Konfesje Reformowane o usprawiedliwieniu: stanowisko

utworzone przez | maj 11, 2023 | Herezja Remonstrancji, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana

Ku rozeznaniu

Rzym. 3:20-28 .

20. Dlatego z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało w jego oczach, gdyż przez prawo jest poznanie grzechu.

21. Lecz teraz bez prawa została objawiona sprawiedliwość Boga, poświadczona przez prawo i proroków.

22. Jest to sprawiedliwość Boga przez wiarę Jezusa Chrystusa dla wszystkich i na wszystkich wierzących. Nie ma bowiem różnicy.

23. Wszyscy bowiem zgrzeszyli i są pozbawieni chwały Boga;

24. A zostają usprawiedliwieni darmo, z jego łaski, przez odkupienie, które jest w Jezusie Chrystusie.

25. Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów;

26. Aby okazać swoją sprawiedliwość w obecnym czasie po to, aby on był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, kto wierzy w Jezusa.

27. Gdzież więc jest powód do chluby? Został wykluczony. Przez jakie prawo? Uczynków? Nie, przez prawo wiary.

28. Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa.

Artykuł zawiera stwierdzenie Ewangelicznej prawdy o usprawiedliwieniu przez główne Wyznania Reformowane i Prezbiteriańskie. Mowa raczej o „stwierdzeniu” niż o „stwierdzeniach”, ponieważ Wyznania Reformowane jednogłośnie wypowiadają swoje oświadczenie dotyczące usprawiedliwienia.

Do tych wyznań i ich stwierdzeń należy odnieść doktrynę uzasadnienia federalnej wizji, nowej perspektywy oraz ewangelików i katolików razem w celu przetestowania i osądzenia. Na tych wyznaniach i ich oświadczeniach musi opierać się każdy Kościół Reformowany i Prezbiteriański.

Te wyznania i ich oświadczenia wiążą każdego pastora Reformowanego i Prezbiteriańskiego, starszego rządzącego, diakona, profesora teologii i misjonarza. Do tych wyznań i ich oświadczeń każdy Reformowany i Prezbiteriański mężczyzna, kobieta i dziecko musi iść po jasne, autorytatywne instrukcje dotyczące usprawiedliwienia.

Konfesja Belgijska

2 Kor. 5:21 On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.

Jednym z najwcześniejszych wyznań Reformowanych jest Belgijskie Wyznanie Wiary (1561). Wyznanie Belgijskie wyraża wiarę Reformowaną dotyczącą usprawiedliwienia w artykułach 22 i 23.

Co znamienne, artykuły te następują bezpośrednio po artykule o śmierci Jezusa Chrystusa jako o „pełnym zadośćuczynieniu” sprawiedliwości Boga w miejsce Jego ludu, „tej jedynej, raz złożonej ofierze, dzięki której wierzący stają się doskonali na zawsze” [1].

Artykuł 22 – Usprawiedliwieni przez wiarę w Jezusa Chrstusa

[Obiekt wiary] Wierzymy, że Duch Święty roznieca w naszych sercach czystą wiarę, abyśmy mogli posiąść prawdziwą znajomość tej wielkiej tajemnicy. Wiara ta chwyta się mocno Chrystusa z wszystkimi Jego zasługami, czyli przywłaszcza Go  i nie szuka niczego poza Nim.
.
[Skuteczność usprawiedliwienia] Gdyż należy wnioskować, iż albo nie wszystko to, co jest potrzebne do naszego zbawienia, jest poza Jezusem Chrystusem, albo jeśli wszystko jest w Nim, wówczas ci, którzy posiedli Jezusa Chrystusa przez wiarę, mają całkowite zbawienie w Nim.
.
[Sola fide] Dlatego ktokolwiek twierdzi, że Chrystus nie jest wystarczalny do zbawienia, lecz potrzeba czegoś ponad Niego, wielce bluźni, gdyż czyni Chrystusa tylko po części Zbawicielem. Dlatego wyznajemy słusznie wraz z Apostołem Pawłem, że jesteśmy usprawiedliwieni jedynie z wiary lub przez wiarę niezależnie od uczynków. 
.
[Rola wiary] Jednakże, by wyrazić to jaśniej, nie twierdzimy, że wiara sama z siebie nas usprawiedliwia, gdyż to tylko narzędzie, z pomocą którego możemy uchwycić się Chrystusa – naszego usprawiedliwienia. Jezus Chrystus poczytujący na naszą korzyść wszystkie swoje zasługi i wszystkie swoje święte dzieła, jakich dokonał dla nas i zamiast nas, jest naszą sprawiedliwością. A wiara to narzędzie, które jednoczy nas z Nim we wszystkich Jego dziełach, które gdy stają się nasze, zupełnie wystarczają do uwolnienia nas z grzechów.[2]

