Tło doktrynalne herezji federalnej wizji

utworzone przez | kwi 11, 2023 | Egzegezy, Ekumenizm, Herezja Remonstrancji, Teologia reformowana

Droga do Rzymu

Rzym. 3:28 Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa

Herezja, którą List do Rzymian 3-5 demaskuje jako destrukcyjną dla Ewangelii łaski i którą Apostoł nazywa „inną ewangelią” w Liście do Galacjan, teraz działa na rzecz obalenia Ewangelii wewnątrz konserwatywnych kościołów.

Gal. 1:6 Dziwię się, że tak szybko dajecie się odwieść od tego, który was powołał ku łasce Chrystusa, do innej ewangelii; 

W przypadku Ortodoksyjnego Kościoła Prezbiteriańskiego dokonała ona już tego wywrotu poprzez oficjalne decyzje prezbiterium i zgromadzenia ogólnego chroniących i zatwierdzających herezję.[1] Czołowi teologowie Konfederacji Reformowanych Kościołów Ewangelickich są odważnymi i głośnymi orędownikami nauki o usprawiedliwieniu przez wiarę i uczynki.

Do wybitnych, wpływowych orędowników lub obrońców usprawiedliwienia przez wiarę i uczynki w tych kościołach należą Norman Shepherd; Richard B. Gaffin Jr.; Steve Wilkin; Peter J. Leithart; Jaa Barach; Douglas Wilson; i Steve Schlissel. Shepherd, dawniej członek Ortodoksyjnego Kościoła Prezbiteriańskiego i długoletni profesor w Westminster Seminary w Filadelfii, jest obecnie duchownym w Chrześcijańsko-Reformowanym Kościele. Schlissel jest niezależny.

Herezja dotycząca usprawiedliwienia wkracza do konserwatywnych kościołów Reformowanych jako fundamentalna zasada ruchu teologicznego, który nazywa się federalną wizją. [2]

Przyjęcie rzymskiej soteriologii

Jakuba 2:24 Widzicie więc, że człowiek zostaje usprawiedliwiony z uczynków, a nie tylko z wiary. 

Stwierdzając, że List Jakuba 2 „mówi o usprawiedliwieniu przez wiarę w [tym samym] sądowniczym, soterycznym sensie, w jakim Paweł mówi o tym w Liście do Rzymian i Galatów”, Shepherd, pod ważnym względem uważany za ojca i czołowego teologa federalnej wizji, wyznaje, że usprawiedliwienie jest przez wiarę i uczynki – w sensie potępionym jako rzymsko-katolicka herezja przez Reformację i reformowane wyznania [3].

Jeśli usprawiedliwienie w Liście Jakuba 2 ma ten sam sądowy sens, jaki ma w Liście do Rzymian 3 i 4, List Jakuba 2:24 uczy sądowego usprawiedliwienia przez wiarę i uczynki, jak Rzym zawsze walczył z doktryną Reformacji o (sądownicznym) usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę, całkowicie niezależnie od jakiegokolwiek dzieła grzesznika.
.

Usprawiedliwienie z uczynków

Jakuba 2:21 Czy Abraham, nasz ojciec, nie został usprawiedliwiony z uczynków, gdy ofiarował Izaaka, swego syna, na ołtarzu? 

Shepherd przyjmuje rzymsko-katolicką interpretację Listu Jakuba 2:21:

„Abraham został uznany za prawego za to, co uczynił, kiedy ofiarował swego syna Izaaka na ołtarzu” [4].

Shepherd świadomie nie wyjaśnia tego tekstu jako nauczającego, że Abraham okazał się sprawiedliwy poprzez ofiarowanie Izaaka, jak to jest wyjaśnione przez Reformację. Ale Bóg „uznał” Abrahama za sprawiedliwego z powodu tego, co zrobił, w sensie sądowniczym.

To jest standardowe rzymskokatolickie wyjaśnienie Listu Jakuba 2:21 i pełna, naga rzymskokatolicka doktryna o usprawiedliwieniu przez wiarę i uczynki.
.

