utworzone przez Reformowani | mar 25, 2025 | Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Teologia systematyczna
Po co Sąd Ostateczny?
Psalm 51:4 Przeciw tobie, tobie samemu, zgrzeszyłem i zło uczyniłem na twoich oczach, abyś okazał się sprawiedliwy w swoich słowach i czysty w swoim sądzie.
Jaki jest cel nadchodzącego Sądu Ostatecznego? Czy kiedykolwiek myśleliście o tym pytaniu?
Odpowiedź nie jest tak prosta, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. W pewnym sensie sąd już się odbył. Kiedy ludzie umierają, natychmiast idą do nieba lub piekła. Nie mogłoby się to zdarzyć, gdyby nie zostali już osądzeni przez Boga. Tak więc większość ludzi będzie już w niebie lub piekle, kiedy nadejdzie dzień sądu, a sąd tego nie zmieni.
Hebr. 9:27 A jak jest postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd;
.
Luk. 16:23 A będąc w piekle i cierpiąc męki, podniósł oczy i ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie.
.
Marek 9:44 Gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie.
Dlaczego więc potrzebny jest dzień sądu?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 21, 2025 | Egzegezy, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wola i odpowiedzialność człowieka
Psalm 130:3-4 3. PANIE, jeśli będziesz zważał na nieprawości, o Panie, któż się ostoi? 4. Ale u ciebie jest przebaczenie, aby się ciebie bano.
Wielu atakuje doktrynę niewoli woli, twierdząc, że jest ona sprzeczna z doktryną odpowiedzialności człowieka. Większość uważa, że odpowiedzialność człowieka opiera się na jego zdolności do czynienia tego, co mówi Bóg. Jak Bóg może nawoływać wszystkich do upamiętania i wiary, skoro człowiek nie jest w stanie tego uczynić? Twierdzi się, że byłoby to niesprawiedliwe ze strony Boga.
Mówią nam zatem, że wszystkie napomnienia Biblii są dowodem na to, że wola człowieka nie jest w żaden sposób zniewolona, ale jest wolna, by czynić to, czego Bóg wymaga. Bóg nie mógłby obarczać człowieka odpowiedzialnością, gdyby człowiek nie miał tej zdolności. W istocie sporo osób wierzy, że odpowiedzialność człowieka właśnie na tym polega – na jego zdolności do swobodnego wyboru dobra.
Rzym. 3:12 Wszyscy zboczyli z drogi, razem stali się nieużyteczni, nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.
Słowo Boże obala tą koncepcję tak, jak obala pelagianizm
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 6, 2025 | Egzegezy, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wola i dobre uczynki
Kazn. 9:3 Jest takie zło we wszystkim, co się dzieje pod słońcem: jeden los spotyka wszystkich. A przy tym serce synów ludzkich jest pełne zła, a głupota znajduje się w ich sercach, póki żyją, a potem idą do zmarłych.
Choć Biblia naucza, że natura człowieka jest tak do głębi zdeprawowana, że ten nie może chcieć i czynić niczego dobrego, wielu upiera się, że nieodrodzony człowiek jest w stanie czynić coś dobrego. Człowiek jest w stanie wykonywać dzieła, które są etycznie i moralnie dobre. Mówią nam, abyśmy
- rozejrzeli się wokół i zobaczyli wszystkie dobre rzeczy, które czynią niewierzący
.
- popatrzyli na bogatego niewierzącego, który daje duże sumy na cele charytatywne
.
- zwrócili uwagę na bezbożnego lekarza, który poświęca swój czas, aby pomagać ubogim z problemami medycznymi
Wtedy zobaczymy wielu ludzi, którzy nie są chrześcijanami, lecz robią dość dużo, aby przynieść ulgę ofiarom głodu, ubóstwa i wojny. Czyż nie wykonują dobrych uczynków? Czyż nie widzimy wielu niewierzących czyniących współcześnie sporo dobrego na świecie?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 4, 2025 | Chrześcijańska moralność, Teologia systematyczna
Spór o wzór
1 Mojż. 9:6 Kto przeleje krew człowieka, przez człowieka będzie przelana jego krew, bo na obraz Boga człowiek został stworzony.
