Chrzest, część 6 – podmioty chrztu

utworzone przez | sty 8, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele

Przypomnienie

1 Mojż. 17:9 Potem Bóg powiedział Abrahamowi: Ty zaś zachowuj moje przymierze, ty i twoje potomstwo po tobie przez wszystkie pokolenia.

Jedną z zalet pisania o wierze Reformowanej jest to, że nie ma żadnego szczególnego egzegetycznego miecza, który trzeba by zaostrzyć. Jest mało prawdopodobne, aby po kilku stuleciach konieczne było wprowadzenie jakichkolwiek poważnych zmian, chociaż niewątpliwie mogą zaistnieć potrzeba wprowadzenia drobnych dostosowań lub wyjaśnień. Jedynym wymaganiem jest po prostu przedstawienie stanowiska biblijnego tak jasno i wiernie, jak to możliwe – i nie ma potrzeby martwić się ani ukrywać żadnego faktu.

We wcześniejszym materiale dotyczącym sposobu chrztu zwrócono uwagę na trzy odrębne linie dowodowe:

Po pierwsze, głównymi sposobami ceremonialnego oczyszczenia w Starym Testamencie było polewanie, pokropienie lub obmywanie; a te oczyszczenia nazywane są w Nowym Testamencie „chrztami”.

Po drugie, kiedy badamy wszystkie odniesienia do rzeczywistych chrztów w Nowym Testamencie, odkrywamy, że pojedyncze osoby – małe i duże grupy – otrzymują go natychmiast i całkowicie bez żadnych problemów. Wyraźną konsekwencją praktyczną jest to, że chrzest oznaczał polewanie lub pokropienie, a nie zanurzenie.

Po trzecie, rytualny chrzest wodą wskazuje po prostu na prawdziwy chrzest Duchem Świętym: „Ja chrzciłem was wodą, ale on będzie was chrzcił Duchem Świętym.” (Marek 1:8). O Duchu zawsze mówi się, że „zstępuje” lub „zostaje wylany” itd., więc spodziewalibyśmy się, że sposób rytuału będzie odzwierciedlał rzeczywistość.

Każdy z tych dowodów potwierdza pozostałe, a sznur potrójny nie tak łatwo przerwać. Wskazują one na fakt, że apostolski sposób chrztu polegał na afuzji lub aspersji (polewaniu lub pokropieniu), a nie na zanurzeniu.

Różne tradycje chrzcielne

Jedynym znaczącym argumentem, jaki widziałem przeciwko tym dowodom, jest to, że istnieją pewne materiały historyczne wskazujące na zanurzenie w okresie poapostolskim, tak że około roku 150 n.e. powszechną praktyką było „zanurzenie potrójne… w nagości”. W rzeczywistości na przestrzeni wieków rozwinęła się ogromna liczba różnych ceremonii, począwszy od „zanurzenia potrójnego” z jednej strony, a skończywszy na praktyce w kościele św. Marcina w Birmingham w ubiegłym stuleciu, gdzie osoby przystępujące do chrztu były ustawiane wokół szyn komunijnych i pokrapiane pędzlem z chrzcielnicy przez kaznodzieję.

Reformatorzy odpowiadają na te różne sposoby, że naszym autorytetem jest po prostu Pismo Święte – a nie to, co można wyczytać z archeologii czy historii – i przypomina naszym czytelnikom, że biblijnym wymogiem jest, aby „wszystko było czynione przyzwoicie i w porządku” (1 Kor. 14:40).

Jest to interesujący aspekt, gdy zaczniemy rozważać tematykę chrztu, ponieważ istnieją rozsądne dowody historyczne wskazujące na chrzest niektórych dzieci już w latach 70 lub 80 po Chrystusie – tj. jeszcze w okresie apostolskim – co kontynuowano później bez prawie żadnego sprzeciwu przez 1500 lat. Niemniej jednak, powtarzamy, naszym autorytetem jest Pismo Święte. Na tej podstawie należy uczciwie rozstrzygnąć sprawę – niezależnie od tego, jak interesujący i pouczający może być zapis historyczny.
.

