Potępiony, choć dzięki Bogu doskonały i sprawiedliwy

utworzone przez | paź 3, 2018 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Teologia reformowana

Teologia bólu

Istnieje w “chrześcijańskim” światku swoista teologia masochizmu soteriologicznego. Otóż chodzi o założenie, że człowiek wierzący, zbawiony, uświęcony, usprawiedliwiony z wszystkich grzechów cały czas może stracić zbawienie. Jednym z fragmentów Pisma, na jaki powołują się przedstawiciele tej doktryny jest tekst

Hebr. 10:38 A sprawiedliwy będzie żył z wiary, lecz jeśli się ktoś cofnie, moja dusza nie będzie miała w nim upodobania.

Argumentacja jest następująca

  • słowo ktoś nie występuje w tekście greckim
  • sprawiedliwy to ten, kto wierzy
  • wiara prowadzi do życia wiecznego
  • jeśli sprawiedliwy przestanie wierzyć (cofnie się) straci zbawienie, Bogu taka osoba przestanie się podobać

Zatem osoba, za którą umarł Chrystus zmazując jej wszystkie grzechy (Kol. 2:13) w tym grzech niewiary (Jan 16:8-9), kogo usprawiedliwia Bóg (Ryzm. 8:33), za kim Chrystus się wstawia (Rzym. 8:34), Duch Święty się wstawia (Rzym. 18:26), kogo Syn obiecał nie utracić lecz doprowadzić do końca zbawienia czyli do nieba (Jan 6:39), kogo wiara strzeżona jest przez moc Bożą (1 Piotra 1:5), ktoś komu została przypisana doskonała sprawiedliwość Chrystusa (Filip. 3:9) może pewnego dnia zdecydować aby nie wierzyć i przez to pójść na zatracenie.

Jest ewidentnym, że powyższa nauka ma demoniczne pochodzenie i godzi tak we wszystkie Trzy Osoby Jednego Boga jak i w Jego skończone i kompletne dzieło zbawienia.

Refutacja

Właściwa interpretacja fragmentu oparta o krytyczną analize tekstów źródłowych, egzegeza gramatyczna i kontekstualna oparta o tekst grecki wykaże, że mowa jest tutaj o dwóch różnych i wzajemnie się wykluczających grupach, o kategorycznie odmiennych adresatach. Zbawionych i nie zbawionych..
.

Podział dychotomiczny

Pierwsza grupa

o jakiej mówi Pismo to sprawiedliwi Boga. Istnieją dwie wariacje tekstu oryginalnego.Textus Receptus (TR) różni się nieco od wersji Nestle Alanda (NA) lecz oba nauczają tego samego, choć NA będzie tutaj stawiał większy nacisk na przypisaną Bożą sprawiedliwość niż TR, to jednak

TR: ὁ δὲ δίκαιός ἐκ πίστεως ζήσεται ho de dikaios ek pisteos zesetai – ten jednakże sprawiedliwy z wiary będzie żyć
.
NA: ὁ δὲ δίκαιός μου ἐκ πίστεως ζήσεται ho de dikaios mou ek piseos zesetai – ten jednakże sprawiedliwy mój z wiary będzie żyć
.

Chociaż możliwe jest, że “mój” został dodany przez kopistów z Hab. 2:4 w greckim Starym Testamencie, jest bardziej prawdopodobne, że pominięto go, aby było czytane jak Rzymian 1:17 i Gal. 3:11.

  • Oba teksty nauczają, że życie wynika z wiary (przyimek ἐκ oznacza wyjście z czegoś, jak np. w słowie ek spedycja – podróż z jednego miejsca do drugiego)
    .
  • W obu życie osiągają sprawiedliwi z wiary, zatem nie z uczynków
    .
  • NA kładzie nacisk na przypisaną sprawieldiwość (użycie zaimka dzierżawczego w zwrocie sprawiedliwy mój referuje do osoby przez Boga nabytej, zatem do Bożej sprawiedliwości przypisanej pomimo grzechów osoby usprawiedliwionej). Ciało i duch osoby nie należą już do niej samej lecz do Boga, zatem to nie człowiek sam sobą rozporządza, lecz Bóg.
    .
    Dzieje 20:28 Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią.
    .
    1 Kor. 6:20 Drogo bowiem zostaliście kupieni. Wysławiajcie więc Boga w waszym ciele i w waszym duchu, które należą do Boga.
    .
  • przedimek okreslony ὁ ho wskazuje na konkretny podmiot, jest to każdy sprawiedliwy Boży;
    .
  • każdy, kto posiada przypisaną Bożą sprawiedliwość będzie żyć, a jego życie będzie wynikać z wiary
Analogia Scriptura