Czy bezbożni naprawdę mają w sobie obraz Boga? Szeroko rozpowszechniony, acz błędny pogląd, głosi, że całkowicie zdeprawowani grzesznicy mają w sobie obraz nieskończenie świętego Boga w rzekomo „szerszym” sensie. Neo-ewangelikalna strona gotquestions, reprezentująca ogólne zrozumienie tematu wśród „protestantów” bez zająknienia czy cienia teologicznej refleksji podaje następującą definicję:
„Obraz Boga odnosi się do nieśmiertelnej części człowieka. Określa człowieka jako tego, który nie stanowi części świata zwierzęcego, obsadza go w roli „pana”, czyli w roli, której chciał dla niego Bóg (Księga Rodzaju 1:28), i daje mu zdolność do porozumiewania się ze Stwórcą. Jest to podobieństwo duchowe, moralne i społeczne. [1]
Aby nie było wątpliwości, autorzy strony obraz Boży widzą w każdym akcie twórczym człowieka:
„Za każdym razem, kiedy ktoś stwarza jakąś maszynę, pisze książkę, maluje obraz, słucha muzyki (np. symfonicznej), oblicza jakąś sumę lub nadaje imię zwierzęciu, ta osoba daje wyraz temu, że zostaliśmy stworzeni na obraz Boży.” [2]
W kontekście tych wypowiedzi rozważmy trzy Biblijne argumenty przeciwne koncepcji posiadania obrazu Bożego przez nieodrodzonych bezbożników.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 21, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia systematyczna
Ogólne zmartwychwstanie i zmartwychwstanie wierzących
Jan 5:28–29
28. Nie dziwcie się temu, bo nadchodzi godzina, w której wszyscy, którzy są w grobach, usłyszą jego głos;
29. I ci, którzy dobrze czynili, wyjdą na zmartwychwstanie do życia, ale ci, którzy źle czynili, na zmartwychwstanie na potępienie.
Mówiąc o zmartwychwstaniu umarłych, musimy pamiętać, że należy dokonać rozróżnienia między ogólnym zmartwychwstaniem a zmartwychwstaniem wierzących. Istnieje rzeczywiście zmartwychwstanie umarłych do śmierci, jak wynika z tekstu Jana.
O tym ogólnym zmartwychwstaniu mówi Wyznanie Belgijskie:
„Wówczas wszyscy ludzie staną osobiście przed tym wielkim Sędzią, mężczyźni, kobiety i dzieci, którzy żyli na świecie odkąd zaczął istnieć aż po jego koniec (Obj. 20:12-13; Dzieje. 17:31; Hbr. 6:2; 9:27; 2 Kor. 5:10; Rzym. 14:10), wezwani głosem archanioła i dźwiękiem trąby Bożej (1 Kor. 15:42; Obj. 20:12-13; 1 Tes. 4:16). Gdyż wszyscy umarli powstaną z ziemi, a ich dusze zjednoczą się z ich właściwymi ciałami, w których wcześniej żyli (Jan. 5:28-29; 6:54; Dan. 12:2, Hiob 19:26-27)” [1]
Tak niegodziwi, jak i sprawiedliwi, zostaną podniesieni z prochu ziemi, ale tylko po to, aby otrzymać ciało skażenia, które jest przystosowane do wrzucenia do jeziora ognia
Obj. 20:13–15 13. I wydało morze umarłych, którzy w nim byli, również śmierć i piekło wydały umarłych, którzy w nich byli. I zostali osądzeni każdy według swoich uczynków. 14. A śmierć i piekło zostały wrzucone do jeziora ognia. To jest druga śmierć. 15. I jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia.
Ciała niegodziwych zostaną rzeczywiście zmienione. Tak jak ciała wierzących zostaną przystosowane do niebiańskiej chwały, tak ciała niegodziwych zostaną przystosowane do wiecznego spustoszenia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 14, 2025 | Hamartiologia: nauka o grzechu, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wolność w raju
1 Mojż. 1:27 Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boga go stworzył; stworzył ich mężczyzną i kobietą.
Jako że Bóg jest suwerennym Bogiem, wola każdego człowieka — zarówno sprawiedliwego, jak i niegodziwca — jest podporządkowana i poddana woli Boga. Istnieje jednak inny rodzaj zniewolenia woli. Bez odrodzenia człowiek jest duchowo, moralnie i etycznie niewolnikiem grzechu, tak że nie może uczynić nic dobrego. Nie jest duchowo wolny. Apostoł Paweł mówi o tym w Liście do Rzymian, gdzie odnosi się do nienawróconych jako do niewolników grzechu.
