Spis treści
Wstęp
Wiara w to, że Izrael jest narodem przed Bogiem na zawsze, jest wyznawana fanatycznie przez niektórych chrześcijan. W rzeczywistości zaprzeczanie temu, że współczesne państwo Izrael położone na Bliskim Wschodzie jest ludem Bożym, jest w niektórych kręgach herezją.
Chrześcijaństwo Reformowane z dumą naucza, że kościół (składający się z Żydów i pogan wierzących w Jezusa Chrystusa) jest ludem wybranym przez Boga. Ktoś, kto dzisiaj tego naucza w niektórych kręgach, zostanie oznaczony jako „teolog zastąpienia” (wierzysz, że Kościół zastępuje Izrael) lub po prostu „antysemita” (nienawidzisz Żydów).
Pozwólcie, że przypomnę, zanim będziemy kontynuować to studium, że Jezus zabrania swoim uczniom nazywania siebie nawzajem pejoratywnymi, obraźliwymi imionami, takimi jak „głupcze” lub „Raka”.
Mat. 5:22 Lecz ja wam mówię: Każdy, kto się gniewa na swego brata bez przyczyny, podlega sądowi, a kto powie swemu bratu: Raka, podlega Radzie, a kto powie: Głupcze, podlega karze ognia piekielnego.
Poza tym przypomnę, że na pytanie dotyczące statusu Izraela należy odpowiedzieć na podstawie Słowa Bożego, a nie na podstawie uczuć, pragnień, upodobań, czy nawet studium historii czy polityki na Bliskim Wschodzie.
Jeśli nie możesz zgodzić się z tymi zasadami, dalsza lektura nie ma sensu.
Izrael: zwięzła historia
Nazwa „Izrael” pojawia się po raz pierwszy w Księdze Rodzaju kiedy imię człowieka Jakuba zostało zmienione na Izrael.
1 Mojż. 32:28 I powiedział: Twoim imieniem nie będzie już Jakub, ale Izrael, bo mężnie zmagałeś się z Bogiem i z ludźmi i zwyciężyłeś.
Dlatego naród lub lud Izraela wywodzi od niego swoją nazwę. Początków ludu Bożego należy szukać wcześniej, oczywiście, w Abrahamie; a wcześniej lud Boży znajdował się (po Adamie, Ewie i Ablu) wśród potomków Sema (w przeciwieństwie do potomków Kaina).
Abrahamowi została obiecana ziemia Kanaan jako jego wieczna własność.
1 Mojż. 13:15 Bo całą ziemię, którą widzisz, dam tobie i twemu potomstwu na wieki.
Jednakże z Księgi Rodzaju jasno wynika, że sam Abraham nigdy nie posiadał tej ziemi, „nie, nawet nie postawił na niej stopy”.
Dzieje 7:5 I nie dał mu w niej dziedzictwa nawet na stopę jego nogi. Obiecał tylko, że da ją w posiadanie jemu i jego potomstwu po nim, gdy jeszcze nie miał dziecka.
Ani Izaak, ani Jakub, ani synowie Jakuba, ani jego wnukowie nigdy nie posiadali tej ziemi. „Dzieci Izraela” były w egipskiej niewoli przez około 400 lat. Dopiero za czasów Jozuego rozpoczęło się posiadanie ziemi; i dopiero za czasów Dawida i Salomona Pan dał całą ziemię dwunastu plemionom, a oni nie mieli jej na długo. Po panowaniu Salomona dziesięć plemion oddzieliło się od Judy i przez około 200 lat istniało jako odrębne królestwo. Zostali uprowadzeni do niewoli przez Asyryjczyków i nigdy nie zostali przywróceni. Jakieś 150 lat później Babilon wziął do niewoli pozostałe 2 plemiona i zniszczył Jerozolimę, która przez około 70 lat pozostawała stertą gruzów.
Dlatego Izrael posiadał całą ziemię tylko przez kilka stuleci.
Po powrocie z niewoli Izrael (jako naród) już nigdy nie posiadł ziemi. Różne narody rządziły Izraelem podczas tak zwanego „okresu między testamentowego” (w którym to czasie Rzym doszedł do władzy, a Herodowie [Edomici!] rządzili Izraelem jako królowie pod panowaniem rzymskim). W czasie gdy Jezus Chrystus przyszedł na świat, Izrael był nędznym wasalem potężnego Imperium Rzymskiego. Pokolenie po zmartwychwstaniu Chrystusa Jeruzalem zostało ponownie zniszczone, a Żydzi rozproszeni po czterech krańcach ziemi. Przez cały ten okres żaden potomek Dawida nigdy nie zasiadał na tronie Dawida, chociaż w Bożym miłosierdziu przymierza linia Dawida została zachowana aż do przyjścia Chrystusa.
Przez wieki Żydzi byli rozproszeni po narodach, ale zawsze zachowywali swoją odrębną tożsamość. Nie ma wątpliwości, że Żydzi byli źle traktowani w historii, nawet w krajach nominalnie chrześcijańskich. Choć prześladowania Żydów są straszne, nie mamy prawa pozwolić, aby naturalna sympatia dla Żydów lub słuszne potępienie takich okropności jak Holokaust zaciemniły nasz osąd na temat interpretacji biblijnej.
W 1948 roku Izrael został ogłoszony narodem. W 1967 roku Izrael, po pokonaniu połączonych armii Egiptu, Syrii i Jordanii, zaanektował Jerozolimę i uczynił ją swoją stolicą, chociaż politycznie status Jerozolimy jako współczesnej stolicy Izraela jest przedmiotem sporów. Wielu chrześcijan postrzega przywrócenie Izraela jako bardzo znaczące w Bożym proroczym kalendarzu i jako znak powtórnego przyjścia Chrystusa. Inni są podekscytowani perspektywą masowego nawrócenia etnicznych Żydów, a nawet odbudowy świątyni jerozolimskiej, gdzie obecnie stoi Kopuła na Skale.
Obietnicę ziemi daną Abrahamowi należy rozumieć na jeden z trzech sposobów:
1) Abraham rzeczywiście otrzymał ziemię tak, jak obiecał Bóg. Jest to wykluczone przez Dzieje Apostolskie;
Dzieje 7:5 I nie dał mu w niej dziedzictwa nawet na stopę jego nogi. Obiecał tylko, że da ją w posiadanie jemu i jego potomstwu po nim, gdy jeszcze nie miał dziecka.
2) Abraham otrzyma ziemię w przyszłości podczas domniemanego Tysiąclecia, kiedy Abraham zostanie wskrzeszony. To absurdalne stanowisko, które pozwoliłoby Abrahamowi posiadać ziemię tylko przez 1000 lat, a nie na zawsze;
3) Abraham nigdy nie spodziewał się, że dosłownie otrzyma kawałek ziemi zwany „Izraelem” lub „Kanaanem”, ale oczekiwał, że otrzyma niebiański Kaanan, którego ziemia była jedynie obrazem lub typem prawdziwej obietnicy. Tę obietnicę (wraz ze wszystkimi wierzącymi) już otrzymuje i otrzyma w większym stopniu w nowych niebiosach i nowej ziemi. Taka jest jasna nauka Słowa Bożego.
