Chrzest Jezusa a credo baptyzm

Argument anabaptystów

W czasie dyskusji nad zasadnością chrztu dzieci, która jasno wynika z Pisma, przeciwnicy tej doktryny, zarówno odrodzeni (Reformowani baptyści) jak i nieodrodzeni (neo-ewangelicy) posługują się szeregiem identycznych argumentów. Głównym “dowodem” osób wyznających jedynie chrzest dorosłych zwany chrztem wiary oraz odrzucających chrzest wodny w wieku niemowlęcym jest brak wyraźnego fragmentu

Pisma nakazującego chrzest dzieci lub też opisującego taką praktykę (idąc tą logiką należy odmówić spożywania Wieczerzy Pańskiej wszystkim kobietom, ponieważ nie znajdziemy w Słowie ani nakazu ani przykładu kobiet uczestniczących w Wieczerzy 🙂 ).

Tak chrzest dzieci jak i dopuszczanie kobiet do Wieczerzy, choć nieregulowane jednym fragmentem Pisma wynika z zasady dobrej i koniecznej konsekwencji, czyli wnioskowania dedukcyjnego opartego o szereg biblijnych przesłanek, o czym pisaliśmy wcześniej (patrz tutaj) Jednakże anabaptyści podają jeszcze jeden powód konieczności chrztu wyłącznie dorosłych. Odwołują się do zasady uczniostwa wynikającej z wnioskowania na podstawie analogii, brzmi on tak:

“Ponieważ jesteśmy wezwani do naśladowania Jezusa oraz Jezus został ochrzczony wodą w wieku dorosłym, należy chrzcić wyłącznie osoby dorosłe“

Argument ten jest całkowicie niezasadny, ponieważ nie wskazuje na znaczenie chrztu Jezusa, który był wyjątkowym chrztem w całej historii świata. Stąd nie ma mowy o pełnej analogii i naśladownictwie. Czym zatem był chrzest Jezusa i do czego się odnosił?

Rozważmy tę kwestię.

---

Doktryna Jana i rytuał towarzyszący

Zacznijmy od misji Jana Chrzciciela. Kwestią istotną jest zrozumienie czym był chrzest Jana. Otóż nieco wcześniej, w wersecie 11 czytamy o doktrynie głoszonej przez Jana oraz o rytuale temu towarzyszącym.

Zanim jednak określony zostanie zakres nauczania i znaczenie rytuału chrztu Janowego należy poczynić starania w obaleniu promowanej przez neo-ewangelików legalistycznej herezji. Jan nie wzywał do zaprzestania grzechów czy też zadośćuczynienia za grzechy, co jest powszechną interpretacją tego tekstu, posłuchajmy czego naucza “największy teolog naszych czasów” w odniesieniu do chrztu Jana:

“Opamiętanie oznacza odwrócenie się od grzechów […] Zwróć uwagę, że Jan nakazuje postrzeganie uczynków jako „owoców” opamiętania.” – John MacArthur, Komentarz do NT, Gdańsk 2015 s. 124

Otóż faryzeusze jak nikt inny przestrzegali uczynków Prawa. Można pokusić się nawet o stwierdzenie, że mieli na tym punkcie obsesję

1. Wierzyli, że przestrzeganie uczynków zapewni im zbawienie (Mat. 9:14; 23:23; 12:2; Dzieje 15:1, 5; 21:20-21, 24; Filip. 3:5)
   .
2. Potwierdza to Paweł, który był faryzeuszem, członkiem stronnictwa w najbardziej rygorystyczny sposób przestrzegającego Prawa. Paweł daje o sobie świadectwo, że sam w sobie nie widział niczego, co zasługiwałoby na potępienie, mając na względzie przestrzegania uczynków najsurowszego pod tym względem stronnictwa religijnego: żyłem według zasad najsurowszego stronnictwa naszej religii jako faryzeusz (Dzieje 26:5).
   .
3. Dalej Paweł sam o osobie mówi, że jako faryzeusz posiadał nienaganną, opartą o Prawo sprawiedliwość co do sprawiedliwości opartej na prawie – nienaganny (Filip. 3:6).

