Konieczność jasności

Rzym. 4:6-7 6. Jak i Dawid mówi, że błogosławiony jest człowiek, któremu Bóg przypisze sprawiedliwość bez uczynków, mówiąc: 7. Błogosławieni, których nieprawości są przebaczone i których grzechy są zakryte.

Jeśli chodzi o prawdę, która była przedmiotem sporu w XVI-wuiecznej Reformacji kościoła;

  • prawdę, która wówczas oddzieliła prawdziwe kościoły protestantyzmu od fałszywego kościoła rzymskiego, tak jak ma to miejsce do dziś;
    .
  • prawdę, którą Marcin Luter opisał jako „artykuł na którym stoi i upada kościół”;
    .
  • prawdę, którą Jan Kalwin nazwał „kamieniem węgielnym Ewangelii”;
    .
  • prawdę, którą Biblia głosi jako samo serce Ewangelii łaski

– zarówno kościół, jak i poszczególni chrześcijanie muszą mieć całkowitą jasność co do tego, czym jest usprawiedliwienie.

W tej prawdzie przede wszystkim nie może być braku jasności ani zamieszania. Brak jasności co do tej prawdy oznacza brak jasności co do całości Ewangelii Pisma Świętego. Zamieszanie w odniesieniu do tej doktryny musi skutkować zamieszaniem w całej treści Biblii. Pismo Święte i konfesje nie pozostawiają nas w ciemności ani nie pozwalają na zamieszanie co do tego, czym jest zbawcze dzieło Boga w Chrystusie, znane jako usprawiedliwienie.

Usprawiedliwienie jest imputacją. Jest to boski akt przypisania, czyli zaliczenia, sprawiedliwości Jezusa Chrystusa winnemu, ale wybranemu grzesznikowi. Wybranemu grzesznikowi Bóg przypisuje doskonałą sprawiedliwość Jezusa Chrystusa.

Sprawiedliwość ta polega na posłuszeństwie Jezusa woli Bożej przez całe życie oraz na Jego zadośćczyniącym cierpieniu i śmierci.

Wierzący grzesznik doświadcza tego przypisania jako przebaczenia swoich grzechów – zniesienia winy za grzech, która to wina naraża grzesznika na Bożą karę za grzechy – oraz jako postawienie grzesznika przed Bogiem sędzią jako tego, który w pełni wypełnił wszystko, czego prawo Boże wymaga od niego – posiadania doskonałego posłuszeństwa dziesięciu przykazaniom prawa Bożego.


Akt prawny

Rzym. 3:25-26 25. Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów; 26. Aby okazać swoją sprawiedliwość w obecnym czasie po to, aby on był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, kto wierzy w Jezusa.

Usprawiedliwienie jest prawnym aktem Boga. Przez ten akt Bóg zmienia pozycję grzesznika, czyli pozycję prawną, przed sobą jako sędzią. Sferą usprawiedliwienia jest niebiańska, to boska sala sądowa. Podczas gdy grzesznik pojawił się na sali sądowej jako winny

  • winny nieposłuszeństwa Adama,
  • winny swojej całkowicie zdeprawowanej natury
  • i winny wszystkich swoich grzesznych czynów

– usprawiedliwienie, jako akt Boży i oświadczenie z ławy sędziowskiej, wpływa na niewinność grzesznika, jego uniewinnienie i jego pozycję przed sędzią jako tego, który doskonale wypełnił wszystkie wymagania prawa Bożego. Usprawiedliwienie konstytuuje usprawiedliwionego grzesznika jako sprawiedliwego.
.

Wyrok uniewinniający

Taki jest stan usprawiedliwionego grzesznika, czyli pozycja prawna, przed Bogiem, sędzią, który prawnie jest z nim lub z nią teraz,

jak gdybym nigdy nie popełnił ani nie miał grzechu, a sam wypełnił całe posłuszeństwo, jakiego Chrystus dopełnił dla mnie”.

To jest prawdziwy, niekwestionowany stan usprawiedliwionego grzesznika,

Choć więc sumienie oskarża mnie, bo ciężko zgrzeszyłem przeciwko wszystkim przykazaniom Bożym, żadnego nigdy nie wypełniłem i nadal jestem skłonny do zła.”.[1]

Usprawiedliwienie jest zbawczym aktem Bożym nie dla dobrych ludzi, ale dla grzeszników, zaprawdę, dla wielkich grzeszników. W przypowieści, która jest jego wybitnym głoszenie Ewangelii usprawiedliwienia, Jezus każe celnikowi wyznać Bogu, że jest „grzesznikiem”. Rzeczywiście, grecki oryginał tego fragmentu zawiera przedimek określony: „ten grzesznik

Łuk. 18:13 A celnik, stojąc z daleka, nie chciał nawet oczu podnieść ku niebu, ale bił się w piersi, mówiąc: Boże, bądź miłosierny mnie grzesznemu (τῷ ἁμαρτωλῷ to hamartolo – temu szczególnemu grzesznikowi).

Bóg ogłasza wyrok niewinności i zmienia pozycję prawną grzesznika na sprawiedliwość we własnej świadomości grzesznika. To tak, jakby niebiańska sala sądowa była duszą grzesznika. W każdym razie postępowanie sądowe toczy się w doświadczeniu grzesznika.

