Mojżesz w niebezpieczeństwie

2 Mojż. 4:24-26 .

24. A w czasie drogi, w gospodzie, PAN zastąpił drogę Mojżeszowi i chciał go zabić.

25. Wtedy Sefora wzięła ostry kamień, odcięła napletek swego syna i rzuciła do jego stóp, i powiedziała: Naprawdę jesteś dla mnie oblubieńcem krwi.

26. I PAN odstąpił od niego. Wtedy nazwała go oblubieńcem krwi z powodu obrzezania

Dlaczego Bóg chciał zabić Mojżesza? Słyszałem to pytanie w tak zwanej chrześcijańskiej telewizji, ale odpowiedzi, których udzielono nie były przekonujące.

Ten fragment jest rzeczywiście przedziwnym Słowem Bożym. Nie znam niczego podobnego w całym Piśmie Świętym. Jest to jednak niezwykle ważne i zwraca naszą uwagę na Boże obietnice przymierza w znamienny i niezapomniany sposób.


Przebieg wydarzeń

Historia, w skrócie, jest następująca. Mojżesz dorastał w domu faraona, ale przez wiarę związał swój los z dziećmi Izraela, które były niewolnikami faraona

Hebr. 11:24-26 24. Przez wiarę Mojżesz, gdy dorósł, odmówił nazywania się synem córki faraona; 25. Wybierając raczej cierpieć uciski z ludem Bożym, niż mieć doczesną rozkosz z grzechu. 26. Uważał zniewagi znoszone dla Chrystusa za większe bogactwo niż skarby Egiptu, bo wypatrywał zapłaty.

Mojżesz myślał, że nadszedł czas wyzwolenia Izraela z niewoli, więc zabił Egipcjanina

Dzieje 7:23-25 23. A gdy miał czterdzieści lat, przyszło mu na myśl odwiedzić swych braci, synów Izraela. 24. A kiedy zobaczył, że jednemu z nich wyrządzano krzywdę, ujął się za nim i pomścił skrzywdzonego, zabijając Egipcjanina. 25. Sądził bowiem, że jego bracia zrozumieją, że Bóg przez jego ręce daje im wybawienie. Lecz oni nie zrozumieli.

Choć jednak Mojżesz sądził, że nadszedł czas na wyzwolenie Izraela, czas ten był wyborem Mojżesza, a nie Boga. I tak Mojżesz został zmuszony do ucieczki z Egiptu i znalezienia miejsca, w którym byłby bezpieczny. Znalazł to miejsce na Półwyspie Synaj w domu Jetry. Tam przebywał przez czterdzieści lat, doglądając owiec Jetry. W tym okresie ożenił się z Seforą, córką Jetry, i mieli syna

2 Mojż. 2:16-22
.

16. A kapłan Midianitów miał siedem córek. Przyszły one, naczerpały wody i napełniły koryta, aby napoić stado swego ojca;

17. Ale nadeszli pasterze i odganiali je. Wtedy Mojżesz wstał, obronił je i napoił ich bydło.

18. Gdy wróciły do swego ojca Reuela, ten zapytał: Dlaczego dziś przyszłyście tak szybko?

19. One odpowiedziały: Jakiś Egipcjanin wybawił nas z rąk pasterzy, naczerpał nam też wody i napoił stado.

20. Wtedy zapytał swoje córki: A gdzie on jest? Dlaczego zostawiłyście tego człowieka? Zawołajcie go, aby zjadł chleb.

21. Mojżesz zgodził się zamieszkać u tego człowieka, a ten dał Mojżeszowi swoją córkę Seforę.

22. Ta urodziła mu syna, któremu nadał imię Gerszom, bo mówił: Byłem przybyszem w obcej ziemi.

Nadszedł jednak czas, aby Bóg ocalił swój lud. Wysłał więc Mojżesza do Egiptu, ażeby ten wyzwolił Izrael.
.


Zajście w gospodzie

To właśnie w drodze powrotnej do Egiptu miało miejsce opisane w tekście wydarzenie. Księga Wyjścia stwierdza dobitnie, że Bóg chciał zabić Mojżesza

24. A w czasie drogi, w gospodzie, PAN zastąpił drogę Mojżeszowi i chciał go zabić.

Nie dowiadujemy się jednak o konkretnych środkach, jakimi miał się posłużyć. Pewne jest, że Pan nie zabił Mojżesza, gdyż dzięki interwencji Sefory (wersety 25-26).  I PAN odstąpił od niego.[tj. od Mojżesza]” (werset 26).