Hebr. 11:9-10 9. Przez wiarę przebywał w ziemi obiecanej jak w obcej, mieszkając w namiotach z Izaakiem i Jakubem, współdziedzicami tej samej obietnicy. 10. Oczekiwał bowiem miasta mającego fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg.
.
Hebr. 11:15-16 15. Gdyby przecież wspominali tę, z której wyszli, mieliby sposobność powrócić. 16.Teraz jednak pragną lepszej, to jest niebiańskiej. Dlatego Bóg nie wstydzi się być nazywany ich Bogiem, bo przygotował dla nich miasto.
.
Rzym. 4:13 Obietnica bowiem, że ma być dziedzicem świata, nie została dana Abrahamowi czy jego potomstwu przez prawo, ale przez sprawiedliwość wiary.
.
Obj. 21:1-3 1. Potem zobaczyłem nowe niebo i nową ziemię. Pierwsze niebo bowiem i pierwsza ziemia przeminęły i nie było już morza. 2. A ja, Jan, zobaczyłem święte miasto, nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane jak oblubienica przyozdobiona dla swego męża. 3. I usłyszałem donośny głos z nieba: Oto przybytek Boga jest z ludźmi i będzie mieszkał z nimi. Oni będą jego ludem, a sam Bóg będzie z nimi i będzie ich Bogiem.
Dlatego wierzący reformowani nie są podekscytowani wydarzeniami z roku 1948 lub 1967; i na pewno nie interesuje nas jakaś odbudowana świątynia, perspektywa, której brzydzimy się całą duszą.
Kim jest Izrael?
W pierwszym wieku naszej ery lud Izraela stał się cielesny, niewierzący i samosprawiedliwy. Jan Chrzciciel i Jezus spotkali lud dumny ze swojego pochodzenia etnicznego, którego trzeba było wyrwać z poczucia bezpieczeństwa i wezwać do upamiętania. Jan powiedział do Izraelitów:
Mat. 3:9 A nie myślcie, że możecie sobie mówić: Naszym ojcem jest Abraham. Mówię wam bowiem, że Bóg może i z tych kamieni wzbudzić dzieci Abrahamowi.
Etniczne żydostwo nie było oznaką zbawienia czy udziału w królestwie Bożym. Jezus mówi jeszcze wyraźniej:
Jan 8:39 Odpowiedzieli mu: Naszym ojcem jest Abraham. Jezus im powiedział: Gdybyście byli synami Abrahama, spełnialibyście uczynki Abrahama.
.
Jan 8:44 Wy jesteście z waszego ojca – diabła i chcecie spełniać pożądliwości waszego ojca. On był mordercą od początku i nie został w prawdzie, bo nie ma w nim prawdy. Gdy mówi kłamstwo, mówi od siebie, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa.
Jezus powiedział nawet do bezowocnego Izraela:
Mat 21:43 Dlatego mówię wam: Królestwo Boże zostanie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce.
Zarówno Jan Chrzciciel, jak i Jezus Chrystus, z których żaden nie był antysemitą, nauczają, że bycie fizycznym potomkiem Abrahama nie czyni nikogo prawdziwym dzieckiem Abrahama ani prawdziwym Żydem. “Żydowskość” jest pojęciem duchowym.
Paweł, inny, który nie jest antysemitą i który jest Apostołem dla pogan, czyni te same twierdzenia.
Rzym. 2:26-29 26. Jeśli więc nieobrzezany przestrzega przepisów prawa, czyż jego nieobrzezanie nie będzie uznane za obrzezanie? 27. I ten, który jest nieobrzezany z natury, a wypełnia prawo, osądzi ciebie, który mając literę i obrzezanie, przekraczasz prawo. 28. Nie ten bowiem jest Żydem, kto jest Żydem na zewnątrz, ani nie to jest obrzezaniem, co jest na zewnątrz, na ciele; 29. Ale ten jest Żydem, kto jest nim wewnątrz, i to jest obrzezanie, co jest obrzezaniem serca, w duchu, nie w literze, którego chwała nie pochodzi od ludzi, lecz od Boga.
Oznacza to, że człowiek mieszkający dziś w Jerozolimie, wybitny rabin, który może wywodzić swoją linię od samego Beniamina, ale odrzuca Jezusa Chrystusa, nie jest Żydem; podczas gdy chrześcijanin, który wierzy w Jezusa Chrystusa, ale nie ma żadnego żydowskiego dziedzictwa jest Żydem. Czytelniku, bez względu na narodowość lub pochodzenie etniczne, ty, który wierzysz w Jezusa Chrystusa, jesteś Żydem!
W Liście do Rzymian 9 Paweł odpowiada na pytanie: Jeśli Bóg obiecał zbawić Izrael, a zbawienie można znaleźć tylko w Chrystusie, dlaczego tak wielu Izraelitów potknęło się o Ewangelię i zginęło? Odpowiedzią Pawła jest wyjaśnienie lub zdefiniowanie znaczenia Izraela.
Rzym. 9:6-8 6. Lecz nie jest możliwe, żeby miało zawieść słowo Boże. Nie wszyscy bowiem, którzy pochodzą od Izraela, są Izraelem. 7. Nie wszyscy też przez to, że są potomstwem Abrahama, są dziećmi, ale jest powiedziane: W Izaaku będzie nazwane twoje potomstwo. 8. To znaczy, że nie dzieci ciała są dziećmi Bożymi, lecz dzieci obietnicy są uznane za potomstwo.
Czy widzisz, czego naucza tutaj Paweł? Są dwa rodzaje ludzi. Po pierwsze, ci co „pochodzą od Izraela”. Należą oni w zewnętrznym sensie do rodziny Abrahama, do jego potomków i do narodu izraelskiego. Po drugie „Izrael”. To są wybrani, wybrani przez Boga, którym Bóg obiecuje i daje zbawienie. Ci, którzy tylko „pochodzą od Izraela”, nie należą do Izraela. Nie są Izraelem, pisze Paweł Innymi słowy, żaden z potępionych w Izraelu nie był Izraelem; nie byli zaliczani do nasienia; i nie byli Żydami. I to samo jest prawdą w każdym wieku. Potępieni żydowscy rabini żyjący dziś w Jerozolimie nie są Izraelem, nie są dziećmi Bożymi, nie są Żydami.
W Filipian żydowski Apostoł pogan pisze:
Filip. 3:2-3 2. Strzeżcie się psów, strzeżcie się złych pracowników, strzeżcie się obrzezywaczy. 3. My bowiem jesteśmy obrzezaniem, którzy w duchu służymy Bogu i chlubimy się w Chrystusie Jezusie, a nie pokładamy ufności w ciele.
