utworzone przez Reformowani | sie 28, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Podstępny duch religijnej niewoli
Rzym. 8:15-16
15. Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze!
16. Ten to Duch poświadcza naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Bożymi.
Fałszywa doktryna zawsze ustanawia jakieś warunki zbawienia, których spełnienie położone zostało na ramionach grzesznika stąd płynie zasada przeklętej przez Boga łże-ewangelii (Gal. 1:8-9; 3:10) – “dobra nowina” o samozbawieniu w oparciu o dobre uczynki, wymogi kościelne, sakramenty itp. Za dobry przykład fałszywego zrozumienia zbawienia posłużyć może nam heretycka grupa “Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich”, potocznie znani jako Mormoni. Teolodzy tej sekty zbawienie osadzają na fundamencie szeregu warunków rozumianych jako podstawa usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem.
Co ciekawe, i tu warto mocno skupić naszą uwagę, ewangelia definiowana jest u Mormonów jako uniewinnienie na Sądzie Ostatecznym w oparciu o życie zgodne z Bożym prawem, obrzędami i doktrynami. Stąd mormońska ewangelia nie odnosi się do Bożej łaski ale do własnych uczynków grzesznika, które stają się podstawą a zatem i dowodem wybrania do zbawienia:
„Ewangelia w swej pełni obejmuje wszystkie doktryny, zasady, prawa, obrzędy i przymierza niezbędne, abyśmy mogli zostać wywyższeni w królestwie celestialnym. Zbawiciel obiecał, że jeśli wytrwamy do końca, wiernie żyjąc zgodnie z ewangelią, On uniewinnij nas przed Ojcem na Sądzie Ostatecznym” [1]
Mormoni dziś nikogo nie szokują, ponieważ ich wyznanie jest co do istoty tożsame z powszechnymi poglądami rzymskich katolików i niekatolików – ci ostatni udają protestantów a nawet podszywają się pod Reformację.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 13, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Ważna definicja
Rzym. 5:12 Dlatego, tak jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.
W tym miejscu musimy wprowadzić ideę „organizmu” rodzaju ludzkiego. Przez te wszystkie lata uderzyło mnie, że koncepcja ta jest rzadko rozumiana w dzisiejszym świecie kościelnym. Nie wiem, jaka jest przyczyna tego braku zrozumienia. Czasami myślę, że problem polega na tym, że Arminianizm miał większy wpływ w kościele, niż nam się w rzeczywistości wydaje. Arminianizm jest zawsze indywidualistyczny. Pismo nie. Prawdą jest, że Bóg postępuje indywidualnie z ludźmi; ale prawdą jest również, że Bóg postępuje z ludźmi w sposób organiczny. To właśnie to drugie jest tak często nierozpoznawane.
Rasa ludzka jest organizmem. Jest to prawdą, ponieważ Bóg stworzył cały rodzaj ludzki w Adamie. Jest On organiczną głową rodzaju ludzkiego, ojcem całej ludzkości, tym, z którego pochodzi cały rodzaj ludzki.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 7, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Prima Scriptura, Teologia reformowana
Mętne miłosierdzie
4 Mojż. 23:19 Bóg nie jest człowiekiem, aby miał kłamać, ani synem człowieczym, żeby miał żałować. Czy on powie coś, a tego nie uczyni? Czy wypowie, a nie spełni?
John Piper ma wątpliwości co do Bożego miłosierdzia. Wielu chrześcijan podziela jego pogmatwane myślenie. Jeśli zapytać przeciętnego chrześcijanina o zdefiniowanie miłosierdzia, odpowie coś w stylu:
„Miłosierdzie to Bóg, który nie daje nam tego, na co zasługujemy. Miłosierdzie to Bóg opóźniający karę. Miłosierdzie to Bóg, który daje ludziom niezasłużone dary.”
Ale żadna z tych rzeczy nie jest Bożym miłosierdziem.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 5, 2024 | Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Chwalebne przymierze
Mat. 25:31 Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swojej chwale i wszyscy święci aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie swojej chwały.
