utworzone przez Reformowani | wrz 11, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wstęp
Psalm 56
Przewodnikowi chóru, na Jonat elem rechokim. Miktam Dawida, gdy Filistyni schwytali go w Gat.
1. Zmiłuj się nade mną, Boże, bo chce mnie pochłonąć człowiek; każdego dnia uciska mnie walką.
2. Moi wrogowie każdego dnia chcą mnie połknąć; wielu bowiem walczy przeciwko mnie, o Najwyższy.
3. Ilekroć strach mnie ogarnia, ufam tobie.
4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.
5. Przez cały dzień przekręcają moje słowa, przeciwko mnie kierują wszystkie swe zamysły, ku memu nieszczęściu.
6. Zbierają się, ukrywają i śledzą moje kroki, czyhając na moją duszę.
7. Czy unikną zemsty za nieprawość? Boże, powal te narody w swoim gniewie.
8. Ty policzyłeś dni mojej tułaczki, zbierz też moje łzy do swego bukłaka; czyż nie są spisane w twojej księdze?
9. Gdy zawołam, cofną się moi wrogowie; to wiem, bo Bóg jest ze mną.
10. W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.
11. Bogu ufam, nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.
12. Tobie, Boże, śluby złożyłem, dlatego też tobie oddam chwałę.
13. Ocaliłeś bowiem moją duszę od śmierci, a moje nogi od upadku, abym chodził przed Bogiem w światłości żyjących.
Ze wszystkich 150 kanonicznych Psalmów, Psalm 56 jest „Psalmem jedności”, Psalmem, który mówi najwięcej o naszym byciu „w Bogu”. Ta znacząca fraza „w Bogu” lub „w Panu” pojawia się w tym stosunkowo krótkim Psalmie nie tylko raz, dwa, trzy lub cztery razy, ale aż pięć razy. W jednym miejscu czytamy „w Panu”, a w pozostałych czterech „w Bogu”. Zarówno w oryginale hebrajskim, jak i w naszym tłumaczeniu, nasza kluczowa fraza znajduje się na samym początku pięciu dźwięcznych osobistych afirmacji:
4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam (w Bogu pokładam ufność) i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.
.
10. W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.
.
11. Bogu ufam (w Bogu pokładam ufność), nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.
Te pięć odniesień do bycia „w Bogu” lub „w Panu” jest pogrupowanych w dwa skupiska. Jest para w wersecie 4, a trzy odniesienia w wersetach 10 i 11. Te pięć stwierdzeń to w zasadzie tylko dwa, ponieważ dwa stwierdzenia są powtarzane dla podkreślenia z niewielką różnicą: „w Bogu/Panu będę wysławiać Jego słowo” — trzy razy; „w Bogu pokładam ufność” — dwa razy.
Nazywając Psalm 56 „Psalmem zjednoczenia”, jednak
- nie twierdzę na przykład, że Psalm 56 zawiera rozwinięte obrazy o mistycznym zjednoczeniu – nie zawiera.
.
- nie twierdzę, że Psalm 56 daje szczegółowy wykład przyjemności zjednoczenia z Bogiem – nie zawiera.
Etykietuję Psalm 56 jako „Psalm zjednoczenia” ze względu na częstotliwość i nacisk tego kluczowego zwrotu z istotnym przyimkiem „w:” „w Bogu” lub „w Panu”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 10, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Podstawa rozważania
2 Kor. 1:21-24
21. Tym zaś, który utwierdza nas razem z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg;
22. Który też zapieczętował nas i dał do naszych serc Ducha jako zadatek.
23. A ja wzywam Boga na świadka mojej duszy, że aby was oszczędzić, nie przybyłem dotąd do Koryntu.
24. Nie dlatego, że panujemy nad waszą wiarą, ale jesteśmy pomocnikami waszej radości; wiarą bowiem stoicie.
Drugi List do Koryntian niesie ze sobą ważne dla chrześcijan przesłanie o wierze i jej istotnej roli w Kościele. Kościół, osadzony na Chrystusie – fundamencie, jest Bożą budowlą (Hebr. 3:6; 1 Kor. 3:9; Efez. 2:20-21). Ponieważ Chrystus, nasz kamień węgielny jest zbawicielem wybranego Kościoła (i nikogo więcej) jest także jego Głową. Zrozumienie zatem czym jest wiara na której stoi Kościół, a która pochodzi od Chrystusa, należy odnieść do trzech jej aspektów:
1) Wiary rozumianej jako reguła zarządzania
2) Wiary rozumianej jako instrument
3) Wiary rozumianej jako doktryna
Trudność interpretacyjna z jaką będziemy musieli się zmierzyć jest niebezpośredniość twierdzeń apostolskich oraz (pozornym) rozproszeniem tematu. Rozważanie znaczenia frazy “wiarą bowiem stoicie” będzie oparte o implikacje tekstu niż o jego bezpośrednie twierdzenia i usystematyzowane w taki sposób, aby rozpoznając regula fidei zastosować ją w odniesieniu do wszystkich punktów naszego zainteresowania.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 4, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Zgubna droga
Nowina, ale czy dobra?