Biblijne podstawy twierdzenia:

Artykuł 23 – Co składa się na usprawiedliwienie przed Bogiem

[Odpuszczenie i odkupienie] Wierzymy, że na nasze zbawienie składa się odpuszczenie grzechów przez wzgląd na Jezusa Chrystusa, które czyni nas sprawiedliwymi przed Bogiem, jak uczą nas Dawid i Paweł stwierdzając, że błogosławieństwem dla człowieka jest, gdy Bóg przypisuje mu sprawiedliwość niezależnie od ludzkich uczynków. Apostoł oznajmia, że jesteśmy usprawiedliwieni darmo z Jego łaski, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie.
.
[Posłuszeństwo Chrystusa] Dlatego trzymamy się zawsze tego fundamentu i oddajemy wszelką chwałę Bogu, uniżając się przed Nim i uznając, że jesteśmy tacy, jacy naprawdę jesteśmy. Nie sądzimy, iż możemy złożyć naszą ufność w samych sobie albo w naszych zasługach, lecz pokładamy pełną ufność w Bogu i polegamy jedynie na posłuszeństwie Chrystusa ukrzyżowanego, który staje się nasz, gdy w Niego wierzymy.
.
[Szata sprawiedliwości] To wystarczy, by zakryć wszystkie nasze nieprawości i dać odwagę, gdy zbliżamy się do Boga, uwalniając nasze sumienia od strachu, trwogi oraz przerażenia – bez podążania śladami naszego pierwszego ojca Adama, który w przerażeniu zakrył się liśćmi drzewa figowego.  Zaiste gdybyśmy mieli stanąć przed Bogiem, choćby nawet w niewielkiej mierze polegając na sobie samych lub jakimś innym stworzeniu, momentalnie byśmy zginęli.
.
[Boży sąd] Dlatego każdy powinien przyswoić sobie modlitwę Dawida: „Boże, nie pozywaj na sąd sługi swego, gdyż nikt z żyjących nie okaże się sprawiedliwym przed Tobą.”[3]

Biblijne podstawy twierdzenia:

Artykuł 24 – Uświęcenie człowieka i dobre uczynki

Dodaję ostatnią część artykułu 24 Wyznania Belgijskiego, który traktuje o uświęceniu, ponieważ bezpośrednio odnosi się do przerażającej doktryny kościoła rzymskokatolickiego, Arminianizmu, federalnej wizji, nowej perspektywy i EKR (Ewangelicy i katolicy razem), że jesteśmy usprawiedliwieni teraz i zostaniemy usprawiedliwieni (lub potępieni) na sądzie ostatecznym, częściowo na podstawie naszych własnych dobrych uczynków:

[Ostrzeżenie] Jednakże nie zaprzeczamy, iż Bóg nagradza dobre uczynki, lecz to Jego łaska zsyła Jego dary.
.
[Pewność zbawienia] Ponadto, chociaż czynimy dobrze, nie uważamy tego za podstawę naszego zbawienia, gdyż wszystkie nasze uczynki są skażone naszą cielesną naturą i podlegają karze, i choć nawet moglibyśmy uczynić jeden dobry uczynek, to jednak Bóg odrzuciłby to ze względu na choćby jedną grzeszną myśl. Wówczas bylibyśmy zawsze przepełnieni wątpliwościami, beznadziejnie miotani niepewnością, a nasze wątłe sumienia byłyby nieustannie dręczone, gdyby nie polegały na zasługach, które nasz Zbawiciel wypracował przez swoje cierpienie i śmierć [4]

Biblijne podstawy twierdzenia:

Trzydzieści Dziewięć Artykułów

Hebr. 10:14 Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni.