Uwielbionemu Chrystusowi i Jego Kościołowi dane jest wszystko w niebie i na ziemi. Albowiem Chrystus jest głową nieba i ziemi. W Nim, jako Głowie, wszystko musi być zgromadzone, aby całe stworzenie było jednym chwalebnym domem Bożym, obejmującym wszelkie stworzenie, by wszystko służyło nowemu człowiekowi w Chrystusie, żeby ten z kolei służył swemu Bogu.
Kol. 1:18-20 18. On też jest głową ciała – kościoła; on jest początkiem i pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszy; 19. Ponieważ upodobał sobie Ojciec, aby w nim zamieszkała cała pełnia; 20. I żeby przez niego pojednał wszystko ze sobą, czyniąc pokój przez krew jego krzyża; przez niego, mówię, to, co jest na ziemi, jak i to, co jest w niebie.
I temu chwalebnemu celowi, tej ostatecznej, niebiańskiej realizacji uniwersalnego przymierza Boga, wszystkie rzeczy w czasie są ściśle podporządkowane i podległe:
- stworzenie
- upadek,
- grzech
- śmierć
- moce ciemności
- i objawienie łaski Bożej w Jezusie Chrystusie, naszym Panu.
Wszystko musi służyć najwyższej realizacji wiecznego Bożego przymierza przyjaźni. W ten sposób wszystkie rzeczy są pomyślane w odwiecznym zamyśle rady Bożej.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 30, 2024 | Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Boże przymierze jako cel
1 Mojż. 17:7 I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomstwem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie
Boże przymierze nie jest umową dwustronną, ani paktem między Bogiem i ludźmi. Boże przymierze nie jest też środkiem lecz celem. Celem, w którym Bóg jest przyjacielem człowieka. Nietrudno wykazać, że ta koncepcja przymierza opiera się na Piśmie Świętym. W Raju Bóg objawia się Adamowi i rozmawia z nim jak przyjaciel z przyjacielem, a Adam rozpoznawał Boga w powiewie dziennym. Pierwsze stworzenie koncentruje się w Raju, domu Bożym;
Raj ma swoje centrum w drzewie życia, tym aspekcie Bożego przymierza przyjaźni z Nim. A całość skupia się wokół człowieka, sługi Bożego. Całe ziemskie stworzenie ma swoje etyczne centrum w sercu człowieka, a poprzez to serce całe stworzenie znajduje się w sercu Boga!
Adam był przyjacielem Boga.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 27, 2024 | Herezja Remonstrancji, Prima Scriptura, Teologia reformowana
Fatalne oświadczenie
Jakuba 1:8 Człowiek umysłu dwoistego jest niestały we wszystkich swoich drogach.
John Piper nie tylko wierzy w zbawienie z uczynków, podzielając tym samym pogląd federalnej wizji na ostateczne usprawiedliwienie z uczynków na Sądzie Ostatecznym, ale też w swoim szaleństwie porzucił objawionego w Piśmie Świętym suwerennego Boga na rzecz bałwana, którego wystrugał w swoich myślach na podobieństwo siebie samego – niestabilnego na wszystkich drogach, grzesznego człowieka! Piper pisze:
„Moim celem jest pokazanie na podstawie Pisma Świętego, że jednoczesne istnienie Bożej woli, aby „wszyscy byli zbawieni” (1 Tym. 2:4) i Jego woli bezwarunkowego wybrania tych, którzy rzeczywiście zostaną zbawieni, nie jest oznaką schizofrenii Bożej woli lub zamieszania egzegetycznego.”
Tak zaczyna John Piper w artykule zatytułowanym „Czy w Bogu są dwie wole?” [1] Piper błądzi. Ponosi porażkę, ponieważ już na początku ustępuje Arminianom. Przyznaje, że istnieje egzegeza 1 Tymoteusza 2:4 i 2 Piotra 3:9, która wykazałaby, że określenia „wszyscy ludzie” i „każdy” w tych tekstach nie odnoszą się do każdej pojedynczej istoty ludzkiej.
1 Tym. 2:4 Który chce, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy.
.
2 Piotra 3:9 Nie zwleka Pan ze spełnieniem obietnicy, jak niektórzy uważają, że zwleka, ale okazuje względem nas cierpliwość, nie chcąc, aby ktokolwiek zginął, lecz aby wszyscy doszli do upamiętania.