Gal. 1:6-7 6. Dziwię się, że tak szybko dajecie się odwieść od tego, który was powołał ku łasce Chrystusa, do innej ewangelii; 7. Która nie jest inną; są tylko pewni ludzie, którzy was niepokoją i chcą wypaczyć ewangelię Chrystusa.
Szatan także ma „ewangelię” i jest największym fałszerzem. Jak wiemy, diabeł jest teraz zajęty pracą na tym samym polu, na którym Pan zasiał dobre nasienie. Stara się zapobiec wzrostowi pszenicy przez inną roślinę, kąkol, która z wyglądu bardzo przypomina pszenicę. (Mat. 13:25-40). Jednym słowem, poprzez naśladownictwo zmierza do zneutralizowania słowa Chrystusa.
Zatem tak jak Chrystus ma Ewangelię, tak i szatan ma ewangelię; ta druga jest sprytną podróbką pierwszej. Ewangelia szatana tak bardzo przypomina tę, którą przedstawia, że rzesze niezbawionych dają się przez nią zwieść.
To właśnie do tej ewangelii szatana nawiązuje Apostoł, gdy mówi do Galatów.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 3, 2024 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym
Dzieło Ducha Świętego
Izaj. 11:2 I spocznie na nim Duch PANA, Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaźni PANA.
Omawiając dzieło Ducha, mamy do czynienia ze znacznie większą ilością materiału, niż można odpowiednio przedstawić w tym artykule. Mogę tylko dotknąć niektórych z tych kwestii. Sugerowałbym, że możemy wyróżnić różne obszary, w których widoczne jest działanie Ducha Chrystusowego.
Rozważmy niektóre aspekty działania Ducha
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 29, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Zaprzepaszczone zwycięstwo
1 Król. 22:34-38
34. A pewien mężczyzna na ślepo naciągnął łuk i ugodził króla Izraela między spojenia pancerza. A ten powiedział swojemu woźnicy: Zawróć i wywieź mnie z pola bitwy, bo jestem ranny.
35. I bitwa wzmogła się tego dnia. Król stał w rydwanie naprzeciw Syryjczyków i wieczorem umarł, a krew spływała z jego rany na dno rydwanu.
36. O zachodzie słońca w obozie wydano rozkaz: Każdy do swego miasta i każdy do swojej ziemi.
37. Tak więc król umarł i przywieziono go do Samarii, i pogrzebano go w Samarii.
38. A gdy myto rydwan w sadzawce Samarii, psy lizały jego krew, myto także jego zbroję, według słowa PANA, które zapowiedział.
Po opowiedzeniu historii Nabota Pismo Święte powraca do wydarzeń międzynarodowych. Izrael i Syria nie walczyły ze sobą przez trzy lata (1 Król. 22:1). Ben-Hadad wyczerpał zasoby swojego narodu w poprzednich porażkach w bitwie z Izraelem i nie mógł wrócić na pole bitwy. Achab nie wykorzystał swojej przewagi w walce z wrogiem Izraela. Zamiast tego dał Syrii szansę na odzyskanie sił.
1 Król. 20:34 … I odpowiedział: Puszczę cię wolno na podstawie tego przymierza. Tak więc zawarł z nim przymierze i puścił go wolno.
Achab postanawia teraz odzyskać jedno z miast Izraela, Ramot-Gilead.
1 Król. 22:3 Wtedy król Izraela powiedział do swoich sług: Czy wiecie, że Ramot-Gilead należy do nas? A my zwlekamy z odebraniem go z ręki króla Syrii.