Przez te określenia Apostoł ma na myśli niewierzących żydowskich heretyków, którzy nauczali, że zbawienie zależy od obrzezania i przestrzegania Prawa Mojżeszowego. Paweł nie nazywa ich „Żydami”. Nazywa ich „obrzezywaczami”. Słowo obrzezywacz jest grą słów. To oznacza okaleczenie! Paweł kontynuuje w wersie 3, „bo my jesteśmy obrzezaniem”. Zaimek „my” odnosi się do wszystkich wierzących w Jezusa Chrystusa, a w kontekście Filipii odnosi się do pogańskich wierzących w Jezusa Chrystusa. „Jesteśmy obrzezanymi, którzy wielbią Boga w duchu i radują się w Chrystusie Jezusie, a nie mają ufności w ciele”. Tak więc niewierzący „Żydzi” są tak naprawdę “okaleczaczami” ciała; a wierzący chrześcijanie, bez względu na pochodzenie etniczne, są Żydami!
Czy współcześni niewierzący Żydzi, żyjący we współczesnym państwie Izrael, różnią się od złych pracowników i obrzezywaczy wymienionych tutaj w Filipian 3? W rzeczywistości możemy rozszerzyć zastosowanie tych słów: wszyscy, którzy nauczają zbawienia przez uczynki, bez względu na religię lub kościół, są psami, złymi pracownikami i obrzezywaczami; a wszyscy, którzy przyjmują zbawienie jedynie z łaski przez wiarę tylko w Chrystusa, są prawdziwym obrzezaniem, prawdziwymi Żydami, prawdziwymi Izraelitami, prawdziwym Izraelem!
W Objawieniu 2-3 Pan Jezus Chrystus który wstąpił do nieba wysyła wiadomości do siedmiu kościołów istniejących w Azji Mniejszej w pierwszym wieku naszej ery, kościołów składających się z wierzących pochodzenia żydowskiego i pogańskiego. Zborowi w Smyrnie Chrystus, który wstąpił do nieba oświadcza:
Obj. 2:9 Znam twoje uczynki, ucisk i ubóstwo – lecz jesteś bogaty – i bluźnierstwo tych, którzy mówią, że są Żydami, a nimi nie są, ale są synagogą szatana.
Do kościoła w Filadelfii Chrystus mówi coś podobnego:
Obj. 3:9 Oto dam ci ludzi z synagogi szatana, którzy mówią, że są Żydami, a nimi nie są, lecz kłamią. Oto sprawię, że przyjdą i pokłonią się przed twoimi nogami, i poznają, że ja ciebie umiłowałem.
Oto ocena samego Pana Jezusa Chrystusa: niewierzący Żydzi kłamią twierdząc, że są Żydami. Nie są Żydami. Są synagogą szatana. Szatan jest oskarżycielem braci i przeciwnikiem Boga. Mocne słowa od Syna Bożego! Kim więc są Żydzi? Chrześcijanie, jak ich dzisiaj nazywamy, to Żydzi. Czy to antysemityzm? Tylko jeśli sam Pan Jezus Chrystus jest antysemitą!
.
Kim są dzieci Abrahama?
Widzieliśmy już na podstawie słów Jezusa, że odrzucił On twierdzenie, że niewierzący Żydzi są dziećmi Abrahama.
Jan 8:44 Wy jesteście z waszego ojca – diabła i chcecie spełniać pożądliwości waszego ojca. On był mordercą od początku i nie został w prawdzie, bo nie ma w nim prawdy. Gdy mówi kłamstwo, mówi od siebie, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa.
Nie wszyscy są Izraelem (lub dziećmi Izraela), którzy są z Izraela! W Izraelu nawet w czasach Chrystusa istniały dzieci Izraela lub dzieci Abrahama. I znaleziono je w najbardziej nieprawdopodobnych miejscach! O Zacheuszu, pogardzanym poborcy podatków, Jezus powiedział, że „jest też synem Abrahama”:
Łuk. 19:9 I powiedział Jezus do niego: Dziś zbawienie przyszło do tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama.
o kalekiej kobiecie, którą uzdrowił w szabat, Jezus powiedział: „ta kobieta jest córką Abrahama…”
Łuk. 13:16 A ta córka Abrahama, którą szatan związał już osiemnaście lat, czyż nie miała być uwolniona od tych więzów w dzień szabatu?
o Natanielu Jezus wykrzyknął: „Oto prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu”.
Jan 1:47 Gdy więc Jezus zobaczył Natanaela zbliżającego się do niego, powiedział o nim: Oto prawdziwie Izraelita, w którym nie ma podstępu.
Inni, tacy jak arcykapłan, Kajfasz czy Judasz Iskariota, w ogóle nie byli dziećmi Abrahama, Żydami ani Izraelitami!
Apostoł Paweł rozwija pojęcie „dzieci Abrahama” lub nawet „nasienie Abrahama” i wyjaśnia bardzo wyraźnie, że dzieci lub nasienie Abrahama obejmują wszystkich tych, którzy należą do Jezusa Chrystusa i którzy tworzą to, co w Nowym Testamencie nazywamy „kościołem”.
Zaczynamy w Liście do Rzymian. Widzieliśmy już, że Paweł ogranicza termin „Izrael” do wybranych Żydów, wyłączając z tej liczby potępionych.
Rzym. 9:6-8 6. Lecz nie jest możliwe, żeby miało zawieść słowo Boże. Nie wszyscy bowiem, którzy pochodzą od Izraela, są Izraelem. 7. Nie wszyscy też przez to, że są potomstwem Abrahama, są dziećmi, ale jest powiedziane: W Izaaku będzie nazwane twoje potomstwo. 8. To znaczy, że nie dzieci ciała są dziećmi Bożymi, lecz dzieci obietnicy są uznane za potomstwo.
W wersach 23-24, rozwinąwszy nieco temat wybrania i potępienia, Paweł pisze:
Rzym. 9:23-24 23. I żeby dać poznać bogactwo swojej chwały na naczyniach miłosierdzia, które wcześniej przygotował ku chwale 24. To znaczy nas, których powołał, nie tylko z Żydów, ale i z pogan?
Teraz zauważmy, jak Paweł udowadnia swoją tezę, że Bóg wybiera i powołuje Swój lud spośród Żydów i pogan. Cytuje proroka Ozeasza! („jak też u Ozeasza mówi w. 25).
Rzym. 9:25 Jak też u Ozeasza mówi: Lud, który nie był mój, nazwę moim ludem, a tę, która nie była umiłowana, nazwę umiłowaną.
To jest cytat z Ozeasza
Oz. 2:23 Zasieję go sobie na ziemi i zlituję się nad tym, który nie dostąpił miłosierdzia, i powiem do tego, który nie był moim ludem: Ty jesteś moim ludem! A on powie: Ty jesteś moim Bogiem.
.
Oz. 1:10 Jednak liczba synów Izraela będzie jak piasek morski, którego nie można zmierzyć ani zliczyć. I stanie się, że w miejscu, gdzie im mówiono: Nie jesteście moim ludem, będzie się do nich mówić: Wy jesteście synami Boga żywego.
Piotr cytuje również Ozeasza i stosuje go do zgromadzenia pogan.