Rzym. 6:20 Dopóki bowiem byliście niewolnikami grzechu, byliście wolni od sprawiedliwości.
Zanim jednak zrozumiemy tę duchową niewolę, musimy zobaczyć, że nie był to pierwotny stan człowieka. Ta moralna, etyczna niewola nie jest wynikiem stworzenia. Gdy Bóg stworzył człowieka, On stworzył go duchowo wolnym. Przed upadkiem Adam nie znał niewoli grzechu. Chociaż wola naszego ojca, Adama, została stworzona jako podporządkowana woli Boga, jego wola była duchowo wolna, to znaczy wolna od wszelkiego grzechu. Adam był tak wolny moralnie, że
- wszystkie skłonności jego istoty były skierowane ku dobru
.
- miał pozytywną prawość, a nie tylko neutralność,
.
- jego wola była dobra i on pragnął jedynie dobra
Adam został bowiem stworzony na obraz Boga.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 4, 2025 | Herezja Remonstrancji, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Woluntaryzm
Rzym. 6:20 Dopóki bowiem byliście niewolnikami grzechu, byliście wolni od sprawiedliwości.
Istnieje bardzo poważny błąd, w który powszechnie wierzy się i który jest promowany w naszych czasach – błąd woluntaryzmu. Przez termin woluntaryzm nie mam na myśli faktu, że człowiek ma wolę. To z pewnością jest biblijne. W akcie stworzenia Bóg dał człowiekowi zdolność woli i ta zdolność nie została utracona w chwili jego upadku. Wszyscy ludzie mają wolę. Przez tę wolę podejmujemy wszelkiego rodzaju decyzje i dokonujemy wszelakich wyborów każdego dnia. Przez woluntaryzm mam na myśli fałszywą naukę, że człowiek ma wolną wolę.
Większość ludzi wierzy, że człowiek nie tylko ma wolę, ale że jego wola jest wolna.
To błąd na kosmiczną skalę.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 18, 2024 | Teologia systematyczna
Wiedza niezbędna
Łuk. 10:18 Wtedy powiedział do nich: Widziałem szatana spadającego z nieba jak błyskawica.
Istnieje tyle samo pytań o diabłach, na które nie można odpowiedzieć w Piśmie Świętym, co pytań o aniołach. W Konfesji Belgijskiej znajduje się zwięzłe podsumowanie Biblijnego nauczania w tej kwestii:
On także stworzył anioły dobrymi, aby były Jego posłańcami i służyły Jego wybranym. Niektóre z nich upadły z dostojeństwa nadanego im przez Boga do wiecznego potępienia, a inne dzięki Bożej łasce pozostały wierne i trwają w tym dostojeństwie. Diabeł i złe duchy są do tego stopnia zepsute, że są wrogami Boga i wszystkiego, co dobre – aż do granic swych możliwości jako zabójcy czyhają, by zniszczyć Kościół i każdego jego członka oraz aby przez swoje zwodzenie zatracić wszystkich – dlatego zgodnie z ich niegodziwością są z góry skazane na wieczne potępienie i oczekują każdego dnia tej straszliwej kaźni. [1]
To, co o diabłach musimy wiedzieć, jest podane w Piśmie Świętym. Przyjrzyjmy się niektórym jego fragmentom.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 18, 2024 | Egzegezy, Teologia historyczna, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Przypomnienie
2 Tym. 1:9 Który nas zbawił i powołał świętym powołaniem nie na podstawie naszych uczynków, ale na podstawie swojego postanowienia i łaski, która została nam dana w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasy.
W pierwszej części artykułu dowiedzione zosatło, że tak jak łaska udzeilnna została wybranym w Chrystusie jeszcze przed założeniem świata tak też, konsekwentnie, usprawiedliwienie wybranych, będące aktem Bożej łaski, musi mieć ten sam początek – w wieczności (Tyt. 3:7; Rzym. 3:24). Mówiąc o wiecznym usprawiedliwieniu mamy na myśli aktywne usprawiedliwienie Boże (wieczny i wewnętrzny Boży akt) a nie bierne usprawiedliwienie (akt przejściowy w sumieniu grzesznika).
