utworzone przez Reformujmy | paź 10, 2024 | Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia systematyczna
Zjednoczeni przez wiarę
Efez. 3:17 Aby Chrystus przez wiarę mieszkał w waszych sercach, abyście zakorzenieni i ugruntowani w miłości
Kiedy myślimy o wierze, zazwyczaj myślimy o wierzeniu i ufaniu Bogu i Jego Synowi, Panu Jezusowi Chrystusowi. Wiara to wierzenie i ufanie, ale przed tym jest czymś innym. Wiara w swojej najgłębszej rzeczywistości i istocie jest zjednoczeniem z Chrystusem.
Sugeruje to Katechizm Heidelberski, który mówi o prawdziwej wierze w kategoriach „wszczepienia w Chrystusa”
Pytanie 20: Czy wszyscy ludzie zostali ocaleni przez Chrystusa, tak jak zostali zgubieni przez Adama?
.
Nie wszyscy, lecz tylko ci, którzy prawdziwą wiarę łączą z Chrystusem i przyjmują wszystkie jego dobrodziejstwa. (Izaj. 53:11; Jan 1:12; Jan 3:36; Hebr.4:2) [1]
Myślimy także o tym, czego naucza Większy Katechizm Westminsterski, który mówi, że wiara jest nie tylko zgodą na prawdę obietnicy Ewangelii, ale także przyjęciem i poleganiem na Chrystusie dla zbawienia
Pytanie 72. Czym jest usprawiedliwiająca wiara?
.
Usprawiedliwiająca wiara jest zbawienną łaską, która jest wzbudzana w sercu grzesznika przez Ducha i Słowo Boże w taki sposób, że zostaje on przekonany o swoim grzechu i niedoli oraz o tym, że on sam i inne stworzenia są niezdolni uratować go z jego stanu zatracenia. Grzesznik nie tylko uznaje obietnicę Ewangelii za prawdziwą, ale – zgodnie z tym, co jest w niej przedstawione – przyjmuje Chrystusa i polega na nim oraz jego sprawiedliwości w celu przebaczenia grzechów i w celu uznania go za sprawiedliwego w oczach Bożych ku zbawieniu. [2]
To wszczepienie w Chrystusa, to przyjęcie i poleganie na Nim, jest czasami określane w teologii jako „moc wiary” lub „zasada wiary”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 9, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Jak wiara Reformowana świadczy o jedności z Chrystusem
Efez. 1:22-23 I wszystko poddał pod jego stopy, a jego samego dał jako głowę ponad wszystkim kościołowi, który jest jego ciałem i pełnią tego, który wszystko we wszystkich napełnia.
Efez. 5:22-23 Żony, bądźcie poddane swoim mężom jak Panu. Bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus głową kościoła, jest on też Zbawicielem ciała.
Wiara Reformowana świadczy o zjednoczeniu z Chrystusem. Właściwie rozumiana, wiara Reformowana jest zjednoczeniem z Chrystusem.
- Zjednoczenie z Chrystusem jest jej teologią.
.
- Zjednoczenie z Chrystusem jest jej duchowym życiem i praktyką.
Całe zbawcze dzieło Boga w Kościele i jego członkach dokonuje się przez wiarę, a teologia Reformowana naucza, że sama wiara jest zjednoczeniem z Chrystusem.
Jan 1:12 Lecz wszystkim tym, którzy go przyjęli, dał moc, aby się stali synami Bożymi, to jest tym, którzy wierzą w jego imię;
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 30, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Wstęp
Efez. 1:22-23 22. I wszystko poddał pod jego stopy, a jego samego dał jako głowę ponad wszystkim kościołowi, 23. który jest jego ciałem i pełnią tego, który wszystko we wszystkich napełnia.
Efez. 5:22-23 22. Żony, bądźcie poddane swoim mężom jak Panu. 23. Bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus głową kościoła, jest on też Zbawicielem ciała.
Temat Unii z Chrystusem jest niezwykle ważny, biblijnie, doktrynalnie i praktycznie. To nie tylko mój osąd, ale także osąd znanych teologów i duchownych. Chociaż Kalwin nie użył w tym cytacie zwrotu „zjednoczenie z Chrystusem”, odnosił się do tej prawdy, gdy pisał, że dla naszego zbawienia Chrystus nie może pozostać „poza” nami, ale musi sam stać się naszym poprzez nasze zjednoczenie z Nim:
„dopóki Chrystus pozostaje poza nami, a my jesteśmy od Niego oddzieleni, wszystko, co wycierpiał i uczynił dla zbawienia rodzaju ludzkiego, pozostaje bezużyteczne i bezwartościowe dla nas”.
Kalwin dodał:
„Dlatego, aby podzielić się z nami tym, co otrzymał od Ojca, musiał stać się naszym i zamieszkać w nas”.