Zakładamy, że czytelnik jest zaznajomiony z prawidłową egzegezą powyższych tekstów, jednak dla pewności podajemy kilka pomocnych linków
- Objaśnienie wersetów, w których użyto słów wszyscy i każdy
- Boża wola zbawienia wszystkich ludzi
- Aby wszyscy doszli do pokuty
- Tezy Genewskie z 1649 roku, część 3: konfesyjna jedność
Piper nie zgadza się z tym. Posłuchajmy własnych słów “nieomylnego” guru neo-kawlinistów.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 24, 2024 | Bohaterowie wiary, Historia chrześcijaństwa, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Życiorys
Izaj. 57:1 Sprawiedliwy ginie, a nikt nie bierze sobie tego do serca. Ludzie pobożni odchodzą, a nikt nie zważa na to, że sprawiedliwy jest zabierany przed nadejściem zła.
Cyryl Lukaris (1572 – † 1638), znany także jako Cyryl III był patriarchą Aleksandrii (1602-1620) i patriarchą Konstantynopola od 1620 r. aż do swojej śmierci w 1638 roku. Do Polski został wysłany przez patriarchę Melecijusza Pigasa z misją powstrzymania uni brzeskiej, czyli połączenia cerkwi prawosławnej z kościołem łacińskim w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Na miejscu Cyryl skontaktował się z rektorem Akademii Wileńskiej, który wyłożył mu podstawy teologii Reformowanej.
Jako patriarcha Aleksandrii nawiązał kontakt z kościołem anglikańskim, w tamtym czasie mocno jeszcze broniącym teologii Reformowanej, później natomiast, już jako patriarcha Konstantynopola współpracował z holenderskimi kalwinistami przez co popadł w konflikt z herezją rzymskiego katolicyzmu. Współpraca z kalwinistami przejawiała się na różne sposoby. Nie tylko wysyłał wielu młodych, greckich teologów na uniwersytety do Szwajcarii, Anglii i Holandii ale także przez wiele lat korespondował z kilkoma europejskimi protestantami, co ostatecznie doprowadziło do przyjęcia przez niego wiary Reformowanej i napisania konfesji.
Poniżej spisana w 1629 roku Reformowana Konfesja Cyryla Lukarisa, Reformowanego patriarchy Konstantynopola!
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 21, 2024 | Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Fałszywa dedukcja
1 Mojż. 2:16-17 16. I rozkazał PAN Bóg człowiekowi: Możesz jeść do woli z każdego drzewa ogrodu; 17. Ale z drzewa poznania dobra i zła jeść nie będziesz, bo tego dnia, kiedy zjesz z niego, na pewno umrzesz.
Nigdy w Piśmie Świętym nie czytamy o takim porozumieniu czy pakcie między Bogiem a człowiekiem, w którym Bóg stawia pewne warunki, które człowiek akceptuje, a wypełniając je, czyni siebie godnym „życia wiecznego”. W objawieniu biblijnym nie ma nic na temat człowieka w stanie sprawiedliwości, co sugerowałoby taką relację między Bogiem a Adamem.
Jednak istnienie takiej relacji między Bogiem a człowiekiem przed upadkiem stało się bardzo aktualnym poglądem w nauczaniu Reformowanym. Relacja ta znana jest jako „przymierze uczynków”. Zgodnie z tradycyjnym poglądem przymierze to składało się z obietnicy, warunku i kary.
- Obietnica dotyczyła życia wiecznego dla Adama i jego potomstwa.
.
- Warunkiem było doskonałe posłuszeństwo, poddane testowi na okres próbny poprzez warunkowy nakaz niejedzenia z drzewa poznania.
.
- Karą była śmierć.
Takie miały być elementy umowy, którą Bóg miał zawrzeć z Adamem.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 16, 2024 | Teologia reformowana
Definicja problemu
Rzym. 3:3-6
3. Cóż bowiem, jeśli niektórzy nie uwierzyli? Czyż ich niewiara zniweczy wiarę Boga?
4. Nie daj Boże! Przeciwnie, niech Bóg (Θεὸς Theos) będzie prawdziwy, a każdy człowiek – kłamcą, jak jest napisane: Abyś okazał się sprawiedliwy (δικαιωθῇς dikaiothes) w swoich słowach i żebyś zwyciężył, gdy będziesz sądzony.