Podeptanie Reformacji

Rzym. 3:28 Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa

Odrzucając Luterowskie rozumienie Listu do Rzymian 3:28 jako nauczanie o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę, Shepherd przyjmuje rzymską doktrynę o usprawiedliwieniu przez wiarę i uczynki. Usprawiedliwienie przez wiarę i uczynki jest jedyną alternatywą dla usprawiedliwienia przez samą wiarę.

Luter dodał „samą” do swojego tłumaczenia Listu do Rzymian 3:28, aby brzmiało to: „Uważamy bowiem, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia tylko przez samą wiarę, niezależnie od uczynków zakonu”. Stąd bierze się dogmatyczna formuła usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę. Jednak jego wstawka faktycznie zniekształca znaczenie Pawła[5]

Krytyka rozumienia przez Lutra kluczowego tekstu w sporze Reformacji z Rzymem o usprawiedliwienie jest oczywiście również krytyką Kalwina. Kalwin również wyjaśnił List do Rzymian 3:28 jako nauczanie o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę. „Zmianę”, za pomocą której teologowie rzymskokatoliccy próbują wykluczyć „ten przymiotnik” („samą” w zdaniu „usprawiedliwiony wyłącznie przez wiarę”), Kalwin uznał za „fałszywą” i „oczywiście śmieszną”. Kalwin pytał retorycznie:

„Czyż ten, kto bierze wszystko z uczynków, nie przypisuje wszystkiego samej wierze? Co, oznaczają te wyrażenia: „Jego sprawiedliwość objawiła się niezależnie od zakonu” [Rzym. 3:21…]; oraz „Człowiek jest usprawiedliwiony darmo” [Rzym. 3:24…]; oraz „Bez uczynków Prawa” [Rzym. 3:28]?”[6]

Ostatnia wzmianka biblijna dotyczy szczególnie Listu do Rzymian 3:28. Rozumiejąc tekst jako naukę o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę, Kalwin również, według Shepherda i federalnej wizji, był winny „wypaczenia” znaczenia Pawła.
,

Krytka konfesyjna

Kol. 1:20 I żeby przez niego pojednał wszystko ze sobą, czyniąc pokój przez krew jego krzyża; przez niego, mówię, to, co jest na ziemi, jak i to, co jest w niebie.

Według Shepherda nie Luter, nie Kalwin, nie Reformacja, ale Kościół rzymsko-katolicki trafnie zrozumiał znaczenie Pawła, a Pawłowe znaczenie to usprawiedliwienie przez wiarę i uczynki posłuszeństwa prawu moralnemu – usprawiedliwienie przez wiarę i uczynki. Rzeczywiście, krytyka Shepherda dotycząca interpretacji Lutra (i Kalwina) Listu do Rzymian 3:28 dotyczy również Wyznań Reformowanych.

W dużej mierze na podstawie zrozumienia Listu do Rzymian 3:28, które Shepherd krytykuje jako wypaczenie znaczenia Pawła, Wyznania Reformowane nauczają usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę. Katechizm Heidelberski jest reprezentatywny dla wszystkich wyznań Reformacji.

Dlaczego twierdzisz, że jesteś usprawiedliwiony jedynie dzięki wierze?
,
Nie twierdzę, że mógłbym się podobać Bogu ze względu na godność mej wiary. Jedynie zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa, Jego sprawiedliwość i świętość są dla Boga podstawą mojego usprawiedliwienia. A ja nie mogę ich przyjąć ani przyswoić sobie inaczej, jak tylko wiarą [7]

Krzywoprzysięzcy

Psalm 15:1, 4 1. PANIE, kto będzie przebywał w twoim przybytku? Kto zamieszka na twojej świętej górze? 4. Ten, przed którego oczami bezbożny jest wzgardzony, a który szanuje tych, co się boją PANA;  kto choć przysięga na własną niekorzyść, nie wycofuje się;

Pośrednia, ale zdecydowana krytyka Shepherda zawarta w Wyznaniach Reformowanych jest kolejnym aspektem grzechu ludzi federalnej wizji, i nie najmniej ważnym. Łamią oni bowiem przysięgę, którą złożyli, że będą przestrzegać i bronić Wyznań.