Kalwin wyjaśnił, że bycie Chrystusa w nas jest tym samym, co nasze bycie „wszczepionym w Niego”. [1] Arthur W. Pink napisał, że
„temat duchowego zjednoczenia [z Chrystusem] jest najważniejszy, najgłębszy, a jednak najbardziej błogosławiony ze wszystkich, które są przedstawione w świętych Pismach”.[2]
Natychmiast zauważył, że temat ten jest powszechnie zaniedbywany. Współczesny ewangelicki uczony, Constantine R. Campbell, napisał, że zjednoczenie z Chrystusem jest prawdą w centrum całej teologii Apostoła Pawła:
„Zjednoczenie z Chrystusem … trzyma [całą naukę Pawła] razem. Zjednoczenie z Chrystusem jest połączone ze wszystkim innym, być może … jako „światło, które oświetla innych”” [3]
Wszystkie kościoły Reformowane w Ameryce Północnej, a może i na całym świecie, są świadome, że protestancki teolog Reformowany, Herman Hoeksema, ogłosił centralne znaczenie doktryny przymierza w odniesieniu do całego objawienia biblijnego.[4] W tym artykule pokażę, że zjednoczenie z Chrystusem jest podstawowym chrześcijańskim doświadczeniem zbawienia, a także zarówno mocą, jak i motywem chrześcijańskiego życia w świętości.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 27, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Niewysłowiony dar łaski
2 Tes. 2:11-13
11. Dlatego Bóg zsyła im silne omamienie, tak że uwierzą kłamstwu;
12. Aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie niesprawiedliwość.
13. Lecz my nieustannie powinniśmy dziękować Bogu za was, bracia umiłowani przez Pana, że Bóg od początku wybrał was do zbawienia przez uświęcenie Ducha i wiarę w prawdę.
Centralnym punktem przesłania rozważanego tekstu jest Boża chwała goszcząca stale na ustach chrześcijan wyrażona podziękowaniami za łaskę zbawienia. Zbawienie odnosi sę zasadniczo do dwóch dzieł:
1) uświęcenia Ducha przez wlanie substancji życia, odrodzenie, będącego suwerennym dziełem Ducha Świętego (odrodzenie)
2) wiary w prawdę czyli przypisanie sprawiedliwości Chrystusa (usprawiedliwienie)
Dalszą konsekwencją odrodzenia jest tocząca się wojna o umysł między nowym człowiekiem zrodzonym przez Ducha, nową, świętą naturą a starym człowiekiem grzechu, starą naturą – jest to progresywne uświęcenie.
Za uświęcenie Ducha i usprawiedliwiającą wiarę w prawdę cała chwała należy się Bogu, co wynika z nieustannych podziękowań składanych w całości autorowi zbawienia. Podziękowania wyrażone są za przedwieczną Elekcję, która steruje dwoma elementami zbawienia: uświęceniem i usprawiedliwieniem.
Ponieważ Elekcja, czyli przedwieczny wybór do zbawienia, sama w sobie jest niezależnym od ludzkich uczynków, cech czy właściwości, suwerennym dekretem wynikającym z Bożego upodobania (Efez. 1:4-5, 9, 11; 1 Piotra 1:2) to podległe Elekcji elementy zbawienia, uświęcenie i usprawiedliwienie, muszą konsekwentnie być suwerennymi dziełami Boga. A wiara odniesiona do uświęcenia i uprawiedliwienia nie może być aktywna, co potwierdza doksologia:
- Skoro zbawiony odaje Bogu chwałę za usprawiedliwienie, które uzyskuje dzięki wierze w prawdę, wiara w tym procesie nie może być aktywna.
.
- Również ponieważ oddaje Bogu chwałę za uświęcenie Ducha, wiara odnosząca sie do tej sfery nie może byč aktywna (w rzeczywistości odrodzenie jest przed wiarą)
Innymi słowy grzesznik przez swoją wiarę nie wnosi nic ani do usprawiedliwienia ani do odrodzenia. Wiara w odrodzeniu nie istnieje a w usprawiedliwieniu jest bierna.
Pozostaje jednak pytanie: co z wiarą w progresywnym uświęceniu?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 20, 2024 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Kto napisał Psalm 56?
Psalm 56
Przewodnikowi chóru, na Jonat elem rechokim. Miktam Dawida, gdy Filistyni schwytali go w Gat.
1. Zmiłuj się nade mną, Boże, bo chce mnie pochłonąć człowiek; każdego dnia uciska mnie walką.
2. Moi wrogowie każdego dnia chcą mnie połknąć; wielu bowiem walczy przeciwko mnie, o Najwyższy.
3. Ilekroć strach mnie ogarnia, ufam tobie.
4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.
5. Przez cały dzień przekręcają moje słowa, przeciwko mnie kierują wszystkie swe zamysły, ku memu nieszczęściu.
6. Zbierają się, ukrywają i śledzą moje kroki, czyhając na moją duszę.
7. Czy unikną zemsty za nieprawość? Boże, powal te narody w swoim gniewie.
8. Ty policzyłeś dni mojej tułaczki, zbierz też moje łzy do swego bukłaka; czyż nie są spisane w twojej księdze?
9. Gdy zawołam, cofną się moi wrogowie; to wiem, bo Bóg jest ze mną.
10. W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.
11. Bogu ufam, nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.
12. Tobie, Boże, śluby złożyłem, dlatego też tobie oddam chwałę.
13. Ocaliłeś bowiem moją duszę od śmierci, a moje nogi od upadku, abym chodził przed Bogiem w światłości żyjących.
Przyjrzyjmy się niektórym informacjom zawartym w nagłówku Psalmu 56, aby odpowiedzieć na dwa ważne pytania. Pierwsze pytanie brzmi: „Kto?” Kim jest ten, który mówi o byciu „w Bogu” w Psalmie jedności? Drugie pytanie brzmi: „Gdzie?” Gdzie był Dawid, kiedy spisał Psalm jedności? Odpowiedzią na pierwsze pytanie jest Dawid, chwalebny typ naszego Pana Jezusa Chrystusa jako króla:
- sprawiedliwy król
,
- cierpiący król
,
- wojowniczy król
,
- wywyższony król.