Gal. 3:11  A że przez prawo nikt nie jest usprawiedliwiony przed Bogiem, jest oczywiste, bo: Sprawiedliwy będzie żył z wiary.
.
Rzym. 1:16-17 16 Nie wstydzę się bowiem ewangelii Chrystusa, ponieważ jest ona mocą Boga ku zbawieniu dla każdego, kto uwierzy, najpierw Żyda, potem i Greka. 17 W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boga z wiary w wiarę, jak jest napisane: Sprawiedliwy będzie żył z wiary.

sprawiedliwość Boga z wiary w wiarę – to wyrażenie oznacza, że sprawiedliwość Boża jest jedynym fundamentem wiary od początku do końca; tak więc wiara nie jest zależna od człowieka, człowiek nie może jej ani w sobie wzbudzić ani zachować; moc Boża to wiara w ewangelię, nie jest to moc człowieka

Druga grupa

to ci, którzy się cofają i nie jest to ta sama grupa, która wierzy ku zbawieniu; kluczową rolę będzie miał we właściwym zrozumieniu krecki spójnik καί kai który należy tu przetłumaczyć raczej jako spójnik wyjaśniający „mianowicie” a nie jako przeciwstawny „ale” ponieważ καί kai nigdy nie przyjmuje formy przeciwstawnej, która używana jest do wyrażania porównania kontrastów.

Mianowicie to spójnik, który wprowadza wyjaśniający komentarz do treści wcześniejszego komunikatu, zatem

καὶ ἐὰν ὑποστείληται οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ kai ean hyposteiletai ouk eudokei he psyche mou en aouto – mianowicie jeśli ktoś cofnąłby się, nie znajdzie dusza moja upodobania w nim

Połączmy oba teksty usuwając błędnie przetłumaczone słowo lecz, sugerujące kontrast w zachowaniu, zastępując je słowem mianowicie

ten jednakże sprawiedliwy mój z wiary będzie żyć, mianowicie jeśli ktoś cofnąłby się, nie znajdzie dusza moja upodobania w nim

Jest to wypowiedź spójna logicznie, która wskazuje na autorską intencję tekstu. Są tacy, którzy mają zbawiającą wiarę ku życiu, ci nigdy się nie cofają, są też tacy, którzy wiary takiej nie posiadają, tacy nie mają upodobania u Boga. Druga część fragmentu stanowi komentarz wyjaśniający do części pierwszej. Pan Bóg ma upodobanie w sprawiedliwych, ponieważ oni się nigdy nie cofają.

Morfologia słowa υποστειληται cofnąłby się (trzecia osoba liczba pojednyczna) umozliwia użycie wraz z nim dwóch innych wyrazów. Będą to odpowiednio zaimek nieokreślony ktoś (ktoś cofnąłby się) oraz zaimek osobowy on (on cofnąłby się). Właściwym wyborem tutaj będzie oczywiście pierwsze z nich.
.

Najbliższy kontekst

Hebr. 10:39 My zaś (δὲ de) nie jesteśmy z tych, którzy się wycofują ku zatraceniu, ale (ἀλλὰ alla) z tych, którzy wierzą ku zbawieniu duszy.
.

δέ de – spójnik o słabym charakterze przeciwstawnym oznaczający jednakże, z drugiej strony,
ἀλλά alla – spójnik przeciwstawny, kontrastujący drugą część wypowiedzi z pierwszą

Wers następujący definitywnie podkreśla podział zauważony przez twórcę Listu. Autor zdaje się nie przykładać zbyt dużej wagi do faktu, że zbawieni nie należą do grupy wycofujących się czyli idących na zatracenie, lecz silnie konstrastuje w stosunku do tej potępionej grupy stan chrześcijan, którym jest całkowite i ostateczne zbawienie i osiągnięcie wiecznego życia.