Nie sprowadza to usprawiedliwienia do zwykłego subiektywizmu — do tego, jak czuje się grzesznik z powodu własnego myślenia lub woli. W uzasadnieniu jest obiektywna rzeczywistość. W usprawiedliwieniu Bóg naprawdę działa. W usprawiedliwieniu Bóg naprawdę przemawia. W usprawiedliwieniu jest straszliwy boski sąd z błogimi skutkami na czas i na wieczność.
.

Sala sądowa

Ale sąd, który jest usprawiedliwieniem, dokonuje się we własnym doświadczeniu grzesznika. Taka jest implikacja prawdy, że usprawiedliwienie jest przez wiarę. Jest to również jasnym nauczaniem, jeśli nie akcentem, Jezusa w jego przypowieści o faryzeuszu i celniku w Ew. Łukasza

Łuk. 18:9-14
.

9. Powiedział też do tych, którzy ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innych mieli za nic, taką przypowieść:

10. Dwóch ludzi weszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik.

11. Faryzeusz stanął i tak się w sobie modlił: Dziękuję ci, Boże, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy albo jak i ten celnik.

12. Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co mam.

13. A celnik, stojąc z daleka, nie chciał nawet oczu podnieść ku niebu, ale bił się w piersi, mówiąc: Boże, bądź miłosierny mnie grzesznemu.

14. Mówię wam, że raczej ten odszedł do swego domu usprawiedliwiony, a nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.

Okazją do przypowieści było to, że niektórzy z jego słuchaczy ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innych mieli za nic(werset 9). To zło było kwestią ich świadomego doświadczenia. W przypadku usprawiedliwienia celnik bił się w piersi, mówiąc: Boże, bądź miłosierny mnie grzesznemu (werset 13). Doświadczył swojej winy, swojej odpowiedzialności przed karzącą sprawiedliwością Bożą. Dotkliwie i głęboko przeżywał swoją winę.

Jeśli chodzi o jego stan sprawiedliwości, jako tego, którego Bóg usprawiedliwił, celnik jest uderzająco opisany przez Jezusa jako człowiek, który „odszedł do swego domu usprawiedliwiony (werset 14). Usprawiedliwienie odesłało celnika do domu (a nie na szubienicę) z radością na twarzy, uśmiechem na ustach, śmiechem w gardle, sprężystością w krokach i wdzięcznością w sercu.
.

Zielonoświątkowa bzdura

Usprawiedliwienie jest empiryczne nie tylko w tym sensie, że polega na ogłoszeniu werdyktu „niewinny!” w świadomości grzesznika. Jest to również prawdziwa i najintensywniejsza radość religii chrześcijańskiej. Pogląd religii charyzmatycznej, że chrześcijańska radość jest doświadczeniem chrztu Duchem Świętym i że Kościół czekał aż do XX wieku, aby dowiedzieć się i doświadczyć szczerej i serdecznej radości, jest najzwyklejszym nonsensem.

1 Piotra 1:8 A choć go nie widzieliście, miłujecie; i w niego, choć teraz go nie widzicie, wierzycie; i cieszycie się radością niewysłowioną i pełną chwały

Ewangelia usprawiedliwienia raduje wierzącą duszę, a prawdziwy Kościół zarówno głosił, jak i doświadczał tej radości na przestrzeni wieków. W porównaniu z powodowaną przez Ducha radością usprawiedliwienia, oszukańcza, sfabrykowana wylewność (podszywająca się pod radość Ewangelii) religii charyzmatycznej jest frywolna i płytka. Poza wszystkim innym nie uwalnia od najgłębszego smutku i najstraszniejszego lęku: poczucia winy za grzech.

Charyzmatyczna wylewność nie wyraża też radości z jednej wielkiej nadziei chrześcijanina, który jest umierającym człowiekiem, jak cała reszta rodzaju ludzkiego. Nadzieja ta jest oczekiwaniem wiecznego uwielbienia Boga w zmartwychwstałym ciele. Usprawiedliwieni chrześcijanie chlubią się nadzieją chwały Boga.” (Rzym. 5:2).

Ale doświadczenie, które jest usprawiedliwieniem, jest świadomym zapewnieniem i pewną świadomością boskiego aktu przypisania.

Usprawiedliwienie to nie infuzja. Bóg nie czyni grzesznika sprawiedliwym, co jest jego faktycznym stanem, tak że ten, kto wcześniej był złym człowiekiem, czyniącym złe rzeczy, teraz zaczyna być dobrym człowiekiem, czyniącym dobre uczynki. Usprawiedliwienie nie jest wlaniem sprawiedliwości w grzesznika.
.

Uświęcenie a usprawiedliwienie

Istnieje zbawcze dzieło Boga w grzesznikach, które czyni ich posłusznymi, które udziela im posłuszeństwa Jezusa Chrystusa, aby zaczęli być dobrzy i czynić dobro, co wlewa w nich posłuszeństwo. Ale ta praca nie jest usprawiedliwieniem. To jest odrębne dzieło uświęcenia, to znaczy boskie dzieło, które uświęca zdeprawowanego grzesznika. Ta praca zawsze towarzyszy usprawiedliwieniu. Nieodmiennie następuje po akcie usprawiedliwienia. Ale to nie jest usprawiedliwienie. Uświęcenie jest zbawczym dziełem Boga, które jest odrębne i różne od usprawiedliwienia.