Musimy także pamiętać, że chociaż Bóg chciał uśmiercić Mojżesza, to jednak

  • nie omieszkał spełnić swojego zamierzenia,
    .
  • ani też śmierć Mojżesza nie została odwrócona tuż przed zabiciem go.

Bóg znał wszystkie okoliczności całego wydarzenia i nie zamierzał zabić Mojżesza. Nie w tym rzecz. Jednak z punktu widzenia Mojżesza i Sefory, Mojżesz był bliski zabicia przez Boga. I oboje patrzyli na to, co się działo z tej perspektywy.
.


Boże zamiary

Bóg objawia się Swemu ludowi czasami w podobny sposób. Bóg objawił Abrahamowi Swój zamiar zniszczenia Sodomy poprzez dyskusję z dwoma aniołami, którzy byli z Nim, dotyczącą mądrości poinformowania Abrahama o tym, co zamierza zrobić

1 Mojż. 18:17-19
.

17. Wtedy PAN powiedział: Czy mam zataić przed Abrahamem, co zamierzam uczynić?

18. Przecież Abraham na pewno rozmnoży się w lud wielki i możny, a w nim będą błogosławione wszystkie narody ziemi.

19. Znam go bowiem i wiem, że będzie nakazywał swoim synom i swemu domowi po sobie, aby strzegli drogi PANA oraz czynili sprawiedliwość i sąd; aby PAN sprowadził na Abrahama to, co mu powiedział. 

Bóg wiedział, że powie Abrahamowi te rzeczy o zniszczeniu Sodomy, lecz postanowił objawić to w ten sposób, ponieważ tym sposobem została ujawniona wielka prawda.

To samo było prawdą w rozmowie Jezusa z podróżnymi na drodze do Emaus. Wydawało się, że Chrystus zamierzał kontynuować Swoją drogę, gdy trzej mężczyźni dotarli do miejsca przeznaczenia dwóch podróżników, z którymi Jezus rozmawiał. Ci dwaj mężczyźni zdawali się odwodzić Chrystusa od Jego pierwotnego planu. Ale oczywiście Pan dokładnie wiedział, co zamierzał zrobić

Łuk. 24:28-29 28. I zbliżyli się do wsi, do której szli, a on zachowywał się tak, jakby miał iść dalej. 29. Lecz oni go przymusili, mówiąc: Zostań z nami, bo zbliża się wieczór i dzień się już kończy. Wszedł więc, aby z nimi zostać.


Przyczyna Bożego zamiaru

Musimy więc zadać pytanie: Dlaczego Pan próbował zabić Mojżesza? Jakiej lekcji chciał udzielić Mojżeszowi i Seforze? Odpowiedź znajduje się w samym tekście. Pozorny zamiar Jahwe, by zabić Mojżesza, został zaniechany, gdy Sefora obrzezała Gerszoma, ich syna. Wszystko to miało związek z obrzezaniem ich syna.

25. Wtedy Sefora wzięła ostry kamień, odcięła napletek swego syna i rzuciła do jego stóp, i powiedziała: Naprawdę jesteś dla mnie oblubieńcem krwi.

26. I PAN odstąpił od niego. Wtedy nazwała go oblubieńcem krwi z powodu obrzezania

Bóg dał Abrahamowi znak obrzezania, gdy Bóg ustanowił swoje przymierze z Abrahamem

1 Mojż. 17:7-14 
.

7. I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomstwem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie.

8. Dam tobie i twemu potomstwu po tobie ziemię, w której teraz przebywasz, całą ziemię Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem.

9. Potem Bóg powiedział Abrahamowi: Ty zaś zachowuj moje przymierze, ty i twoje potomstwo po tobie przez wszystkie pokolenia.

10. A takie jest moje przymierze, które będziecie zachowywać, między mną a wami i między twoim potomstwem po tobie: Każdy mężczyzna wśród was ma być obrzezany.

11. Obrzezacie więc ciało waszego napletka; to będzie znakiem przymierza między mną a wami.

12. Każdy syn wśród was w ósmym dniu życia będzie obrzezany, każdy mężczyzna przez wszystkie pokolenia, tak narodzony w domu, jak i nabyty za pieniądze od jakiegokolwiek cudzoziemca, który nie pochodzi z twego potomstwa.