1 Piotra 2:10 Wy, którzy kiedyś nie byliście ludem, teraz jesteście ludem Bożym, wy, którzy kiedyś nie dostąpiliście miłosierdzia, teraz miłosierdzia dostąpiliście.
Innymi słowy, wierzący poganie zgromadzeni razem z wierzącymi Żydami w kościele w wieku Nowego Testamentu nazywani są „dziećmi Boga żywego”.
Rzym 9:26 I stanie się tak, że w miejscu, gdzie im mówiono: Wy nie jesteście moim ludem, tam będą nazwani synami Boga żywego.
Etniczni, niewierzący Żydzi, bez względu na ich rodowód genealogiczny,
- nie są dziećmi Bożymi,
- nie są dziećmi obietnicy,
- nie są Izraelem
- i nie są Żydami!
Mam nadzieję, że zaczynasz dostrzegać tego konsekwencje. Cokolwiek Bóg obiecał Żydom w Starym Testamencie, nie obiecał (stanowczo nie obiecał), tego potępionej, niewierzącej większości Izraela, ale tylko wybranym i jeśli ktoś może legalnie twierdzić że jest Żydem, Izraelitą, prawdziwym Izraelitą, dzieckiem Abrahama, jak wszyscy wierzący chrześcijanie mogą to zrobić, jak widzieliśmy, może on lub ona prawomocnie domagać się wszystkich obietnic Bożych. Żadne obietnice nie były nigdy składane odrzuconemu cielesnemu nasieniu; i dlatego to potępione nasienie cielesne nie ma prawa oczekiwać żadnych błogosławieństw od Boga.
Ale czy to oznacza, że Bóg skończył z Żydami, tymi, których pochodzenie etniczne jest żydowskie? Nie. List do Rzymian naucza, że przez cały wiek Nowego Testamentu Bóg gromadzi resztkę wybranych, wierzących Żydów. Sam Paweł jest tego dowodem .
Rzym. 11:1 Pytam więc: Czy Bóg odrzucił swój lud? Nie daj Boże! Ja bowiem też jestem Izraelitą, z potomstwa Abrahama, z pokolenia Beniamina.
Boży dekret o wyborze i potępieniu jest wykonywany wśród Żydów: „jest resztka według wyboru łaski”;
Rzym. 11:5 Tak i w obecnym czasie pozostała resztka według wybrania przez łaskę.
wybrani to otrzymali, a pozostali zostali pogrążeni w zatwardziałości
Rzym. 11:7 Cóż więc? Czego Izrael szuka, tego nie osiągnął, ale wybrani osiągnęli, a inni zostali pogrążeni w zatwardziałości
Przez cały wiek Nowego Testamentu wybrani Żydzi i wybrani poganie są wszczepiani w organizm Boży, którym jest zasadniczo sam Chrystus.
Jan 15:1-5 1. Ja jestem prawdziwą winoroślą, a mój Ojciec jest winogrodnikiem. 2. Każdą latorośl, która we mnie nie wydaje owocu, odcina, a każdą, która wydaje owoc, oczyszcza, aby wydawała obfitszy owoc. 3. Wy już jesteście czyści z powodu słów, które do was mówiłem. 4. Trwajcie we mnie, a ja w was. Jak latorośl nie może wydawać owocu sama z siebie, jeśli nie będzie trwała w winorośli, tak i wy, jeśli nie będziecie trwać we mnie. 5. Ja jestem winoroślą, a wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a ja w nim, ten wydaje obfity owoc, bo beze mnie nic nie możecie zrobić.
Paweł wyjaśnia Bożą drogę wobec fizycznych potomków Izraela w ten sposób:
Rzym. 11:25-26 25. Nie chcę bowiem, bracia, abyście nie znali tej tajemnicy – żebyście sami siebie nie uważali za mądrych – że zatwardziałość po części przyszła na Izrael, dopóki nie wejdzie pełnia pogan. 26. I tak cały Izrael będzie zbawiony, jak jest napisane: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba.
Nie oznacza to, że po zebraniu pogan Bóg powróci do Swojego „programu z Żydami” (który rzekomo został odłożony już na jakieś 2000 lat), ale że w drodze gromadzenia wybranych pogan i w tym samym czasie resztki Żydów „cały Izrael będzie zbawiony”. Słowo „tak” w wersecie 26 nie oznacza „wtedy”. List do Rzymian 11 nie mówi nic o odtworzonym państwie żydowskim, odbudowanej świątyni czy masowym nawracaniu etnicznych Żydów tuż przed powtórnym przyjściem. Wierzący Żydzi i poganie razem tworzą kościół Jezusa Chrystusa przez cały wiek Nowego Testamentu. Nie ma i nigdy nie będzie innej drogi zbawienia.
Zanim opuścimy List do Rzymian, powinniśmy przeanalizować rozdział 4. Tam wyraźnie Paweł naucza, że nieobrzezanie (termin używany w odniesieniu do pogan) to dzieci Abrahama przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Abraham jest „ojcem wszystkich, którzy wierzą, chociaż nie są obrzezani”.
Rzym. 4:11 I przyjął znak obrzezania jako pieczęć sprawiedliwości wiary, którą miał przed obrzezaniem, po to, aby był ojcem wszystkich nieobrzezanych wierzących, aby im też poczytana była sprawiedliwość
W rzeczywistości Paweł odrzuca pogląd, że ci, którzy są z zakonu (ci, którzy polegają na posłuszeństwie prawu, aby być zbawieni, tj. niewierzący Żydzi) są dziedzicami obietnicy:
Rzym. 4:14 Jeśli bowiem dziedzicami są ci, którzy są z prawa, to wiara stała się daremna i obietnica obróciła się wniwecz.
.
Rzym. 4:16 Tak więc dziedzictwo jest z wiary, aby było z łaski i żeby obietnica była niewzruszona dla całego potomstwa, nie tylko dla tego, które opiera się na prawie, ale i dla tego, które jest z wiary Abrahama, który jest ojcem nas wszystkich
Tak więc my, chrześcijanie, którzy wierzymy w Jezusa Chrystusa, jesteśmy dziećmi Abrahama. My, a nie niewierzący, odrzucający Chrystusa, etniczni Żydzi, możemy legalnie uważać Abrahama za naszego ojca, a wraz z nim możemy domagać się wszystkich obietnic mu danych (włącznie z dziedziczeniem świata, w.13).
Rzym. 4:13 Obietnica bowiem, że ma być dziedzicem świata, nie została dana Abrahamowi czy jego potomstwu przez prawo, ale przez sprawiedliwość wiary.
Kto jest nasieniem Abrahama?
Następnie zwracamy się do listu do Galacjan. W trzecim rozdziale, udowodniwszy, że Abraham został usprawiedliwiony przez wiarę w dokładnie taki sam sposób, jak wierzący we wszystkich wiekach, Paweł oświadcza:
Gal. 3:7 Wiedzcie zatem, że ci, którzy są z wiary, ci są synami Abrahama.
.
Gal. 3:9 Tak więc ci, którzy są z wiary, dostępują błogosławieństwa wraz z wierzącym Abrahamem.
