Obrzezanie serca

utworzone przez | paź 7, 2019 | Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia systematyczna

Podstępny szept węża

Pewien zatwardzony przez Boga człowiek stwierdził stanowczo, że przed okresem Nowego Przymierza, czyli w Starym Testamencie i wcześniej, ludzie byli zbawiani w nieco inny sposób niż obecnie. Konkretnie stał twardo na pozycji, że:

a. Duch Święty nie przebywał w wierzących;
b. wierzący nie byli narodzeni z góry;
c. nie byli oni ożywieni duchowo za życia (bez Ducha Świętego człowiek jest duchowo martwy);
d. nie byli ożywieni duchowo nawet po śmierci – przebywając w w Raju, byli oni na wpół martwi;
e. w związku z tym zbawieni byli częściowo z łaski a częściowo z uczynków.

Implikacje powyższej nauki są tragiczne, ponieważ w takim razie ci, co do których mamy pewność, że znaleźli się ostatecznie w obecności Bożej (jak Abraham, Izaak, Jakub, por. Mat. 22:32; Marek 12:26-27; Łuk. 20:37-38), za życia, byli martwi duchowo, cieleśni, natomiast po śmierci fizycznej znajdowali się w jakimś rodzaju letargu, ich wiara zaś nie była dziełem przebywającego w nich Ducha Świętego, lecz formą autosugestii, samozaprogramowaniem skierowanym w stronę Boga, sama ofiara Chrystusa zaś była dla nich niewystarczająca (herezja zatracenia).

Poniżej refutacja tej podstępnej nauki:

Duch Święty nie przebywał w wierzących?

Fałsz: Apostoł Piotr stwierdza jednoznacznie, że Duch Święty przebywał w wierzących przed Nowym Przymierzem:

1 Piotra 1:11 Badali oni [prorocy przed Nowym Przymierzem], na jaką i jakiego rodzaju porę wskazywał Duch Chrystusa, który był w nich (ἐν αὐτοῖς en autois),

Zaraz jednak podniesie się skowyt, iż nie ma jednoznacznych przykładów, aby Duch Święty przebywał w człowieku tamtych czasów, lecz był On nad nim. Otóż warto tu zwrócić uwagę, że:

Po pierwsze, zgodnie z zasadą progresywnego objawienia, przesłanie Starego Testamentu interpretuje się przez naukę Nowego. Jeśli zatem Nowy Testament stwierdza jednoznacznie, że Duch Święty przebywał w osobach (greckie ἐν αὐτοῖς en autois), to tak rzeczywiście było. ἐν odnosi się do tego co jest wewnątrz czegoś innego – patrz obrazek poniżej. Więcej w lekcji o greckich przyimkach.

Po drugie w takim przypadku mielibyśmy do czynienia z sytuacją kuriozalną, gdyż Chrystus cytując księgę Izajasza wspominał, iż Duch Święty jest nad nim. Przyjmując heretycką logikę musielibyśmy uznać, iż Chrystus nie miał w sobie Ducha Świętego, co jest fałszem, ponieważ rozdział wcześniej czytamy o zstąpieniu Ducha na Jezusa, co jest jednoznaczne z przebywaniem Ducha wewnątrz człowieka a nie poza nim (por. Łuk. 3:22; Dzieje 10:44; 11:15; 19:6).

Zstąpienie Ducha na człowieka, czy też przebywanie Ducha nad człowiekiem jest tożsame z napełnieniem Duchem, czyli przebywaniem Ducha w człowieku:

Łuk.. 3:22 I zstąpił na niego Duch Święty w kształcie cielesnym jak gołębica, a z nieba rozległ się głos: Ty jesteś moim umiłowanym Synem, w tobie mam upodobanie.
.
Dzieje 10:44 A gdy jeszcze Piotr mówił te słowa, Duch Święty zstąpił na wszystkich słuchających tej mowy.
.
Dzieje 11:15 A gdy zacząłem mówić, zstąpił na nich Duch Święty, tak jak na nas na początku.
.
Dzieje 19:6 A kiedy Paweł położył na nich ręce, zstąpił na nich Duch Święty i mówili językami, i prorokowali.
.
Łuk. 4:18 Duch Pana nade mną, ponieważ namaścił mnie, abym głosił ewangelię ubogim, posłał mnie, abym uzdrawiał skruszonych w sercu, abym uwięzionym zwiastował wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym uciśnionych wypuścił na wolność;
.
Cytując Izajasza:
.
Izaj. 61:1 Duch Pana BOGA jest nade mną, bo Jahwe mnie namaścił, abym głosił dobrą nowinę cichym, posłał mnie, abym opatrzył rany skruszonym w sercu, abym zwiastował uwięzionym wyzwolenie, a związanym otworzenie więzienia.