Teraz to, co sugeruje błędna interpretacja tekstu, jest logicznie niespójne, ponieważ jeśli faryzeusze co do przestrzegania uczynków Prawa byli nienaganni, jakżeż Jan Chrzciciel mógł ich wzywać do wydawania owoców upamiętania rozumianych jako dobre uczynki wynikające z Prawa? W tym ujęciu faryzeusze mieliby wszelkie powody uważać siebie samych w świetle Prawa za posiadających dobre uczynki.

Jan potępiał ten sposób rozumowania aż nadto dosadnie, nazywając dobrouczynkowców plemieniem żmijowym, czyli potomstwem diabła. Odmówił chrztu faryzeuszom, ponieważ, choć wydawali wszelkie dobre uczynki w postaci przestrzegania Prawa, nie rozumieli Ewangelii o Mesjaszu, jaką Jan głosił. Nie mogli także uwierzyć w Jezusa Chrystusa, ponieważ byli przekonani iż zbawienie należy się im ze względu na genetyczne spokrewnienie z Abrahamem (Mat. 3:9). Dla nich chrzest Jana był kolejnym legalistycznym zabiegiem, dowodzącym ich rytualnej prawowierności i skrupulatności, w przedziwny sposób łącząc swoją opartą o Prawo sprawiedliwość z koligacją z Abrahamem.

Jan bez ogródek nazwał ich po imieniu: Plemię żmijowe, któż was ostrzegł, żebyście uciekali przed nadchodzącym gniewem? (Mat. 3:7) i zalecił upamiętanie, czyli wiarę w Mesjasza: Wydajcie więc owoce godne upamiętania (werset 8). Skąd wiemy, że do tego wzywał Jan? Mamy ku temu trzy przesłanki: dwie gramatyczne oraz bezpośrednie wyjaśnienie.

1. Greckim słowem użytym w tekście jest μετάνοια metanoia, a odnosi się ono do zmiany myślenia. Jan wzywał do porzucenia starego myślenia, czyli przekonania o zbawieniu z dobrych uczynków przeciwstawiając mu owoc upamiętania, czyli wiarę w Jezusa Chrystusa.
   .
2. Tekst oryginalny nie mówi o owocach jako wielu, lecz o jednym owocu –  καρπὸν karpon to liczba pojedyncza rzeczownika a nie liczba mnoga, stąd odnosi się do jednej konkretnej rzeczy, do zmiany myślenia względem jednego podmiotu
   .
3. Zmiana myślenia dotyczyła konkretnie osoby nadchodzącego Mesjasza, o czym czytamy w Dziejach Apostolskich, które jednoznacznie oddają treść kazań Jana Chrzciciela: Jan chrzcił chrztem upamiętania, mówiąc ludziom, aby uwierzyli w Tego, który przyjdzie po nim, to znaczy w Jezusa Chrystusa. (Dzieje 19:4)

Jan chrzcił chrztem upamiętania, czyli chrzest fizycznie reprezentował upamiętanie, był tego namacalnym znakiem. Owoc upamiętania to uwierzenie w Tego, który przyjdzie po nim, to znaczy w Jezusa Chrystusa. Zaś chrzest wodny Jana symbolizował to upamiętanie, czyli zmianę paradygmatu i odejście od legalizmu na rzecz wiary: Ja was chrzczę wodą ku upamiętaniu (Mat. 3:11). Upamiętanie oznacza wiarę w nadchodzącego Chrystusa, a rytuał chrztu wodą był symbolicznym, widocznym wyrazem tej zmiany myślenia. Możemy nawet odtworzyć wezwanie do upamiętania:

“Kto uwierzy w nadchodzącego po mnie Mesjasza jako jedyną drogę do Boga i porzuci swój legalizm, zostanie ochrzczony wodą”

Owocem upamiętania jest wiara w Jezusa Chrystusa, chrzest wodny to rytuał towarzyszący zmianie myślenia. Ci, którzy porzucali dobre uczynki jako podstawę zbawienia, wyznawali Chrystusa jako Mesjasza, czyli tego, który był Odkupicielem – byli chrzczeni wodą.