Z drugiej strony, niewierzący Żydzi i judaiści (i wszyscy ci dzisiaj, czy to Żydzi, czy poganie, którzy nauczają i wierzą w usprawiedliwienie z uczynków) są pod przekleństwem,
Gal. 3:10 Na wszystkich bowiem, którzy są z uczynków prawa, ciąży przekleństwo, bo jest napisane: Przeklęty każdy, kto nie wytrwa w wypełnianiu wszystkiego, co jest napisane w Księdze Prawa.
z którego przekleństwa Chrystus nas wykupił.
Gal. 3:13 Chrystus odkupił nas z przekleństwa prawa, stając się za nas przekleństwem (bo jest napisane: Przeklęty każdy, kto wisi na drzewie)
W ten sposób błogosławieństwo Abrahama przyszło na pogan przez Jezusa Chrystusa, abyśmy przez wiarę otrzymali obietnicę Ducha
Gal. 3:14 Aby błogosławieństwo Abrahama w Chrystusie Jezusie przeszło na pogan i abyśmy przez wiarę otrzymali obietnicę Ducha.
Werset 16 jest kluczowy.
Gal. 3:16 Otóż Abrahamowi i jego potomkowi zostały dane obietnice. Nie mówi: I jego potomkom, jak o wielu, ale jak o jednym: I twemu potomkowi, którym jest Chrystus.
Komu została złożona obietnica Abrahama i jaka była ta obietnica? Rozważ te teksty: „potomstwu twemu dam tę ziemię”;
1 Mojż. 12:7 I PAN ukazał się Abramowi, i powiedział: Twemu potomstwu dam tę ziemię. I Abram zbudował tam ołtarz dla PANA, który mu się ukazał.
.
1 Mojż. 13:15 Bo całą ziemię, którą widzisz, dam tobie i twemu potomstwu na wieki.
.
1 Mojż. 15:18 W tym właśnie dniu PAN zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: Twemu potomstwu dam tę ziemię, od rzeki Egiptu aż do wielkiej rzeki, rzeki Eufrat
.
1 Mojż. 17:7-8 7. I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim nasieniem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu nasieniu po tobie. 8. Dam tobie i twemu nasieniu po tobie ziemię, w której teraz przebywasz, całą ziemię Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem.
Czy zauważyłeś powtarzające się słowo „nasienie” i fakt, że „nasienie” jest w liczbie pojedynczej, a nie mnogiej? Wstydliwe, że współczesne przekłady Biblii zaciemniają tę prawdę, tłumacząc nasienie jako potomków. Bardzo znaczący jest fakt, że Bóg składa obietnice „nasieniu” Abrahama. Określa dla nas tych, którym dane są Boże obietnice.
Bóg nigdy nie obiecywał niczego zwykłym fizycznym potomkom Abrahama. Boże obietnice dotyczyły nasienia Abrahama. Galacjan 3:16 określa nasienie Abrahama:
Gal. 3:16 Otóż Abrahamowi i jego potomkowi zostały dane obietnice. Nie mówi: I jego potomkom, jak o wielu, ale jak o jednym: I twemu potomkowi, którym jest Chrystus.
Co więcej, Paweł identyfikuje nasienie Abrahama jako Żydów i pogan (i nie ma już różnicy), którzy wierzą w Jezusa Chrystusa:
Gal. 3:28 Nie ma Żyda ani Greka, nie ma niewolnika ani wolnego, nie ma mężczyzny ani kobiety; wszyscy bowiem jedno jesteście w Chrystusie Jezusie.
.
Gal. 3:29 A jeśli należycie do Chrystusa, to jesteście nasieniem Abrahama, a zgodnie z obietnicą – dziedzicami.
Czy widzisz, jakie to wstrząsające, a jednocześnie cudownie błogosławione? Paweł wyjaśnia to dalej w Liście do Efezjan 2-3. Poganie w Efezie, przed swoim nawróceniem, byli „bez Chrystusa, obcy wspólnocie Izraela i obcy przymierzom obietnicy, bez nadziei i bez Boga na świecie”. Ale teraz, z powodu tego, co Chrystus uczynił w swoim życiu i śmierci, „wy, którzy byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa”.
Efez. 2:12-13 12. Byliście w tamtym czasie bez Chrystusa, obcy względem społeczności Izraela i obcy przymierzom obietnicy, niemający nadziei i bez Boga na świecie. 13. Lecz teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa.
Konkluzja Pawła jest następująca:
Efez. 2:19-20 19. A więc nie jesteście już więcej obcymi i przybyszami, ale współobywatelami z świętymi i domownikami Boga; 20. Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus
Nie jest jednak niczym nowym, że poganie są wprowadzani do ludu Bożego. Zdarzało się to często w Starym Testamencie, ale aby stać się Żydem w Starym Testamencie, wymagane było obrzezanie (dla mężczyzn). „Nowym” aspektem jest to, że poganie są równi z Żydami przez wiarę w Chrystusa. Paweł wyjaśnia tę „tajemnicę” w rozdziale 3:
Efez. 3:4-6 4. Dlatego czytając to, możecie zrozumieć moje poznanie tajemnicy Chrystusa; 5. Która w innych wiekach nie była znana synom ludzkim, jak teraz została objawiona jego świętym apostołom i prorokom przez Ducha; 6. Mianowicie, że poganie są współdziedzicami i członkami tego samego ciała, i współuczestnikami jego obietnicy w Chrystusie przez ewangelię.
Paweł nie mówi, że pojęcie „kościół” było całkowicie nieznane w Starym Testamencie lub że idea nawrócenia pogan była ukryta. Uczy, że nie było znane tak, jak jest dzisiaj. Poganie są uczestnikami Bożej obietnicy w Chrystusie przez wiarę!
Ale odbiegamy od tematu, więc wróćmy do Galacjan.
W rozdziale 4 Paweł naucza, że starotestamentowy lud Boży (wybrany Izrael) jest zasadniczo tym samym ludem, co kościół nowotestamentowy (składający się z wybranych Żydów i pogan w jednym ciele). Jak to? Lud Boży Starego Testamentu (wybrany Izrael) był dzieckiem, które choć było dziedzicem Bożych obietnic, to jednak znajdowało się w małoletności i nie mogło przyjąć obietnic aż do czasu swojej dojrzałości. W okresie małoletności (prawnie jako dziecko) podlegało prawu (pedagoga, 3:24; opiekuna i zarządcy, 4:2).
Gal. 3:24 Tak więc prawo było naszym pedagogiem do Chrystusa, abyśmy z wiary byli usprawiedliwieni.
.
Gal. 4:2 Lecz jest poddany opiekunom i zarządcom aż do czasu wyznaczonego przez ojca.
Wraz z przyjściem Jezusa Chrystusa to samo małoletnie dziecko (wybrany Izrael) dojrzewa do kościoła Jezusa Chrystusa. Kościół nie zastępuje Izraela: Kościół jest Izraelem w jego dojrzałości, zrzucił jarzmo prawa i wszedł w korzystanie ze swojego dziedzictwa. Dlatego na przykład wybrany Izrael w Starym Testamencie nie cieszył się pełnią Ducha i wieloma innymi błogosławieństwami nabytymi przez Jezusa Chrystusa i wylanymi na Jego lud z Jego wywyższonej pozycji po prawicy Boga.