5. Jeśli więc nasza niesprawiedliwość uwydatnia sprawiedliwość Boga, cóż powiemy? Czyż niesprawiedliwy jest Bóg, który okazuje gniew? (Mówię po ludzku).
6. Nie daj Boże! Jak wtedy Bóg mógłby sądzić świat?
Teodycea – słowo pochodzi od greckich słów θεός theos „Bóg” i δίκη dikē „sprawiedliwość” oznacza „usprawiedliwienie Boga”. Teodycea zajmuje się rozwiązaniem problemu istnienia zła podczas gdy wszelka moc i całe dobro są jednocześnie przypisane Bogu.
Niektórzy błędnie rozumieją doktrynę o potępieniu, sądząc, że implikuje ona, że Bóg jest przyczyną grzechu. To niebezpieczny błąd! Trzymajmy się dobrze precyzyjnej i zdrowej doktryny, której uczy teologia Reformowana, nasze wielkie wyznania Reformowane i przede wszystkim Pismo Święte.
Świętość Boga nie jest skażona wydaniem wyroku o wiecznym potępieniu niektórych ludzi. Jakie jest zatem znaczenie doktryny potępienia?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 6, 2024 | Teologia reformowana
Największe dziedzictwo Reformacji
Jan 15:15 Już więcej nie będę nazywał was sługami, bo sługa nie wie, co robi jego pan. Lecz nazwałem was przyjaciółmi, bo oznajmiłem wam wszystko, co słyszałem od mego Ojca.
Doktryna wiecznego przymierza Bożego jest dziedzictwem szczególnie Reformowanym, bardziej nawet niż doktryna o suwerennej predestynacji. Powodem tego jest, być może, fakt, że to właśnie w teologii Reformowanej kładzie się silny nacisk na samoobjawienie i chwałę Boga jako cel wszystkich dzieł Bożych, podczas gdy to właśnie w relacji przymierza Boga z człowiekiem objawia się On szczególnie w całym pięknie swoich doskonałości, ba, w samym Swoim życiu jako Trójjedyny Bóg.
Prawda o wiecznym wybraniu była często nazywana cor ecclesiae, sercem Kościoła. Można powiedzieć, że doktryna przymierza dotyczy samego serca religii. Ponieważ w relacji przymierza Trójjedyny Bóg
- przyjmuje nas do swojej rodziny,
- bierze nas na swoje łono,
- otwiera przed nami Swoje serce,
- chodzi z nami i rozmawia z nami,
- wzywa i traktuje nas jak Swoich przyjaciół,
- tak że znamy Go,
- ufamy Mu,
- kochamy Go całym naszym sercem,
- całą naszą duszą,
- całym naszym umysłem
- i całą naszą siłą oraz służymy Mu jako Jego przyjaciele.
W relacji przymierza Bóg mieszka z nami, a my z Nim: przybytek Boga jest z ludźmi! Jednakże ta żywa relacja przyjaźni Boga z człowiekiem jest prawdziwą ideą i istotą przymierza, która nie została należycie uznana.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 30, 2024 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Przypomnienie
Rzym. 4:25 Który został wydany z powodu naszych grzechów i wstał z martwych z powodu naszego usprawiedliwienia.
Czym jest doktryna wiecznego usprawiedliwienia? W wielkim skrócie jest to biblijna nauka o zastosowanej w wieczności skuteczności krzyża Chrystusa. Słowo Boże przekonuje nas bowiem o dwóch oczywistych prawdach:
- że powodem ukrzyżowania Chrystusa był grzech, a mówiąc bardziej precyzyjnie powodem tym było zadośćuczynienie Bogu za wszystkie grzechy każdego wybranego do zbawienia człowieka poprzez zastępczą śmierć Mesjasza, federalnej Głowie wybranego ludu, któremu grzechy te zostały przypisane
.
- że powodem zmartwychwstania Chrystusa było skuteczne zadośćuczynienie Bogu za owe grzechy i przez to oczyszczenie z zarzutów jakie Bóg miał wobec tych wszystkich, za których Chrystus cierpiał całkowicie oczyszczając z zarzutów, przez co Chrystus oraz wszyscy w Nim okazali się sprawiedliwi.