Wszyscy przysięgali, że zgadzają się ze wszystkimi doktrynami zawartymi w Wyznaniach, niezależnie od tego, czy są to Trzy Formy Jedności, czy Standardy Westminsterskie, obiecując, że nie będą zaprzeczać ani krytykować żadnej z doktryn publicznie lub prywatnie.

Wśród doktryn, których ślubowali nie krytykować, jest usprawiedliwienie wyłącznie przez wiarę.
.

Watykańskie źródło herezji

Wbrew Reformacji Kościół rzymskokatolicki wyjaśnił „uczynki zakonu” w Liście do Rzymian 3:28, które są wykluczone z usprawiedliwienia, jako uczynki posłuszeństwa żydowskiemu prawu ceremonialnemu. Steve Schlissel zgadza się z Rzymem.

Kiedy Paweł mówi w Liście do Rzymian 3:28: „Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa”, nie mówi o wierze kontra posłuszeństwu. Taka myśl to nonsens pod każdym względem. Ma na myśli, że ktoś jest zaliczany do sprawiedliwych – nie przez zasługi, nie przez zarozumiałość, nie przez bycie Żydem, ale przez wiarę. Bez względu na to, co Paweł miał na myśli, mówiąc o „uczynkach zakonu” w Liście do Rzymian 3:28, wyraźnie odnosi się to do rzeczy żydowskiej, a nie do luterańskiej koncepcji prawa [8].

Zarówno dla Rzymu, jak i dla Schlissela znaczenie wyjaśnienia „czynów prawa” w Liście do Rzymian 3:28 jako czysto żydowskich, ceremonialnych dzieł jest ogromne. To pozwala im odczytywać tekst jako dopuszczający usprawiedliwienie przez prawdziwe dobre uczynki – uczynki posłuszeństwa prawu moralnemu. Podobnie jak Rzym, federalna wizja odczytuje List do Rzymian 3:28 w ten sposób:

„Dochodzimy więc do wniosku, że człowiek jest usprawiedliwiony przez wiarę bez żydowskich uczynków prawa ceremonialnego, ale przez chrześcijańskie uczynki prawa moralnego”.

Wypełnienie prawa podstawą usprawiedliwienia

Rzym. 2:13 Gdyż nie słuchacze prawa są sprawiedliwi przed Bogiem, ale ci, którzy wypełniają prawo, będą usprawiedliwieni

Innym kluczowym tekstem w sporze o to, czy usprawiedliwienie jest tylko przez wiarę, czy przez wiarę i uczynki, zawsze był List do Rzymian 2:13 .

  • Czy Duch Święty naucza tutaj, czego wymagałoby usprawiedliwienie przez prawo, a mianowicie, że trzeba być wykonawcą prawa — coś, co w następnych wersetach i rozdziałach jest całkowicie niemożliwe?
    .
  • A może uczy tego, co jest omawianym przypadkiem: że usprawiedliwienie następuje przez działanie prawa?

Wyznania Reformacji i Reformatorzy dały pierwsze wyjaśnienie; Rzym dał to drugie. Ludzie federalnej wizji opowiadają się po stronie Rzymu w swoim wyjaśnieniu Listu do Rzymian 2:13.

To stwierdzenie [Rzym. 2:13] nie jest teoretyczną propozycją dotyczącą jakiejś chwalebnej metody bycia sprawiedliwym przed Bogiem. Założenia leżące u podstaw wypowiedzi Pawła obejmują fakty, że Prawu „można być posłusznym”, co naprawdę odpowiada, że Prawo (Słowo) w wierze usprawiedliwia [9]

Dobre uczynki a sąd ostateczny

Richard B. Gaffin Jr. również wyjaśnia List do Rzymian 2:13 jako naukę o tym, co faktycznie ma mieć miejsce, chociaż odnosi on usprawiedliwienie z uczynków, którego według niego ten tekst naucza do usprawiedliwienia sądu ostatecznego. To przyszłe usprawiedliwienie, twierdzi Gaffin, będzie zasadniczo takie samo jak obecne usprawiedliwienie przez wiarę. Stawką będzie

„nic innego jak ostateczna kwestia, wszystko albo nic ich [chrześcijan] ostatecznego, wiecznego przeznaczenia”.