Trzydzieści dziewięć artykułów Kościoła anglikańskiego (1562) w punktach 11 i 12 mówią tak:

Zostaliśmy uznani za sprawiedliwych przed Bogiem tylko ze względu na zasługi naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa przez wiarę, a nie ze względu na nasze własne uczynki lub zasługi. Dlatego to, że jesteśmy usprawiedliwieni tylko przez wiarę, jest najzdrowszą doktryną i bardzo pocieszającą, jak to szerzej wyrażono w Homilii o usprawiedliwieniu.[5]
.
Chociaż dobre uczynki, które są owocami wiary i następują po usprawiedliwieniu, nie mogą zgładzić naszych grzechów i znieść surowości sądu Bożego; jednak są miłe i przyjemne Bogu w Chrystusie i koniecznie wyrastają z prawdziwej i żywej wiary; tak dalece, że dzięki nim żywa wiara może być tak wyraźnie poznana, jak drzewo rozpoznaje się po owocach.[6]

Katechizm Heidelberski

Tyt. 3:5 Nie z uczynków sprawiedliwości, które my spełniliśmy, ale według swego miłosierdzia zbawił nas przez obmycie odrodzenia i odnowienie Ducha Świętego; 

Oświadczenie Katechizmu Heidelberskiego w Pytaniach i Odpowiedziach 59-62 oraz 126 jest doskonale jasne, niezwykle dokładne i po prostu chwalebne. To bardziej proklamacja niż deklaracja.
.

Pytanie 59

Jaki odniesiesz pożytek wierząc w to wszystko?
.
Otrzymałem usprawiedliwienie w Chrystusie przed Bogiem i dziedzictwo życia wiecznego. [7]

Biblijne podstawy twierdzenia (Jan 3:36; Rzym. 1:17; Tyt. 3:5-7)
.

Pytanie 60

W jaki sposób możesz być usprawiedliwiony przed Bogiem?
.
Tylkodzięki prawdziwej wierze w Jezusa Chrystusa. Choć więc sumienie oskarża mnie, bo ciężko zgrzeszyłem przeciwko wszystkim przykazaniom Bożym, żadnego nigdy nie wypełniłem i nadal jestem skłonny do zła. Bóg, mimo to, bez żadnej z mojej strony zasługi, a wyłącznie z łaski swojej, uznaje mnie za usprawiedliwionego dzięki zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa, jak gdybym nigdy nie miał i nie popełnił grzechu, jak gdybym to ja sam, a nie Chrystus za mnie, okazał całkowicie posłuszeństwo. Jest jednak jeden warunek: mam przyjąć to dobrodziejstwo wierzącym sercem. [8]

Pytanie 61

Biblijne podstawy twierdzenia (Hiob 2:10; Jan 3:18; Rzym. 2:10; 7:23; 2 Kor. 5:21; Efez. 2:8; Gal. 2:16)

Dlaczego twierdzisz, że jesteś usprawiedliwiony jedynie dzięki wierze?
.
Nie twierdzę, że mógłbym się podobać Bogu ze względu na godność mej wiary. Jedynie zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa, Jego sprawiedliwość i świętość są dla Boga podstawą mojego usprawiedliwienia. A ja nie mogę ich przyjąć ani przyswoić sobie inaczej, jak tylko wiarą. [9]

Pytanie 62

Biblijne podstawy twierdzenia (Rzym. 3:27-28; Filip. 3:8-9)

Dlaczego jednak nasze dobre uczynki nie mogą choćby w części usprawiedliwić nas przed Bogiem?
.
Sprawiedliwość, która mogłaby się ostać przed sądem, musiałaby być w pełni doskonała, całkowicie zgodna z Prawem Bożym. Tymczasem nawet najlepsze uczynki w tym życiu są zawsze niedoskonałe i skażone grzechem[10]

Biblijne podstawy twierdzenia (Izaj. 64:6; Rzym. 3:23; Gal.3:10)
.