Przyczyną śmierci był grzech, przyczyną zmartwychwstania usprawiedliwienie – tak prezentuje się prosty, Boży plan wiecznego usprawiedliwienia wybranych. I choć krzyż jest wydarzeniem historycznym, Boża wieczność zmusza nas do zgłębienia Bożej egzystencji: ponieważ Bóg jest, tym który jest (2 Mojż. 3:14; Jan 8:58; Izaj. 44:8), dla Boga istnieje tylko wieczna teraźniejszość i dlatego właśnie ofiara Chrystusa, choć złożona w historii jest nazwana jako ofiarowana przez Ducha Wiecznego, przez co ma ona wieczne zastosowanie.
Krzyż jest centralnym punktem zbawienia rozciągając swoją skuteczność na całą wieczność.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 23, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Veto dla Ewangelii!
Mat. 7:13-14 13. Wchodźcie przez ciasną bramę. Szeroka bowiem jest brama i przestronna droga, która prowadzi na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. 14. Ciasna bowiem jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują.
Na przestrzeni wieków wiele nieporozumień narosło co do interpretacji tego wspaniałego tekstu mówiącego o cudownym, Bożym miłosierdziu i wynikającej z niego łasce zbawienia. Co jeszcze bardziej interesujące to nieco głębiej ukryty w nim teologiczny aspekt jakim jest doktryna elekcji, aspekt jaki ujawnia nieco głębsza egzegeza. Jednakże wbrew cudownej, Bożej suwerenności jaka przenika całe Słowo Boże [1] ogólną tendencją jest wczytywanie do niego nieistniejącej idei “wolnej woli” człowieka.
Przywołajmy tutaj pewien truizm. Człowiek naturalny, jako nieodrodzony, nie jest duchowy (Jan 3:6; Rzym. 8:8). I jako taki nie potrafi zaakceptować Bożej prawdy o całkowitej deprawacji uniemożliwiającej dokonanie jakiegokolwiek duchowego wyboru (1 Kor. 2:14). Upadek stał się przyczyną utraty przez ludzkość obrazu Bożego, na jaki została stworzona, a w konsekwencji stracone zostały:
- oświecony rozum, co przywraca dopiero odrodzenie (1 Jana 5:20)
.
- zdolności poznania Boga, to również umożliwia dopiero odrodzenie do życia wiecznego (Jan 17:3)
.
- miłość do Boga i bliźniego będące uzdolnieniem człowieka przez Ducha Świętego poprzez regenerację (1 Jana 4:7)
Każdy, absolutnie każdy fragment Słowa Bożego mówiący o braku wolnej woli będzie przez cielesnych, acz religijnych interpretatorów przekręcany w taki sposób, aby zawsze znalazło się w nim miejsce dla koncepcji ludzkiej zdolności wyboru Boga ku zbawieniu. Posłuchajmy jak tekst Ewangelii Mateusza rozumie “namaszczony inaczej” umysł, który wbrew jasnemu świadectwu Słowa Bożego wobec Ewangelii wykrzykuje niesławne “liberum veto!” [2]
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 22, 2024 | Egzegezy, Teologia reformowana
Boża suwerenność: istota wiary Reformowanej
Psalm 115:3 A nasz Bóg jest w niebie, czyni wszystko, co zechce.
Wiara Reformowana, będąca jedyną prawdziwą wiarą Pisma Świętego, podkreśla absolutną suwerenność Boga. Prawdziwie Reformowany Kościół i prawdziwie Reformowany wierzący trzymają się prawdy o Bożej suwerenności nie poprzez frazesy lub wzmianki o niej od czasu do czasu, ale głosząc ją, wierząc w nią, wyznając ją i radując się nią!
Bo suwerenność Boga jest dosłownie objawiona na każdej stronie Pisma Świętego. Każda strona Biblii jest Słowem Bożym i stwierdza, że Bogu należy się
- uznanie,
- słuchanie,
- wiara w Niego,
- posłuszeństwo
- i wdzięczność.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 11, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Przypomnienie
Bóg, zanim jeszcze powstał czas, złożył obietnicę zbawienia do wiecznego życia. Owa obietnica zrealizowana została przez historyczny krzyż Jezusa Chrystusa będący usprawiedliwieniem winnych, acz wybranych do zbawienia osób. Ta Boża obietnica jest ściśle związana z szeregiem Bożych dekretów.