Według niego List do Rzymian 2:13 uczy, że nadchodzące, decydujące usprawiedliwienie będzie uwzględniać uczynki posłuszeństwa prawu.

„List do Rzymian 2:5ff., przynajmniej w wersetach 5–11, jeśli nie w wersetach 12–13, jest najlepiej postrzegany jako opis tego, co stanie się z chrześcijanami na sądzie ostatecznym”[10].
.
Rzym. 2:5 Ty jednak przez swoją zatwardziałość i niepokutujące serce gromadzisz sobie samemu gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga;

Kwestia usprawiedliwienia i uświęcenia

Peter J. Leithart odważnie krytykuje doktrynę usprawiedliwienia Reformacji (i Reformowanych Wyznań Wiary).

„Reformacyjna doktryna o usprawiedliwieniu bezprawnie zawęziła i do pewnego stopnia wypaczyła doktrynę biblijną” [11].

Zniekształceniem, według tego rzecznika federalnej wizji, było ostre rozróżnienie Reformacji między usprawiedliwieniem a uświęceniem.

„Doktryna protestancka była zbyt sztywna w oddzielaniu usprawiedliwienia od uświęcenia”[12].

Zniekształcenie usprawiedliwienia przez Reformację było również wyjaśnieniem usprawiedliwienia, zwłaszcza w Liście do Rzymian i Galacjan, jako ściśle prawnego lub sądowego aktu Boga — werdyktu z niebiańskiego trybunału.

„‚Usprawiedliwienie nigdy nie jest jedynie ogłoszeniem wyroku”[13].

Wedug Leitharta Boski akt usprawiedliwienia jest również dziełem uświęcającym, które umożliwia grzesznikowi spełnianie dobrych uczynków. Te dobre uczynki stają się następnie częścią usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem w usprawiedliwieniu.

To jest nauka o usprawiedliwieniu Soboru Trydenckiego na sesji 6 w kanonie 1. Zbawienie jest z łaski i uczynków:

„Jeśli ktoś mówi, że człowiek może być usprawiedliwiony przed Bogiem przez swoje własne uczynki… bez łaski Bożej przez Jezusa Chrystusa – niech będzie wyklęty”

Usprawiedliwienie z wiary

1 Mojż. 15:6 I uwierzył PANU, i poczytano mu to za sprawiedliwość. 

W teologii usprawiedliwienia federalnej wizji usprawiedliwienie grzesznika przed Bogiem jest jego wiarą, postrzeganą jako czynność wiary. Czynność wiary może być zaliczona przez Boga do usprawiedliwienia grzesznika, ponieważ wiara jest warunkiem, od którego zależy przymierze i jego główna korzyść – usprawiedliwienie.

Tak więc obietnicom danym Abrahamowi musiano uwierzyć, jeśli miały się spełnić. Nie wolno nam lekceważyć wiary jako warunku, który należy spełnić, aby obietnica się spełniła. W rzeczywistości Księga Rodzaju 15:6 mówi, że wiara Abrahama była tak znacząca, że uznano ją za sprawiedliwość! Jeśli tak, to sprawiedliwość była warunkiem do spełnienia, a wiara spełniała ten warunek. [14]

  • nie wiara ściśle związana ze swoim przedmiotem – posłusznym Mesjaszem
    .
  • nie wiara jako obejmująca doskonałe posłuszeństwo Chrystusa w miejsce grzesznika i w imieniu grzesznika,
    .
  • nie wiara jako dożywotnie Chrystusowe posłuszeństwo prawu i zadość czyniąca śmierć Jezusa Chrystusa, które to wiara przyjmuje i czyni swoim własnym

Ale wiara Abrahama, jako spełnienie wymaganego „warunku”, należy do Abrahama, a co za tym idzie, do sprawiedliwości u Boga każdego wierzącego. To jest arminiańska doktryna o usprawiedliwieniu, a powtórzenie jej przez Shepherda jest tak samo „wzniosłe”, jak wszystko, co Arminiusz kiedykolwiek wypowiedział.