Pytanie 126

Należy zwrócić uwagę na dwie inne części Katechizmu Heidelberskiego dotyczące usprawiedliwienia. Jednym z nich jest pytanie i odpowiedź 126, dotyczące piątej prośby modlitwy wzorcowej:

Jak brzmi piąta prośba?
.
„Odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”, to znaczy: zechciej nam, biednym grzesznikom, nie pamiętać ze względu na krew Jezusa Chrystusa naszych win i zła, do którego bezustannie lgniemy. A my, odnajdując w sobie świadectwo Twojej łaski, ze wszystkich sił postanawiamy całym sercem przebaczać drugiemu człowiekowi (bliźniemu).[11]

Biblijne podstawy twierdzenia (Psalm 51:2-6; Mat. 5:7; 6:14-15; 1 Jana 1:9; 2:1-2)
.

Pytanie 56

Inną częścią Katechizmu, która rzuca światło na prawdę o usprawiedliwieniu, jest pytanie i odpowiedź 56. Tutaj Katechizm wyjaśnia wyznanie Reformowanego wierzącego o odpuszczeniu grzechów w Składzie Apostolskim.

Jak rozumiesz słowa: „wierzę w grzechów odpuszczenie”?
.
Wierzę, że dzięki zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa Bóg nie chce już pamiętać o moich grzechach i o mojej skażonej naturze, z którą do końca życia muszę walczyć; przeciwnie – w łasce swej obdarza mnie sprawiedliwością Chrystusową, abym nigdy nie stanął przed Jego sądem. [12]

Biblijne podstawy twierdzenia (Psalm 103:3; Jer. 31:34; Jan 5:24; Rzym. 8:1-2; 2 Kor. 5:19-20)
.

Katechizm a współczesne herezje

Trzy elementy tego krótkiego omówienia usprawiedliwienia są szczególnie istotne w odniesieniu do herezji atakujących obecnie reformacyjną naukę o usprawiedliwieniu.

Po pierwsze, odpuszczenie grzechów, które jest podstawowym aspektem usprawiedliwienia, jest boskim aktem niepamiętania grzechów wierzącego. Niepamiętanie jest czynnością ściśle prawną dotyczącą winy i kary za grzech.

Hebr. 10:17 A ich grzechów i nieprawości więcej nie wspomnę

Jest to sąd Boga, to znaczy Jego werdykt jako sędziego na sali sądowej własnej świadomości grzesznika. Różni się radykalnie od czynności, która oczyszcza grzesznika z nieczystości jego grzechów lub odnawia grzesznika, aby prowadził święte życie. Niepamiętanie nie dodaje wierzącemu mocy duchowej, aby spełniał dobre uczynki. Ale jest to boskie przeoczenie grzechu zasługującego na karę, tak że grzesznik jest dobrej myśli.

Po drugie godnym uwagi elementem jest stwierdzenie, że jedyną podstawą boskiego aktu usprawiedliwienia jest „zadośćuczynienie Chrystusa”. Pod tym względem doktryna pytania i odpowiedzi 56 jest dokładnie taka sama jak doktryna pytania i odpowiedzi 126, która potwierdza, że jedyną podstawą usprawiedliwienia, jako nieprzypisywania grzechu, jest „krew Chrystusa”.

Kol. 1:14 W którym mamy odkupienie przez jego krew, przebaczenie grzechów

Uświęcające dzieło Chrystusa w grzeszniku jest wykluczone jako podstawa lub nawet część podstawy usprawiedliwienia, a zatem wykluczone są dobre uczynki grzesznika.