Chociaż nie był kapłanem, w pewnych momentach Dawid był całkiem kapłański. Na przykład nosił „lniany efod”, gdy arka przymierza została wniesiona do Jerozolimy
2 Sam. 6:14 I Dawid tańczył przed PANEM z całych sił; był przepasany lnianym efodem.
.
1 Kronik 15:27 A Dawid był ubrany w szatę z bisioru, podobnie jak wszyscy Lewici, którzy nieśli arkę, śpiewacy i Kenaniasz, kierujący śpiewem. Dawid miał także na sobie lniany efod.
Jako prorok Dawid był „miłym psalmistą Izraela” pisarzem ponad połowy ze 150 natchnionych Psalmów.
2 Sam. 23:1 Oto ostatnie słowa Dawida. Dawid, syn Jessego, mężczyzna, który został wywyższony, pomazaniec Boga Jakuba i miły psalmista Izraela, powiedział:
Dawid był człowiekiem według serca Bożego i podobnie jak na przykład Noe i Abraham, był jedną z głów przymierza, o których mowa w Starym Testamencie.
1 Sam. 13:14 Lecz teraz twoje królestwo się nie ostoi. PAN wyszukał sobie człowieka według swego serca i PAN ustanowił go wodzem nad swoim ludem, gdyż nie zachowałeś tego, co ci PAN rozkazał.
;
Dzieje 13:22 A kiedy go odrzucił, wzbudził im na króla Dawida, o którym dał świadectwo w słowach: Znalazłem Dawida, syna Jessego, męża według mego serca, który wypełni całą moją wolę.
To właśnie Dawid, niezwykle pobożny człowiek na bardzo wysokim stanowisku w Izraelu, kościele Starego Testamentu, napisał Psalm jedności. Na to wierzący może tylko wykrzyknąć: „Jakże to stosowne! To jest słuszne i właściwe”. Przeglądając historię Starego Testamentu od upadku Adama do proroka Malachiasza, trudno byłoby wybrać lepszego człowieka do zadania napisania o mistycznym zjednoczeniu.
Jeśli ktokolwiek jest przygotowany, nawet w stosunkowo ciemniejszych dniach Starego Testamentu, do mówienia o zjednoczeniu z Bogiem poprzez świadomą aktywność wiary, to musi to być Dawid, ten, który przeszedł tak wiele w swojej pełnej wydarzeń pielgrzymce przez ten świat (1 Kronik 29:15; Psalm 39:12), jak zapisano w jego rozległej zewnętrznej historii (1 Sam. 16–1 Król. 2; 1 Kronik 11-29) i jego szczerych Psalmach, które ujawniają wewnętrzne życie jego duszy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 11, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wstęp
Psalm 56
Przewodnikowi chóru, na Jonat elem rechokim. Miktam Dawida, gdy Filistyni schwytali go w Gat.
1. Zmiłuj się nade mną, Boże, bo chce mnie pochłonąć człowiek; każdego dnia uciska mnie walką.
2. Moi wrogowie każdego dnia chcą mnie połknąć; wielu bowiem walczy przeciwko mnie, o Najwyższy.
3. Ilekroć strach mnie ogarnia, ufam tobie.
4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.
5. Przez cały dzień przekręcają moje słowa, przeciwko mnie kierują wszystkie swe zamysły, ku memu nieszczęściu.
6. Zbierają się, ukrywają i śledzą moje kroki, czyhając na moją duszę.
7. Czy unikną zemsty za nieprawość? Boże, powal te narody w swoim gniewie.
8. Ty policzyłeś dni mojej tułaczki, zbierz też moje łzy do swego bukłaka; czyż nie są spisane w twojej księdze?
9. Gdy zawołam, cofną się moi wrogowie; to wiem, bo Bóg jest ze mną.
10. W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.
11. Bogu ufam, nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.
12. Tobie, Boże, śluby złożyłem, dlatego też tobie oddam chwałę.
13. Ocaliłeś bowiem moją duszę od śmierci, a moje nogi od upadku, abym chodził przed Bogiem w światłości żyjących.
Ze wszystkich 150 kanonicznych Psalmów, Psalm 56 jest „Psalmem jedności”, Psalmem, który mówi najwięcej o naszym byciu „w Bogu”. Ta znacząca fraza „w Bogu” lub „w Panu” pojawia się w tym stosunkowo krótkim Psalmie nie tylko raz, dwa, trzy lub cztery razy, ale aż pięć razy. W jednym miejscu czytamy „w Panu”, a w pozostałych czterech „w Bogu”. Zarówno w oryginale hebrajskim, jak i w naszym tłumaczeniu, nasza kluczowa fraza znajduje się na samym początku pięciu dźwięcznych osobistych afirmacji:
4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam (w Bogu pokładam ufność) i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.