Oczywistą konsekwencją metanoi, zmiany myślenia, jest skrucha, czyli rozpoznanie ogromu wewnętrznej winy, dlatego też chrzczeni wyznawali swoje grzechy (Mat. 3:6; 1 Jana 1:9). W ten sposób Jan Chrzciciel wypełniał swoją wielką misję: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Pana, prostujcie jego ścieżki. (Marek 1:3)

“Wierzyć Ewangelii, to wierzyć, że „Chrystus umarł za nasze grzechy”. Wiąże się to ze zmianą myślenia zarówno o Chrystusie, jak i o nas samych. Tych dwóch rzeczy nie da się rozdzielić, ponieważ są one częścią jednego sądu logicznego. Nie jesteśmy zbawieni przez wiarę w argument, że „Chrystus umarł”. Jesteśmy zbawieni przez Ewangelię, która zawiera stwierdzenie: „Chrystus umarł za nasze grzechy”.
.
Akt wiary jest aktem upamiętania. Fakt, że Ewangelia Jana nie używa słowa „upamiętać się”, ale używa słowa „wierzyć” – fakt, który Zane Hodges bardzo podkreślał – nie oznacza, że upamiętanie nie jest konieczne; oznacza to po prostu, że upamiętanie i wiara to ta sama rzecz” – John Robbins, Uczynki wiary według Johna MacArthura, źródło

---

Chrzest Jezusa

Chrzest Jezusa miał zupełnie inne, wyjątkowe znaczenie. Aby odszukać znaczenie chrztu wodnego Jezusa najpierw musimy wykluczyć powody, dla których Jezus nie mógł zostać ochrzczony “standardowym” chrztem Jana

Po pierwsze i przede wszystkim, Jezus Chrystus nie potrzebował upamiętania, czyli zmiany myślenia, tzn. uwierzenia w siebie, ponieważ chociaż był świadomy Swojej podwójnej istoty (Boskiej i ludzkiej) oraz Swej misji, to należy w Niego wierzyć jako w Boga

Jan 14:1 Niech się nie trwoży wasze serce. Wierzycie w Boga, wierzcie i we mnie.
.
Jan 8:24 Bo jeśli nie uwierzycie, że ja jestem, umrzecie w swoich grzechach.
.
Filip. 1:29 Gdyż wam dla Chrystusa dane jest nie tylko w niego wierzyć, ale też dla niego cierpieć;

Po drugie, Chrystus przyszedł wypełnić całe Prawo, aby Swoją sprawiedliwość przypisać wybranym grzesznikom, lecz nie musiał odwracać się od legalizmu

Mat. 5:17 Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić.
.
Jan 17:19 A ja za nich uświęcam samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie.
.
Rzym. 10:4 Końcem bowiem prawa jest Chrystus ku sprawiedliwości każdego, kto wierzy.

Po trzecie, Chrystus nie potrzebował też wyznania jakiegokolwiek grzechu, ponieważ Jezus Chrystus zawsze jest bezgrzeszny

Hebr. 4:15 Nie mamy bowiem najwyższego kapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz kuszonego we wszystkim podobnie jak my, ale bez grzechu.
.
2 Kor. 5:21 On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.
,
1 Jana 3:5 A wiecie, że on się objawił, aby zgładzić nasze grzechy, a w nim nie ma grzechu.

Żadne z kryteriów “standardowego” chrztu Jana nie dotyczyło Jezusa. Mimo wszystko Chrystus potrzebował tego chrztu i to w konkretnym celu.
.

---

Potrzeba Jana

Z całą pewnością wiemy, że Jan nie potrzebował upamiętania, odejścia od legalizmu i wyznania grzechów, ponieważ Jan wierzył w Mesjasza, był człowiekiem odrodzonym jeszcze w łonie swojej matki, Elżbiety, znał swoją misję. Jan należał do Boga, był dzieckiem przymierza i obietnicy, człowiekiem zbawionym, który nie potrzebował chrztu ku upamiętaniu.

Łuk. 1:15, 17 15. …zostanie napełniony Duchem Świętym już w łonie swojej matki. 17.  On bowiem pójdzie przed nim w duchu i mocy Eliasza, aby zwrócić serca ojców ku dzieciom, a opornych ku roztropności sprawiedliwych, aby przygotować Panu lud gotowy.