Po trzecie, skutkiem i korzyścią obecnego usprawiedliwienia, czyli przebaczenia, dla wierzącego grzesznika jest to, że „nie może on już nigdy pójść na potępienie”. Niemiecki oryginał Katechizmu brzmi dosłownie: „że już nigdy nie stanę przed sądem” („in’s Gericht nimmermehr kommen”).

Rzym. 8:1 Dlatego teraz żadnego potępienia nie ma dla tych, którzy są w Jezusie Chrystusie, którzy nie postępują według ciała, ale według Ducha.

Kwestia Sądu Ostatecznego

Na pierwszy rzut oka Katechizm zdaje się nauczać, że grzesznik, któremu przebaczono, nawet nie pojawi się na sądzie ostatecznym. Gdyby taka była doktryna Katechizmu, Katechizm byłby sprzeczny z Pismem Świętym. Pismo uczy, że także wybrani, usprawiedliwieni wierzący będą sądzeni na sądzie ostatecznym (Mat. 25:31-46)

2 Kor. 5:10 Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za to, co czynił w ciele, według tego, co czynił, czy dobro, czy zło. 

To, że Katechizm nie zamierza zaprzeczać ostatecznemu sądowi wierzącego, jest oczywiste z wyjaśnień Katechizmu na temat sądu ostatecznego, w pytaniu i odpowiedzi 52. Pociecha wierzącego w związku z ponownym przyjściem Chrystusa, aby sądzić żywych i umarłych nie polega na tym, że wierzący całkowicie uniknie sądu ostatecznego. Sędzią wierzącego na sądzie ostatecznym będzie raczej

„Ten sam, który wcześniej ofiarował się za mnie na sąd Boży i zdjął ze mnie wszelkie przekleństwo”[13].

Przez „nigdy nie stanął przed Jego sądem” (niem. Gericht, „sąd”), Katechizm Heidelberski ma na myśli, że usprawiedliwiony wierzący nigdy nie będzie sądzony na podstawie swoich własnych uczynków, czy to niedoskonałych, czy całkowicie złych. Dlatego nigdy nie zostanie potępiony. Odniesienie dotyczy zwłaszcza zbliżającego się Sądu Ostatecznego. W ten sposób Katechizm zaprzecza współczesnej, przerażającej doktrynie, zwłaszcza doktrynie federalnej wizji, że wierzący stoją przed ostatecznym sądem, w którym ich czyny będą częściowo podstawą werdyktu sędziego.

Wyjaśnienie Voetiusa, autora Katechizmu, dotyczące pytania i odpowiedzi 56 Katechizmu Heidelberskiego jest prawidłowe.

Jaki pożytek i profit czerpiesz z przebaczenia grzechów? Że teraz już nigdy nie stanę przed sądem Bożym (po holendersku: „in’t gerichte Godts”). Czy więc prawdziwie wierzący nie będzie sądzony w dniu ostatecznym? Owszem: 2 Kor. 5:10. Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa itd. Dlaczego więc mówsz, że już nigdy nie staniesz przed sądem Bożym? To znaczy, że rzeczywiście będę sądzony, ale nie będę potępiony.[14]

Westminsterskie Wyznanie Wiary

Rzym. 8:3-4 3. Co bowiem było niemożliwe dla prawa, w czym było ono słabe z powodu ciała, Bóg, posławszy swego Syna w podobieństwie grzesznego ciała i z powodu grzechu, potępił grzech w ciele; 4. Aby sprawiedliwość prawa wypełniła się w nas, którzy postępujemy nie według ciała, ale według Ducha.

W Konfesji Westminsterskiej w rozdziale 11 jest mowa o usprawiedliwieniu.