13. Urodzony w twoim domu i nabyty za twoje pieniądze musi być obrzezany. A moje przymierze będzie na waszym ciele jako wieczne przymierze.

14. A nieobrzezany mężczyzna, któremu nie obrzezano ciała jego napletka, ta dusza będzie wykluczona ze swego ludu, bo złamała moje przymierze.

Zauważmy w tym fragmencie, że Jahwe powiedział Abrahamowi, iż każdy z jego potomków, który nie obrzezał swoich synów, zerwał Boże przymierze i musiał zostać odcięty od Izraela (werset 14).

Mojżesz znał Boże polecenie dane Abrahamowi, lecz mimo to go nie przestrzegał. Można odnieść wrażenie, że gniew Sefory, która rzuciła napletek pod stopy Mojżesza i powiedziała mu (dwukrotnie w tekście): Jesteś dla mnie oblubieńcem krwi [dosł. Jesteś dla mnie krwawym mężem]”, oznacza, że wyraziła swoje niezadowolenie z tego powodu.

  • Być może, kiedy Mojżesz poruszył temat obrzezania ich syna Gerszoma, Sefora sprzeciwiła się temu
    .
  • Być może w jej oczach był to niepotrzebny i okaleczający akt wobec jej dziecka. Mojżesz nie upierał się przy swoim

Tak więc Mojżesz złamał Boże przymierze!
.


Konieczność zachowania przymierza

Podkreślono tutaj dwie bardzo ważne prawdy.

Po pierwsze, obrzezanie było danym przez Boga znakiem i pieczęcią przymierza, ponieważ wskazywało na fakt, że Jahwe ustanowi Swoje przymierze i zbawi Swój lud w linii pokoleń.

Drugą prawdą jest to, że Abraham i wszystkie następne pokolenia są zbawieni i wprowadzeni do przymierza z Bogiem jedynie przez przelanie krwi. Centralnym nasieniem Abrahama był Chrystus

Gal. 3:16 Otóż Abrahamowi i jego potomkowi zostały dane obietnice. Nie mówi: I jego potomkom, jak o wielu, ale jak o jednym: I twemu potomkowi, którym jest Chrystus.

Tylko dzięki krwi Chrystusa, która dokonała doskonałego zadośćuczynienia za wszystkie grzechy ludu Bożego, przymierze Jahwe mogło się urzeczywistnić i nadeszło zbawienie. Odmowa wykonania obrzędu obrzezania oznaczała podanie w wątpliwość przyjścia Chrystusa i skuteczności krzyża. Oznacza to, że było to odrzucenie zbawienia przez przelanie krwi Jezusa jako zmycie grzechów.

Nie wiem, czy odmowa obrzezania syna przez Seforę wynikała z faktu, że urodziła się poza linią przymierza. Chociaż jej ojciec był z pewnością kapłanem i kult Boga był zachowany w jego rodzinie, ona, jeśli możemy być wyrozumiali, nie pojmowała prawdy o Bożym przymierzu. Jednakże Mojżesz wiedział o tych rzeczach i powinien był nalegać. Mojżesz złamał Boże przymierze i zasługiwał na śmierć.

Jak ktoś, kto złamał przymierze Boże, mógłby być przywódcą wybawiającym lud przymierza Jahwe z niewoli egipskiej? Mojżesz był odpowiedzialny za wypełnienie swojego zobowiązania wynikającego z przymierza, zanim mógł stać się właściwym narzędziem w ręku Boga, żeby poprowadzić Jego lud przymierza do Kanaanu.
.


Relacja obrzezania i chrztu dzieci

Chrzest zajął miejsce obrzezania

Kol. 2:11-13
.

11. W nim też zostaliście obrzezani obrzezaniem nie ręką uczynionym, lecz obrzezaniem Chrystusa, przez zrzucenie grzesznego ciała doczesnego;

12. Pogrzebani z nim w chrzcie, w którym też razem z nim zostaliście wskrzeszeni przez wiarę, która jest działaniem Boga, który go wskrzesił z martwych.

13. I was, gdy byliście umarłymi w grzechach i w nieobrzezaniu waszego ciała, razem z nim ożywił, przebaczając wam wszystkie grzechy;

Chrzest jest nowotestamentowym znakiem i pieczęcią Bożego przymierza, ponieważ jest to znak i pieczęć wielkiej prawdy, że Boże przymierze jest ustanowione z wierzącymi i ich nasieniem [czyli potomstwem] poprzez obmycie grzechu krwią Chrystusa. Odmowa chrztu naszych dzieci jest złamaniem Bożego przymierza i zaprzeczeniem wielkiej prawdy, że Bóg zbawia swój lud w liniach pokoleń przez krew Chrystusa.