.
10. W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.
.
11. Bogu ufam (w Bogu pokładam ufność), nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.
Te pięć odniesień do bycia „w Bogu” lub „w Panu” jest pogrupowanych w dwa skupiska. Jest para w wersecie 4, a trzy odniesienia w wersetach 10 i 11. Te pięć stwierdzeń to w zasadzie tylko dwa, ponieważ dwa stwierdzenia są powtarzane dla podkreślenia z niewielką różnicą: „w Bogu/Panu będę wysławiać Jego słowo” — trzy razy; „w Bogu pokładam ufność” — dwa razy.
Nazywając Psalm 56 „Psalmem zjednoczenia”, jednak
- nie twierdzę na przykład, że Psalm 56 zawiera rozwinięte obrazy o mistycznym zjednoczeniu – nie zawiera.
.
- nie twierdzę, że Psalm 56 daje szczegółowy wykład przyjemności zjednoczenia z Bogiem – nie zawiera.
Etykietuję Psalm 56 jako „Psalm zjednoczenia” ze względu na częstotliwość i nacisk tego kluczowego zwrotu z istotnym przyimkiem „w:” „w Bogu” lub „w Panu”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 10, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Podstawa rozważania
2 Kor. 1:21-24
21. Tym zaś, który utwierdza nas razem z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg;
22. Który też zapieczętował nas i dał do naszych serc Ducha jako zadatek.
23. A ja wzywam Boga na świadka mojej duszy, że aby was oszczędzić, nie przybyłem dotąd do Koryntu.
24. Nie dlatego, że panujemy nad waszą wiarą, ale jesteśmy pomocnikami waszej radości; wiarą bowiem stoicie.
Drugi List do Koryntian niesie ze sobą ważne dla chrześcijan przesłanie o wierze i jej istotnej roli w Kościele. Kościół, osadzony na Chrystusie – fundamencie, jest Bożą budowlą (Hebr. 3:6; 1 Kor. 3:9; Efez. 2:20-21). Ponieważ Chrystus, nasz kamień węgielny jest zbawicielem wybranego Kościoła (i nikogo więcej) jest także jego Głową. Zrozumienie zatem czym jest wiara na której stoi Kościół, a która pochodzi od Chrystusa, należy odnieść do trzech jej aspektów:
1) Wiary rozumianej jako reguła zarządzania
2) Wiary rozumianej jako instrument
3) Wiary rozumianej jako doktryna
Trudność interpretacyjna z jaką będziemy musieli się zmierzyć jest niebezpośredniość twierdzeń apostolskich oraz (pozornym) rozproszeniem tematu. Rozważanie znaczenia frazy “wiarą bowiem stoicie” będzie oparte o implikacje tekstu niż o jego bezpośrednie twierdzenia i usystematyzowane w taki sposób, aby rozpoznając regula fidei zastosować ją w odniesieniu do wszystkich punktów naszego zainteresowania.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 28, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Podstępny duch religijnej niewoli
Rzym. 8:15-16
15. Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze!
16. Ten to Duch poświadcza naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Bożymi.
Fałszywa doktryna zawsze ustanawia jakieś warunki zbawienia, których spełnienie położone zostało na ramionach grzesznika stąd płynie zasada przeklętej przez Boga łże-ewangelii (Gal. 1:8-9; 3:10) – “dobra nowina” o samozbawieniu w oparciu o dobre uczynki, wymogi kościelne, sakramenty itp. Za dobry przykład fałszywego zrozumienia zbawienia posłużyć może nam heretycka grupa “Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich”, potocznie znani jako Mormoni. Teolodzy tej sekty zbawienie osadzają na fundamencie szeregu warunków rozumianych jako podstawa usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem.
Co ciekawe, i tu warto mocno skupić naszą uwagę, ewangelia definiowana jest u Mormonów jako uniewinnienie na Sądzie Ostatecznym w oparciu o życie zgodne z Bożym prawem, obrzędami i doktrynami. Stąd mormońska ewangelia nie odnosi się do Bożej łaski ale do własnych uczynków grzesznika, które stają się podstawą a zatem i dowodem wybrania do zbawienia:
„Ewangelia w swej pełni obejmuje wszystkie doktryny, zasady, prawa, obrzędy i przymierza niezbędne, abyśmy mogli zostać wywyższeni w królestwie celestialnym. Zbawiciel obiecał, że jeśli wytrwamy do końca, wiernie żyjąc zgodnie z ewangelią, On uniewinnij nas przed Ojcem na Sądzie Ostatecznym” [1]
Mormoni dziś nikogo nie szokują, ponieważ ich wyznanie jest co do istoty tożsame z powszechnymi poglądami rzymskich katolików i niekatolików – ci ostatni udają protestantów a nawet podszywają się pod Reformację.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 26, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Serce Ewangelii
Jan 1:29 A nazajutrz Jan zobaczył Jezusa przychodzącego do niego i powiedział: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.