Dzieje 2:33 Będąc więc wywyższony prawicą Boga, otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego i wylał to, co wy teraz widzicie i słyszycie.
Nawiasem mówiąc, powrót Izraela do okresu małoletności byłby absurdem.
W dalszej części tego samego rozdziału Paweł używa alegorii, aby zilustrować duchową prawdę. W alegorii Pawła są dwa przymierza, dwie Jerozolimy, dwie góry i dwa rodzaje synów Abrahama. Po pierwsze, istnieje „Jerozolima, która jest w niewoli ze swoimi dziećmi”.
Gal. 4:25 Hagar bowiem to góra Synaj w Arabii, a odpowiada ona dzisiejszemu Jeruzalem, bo jest ono w niewoli wraz ze swoimi dziećmi.
Odnosi się to do niewierzącego judaizmu, czy to w czasach Pawła, czy we współczesnym państwie Izrael, i odnosi się do wszystkich osób (czy to Żydów, czy pogan), którzy szukają zbawienia w prawie Bożym, a nie tylko przez wiarę. Są to ci „zrodzeni z ciała”, którzy prześladują prawdziwe dzieci Boże.
Gal. 4:29 Lecz jak kiedyś ten, który urodził się według ciała, prześladował tego, który urodził się według Ducha, tak dzieje się i teraz.
To są dzieci niewolnicy Hagar, które są „wyrzucone”.
Gal. 4:30-31 30. Co jednak mówi Pismo? Wypędź niewolnicę i jej syna. Nie będzie bowiem syn niewolnicy dziedziczył z synem wolnej. 31. Tak więc, bracia, nie jesteśmy dziećmi niewolnicy, ale wolnej.
Po drugie, istnieje „Jerozolima, która jest w górze” i jest „wolna, która jest matką nas wszystkich”.
Gal. 4:26 Natomiast Jeruzalem, które jest w górze, jest wolne i ono jest matką nas wszystkich.
Niebiańskie, duchowe, prawdziwe Jeruzalem w górze rodzi dzieci, które są „dziećmi obietnicy”.
Gal. 4:28 My więc, bracia, jak Izaak jesteśmy dziećmi obietnicy.
My (to znaczy wszyscy wierzący w Jezusa Chrystusa, bez względu na pochodzenie etniczne) jesteśmy dziećmi wolnej!.
Gal. 4:31 Tak więc, bracia, nie jesteśmy dziećmi niewolnicy, ale wolnej.
W ten sposób Paweł identyfikuje jako dzieci Abrahama, dzieci Jerozolimy, dzieci wolnych, wszystkich tych (i tylko tych), którzy wierzą w Jezusa Chrystusa. Wszyscy inni, nawet jeśli mają nienaganny etnicznie żydowski rodowód, są wyrzucani jako dzieci ciała, nie są zaliczane do nasienia.
Paweł ma jeszcze jedną rzecz do powiedzenia, zanim zakończy swój list do Galacjan:
Gal. 6:16 A na tych wszystkich, którzy będą postępować według tej zasady, niech przyjdzie pokój i miłosierdzie, i na Izraela Bożego.
Co Paweł ma na myśli (a co ważniejsze, co ma na myśli Duch Święty) przez „Izrael Boży” tutaj? Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy dokładnie przeanalizować tekst. Po pierwsze, Paweł wypowiada błogosławieństwo (błogosławieństwo pokoju i miłosierdzia) dla „tych, którzy postępują według tej zasady”. Słowo „zasada” to kanon, który jest regułą, normą lub miarą. Bezpośredni kontekst, jak również argumentacja całego listu, wymaga, aby regułą było nierozróżnianie w Kościele między wierzącym Żydem a poganinem, zasady, której Paweł broni w tym liście.
Gal. 6:15 W Chrystusie Jezusie bowiem ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie, ale nowe stworzenie.
.
Gal. 5:6 Bo w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie, ale wiara, która działa przez miłość.
.
Gal. 5:2 Oto ja, Paweł, mówię wam, że jeśli dacie się obrzezać, Chrystus na nic wam się nie przyda.
Wszyscy, którzy postępują według tej zasady, są uczestnikami błogosławieństwa pokoju i miłosierdzia. Wszystkim, którzy postępują wbrew tej regule, czyniąc w kościele rozróżnienie między Żydem a poganinem, odmawia się błogosławieństwa Bożego. Tak więc nie ma błogosławieństwa dla judaistów, ale klątwa lub przekleństwo.
Gal. 1-8-9 8. Lecz choćbyśmy nawet my albo anioł z nieba głosił wam ewangelię inną od tej, którą wam głosiliśmy, niech będzie przeklęty. 9. Jak powiedzieliśmy przedtem, tak i teraz znowu mówię: Gdyby wam ktoś głosił ewangelię inną od tej, którą przyjęliście, niech będzie przeklęty.
.
Gal. 3:10 Na wszystkich bowiem, którzy są z uczynków prawa, ciąży przekleństwo, bo jest napisane: Przeklęty każdy, kto nie wytrwa w wypełnianiu wszystkiego, co jest napisane w Księdze Prawa.
A co z Izraelem Bożym? Gdyby Paweł miał na myśli Izrael takim, jakim istniał jako naród w jego czasach, naruszyłby swoja własną zasadę. Jak Paweł mógł ogłosić błogosławieństwo pokoju i miłosierdzia dla niewierzącego Izraela? Znaczenie jest jasne: Izrael Boży jest (jak widzieliśmy w studiowaniu wielu fragmentów) kościołem, czyli ciałem wierzących złożonym z Żydów i pogan. Innymi słowy, wyrażenie „i Izrael Boży” jest dalszym wyjaśnieniem „tych, którzy postępują według tej zasady”.
.
Czy Izrael nie jest narodem na zawsze?
Dyspensacjonalizm premilenijny w celu promowania królestwa żydowskiego po „wieku kościoła” odsyła nas do Starego Testamentu. Powinniśmy jednak zauważyć, że Nowy Testament jest autorytatywną interpretacją Starego Testamentu. Niektórzy premilenijni dyspensacjonaliści skarżyli się, że takie podejście do Pisma Świętego powoduje, że Nowy Testament „ogranicza” lub „narzuca” lub „uciska” Stary Testament. To absurdalny argument.
Nowy Testament wyraźnie naucza, że okres Starego Testamentu był czasem typów i cieni, a Nowy Testament, wraz z przyjściem Chrystusa, jest czasem wypełnienia.
Kol. 2:17 Są to cienie rzeczy przyszłych, ciało zaś jest Chrystusa.
Cała Księga Hebrajczyków uczy nas, że ofiary, przybytek, świątynia i jej wyposażenie, święta i rzeczywiście wszystkie inne aspekty kultu Starego Testamentu zostały wypełnione w Chrystusie. To powinno nas zatrzymać, gdy staramy się interpretować fragmenty Starego Testamentu dotyczące świątyń, świąt i ofiar!