Słowo Boże naucza nas o dekrecie o usprawiedliwieniu wybranych do zbawienia (Efez. 1:3-4; 1 Piotra 1:18-20). Obok tej wielkiej prawdy o wiecznym dekrecie o usprawiedliwieniu czytamy także o koniecznych prawdach jakie wynikają z Bożej woli a mianowicie o dekretach dotyczących realizacji Bożej obietnicy. Są to odpowiednio:
- dekret o zabiciu Baranka, czyli Chrystusa, jeszcze przed założeniem Świata (Obj. 13:8).
- dekret o wiecznej łasce udzielonej wybranym przez Boga (2 Tym. 1:9)
- dekret o wiecznej miłości Boga do wybranych (Jer. 31:3)
- dekret o skutecznym wstawiennictwie Chrystusa za wybranymi jeszcze przed historycznym krzyżem (Zach. 3:1-5)
Ponieważ wybrani do zbawienia są podmiotami Bożego dekretu wybrania nie mogą być potępieni lecz muszą być usprawiedliwieni w Chrystusie. Usprawiedliwienie jest elementem wiecznej łaski, udzielonej jeszcze przed założeniem świata i jako takie przynależy się wybranym tak samo jak łaska.
Oto wnioski do jakich dochodzimy na podstawie Słowa Bożego
1) Ponieważ łaska jest udzielona przed wiekami to i usprawiedliwienie, element tej łaski, jest od wieczności. 2) Ponieważ Chrystus jako poręczyciel za wybranych ręczy za nich od wieczności to usprawiedliwienie będące warunkiem tej rękojmi musi być wieczne. 3) Ponieważ miłość Boga do wybranych jest wieczna to usprawiedliwienie musi być warunkiem tej wiecznej miłości gdyż bez tego Bóg nie mógłby wiecznie miłować grzeszników. 4) Ponieważ skuteczne wstawiennictwo Chrystusa za wybranych ma miejsce jeszcze przed historycznym krzyżem to również musi być ono oparte o usprawiedliwienie jakie miało na krzyżu a które rozciąga swoje działanie na wieczność.
Niektórzy prawowierni chrześcijanie Reformowani odrzucają prawdę o wiecznym usprawiedliwieniu wyznając, że jedyne usprawiedliwienie ma miejsce w czasie odrodzenia, czyli że jest to usprawiedliwienie przez wiarę. Jednakże wbrew tej opini twierdzimy, że usprawiedliwienie jest wieczne i ma swoje źródło w krzyżu Chrystusa. Ale także, jak słusznie zwraca uwagę purytanin Herman Witsius, ma szereg zastosowań:
“Zastosowanie usprawiedliwienia w życiu indywidualnego wierzącego ma miejsce 1) podczas jego narodzenia na nowo, 2) w jego sumieniu, 3) w codziennej społeczności z Bogiem, 4) po śmierci oraz 5) na Sądzie Ostatecznym.” [1]
Rozważmy teraz obiekcje jakie są wysuwane wobec doktryny wiecznego usprawiedliwienia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 10, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Teologia reformowana
Oferta ewangelii a pelagianizm i rzymski katolicyzm
Dzieje 17:30-31 30. Bóg wprawdzie pomijał czasy tej nieświadomości, teraz jednak nakazuje wszędzie wszystkim ludziom upamiętanie; 31. Gdyż wyznaczył dzień, w którym będzie sprawiedliwie sądził cały świat przez człowieka, którego do tego przeznaczył, zapewniając o tym wszystkich przez wskrzeszenie go z martwych.
Théodore Tronchin, Antoine Léger i Tezy Genewskie (1649) stoją solidnie w linii Jana Kalwina (1509-1564), wielkiego Reformatora Genewy. Poniższy długi cytat z Consensus Genevensis Kalwina (1552) pokazuje, że utrzymywał on biblijną prawdę o absolutnej suwerenności Boga, wraz z Tezami Genewskimi i Augustynem, przeciwko pelagianom i rzymskim katolikom z ich fałszywą, egzegezą dobrointencyjnej oferty opartej o teksty Ewangelii Mateusza i 1 Listu do Tymoteusza:
1 Tym. 2:4 Który chce, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy.
.