Synteza nauki Pisma

Jeszcze ciekawiej zrobi się, gdy zobaczymy tekst tłumaczony dosłownie. To, co w języku polskim przetłumaczono jako czasowniki wycofują i wierzą w grece to rzeczowniki

Nie jesteśmy (przeznaczeni) do wycofania się ale jesteśmy (przeznaczeni) ku pozyskaniu życia wiecznego.

Tekst doskonale pasuje do następujących fragmentów Pisma:

Dzieje 13:48 Kiedy poganie to usłyszeli, radowali się i wielbili słowo Pańskie, a uwierzyli wszyscy, którzy byli przeznaczeni do życia wiecznego.
.
Efez. 1:11 W nim, mówię, w którym też dostąpiliśmy udziału, przeznaczeni według postanowienia tego, który dokonuje wszystkiego według rady swojej woli
.
1 Tes. 5:9 Gdyż Bóg nie przeznaczył nas na gniew, lecz abyśmy otrzymali zbawienie przez naszego Pana Jezusa Chrystusa;

Wierzący są przeznaczeni do życia wiecznego i to życie wieczne osiągną bo tak postanowił Bóg. Tego naucza Pismo Święte, taka jest Autorska Intencja. Nie ma tu żadnych bredni o utracie wiary a zatem i zbawienia.
.

Paralela u Habakuka a Septuaginta

Hab. 2:4 Oto dusza tego, który się wywyższa, nie jest w nim prawa. Ale sprawiedliwy będzie żył ze swojej wiary.

W Septuagincie czytamy:

ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεώς μου ζήσεται ho de dikaios ek piseous mou zesetai – ten jednak sprawiedliwy z wiary mojej będzie żyć;

Ponownie obserwujemy dychotomiczny podział:

  1. Ci, którzy są sprawiedliwi i wierzą, ponieważ posiadają wiarę od Boga (równoznaczne ze sprawieldiwością pochodzącą od Boga w Hebr. 10:38)
    .
  2. Ci, którzy się wywyższają, czyli niesprawiedliwi, którzy tej wiary nie posiadają.

Jak widzimy jest to stała zasada. Zbawieni posiadają sprawiedliwość i wiarę jako cechy wyróżniające, oraz w obu przypadkach posiadające źródło wyłącznie w Bogu; są to cechy niezależne od człowieka. Tak jak sprawiedliwość nie jest od człowieka zależna (jedyna akceptowalna sprawiedliwość to ta przypisana, doskonała, Boża), tak wiara nie jest ludzką wiarą, lecz to ta pochodząca od Boga, który jest jej twórcą i dokończycielem w człowieku.

Hebr. 1:1-2 1 Skoro i my mamy wokół siebie tak wielką chmurę świadków, zrzućmy z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas tak łatwo osacza, w cierpliwości biegnijmy w wyznaczonym nam wyścigu; 2 Patrząc na Jezusa, twórcę i dokończyciela wiary, który z powodu przygotowanej mu radości wycierpiał krzyż, nie zważając na hańbę, i zasiadł po prawicy tronu Boga.

Pasterz Hermasa

Gr. Ποιμήν Poimen, łac.: Pastor – wczesnochrześcijańskie dzieło literackie w języku greckim, napisany w Rzymie w połowie II wieku. Niektórzy uczeni klasyfikują je jako apokalispę apokryfów Nowego Testamentu, a to z powodu apokaliptycznego stylu przepełnionego alegoriami i symbolami. Najlepszym sposobem rozumienia tego dzieła jest przyrównanie go do Wędrówki Pielgrzyma.

W odniesieniu do tekstu Hebr. 10:39 czytamy:

Księga III
Porównanie 8

Hermas 72:2

„Dlaczego więc, Panie,” – powiedziałem – „nie wszyscy się nawrócili?” „Tym, których serca zbadał, że prawdziwie pragną oczyszczenia, aby służyć Bogu całym sercem, tym udzielił nawrócenia; a u tych u których zbadał przebiegłą chytrość i niegodziwość, którzy podjęli się nawrócenia w hipokryzji, nie dał im nawrócenia, aby ponownie nie zbluźnili Jego Imienia.”