Postawienie pytania

Kościół chrześcijański jest lub powinien być organizacją misyjną. W miarę poszerzania jego granic mężczyźni i kobiety nawrócą się do Chrystusa. Wyznanie wiary zostaje potwierdzone przez chrzest. W Dziejach Apostolskich czytamy o pojedynczych osobach, rodzinach i rzeszach osób, które zostały ochrzczone. Nie mamy tu żadnego problemu. W naszych księgach o posługach znajdują się informacje o chrztach dorosłych. Wierzymy w nie i praktykujemy je. W tej kwestii nie ma sporu między nami a baptystami! Prawdziwe pytanie brzmi: czy należy ochrzcić dzieci jednego czy obojga rodziców wyznających wiarę? Na to my, Reformowani, odpowiadamy:

„Chrzczeni być winni nie tylko dorośli wierzący, lecz również nowonarodzone dzieci jednego bądź obojga wierzących rodziców.” [1]

To jedyny punkt sporny. Nie zajmujemy się obroną nadużyć związanych z chrztem niemowląt lub niezrozumieniem poszczególnych posług, z których można skorzystać, ani też omawianiem skutków chrztu. W rzeczywistości pytanie można postawić inaczej: czy nasze dziecięce nasienie należy traktować jak członków kościoła?
.

Wstępne rozważania

Dzieje 7:38 On to był w kościele (ἐκκλησίᾳ ekklesia) na pustyni z aniołem, który mówił do niego na górze Synaj i z naszymi ojcami. On przyjął żywe słowa Boże, aby nam je przekazać.

Cała teologia systematyczna jest ze sobą powiązana i dlatego każda konkretna doktryna nieuchronnie zależy od innych. Istnieją dwie konkretne doktryny, które nas tutaj interesują: Kościół i przymierze. Chociaż słowa naszego Pana sugerują nową formę: „Zbuduję Kościół mój…” (Mat. 16:18), istnieje ogólna jedność z Kościołem (Dzieje 7:38) Starego Testamentu, tak że Paweł: w Liście do Rzymian 11:16-21 może mówić o nas jako o wszczepieniu się w „korzeń i tłustość drzewa oliwnego” oraz o jego współuczestnictwie (w. 17). Przypomina nam się, że „nie ty podtrzymujesz korzeń, ale korzeń ciebie” (w. 18).

Podobnie, chociaż mówimy o „starym” i „nowym” przymierzu, istnieje zasadnicza jedność, tak że Galacjan 3 mówi nam, że jesteśmy uczestnikami przymierza zawartego z Abrahamem.

Gal. 3:29 A jeśli należycie do Chrystusa, to jesteście potomstwem Abrahama, a zgodnie z obietnicą – dziedzicami.

List do Hebrajczyków odnosi się do „wiecznego przymierza” (por. Hebr. 13:20). Obydwa aspekty podsumowane są w słowach obietnicy danej Abrahamowi: „W tobie będą błogosławione wszystkie narody ziemi” (1 Mojż. 12:3). Jedność obu jest dodatkowo potwierdzona przez powtarzającą się obietnicę Bożą w całym Piśmie Świętym: „Będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem”  [2]
.

Argumenty za chrztem niemowląt

Zacznijmy od przypomnienia naszym czytelnikom, że

Jon. 2:9 Od PANA pochodzi wybawienie.

Zbawienie w linii pokoleń

Kto zostanie zbawiony, a co za tym idzie i kto zostanie zgubiony, zależy od dekretu Boga ukształtowanego w wieczności. Ale w praktyce Bóg używa środków i z Pisma Świętego dowiadujemy się, że zazwyczaj podoba mu się zbawienie w linii pokoleń. Na początku świętej księgi Księgi Rodzaju 4 i 5 zauważamy, że nakreślono dwie linie.