Rozdział 11.3

[1] Chrystus przez swoje posłuszeństwo i śmierć zapłacił cały dług tych, którzy są usprawiedliwieni. [2] Składając ofiarę i znosząc cierpienia jako karę, która im się należała, Chrystus w pełni zaspokoił wymagania Bożej sprawiedliwości. [3] Ich usprawiedliwienie jest całkowicie darem łaski, ponieważ Chrystus stał się darem Ojca, aby działać ku ich dobru, a posłuszeństwo Chrystusa i spełnienie żądań Prawa zostało im policzone. [4] Ponad to nie było w nich nic, co by zasługiwało na łaskę [5]. Tak więc prawdziwa Boża sprawiedliwość i Jego ogromna łaska równocześnie objawiły swoją chwałę w usprawiedliwieniu grzeszników.[15]

Biblijne podstawy twierdzenia

Rozdział 11.4

[1] Bóg odwiecznie postanowił usprawiedliwić wszystkich wybranych, [2] a gdy wypełnił się czas, Chrystus umarł za ich grzechy i zmartwychwstał dla ich usprawiedliwienia. [3] Jednak nie są oni osobiście usprawiedliwieni aż do czasu, gdy Duch Święty nie obdarzy ich faktycznie dobrodziejstwami i dziełami Chrystusa.[16]

Biblijne podstawy twierdzenia

Rozdział 11.5

[1] Bóg ciągle przebacza grzechy wszystkim usprawiedliwionym. [2] Nigdy nie mogą oni utracić swego usprawiedliwienia. [3] Mogą jednak z powodu grzechu popaść w ojcowski gniew Boga. I Bóg zazwyczaj nie przywraca ich do swojej łaski, póki się nie ukorzą, nie wyznają swoich grzechów, nie poproszą Boga o przebaczenie, nie opamiętają się i nie odnowią wiary. [17]

Biblijne podstawy twierdzenia

Rozdział 11.6

[1] Wierzący w Starym Testamencie zostali usprawiedliwieni dokładnie w taki sam sposób, jak wierzący w Nowym Testamencie.[18]

Biblijne podstawy twierdzenia

Rozdział 16.5

Dalej odnośnie usprawiedliwienia w Westminsterskim Wyznaniu Wiary, rozdział 16, artykuł 5, dotyczący dobrych uczynków, stwierdza, że nasze dobre uczynki „nie mogą znieść surowości sądu Bożego”, ponieważ kalamy je naszą niedoskonałością.[19]

Izaj. 64:6 My wszyscy jednak jesteśmy jak nieczyści, a wszystkie nasze sprawiedliwości są jak szata splugawiona; wszyscy opadliśmy jak liść, a nasze nieprawości uniosły nas jak wiatr.
.
Rzym. 3:23 Wszyscy bowiem zgrzeszyli i są pozbawieni chwały Boga;

To jest ważne stwierdzenie przeciwko nauczaniu ludzi federalnej wizji (do którego powrócę), twierdzących że usprawiedliwienie wierzącego na sądzie ostatecznym będzie uwarunkowane dobrymi uczynkami wierzącego, czyli usprawiedliwienie sądu ostatecznego będzie przez wiarę i uczynki. To właśnie ta fałszywa nauka starszego Johna Kinnairda została zatwierdzona przez zgromadzenie ogólne Ortodoksyjnego Kościoła Prezbiteriańskiego w 2003 roku [20].
.

Rozdział 19.6

Ponadto Westminsterskie Wyznanie Wiary zaprzecza, jakoby prawdziwie wierzący podlegali prawu jako przymierzu uczynków, aby przez to być usprawiedliwieni lub potępieni.

[1] Na tyle, na ile Prawo jest przymierzem uczynków, na podstawie których otrzymuje się usprawiedliwienie lub potępienie, na tyle nie odnosi się do prawdziwie wierzących„ [21].

Biblijne podstawy twierdzenia

[1] Dzieje 13:39; Rzym. 6:14; 8:1; Gal. 2:16; 3:13; 4:4-5
.