Rozróżnienie, różnica i związek między Bożym aktem usprawiedliwienia (przypisanie sprawiedliwości) a Bożym dziełem uświęcenia (udzielenie lub wlanie posłuszeństwa) są widoczne w słowie Jezusa skierowanym do kobiety przyłapanej na cudzołóstwie w Ewangelii Jana

Jan 8:11 Jezus powiedział do niej: I ja ciebie nie potępiam. Idź i już więcej nie grzesz

„I Ja ciebie nie potępiam” to deklaracja Jezusa usprawiedliwiająca winną kobietę. Ten aspekt słowa Jezusa dotyczy jej statusu prawnego przed sędzią. To czyni ją niewinną, a zatem sprawiedliwą wobec prawa.

Idź” ją uwalnia. Wolność od potępienia, od kary, a także, co nie bez znaczenia, od wstydu — wstydu bycia cudzołożnicą należy teraz do niej. Ale jest to również wolność pozytywna. Jest to wolność służenia Bogu, wolność od przestrzegania siódmego przykazania prawa Bożego.

„Nie grzesz więcej” to słowo Jezusa, które nieodparcie wzywa grzesznicę do świętości. To twórcze słowo skutecznie czyni kobietę posłuszną; czyni ją posłuszną dziesięciu przykazaniom, w tym zwłaszcza siódmemu; czyni ją świętą. To uświęcające słowo zawsze towarzyszy deklaracji usprawiedliwienia.

Kogo Chrystus usprawiedliwia („i ja cię nie potępiam”), tego też uświęca: „Idź i nie grzesz więcej”. Są to jednak dwa odrębne słowa i dzieła Zbawiciela. Dzieło uświęcania następuje po słowie usprawiedliwienia w wielkim dziele zbawienia grzesznika. W duchowym doświadczeniu kobiety zaprzestanie grzeszenia jest jej wdzięczną odpowiedzią na to, że Jezus jej nie potępił.
.

Zniszczenie Ewangelii

Pomieszanie uświęcenia z usprawiedliwieniem, pomieszanie Bożego dzieła udzielenia posłuszeństwa z Jego aktem przypisania sprawiedliwości jest z konieczności zepsuciem Ewangelii łaski. To zamieszanie nie jest nieszkodliwe.

  • Uniemożliwia celnikowi pójścia do domu usprawiedliwionym.
    .
  • Jest to próba ograbienia ludu Bożego z jego radości i pokoju.
    .
  • Pomniejsza posłuszeństwo Jezusa Chrystusa jako całkowitą sprawiedliwość wierzącego grzesznika, tak jakby posłuszeństwo grzesznika musiało być dodane do posłuszeństwa Jezusa w celu usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem.

W zbawczym akcie usprawiedliwienia jest wszystko albo nic. Albo posłuszne życie Jezusa i odkupieńcza śmierć są sprawiedliwością grzesznika u Boga (przez usprawiedliwienie), albo jeśli posłuszeństwo Jezusa musi być uzupełnione choćby jednym małym uczynkiem samego grzesznika (jako sprawiedliwość wlana), posłuszeństwo Jezusa nie ma żadnego znaczenia dla usprawiedliwienia grzesznika. Oto ostrzeżenie Apostoła z Listu do Galacjan, jednego z wybitnych fragmentów Pisma Świętego na temat usprawiedliwienia:

Gal. 5:2, 4 2. Jeżeli dacie się obrzezać [jako dzieło samego grzesznika dla jego usprawiedliwienia], Chrystus na nic wam się nie przyda. 4. Pozbawiliście się Chrystusa wszyscy, którzy usprawiedliwiacie się przez prawo; wypadliście z łaski.

Korzyść Ewangelii

Zgodnie z Biblią wyjątkową korzyścią zbawienia, jaką usprawiedliwienie daje usprawiedliwionym grzesznikom, jest pokój z Bogiem:

Rzym. 5:1 Będąc więc usprawiedliwieni przez wiarę, mamy pokój z Bogiem

Wewnętrzną i bezpośrednią korzyścią nie jest dobroć życia i postępowania, tak aby grzesznik służył i podobał się Bogu. To jest korzyść ze zbawczego dzieła uświęcenia. Ale korzyścią płynącą z usprawiedliwienia jest pokój — pokój z Bogiem. Pokój z Bogiem jest doświadczeniem uwolnienia od winy i kary za grzech. Jest to doświadczana pewność, że człowiek jest usprawiedliwiony przed Bogiem i że Bóg ze swojej strony nie ma nic przeciwko grzesznikowi.

Pokój z Bogiem jest błogosławieństwem przypisania.
.

Przypisanie a nie wlanie

To że usprawiedliwienie jest prawnym przypisaniem sprawiedliwości, a nie wlaniem lub nadaniem sprawiedliwości, jest jasnym, wyraźnym świadectwem wszystkich wyznań Reformowanych i Prezbiteriańskich. Ku potępieniu i, jak można by pomyśleć, konsternacji prezbiteriańskich teologów i kościołów, które dziś proklamują usprawiedliwienie jako przynajmniej częściowo wlanie sprawiedliwości w ich teologii federalnej wizji, ich konfesja, Westminsterskie Wyznanie Wiary, wyraźnie zaprzecza że usprawiedliwienie jest wlaniem sprawiedliwości.