Relacja wiary i usprawiedliwienia potwierdza naszą doktrynę. Wiara nie jest skuteczną przyczyną usprawiedliwienia lecz jego skutkiem (Rzym. 3:24; 8:33). Usprawiedliwienie ma swoje źródło w posłuszeństwie (aktywna sprawiedliwość) i krwi Chrsytusa (bierna sprawiedliwość), oba przypisane zostają grzesznikowi przez bierną w tym procesie wiarę (Rzym. 5:9, 19). Co ciekawe, Joh Gill, Reformowany Baptysta dowiódł, że wiara nie jest warunkiem koniecznym (sine qua non) usprawiedliwienia, ponieważ dowodzi tego zbawienie wybranych dzieci umierających w niemowlęctwie.
Wiara również z definicji jest przeświadczeniem o tym co istnieje, choć można tego wcześniej nie widzieć (Hebr. 11:1) stąd usparwiedliwienie dostrzeżone przez wiarę istnieje siłą rzeczy przed wiarą. Nie można bowiem uwierzyć w coś, czego niema (Psalm 24:5).
Usprawiedliwienie jest związane z przymierzem jakie zawarte jest z Chrystusem przez Boga. Stąd wszyscy wybrani w Chrystusie należą do tego przymierza i są usprawiedliwieniu przez poręczenie Chrystusa, ich zbawiciela (1 Mojż. 7:17; Gal. 3:16; Efez. 1:4; Hebr. 7:22). Na mocy tego przymierza Chrystus – federalna Głowa i prawny reprezentant wybranego ludu na krzyżu dokonał usprawiedliwienia wszystkich, których reprezentował, czego dowiódł swoim zmartwychwstaniem. (Rzym. 4:25; 1 Tym. 3:16; Gal. 2:20). Innymi słowy wszyscy umarli wraz z Chrystusem i prawnie są usparwiedliwieni od wieczności w wieczność.
Następnie John Gill Stwierdza: usprawiedliwienie nie jest tylko przed wiarą, ale jest od wieczności, będąc immanentnym aktem w umyśle Bożym, a więc wewnętrznym i wiecznym. To można łatwo wywnioskować z wielu przesłanek:
(więcej…)
utworzone przez Reformujmy | paź 10, 2024 | Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia systematyczna
Zjednoczeni przez wiarę
Efez. 3:17 Aby Chrystus przez wiarę mieszkał w waszych sercach, abyście zakorzenieni i ugruntowani w miłości
Kiedy myślimy o wierze, zazwyczaj myślimy o wierzeniu i ufaniu Bogu i Jego Synowi, Panu Jezusowi Chrystusowi. Wiara to wierzenie i ufanie, ale przed tym jest czymś innym. Wiara w swojej najgłębszej rzeczywistości i istocie jest zjednoczeniem z Chrystusem.
Sugeruje to Katechizm Heidelberski, który mówi o prawdziwej wierze w kategoriach „wszczepienia w Chrystusa”
Pytanie 20: Czy wszyscy ludzie zostali ocaleni przez Chrystusa, tak jak zostali zgubieni przez Adama?
.
Nie wszyscy, lecz tylko ci, którzy prawdziwą wiarę łączą z Chrystusem i przyjmują wszystkie jego dobrodziejstwa. (Izaj. 53:11; Jan 1:12; Jan 3:36; Hebr.4:2) [1]
Myślimy także o tym, czego naucza Większy Katechizm Westminsterski, który mówi, że wiara jest nie tylko zgodą na prawdę obietnicy Ewangelii, ale także przyjęciem i poleganiem na Chrystusie dla zbawienia
Pytanie 72. Czym jest usprawiedliwiająca wiara?
.
Usprawiedliwiająca wiara jest zbawienną łaską, która jest wzbudzana w sercu grzesznika przez Ducha i Słowo Boże w taki sposób, że zostaje on przekonany o swoim grzechu i niedoli oraz o tym, że on sam i inne stworzenia są niezdolni uratować go z jego stanu zatracenia. Grzesznik nie tylko uznaje obietnicę Ewangelii za prawdziwą, ale – zgodnie z tym, co jest w niej przedstawione – przyjmuje Chrystusa i polega na nim oraz jego sprawiedliwości w celu przebaczenia grzechów i w celu uznania go za sprawiedliwego w oczach Bożych ku zbawieniu. [2]
To wszczepienie w Chrystusa, to przyjęcie i poleganie na Nim, jest czasami określane w teologii jako „moc wiary” lub „zasada wiary”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 4, 2024 | Egzegezy, Teologia historyczna, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wprowadzenie
2 Tym. 1:9 Który nas zbawił i powołał świętym powołaniem nie na podstawie naszych uczynków, ale na podstawie swojego postanowienia i łaski, która została nam dana w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasy.