Kanony z Dort

1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem;

Zawsze wydawało mi się osobliwe, że Kanony z Dort nie zawierają rozdziału ani sekcji o usprawiedliwieniu, ponieważ integralną częścią herezji Arminian było to, że zaprzeczała reformacyjnej doktrynie o usprawiedliwieniu i nauczała nowej doktryny o usprawiedliwieniu. Bez wątpienia wyjaśnieniem jest to, że Synod w Dort odpowiedział na oświadczenie Arminian o ich heretyckich doktrynach a Arminianie ogłosili swoją herezję w pięciu punktach doktryny, które nie zawierały usprawiedliwienia jako oddzielnego punktu.

Niemniej jednak Kanony z Dort zwracają uwagę na błąd Arminian dotyczący usprawiedliwienia, odwołują się do niego wyraźnie w trakcie omawiania pięciu kontrowersyjnych doktryn i odrzucają go. Cytuję je tutaj, aby czytelnik miał przed sobą wszystkie fragmenty dotyczące usprawiedliwienia w wiodących Wyznaniach Reformowanych.
.

Rozdział 1 § 3

Kanony z Dort potępiają nauczanie Arminian, że wybranie jest jedynie Bożym wyborem wiary jako warunku zbawienia. Kanony zarzucają, że ten błąd jest równoznaczny z atakiem na „prawdę łaskiusprawiedliwienia” [22]. która przyjmuje posłuszeństwo Chrystusa jako sprawiedliwość przez akt prawny przypisania. Jest to warte odnotowania, ponieważ potępiony przez Kanony z Dort błąd Arminian jest błędem ludzi dzisiejszej federalnej wizji.

Norman Shepherd wyjaśnia Księgę Rodzaju 15:6: „I uwierzył [Abraham] Panu; i poczytano mu to za sprawiedliwość”, jako nauczanie, że sam akt wiary Abrahama był jego sprawiedliwością przed Bogiem, ponieważ był to warunek zbawienia, który Abraham musiał spełnić w ramach przymierza[23].

Szczególnie znamienne jest potępienie przez Kanony doktryny Arminian, która naucza, że

„nowe przymierze łaski, jakie zawarł Bóg Ojciec z człowiekiem za pośrednictwem śmierci Chrystusa, nie polega na tym, że poprzez wiarę, która przyjmuje zasługi Chrystusa, jesteśmy usprawiedliwieni przed Bogiem i zbawieni, lecz na fakcie, iż Bóg, odwoławszy żądania doskonałego posłuszeństwa wiary, uważa samą wiarę i posłuszeństwo wierze, mimo iż niedoskonałe, za doskonałe posłuszeństwo prawu, i ocenia to jako godne nagrody życia wiecznego poprzez łaskę. [24]

Rozdział 2 § 4

Potępiona tu nauka o usprawiedliwieniu jest nauką, że Bóg łaskawie traktuje samą wiarę i wynikające z niej niedoskonałe posłuszeństwo jako usprawiedliwienie grzesznika przed nim. Własne uczynki grzesznika — jego wiara i posłuszeństwo — są jego sprawiedliwością, od której zależy jego wieczne zbawienie.

Kanony obalają i odrzucają to nauczanie w następujący sposób:

„Tacy bowiem zaprzeczają Pismu Świętemu: będąc „usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie, które przyszło przez Jezusa Chrystusa. Jego to Bóg złożył jako ofiarę odkupienia, przez wiarę w Jego krew” (Rzym 3:24-25). Tacy bowiem głoszą, jak to czynił nieprawy Socyn, nowe i obce usprawiedliwienie człowieka przed Bogiem, wbrew opinii całego Kościoła.” [25]

Biblijna podstawa tego twierdzenia:

Rzym 3:24-25 24. A zostają usprawiedliwieni darmo, z jego łaski, przez odkupienie, które jest w Jezusie Chrystusie. 25. Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów;

Należy zauważyć, że w opisie błędu Arminian dotyczącego usprawiedliwienia, ten artykuł Kanonów zwięźle opisuje ortodoksyjną, Reformowaną naukę o usprawiedliwieniu: „że poprzez wiarę, która przyjmuje zasługi Chrystusa, jesteśmy usprawiedliwieni przed Bogiem i zbawieni,”.
.