Dzięki temu tekstowi, Jana 1:29, stajemy przed Ewangelią w jej najprostszym, najczystszym i najpiękniejszym wyrazie. Kiedy tak wiele rzeczy zabiega o naszą uwagę na świecie, w kościele i w naszym życiu osobistym, jak dobrze jest zajrzeć w samo serce Ewangelii i zobaczyć błogosławionego Zbawiciela, z którym Bóg zjednoczył nas wieczną więzią.
Zapoznajmy się na chwilę z kontekstem.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 17, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Przypomnienie
1 Kor. 11:27-29
27. Dlatego też kto je ten chleb albo pije ten kielich Pański niegodnie, będzie winny ciała i krwi Pana.
28. Niech więc człowiek bada samego siebie i tak niech je z tego chleba, i niech pije z tego kielicha.
29. Kto bowiem je i pije niegodnie, sąd własny je i pije, nie rozróżniając ciała Pańskiego.
W poprzednich dwóch częściach artykułu obnażona została stosowana przez Bogumiła Jarmulaka błędna metodologia analizy biblijnego tekstu czyli Reguła Fidei – założenie, że Pismo podlega interpretacji w kontekście Kościoła. Zastosowanie tej reguły w jej selektywnej formie (tj. przez oparcie się o marginalną i nieortodoksyjną i sprzeczną z Pismem opinię) obaliło zasadę Sola Scriptura i Analogia Scriptura (Pismo interpretuje Pismo).
Błędna metodologia (wraz z niezasadną semantyką) doprowadziła do fałszywych wniosków i tu koniecznym było obalenie argumentów historycznych i eklezjalnych użytych przez Jarmulaka na poparcie herezji pedokomunii, według której małe, pozbawione zdolności rozeznawania dzieci powinny przystępować do Wieczerzy Pańskiej jako koniecznego warunku ich zbawienia.
Wschodnia tradycja przywołana przez Jarmulaka jako dowód w sprawie, opierała się o mętną i spekulatywną argumentację pseudo-Dionizego i Klemensa. Tacy ojcowie kościoła jak Justyn Męczennik, Cyprian z Kartaginy i Augustyn ewidentnie wskazywali na pedokomunię jako na błąd a nawet herezję.
Dlatego też wczesny kościół zdecydowanie odrzucił pedokomunię, co podtrzymała Reformacja, z nielicznymi wyjątkami, jak Wolfgang Musculus, który nie tyle argumentował za pedokomunią co wzywał do rozważenia tej praktyki, z negatywnym zresztą skutkiem.
Obalone zostały także błędne zastosowania tekstów Starego Testamentu (por. 2 Mojż. 10:9; 12:6-8, 43-49) na poparcie konieczności pedokomunii ustanawiające tożsamość wraz z fałszywą analogią zakazu spożywania wina przez matkę nazyrejczyka odniesioną do wpływu spożywanego wina na chrześcijańskie dziecko.
W tym ostatnim przypadku miał miejsce błąd ekwikowakcji – fizyczny wpływ (upijanie się winem, por. Sędziów 13:4-5) zrównany został z wpływem duchowym, gdzie wino na sposób duchowy reprezentuje oczyszczającą z grzechu krew Chrystusa i społeczność Kościoła z Chrystusem (Jan 6:63; 1 Kor. 10:16; 11:25).
Nadszedł czas na odrzucenie ostatniej spekulacji, czyli błędnego zrozumienia czym jest “rozróżnienie ciała Pańskiego”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 13, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Ważna definicja
Rzym. 5:12 Dlatego, tak jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.
W tym miejscu musimy wprowadzić ideę „organizmu” rodzaju ludzkiego. Przez te wszystkie lata uderzyło mnie, że koncepcja ta jest rzadko rozumiana w dzisiejszym świecie kościelnym. Nie wiem, jaka jest przyczyna tego braku zrozumienia. Czasami myślę, że problem polega na tym, że Arminianizm miał większy wpływ w kościele, niż nam się w rzeczywistości wydaje. Arminianizm jest zawsze indywidualistyczny. Pismo nie. Prawdą jest, że Bóg postępuje indywidualnie z ludźmi; ale prawdą jest również, że Bóg postępuje z ludźmi w sposób organiczny. To właśnie to drugie jest tak często nierozpoznawane.
Rasa ludzka jest organizmem. Jest to prawdą, ponieważ Bóg stworzył cały rodzaj ludzki w Adamie. Jest On organiczną głową rodzaju ludzkiego, ojcem całej ludzkości, tym, z którego pochodzi cały rodzaj ludzki.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 29, 2024 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wyjątkowy Arcykapłan
Hebr. 7:25-26 25. Dlatego też całkowicie może zbawić tych, którzy przez niego przychodzą do Boga, bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi. 26. Takiego to przystało nam mieć najwyższego kapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników i wywyższonego ponad niebiosa;
Kapłan jest pośrednikiem między Bogiem a grzesznikami, aby dokonać za nich pojednania. Jest pośrednikiem dostępu do modlitwy, oddawania czci i służby; ale błogosławieństwo pochodzi z ręki Boga. Głównym celem instytucji mojżeszowych było ukazanie kapłaństwa Chrystusa. Służba, poprzez którą zostało to w sposób wybitny dokonane, była służbą wielkiego Dnia Pojednania. Dokonywał tego sam arcykapłan, który tego dnia składał podwójną ofiarę jako wielką ofiarę za grzech.