Pismo naucza, że łaska została dana wybranym jeszcze przed założeniem świata. Łaska została dana w Chrystusie oraz że usprawiedliwienie jest z łaski. Stąd usprawiedliwienie, ponieważ wynika z łaski, która jest dana przed wiekami, musi być wieczne.
Prawda o wiecznym usprawiedliwieniu wybranych jest obecnie odrzucana przez środowiska nie tylko neo-kalwińskie ale i ortodoksyjnych chrześćijan Reformowanych. Nie zawsze tak było
Posłuchajmy pierwszej serii wywodów Johna Gilla (1697 – 1771), zacnego Reformowanego Baptysty, logicznych argumentów potwierdzających naszą świętą doktrynę objawioną przez Pismo.
Oto historyczne świadectwo nieskażonej herezją arminianizmu teologii Reformowanej z czasów, gdy prawda jeszcze miała jakiekolwiek znaczenie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 11, 2024 | Egzegezy, Teologia biblijna, Teologia systematyczna
Trzy formuły komunikacji
Hebr. 1:1-2 1. Bóg, który wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś do ojców przez proroków; 2. W tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez swego Syna, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego, przez którego też stworzył światy
Trzeci Artykuł Konfesji Belgijskiej można wykorzystać do przedstawienia nam trzyczęściowej historii objawienia werbalnego w kategoriach objawienia się Boga w ludzkim języku poprzez słowa wypowiedziane i / lub pisane.
Konfesja Belgijska 3 Zapisane Słowo Boże
.
Wyznajemy, że to Słowo Boże nie było posłane ani nie przychodziło z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym, jak to ujął apostoł Piotr (2 Piotra 1:21). Później Bóg, w swojej szczególnej trosce o nas i o nasze zbawienie, nakazał swoim sługom – prorokom (2 Mojż. 24:4; Psalm 102:18; Hab. 2:2) i Apostołom (2 Tym. 3:16; Obj. 1:11) – spisanie Jego objawionego Słowa; sam natomiast zapisał swoim palcem dwie tablice Prawa (2 Mojż. 31:18). Dlatego nazywamy te Pisma świętymi i Bożymi Księgami.
Rozważmy wszystkie trzy sposoby komunikacji Boga z człowiekiem w ujęciu historycznym
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 5, 2024 | Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Chwalebne przymierze
Mat. 25:31 Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swojej chwale i wszyscy święci aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie swojej chwały.
Uwielbionemu Chrystusowi i Jego Kościołowi dane jest wszystko w niebie i na ziemi. Albowiem Chrystus jest głową nieba i ziemi. W Nim, jako Głowie, wszystko musi być zgromadzone, aby całe stworzenie było jednym chwalebnym domem Bożym, obejmującym wszelkie stworzenie, by wszystko służyło nowemu człowiekowi w Chrystusie, żeby ten z kolei służył swemu Bogu.
Kol. 1:18-20 18. On też jest głową ciała – kościoła; on jest początkiem i pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszy; 19. Ponieważ upodobał sobie Ojciec, aby w nim zamieszkała cała pełnia; 20. I żeby przez niego pojednał wszystko ze sobą, czyniąc pokój przez krew jego krzyża; przez niego, mówię, to, co jest na ziemi, jak i to, co jest w niebie.
I temu chwalebnemu celowi, tej ostatecznej, niebiańskiej realizacji uniwersalnego przymierza Boga, wszystkie rzeczy w czasie są ściśle podporządkowane i podległe:
- stworzenie
- upadek,
- grzech
- śmierć
- moce ciemności
- i objawienie łaski Bożej w Jezusie Chrystusie, naszym Panu.
Wszystko musi służyć najwyższej realizacji wiecznego Bożego przymierza przyjaźni. W ten sposób wszystkie rzeczy są pomyślane w odwiecznym zamyśle rady Bożej.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 30, 2024 | Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Boże przymierze jako cel
1 Mojż. 17:7 I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomstwem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie
Boże przymierze nie jest umową dwustronną, ani paktem między Bogiem i ludźmi. Boże przymierze nie jest też środkiem lecz celem. Celem, w którym Bóg jest przyjacielem człowieka. Nietrudno wykazać, że ta koncepcja przymierza opiera się na Piśmie Świętym. W Raju Bóg objawia się Adamowi i rozmawia z nim jak przyjaciel z przyjacielem, a Adam rozpoznawał Boga w powiewie dziennym. Pierwsze stworzenie koncentruje się w Raju, domu Bożym;
Raj ma swoje centrum w drzewie życia, tym aspekcie Bożego przymierza przyjaźni z Nim. A całość skupia się wokół człowieka, sługi Bożego. Całe ziemskie stworzenie ma swoje etyczne centrum w sercu człowieka, a poprzez to serce całe stworzenie znajduje się w sercu Boga!