Chociaż lokalizacja Ramot-Gilead nie jest pewna, wiele o nim wiadomo. Było to miasto graniczne w ziemi Gada. Znajdowało się na wschód od rzeki Jordan, być może nad rzeką Jabbok (na wschód, południowy wschód od Jeziora Galilejskiego?). Miasto było jednym z sześciu miast schronienia w Izraelu, miejscem, do którego mógł uciec ten, kto przypadkowo zabił sąsiada, przedstawić swoją sprawę i uzyskać ochronę przed członkami rodziny, którzy chcieli pomścić przelaną krew swojego krewnego. Było to kluczowe miejsce, gdy toczyły się bitwy między Izraelem a Syrią.
Achab twierdzi, że miasto „należy do nas”, ale Izrael od jakiegoś czasu nic nie zrobił, aby je odzyskać. Czy Achab miał na myśli, że Syria miała zwrócić Ramot zgodnie z wcześniejszym porozumieniem, czy też miał na myśli, że Ramot należało do Izraela po podboju Kanaanu i teraz musi zostać odzyskane? Cokolwiek myśli Achab, w końcu podejmuje działanie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 28, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Podstępny duch religijnej niewoli
Rzym. 8:15-16
15. Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze!
16. Ten to Duch poświadcza naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Bożymi.
Fałszywa doktryna zawsze ustanawia jakieś warunki zbawienia, których spełnienie położone zostało na ramionach grzesznika stąd płynie zasada przeklętej przez Boga łże-ewangelii (Gal. 1:8-9; 3:10) – “dobra nowina” o samozbawieniu w oparciu o dobre uczynki, wymogi kościelne, sakramenty itp. Za dobry przykład fałszywego zrozumienia zbawienia posłużyć może nam heretycka grupa “Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich”, potocznie znani jako Mormoni. Teolodzy tej sekty zbawienie osadzają na fundamencie szeregu warunków rozumianych jako podstawa usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem.
Co ciekawe, i tu warto mocno skupić naszą uwagę, ewangelia definiowana jest u Mormonów jako uniewinnienie na Sądzie Ostatecznym w oparciu o życie zgodne z Bożym prawem, obrzędami i doktrynami. Stąd mormońska ewangelia nie odnosi się do Bożej łaski ale do własnych uczynków grzesznika, które stają się podstawą a zatem i dowodem wybrania do zbawienia:
„Ewangelia w swej pełni obejmuje wszystkie doktryny, zasady, prawa, obrzędy i przymierza niezbędne, abyśmy mogli zostać wywyższeni w królestwie celestialnym. Zbawiciel obiecał, że jeśli wytrwamy do końca, wiernie żyjąc zgodnie z ewangelią, On uniewinnij nas przed Ojcem na Sądzie Ostatecznym” [1]
Mormoni dziś nikogo nie szokują, ponieważ ich wyznanie jest co do istoty tożsame z powszechnymi poglądami rzymskich katolików i niekatolików – ci ostatni udają protestantów a nawet podszywają się pod Reformację.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 26, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Serce Ewangelii
Jan 1:29 A nazajutrz Jan zobaczył Jezusa przychodzącego do niego i powiedział: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.
Dzięki temu tekstowi, Jana 1:29, stajemy przed Ewangelią w jej najprostszym, najczystszym i najpiękniejszym wyrazie. Kiedy tak wiele rzeczy zabiega o naszą uwagę na świecie, w kościele i w naszym życiu osobistym, jak dobrze jest zajrzeć w samo serce Ewangelii i zobaczyć błogosławionego Zbawiciela, z którym Bóg zjednoczył nas wieczną więzią.
Zapoznajmy się na chwilę z kontekstem.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 21, 2024 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym
Zarys problemu
Jan 15:26 Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego ja wam poślę od Ojca, Duch prawdy, który wychodzi od Ojca, on będzie świadczył o mnie
Celem tego artykułu jest pozytywne przedstawienie pewnych myśli dotyczących dzieła Ducha Świętego w kościele Chrystusa. Jesteśmy świadomi niebezpiecznych inwazji, które zostały dokonane w „głównym nurcie” wyznań przez neopentekostalizm i wzrostu znaczenia grup zielonoświątkowych. Musimy być świadomi tych wydarzeń, ale musimy też musimy z pewnością potępić takie ruchy, gdy wyraźnie postępują one wbrew nauczaniu Pisma Świętego i wprowadzają wielu w błąd.
Jednak prawdą jest również, że musimy być pozytywni. Nie wystarczy po prostu powiedzieć, czego Duch nie robi, ale powinniśmy również jasno przedstawić, czym jest dzieło Ducha.