Rozdział 5 artykuł 6

Artykuł 6 piątego rozdziału doktryny Kanonów, dotyczący wytrwania, zaprzecza temu. Chociaż święty może przez jakiś czas głęboko popaść w grzech, Bóg nie pozwala wybranemu świętemu „utracić stanu usprawiedliwienia”.

„Lecz Bóg, który jest bogaty w miłosierdzie, zgodnie ze swym niezmiennym celem wybrania, nie zabiera całkowicie swemu ludowi Ducha Świętego, nawet w ich głębokich upadkach, ani nie pozwala im trwać w nich tak, aby stracili łaskę usynowienia i utracili stan usprawiedliwienia czy popełnili grzech na śmierć bądź przeciwko Duchowi Świętemu; ani nie pozwala im, by byli całkowicie opuszczeni i wpadli w wieczną zgubę.” [26]

Podsumowanie

Gal. 2:16 Wiedząc, że człowiek nie jest usprawiedliwiony z uczynków prawa, ale przez wiarę w Jezusa Chrystusa, i my uwierzyliśmy w Jezusa Chrystusa, abyśmy byli usprawiedliwieni z wiary Chrystusa, a nie z uczynków prawa, dlatego że z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało.

Wszystkie te wyznania wielu kościołów Reformowanych i Prezbiteriańskich na całym świecie zgadzają się co do tego, czym jest usprawiedliwienie i co do jego centralnego znaczenia zarówno w głoszeniu Ewangelii, jak i w dziele zbawienia. Ta wyznaniowa doktryna usprawiedliwienia jest dziś atakowana przez federalną wizję, nową perspektywę oraz ewangelików i katolików razem, bez protestu przeciwko wyznaniom wiary, które ich wiążą.

Na podstawie David Engelsma, Ewangeliczna prawda o usprawiedliwieniu

Przypisy

[1] Belgijskie Wyznanie Wiary 21
[2] Belgijskie Wyznanie Wiary 22
[3] Belgijskie Wyznanie Wiary 23
[4] Belgijskie Wyznanie Wiary 24
[5] Trzydzieści dziewięć Artykułów Kościoła Anglii, Artykuł 11
[6] Trzydzieści dziewięć Artykułów Kościoła Anglii, Artykuł 12
[7] Katechizm Heidelberski  Pyt. i Odp. 59
[8] Katechizm Heidelberski  Pyt. i Odp. 60
[9] Katechizm Heidelberski  Pyt. i Odp. 61
[10] Katechizm Heidelberski  Pyt. i Odp. 62
[11] Katechizm Heidelberski  Pyt. i Odp. 126
[12] Katechizm Heidelberski  Pyt. i Odp. 56
[13] Katechizm Heidelberski  Pyt. i Odp. 52
[14] Gisbertus Voetius, Voetius’ Catechisatie over den Heidelbergschen Catechismus [Katechizm Voetiusa o Katechizmie Heidelberskim], przeł. A. Kuyper (Rotterdam: Gebroeders Huge, 1891; pierwotnie opublikowane 1662), 567.
[15] Westminsterskie Wyznanie Wiary 11.3
[16] Westminsterskie Wyznanie Wiary 11.4
[17] Westminsterskie Wyznanie Wiary 11.5
[18] Westminsterskie Wyznanie Wiary 11.6
[19] Westminsterskie Wyznanie Wiary 16.5
[20] Zob. Robbins, „The Kinnaird Case”, w: A Companion to the Current Justification Controversy, s. 53–58; Elliott, “The Kinnaird Case and Its Aftermath,”, w: Christianity and Neo-Liberalism, 175–237; i Elliott, A Denomination in Denial
[21] Westminsterskie Wyznanie Wiary 19.6
[22] Kanony z Dort 1 § 3
[23] Shepherd, Call of Grace, 15.
[24] Kanony z Dort 2 § 4
[25] Tamże
[26] Kanony z Dort 5.6

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email