Hebr. 9:7 Do drugiej zaś raz w roku tylko sam najwyższy kapłan, i to nie bez krwi, którą ofiaruje za siebie i za grzechy niewiedzy ludu.
.
3 Mojż. 9:7 Do Aarona zaś Mojżesz powiedział: Zbliż się do ołtarza i złóż swoją ofiarę za grzech i swoje całopalenie, i dokonaj przebłagania za siebie i lud. Złóż też ofiarę ludu i dokonaj za niego przebłagania, jak PAN rozkazał.
Dwa ołtarze przybytku – ołtarz ofiarny i ołtarz kadzenia – odpowiadały dwóm funkcjom kapłana.
- Mosiężny ołtarz ofiarny znajdował się na otwartym dziedzińcu.
.
- Złoty ołtarz kadzenia i wstawiennictwa znajdował się w świątyni, ale na zewnątrz, nie wewnątrz zasłony.
Częściowo wynikało to ze względów praktycznych, aby było ono dostępne dla wszystkich kapłanów, gdyż ich pomoc była potrzebna do utrzymania wiecznego kadzidła. Ale była to także część dyspensacji, która wskazywała, że „jeszcze nie została objawiona droga do Miejsca Najświętszego” (Hebr. 9:8).
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 14, 2024 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Orędownik starej dyspensacji
Zach. 3:1-5
1. Potem ukazał mi Jozuego, najwyższego kapłana, który stał przed Aniołem PANA, i szatana stojącego po jego prawicy, aby mu się sprzeciwiać.
2. Ale PAN powiedział do szatana: Niech cię PAN zgromi, szatanie! Niech cię skarci PAN, który wybrał Jerozolimę. Czyż nie jest on jak głownia wyrwana z ognia?
3. A Jozue był ubrany w brudne szaty i stał przed Aniołem.
4. Ten odezwał się do tych, którzy stali przed nim, i powiedział: Zdejmijcie z niego te brudne szaty. Do niego zaś powiedział: Oto zdjąłem z ciebie twoją nieprawość i oblekłem cię w inne szaty.
5. Powiedział jeszcze: Niech włożą mu na głowę piękną mitrę. Włożyli więc piękną mitrę na jego głowę i oblekli go w szaty, a Anioł PANA stał obok.
W tekście Zachariasza widzimy Chrystusa przed wcieleniem, który wstawiał się za Jozuem do Ojca broniąc go przez oskarżeniami szatana oraz zapewniając mu czyste szaty czyli sprawiedliwość w oczach Bożych. Czy to oznacza, że nasz Pan był orędownikiem przed swoim wcieleniem?
Pismo Święte Nowego Testamentu rzeczywiście mówi o wstawiennictwie Chrystusa nie tylko jako późniejszym po Jego wcieleniu, ale także jako o całym stanie Jego upokorzenia – o czym często mówi się jako o tym, co rzeczywiście kwalifikuje Go do tego urzędu.
Tak, Pismo Święte zawsze zakłada Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie. Jednak tak jak nie można zaprzeczyć, że Chrystus był Pośrednikiem na ziemi, chociaż nie pojawił się w niebie w wyżej wymieniony sposób, tak nie można zaprzeczyć, że Chrystus rzeczywiście wykonywał urząd wstawiennictwa, zanim stał się człowiekiem. Przed swoim wcieleniem był bowiem:
- Pośrednikiem,
- Królem,
- Kapłanem
- i Prorokiem
Nikt też nie może z całą pewnością stwierdzić, że wierzącym wówczas brakowało tego pocieszenia. W Piśmie Świętym znajdziemy podstawy podające wszystkie istotne elementy wstawiennictwa.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 8, 2024 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia systematyczna
Czym jest życie wieczne?
Jan 17:3 A to jest życie wieczne, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa
Życie samo w sobie jest głęboką tajemnicą i nie będziemy próbować podać jego adekwatnej definicji. Filozofia światowa zdefiniowała to jako
„ciągłe dostosowywanie stosunków wewnętrznych do stosunków zewnętrznych”. [1]
Jednak na pierwszy rzut oka nie jest to z pewnością definicja adekwatna. Nie dotyka prawdziwej natury życia, a jedynie opisuje je z punktu widzenia jego przejawów i działania. Nie wspomina nawet o Bogu, źródle i autorze życia. Dla filozofa agnostyka Bóg jest niepoznawalny.
Dlatego jego wiedza ogranicza się do tego świata, do rzeczy, które można zobaczyć i których się dotyka. Definiuje więc życie nie jako relację stworzenia do Boga, ani z punktu widzenia tej relacji, ale jedynie jako zgodność między stworzeniem a jego otoczeniem, między człowiekiem a światem jego doświadczenia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 30, 2024 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Przypomnienie
Rzym. 4:25 Który został wydany z powodu naszych grzechów i wstał z martwych z powodu naszego usprawiedliwienia.