To jest ta idea, którą teraz rozważamy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 20, 2024 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Egzegezy
Wstęp
Hebr. 13:8 Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki
Jako wstęp do serii rozważań o unii z Chrystusem zwróćmy uwagę na wybitny i znany fragment Nowego Testamentu, który bardzo prosto, ale pięknie objawia nam naszego Zbawiciela. Fragment, który mamy teraz przed sobą, to Hebrajczyków 13:8. Tekst ten, (podobnie jak fragment Jana 1:29) skupia się na Chrystusie jako niezmiennym bawicielu.
Jezus Chrystus „ten sam!” Jaki uderzający kontrast z nami i wszystkim wokół nas, co nie jest takie samo.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 18, 2024 | Egzegezy, Teologia biblijna
Przypomnienie
Mat. 10:20 Bo nie wy mówicie, ale Duch waszego Ojca mówi w was.
W pierwszej części rozważania dokonane zostały niezbędne metafizyczne rozróżnienia niezbędne do omówienia roli ludzkich autorów w procesie przekazywania Pisma Świętego przez Ducha Świętego. Zgodnie z biblijnym nauczaniem, według którego każde Słowo Pisma pochodzi z Bożego tchnienia (θεόπνευστος theopneustos, por. 2 Tym. 3:16). Boży mężowie przemawiali będąc prowadzeni przez Ducha (2 Piotra 2:21) i to cudowne prowadzenie należy rozumieć jako bezpośrednie dyktando Ducha Świętego.
W ten sposób obalony został organiczny pogląd na natchnienie, składający się z trzech komponentów: Boga, ludzkiej osobowości i rozwoju historycznego a obroniona koncepcja bezpośredniego przekazu Ducha (causa efficiens) gdzie ludzcy autorzy uznani są za sekretarzy Ducha Świętego (causa instrumentalis). Na potwierdzenie tezy przytoczone zostały rozmaite teksty Pisma, z których warto przypomnieć kilka najbardziej znamiennych, zawierających informacje o bezpośrednim dyktandzie:
Przysłów 30:6 Nie dodawaj nic do jego słów, aby cię nie strofował i abyś nie okazał się kłamcą|
.
2 Mojż. 4:12 Teraz więc idź, a ja będę przy twoich ustach i pouczę cię, co masz mówić.
.
2 Mojż. 34:27 Potem PAN powiedział do Mojżesza: Zapisz sobie te słowa, bo według tych słów ustanowiłem przymierze z tobą i Izraelem.
.
Jer. 1:9 Wtedy PAN wyciągnął swoją rękę i dotknął moich ust. I powiedział do mnie PAN: Oto wkładam moje słowa do twoich ust.
Inspiracja Ducha Świętego okazuje się być dosłowna. Żaden z sekretarzy Ducha nie dodał nic od siebie, nie zmanipulował przekazu czy to przy pomocy swojej osobowości czy też historycznych okoliczności, w jakich się znajdował. Duch Święty będący siłą sprawczą po prostu przemawiał przez osoby natchnione używając ich jako narzędzi:
Mat. 10:20 Bo nie wy mówicie, ale Duch waszego Ojca mówi w was.
Z tym poglądem na natchnienie zgadzali się Reformatorzy: Jan Kalwin (1509 – 1564), Petrus van Mastricht (1630 – 1706), Leonard van Rijssen (1636 – 1700), Matthew Henry (1662 – 1714) i inni. Pogląd ten reprezentuje tradycję Reformowaną na przestrzeni wieków, tradycję opartą o doskonałe świadectwo Pisma Świętego, w którym fraza “tak mówi Pan” (a nie człowiek, czy historia) została użyta aż 815 razy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 18, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Słowo Boże istotne co do joty
9. Wraz z Onezymem, wiernym i umiłowanym bratem, który pochodzi spośród was. Oni oznajmią wam wszystko, co się tutaj dzieje.
10. Pozdrawia was Arystarch, mój współwięzień, i Marek, siostrzeniec Barnaby (co do którego otrzymaliście polecenie: Przyjmijcie go, jeśli do was przybędzie);
11. I Jezus, zwany Justusem, którzy są z obrzezania. Ci są moimi jedynymi współpracownikami dla królestwa Bożego, którzy stali się dla mnie pociechą.
12. Pozdrawia was Epafras, który pochodzi spośród was, sługa Chrystusa, zawsze o to walczący za was w modlitwach, abyście byli doskonali i zupełni we wszelkiej woli Boga.