Adam był przyjacielem Boga.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 24, 2024 | Bohaterowie wiary, Historia chrześcijaństwa, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Życiorys
Izaj. 57:1 Sprawiedliwy ginie, a nikt nie bierze sobie tego do serca. Ludzie pobożni odchodzą, a nikt nie zważa na to, że sprawiedliwy jest zabierany przed nadejściem zła.
Cyryl Lukaris (1572 – † 1638), znany także jako Cyryl III był patriarchą Aleksandrii (1602-1620) i patriarchą Konstantynopola od 1620 r. aż do swojej śmierci w 1638 roku. Do Polski został wysłany przez patriarchę Melecijusza Pigasa z misją powstrzymania uni brzeskiej, czyli połączenia cerkwi prawosławnej z kościołem łacińskim w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Na miejscu Cyryl skontaktował się z rektorem Akademii Wileńskiej, który wyłożył mu podstawy teologii Reformowanej.
Jako patriarcha Aleksandrii nawiązał kontakt z kościołem anglikańskim, w tamtym czasie mocno jeszcze broniącym teologii Reformowanej, później natomiast, już jako patriarcha Konstantynopola współpracował z holenderskimi kalwinistami przez co popadł w konflikt z herezją rzymskiego katolicyzmu. Współpraca z kalwinistami przejawiała się na różne sposoby. Nie tylko wysyłał wielu młodych, greckich teologów na uniwersytety do Szwajcarii, Anglii i Holandii ale także przez wiele lat korespondował z kilkoma europejskimi protestantami, co ostatecznie doprowadziło do przyjęcia przez niego wiary Reformowanej i napisania konfesji.
Poniżej spisana w 1629 roku Reformowana Konfesja Cyryla Lukarisa, Reformowanego patriarchy Konstantynopola!
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 21, 2024 | Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Fałszywa dedukcja
1 Mojż. 2:16-17 16. I rozkazał PAN Bóg człowiekowi: Możesz jeść do woli z każdego drzewa ogrodu; 17. Ale z drzewa poznania dobra i zła jeść nie będziesz, bo tego dnia, kiedy zjesz z niego, na pewno umrzesz.
Nigdy w Piśmie Świętym nie czytamy o takim porozumieniu czy pakcie między Bogiem a człowiekiem, w którym Bóg stawia pewne warunki, które człowiek akceptuje, a wypełniając je, czyni siebie godnym „życia wiecznego”. W objawieniu biblijnym nie ma nic na temat człowieka w stanie sprawiedliwości, co sugerowałoby taką relację między Bogiem a Adamem.
Jednak istnienie takiej relacji między Bogiem a człowiekiem przed upadkiem stało się bardzo aktualnym poglądem w nauczaniu Reformowanym. Relacja ta znana jest jako „przymierze uczynków”. Zgodnie z tradycyjnym poglądem przymierze to składało się z obietnicy, warunku i kary.
- Obietnica dotyczyła życia wiecznego dla Adama i jego potomstwa.
.
- Warunkiem było doskonałe posłuszeństwo, poddane testowi na okres próbny poprzez warunkowy nakaz niejedzenia z drzewa poznania.
.
- Karą była śmierć.
Takie miały być elementy umowy, którą Bóg miał zawrzeć z Adamem.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 8, 2024 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia systematyczna
Czym jest życie wieczne?
Jan 17:3 A to jest życie wieczne, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa
Życie samo w sobie jest głęboką tajemnicą i nie będziemy próbować podać jego adekwatnej definicji. Filozofia światowa zdefiniowała to jako
„ciągłe dostosowywanie stosunków wewnętrznych do stosunków zewnętrznych”. [1]
Jednak na pierwszy rzut oka nie jest to z pewnością definicja adekwatna. Nie dotyka prawdziwej natury życia, a jedynie opisuje je z punktu widzenia jego przejawów i działania. Nie wspomina nawet o Bogu, źródle i autorze życia. Dla filozofa agnostyka Bóg jest niepoznawalny.