Bóg z ochotą usprawiedliwia tych ludzi, których faktycznie powołuje. Nie udziela im sprawiedliwości, lecz przebacza grzechy oraz uznaje ich i przyjmuje jako sprawiedliwych. Czyni to jedynie ze względu na Chrystusa, a nie z powodu jakiejkolwiek rzeczy dokonanej w nich lub przez nich. [2]

Opisując usprawiedliwienie jako zmianę statusu prawnego grzesznika przed Bogiem Sędzią („przebaczenie… rozliczenie i przyjęcie… jako sprawiedliwego”) i zaprzeczając, że usprawiedliwienie jest zmianą faktycznego, duchowego stanu grzesznika („nie przez wlanie sprawiedliwości”) Konfesja jest biblijna. Pismo Święte definiuje usprawiedliwienie w terminach przypisania, obliczenia i policzenia

Psalm 32:2 Błogosławiony człowiek, któremu PAN nie poczytuje nieprawości i w którego duchu nie ma podstępu.
.
Rzym. 4:9 Czy więc to błogosławieństwo dotyczy tylko obrzezanych, czy też nieobrzezanych? Mówimy przecież, że wiara została Abrahamowi poczytana za sprawiedliwość.

Wszystkie te biblijne terminy wyrażają boską zmianę pozycji grzesznika stojącego przed prawem z winnego na niewinność. Nie opisują zmiany stanu moralnego grzesznika.

Prośba o usprawiedliwienie w piątej prośbie modlitwy wzorcowej: „Odpuść nam nasze winy, tak jak my przebaczamy naszym winowajcom”, jest oczywiście prośbą o umorzenie długówmiłosierdzie prawne – a nie prośbą o zmianę stanu duchowego, miłosierdzie moralne.

Zgodnie z relacją między usprawiedliwieniem a uświęceniem, prośba do Boga o uwolnienie modlącego się grzesznika od jego moralnej deprawacji następuje po prośbie o uwolnienie od winy w modlitwie wzorcowej: „I nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego”.
.

Biblijny dowód

Jeśli potrzebny jest jakikolwiek biblijny dowód na to, że usprawiedliwienie polega na zmianie czyjejś pozycji prawnej przez przypisanie, a nie na zmianie stanu moralnego przez wlanie, kontrast przeciwieństw w Liście do Rzymian jest rozstrzygający.

Rzym. 8:33-34 33. Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Bóg jest tym, który usprawiedliwia. 34. Któż potępi? Chrystus jest tym, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który też jest po prawicy Boga i wstawia się za nami.

Po stwierdzeniu, że „Bóg usprawiedliwia”, Apostoł pyta: „Kim jest ten, który potępia?” Przeciwieństwem usprawiedliwienia winnego grzesznika jest potępienie.

  • Potępienie nie jest dziełem uczynienia kogoś złym, ale aktem uznania go za winnego.
    .
  • Tak samo usprawiedliwienie nie jest dziełem uczynienia kogoś sprawiedliwym, ale aktem uznania go za sprawiedliwego.
    .
  • Potępienie i usprawiedliwienie są aktami prawnymi. Ustanawiają czyjąś pozycję w odniesieniu do prawa Bożego, a nie faktyczny stan moralny.
    .
Deklaracja niewinności

O ile usprawiedliwienie jest werdyktem Boga jako sędziego, polegającym na przypisaniu winnemu doskonałej sprawiedliwości, o tyle usprawiedliwienie jest przede wszystkim deklaracją. Bóg przypisuje grzesznikowi sprawiedliwość poprzez deklarację. Sprawiedliwość usprawiedliwienia staje się własną sprawiedliwością winnego grzesznika, a jego pozycja przed prawem staje się niewinnością poprzez deklarację: „Niewinny! Sprawiedliwy!”

W ten sposób cudzołożna kobieta z rozdziału 8 Jana stała się sprawiedliwa przed Bogiem. Jezus Chrystus, jej sędzia w imieniu Boga, oświadczył: I ja ciebie nie potępiam” (werset 11). Przez tę deklarację Jezusa kobieta została usprawiedliwiona.

Tym usprawiedliwieniem jest przypisanie sprawiedliwości winnemu grzesznikowi przez oświadczenie sędziego, czego nauczają Dzieje Apostolskie

Dzieje 13:38-39 38. Niech więc będzie wam wiadomo, mężowie bracia, że przez niego zwiastuje się (καταγγέλλετα katangelletai ι – proklamuje, deklaruje) wam przebaczenie grzechów;  39. I przez niego każdy, kto uwierzy, jest usprawiedliwiony we wszystkim, w czym nie mogliście być usprawiedliwieni przez Prawo Mojżesza.

Odpuszczenie grzechów jest usprawiedliwieniem, jak wyraźnie mówi werset 39. „Zwiastuje” w tłumaczeniu wersetu 38 Wersji Autoryzowanej nie jest zwykłym greckim słowem oznaczającym głoszenie. Jest to raczej słowo, które oznacza „proklamować” lub „deklarować” (gr. καταγγέλλω kataggello). Poprzez Jezusa Chrystusa wierzącym zostaje zadeklarowane przebaczenie, czyli usprawiedliwienie.