Znajdując się w sekcji pozdrowień ostatniego rozdziału Listu do Kolosan musimy podczas rozważania powyższego fragmentu pamiętać przede wszystkim o tym, że całe Pismo a zatem każde słowo w nim zapisane jest natchnione z Ducha (2 Tym. 3:16) a całość objawienia zawarta jest we wszystkich zdaniach i poszczególnych słowach zapisanych przez ludzkich autorów pod prowadzeniem Ducha Świętego (2 Piotra 1:21).
Stąd każde, nawet wydawałoby się najmniej znaczące przesłanie Słowa Bożego w rzeczywistości posiada ten sam Boży autorytet i w równym stopniu służy do nauki, strofowania, poprawiania oraz do wychowywania w sprawiedliwości zaś ostatecznym i praktycznym celem jest pełnia duchowego rozwoju:
2 Tym. 3:17 Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany.
Przykładając tę ustanowioną przez Boga miarę do pozdrowień apostolskich odnajdziemy w nich ukryte bogactwo Bożej mądrości, umożliwiającą wykształcenie właściwej postawy chrześcijańskiej poprzez praktyczny rozwój wiedzy i korektę błędów.
Aby zrozumieć czym jest dobre dzieło chrzescijańskiego pozdrowienia i pocieszenia zasadnym będzie postawienie kilku krytycznych pytań
1) Jaka była rola pozdrowień i dlaczego Apostoł śląc je do Kolosan mówi, że jedynie trzech jego współpracowników ma żydowskie pochodzenie?
2) Czy zaobserwujemy tu relację między znikomą grupą “obrzezanych” wierzących a siłowo wprowadzanym legalizmem przez judaizatorów, skoro wiemy, że
– prawo ceremonialne zostało zniesione przez Chrystusa
– a Żydzi stają się zdecydowaną mniejszością w kościele, ponieważ ten przyjął charakter wielonarodowy?
Jest to pierwsza z dwóch części rozważania dotycząca wersetów 10-11 czwartego rozdziału Listu do Kolosan, znamienna ponieważ odkryje przed nami głębię Słowa Bożego w zdawałoby się mało istotnym fragmencie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 17, 2024 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Reformowany światopogląd
Boży plan dla człowieka
Izaj. 8:20 Do prawa i do świadectwa! Jeśli nie będą mówić według tego słowa, to w nim nie ma żadnej światłości.
Kiedy mówię o rodzinie chrześcijańskiej, mówię to ze szczególnym przekonaniem w sercu. Moim doświadczeniem było
- uczenie się o miłości Boga od wierzących rodziców w rodzinie chrześcijańskiej
.
- wzrastanie w miłości Bożej w małżeństwie z wierzącą żoną, darem Boga, który cenię.
Z mojego doświadczenia wynika, że raduję się miłością Boga w darze dzieci w rodzinie chrześcijańskiej. Z mojego doświadczenia wynika, że są to najbogatsze błogosławieństwa Boże, jakie można znaleźć w chrześcijańskim domu.
Przysłów 18:22 Kto znalazł żonę, znalazł coś dobrego i dostąpił łaski od PANA.
.
Psalm 127:3 Oto dzieci są dziedzictwem od PANA, a owoc łona nagrodą.
Nie powiem wam nic nowego, stwierdzając, że ataków na rodzinę chrześcijańską jest mnóstwo.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 13, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji
Dym w nieodrodzone oczy
Przysłów 17:15 Kto usprawiedliwia niegodziwego i kto potępia sprawiedliwego, obaj budzą odrazę w PANU
Nie ma na świecie nic gorszego niż fałszywa ewangelia oraz jej propagatorzy a także poplecznicy, których tutaj nazwać możemy piątą kolumną. To fałszywi kalwiniści utwierdzający nieodrodzonych w ich przekonaniu, że fałszywa ewangelia wolnej woli i uniwersalnego oraz potencjalnego zarazem odkupienia jest tak samo wartościowa jak biblijna Ewangelia, według której Chrystus skutecznie zbawił swój lud.
Prawda jest taka, że Bóg wybrał sobie do zbawienia konkretnych ludzi (Ograniczone odkupienie), przeznaczył ich do tego przed założeniem świata (Wybrany przez Boga), posłał Swojego Syna aby umarł na krzyżu za nich właśnie, w ich miejsce przyjmując na siebie Boży gniew za wszystkie możliwe grzechy jakie popełnili i popełnią (O grzechu niewiary).