Namaszczenie oczywiście oznacza otrzymanie Ducha Świętego, które jest w wierzących a nie poza nimi: Ale to namaszczenie, które otrzymaliście od niego, pozostaje w was (Jan 2:27). Czy można sobie wyobrazić Chrystusa bez Ducha Świętego? To bluźnierstwo pierwszej kategorii, ponieważ Mesjasz miał w sobie Ducha bez miary: Ten bowiem, którego Bóg posłał, mówi słowa Boże, bo Bóg daje mu Ducha bez miary (Jan 3:34).

I tak dla przykładu Jozue był pełen Ducha Świętego: A Jozue, syn Nuna, był pełen Ducha mądrości (5 Mojż. 34:9), identycznie jak chrześcijanie posiadają Ducha mądrości: Prosząc, aby Bóg naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam Ducha mądrości (Efez. 1:17). Nie ma tu żadnej różnicy jakości.

Zresztą istnieje jednoznaczny fragment stwierdzający, że zbawieni posiadali w sobie Ducha Świętego, czego przykładem był Mojżesz:

Izaj. 63:11 Wówczas wspomniał dawne dni, Mojżesza i jego lud, mówiąc: Gdzież jest ten, który ich wyprowadził z morza, z pasterzem swojej trzody? Gdzież jest ten, który włożył w jego wnętrze swego Świętego Ducha.

Nawet starożytni poganie rozumieli, że Duch Święty mieszkał w człowieku, a przykładem tego jest wypowiedź króla Nabuchodonozora względem Daniela.

Dan. 4:8 Aż w końcu przyszedł przede mnie Daniel, którego imię brzmi Belteszassar, zgodnie z imieniem mojego boga, a w którym jest duch świętych bogów, i przed nim opowiedziałem sen;

Jan Chrzciciel, ostatni i zarazem największy prorok Starego Przymierza był pełen Ducha Świętego od łona matki.

Łuk. 16:16 Prawo i Prorocy byli do Jana. Odtąd jest głoszone królestwo Boże i każdy się do niego gwałtem wdziera.
.
Łuk. 1:15 Będzie bowiem wielki w oczach Pana. Nie będzie pił wina ani mocnego napoju i zostanie napełniony Duchem Świętym już w łonie swojej matki.

Wierzący nie byli narodzeni z góry?

Fałsz: Obrzezanie serca jest synonimem narodzenia z góry, a są to identyczne zakresowo związki frazeologiczne, czego dowodzą zakresy znaczeniowe, jakie obejmowane są przez oba z nich.
.

Obrzezanie serca jako ekwiwalent narodzenia z góry

Pozwólmy najpierw przemówić Słowu Bożemu tak, aby prawda została wyeksponowana przed naszymi oczami. Istotnym tutaj będzie zrozumienie, że ten sam system wierzeń może posiadać podwójne nazewnictwo. Nieważne zatem czy powiemy narodzony na nowo czy też narodzony z góry, ponieważ zawsze mamy na myśli to samo: Boże suwerenne i całkowicie niezależne od człowieka dzieło ożywienia istoty martwej duchowo, w której zrodzony nie ma absolutnie żadnego udziału ani wpływu, które skutkuje konkretnymi zmianami.
.

Istota doktryny narodzenia z góry

Jan 3:3 Odpowiedział mu Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Jeśli się ktoś nie narodzi na nowo (ἄνωθεν  anothen), nie może ujrzeć królestwa Bożego.