Po pierwsze, mamy linię Kaina. Widzimy tutaj rozwój hodowli, mechaniki i muzyki; także poligamii i wojen. Ale nic nie jest powiedziane o łasce. Następnie jest linia Seta. Zauważamy tutaj, że

1 Mojż. 4:26 …wtedy ludzie zaczęli wzywać imienia Pana

Chociaż nie możemy wiedzieć, czy wszyscy jego potomkowie z imienia zostali zbawieni, jednak w siódmym pokoleniu czytamy:

1 Mojż. 5:24 Henoch chodził z Bogiem, a potem już go nie było, bo Bóg go zabra

Co więcej, Lamech i Noe byli ludźmi łaski. Najwyraźniej nie wszyscy Setyci dostąpili odrodzenia, gdyż w 6. rozdziale Księgi Rodzaju czytamy o mieszanych małżeństwach między dwiema liniami – i pomimo narodzin wielu synów i córek, do czasów Noego w dziesiątym pokoleniu, tylko on i jego rodzina pozostali pobożni.
.

Narody w Przymierzu

2) Z linii Noego przyszedł (z czasem) Abraham; ale mimochodem zauważamy znaczące proroctwo:

1 Mojż. 9:27 Bóg rozprzestrzeni Jafeta i niech mieszka on w namiotach Sema,

Zauważyliśmy już, że w Abrahamie wszystkie narody mają być błogosławione, ale czytając tę historię, widzimy rozwój obietnicy przymierza, oznaczonej przez obrzezanie dorosłego Abrahama i mężczyzn z jego domu, a także wszystkich niemowląt płci męskiej od ósmego dnia życia:

1 Mojż. 17:9 Potem Bóg powiedział Abrahamowi: Ty zaś zachowuj moje przymierze, ty i twoje potomstwo po tobie przez wszystkie pokolenia.

Abraham „przyjął znak obrzezania jako pieczęć sprawiedliwości wiary, którą miał” (Rzym. 4:11). Ale Izaak zostaje obrzezany w ósmym dniu życia. Nowo narodzony kościół składał się nie tylko z wierzących (Abraham), ale także z ich nasienia (Izaak).
.

Przekazywanie nauki

3) Dalej czytamy o Abrahamie, że Pan powiedział:

1 Mojż. 18:19 Znam go bowiem i wiem, że będzie nakazywał swoim synom i swemu domowi po sobie, aby strzegli drogi PANA oraz czynili sprawiedliwość i sąd; aby PAN sprowadził na Abrahama to, co mu powiedział.

Miało być pobożne szkolenie na drogach Pana lub, jak to ujmuje Nowy Testament:

Efez. 4:6 A wy, ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, lecz wychowujcie je w karności i w napominaniu Pana.

Drugi sakrament

4) W czasach Mojżesza dodano drugi sakrament – Paschę. Obydwa dotyczyły przelania krwi i oczywiście wskazywały na jedną wielką i ostateczną ofiarę naszego Zbawiciela, Pana Jezusa Chrystusa.

1 Kor. 5:7 Chrystus bowiem, nasza Pascha, został ofiarowany za nas.

Teraz, gdy patrzymy wstecz, przelanie krwi nie jest już właściwe, więc chrzest zastępuje obrzezanie:

Kol. 2:11-12 11. W nim też zostaliście obrzezani obrzezaniem nie ręką uczynionym, lecz obrzezaniem Chrystusa, przez zrzucenie grzesznego ciała doczesnego; 12. Pogrzebani z nim w chrzcie, w którym też razem z nim zostaliście wskrzeszeni przez wiarę, która jest działaniem Boga, który go wskrzesił z martwych.

A Wieczerza Pańska zastępuje Paschę.
.