Mat. 23:37 Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy są do ciebie posłani! Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, tak jak kokoszka gromadzi swe kurczęta pod skrzydła, a nie chcieliście!
Rozważmy te argumenty
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 9, 2024 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Według uczynków
2 Kor. 5:10 Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za to, co czynił w ciele, według tego, co czynił, czy dobro, czy zło
A co z powtarzającym się i stanowczym nauczaniem Biblii, że przyszłe usprawiedliwienie na Sądzie Ostatecznym będzie oparte na uczynkach? Temu biblijnemu nauczaniu wyznanie Reformowane oddaje pełną sprawiedliwość, oczywiście bez obawy, że w jakikolwiek sposób podważa to ewangeliczną prawdę o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę. W 37 rozdziale Konfesji Belgijskiej czytamy:
„[Na sądzie ostatecznym] umarli [będą] sądzeni według co uczynią na tym świecie, czy będzie to dobre, czy złe” [12]
Ponieważ wydaje się, że ostateczny sąd nad wybranym wierzącym na podstawie jego uczynków podważa Ewangelię usprawiedliwienia przez samą wiarę, niektórzy teolodzy Reformowani zaprzeczają, że wierzący będą sądzeni na Sądzie Ostatecznym. Sąd Ostateczny dotyczy tylko niewierzących i bezbożnych. Ci teolodzy Reformowani argumentowali, że niewłaściwe byłoby ukazywanie grzechów wierzących, czy to wierzącemu, czy całemu rodzajowi ludzkiemu, ponieważ grzechy te zostały zmazane krwią Chrystusa.
Argumentowali także, że sąd na podstawie uczynków zaprzecza prawdzie usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę, niezależnie od uczynków. Teolodzy ci doszli do wniosku, że Sąd Ostateczny przeznaczony jest wyłącznie dla potępionych, bezbożnych.
Ci teolodzy popełnili błąd.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 5, 2024 | Eklezjologia: nauka o kościele, Teologia reformowana
Cud Psalmów
Mat. 26:29-30 29. Ale mówię wam: Odtąd nie będę pił z tego owocu winorośli aż do dnia, gdy go będę pił z wami nowy w królestwie mego Ojca. 30. A gdy zaśpiewali hymn, wyszli ku Górze Oliwnej.
We wstępie do swojego komentarza do Psalmów Jan Kalwin wyznaje, że słowa nie są w stanie oddać cudu tej natchnionej księgi:
„Niełatwo wyrazić słowami różnorodne i wspaniałe [tj. olśniewające] bogactwa zawarte w tym skarbcu […] wspaniałość [Psalmów] nie pozwala na pełne ujawnienie się” [1]
Dla Kalwina Psalmy były wyjątkową księgą w kanonie Pisma Świętego.
“Nie ma innej księgi, w której można byłoby znaleźć bardziej wyraźne i wspaniałe pochwały, zarówno dotyczące niezrównanej hojności Boga wobec swego Kościoła, jak i wszystkich Jego dzieł; w żadnej innej księdze nie zapisano tak wielu wybawień, ani w żadnej innej księdze dowody i doświadczenia ojcowskiej opatrzności i troski, jakie Bóg wobec nas okazuje, nie są celebrowane z takim przepychem wymowy, a jednocześnie przy najściślejszym trzymaniu się prawdy; krótko mówiąc, nie ma innej księgi, w której tak doskonale uczono nas, jak należy we właściwy sposób oddawać cześć Bogu, lub która z większą mocą pobudzała nas do wykonywania tej praktyki religijnej“ [2]
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 3, 2024 | Bohaterowie wiary, Egzegezy, Teologia historyczna, Teologia reformowana
Prekursor systematycznej teologii
Dzieje 3:25 Wy jesteście synami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z naszymi ojcami, mówiąc do Abrahama: W twoim potomstwie będą błogosławione wszystkie narody ziemi.