Pozwolę sobie zilustrować to przykładem z Amosa:
Amos 9:11 W tym dniu podniosę upadły przybytek Dawida i zamuruję jego wyłomy; wzniosę jego ruiny i odbuduję go, jak za dawnych dni
Jeśli czytasz ten fragment bez światła Nowego Testamentu i gdybyś upierał się, by brać go dosłownie, co byś z niego wyczytał? Czy doszedłbyś do wniosku, że oznacza to, że w wieku Nowego Testamentu Żydzi i poganie będą razem tworzyć jeden lud Boży lub jeden kościół i że wierzący poganie nie będą musieli być obrzezani ani przestrzegać Prawa Mojżeszowego, aby dostąpić zbawienia? Cóż, dokładnie tak interpretuje to Jakub na Soborze Jerozolimskim w Dziejach Apostolskich 15, interpretacja zatwierdzona przez delegatów (Piotra, Barnabę, Pawła itd.)!
Dzieje. 15:14-19 14. Szymon powiedział, jak najpierw Bóg wejrzał na pogan, aby z nich wybrać lud dla swego imienia. 15. A z tym się zgadzają słowa proroków, jak jest napisane: 16. Potem powrócę i odbuduję upadły przybytek Dawida; odbuduję jego ruiny i wzniosę go; 17. Aby ludzie, którzy pozostali, szukali Pana, i wszystkie narody, nad którymi wzywane jest moje imię – mówi Pan, który to wszystko sprawia. 18. Znane są Bogu od wieków wszystkie jego sprawy. 19. Dlatego uważam, że nie należy czynić trudności tym spośród pogan, którzy się nawracają do Boga
Tylko głupiec mógłby sugerować, że Jakub wziął całkowicie nieistotny fragment, by udowodnić kontrowersyjną kwestię i przekręcił go, by nadać mu znaczenie, jakiego nigdy nie miał w przepowiedni Amosa. Pokorny wierzący musi powiedzieć sobie: „Oczywiście, moje rozumienie Starego Testamentu jest wadliwe i cielesne. Na tym przykładzie nauczę się, jak interpretować Stary Testament w świetle Nowego”.
Zakończmy jasnym fragmentem o wieczności narodu izraelskiego:
Jer. 31:35-37 35. Tak mówi PAN, który daje słońce na światłość w dzień, prawa księżyca i gwiazd na światłość w nocy; który rozdziela morze tak, że huczą jego fale; PAN zastępów – to jego imię. 36. Gdyby te prawa ustały przede mną, mówi PAN, wtedy i potomstwo Izraela przestanie być narodem przede mną na wieki. 37. Tak mówi PAN: Jeśli można zmierzyć niebiosa w górze i zbadać fundamenty ziemi w dole, wtedy i ja odrzucę całe potomstwo Izraela za to wszystko, co uczynili, mówi PAN.
Przekaz wydaje się jasny: państwo Izrael jako jednostka polityczna jest pod wiecznym błogosławieństwem Boga i zawsze będzie narodem. Ale powinniśmy zauważyć kilka rzeczy. Po pierwsze, co tekst oznacza przez naród? Hebrajskie słowo to goy, którego liczba mnoga, goyim, oznacza pogan. Naród wydaje się być odrębnym ludem z głową lub ludem z królem. Po drugie, w jaki sposób Bóg dotrzymał tej obietnicy w taki sposób, aby zadowolić najbardziej dosłownego dyspensacjonalistę premilenijnego? Izrael stał się narodem dopiero na górze Synaj. Bóg ogłosił Izrael jako szczególną własność (hebr. segulah; grecki: laos periousios) oraz królestwo kapłanów i święty naród (hebr. goy qadosh; grecki: etnos hagion).
2 Mojż. 19:5-6 5. Dlatego teraz, jeśli posłuchacie mego głosu i będziecie przestrzegać mojego przymierza, będziecie moją szczególną własnością ponad wszystkie narody, bo do mnie należy cała ziemia. 6. A wy będziecie mi królestwem kapłanów i narodem świętym. To są słowa, które będziesz mówić do synów Izraela.
Czy Izrael był narodem, gdy 10 plemion zostało uprowadzonych do niewoli? czy Izrael był narodem, gdy pozostałe 2 plemiona zostały przeniesione do Babilonu na 70 lat; czy Izrael był narodem, kiedy istniał jako zabawka dla narodów od powrotu do czasów imperium rzymskiego, i kiedy żaden król Dawid już nigdy nie zasiadł na tronie ziemskim w Jerozolimie; czy Izrael był narodem, kiedy został zniszczony w 70r; i czy Izrael był narodem od 70r do 1948r? I czy Izrael jest dzisiaj narodem? Obietnica z Jeremiasza 31:36-37 jest skierowana wyraźnie do nasienia Izraela, a nie do zbiorowej jednostki znanej jako Izrael. Nasienie Izraela obejmuje wszystkich, czy to etnicznych Żydów, czy etnicznych Gojów, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa, i wyklucza wszystkich etnicznych Żydów i wszystkich etnicznych Gojów, którzy odrzucają Jezusa Chrystusa. Ponieważ Żydzi, którzy wrócili do Izraela w roku 1948r, byli niewierzącymi, Jeremiasz 31 nie ma z nimi nic wspólnego.
Ale co z narodowością Izraela? Na jakich ludziach ta obietnica się spełnia, jeśli nie w niewierzącym państwie żydowskim na Bliskim Wschodzie? A czy na tronie Dawida zasiądzie król? Nowy Testament mówi nam, że Jezus jest synem lub nasieniem Dawida i że zasiada na tronie Dawida: „
Łuk. 1:32-33 32. Będzie on wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da mu tron jego ojca Dawida. 33. I będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca.
Premilenijni dyspensacjonaliści lubią zapewniać, że to proroctwo spełni się w przyszłym tysiącletnim panowaniu. Po pierwsze, 1000 lat nie jest wieczne, a Łukasz 1 wymaga, aby Jezus rządził na zawsze domem Jakuba. Po drugie, Dzieje Apostolskie 2 nauczają, że Jezus już siedzi na tronie Dawida w niebie.
Dzieje. 2:30 Będąc więc prorokiem i wiedząc, że Bóg zaręczył mu przysięgą, iż z owocu jego bioder, według ciała, wzbudzi Chrystusa i posadzi na jego tronie
.
Dzieje. 2:33-36 33. Będąc więc wywyższony prawicą Boga, otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego i wylał to, co wy teraz widzicie i słyszycie. 34. Dawid bowiem nie wstąpił do nieba, a jednak sam mówi: Powiedział Pan memu Panu: Siądź po mojej prawicy; 35. Aż położę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod twoje stopy. 36. Niech więc cały dom Izraela wie z pewnością, że tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście, Bóg uczynił i Panem, i Chrystusem.