Hermas 72:4

„Słuchaj,” – powiedział – „ci, których rózgi okazały się uschłe i pogryzione przez robaki, ci są zaprzańcami i zdrajcami Kościoła, którzy bluźnią Bogu swymi grzechami i nieustannie wstydzą się jego Imienia, Który ich powołał. Ci więc całkowicie umarli dla Boga. Widziałeś, że ani jeden z nich się nie nawrócił, pomimo, że słyszeli słowa, które do nich mówiłeś, które ci nakazałem. Od takich ludzi życie odeszło [Hebr. 10:39]

Ci, od których “życie odeszło” to osoby, które nigdy się nie nawróciły w rzeczywistości, lecz ich nawrócenie wynikało z hipokryzji. Tacy nigdy nie otrzymali daru pokuty zatem nigdy zbawieni nie byli. Żaden z takich hipokrytów nie przyszedł do prawdziwego upamiętania. Ci łże-chrześcijanie słyszeli ewangelię, byli świadomi powołania Bożego lecz ich natura nigdy nie uległa zmianie. ,

Wnioski

Analiza gramatyczna oraz kontekstu tekstu rozważanego tekstu jak najbardziej uzasadnia dodanie zaimka nieokreślonego ktoś jest prawidłowe, tłumaczenie Uwspółcześnionej Biblii Gdańskiej właściwe. Wiary nie można utracić, zbawienie nie jest jakimś niepewnym stanem, w zasadzie dożywotnim okresem próbnym. Na krzyżu Pan Jezus rzeczywiście dokonał faktycznego zbawienia wsyzstkich do tego przeznaczonych.

Pismo przestrzega przed osobami, które wierzą w swoją własną sprawiedliwość jako satysfakcjonującą Boga. Ludzka sprawiedliwość jest niewystarczająca przed Bogiem, żaden taki człowiek się nie ostanie na sądzie ostatecznym, ponieważ prędzej czy później popełni grzech. A jeden grzech oznacza śmierć. A tego próbują właśnie nauczać Arminianie.

Ezech. 18:24 Ale jeśli sprawiedliwy odwróci się od swojej sprawiedliwości i popełni nieprawość, czyniąc według wszystkich obrzydliwości, które popełnia niegodziwy, czy taki będzie żył? Wszystkie jego sprawiedliwości, które czynił, nie będą wspominane. Z powodu swego przestępstwa, które popełniał, i z powodu swego grzechu, którego się dopuścił, z powodu tych rzeczy umrze

Przyjmując heretycki paradygmat

Jeśli wiara zależna jest od człowieka dochodzimy do zbawienia z uczynków. Jak bowiem zachować wiarę?

  • jeśli przez czytanie Słowa Bożego, to zbawienie jest z czytania Słowa Bożego, zatem z uczynku czytania
  • jeśli przez niegrzeszenie, to zbawienie wynika z zaniechania zła, musi to być całkowite zaniechanie, a zatem człowiek może czynić tylko dobre uczynki; to herezja perfekcjonizmu, czyli zbawienie z uczynków (doskonałość wynikająca z uczynków Prawa)
  • ponieważ wiara bez uczynków jest martwa (Jakub 2:26 Jak bowiem ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa), to uznanie, że wiara jest zależna od człowieka prowadzi do konkluzji, że żywa wiara zależna jest od dobrych uczynków (uczynki nie są owocem lecz przycyzną wiary) – to zbawienie z uczynków

Uświęcenie Chrystusa jest zatem czasowe, a nie raz na zawsze, Nikt nie został uczyniony doskonałym przez śmierć Chrystusa, Jego ofiara jest zatem niewystarczająca

Hebr. 10:10 Za sprawą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze.
.
Hebr. 10:14 Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni.

Teologia Arminian czyni z Boga Pisma jakiegoś wynaturzonego bożka, który nie potrafi wykonać całego dzieła zbawienia i jest uzależniony od działań człowieka. Ten ich bożek wysyła na zatracenie na zawsze uświęconych, na zawsze usprawiedliwionych i na zawsze doskonałych ludzi. Tak więc na zawsze w teologii Arminian oznacza w rzeczywistości do czasu aż przestaną z tych czy innych powodów wierzyć.

W każdym przypadku mamy do czynienia z herezją zatracenia. Tym właśnie jest właściwie pojęty Arminianizm.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email