W zasadzie interpretacja wersetu 14 nie jest trudna. Wykluczając “standardowy chrzest Jana” musimy zwrócić uwagę na znamienne słowa samego Jana o chrzcie jaki czyni Jezus Chrystus. Chwilę wcześniej Jan zwrócił uwagę na różnicę jakości chrztu upamiętania i chrztu Duchem Świętym, który wykonuje Jezus Chrystus, który nigdy nikogo nie ochrzcił wodą (Jan 4:2). Werset 11 z Ew. Mat. informuje nas o tej różnicy jakości:

Mateusz 3:11 Ja was chrzczę wodą ku upamiętaniu ten zaś, który idzie za mną, jest mocniejszy ode mnie; nie jestem godny nosić mu obuwia. On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem.

Musimy pamiętać, że Jan Chrzciciel był świętym Starego Testamentu i jako taki nie posiadał pełni Ducha Świętego. Stąd Chrystus ogłosił, że Nie powstał z tych, którzy rodzą się z kobiet, większy od Jana Chrzciciela. Ale ten, kto jest najmniejszy w królestwie niebieskim, jest większy niż on. (Mat. 11:11). Dlaczego najmniejsi w królestwie niebieskim są więksi niż Jan Chrzciciel, chociaż jako człowiek był on największym człowiekiem wszechczasów (większym nawet od Marii, matki Jezusa, Piotra, Pawła, itd.)?

Otóż chrzest, czyli greckie βαπτίζω baptizo oznacza gruntowną zmianę podmiotu. W 4-tomowym dziele James Wilkinson Dale (1812-1881) zbadał absolutnie wszystkie instancje użycia słowa βαπτίζω baptizo tak w Piśmie jak i w literaturze antycznej. Definicja jaką podaje brzmi:

„Wszystko, co jest w stanie gruntownie zmienić charakter, stan lub właściwości jakiegokolwiek przedmiotu, jest w stanie ochrzcić ten przedmiot; a przez taką zmianę charakteru, stanu lub właściwości w rzeczywistości go ochrzci”.

Jan poprosił o chrzest Duchem Świętym, aby otrzymać gruntowną, duchową zmianę – większą miarę darów i łask Ducha Świętego od Jezusa Chrystusa. Stąd swój chrzest, rozumiany oczywiście jako fizyczny przejaw duchowej rzeczywistości, uznawał za nieporównywalny z tym, który zapewniał Chrystus w Nowej Dyspensacji.

Jednakże odpowiedź Chrystusa całkowicie zaskoczyła Jana.
.

---

Wspólne wypełnienie wszelkiej sprawiedliwości

Przede wszystkim należy zrozumieć, że Prawo nigdzie nie nakazywało chrztu wodnego, choć niektórzy komentatorzy tułają się po różnych dziwnych zakątkach w poszukiwaniu potwierdzenia swojej doktryny (jedni mówią, że w tym właśnie momencie Chrystus ustanowił nowe Prawo, aby je spełnić, inni wskazują na żydowskie tradycje rytualnego oczyszczenia, czyli “mikvah“).

Jednak Pismo nie potwierdza istnienia takiego rytu, nie jest to zatem część niezbędnej do zbawienia sprawiedliwości, której wypełnienie należało do zadania Chrystusa po to, aby tą sprawiedliwość następnie przypisać wybranym do zbawienia, odrodzonym grzesznikom.

“W Starym Testamencie nie było żadnego szczególnego przykazania, które by tego wymagało“ – Dr Barnes, Komentarz do NT źródło

Skoro doskonałe Prawo nie zawierało żadnego nakazu chrztu wodnego, chrzest wodny Chrystusa nie stanowił niezbędnego elementu przypisywanej grzesznikowi sprawiedliwości, ponieważ żadne Prawo tego nie wymagało. Mimo tego “największy teolog naszych czasów” ogłasza beztrosko:

“Ten akt chrztu był niezbędną częścią sprawiedliwości, którą Bóg dał grzesznikom.” – John MacArthur, Komentarz do NT, Gdańsk 2015 s. 125

Jest to tym bardziej oczywiste, gdy zwrócimy uwagę na fakt, że Jezus nie powiedział: “godzi się mi wypełnić wszelką sprawiedliwość”. Powiedział za to “godzi się nam”. Użyty zaimek osobowy ἡμῖν hymin nie pozostawia tu żadnych wątpliwości – jest on liczby mnogiej i odnosi dzieło wypełnienia sprawiedliwości tak do administrującego rytuałem Jana jak i do Chrystusa. Zatem stosując błędną logikę należałoby by uznać, że grzesznikom przypisywana jest sprawiedliwość Jana tak samo jak sprawiedliwość Chrystusa. Konsekwencje tego błędu są katastrofalne.