Skąd różne tłumaczenia powyższego wersu? Dlaczego jedne przekłady nauczają tutaj o narodzeniu na nowo inne zaś o narodzeniu z góry? Z pomocą przyjdzie nam słownik greki koine (greki wspólnej), gdzie odnośnie użytego w oryginale słowa czytamy: ἄνωθεν anothen – z góry, z nieba, od nowa, od początku, jeszcze raz, na nowo. Nieważne zatem jak ową doktrynę będziemy nazywać, istotnym jest zakres znaczeniowy, czyli sedno przekazu jaki ona w sobie zawiera.

  • mowa o nowej jakości życia:
    .
    Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego (Jan 3:5);
    .
    Lecz zostaliście obmyci, lecz zostaliście uświęceni, lecz zostaliście usprawiedliwieni w imię Pana Jezusa i przez Ducha naszego Boga (1 Kor. 6:11);
    .
  • sprawcą jest Bóg:
    .
    Którzy są narodzeni nie z krwi ani z woli ciała, ani z woli mężczyzny, ale z Boga.     (Jan 1:13);
    .
  • jest to dzieło o wymiarze duchowym:
    .
    Co się narodziło z ciała, jest ciałem, a co się narodziło z Ducha, jest duchem. (Jan 3:6);
    .
  • jest to kąpiel odrodzenia, zanurzenie w Duchu Świętym:
    .
    Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha (Jan 3:5);
    .
    Zbawił nas przez obmycie odrodzenia i odnowienie Ducha Świętego (Tyt. 3:5);
    .
    Lecz zostaliście obmyci…przez Ducha naszego Boga. (1 Kor. 611).
    .

Podsumowując krótko, zewnętrznym przejawem narodzenia z góry będzie upamiętanie z grzechów chroniące od Bożego gniewu, jaki będzie wylany na wszystkich niepokutujących grzeszników: Gdyż Bóg nie przeznaczył nas na gniew, lecz abyśmy otrzymali zbawienie przez naszego Pana Jezusa Chrystusa; (1 Tes. 5:9).
.

Pytanie Nikodema jako łącznik ze Starym Przymierzem

W tym momencie, śledząc narrację Apostoła Jana, zobaczymy wielce interesujące pytanie Nikodema i jeszcze ciekawszą odpowiedź Chrystusa Pana. Nikodem go zapytał: Jakże się to może stać? (Jan 3:9). Było to całkowicie szczere pytanie. Ten największy nauczyciel Izraela po prostu nie wiedział w jaki sposób można zostać na nowo narodzonym z góry. Jego system religijny nie zezwalał na Bożą suwerenność, ponieważ jako faryzeusz wierzył w wypracowane zbawienie z uczynków, gdzie to człowiek decydował o swoim losie poprzez odpowiedni rytualizm i zachowywanie przykazań Tory.

Wypowiedź Chrystusa burzyła światopogląd Nikodema, gdyż stwierdza wyraźnie, iż wejście do Królestwa Bożego, czyli zbawienie nie jest zależne od człowieka, lecz od Boga. Ale w naszym rozważaniu zwróćmy baczne oczy na odpowiedź Mesjasza: Odpowiedział mu Jezus: Ty jesteś nauczycielem w Izraelu, a tego nie wiesz? (Jan 3:10). Czy wcielony Bóg drwił z Nikodema? Bynajmniej. Raczej odnosząc się do jego funkcji największego nauczyciela Izraela (gr. ὁ διδάσκαλος τοῦ Ἰσραὴλ  ho didaskalos tou israel – ten Nauczyciel tegoż Izraela) zwrócił mu uwagę, iż wiedza ta powinna być mu znana (tego nie wiesz?).

Skąd? Oczywiście z kart Pisma Świętego Starego Testamentu (por. Mal. 2:7; 4:4).
.