Po usłyszeniu Ewangelii (Skąd się biorą „uszy do słuchania”?) duchowy trup zostaje wskrzeszony i ochrzczony Duchem Świętym (Chrzest w Duchu Świętym a zbawienie), kąpiel odrodzenia czyni go nowym stworzeniem (Bóg Duch Święty: Regeneracja)
I to nie jest tak, że może się on opierać. Trup nie może się opierać (I nieodparta łaska). Mając nowe serce i podarowaną wiarę (Jego wiara w nas) następuje upamiętanie, odwrócenie się od grzechu (Pokuta, upamiętanie, skrucha i nawrócenie), pragnienie naśladowania Chrystusa.
Zaś fałszywa ewangelia mówi tak:
- to człowiek decyduje o przyjęciu zbawienia,
- to człowiek wybiera Boga,
- człowiek jest zobowiązany do wytrwania w wierze, którą sam w sobie musi wzbudzić,
- w konsekwencji to człowiek może zdecydować odpaść od wiary i Boga.
Człowiek, człowiek i jeszcze raz człowiek zbawia się przez swoje posłuszeństwo. Ale synergizm soteriologiczny nie zbawia.
Rzym. 5:19 Jak bowiem przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo jednego wielu stało się sprawiedliwymi.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 20, 2024 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym, Teologia biblijna
Narzędzia Ducha Świętego
2 Piotra 1:20-21
20. To przede wszystkim wiedząc, że żadne proroctwo Pisma nie podlega własnemu wykładowi.
21. Nie z ludzkiej bowiem woli przyniesione zostało kiedyś proroctwo, ale święci Boży ludzie przemawiali prowadzeni przez Ducha Świętego.
Celem tego eseju jest krótkie przedstawienie reformowanej doktryny o sposobie natchnienia i zajęcie bezpardonowo zdecydowanego stanowiska w sprawie doskonałości, majestatu i niebiańskiego objawienia Bożego dla nas. Nie będzie to krytyka poglądu organicznego, raczej będzie to pozytywne potwierdzenie, że ludzcy autorzy są narzędziami, czyli sekretarzami Ducha Świętego.
- Dokonamy pewnych metafizycznych rozróżnień niezbędnych do dokładnego omówienia roli ludzkich autorów i Ducha Świętego.
.
- Zaczniemy od ustalenia wzoru dyktanda w Piśmie Świętym i przejdziemy do oceny ogólnych stwierdzeń, jakie Pismo Święte wypowiada na swój temat.
.
- Następnie, zanim zakończymy przestrogą i odpowiedzią na zastrzeżenia, zajmiemy się ludzką osobowością i stylem, które można zaobserwować w różnych księgach Biblii.
Komentując fragment Drugiego Listu Piotra William Perkins (1558 – 1602), purytanin kształtujący pobożność całej Anglii poczynił znamienną uwagę:
„Pismo jest Słowem Bożym, spisanym w języku odpowiednim dla Kościoła przez ludzi natychmiast powołanych na urzędników, czyli sekretarzy Ducha Świętego” [1]
Wszyscy ortodoksyjni chrześcijanie twierdzą, że każde słowo Pisma Świętego zostało całkowicie natchnione przez Boga i mamy tu na myśli tak słowne jak i plenarne natchnienie. Każde słowo Pisma jest natchnione przez Boga oraz całe Pismo jest natchnione przez Boga
Przysłów 30:5 Każde słowo Boga jest czyste; on jest tarczą dla tych, którzy mu ufają.
.
2 Tym. 3:16 Całe Pismo jest natchnione przez Boga (θεόπνευστος theopneustos – z Bożego tchnienia)
Istnieją jednak rozbieżne poglądy na temat sposobu jego inspiracji i roli, jaką ludzcy autorzy odegrali w pisaniu Pisma Świętego.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 18, 2024 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Marny bój
Obj. 20:7-10
7. A gdy się skończy tysiąc lat, szatan zostanie wypuszczony ze swego więzienia.
8. I wyjdzie, aby zwieść narody z czterech krańców ziemi, Goga i Magoga, by zgromadzić je do bitwy. A ich liczba jest jak piasek morski.
9. I wyszli na szerokość ziemi, otoczyli obóz świętych i miasto umiłowane. Zstąpił jednak ogień od Boga z nieba i pochłonął ich.
10. A diabeł, który ich zwodził, został wrzucony do jeziora ognia i siarki, gdzie jest bestia i fałszywy prorok. I będą męczeni we dnie i w nocy na wieki wieków.