Znaczenie nie polega tylko na tym, że usprawiedliwienie jest nauczane słuchaczy, ale na tym, że usprawiedliwienie jest nadane i realizowane w wierzących grzesznikach przez deklarację. Usprawiedliwienie staje się zbawczą rzeczywistością w doświadczeniu wybrańca, wierzącego grzesznika nie przez duchowe dzieło wewnętrznej odnowy – wlanie sprawiedliwości – ale przez boską deklarację wobec grzesznika, w jego świadomości – sądowy werdykt. W usprawiedliwieniu Bóg przemawia do wierzącego grzesznika i wypowiada błogosławiony werdykt: „Niewinny! Sprawiedliwy!”
.

Miejsce deklaracji

Jeśli ktoś zapyta, gdzie i jak Bóg wypowiada to słowo, które ogłasza grzeszników sprawiedliwymi, odpowiedź brzmi: w głoszeniu Ewangelii Pisma Świętego. W każdym kazaniu ewangelicznym (a nie powinno być innego kazania niż kazanie ewangeliczne) Bóg – nie kaznodzieja, ale Bóg, sam Bóg – oświadcza wierzącemu, który przychodzi na salę sądową obciążony winą za swoje grzechy:

„Niewinny, ze względu na Jezusa Chrystusa i to ukrzyżowanego! Sprawiedliwy, z doskonałą sprawiedliwością Jezusa Chrystusa, którą mu przypisuję przez tą deklarację!”[3].

W ten sposób kościół odpuszcza grzechy, jak Jezus potwierdza w Ewangelii Jana

Jan 20:23 Komukolwiek przebaczycie [kościół apostolski] grzechy, są im przebaczone, a komukolwiek zatrzymacie [kościół apostolski], są im zatrzymane.

W ten sposób Kościół otwiera królestwo niebieskie grzesznym ludziom, podobnie jak nauczanie pytań 84-85 Katechizmu Heidelberskiego:

W jaki sposób głoszenie Ewangelii może otworzyć albo zamknąć przed ludźmi Królestwo Niebios?… W jaki sposób stosowanie dyscypliny kościelnej może otwierać lub zamykać przed ludźmi Królestwo Niebieskie?[4]

W ten sposób kościół uwalnia grzeszników z ich duchowej niewoli, jak naucza Jezus w Ewangelii Mateusza

Mat. 18:18 cokolwiek rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie

Kościół przebacza, otwiera i rozwiązuje w sposób służebny, głosząc Ewangelię usprawiedliwienia. Głosząc usprawiedliwienie jako łaskawe przypisanie sprawiedliwości, Kościół przebacza, otwiera i rozwiązuje jako kaznodzieja, sługa lub zwiastun samego Boga. Bóg przebacza, otwiera i rozwiązuje przez słowo kościoła, swoje usta.

Kościół nie usprawiedliwia grzeszników na podstawie własnego autorytetu i własnego osądu, nawet jeśli uznaje się, że ma ten autorytet i prawo do sądu od Boga. Tylko Bóg przebacza, otwiera i rozwiązuje w swoim autorytecie. Kiedy Jezus przebaczył grzesznicy, oczywiście na podstawie swojego autorytetu, objawił się jako Bóg w ciele. Ci, którzy byli świadkami działania Boga, potwierdzili to swoim pytaniem: „Kim jest ten, który i grzechy przebacza?”

Łuk. 7:48-49 48. Do niej zaś powiedział: Twoje grzechy są przebaczone. 49. Wtedy współbiesiadnicy zaczęli mówić między sobą: Kim jest ten, który i grzechy przebacza?

Przebaczając grzesznikom, jak również zatrzymując grzechy przeciwko grzesznikom, przez swój własny autorytet i zgodnie z własnym wrodzonym, władczym osądem, czy to w bulli papieskiej, czy w konfesjonale, Rzym uzurpuje sobie prerogatywy Boga.
.


Posłuszeństwo Chrystusa

Rzym. 5:19 Jak bowiem przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo jednego wielu stało się (κατασταθήσονται katastathesontai) sprawiedliwymi.

Sprawiedliwość, która jest treścią i darem usprawiedliwienia, jest całkowicie i wyłącznie sprawiedliwością Jezusa Chrystusa.

  • jest to całkowicie i tylko posłuszeństwo Jezusa wobec woli Bożej przez całe życie
    .
  • i Jego cierpienie kary za grzechy tych, którzy są Jego wybrańcami, zwłaszcza cierpienie śmierci krzyżowej pod wpływem gniewu Bożego.

Tak jak nieposłuszeństwo jednego człowieka Adama uczyniło całą rasę ludzką winną przed Bogiem, tak „przez posłuszeństwo jednego [Jezusa Chrsytusa] wielu” [kościół Jezusa] zostanie ukonstytuowanych (gr. Κατασταθήσονται katastathesontai)  „sprawiedliwymi” (Rzym. 5:19).[5]

Łaskawe usprawiedliwienie grzeszników, które Apostoł głosi w Rzym. 3-5, jest rzeczywistością „przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie”. To odkupienie było krwawym „przebłaganiem”, które staje się „sprawiedliwością na odpuszczenie grzechów” przez Bożą deklarację w usprawiedliwieniu wierzących grzeszników

Rzym. 3:24-25 24. A zostają usprawiedliwieni darmo, z jego łaski, przez odkupienie, które jest w Jezusie Chrystusie. 25. Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów;

Chrystus, nasza sprawiedliwość

Zgodnie z 1 Listem do Koryntian Chrystus Jezus jest naszą sprawiedliwością. Tylko On jest naszą sprawiedliwością. My sami z naszymi uczynkami nie jesteśmy naszą własną sprawiedliwością. Chrystus jest całą naszą sprawiedliwością.