Co do tego, kim jest naród izraelski, któremu Bóg dał obietnice w Jeremiasza 31, Jezus daje nam bardzo jasne wskazanie w Ewangelii Mateusza:
Mat. 21:43 Dlatego mówię wam: Królestwo Boże zostanie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce.
I nie musimy szukać zbyt daleko, aby odkryć, który to naród: to kościół, kościół Jezusa Chrystusa, złożony z wierzących Żydów i pogan, którzy są nasieniem Abrahama, dziećmi Bożymi, Żydami Nowego Testamentu. Piotr pisze do Kościoła tymi słowami:
1 Piotr 2:9-10 9. Lecz wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do swej cudownej światłości; 10. Wy, którzy kiedyś nie byliście ludem, teraz jesteście ludem Bożym, wy, którzy kiedyś nie dostąpiliście miłosierdzia, teraz miłosierdzia dostąpiliście.
Święty naród to nazwa nadana Izraelowi w Księdze Wyjścia.
2 Mojż. 19:5-6 5. Dlatego teraz, jeśli posłuchacie mego głosu i będziecie przestrzegać mojego przymierza, będziecie moją szczególną własnością ponad wszystkie narody, bo do mnie należy cała ziemia. 6. A wy będziecie mi królestwem kapłanów i narodem świętym. To są słowa, które będziesz mówić do synów Izraela.
Piotr teraz stosuje to do kościoła! Kościół jest świętym narodem, a ponieważ kościół nigdy nie zostanie zniszczony, w nim, a nie we współczesnym państwie Izrael po 1948 roku, obietnica z Jeremiasza 31 jest spełniona. Tytus 2:14 jest również pouczający: Kościołom na Krecie Paweł przypisuje tytuł „osobliwy lud”, imię zaczerpnięte z Ksiegi Wyjścia 19:5 (z greckiego: laos periousios)!
Tytus 2:14 Który wydał samego siebie za nas, aby nas wykupić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków.
.
2 Mojż. 19:5 Dlatego teraz, jeśli posłuchacie mego głosu i będziecie przestrzegać mojego przymierza, będziecie moją szczególną własnością ponad wszystkie narody, bo do mnie należy cała ziemia.
W Księdze Jeremiasza należy zauważyć jeszcze jedną rzecz: obietnicę nowego przymierza. Ta obietnica jest złożona „domowi Judy i domowi Izraela”.
Jer. 31:31 Oto nadchodzą dni, mówi PAN, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze
W tym przymierzu z domem Izraela Bóg włoży swoje prawo w ich wnętrzu i wypisze je w ich sercach
Jer. 31:33 Ale takie będzie przymierze, które zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi PAN: Włożę moje prawo w ich wnętrzu i wypisze je na ich sercach. I będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.
Co więcej, Bóg obiecuje temu samemu domowi Izraela:
Jer. 31:34 I nikt nie będzie już uczył swego bliźniego ani nikt swego brata, mówiąc: Poznaj PANA, bo wszyscy będą mnie znali, od najmniejszego aż do największego z nich, mówi PAN. Przebaczę bowiem ich nieprawość, a ich grzechów nigdy więcej nie wspomnę.
W jaki sposób spełnia się ta obietnica nowego przymierza i komu? Odpowiedź znajduje się w Liście do Hebrajczyków.
Hebr. 8:6-13 6. Teraz zaś nasz kapłan o tyle znakomitszą otrzymał służbę, o ile jest pośrednikiem lepszego przymierza, które zostało oparte na lepszych obietnicach. 7. Gdyby bowiem to pierwsze było nienaganne, to nie szukano by miejsca na drugie. 8. Tymczasem, ganiąc ich, mówi: Oto nadchodzą dni, mówi Pan, gdy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze. 9. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ująłem ich za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej. Ponieważ oni nie wytrwali w moim przymierzu, ja też przestałem o nich dbać, mówi Pan. 10. Takie zaś jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi Pan: Dam moje prawa w ich umysły i wypiszę je na ich sercach. I będę im Bogiem, a oni będą mi ludem. 11. I nikt nie będzie uczył swego bliźniego ani nikt swego brata, mówiąc: Poznaj Pana, bo wszyscy będą mnie znali, od najmniejszego aż do największego z nich. 12. Będę bowiem łaskawy dla ich występków, a ich grzechów i nieprawości więcej nie wspomnę. 13. A gdy mówi „nowe”, uznaje pierwsze za przedawnione; a to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest zaniku.
To przymierze nie ma nic wspólnego z domem Izraela jako odrębnym bytem od kościoła Jezusa Chrystusa. Kościół Jezusa Chrystusa, który cieszy się poznaniem Boga i przebaczeniem grzechów, jest domem Izraela.
Czy zatem nie ma żadnych obietnic składanych podmiotowi politycznemu znanemu jako Izrael? Odpowiedź brzmi jednoznacznie: nie. Czy Izrael jako jednostka polityczna kiedykolwiek odbuduje swoją świątynię i odda cześć Bogu, tak jak robiła to w Starym Testamencie? Jest to bardzo mało prawdopodobne, ale jeśli uda jej się zbudować świątynię w Jerozolimie i ustanowić kapłaństwo, składać ofiary i obchodzić święta, będzie to tylko kolejny znak odstępstwa Izraela od Boga. Jeśli ofiary złych były obrzydliwe dla Boga w Starym Testamencie, o ileż bardziej obrzydliwe byłoby ponowne rozpoczęcie składania ofiar ze zwierząt w przyszłości po jednej, jedynej ofierze Syna Bożego?
Przysłów 15:8 Ofiara niegodziwych budzi odrazę w PANU, a modlitwa prawych mu się podoba.
.
Przysłów 21:27 Ofiara niegodziwych budzi odrazę, a cóż dopiero, gdy ją w niegodziwości ofiarują.
Wszystkie obietnice Boże są w Chrystusie.
2 Kor. 1:20 Ile jest bowiem obietnic Boga, w nim są „tak” i w nim są „Amen”, ku chwale Boga przez nas.
Wszystkie obietnice Boże zostały dane Chrystusowi jako Nasieniu Abrahama.
Gal. 3:16 Otóż Abrahamowi i jego potomkowi zostały dane obietnice. Nie mówi: I jego potomkom, jak o wielu, ale jak o jednym: I twemu potomkowi, którym jest Chrystus.
Dlatego nie może być żadnej obietnicy dla żadnego niewierzącego poza Jezusem Chrystusem. Powołaniem Żyda, podobnie jak powołaniem pogan, jest upamiętanie i uwierzenie w Jezusa Chrystusa oraz przyłączenie się do kościoła Żydów i pogan, mężczyzn i kobiet, niewolników i wolnych, gdzie nie ma różnicy, a tym, którzy postępują według tej zasady pokój i miłosierdzie!
Bo oni są Izraelem Bożym!
Na podstawie: źródło
Zobacz w temacie
- Luter i kwestia żydowska
- Rzymsko-katolickie getto dla Żydów
- Obrzezanie serca
- Wieczna ewangelia
- Retrospektywny charakter ofiary Chrystusa
- Jedność Starego i Nowego Przymierza