Księga Objawienia napisana została przez Jana Apostoła w ostatniej dekadzie I stulecia, w czasie prześladowań rozpoczętych przez cesarza Domicjana. O późnej dacie powstania Objawienia świadczy upadek pięciu z siedmiu kościołów z rozdziałów 2 i 3, co miało miejsce po zburzeniu Jerozolimy w roku 70, oraz rozwój sekty nikolaitów, o których Apostoł Paweł nie wspomina ani słowem, choć działał w okolicy Efezu. Ireneusz z Lyonu, uczeń Polikarpa potwierdzał późną datę powstania Apokalipsy [1]. Polikarp znał Jana osobiście.
To jednak burzy heretycki pogląd preterystów, zgodnie z którym Jan mówiąc o odstępstwie nie miał na myśli ostatecznej apostazji na końcu czasów lecz raczej czas prześladowania kościoła przez Dominicjana. I według preterystów to do tego okresu odnosi się tekst Objawienia 20 gdzie mowa o apostazji.
Implikacje analizy Księgi Objawienia dokonanej przez Kena Gentry są znacznie poważniejsze niż jego znieważanie wiernego, świętego życia ludu Bożego na świecie jako
- biernego
,
- defetystycznego
.
- i eskapistycznego
Według analizy Gentry’ego, skoro Księga ta została napisana przed 70 r. n.e., cała jej treść, a przynajmniej wszystkie ostrzeżenia dotyczące powstania królestwa duchowej ciemności, cała walka chrześcijan z tym królestwem, wszystkie męczeństwo i wszelki ucisk (który stanowi znaczną część Księgi) nie mają zastosowania do Kościoła po 70 r. n.e., a już na pewno nie mają zastosowania do Kościoła XXI wieku.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 17, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Przypomnienie
1 Kor. 11:27-29
27. Dlatego też kto je ten chleb albo pije ten kielich Pański niegodnie, będzie winny ciała i krwi Pana.
28. Niech więc człowiek bada samego siebie i tak niech je z tego chleba, i niech pije z tego kielicha.
29. Kto bowiem je i pije niegodnie, sąd własny je i pije, nie rozróżniając ciała Pańskiego.
W poprzednich dwóch częściach artykułu obnażona została stosowana przez Bogumiła Jarmulaka błędna metodologia analizy biblijnego tekstu czyli Reguła Fidei – założenie, że Pismo podlega interpretacji w kontekście Kościoła. Zastosowanie tej reguły w jej selektywnej formie (tj. przez oparcie się o marginalną i nieortodoksyjną i sprzeczną z Pismem opinię) obaliło zasadę Sola Scriptura i Analogia Scriptura (Pismo interpretuje Pismo).
Błędna metodologia (wraz z niezasadną semantyką) doprowadziła do fałszywych wniosków i tu koniecznym było obalenie argumentów historycznych i eklezjalnych użytych przez Jarmulaka na poparcie herezji pedokomunii, według której małe, pozbawione zdolności rozeznawania dzieci powinny przystępować do Wieczerzy Pańskiej jako koniecznego warunku ich zbawienia.
Wschodnia tradycja przywołana przez Jarmulaka jako dowód w sprawie, opierała się o mętną i spekulatywną argumentację pseudo-Dionizego i Klemensa. Tacy ojcowie kościoła jak Justyn Męczennik, Cyprian z Kartaginy i Augustyn ewidentnie wskazywali na pedokomunię jako na błąd a nawet herezję.
Dlatego też wczesny kościół zdecydowanie odrzucił pedokomunię, co podtrzymała Reformacja, z nielicznymi wyjątkami, jak Wolfgang Musculus, który nie tyle argumentował za pedokomunią co wzywał do rozważenia tej praktyki, z negatywnym zresztą skutkiem.
Obalone zostały także błędne zastosowania tekstów Starego Testamentu (por. 2 Mojż. 10:9; 12:6-8, 43-49) na poparcie konieczności pedokomunii ustanawiające tożsamość wraz z fałszywą analogią zakazu spożywania wina przez matkę nazyrejczyka odniesioną do wpływu spożywanego wina na chrześcijańskie dziecko.
W tym ostatnim przypadku miał miejsce błąd ekwikowakcji – fizyczny wpływ (upijanie się winem, por. Sędziów 13:4-5) zrównany został z wpływem duchowym, gdzie wino na sposób duchowy reprezentuje oczyszczającą z grzechu krew Chrystusa i społeczność Kościoła z Chrystusem (Jan 6:63; 1 Kor. 10:16; 11:25).