Czym jest doktryna wiecznego usprawiedliwienia? W wielkim skrócie jest to biblijna nauka o zastosowanej w wieczności skuteczności krzyża Chrystusa. Słowo Boże przekonuje nas bowiem o dwóch oczywistych prawdach:
- że powodem ukrzyżowania Chrystusa był grzech, a mówiąc bardziej precyzyjnie powodem tym było zadośćuczynienie Bogu za wszystkie grzechy każdego wybranego do zbawienia człowieka poprzez zastępczą śmierć Mesjasza, federalnej Głowie wybranego ludu, któremu grzechy te zostały przypisane
.
- że powodem zmartwychwstania Chrystusa było skuteczne zadośćuczynienie Bogu za owe grzechy i przez to oczyszczenie z zarzutów jakie Bóg miał wobec tych wszystkich, za których Chrystus cierpiał całkowicie oczyszczając z zarzutów, przez co Chrystus oraz wszyscy w Nim okazali się sprawiedliwi.
Przyczyną śmierci był grzech, przyczyną zmartwychwstania usprawiedliwienie – tak prezentuje się prosty, Boży plan wiecznego usprawiedliwienia wybranych. I choć krzyż jest wydarzeniem historycznym, Boża wieczność zmusza nas do zgłębienia Bożej egzystencji: ponieważ Bóg jest, tym który jest (2 Mojż. 3:14; Jan 8:58; Izaj. 44:8), dla Boga istnieje tylko wieczna teraźniejszość i dlatego właśnie ofiara Chrystusa, choć złożona w historii jest nazwana jako ofiarowana przez Ducha Wiecznego, przez co ma ona wieczne zastosowanie.
Krzyż jest centralnym punktem zbawienia rozciągając swoją skuteczność na całą wieczność.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 29, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Mokry korzeń herezji
Gal. 3:27 Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyodzialiście się w Chrystusa.
Niektórzy twierdzą, że tekst ten odnosi się do rytuału lub ceremonii chrztu: każdy ochrzczony wodą osobiście i prawdziwie „przyoblekł się w Chrystusa”. Mówi tak:
- katolicyzm
,
- prawosławie
,
- luteranizm
,
- wysoki anglikanizm
.
- i inne grupy
Zgodnie z tym poglądem List do Galacjan 3:27 uczy o odrodzeniu przez chrzest wszystkich, którzy przyjmują pierwszy sakrament: „Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni [wodą] w Chrystusie, przyodzialiście się w Chrystusa”.
Nie zgadzamy się z błędem zwanym “baptismo regeneration”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 24, 2024 | Soteriologia: nauka o zbawieniu
Praktyczna aplikacja doktryny
Tyt. 1:13-14 13. Świadectwo to jest prawdziwe. Dlatego karć ich surowo, aby byli zdrowi w wierze; 14. I nie zajmowali się żydowskimi baśniami i przykazaniami ludzi odwracających się od prawdy.
Limbus Patrum to wyznawany przez neo-ewangelików i łże-kalwinistów mit o pogańskich korzeniach przeniesiony najpierw na łono rzymskiego katolicyzmu a następnie rozpropagowany wśród nieświadomych wyznawców niekatolickich.
Jest to rzekome miejsce przebywania świętych Starego Testamentu zanim Chrystus został ukrzyżowany. Powodem wymyślenia tego “pośredniego miejsca” było odrzucenie ofiary Chrystusa jako działającej retrospektywnie i w całej historii zbawienia. Stąd przebywający tam ludzie byli niejako nie potępieni ale jeszcze nie zbawieni. Herezji uczą współczesne tuzy teologii jak np. John MacArthur.
Dlaczego odrzucenie herezji Limbus Patrum ma znaczenie dla dzisiejszych chrześcijan? Ortodoksyjna doktryna w tym temacie jest ważna dla spójności z innymi doktrynami. Nieortodoksyjna doktryna o miejscu pośrednim będzie zwykle służyć jako podpora dla dodatkowych błędów.
Poniżej znajduje się sześć obszarów związanych z tym pytaniem:
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 23, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Veto dla Ewangelii!
Mat. 7:13-14 13. Wchodźcie przez ciasną bramę. Szeroka bowiem jest brama i przestronna droga, która prowadzi na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. 14. Ciasna bowiem jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują.
Na przestrzeni wieków wiele nieporozumień narosło co do interpretacji tego wspaniałego tekstu mówiącego o cudownym, Bożym miłosierdziu i wynikającej z niego łasce zbawienia. Co jeszcze bardziej interesujące to nieco głębiej ukryty w nim teologiczny aspekt jakim jest doktryna elekcji, aspekt jaki ujawnia nieco głębsza egzegeza. Jednakże wbrew cudownej, Bożej suwerenności jaka przenika całe Słowo Boże [1] ogólną tendencją jest wczytywanie do niego nieistniejącej idei “wolnej woli” człowieka.
Przywołajmy tutaj pewien truizm. Człowiek naturalny, jako nieodrodzony, nie jest duchowy (Jan 3:6; Rzym. 8:8). I jako taki nie potrafi zaakceptować Bożej prawdy o całkowitej deprawacji uniemożliwiającej dokonanie jakiegokolwiek duchowego wyboru (1 Kor. 2:14). Upadek stał się przyczyną utraty przez ludzkość obrazu Bożego, na jaki została stworzona, a w konsekwencji stracone zostały:
- oświecony rozum, co przywraca dopiero odrodzenie (1 Jana 5:20)
.