1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem;

My sami nie jesteśmy żadną częścią naszej sprawiedliwości. W jaki sposób Chrystus jest naszą sprawiedliwością, Apostoł uczy zwłaszcza w Liście do Rzymian i Galacjan: przez usprawiedliwienie, które nie jest wlaniem sprawiedliwości, ale przypisaniem sprawiedliwości.

Sprawiedliwość usprawiedliwienia jest całkowitym i wyłącznym działaniem i śmiercią Jezusa Chrystusa poza usprawiedliwionym grzesznikiem, które to działanie i śmierć są następnie przypisywane wierzącemu grzesznikowi, nie jest to dzieło Jezusa w grzeszniku, które czyni go dobrym, tak że sprawiedliwość grzesznika nie jest

  • zarówno tym, co uczynił dla niego Jezus,
  • jak i tym, co czyni sam grzesznik.

Ewangelia Reformacji wyznawała i wyznaje, opisując sprawiedliwość usprawiedliwienia w łacińskim wyrażeniu extra nos, czyli poza nami. Jest to sprawiedliwość dokonana dla nas przez kogoś innego, a nie sprawiedliwość wypracowana w nas, przybierająca formę naszych własnych wysiłków. Sprawiedliwość usprawiedliwienia jest w całości posłusznym dziełem Jezusa Chrystusa w miejsce grzesznika i na jego rzecz, poza zdeprawowanym życiem i nieposłusznym postępowaniem grzesznika. Reformowane wyznanie wiary jest zatem biblijne, kiedy oświadcza, że

„Jedynie zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa, Jego sprawiedliwość i świętość są dla Boga podstawą mojego usprawiedliwienia.”, potwierdzając, że „nasze dobre uczynki nie mogą choćby w części usprawiedliwić nas przed Bogiem[6]

Obca sprawiedliwość

Ponieważ sprawiedliwość wierzącego w jego usprawiedliwieniu nie jest jego własnym stanem naturalnym ani jego własnym wytworem, na podstawie jakiejś mocy dla dobra w nim samym, ale sprawiedliwością innej osoby, która jest przypisywana wierzącemu, Luter opisał tę sprawiedliwość jako „obcą” Sprawiedliwość „obca” jest przeciwstawiona prawości wewnętrznej lub wrodzonej.

Sprawiedliwość „obca” to sprawiedliwość Jezusa Chrystusa w miejsce i na rzecz niesprawiedliwego grzesznika, która staje się własnością grzesznika przez przypisanie, w odróżnieniu od sprawiedliwości, która jest własnością grzesznika na mocy jego własnej dobroć i posłuszeństwo prawu.

Chrześcijanin jest sprawiedliwy i święty przez cudzą lub obcą świętość – nazywam to tak dla pouczenia – to znaczy jest sprawiedliwy dzięki miłosierdziu i łasce Bożej… Czy ta sprawiedliwość nie jest obcą sprawiedliwością? Polega całkowicie na odpuszczeniu ze względu na kogoś innego i jest czystym darem Boga [7]

Każda teoria usprawiedliwienia, która przypisuje usprawiedliwienie grzesznika jego własnym uczynkom, w całości lub w części, jak nauczanie Shepherda i innych zwolenników teologii federalnej wizji, sprzeciwia się doktrynie Lutra i Reformacji usprawiedliwienia przez „obcą” sprawiedliwość, a więc jest sprzeczna z biblijnym nauczaniem, że pełnym i doskonałym usprawiedliwieniem usprawiedliwionego grzesznika jest posłuszeństwo, cierpienie i śmierć Jezusa Chrystusa, które staje się własnością grzesznika przez przypisanie.
.

Bierne i czynne posłuszeństwo Chrystusa

Tutaj na pierwszy plan wysuwa się tradycyjne, Reformowane rozróżnienie między biernym i czynnym posłuszeństwem Chrystusa.

Przez bierne posłuszeństwo Chrystusa rozumie się poniesienie przez niego kary, zwłaszcza męki piekielnej, na którą ci, za których umarł, zasłużyli w sprawiedliwości Bożej.

1 Piotra 3:18 Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby nas przyprowadzić do Boga; uśmiercony w ciele, lecz ożywiony Duchem

Przez czynne posłuszeństwo Chrystusa rozumie się chętne wypełnianie przez niego wszystkich wymagań prawa Bożego — miłości Boga i miłości bliźniego wymaganych przez dziesięć przykazań.

Izaj. 61:10 Będę się wielce radować w PANU i moja dusza rozraduje się w moim Bogu, bo przyoblekł mnie w szaty zbawienia i przyodział mnie w płaszcz sprawiedliwości, jak przyozdobionego oblubieńca i jak oblubienicę ozdobioną swoimi klejnotami.

Chrystus okazał to posłuszeństwo Bogu nie ze względu na siebie osobiście, ale dla wszystkich, w imieniu których przyszedł na świat jako wcielony Syn Boży.