Nadszedł czas na odrzucenie ostatniej spekulacji, czyli błędnego zrozumienia czym jest “rozróżnienie ciała Pańskiego”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 13, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Ważna definicja
Rzym. 5:12 Dlatego, tak jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.
W tym miejscu musimy wprowadzić ideę „organizmu” rodzaju ludzkiego. Przez te wszystkie lata uderzyło mnie, że koncepcja ta jest rzadko rozumiana w dzisiejszym świecie kościelnym. Nie wiem, jaka jest przyczyna tego braku zrozumienia. Czasami myślę, że problem polega na tym, że Arminianizm miał większy wpływ w kościele, niż nam się w rzeczywistości wydaje. Arminianizm jest zawsze indywidualistyczny. Pismo nie. Prawdą jest, że Bóg postępuje indywidualnie z ludźmi; ale prawdą jest również, że Bóg postępuje z ludźmi w sposób organiczny. To właśnie to drugie jest tak często nierozpoznawane.
Rasa ludzka jest organizmem. Jest to prawdą, ponieważ Bóg stworzył cały rodzaj ludzki w Adamie. Jest On organiczną głową rodzaju ludzkiego, ojcem całej ludzkości, tym, z którego pochodzi cały rodzaj ludzki.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 11, 2024 | Egzegezy, Teologia biblijna, Teologia systematyczna
Trzy formuły komunikacji
Hebr. 1:1-2 1. Bóg, który wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś do ojców przez proroków; 2. W tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez swego Syna, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego, przez którego też stworzył światy
Trzeci Artykuł Konfesji Belgijskiej można wykorzystać do przedstawienia nam trzyczęściowej historii objawienia werbalnego w kategoriach objawienia się Boga w ludzkim języku poprzez słowa wypowiedziane i / lub pisane.
Konfesja Belgijska 3 Zapisane Słowo Boże
.
Wyznajemy, że to Słowo Boże nie było posłane ani nie przychodziło z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym, jak to ujął apostoł Piotr (2 Piotra 1:21). Później Bóg, w swojej szczególnej trosce o nas i o nasze zbawienie, nakazał swoim sługom – prorokom (2 Mojż. 24:4; Psalm 102:18; Hab. 2:2) i Apostołom (2 Tym. 3:16; Obj. 1:11) – spisanie Jego objawionego Słowa; sam natomiast zapisał swoim palcem dwie tablice Prawa (2 Mojż. 31:18). Dlatego nazywamy te Pisma świętymi i Bożymi Księgami.
Rozważmy wszystkie trzy sposoby komunikacji Boga z człowiekiem w ujęciu historycznym
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 7, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Prima Scriptura, Teologia reformowana
Mętne miłosierdzie
4 Mojż. 23:19 Bóg nie jest człowiekiem, aby miał kłamać, ani synem człowieczym, żeby miał żałować. Czy on powie coś, a tego nie uczyni? Czy wypowie, a nie spełni?
John Piper ma wątpliwości co do Bożego miłosierdzia. Wielu chrześcijan podziela jego pogmatwane myślenie. Jeśli zapytać przeciętnego chrześcijanina o zdefiniowanie miłosierdzia, odpowie coś w stylu:
„Miłosierdzie to Bóg, który nie daje nam tego, na co zasługujemy. Miłosierdzie to Bóg opóźniający karę. Miłosierdzie to Bóg, który daje ludziom niezasłużone dary.”
Ale żadna z tych rzeczy nie jest Bożym miłosierdziem.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 4, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Straszliwa doktryna
Mat. 25:41 Potem powie i do tych, którzy będą po lewej stronie: Idźcie ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany dla diabła i jego aniołów.
Wierzymy w wieczną karę, że ci, którzy nie żałują za grzechy i nie wierzą w Jezusa Chrystusa dla zbawienia, będą cierpieć wieczne męki w miejscu zwanym piekłem. Konfesja Belgijska w Artykule 37 naucza o piekle, jako odpłacie dla nieupamiętanych grzeszników jako pomście, którą sprawiedliwi będą obserwować patrząc na swoich prześladowców.
[Sprawiedliwi] ujrzą straszliwą pomstę Boga na złych, którzy ich bezlitośnie prześladowali, uciskali i dręczyli w tym świecie – ci zaś zostaną potępieni przez własne sumienie i, staną się nieśmiertelni, lecz tylko po to, by doświadczyć kaźni wiecznego ognia przygotowanego dla diabła i jego aniołów
Dlaczego wierzymy w tak straszną rzecz?
(więcej…)