Tu warto zadać pytanie: w jaki sposób wyświęcano kapłanów lub Lewitów? Księga Liczb mówi:

4 Mojż. 8:6-7  6. Weź Lewitów spośród synów Izraela i oczyść ich. 7. I tak postąpisz z nimi, aby ich oczyścić: Pokrop ich wodą oczyszczenia….

---

Znaczenie chrztu Jezusa

Nie ulega wątpliwości, że Jezus Chrystus wskazał na chrzest wodny jako konieczny element chrześcijańskiej religii, a wszyscy, którzy należą do Chrystusa powinni zostać ochrzczeni wodą. Jednakże argument wieku dojrzałego jako niezbędnego wymogu chrztu wodnego absolutnie nie pasuje do wyjątkowego znaczenia chrztu Jezusa Chrystusa. Administratorem chrztu był Jan zwany Chrzcicielem. Kim był ten człowiek i jakie to miało znaczenie?

1) Był to syn kapłana Zachariasza

Łuk. 1:5  Za dni Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan imieniem Zachariasz, ze zmiany Abiasza. Miał on za żonę jedną z córek Aarona, której na imię było Elżbieta.

2) Był także prorokiem

Mat. 11:9 Ale co wyszliście zobaczyć? Proroka? Owszem, mówię wam, nawet więcej niż proroka.

3) Prorok dokonywał namaszczenia na króla. Prorok Samuel namaścił Dawida (typ Chrystusa) na króla

1 Sam. 16:13 Samuel wziął więc róg z oliwą i namaścił go pośród jego braci. I od tego dnia Duch PANA zstępował na Dawida. Samuel zaś wstał i poszedł do Rama.

Król Dawid, starotestamentowy typ Chrystusa, miał 30 lat, gdy zaczął panować, tak samo jak Chrystus w czasie chrztu wodnego, więc możemy mówić o intronizacji (Chrystus urodził się Królem Izraela)

2 Sam. 5:4 Dawid miał trzydzieści lat, gdy zaczął królować
.
Łuk. 3:22 A Jezus miał około trzydziestu lat.

4) Kapłan namaszczał kapłanów. Aaron namaszcza synów na kapłanów

2 Mojż. 29:7 Następnie weźmiesz olejek do namaszczenia i wylejesz na jego głowę, i namaścisz go.
.
3 Mojż. 21:10 Najwyższy kapłan wśród swoich braci, na którego głowę została wylana oliwa namaszczenia i który został poświęcony, aby wkładać na siebie święte szaty, nie będzie odsłaniał swej głowy i nie rozedrze swoich szat;

Służba kapłana dotyczyła przebłagania

3 Mojż. 16:32 A dokona przebłagania kapłan, który jest namaszczony i poświęcony do pełnienia służby na miejsce swego ojca, a włoży lniane szaty, szaty święte;

Najwyższy kapłan reprezentuje najwyższą władzę w Świątyni, a jego decyzje mają charakter ostateczny, bo to najwyższy autorytet w sprawach Bożych

2 Kronik 19:11 A oto najwyższy kapłan Amariasz będzie postawiony nad wami we wszystkich sprawach PANA

Również najwyższy kapłan decydował o tym, kto będzie mógł przebywać przed Panem, także w Świątyni

4 Mojż. 27:21 Będzie on stawał przed kapłanem Eleazarem, aby ten za niego radził się przed PANEM za pośrednictwem sądu Urim. Na jego rozkaz będą wychodzić i na jego rozkaz będą wchodzić – on, a z nim wszyscy synowie Izraela, całe zgromadzenie.