Zakres Przymierza

5) Stanowisko jest zatem takie: przez 2000 lat Kościół i przymierze obejmowały nie tylko wierzących, ale także ich młode nasienie. Wszystkie dzieci płci męskiej były obrzezane w ósmym dniu życia lub były traktowane jako odcięte od przymierza

1 Mojż. 17:14 A nieobrzezany mężczyzna, któremu nie obrzezano ciała jego napletka, ta dusza będzie wykluczona ze swego ludu, bo złamała moje przymierze.

Dorośli prozelici byli obrzezywani przy przyjęciu do Kościoła. Trwało to w Kościele aż do roku 60 n.e., gdyż czytamy o tych, którzy kontynuowali obrzezanie swoich dzieci podczas ostatniej wizyty Pawła w Jerozolimie.

Dzieje 21:20 Gdy to usłyszeli, chwalili Pana i powiedzieli: Widzisz, bracie, ile tysięcy Żydów uwierzyło, a wszyscy gorliwie trzymają się prawa.

Chrystus – Posłaniec Przymierza

6) Chrystus jest „posłańcem przymierza”  – przymierza zawartego z Abrahamem i jest „sługą obrzezania ze względu na prawdę Bożą, aby potwierdzić obietnice dane ojcom I aby poganie chwalili Boga za miłosierdzie” (Rzym. 15:8-9).

Mat. 3:1 Oto posyłam mego posłańca, który przygotuje drogę przed moim obliczem. I nagle przybędzie do swojej świątyni Pan, którego wy szukacie, Posłaniec przymierza, którego wy pragniecie. Oto przyjdzie, mówi PAN zastępów.

Jakie były cele przymierza? Właśnie to: aby był Bogiem dla Abrahama i jego potomstwa (por. 1 Mojż. 17:7). Czy zatem istnieje nakaz zniesienia tej uprzywilejowanej pozycji dzieci na warunkach nowego przymierza?
.

Dzieci Przymierza w Nowym Testamencie

Spróbujmy zatem dokonać przeglądu różnych wzmianek, mając na uwadze tę kwestię.

Mateusza 19:13-15

Mat. 19:13-15 13. Wtedy przyniesiono mu dzieci (παιδία  paidia – malutkie dzieci) aby położył na nie ręce i pomodlił się, ale uczniowie ich gromili. 14. Lecz Jezus powiedział:  Zostawcie dzieci i nie zabraniajcie im przychodzić do mnie, bo do takich należy królestwo niebieskie. 15. Położył na nie ręce i odszedł stamtąd.

Widzimy tutaj postawę naszego Pana, gdy uczniowie stawiali opór. „Zostawcie dzieci i nie zabraniajcie im przychodzić do mnie, bo do takich należy królestwo niebieskie.”
.

Dzieje Apostolskie 2:37-39

Dzieje 2:37-39 37. A słysząc to, przerazili się do głębi serca i zapytali Piotra i pozostałych apostołów: Co mamy robić, mężowie bracia? 38. Wtedy Piotr powiedział do nich: Upamiętajcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na przebaczenie grzechów, a otrzymacie dar Ducha Świętego. 39. Obietnica ta bowiem dotyczy was, waszych dzieci (τέκνοις teknois – dzieci w pełni zależne od rodziców) i wszystkich, którzy są daleko, każdego, kogo powoła Pan, nasz Bóg.

Piotr głosi kazanie w dniu Pięćdziesiątnicy oraz w odpowiedzi na pytanie: „Mężowie i bracia, co mamy czynić?” odpowiada: „Upamiętajcie  się i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa… Obietnica ta bowiem dotyczy was, waszych dzieci…”
/.

Dzieje Apostolskie 16:14-15

Dzieje 16:14-15 14. Przysłuchiwała się temu też pewna bogobojna kobieta, imieniem Lidia, z miasta Tiatyry, sprzedająca purpurę, której to serce otworzył Pan, aby uważnie słuchała tego, co mówił Paweł. 15. A gdy została ochrzczona razem ze swoim domem (οἶκος oikos – rodzina w linii pokoleń), poprosiła: Jeśli uznaliście mnie za wierną Panu, wejdźcie do mojego domu i zamieszkajcie w nim. I wymogła to na nas.