Książka Heinricha Bullingera (1504 – † 1575) A Brief Exposition of the One and Eternal Testament or Covenant of God (Krótkie przedstawienie jedynego i wiecznego Testamentu, czyli Przymierza Bożego) z 1534 roku była pierwszą książką poświęconą tematowi przymierza od 1500 lat istnienia kościoła chrześcijańskiego. [1]
Ze względu na jej wpływ na późniejszy rozwój doktryny przymierza, Charles S. McCoy i J. Wayne Baker posunęli się nawet do nazwania jej “źródłem federalizmu”, federalizmu będącego inną nazwą teologii przymierza.[2]. Geerhardus Vos zauważa, że Dekady Bullingera – seria pięciu książek, z których każda zawiera dziesięć kazań – są “w całości zbudowane z idei przymierza”.[3] Co więcej,
“przymierze [było] istotną cechą jego komentarzy; w rzeczywistości [traktat Bullingera o przymierzu] został dołączony do jego komentarza do listów Pawła i innych Apostołów”.[4]
Chociaż inni mówili o przymierzu wcześniej, nic dziwnego, że Bullinger jest powszechnie uznawany za pierwszego teologa przymierza.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 2, 2024 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Ostateczne usprawiedliwienie w federalnej wizji
1 Jana 4:17 W tym jest doskonała miłość w nas, abyśmy mieli ufność w dniu sądu, że jaki on jest, tacy i my jesteśmy na tym świecie.
W sprawie usprawiedliwienia, szczególnie w odniesieniu do usprawiedliwienia wyroku ostatecznego, współczesne kościoły reformowane i prezbiteriańskie, noszące nazwę ortodoksji, zajmują stanowisko razem z Rzymem. Czynią to tolerując, a nawet aprobując wśród siebie federalną wizję i teologów, którzy agresywnie promują teologię federalnej wizji. W tych kościołach pojawili się zwolennicy federalnej wizji, którzy nie dyscyplinowali heretyków, a nawet w co najmniej jednym przypadku uniewinnili federalnego wizjonera.
Ponieważ herezją federalnej wizji jest odmowa usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę, pozostaje wykazać, że zasadniczym aspektem tego zaprzeczenia biblijnej i reformacyjnej prawdzie o usprawiedliwieniu jest agresywne odrzucenie przez federalną wizję prawdy o łaskawym usprawiedliwieniu w Sądzie Ostatecznym.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 21, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Wiara a usprawiedliwienie
2 Tym. 1:9 Który nas zbawił i powołał świętym powołaniem nie na podstawie naszych uczynków, ale na podstawie swojego postanowienia i łaski, która została nam dana w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasy.
Nie ma żadnej wątpliwości, że usprawiedliwienie przez wiarę. Wyznajemy, że usprawiedliwienie przez wiarę to nie jest po prostu kwestia „nauczenia się, że jesteś usprawiedliwiony” lub „uzyskania pewności”, że jesteś usprawiedliwiony. Usprawiedliwienie jest nam przypisywane przez wiarę i w ten sposób jesteśmy usprawiedliwieni przed Bogiem.
Wiara jest narzędziem, za pomocą którego Bóg przypisuje winnemu grzesznikowi sprawiedliwość Chrsytusa, narzędziem, dziękli któremu wszystkie zasługi Chrystusa stają się osobistą własnością grzesznika a on sam doświadcza usprawiedliwienia, poznaje że jest usprawiedliwiony i może się cieszyć pokojem z Bogiem z powodu tego usprawiedliwienia. Stąd, jak stwierdza Konfesja Belgijska
…Dlatego wyznajemy słusznie wraz z apostołem Pawłem, że jesteśmy usprawiedliwieni jedynie z wiary lub przez wiarę niezależnie od uczynków. Jednakże, by wyrazić to jaśniej, nie twierdzimy, że wiara sama z siebie nas usprawiedliwia, gdyż to tylko narzędzie, z pomocą którego możemy uchwycić się Chrystusa – naszego usprawiedliwienia. Jezus Chrystus poczytujący na naszą korzyść wszystkie swoje zasługi i wszystkie swoje święte dzieła, jakich dokonał dla nas i zamiast nas, jest naszą sprawiedliwością. A wiara to narzędzie, które jednoczy nas z Nim we wszystkich Jego dziełach, które gdy stają się nasze, zupełnie wystarczają do uwolnienia nas z grzechów.” [1]
(więcej…)