Istota doktryny o obrzezaniu serca

5 Mojż. 30:6 Jahwe, twój Bóg, obrzeza twoje serce i serce twego potomstwa, abyś miłował PANA, swego Boga, z całego swego serca i całą swoją duszą, abyś żył;

Podobnie jak w przypadku rozmowy z Nikodemem mogliśmy zauważyć Obrzeżcie więc nieobrzezanie swojego serca i nie zatwardzajcie już swojego karku (5 Mojż. 10:16). Septuaginta tłumaczy mające charakter kohortatywny (napominający) słowo וּמַלְתֶּ֕ם umaltem – obrzeżcie – jako περιτέμνω peritemno w stronie medialnej, gdzie podmiot nie tylko działa, ale także jest poddany czynnikowi zewnętrznemu, który jest przyczyną danej akcji. Napomnienie Boże jest siłą sprawczą obrzezania serca. Zatem wypowiedź należy rozumieć jako akcję mającą swoje źródło w Bogu i wykonywaną przez podmiot.

  • mowa o nowej jakości życia:
    .
    I dam im jedno serce i jedną drogę, aby bali się mnie przez wszystkie dni, dla dobra ich samych i ich dzieci po nich. I zawrę z nimi wieczne przymierze, że się od nich nie odwrócę i nie przestanę im dobrze czynić, lecz włożę w ich serca moją bojaźń, aby nie odstępowali ode mnie. (Jer. 32:39-40);
    .
    Jahwe, twój Bóg, obrzeza twoje serce i serce twego potomstwa, abyś miłował PANA, swego Boga, z całego swego serca i całą swoją duszą, abyś żył (5 Mojż. 30:6);
    .
    sprawię, że będziecie chodzić według moich ustaw i będziecie przestrzegać moich sądów, i wykonywać je. (Ezech. 36:25-27);
    .
  • sprawcą jest Bóg:
    .
    Jahwe, twój Bóg, obrzeza twoje serce i serce twego potomstwa (5 Mojż. 30:6);
    .
    Włożę mego Ducha do waszego wnętrza i sprawię, że będziecie chodzić według moich ustaw i będziecie przestrzegać moich sądów, i wykonywać je. (Ezech. 36:25-27);
    .
  • jest to dzieło o wymiarze duchowym:
    .
    Dam im bowiem serce, aby mnie poznali, że ja jestem PAN. Oni będą moim ludem, a ja będę ich Bogiem, gdyż nawrócą się do mnie całym swoim sercem (Jer. 24:7);
    .
    Będziesz miłował PANA, swego Boga, całym swym sercem, całą swą duszą i z całej swej siły; (5 Mojż. 6:5);
    .
    Włożę mego Ducha do waszego wnętrza i sprawię, że będziecie chodzić według moich ustaw i będziecie przestrzegać moich sądów, i wykonywać je (Ezech. 36:25-27);
    .
  • jest to kąpiel odrodzenia, zanurzenie w Duchu Świętym:
    .
    I pokropię was czystą wodą, i będziecie czyści. Oczyszczę was ze wszystkich waszych nieczystości i ze wszystkich waszych bożków. I dam wam nowe serce, i włożę nowego Ducha do waszego wnętrza. Wyjmę serce kamienne z waszego ciała, a dam wam serce mięsiste. Włożę mego Ducha do waszego wnętrza i sprawię, że będziecie chodzić według moich ustaw i będziecie przestrzegać moich sądów, i wykonywać je (Ezech. 36:25-27).

Ponownie obserwujemy, że zewnętrznym przejawem tym razem obrzezania serca będzie upamiętanie z grzechów chroniące od Bożego gniewu jaki będzie wylany na wszystkich niepokutujących grzeszników: Obrzeżcie się dla PANA i usuńcie napletki waszych serc, Judejczycy i mieszkańcy Jerozolimy, aby moja zapalczywość nie wybuchła jak ogień i nie paliła się tak, że nikt nie zdoła jej zgasić z powodu zła waszych uczynków (Jer. 4:4).
.

Dwa synonimy

Zwróćmy teraz uwagę na to jak interpretuje obrzezanie Nowy Testament, co zgodnie z zasadą progresywnego objawienia jest dokładnym wytłumaczeniem rzeczywistości duchowej Starego Testamentu.