Rozróżnienie między jego posłuszeństwem czynnym i biernym ma na celu wywyższenie Jezusa jako zbawiciela grzeszników nie tylko przez poniesienie ich kary, ale także przez doskonałe posłuszeństwo prawu w ich imieniu. Przez wiarę w Chrystusa winny i nieposłuszny grzesznik jest sprawiedliwy nie tylko dlatego, że Chrystus (biernie) poniósł na sobie karę prawa za całe jego  nieposłuszeństwo, ale także jako że Chrystus (czynnie) spełnił wymagania prawa dotyczące doskonałego posłuszeństwa prawu.

Niczego, co należy do sprawiedliwości prawa, nie brakuje grzesznikowi, który wierzy w Jezusa Chrystusa. Wszystko, czego sprawiedliwe prawo wymaga od człowieka, należy do tego, kto wierzy w Jezusa dzięki wierze, jaką ma w Jezusa. Jako usprawiedliwiony, wierzący pojawia się przed Bogiem Sędzią jako ten, który zarówno w pełni zadośćuczynił nakazowi prawa ukarania przestępcy prawa (bierne posłuszeństwo Chrystusa), jak i doskonale wypełnił przykazania prawa (czynne posłuszeństwo Chrystusa).
.

Wyznania Wiary

Chociaż wyznania Reformowane, Trzy Formy Jedności, nie używają terminologii posłuszeństwo bierne i posłuszeństwo czynne w swoich stwierdzeniach o usprawiedliwieniu, to sens tej terminologii jest w nich zawarty.

Wyjaśniając usprawiedliwienie, pytanie 60 Katechizmu Heidelberskiego uczy, że Bóg „przypisuje” wierzącemu grzesznikowi „doskonałe zadośćuczynienie, sprawiedliwość i świętość Chrystusa”. [8] „Doskonałym zadośćuczynieniem” Chrystusa jest jego cierpienie pełnej kary za grzechy wierzącego zgodnie ze sprawiedliwością Bożą – Jego bierne posłuszeństwo.

„Świętość Chrystusa”, która jest przypisywana również wierzącemu w usprawiedliwienie, jest doskonałym poświęceniem się Jezusa Bogu w miłości, przejawiającym się w jego nieskazitelnym podporządkowaniu się i całemu postępowaniu prawu Bożemu – w aktywnym posłuszeństwie.

To, że przez „świętość Chrystusa” Katechizm ma na myśli zgodność Chrystusa Jezusa z wolą Bożą i posłuszeństwo wszystkim przykazaniom prawa, Katechizm stawia ponad wszelką wątpliwość w tym, co następuje bezpośrednio:

„jak gdybym nigdy nie miał i nie popełnił grzechu, jak gdybym to ja sam, a nie Chrystus za mnie, okazał całkowicie posłuszeństwo.”.

Chrystus ponoszący karę za grzechy wierzącego daje wierzącemu tę korzyść, że traktowany jest on tak jakby nigdy „nie miał i nie popełnił grzechu”. To było jego bierne posłuszeństwo. Ponadto Chrystus „dopełnił całego posłuszeństwa” prawu, którego Bóg wymaga od wierzącego. To było jego czynne posłuszeństwo. Wierzącemu w usprawiedliwienie przypisuje się oba aspekty posłuszeństwa.

Sprawiedliwość, która przychodzi do wierzącego przez wiarę, jest zatem nie tylko zadośćuczynieniem, czy nawet tylko zadośćuczynieniem i usprawiedliwieniem Chrystusa. Ale jest to

„zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa, Jego sprawiedliwość i świętość” [9]

Sprawiedliwość Boża w odniesieniu do poszczególnych wybranych dzieci Bożych to

  • nie tylko żądanie całkowitej zapłaty długu, których wybrany jest winien Bogu z tytułu nieposłuszeństwa Adama, jego zdeprawowanej natury i wszystkich jego niegodziwych czynów,
    .
  • ale także żądanie doskonałego posłuszeństwa wszystkim przykazaniom prawa Bożego.

Tak też sprawiedliwość Chrystusa przypisywana wierzącemu grzesznikowi polega zarówno na zadośćuczynieniu sprawiedliwości Bożej przez znoszenie kary, jak i na wypełnieniu sprawiedliwości Bożej przez posłuszeństwo nakazowi prawa miłości do Boga i bliźniego. Jezus Chrystus jest sprawiedliwością wierzącego w usprawiedliwienie w odniesieniu do obu tych aspektów sprawiedliwości Bożej.

„Jezus Chrystus poczytujący na naszą korzyść wszystkie swoje zasługi i wszystkie swoje święte dzieła, jakich dokonał dla nas i zamiast nas, jest naszą sprawiedliwością[10].

Zabiegi zwodzicieli

Kiedy więc w kręgach Reformowanych teologowie współczesnej herezji federalnej wizji ograniczają posłuszeństwo Chrystusowe przypisane wierzącemu w usprawiedliwieniu do poniesienia przez niego kary za grzech w miejsce wierzącego, twierdząc, że wierzący musi wypełnić sprawiedliwość wynikająca z posłuszeństwa prawu Bożemu — musi ją wypełnić dla jego usprawiedliwienia — czynią z Chrystusa tylko połowicznego zbawiciela i obciążają sumienie wierzącego niemożliwym, przytłaczającym żądaniem osiągnięcia sprawiedliwości doskonałego dostosowania się do wszystkich przykazania prawa Bożego.
.