Dlatego jego wiedza ogranicza się do tego świata, do rzeczy, które można zobaczyć i których się dotyka. Definiuje więc życie nie jako relację stworzenia do Boga, ani z punktu widzenia tej relacji, ale jedynie jako zgodność między stworzeniem a jego otoczeniem, między człowiekiem a światem jego doświadczenia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 30, 2024 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Przypomnienie
Rzym. 4:25 Który został wydany z powodu naszych grzechów i wstał z martwych z powodu naszego usprawiedliwienia.
Czym jest doktryna wiecznego usprawiedliwienia? W wielkim skrócie jest to biblijna nauka o zastosowanej w wieczności skuteczności krzyża Chrystusa. Słowo Boże przekonuje nas bowiem o dwóch oczywistych prawdach:
- że powodem ukrzyżowania Chrystusa był grzech, a mówiąc bardziej precyzyjnie powodem tym było zadośćuczynienie Bogu za wszystkie grzechy każdego wybranego do zbawienia człowieka poprzez zastępczą śmierć Mesjasza, federalnej Głowie wybranego ludu, któremu grzechy te zostały przypisane
.
- że powodem zmartwychwstania Chrystusa było skuteczne zadośćuczynienie Bogu za owe grzechy i przez to oczyszczenie z zarzutów jakie Bóg miał wobec tych wszystkich, za których Chrystus cierpiał całkowicie oczyszczając z zarzutów, przez co Chrystus oraz wszyscy w Nim okazali się sprawiedliwi.
Przyczyną śmierci był grzech, przyczyną zmartwychwstania usprawiedliwienie – tak prezentuje się prosty, Boży plan wiecznego usprawiedliwienia wybranych. I choć krzyż jest wydarzeniem historycznym, Boża wieczność zmusza nas do zgłębienia Bożej egzystencji: ponieważ Bóg jest, tym który jest (2 Mojż. 3:14; Jan 8:58; Izaj. 44:8), dla Boga istnieje tylko wieczna teraźniejszość i dlatego właśnie ofiara Chrystusa, choć złożona w historii jest nazwana jako ofiarowana przez Ducha Wiecznego, przez co ma ona wieczne zastosowanie.
Krzyż jest centralnym punktem zbawienia rozciągając swoją skuteczność na całą wieczność.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 26, 2024 | Egzegezy, Teologia systematyczna
Boży niekomunikowalny atrybut
Psalm 90:1-4
1. Panie, ty byłeś naszą ucieczką z pokolenia na pokolenie.
2. Zanim zrodziły się góry, zanim ukształtowałeś ziemię i świat, od wieków na wieki ty jesteś Bogiem.
3. Obracasz człowieka w proch i mówisz: Wracajcie, synowie ludzcy.
4. Tysiąc lat bowiem w twoich oczach jest jak dzień wczorajszy, który minął, i jak straż nocna.
Ten fragment poucza nas o innej boskiej cnocie lub godnym uwielbienia atrybucie zwanym wiecznością Boga. Jest to cecha Boga, która dotyczy wyłącznie Niego. Bóg naszego zbawienia w żadnym sensie nie dzieli z nami tej cechy. Tylko Bóg jest wieczny; nie jesteśmy i nie stajemy się wieczni. Dlatego powinniśmy być bardziej ostrożni, gdy mówimy o niebiańskiej chwale w Chrystusie. W zmartwychwstałym Zbawicielu mamy życie nieskończone, czyli wieczne, ale w rzeczywistości nie mamy życia wiecznego. Nawet w niebie jesteśmy stworzeniami, które nie są wieczne.
Wieczność Boga należy do tych atrybutów, które określa się słowem nieskończoność lub bezmiar.
Nieskończoność zastosowana do przestrzeni jest wszechobecnością; Bóg jest wszechobecny w tym sensie, że jest wywyższony ponad ograniczenia przestrzeni.
Psalm 139:7-10 7. Dokąd ujdę przed twoim duchem? Dokąd ucieknę przed twoim obliczem? 8. Jeśli wstąpię do nieba, jesteś tam; jeśli przygotuję sobie posłanie w piekle, tam też jesteś. 9. Gdybym wziął skrzydła zorzy porannej, aby zamieszkać na krańcu morza; 10. I tam twoja ręka prowadziłaby mnie i twoja prawica by mnie podtrzymała.