Po pierwsze, sam termin obrzezanie, rozumiany na sposób duchowy (nie chodzi o fizyczny zabieg), został przypisany wszystkim wierzącym, zaś jego skutkiem jest przypisanie doskonałej sprawiedliwości Chrystusa każdemu, kto je otrzymuje. Tym samym obrzezanie to posiadają wszyscy zbawieni, zaś argument Apostoła odnosi się właśnie do Kościoła Chrystusa. Wszyscy chrześcijanie są obrzezani na sposób duchowy:

Rzym. 4:11-12 11. I przyjął znak obrzezania jako pieczęć sprawiedliwości wiary, którą miał przed obrzezaniem, po to, aby był ojcem wszystkich nieobrzezanych wierzących, aby im też poczytana była sprawiedliwość 12. I aby był ojcem obrzezania, nie tylko tych, którzy są obrzezani, ale też tych, którzy chodzą śladami wiary naszego ojca Abrahama, którą miał przed obrzezaniem.

Po drugie, obrzezanie rozumiane jest jako wyzwolenie podmiotu z mocy grzesznego ciała w sensie soteriologicznym. O ile grzech jeszcze posiada swoje przejawy, to jednak sam człowiek, jego dusza, zostaje włączona w mistyczny sposób do ciała Chrystusa poprzez chrzest, co jest połączone z obietnicą pewności zmartwychwstania, środkiem zaś jego osiągnięcia jest wiara:

Kol. 2:11-12 11. W nim też zostaliście obrzezani obrzezaniem nie ręką uczynionym, lecz obrzezaniem Chrystusa, przez zrzucenie grzesznego ciała doczesnego; 12. Pogrzebani z nim w chrzcie, w którym też razem z nim zostaliście wskrzeszeni przez wiarę, która jest działaniem Boga, który go wskrzesił z martwych.

Według Nowego Testamentu następujące elementy są tożsame dla narodzenia z góry i obrzezania serca:

1) zrzucenie grzesznego ciała i włączenie do Ciała Chrystusa;
2) przypisanie sprawiedliwości;
3) wiara płynąca od Boga;
4) zmartwychwstanie.

Wnioski: narodzenie z góry, które realizowane jest przez kąpiel duchowego odrodzenia, jest jednocześnie obrzezaniem serca.
.

Nie byli oni ożywieni duchowo za życia?

Rzym. 2:28-29 28. Nie ten bowiem jest Żydem, kto jest Żydem na zewnątrz, ani nie to jest obrzezaniem, co jest na zewnątrz, na ciele; 29. Ale ten jest Żydem, kto jest nim wewnątrz, i to jest obrzezanie, co jest obrzezaniem serca, w duchu, nie w literze, którego chwała nie pochodzi od ludzi, lecz od Boga.

Jeśli upamiętanie jest możliwe bez odrodzenia Ducha Świętego, mamy tu do czynienia z nauką w prostej linii prowadzącą do zbawienia z uczynków. Bo jeśli ktokolwiek może przyjść do Boga o własnych siłach (tj. odwrócić się od swoich grzechów), poświadcza tym samym, że zanim to uczynił, było w nim duchowe życie umożliwiające dokonanie tego. Dusza takiego człowieka nie potrzebuje przemiany, gdyż jest zdatna produkować owoce miłe Bogu. Pozwólmy przemówić Janowi Kalwinowi:

