła przestrzega swój kościół przez wszystkie wieki: Ewangelia jest prosta zaś zwodziciele pobudzani przez swoje upadłe umysły i błądzące serca będą ją wypaczać. Pokuszenie popadnięcia w fałszywe nauki przyrównane zostało do kuszenia węża, dzięki któremu Ewa zjadła zakazany owoc a przez to zgrzeszyła ponosząc wszelkie tego konsekwencje:
2 Kor. 11:3 Lecz boję się, by czasem, tak jak wąż swoją przebiegłością oszukał Ewę, tak też wasze umysły nie zostały skażone i nie odstąpiły od prostoty, która jest w Chrystusie.
Kult Johna MacArthura jest obecnie największym zagrożeniem dla teologii Reformowanej, ponieważ używa tej samej nomenklatury i nominalnie odnosi się do podstawowych doktryn Reformacji: pięciu doktryn łaski. Jednak kult ten wypacza każdą z powyższych stając się niemal doskonałą imitacją prawdy, co można porównać do relacji złota i tombaku.
Złoto to metal szlachetny o wielkiej wartości. Tombak natomiast jest stopem miedzi z cynkiem, a ponieważ jest ciężki i cechuje się żółtą barwą przypominającą złoto, znalazł szereg interesujących zastosowań. Ponieważ jego wartość jest mała i pozornie przypomina złoto w rękach oszustów tombak stał się narzędziem nieuczciwego zysku.
Złodzieje sprzedają tombak jako złoto, kupują tanio sprzedają drogo, wszystko dzięki powierzchownemu podobieństwu tombaku do złota. Jednakże substancja tombaku nie jest taka jak substancja złota. Odkrycie tego wymaga wszakże głębszej analizy, nie powierzchownej.
Nie inaczej jest z fałszywą teologią. Handlarze słowem (2 Piotra 2:3) zbliżając jej wagę blisko do wagi prawdy nadają kłamstwu połysk i glanc przepiękną retoryką, w rzeczywistości sprzedają kłamstwo jako prawdę naiwniakom, którzy nie umieją rozróżnić swej prawej ręki od lewej (Jon. 4:11). Łechcąc uszy (2 Tym. 4:3) trafiają do szerokiej publiczności i kolokwialnie łupią portfele duchowych frajerów dzięki sprzedaży książek, komentarzy, nagrań, publikacji i innych form (jak choćby czesne w seminariach, tantiemy etc.). Odkrycie kłamstwa wymaga głębokiego sądu, nie pozornego.
Teologia Johna MacArthura przypomina ortodoksję lecz w rzeczywistości jest eklektyczna. To znaczy, że obecne w niej są różne, często przeciwstawne prądy myślowe. Choć, zdawałoby się, pan John MacArthur staje w konfesjonale z etykietą “reformowany”, tak sam o sobie zwykł zresztą mawiać, jest to jednakże metka przymocowana klejem dość wątpliwej jakości.
Głębsza analiza niedenominacyjnego wyznania MacArthura pozwala uważnemu czytelnikowi nie tylko odrzucić tego nauczyciela jako reformowanego ale także poddać zasadnej wątpliwości kwestię głoszonej przez niego ewangelii a co za tym idzie, siłą rzeczy, in ex necessitate, poddać w wątpliwość kwestię osobistego odrodzenia jej wyznawców.
Odwołując się do pierwotnej ilustracji teologia MacArthura to “szczerozłoty” tombak…
Książka obnaża i obala wyznawane i promowane przez MacArthura herezje:
Oraz w szczególności zbudowane na ich kanwie herezje prowadzące na zatracenie:
Do pobrania tutaj.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 4, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Zgubna droga
Nowina, ale czy dobra?
Gal. 1:6-7 6. Dziwię się, że tak szybko dajecie się odwieść od tego, który was powołał ku łasce Chrystusa, do innej ewangelii; 7. Która nie jest inną; są tylko pewni ludzie, którzy was niepokoją i chcą wypaczyć ewangelię Chrystusa.
Szatan także ma „ewangelię” i jest największym fałszerzem. Jak wiemy, diabeł jest teraz zajęty pracą na tym samym polu, na którym Pan zasiał dobre nasienie. Stara się zapobiec wzrostowi pszenicy przez inną roślinę, kąkol, która z wyglądu bardzo przypomina pszenicę. (Mat. 13:25-40). Jednym słowem, poprzez naśladownictwo zmierza do zneutralizowania słowa Chrystusa.