Czytamy tutaj o pewnej Lidii, „której serce Pan otworzył, aby zważała na to, co było powiedziane o Pawle. A kiedy została ochrzczona i jej dom…”
.

Dzieje Apostolskie 16:30-34

Dzieje 16:30-34 30. A wyprowadziwszy ich z więzienia, powiedział: Panowie, co mam czynić, abym był zbawiony? 31. A oni odpowiedzieli: Uwierz w Pana Jezusa Chrystusa, a będziesz zbawiony, ty i twój dom (οἶκός oikos – rodzina w linii pokoleń). 32. I głosili słowo Pańskie jemu i wszystkim jego domownikom. 33. Tej samej godziny w nocy wziął ich ze sobą, obmył ich rany i natychmiast się ochrzcił, on i wszyscy jego domownicy. 34. Wprowadził ich do swego domu, zastawił przed nimi stół i weselił się, uwierzywszy (πεπιστευκὼς pepisteukos – liczba pojedyncza!) Bogu z całym swoim domem.

Następnie w historii o strażniku więziennym w Filippi zadaje mu pytanie: „Panowie, co mam czynić, abym był zbawiony? A oni odpowiedzieli: Uwierz w Pana Jezusa Chrystusa, a będziesz zbawiony, ty i twój dom. I głosili słowo Pańskie jemu i wszystkim jego domownikom i natychmiast się ochrzcił, on i wszyscy jego domownicy. […] i [on] weselił się, uwierzywszy Bogu z całym swoim domem.”.

Uwaga: strażnik więzienny pyta: „Co mam zrobić…”, ale odpowiedź dotyczy jego domu, więc widzimy, że cała rodzina została ochrzczona, ale to on, w liczbie pojedynczej, uwierzył. (πεπιστευκὼς pepisteukos ).
.

1 Koryntian 1:16

1 Kor. 1:16 Ochrzciłem też dom (οἶκον  oikon – rodzina w linii pokoleń) Stefanasa. Poza tym nie wiem, czy ochrzciłem jeszcze kogoś.

„ochrzciłem także dom Stefana”. Mamy tu trzeci przykład chrztu domowego.

1 Koryntian 7:14

1 Kor. 7:14 Mąż niewierzący bowiem jest uświęcony przez żonę, a żona niewierząca uświęcona jest przez męża. Inaczej wasze dzieci (τέκνα tekna – dzieci w pełni zależne od rodziców) byłyby nieczyste, teraz zaś są święte.

„…Inaczej wasze dzieci byłyby nieczyste, teraz zaś są święte.” Dzieci przymierza zajmują szczególną pozycję przed Bogiem. Trwa debata na temat tego, co dokładnie oznacza „święty” w tym fragmencie, ale sugeruję, że poniższe teksty rzucają pewne światło na tę kwestię. W Księdze Ezechiela 16:21 Bóg skarży się: „Zabiłeś moje dzieci…”, a w Księdze Malachiasza 2:13-15 gani rozwód, „aby mógł szukać pobożnego nasienia”.

Efezjan 6:1-3 / Kolosan 3:20

Efez. 6:1-3 1. Dzieci (τέκνα  tekna– dzieci w pełni zależne od rodziców), bądźcie posłuszne waszym rodzicom w Panu, bo jest to sprawiedliwe. 2. Czcij swego ojca i matkę – jest to pierwsze przykazanie z obietnicą; 3. Aby ci się dobrze powodziło i abyś długo żył na ziemi.
.
Kol. 3:20 Dzieci (τέκνα  tekna– dzieci w pełni zależne od rodziców) bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim, to bowiem podoba się Panu.