Instytuty III, 3:6
.
Ale zanim przejdziemy dalej, użyteczne będzie jaśniejsze wyjaśnienie ustanowionej przez nas definicji. Musimy zbadać skruchę głównie pod trzema względami. Po pierwsze, kiedy nazywamy to „zwróceniem życia ku Bogu”, potrzebujemy przemiany, nie tylko w czynach zewnętrznych, ale w samej duszy. Dopiero gdy porzuci swoją dawną naturę, wyda owoce uczynków w harmonii z jej odnową. Prorok, chcąc wyrazić tę zmianę, zobowiązuje tych, których wzywa do pokuty, aby zdobyli nowe serce [Ezech. 18:31].
.
Dlatego Mojżesz zamierza pokazać, jak Izraelici mogą żałować i należycie zwrócić się do Pana, często nauczając, że dzieje się to „całym sercem” i „całą duszą” [5 Mojż.. 6: 5; 10:12; 30: 2, 6, 10]. To wyrażenie widzimy często powtarzane przez proroków [Jer. 24:7]. Mojżesz, nazywając to „obrzezaniem serca”, bada najgłębsze emocje [5 Mojż. 10:16; 30:6]. Żaden fragment jednak nie ujawnia lepiej prawdziwego charakteru pokuty niż Jer., rozdział. 4: „Jeśli chcesz powrócić, Izraelu”, mówi Pan, „to wróć do mnie … Zaorajcie swoje ugory i nie zasiewajcie [nasienia] między ciernie. Obrzeżcie się dla Pana i usuńcie napletki waszych serc”. 
.
Zobaczcie, jak oświadcza, że ​​nie osiągną niczego, podejmując pogoń za sprawiedliwością, chyba że niegodziwość zostanie przede wszystkim odrzucona z głębi ich serca. I aby ich dokładnie poruszyć, ostrzega ich, że to z Bogiem mają do czynienia, w którym nic się nie zmienia, bo nienawidzi rozdwojonego serca [por. Jakuba 1: 8]. Z tego powodu Izajasz wyszydza wysmakowane wysiłki hipokrytów, którzy aktywnie dążyli do zewnętrznej pokuty podczas ceremonii, nie starając się jednak usunąć ciężaru niesprawiedliwości, którą związali biednych [Izaj. 58:6].

Czy taka wewnętrzna pokuta była możliwa z ciała? To niedorzeczny absurd. Widzimy tutaj wyraźnie działanie ożywiającego Ducha Świętego. Nie ten bowiem był Żydem w Izraelu, kto jawił się nim cieleśnie, lecz ten, który był obrzezany w sercu, czyli narodzony na nowo przez Boga, pełen skruchy, duchowo żywy człowiek. Odnowa natury nie leży w zasięgu ludzkich możliwości; tak mogą twierdzić jedynie hipokryci.
.

Nie byli ożywieni duchowo nawet po śmierci?

Fałsz: Czy przebywając w Raju, zbawieni byli na wpół martwi? To przeczy logice, ponieważ widzimy rzecz odwrotną, chociażby na przykładzie ilustracji rozmowy bogacza z żebrakiem, przebywającym na łonie Abrahama. Tam nie tylko prowadzi rozmowę, spiera się z Abrahamem, ale i doświadcza agonii wywołanej duchowym bólem (Łuk. 16:22-31).

Gdyby herezja ta była prawdziwa, pojawiają się kolejne problemy.

  • Bóg okazuje się kłamcą nazywając się w 30 roku I wieku Bogiem żywego Abrahama, Izaaka i Jakuba, osób zmarłych wieki wcześniej, którzy mimo wszystko najwyraźniej zostali uznani za żywych, a nie półżywych czy znajdujących się w letargu:
    .
    Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba? Bóg nie jest Bogiem umarłych, ale żywych. (Mat. 22:32)
    .
  • Chrystus, po śmierci Jego ludzkiej natury, musiał być martwy duchowo, a to straszna herezja, ponieważ jeśli Chrystus nie był żywy, to nikt żywy po śmierci nie będzie, czytamy jednak, że Mesjasz nie zasnął ani nie stał się nawet półżywy, lecz głosił swe zwycięstwo w Hadesie, a wszyscy zmarli są żywi po śmierci na sposób duchowy:
    .
    uśmiercony w ciele, lecz ożywiony Duchem, w którym poszedł i głosił też duchom będącym w więzieniu (1 Piotra 3:18-19);
    .
    Wiemy bowiem, że jeśli zostanie zniszczony ten namiot naszego ziemskiego mieszkania, to mamy budowlę od Boga, dom nie ręką uczyniony, wieczny w niebiosach (2 Kor. 5:1);
    .
  • Chrystus był kłamcą, ponieważ obiecał jednemu z ukrzyżowanych bandytów coś, czego ten jako martwy lub półmartwy nie mógłby w żaden sposób doświadczyć, a mimo to czytamy, że:
    .
    Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę powiadam ci: Dziś będziesz ze mną w raju. (Łuk. 23:43).
    .

Zbawieni byli częściowo z łaski a częściowo z uczynków?