Zatem tak jak Chrystus ma Ewangelię, tak i szatan ma ewangelię; ta druga jest sprytną podróbką pierwszej. Ewangelia szatana tak bardzo przypomina tę, którą przedstawia, że rzesze niezbawionych dają się przez nią zwieść.
To właśnie do tej ewangelii szatana nawiązuje Apostoł, gdy mówi do Galatów.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 3, 2024 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym
Dzieło Ducha Świętego
Izaj. 11:2 I spocznie na nim Duch PANA, Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaźni PANA.
Omawiając dzieło Ducha, mamy do czynienia ze znacznie większą ilością materiału, niż można odpowiednio przedstawić w tym artykule. Mogę tylko dotknąć niektórych z tych kwestii. Sugerowałbym, że możemy wyróżnić różne obszary, w których widoczne jest działanie Ducha Chrystusowego.
Rozważmy niektóre aspekty działania Ducha
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 2, 2024 | Teologia biblijna
Problem z teologią
1 Tym. 1:1-2 1. Paweł, apostoł Jezusa Chrystusa według nakazu Boga, naszego Zbawiciela, i Pana Jezusa Chrystusa, który jest naszą nadzieją; 2. Do Tymoteusza, mego własnego syna w wierze. Łaska, miłosierdzie i pokój od Boga, naszego Ojca, i Chrystusa Jezusa, naszego Pana.
Oto trzecia i zarazem ostatnia odsłona tekstu broniącego prawdy o apostolskim autorstwie obu Listów pastoralnych do Tymoteusza i Tytusa. Nieodrodzeni “uczeni filozofowie” mając za cel ustanowienie autorytetu kobiet jako pastorów w kościele zmuszeni zostali do zakwestionowania Apostoła Pawła jako autora Listów Pasterskich, w których znajdziemy całkowity zakaz sprawowania funkcji starszego brata przez kobiety (por. 1 Tym. 2:11-14; 3:2; 5:17-18; Tyt. 1:5-7) podając przy tym szereg argumentów. Jak do tej pory obalone zostały rzekome dowody strony przeciwnej oparte o problemy, czy też kwestie
- chronologiczne: Listy napisane zostały w czasie czwartej podróży misyjnej mającej miejsce po okresie jaki obejmują Dzieje Apostolskie, stąd brak w nich wzmianki o dziejach uwięzienia Pawła
.
- eklezjologiczne: struktura kościoła instytucjonalnego nie odróżnia się od tej jaka istniała w kościele w I wieku i nie jest bardziej zaawansowana – biskup, startszy i pastor-nauczyciel to jeden i ten sam urząd istniejący wcześniej w Jerozolimie
.
- literackie: jak zostało dowiedzione różnice stylu wynikają z prostego faktu, że każdy List Apostoła pisany był w różnych okresach i sytuacjach życiowych oraz dotyczyły różnych problemów teologiczno-praktycznych kościołów, do któych się zwracał,
Jako chrześcijanie Reformowani wierzymy w natchnienie całego Pisma Świętego (2 Tym. 3:16; 2 Piotra 1:21), stąd uznajemy za prawdę stwierdzenie Pisma o Pawle jako autorze Listów Pastoralnych (1 Tym. 1:2; 2 Tym. 1:1; Tyt. 1:1) wbrew alegacjom krytyków tekstu. W ostatniej części odpowiemy na zarzuty o charakterze teologicznym oraz odniesiemy się do zarzutu o fałszerstwo Listów.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 29, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Zaprzepaszczone zwycięstwo
1 Król. 22:34-38
34. A pewien mężczyzna na ślepo naciągnął łuk i ugodził króla Izraela między spojenia pancerza. A ten powiedział swojemu woźnicy: Zawróć i wywieź mnie z pola bitwy, bo jestem ranny.
35. I bitwa wzmogła się tego dnia. Król stał w rydwanie naprzeciw Syryjczyków i wieczorem umarł, a krew spływała z jego rany na dno rydwanu.
36. O zachodzie słońca w obozie wydano rozkaz: Każdy do swego miasta i każdy do swojej ziemi.
37. Tak więc król umarł i przywieziono go do Samarii, i pogrzebano go w Samarii.
38. A gdy myto rydwan w sadzawce Samarii, psy lizały jego krew, myto także jego zbroję, według słowa PANA, które zapowiedział.