Urząd kapłana, także najwyższego kapłana, mógł sprawować mężczyzna, który osiągnął wiek 30 lat, a Chrystus miał trzydzieści lat w czasie chrztu wodą

4 Mojż. 4:2-3 2. Policz synów Kehata spośród synów Lewiego według ich rodzin i według domów ich ojców; 3. Od trzydziestego roku życia wzwyż aż do pięćdziesiątego roku życia; wszystkich, którzy są zdolni do służby, aby wykonywali pracę w Namiocie Zgromadzenia.
.
Łuk. 3:22 A Jezus miał około trzydziestu lat.

W przypadku Chrystusa widzimy, że to Bóg Ojciec namaszcza Syna Bożego na urząd arcykapłański, natomiast rzeczywistość chrztu wodą jakiego dokonał Jan była jedynie tego fizyczną reprezentacją. Potwierdza to werset 17 z Ew. Marka 3

Hebr. 5:4-5  A nikt sam sobie nie bierze tej godności, tylko ten, który zostaje powołany przez Boga, tak jak Aaron. 5. Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył chwałą, aby stać się najwyższym kapłanem, ale ten, który powiedział do niego: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.
.
Marek 3:17 I rozległ się głos z nieba: To jest mój umiłowany Syn…

5) Jezus Chrystus jest prorokiem, a Służbę głoszenia Słowa Bożego Jezus rozpoczął po chrzcie Janowym. Tym samym łączy w sobie trzy urzędy: kapłana, proroka i króla

Dzieje 3:22 Mojżesz bowiem powiedział do ojców: Proroka jak ja wzbudzi wam Pan, wasz Bóg, spośród waszych braci. Jego będziecie słuchać we wszystkim, co wam powie
.
Marek 1:14 Lecz potem, gdy Jan został wtrącony do więzienia, Jezus przyszedł do Galilei, głosząc ewangelię królestwa Bożego

6) Duch Święty zstąpił na Chrystusa namaszczając go do realizacji Jego potrójnego urzędu

Marek 3:16 Otworzyły mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębica i przychodzącego na niego.
.
Dzieje 10:37-38 37. Wy wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. 38. Jak Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą Jezusa z Nazaretu, który chodził, czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkich opanowanych przez diabła, bo Bóg był z nim.

---

Potwierdzenie znaczenia chrztu przez samego Jezusa

Teraz możemy zademonstrować, że znaczenie chrztu wodnego Jezusa miało potrójny charakter: powołania na urząd Arcykapłana, Króla i Proroka. Zwróćmy uwagę na zachowanie Chrystusa w Świątyni w Jerozolimie, obiekcje wobec tego zachowania oraz pytanie Jezusa, które wytrąciło wszystkie argumenty oponentów.

Mat. 21:12-13 12. Wtedy Jezus wszedł do świątyni Boga i wypędził wszystkich sprzedających i kupujących w świątyni; poprzewracał stoły wymieniających pieniądze i stołki sprzedających gołębie. 13. I powiedział im: Jest napisane: Mój dom będzie nazwany domem modlitwy, a wy zrobiliście z niego jaskinię zbójców.

Tego mógł dokonać jedynie Arcykapłan, który decydował o sprawach Świątyni, także kto mógł w niej przebywać i jak się zachowywać (2 Kronik 19:11; 4 Mojż. 27:21) Ponieważ Żydzi posiadali swojego arcykapłana i nie uznawali Chrystusa, zadali konkretne pytanie mające na celu doprowadzenie do Jego uśmiercenia i tym samym pozbycia się problemu:

Marek 11:18 A słyszeli to uczeni w Piśmie i naczelni kapłani i szukali sposobu, jak by go zgładzić. Bali się go bowiem, dlatego że cały lud zdumiewał się jego nauką.
.
Mat. 21:23 A gdy przyszedł do świątyni i nauczał, podeszli do niego naczelni kapłani i starsi ludu, pytając: Jakim prawem to czynisz? I kto dał ci tę władzę?

Pytanie zadali reprezentacji władzy religijnej, czyli naczelni kapłani oraz reprezentanci władzy “świeckiej”, czyli starsi ludu. Pytali zarówno o prawo Kapłańskie jak i Królewskie. Kto dał taką władzę Chrystusowi, aby decydować o sprawach Świątyni oraz o biznesie, jaki prowadzili w niej sprzedawcy? Odpowiedź Chrystusa jest nie tylko oszałamiająca, ale całkowicie niszcząca skrzętnie uknuty podstęp. Chrystus odpowiada pytaniem:

Mat. 21:24-27 24. A Jezus im odpowiedział: I ja was spytam o pewną rzecz. Jeśli mi odpowiecie, i ja wam powiem, jakim prawem to czynię. 25. Skąd pochodził chrzest Jana? Z nieba czy od ludzi?