Fałsz: Ofiara Chrystusa zaspokoiła Boży gniew za wszystkie grzechy wybranych do zbawienia ludzi, niezależnie od tego czy żyli i zmarli przed, czy po ukrzyżowaniu.

Przed ukrzyżowaniem:
Psalm 85:2 Przebaczyłeś nieprawość twego ludu, zakryłeś wszystkie ich grzechy;
..
Po ukrzyżowaniu:
Kol. 2:13 I was, gdy byliście umarłymi w grzechach i w nieobrzezaniu waszego ciała, razem z Nim ożywił, przebaczając wam wszystkie grzechy.

Chrystus umierając na krzyżu zapłacił ogromną cenę, oddał swoje święte życie za grzechy tak przeszłe jak i przyszłe. Pomyślmy chwilę, w momencie, gdy konał na Golgocie płacił za grzechy, które jeszcze się nie wydarzyły, a mowa chociażby o wszystkich pokoleniach jakie urodziły się po I wieku. Skoro zatem nie stanowi dla Boga trudności prospektywne zadośćuczynienie, rozumiemy także, iż ofiara działa retrospektywnie: I dlatego jest pośrednikiem nowego testamentu (διαθήκης diathekes – przymierza), ażeby przez śmierć poniesioną dla odkupienia występków, popełnionych za pierwszego testamentu (διαθήκῃ diatheke – przymierza), ci, którzy zostali powołani, otrzymali obietnicę wiecznego dziedzictwa. (Hebr. 9:15).

Jeśli jednak na chwilę uznać, że herezja głosi prawdę, że przed Nowym Przymierzem niezbędny był synergiczny wysiłek Boga i człowieka w zbawieniu, okazuje się, że ofiara Chrystusa, choć wystarczająca dla Jemu współczesnych i przyszłych pokoleń, była niewystarczająca dla wybranych zbawionych, ponieważ musieli oni dopracować to, czego zabrakło dziełu Mesjasza.

Mimo wszystko mamy całkowitą pewność co do czegoś zupełnie przeciwnego: Jego to [czyli Chrystusa] Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów (Rzym. 3:25).

Posłowie

2 Piotra 3:16 Są w nich [Pismach Świętych Ap. Pawła] pewne rzeczy trudne do zrozumienia, które, podobnie jak inne Pisma, ludzie niedouczeni i nieutwierdzeni przekręcają ku swemu własnemu zatraceniu.

Jakżeż bolesną prawdę niosą ze sobą słowa Piotra. Warto dogłębnie studiować Pismo będąc narodzonym z góry, czyli posiadając obrzezane serce. Jeśli nie, Biblia staje się niemożliwym do zgłębienia materiałem, bo i człek ją studiujący pozbawiony jest mocy Ducha Świętego, Jego oświecenia.

Podsumowując zaś dotychczasowe nauczanie: wszystko powyższe wskazuje jedynie na tożsamość nauki o obrzezaniu z nauką o narodzeniu na nowo. Żydzi byli zbawiani tak samo jak chrześcijanie z łaski przez wiarę. Musieli wierzyć w zbawienie z łaski przez wiarę, aby dostąpić społeczności z Bogiem w niebie. Musieli wierzyć w skończone i doskonałe dzieło Mesjasza, wcielonego Boga. Musieli rozumieć, iż potrzebna jest duchowa przemiana, że ich serca muszą zostać obrzezane przez Boga Jahwe, że muszą zostać narodzeni z góry. Tej prawdy początkowo nie rozumiał Nikodem, lecz była ona w Pismach, które, choć bezskutecznie, bo bez oświecenia Ducha Świętego, studiował. A potem Pan postanowił narodzić go na nowo, obrzezać mu serce. Złamany pokajał się przed Chrystusem, choć znał cenę tego czynu. Było nią wyłączenie z synagogi i żywot pariasa (por. Jan 9:22; 12:42; 19:39-40).

A co do tego biednego i oślepionego doktrynalnym kłamstwem człowieka, mam szczerą nadzieję, że dobry i miłosierny Bóg wyprostuje jego ścieżki i powali na kolana w pokucie.

Sola Gratia, Sola Fide, Solus Christus!

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email