Po opowiedzeniu historii Nabota Pismo Święte powraca do wydarzeń międzynarodowych. Izrael i Syria nie walczyły ze sobą przez trzy lata (1 Król. 22:1). Ben-Hadad wyczerpał zasoby swojego narodu w poprzednich porażkach w bitwie z Izraelem i nie mógł wrócić na pole bitwy. Achab nie wykorzystał swojej przewagi w walce z wrogiem Izraela. Zamiast tego dał Syrii szansę na odzyskanie sił.
1 Król. 20:34 … I odpowiedział: Puszczę cię wolno na podstawie tego przymierza. Tak więc zawarł z nim przymierze i puścił go wolno.
Achab postanawia teraz odzyskać jedno z miast Izraela, Ramot-Gilead.
1 Król. 22:3 Wtedy król Izraela powiedział do swoich sług: Czy wiecie, że Ramot-Gilead należy do nas? A my zwlekamy z odebraniem go z ręki króla Syrii.
Chociaż lokalizacja Ramot-Gilead nie jest pewna, wiele o nim wiadomo. Było to miasto graniczne w ziemi Gada. Znajdowało się na wschód od rzeki Jordan, być może nad rzeką Jabbok (na wschód, południowy wschód od Jeziora Galilejskiego?). Miasto było jednym z sześciu miast schronienia w Izraelu, miejscem, do którego mógł uciec ten, kto przypadkowo zabił sąsiada, przedstawić swoją sprawę i uzyskać ochronę przed członkami rodziny, którzy chcieli pomścić przelaną krew swojego krewnego. Było to kluczowe miejsce, gdy toczyły się bitwy między Izraelem a Syrią.
Achab twierdzi, że miasto „należy do nas”, ale Izrael od jakiegoś czasu nic nie zrobił, aby je odzyskać. Czy Achab miał na myśli, że Syria miała zwrócić Ramot zgodnie z wcześniejszym porozumieniem, czy też miał na myśli, że Ramot należało do Izraela po podboju Kanaanu i teraz musi zostać odzyskane? Cokolwiek myśli Achab, w końcu podejmuje działanie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 28, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Podstępny duch religijnej niewoli
Rzym. 8:15-16
15. Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze!
16. Ten to Duch poświadcza naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Bożymi.
Fałszywa doktryna zawsze ustanawia jakieś warunki zbawienia, których spełnienie położone zostało na ramionach grzesznika stąd płynie zasada przeklętej przez Boga łże-ewangelii (Gal. 1:8-9; 3:10) – “dobra nowina” o samozbawieniu w oparciu o dobre uczynki, wymogi kościelne, sakramenty itp. Za dobry przykład fałszywego zrozumienia zbawienia posłużyć może nam heretycka grupa “Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich”, potocznie znani jako Mormoni. Teolodzy tej sekty zbawienie osadzają na fundamencie szeregu warunków rozumianych jako podstawa usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem.
Co ciekawe, i tu warto mocno skupić naszą uwagę, ewangelia definiowana jest u Mormonów jako uniewinnienie na Sądzie Ostatecznym w oparciu o życie zgodne z Bożym prawem, obrzędami i doktrynami. Stąd mormońska ewangelia nie odnosi się do Bożej łaski ale do własnych uczynków grzesznika, które stają się podstawą a zatem i dowodem wybrania do zbawienia:
„Ewangelia w swej pełni obejmuje wszystkie doktryny, zasady, prawa, obrzędy i przymierza niezbędne, abyśmy mogli zostać wywyższeni w królestwie celestialnym. Zbawiciel obiecał, że jeśli wytrwamy do końca, wiernie żyjąc zgodnie z ewangelią, On uniewinnij nas przed Ojcem na Sądzie Ostatecznym” [1]
Mormoni dziś nikogo nie szokują, ponieważ ich wyznanie jest co do istoty tożsame z powszechnymi poglądami rzymskich katolików i niekatolików – ci ostatni udają protestantów a nawet podszywają się pod Reformację.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 26, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Serce Ewangelii
Jan 1:29 A nazajutrz Jan zobaczył Jezusa przychodzącego do niego i powiedział: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.
Dzięki temu tekstowi, Jana 1:29, stajemy przed Ewangelią w jej najprostszym, najczystszym i najpiękniejszym wyrazie. Kiedy tak wiele rzeczy zabiega o naszą uwagę na świecie, w kościele i w naszym życiu osobistym, jak dobrze jest zajrzeć w samo serce Ewangelii i zobaczyć błogosławionego Zbawiciela, z którym Bóg zjednoczył nas wieczną więzią.
Zapoznajmy się na chwilę z kontekstem.
(więcej…)