Do kogo są adresowane te dwa listy? W pierwszym brzmi ono: „do świętych, którzy są w Efezie, i do wiernych w Chrystusie Jezusie” (Efez. 1:1); a w drugim: „Do świętych i wiernych braci w Chrystusie, którzy są w Kolosach”. Widzimy, jak pouczenia są wydawane mężom, żonom, panom, sługom i dzieciom. Wszyscy są traktowani jednakowo jako członkowie Kościoła!
.

Dyskusja

Powiedzmy sobie teraz jasno. Nie twierdzi się, że teksty te dowodzą chrztu niemowląt. Nie wiemy, czy w domostwach Stefanasa, Lidii i strażnika więziennego z Filippi znajdowały się dzieci, chociaż istnieje duże prawdopodobieństwo, że jedno lub więcej ich miało.

Głoszone jest następujące stwierdzenie: dzieci członków Kościoła w ramach Starego Przymierza były również traktowane jak członkowie Kościoła, a mężczyźni otrzymywali sakrament obrzezania. Nie ma dowodów na to, że przywilej ten został odebrany na mocy nowego przymierza; a przypadkowe wzmianki Nowego Testamentu są całkowicie zgodne z ich członkostwem i wynikającym z niego chrztem.

Mówiąc negatywnie, możemy rozsądnie poprosić naszych braci baptystów, kładących nacisk na indywidualne upamiętanie i wiarę, aby powiedzieli, co w ich systemie i praktyce odpowiada trzem chrztom domowym wspomnianym powyżej?

Możemy podsumować to, co powiedzieliśmy, uznając, że Bóg jest suwerenny w zbawieniu. Jednak podoba Mu się używanie środków do osiągnięcia Swoich celów, a Jego łaskawym i miłosiernym postanowieniem jest normalne powoływanie Swoich wybranych na linii przymierza.

  • Widzimy to w linii Seta w porównaniu z linią Kaina.
    .
  • Nie widzimy na przykład, aby wybory przebiegały pozornie losowo pomiędzy dwiema liniami.

Nie oznacza to oczywiście, że cała linia przymierza zostanie zbawiona — wśród Setytów wydaje się, że większość odpadła. Nie oznacza to też, że Bóg nie może w żadnym momencie rozpocząć nowej linii przymierza; ponieważ widzimy dokładnie, że dzieje się to we wszystkich działaniach misyjnych.

Słyszałem o holenderskich Reformowanych ludziach, którzy mogą prześledzić swoje korzenie 400 lub 450 lat wstecz i twierdzą, że w każdym pokoleniu byli tacy, którzy wzywali imienia Pana.

W starej dyspensacji znakiem linii przymierza było obrzezanie; w nowej Chrzest. Całkowicie zgadza się to z tym, że powinniśmy spodziewać się chrztu naszego dziecięcego nasienia — i wszystkie dowody na to wskazują. Linia Sema biegła przez Abrahama do patriarchów, a tym samym do całego Izraela. Większość z nas na Zachodzie to Jafetyci. Właściwe jest, abyśmy pod tym względem, podobnie jak pod każdym innym względem, mieszkali w namiotach Sema!
.

Wniosek

Do tego momentu staraliśmy się przedstawiać prawdę w pozytywny sposób. Pozostaje jedynie rozważyć zarzuty wobec pedo-chrztu i wyciągnąć z całej dyskusji pewne praktyczne wnioski.

Na podstawie, źródło

Przypisy

[1] Konfesja Westminsterska 28:4
[2] por. 1 Mojż. 17:8; 2 Mojż. 6:7; 3 Mojż. 22:33; 25:38; 26:12; 29:45; 4 Mojż. 15:41; Jer. 7:23; 11:4; 24:7; 30:22; 31:1, 33; 32:28; Ezech. 11:20; 14:11; 37:23, 27; Zach. 8:8; 2 Kor. 6:16; Hebr. 8:10; Obj. 21:7, 3;

Zobacz w temacie

 

Print Friendly, PDF & Email