Dlaczego Chrystus odwołał się do chrztu Jana? Został tam ustanowiony przez Boga Arcykapłanem i Królem, gdyż chrzest Jana był potwierdzeniem tego niebiańskiego ustanowienia! Chrystus miał wszelkie prawa do zarządzania tak Świątynią jak biznesem prowadzonym w Izraelu i nikt nie mógł zakwestionować tego, ani lokalni reprezentanci arcykapłana żydowskiego, ani starsi, reprezentujący władzę “świecką”. Oto praktyczna aplikacja chrztu Janowego, którą słyszymy z ust wcielonego Słowa, czyli Chrystusa. Nie może zatem być mowy o pomyłce egzegetycznej.

Czytamy dalej, że Żydzi byli bezradni. Gdyby bowiem wierzyli, że chrzest Jana jest z nieba, dowodem tej wiary byłoby całkowite poddanie się Jezusowi Chrystusowi jako Królowi Izraela i Najwyższemu kapłanowi religii.

24. …A oni zastanawiali się między sobą i mówili: Jeśli powiemy, że z nieba, zapyta nas: Czemu więc mu nie uwierzyliście?

Z drugiej strony nie mogli zaprzeczyć, iż Jan był prorokiem i miał wszelkie prawa do powołania Chrystusa na urząd Króla i Najwyższego kapłana. Zostaliby wtedy zabici przez tłum.

26. Jeśli zaś powiemy, że od ludzi – boimy się tłumu, bo wszyscy uważają Jana za proroka

Obie strony, władza świecka i religijna, złożyły broń, oczywiście czasowo. Chrystus przecież musiał zostać ukrzyżowany.

27. Odpowiedzieli więc Jezusowi: Nie wiemy. On również im odpowiedział: I ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię.

---

Wnioski

Chrzest Chrystusa w wieku 30 lat nie stanowi analogii do naśladowania w tym sensie, iż odbył się on, gdy Pan był dorosły. Warto zwrócić uwagę, że nie towarzyszyło mu też żadne wyznanie wiary, wyznanie grzechów, co całkowicie burzy analogię budowaną przez anabaptystów, gdzie chrzest nazywany jest chrztem wiary. Pokropienie wodą Chrystusa dotyczyło wypełnienia wszelkiej sprawiedliwości przez Jana i Jezusa, namaszczenia tego ostatniego na Króla i Arcykapłana (namaszczenie na Proroka uczynione zostało bez udziału Jana, gdyż uczynił to osobiście Bóg poprzez Ducha Świętego). Chrzest był fizycznym przejawem gruntownej zmiany Jego statusu prawnego.

Chrześcijański chrzest wodny nie ma z tym nic wspólnego – nikt nie zostaje powołany na żaden urząd w ten sposób. Było to wyjątkowe wydarzenie i dotyczyło jedynie Mesjasza. W Kościele jest tylko jeden Król, Jeden Arcykapłan i Jeden Prorok. Człowiek Jezus Chrystus, Jednorodzony Bóg, Syn Boga żywego. Chrystus nie pozostawił nam przykładu do naśladowania w tym sensie, że należy czynić chrzest wodny w wieku dorosłym.

---

Zobacz w temacie

• Chrzest niemowląt a zasada dobrej i koniecznej konsekwencji
• Żmije w pieluchach
• Chrzest niemowląt i Suwerenna Łaska – klasyczna pozycja Reformowana
• Chrzest: czy baptizo oznacza zanurzenie?
• Siedem dodatkowych argumentów za chrztem dzieci

• Chrzest Duchem Świętym
• Chrzest w Duchu a napełnienie Duchem Świętym
• Chrzest w Duchu Świętym a zbawienie
  .
• Grzech pierworodny
• Sola Scriptura a uniwersalne zbawienie nienarodzonych dzieci
• Czy jesteś katolikiem?
  .
• Mat. 3:10-12 Zanurzeni w ogniu