Nieskończoność zastosowana do czasu jest wiecznością; Bóg jest wieczny w tym sensie, że jest wywyższony ponad ograniczenia czasu. Wieczność Boga jest ściśle powiązana z kilkoma innymi atrybutami Boga.
- Tylko wieczny Bóg może być niezależny i wolny
.
- Tylko wieczny Bóg może być suwerenem nad wszystkimi rzeczami
.
- Tylko wieczny Bóg może być niezmienny, bez jakichkolwiek zmian.
O ścisłym związku między tymi atrybutami świadczy fakt, że wielkie imię Jahwe (Jestem, Który Jestem) wyraźnie wskazuje, że Bóg jest niezależny, suwerenny i na zawsze ten sam.
Izaj. 43:10 Wy jesteście moimi świadkami, mówi PAN, i moim sługą, którego wybrałem, abyście poznali mnie i wierzyli mi, i zrozumieli, że to ja jestem. Przede mną nie został stworzony żaden Bógb ani po mnie nie będzie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 11, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Przypomnienie
Bóg, zanim jeszcze powstał czas, złożył obietnicę zbawienia do wiecznego życia. Owa obietnica zrealizowana została przez historyczny krzyż Jezusa Chrystusa będący usprawiedliwieniem winnych, acz wybranych do zbawienia osób. Ta Boża obietnica jest ściśle związana z szeregiem Bożych dekretów.
Słowo Boże naucza nas o dekrecie o usprawiedliwieniu wybranych do zbawienia (Efez. 1:3-4; 1 Piotra 1:18-20). Obok tej wielkiej prawdy o wiecznym dekrecie o usprawiedliwieniu czytamy także o koniecznych prawdach jakie wynikają z Bożej woli a mianowicie o dekretach dotyczących realizacji Bożej obietnicy. Są to odpowiednio:
- dekret o zabiciu Baranka, czyli Chrystusa, jeszcze przed założeniem Świata (Obj. 13:8).
- dekret o wiecznej łasce udzielonej wybranym przez Boga (2 Tym. 1:9)
- dekret o wiecznej miłości Boga do wybranych (Jer. 31:3)
- dekret o skutecznym wstawiennictwie Chrystusa za wybranymi jeszcze przed historycznym krzyżem (Zach. 3:1-5)
Ponieważ wybrani do zbawienia są podmiotami Bożego dekretu wybrania nie mogą być potępieni lecz muszą być usprawiedliwieni w Chrystusie. Usprawiedliwienie jest elementem wiecznej łaski, udzielonej jeszcze przed założeniem świata i jako takie przynależy się wybranym tak samo jak łaska.
Oto wnioski do jakich dochodzimy na podstawie Słowa Bożego
1) Ponieważ łaska jest udzielona przed wiekami to i usprawiedliwienie, element tej łaski, jest od wieczności. 2) Ponieważ Chrystus jako poręczyciel za wybranych ręczy za nich od wieczności to usprawiedliwienie będące warunkiem tej rękojmi musi być wieczne. 3) Ponieważ miłość Boga do wybranych jest wieczna to usprawiedliwienie musi być warunkiem tej wiecznej miłości gdyż bez tego Bóg nie mógłby wiecznie miłować grzeszników. 4) Ponieważ skuteczne wstawiennictwo Chrystusa za wybranych ma miejsce jeszcze przed historycznym krzyżem to również musi być ono oparte o usprawiedliwienie jakie miało na krzyżu a które rozciąga swoje działanie na wieczność.
Niektórzy prawowierni chrześcijanie Reformowani odrzucają prawdę o wiecznym usprawiedliwieniu wyznając, że jedyne usprawiedliwienie ma miejsce w czasie odrodzenia, czyli że jest to usprawiedliwienie przez wiarę. Jednakże wbrew tej opini twierdzimy, że usprawiedliwienie jest wieczne i ma swoje źródło w krzyżu Chrystusa. Ale także, jak słusznie zwraca uwagę purytanin Herman Witsius, ma szereg zastosowań:
“Zastosowanie usprawiedliwienia w życiu indywidualnego wierzącego ma miejsce 1) podczas jego narodzenia na nowo, 2) w jego sumieniu, 3) w codziennej społeczności z Bogiem, 4) po śmierci oraz 5) na Sądzie Ostatecznym.” [1]
Rozważmy teraz obiekcje jakie są wysuwane wobec doktryny wiecznego usprawiedliwienia.
(więcej…)