Nie lekceważmy Bożego gniewu na Mojżesza. Nie lekceważmy ważności chrztu naszych dzieci. I nie zaprzeczajmy, że chrzest jest sakramentem, który zastępuje obrzezanie, teraz, gdy przyszedł Chrystus.

Belgijskie Wyznanie Wiary
Artykuł XXXIV
.

Wierzymy i wyznajemy, że Jezus Chrystus, który jest końcem Prawa [Rzym. 10:4], zniósł przez swoją przelaną krew wszelkie inne przelewanie krwi przez ludzi w celu przebłagania lub zadośćuczynienia za grzech oraz że zniósłszy obrzezanie, które również upuszczało krew, a ustanowił w jego miejsce sakrament chrztu [Kol. 2:11-13; 1 Piotra 3:21; 1 Kor. 10:2], przez który jesteśmy włączeni do Kościoła Bożego i oddzieleni od wszystkich innych ludzi i obcych religii, byśmy mogli w pełni należeć do Tego, kogo znak nosimy, a który to znak służy za świadectwo wiecznej łaskawości ku nam naszego Boga i Ojca.
.
Dlatego nakazał On tym wszystkim, którzy są Jego, aby byli ochrzczeni czystą wodą w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego [Mat. 28:19], co też oznacza, że tak jak woda zmywa brud ciała, kiedy jest nań wylana i widać ją na ciele chrzczonego, gdy zostanie pokropiony, tak samo krew Chrystusa mocą Ducha Świętego wewnętrznie skrapia duszę, oczyszcza ją z jej grzechów i przeradza nas z dzieci gniewu w dzieci Boże [1 Kor. 6:11; Tyt. 3:5; Hebr. 9:14; 1 Jana 1:7; Obj. 1:6]. Nie dzieje się to jednak za sprawą fizycznej wody, lecz przez pokropienie drogocenną krwią Syna Bożego [Jan 19:34], który jest naszym Morzem Czerwonym, przez które musimy przejść, aby wyrwać się spod tyrani faraona, czyli diabła, i wejść do duchowego Kanaanu.
.
Pastorzy więc udzielają sakramentu, który jest widzialny [Mat. 3:11; 1 Kor. 3:5, 7; Rzym. 6:3], jednakże to nasz Pan daje to, co sakrament symbolizuje, a mianowicie następujące dary i niewidzialną łaskę:

Dlatego wierzymy, że każdy człowiek, który usilnie zabiega o życie wieczne, powinien być ochrzczony tylko raz tym jednym chrztem bez ponownego powtarzania go [Marek 16:16; Mat. 28:19; Efez. 4:5; Hebr. 6:2], gdyż nie możemy się narodzić dwa razy. Podobnie, chrzest ten nie przynosi korzyści jedynie w chwili, gdy woda jest na nas wylana, a my go otrzymujemy, lecz przez całe nasze życie [Dzieje. 2:38; 8:16].
.
Dlatego potępiamy błąd anabaptystów, którzy nie zadawalają się jednym chrztem, który otrzymali, a ponadto potępiają chrzest niemowląt ludzi wierzących, które według nas powinny być chrzczone i zapieczętowane znakiem przymierza [Mat. 19:14; 1 Kor. 7:14], podobnie jak dzieci w Izraelu były uprzednio obrzezane [1 Mojż. 17:11-12] na podstawie tych samych obietnic, jakie zostały dane naszym dzieciom. I faktycznie Chrystus nie przelał swojej krwi w mniejszym stopniu ku obmyciu dzieci ludzi wierzących niż dorosłych [Kol. 2:11-12] i dlatego powinny one otrzymać znak i sakrament tego, co Chrystus dla nich uczynił – tak jak Pan nakazał w swoim Prawie, że powinny uczestniczyć w sakramencie cierpienia i śmierci Chrystusa wkrótce po narodzeniu, gdyż ofiarowano za nie baranka, co było sakramentem Jezusa Chrystusa [Jan. 1:29; 3 Mojż. 12:6]. Dla tej przyczyny św. Paweł nazywa chrzest obrzezaniem Chrystusowym [Kol. 2:11-13].

Na podstawie źródło
Tłumaczył Robert Jarosz


Zobacz w temacie