- zdolności poznania Boga, to również umożliwia dopiero odrodzenie do życia wiecznego (Jan 17:3)
.
- miłość do Boga i bliźniego będące uzdolnieniem człowieka przez Ducha Świętego poprzez regenerację (1 Jana 4:7)
Każdy, absolutnie każdy fragment Słowa Bożego mówiący o braku wolnej woli będzie przez cielesnych, acz religijnych interpretatorów przekręcany w taki sposób, aby zawsze znalazło się w nim miejsce dla koncepcji ludzkiej zdolności wyboru Boga ku zbawieniu. Posłuchajmy jak tekst Ewangelii Mateusza rozumie “namaszczony inaczej” umysł, który wbrew jasnemu świadectwu Słowa Bożego wobec Ewangelii wykrzykuje niesławne “liberum veto!” [2]
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 18, 2024 | Soteriologia: nauka o zbawieniu
Za siedmioma górami, za siedmioma lasami…
1 Tym. 4:7 Odrzucaj natomiast pospolite i babskie baśnie. Sam zaś ćwicz się w pobożności.
Limbus Patrum, czyli Otchłań Ojców to miejsce utożsamiane z pobytem świętych Starego Testamentu gdzie znajdowali się do czasu śmierci krzyżowej i zmartwychwstania Chrystusa. Konieczność tej krainy w teologii wymuszona została przyjęciem fałszywej koncepcji krzyża i błędnego zrozumienia usprawiedliwienia, gdzie Bóg aby usprawiedliwić grzeszników musiał odczekać do rzeczywistej śmierci Mesjasza, która zadośćuczyniwszy za “wcześniej popełnione grzechy” umożliwiła uwolnienie przetrzymywanych dusz z Otchłani. Oczywiście aby uspokoić wyznawców co do losu świętych zmarłych przed Chrystusem założono, że w Otchłani Ojców jest przyjemnie.
Idea takiego miejsca została zapożyczona z pogańskiej koncepcji podziemnego świata i nie znajduje potwierdzenia w Piśmie Świętym a jednak jest nauczana przez wielu uznanych przez świat teologów, czy też może lepiej powiedzieć “mitologów” w szczególności zaś jest to nad wyraz haniebne gdy głoszone jest przez pseudo-kalwinistów błądzących w gęstwinach mrocznego lasu dyspensacjonalizmu.
W pierwszej części rozważone zostały przedstawione biblijne koncepcje hadesu i szeolu, łona Abrahama, Raju oraz wrzucenia piekła do jeziora ognistego. Teraz czas na kolejne argumenty przeciwne koncepcji “neo-ewangelicznego czyśćca”
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 15, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Głos rozpaczy
Rzym. 8:1-2 1. Dlatego teraz żadnego potępienia nie ma dla tych, którzy są w Jezusie Chrystusie, którzy nie postępują według ciała, ale według Ducha. 2. Gdyż prawo Ducha życia, które jest w Jezusie Chrystusie, uwolniło mnie od prawa grzechu i śmierci.
Ten chwalebny rozdział nadziei i triumfu zawsze wywołuje nutę zachęty w sercu wierzącego. Istnieje pierwotna wina Adama. Faktem jest, że jesteśmy poczęci i urodzeni w grzechu, jak dawno temu skarżył się Dawid. Jest to szczególnie prawdziwe, ponieważ z całą pewnością stwierdza: „Dlatego teraz żadnego potępienia nie ma dla tych, którzy są w Jezusie Chrystusie, którzy nie postępują według ciała, ale według Ducha.” Grzech jest zawsze boleśnie gorzkim problemem w naszym życiu.
Wina za grzech może tak ciążyć na naszych duszach, że nie znajdziemy spokoju, bez względu na to, dokąd się zwrócimy. Sprawia, że nasze dni są smutne, a noce wypełnione żalem. To nasze sumienie woła przeciwko nam, potępiając nas. Istnieje pierwotna wina Adama. Faktem jest, że jesteśmy poczęci i urodzeni w grzechu, jak dawno temu skarżył się Dawid. Lub, jak Paweł mówi w poprzednim rozdziale:
Rzym. 7:24 Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?
Są też nasze codzienne grzechy, które powstają przeciwko nam i pozornie przeważają z dnia na dzień. Tak dobrze rozumiemy wołanie Dawida:
Psalm 32:4 We dnie i w nocy bowiem ciążyła na mnie twoja ręka, usychałem jak podczas letniej suszy
Dlatego największym błogosławieństwem, jakiego możemy doświadczyć dzień po dniu, jest stale odnawiana pewność przebaczenia. Jezus posłał w drogę zmartwioną duszę ze słowem: „Idź w pokoju, odpuszczone są ci liczne twoje grzechy”. (por. Łuk. 7:47-50). Psalmista ogłasza błogosławionym człowieka, któremu odpuszczono przestępstwo, którego grzech został zakryty, w którym Bóg nie widzi nieprawości. (Psalm 32:1-2)
(więcej…)