Jakość przypisanej sprawiedliwości

Ponieważ posłuszeństwo i cierpienie Jezusa Chrystusa za grzeszników jest sprawiedliwością, którą Bóg począł i wykonał w Jezusie Chrystusie, jest to „sprawiedliwość Boża”:

Rzym. 3:21-22 Lecz teraz bez prawa została objawiona sprawiedliwość Boga…Jest to sprawiedliwość Boga przez wiarę Jezusa Chrystusa dla wszystkich i na wszystkich wierzących.

W całym swoim posłusznym życiu, a zwłaszcza w swoim zadośćuczynieniu, zastępczym cierpieniu i śmierci, Jezus głosił Bożą sprawiedliwość, aby Bóg „był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który wierzy w Jezusa (wersety 25-26).

Kto ma sprawiedliwość Jezusa Chrystusa przez wiarę w Niego, ten posiada sprawiedliwość samego Boga. Jest zabezpieczony przed wątpliwościami, które powstają w nim z powodu

  • jego własnej wrodzonej niegodziwości i własnego braku doskonałego przestrzegania prawa
    ;
  • przed wyzwaniami dla jego zbawienia ze strony szatana i jego demonów
    ;
  • i ze względu na jego codzienne stanowisko w obecności Boga sędziego, jak również na sądzie ostatecznym.
    .

Ostrzeżenie

Gardzić i odrzucać sprawiedliwość usprawiedliwienia Ewangelii Chrystusa to gardzić i odrzucać sprawiedliwość samego Boga. Nie mniejszą potwornością, niegodziwością i szaleństwem jets nauczanie o usprawiedliwieniu przez prawo, to znaczy uczynki grzesznika. Taki był zarzut Apostoła wobec ówczesnego Izraela, który odrzucił Jezusa jako Mesjasza Bożego.

Rzym. 10:3 Nie znając bowiem sprawiedliwości Boga, a chcąc ustanowić własną sprawiedliwość, nie byli poddani sprawiedliwości Boga

Jaka była istota ignorancji starego Izraela? Że „Końcem (gr. telos – cel) bowiem prawa jest Chrystus ku sprawiedliwości każdego, kto wierzy. (Rzym. 10:4).

Właśnie ta przeklęta, zgubna ignorancja w kwestii sprawiedliwości jest grzechem i szaleństwem Rzymu, Arminianizmu, kultów i współczesnej herezji w sferze Reformowanego i Prezbiteriańskiego chrześcijaństwa federalnej wizji. Wszyscy podzielają ze starym Izraelem błąd głoszenia i przyjmowania sprawiedliwości wynikającej z prawa, aby człowiek, który to czyni, przez nie żył (werset 5). Wszyscy odrzucają Ewangelię pism świętych, że sprawiedliwość… jest z wiary (werset 6). Każdy, kto w Niego wierzy, nie będzie zawstydzony (werset 11).

Na podstawie David Engelsma, Ewangeliczna prawda o usprawiedliwieniu

Przypisy

[1] Katechizm Heidelberski Odp. 60
[2] Westminsterskie Wyznanie Wiary 11.1. W rażącej sprzeczności z własnym autorytatywnym wyznaniem, nauczając usprawiedliwienia jako częściowo naparu ze sprawiedliwości, ludzie wizji federalnej okazują się najbardziej bezprawnymi z ludzi, pomimo przedstawiania siebie i swojej teologii jako obrońców prawa.
[3] Jeśli chodzi w szczególności o prawdę i rzeczywistość usprawiedliwienia, a nie tylko o znaczenie głoszenia w ogóle, niezwykle ważne jest uznanie, że głoszenie jest żywym głosem Jezusa Chrystusa, a nie tylko przemówieniem, nawet ortodoksyjnym, poruszającym kazaniem kaznodziei. Głoszenie to nie tylko ortodoksyjna mowa kaznodziei w imieniu Boga. Tylko jeśli, jak głosi Drugie Wyznanie Helweckie (1566), „głoszenie Słowa Bożego jest Słowem Bożym”, głoszenie słowa usprawiedliwia wierzących jako sama deklaracja samego Boga (Creed of the Churches, wyd. John H. Leith [Richmond, Wirginia: John Knox Press, wyd. wyd. 1973], 133).
[4] Katechizm Heidelberski Pyt. 84-85
[5] Świadomie używam słowa „konstytuuje”. Autoryzowana wersja „uczyniła”: „przez posłuszeństwo jednego wielu stało się sprawiedliwymi. (Rzym. 5:19). Greckie słowo nie jest zwykłym słowem oznaczającym „stało”. Słowo to oznacza raczej „ukonstytuowany” („wielu zostanie usprawiedliwionymi”). Tematem tego fragmentu jest usprawiedliwienie zakorzenione w odkupieńczej śmierci Jezusa. W usprawiedliwieniu grzesznik nie zostaje „usprawiedliwiony” w sensie przemiany duchowej i moralnej ze złego człowieka na dobrego. Ale on lub ona jest konstytuowany sprawiedliwym przez akt prawny, który zmienia czyjś stan lub pozycję w wyroku sądu. Grecki czasownik to kathisteemi.
[6] Katechizm Heidelberski Odp. 61 Pyt. 62
[7] Marcin Luter, What Luther Says (St. Louis, MO: Concordia, 1959), 2:710–11.
[8] Katechizm Heidelberski Odp. 60
[9] Katechizm Heidelberski Odp. 61
[10] Konfesja Belgijska 22


Zobacz w temacie