Jeśli wiara jest czyjąś sprawiedliwością wobec Boga, należy ponadto zasugerować (choć ostrożnie, ponieważ ludzie federalnej wizji wciąż twierdzą, że są Reformowani), że wiara jest własnym wkładem, własną pracą, być może nie zasługującą na sprawiedliwości, ale przynajmniej urzeczywistniającą warunkową obietnicę sprawiedliwości. Shepherd kontynuuje:

„Są to dwie części przymierza: łaska i wiara, obietnica i zobowiązanie”[15].

Wiara, według Shepherda i federalnej wizji, nie pochodzi z łaski. Nie jest to też zawarte w Boskiej obietnicy. Wiara jest ludzkim działaniem przeciwstawionym łasce i obietnicy. Jest to obowiązek, który musi wypełnić sam grzesznik. Od tego obowiązku zależy łaska i obietnica, ponieważ łaska, według Shepherda i ludzi federalnej wizji,

„nie jest bezwarunkowa”[16].

Posłuszeństwo wiary warunkiem zbawienia

Gal. 5:6 Bo w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie, ale wiara, która działa przez miłość. 

Federalnej wizji  nie wystarczy, tak jak nie wystarczy Rzymowi i Arminianizmowi, że sprawiedliwość grzesznika polega na jego aktywności wiary. Posłuszeństwo prawu moralnemu, miłość, dzięki której działa wiara (Gal. 5:6), również musi być częścią sprawiedliwości usprawiedliwienia. Odnosząc się do posłuszeństwa, którego Bóg wymagał od Izraela w Starym Testamencie, Shepherd pisze:

„Posłuszeństwo to po prostu wierność Panu; jest to usprawiedliwienie z wiary (porównaj Rz 9:32)”.[17]

W rzeczywistości List do Rzymian 9:32 posłuszeństwo Izraela przeciwstawia usprawiedliwieniu z wiary

„[Izrael] szukał [usprawiedliwienia] nie przez wiarę, ale jakby z uczynków zakonu”

Shepherd określa sprawiedliwość wiary jako posłuszeństwo Izraela. Shepherd powtarza herezję:

„Sprawiedliwość z wiary jest posłuszeństwem wiary (Rzym. 1:5; 16:26)”.

Shepherd dodaje, aby nikt nie miał wątpliwości, że to posłuszeństwo jest dziełem grzesznika,

„a zatem jest jednocześnie przywilejem i odpowiedzialnością wynikającą z przymierza”[18].

Zwątpienie skutkiem herezji

Sprawiedliwość, która zależy od czynów i uczynków grzesznika i polega na nich, jest zawsze zagrożona. Federalna wizja uczy, rzeczywiście wydaje się, że czerpie szczególną przyjemność z nauczania, że błogosławieństwo usprawiedliwienia jest utracalne i często utracone. Według herezji można być usprawiedliwionym i zbawionym przez jakiś czas, by w końcu ponownie popaść w potępienie i zginąć na wieki.

Ci, którzy ostatecznie okażą się potępieni, mogą zawrzeć przymierze z Bogiem. Mogą przez pewien czas cieszyć się błogosławieństwami przymierza, w tym przebaczeniem grzechów [usprawiedliwieniem], adopcją, posiadaniem królestwa, uświęceniem itp., a mimo to odstępują i nie mają łaski Bożej… Odstępca nie traci „pozornych błogosławieństw”, które nigdy nie były jego w rzeczywistości, ale prawdziwe błogosławieństwa, które posiadał w przymierzu z Bogiem.[19]

W ten sposób federalna wizja jest sprzeczna zarówno z Westminsterskim Wyznaniem Wiary, które głosi, że usprawiedliwieni grzesznicy „nigdy nie mogą wypaść ze stanu usprawiedliwienia”[20], jak i z Kanonami z Dort, które wyznają wytrwanie usprawiedliwionych i uświęconych świętych[21].
.

Charakterystyczna herezja

Hebr. 10:14 Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni.

Doktryna usprawiedliwienia federalnej wizji różni się od doktryny Kościoła rzymskokatolickiego i Arminianizmu, jeśli w ogóle, głównie pod dwoma względami. Żaden z nich nie łagodzi herezji w najmniejszym stopniu.
.

Odrzucenie zasług Chrystusa

Jedną z różnic jest odrzucenie przez federalną wizję zasługi Chrystusa. Chociaż sprawiedliwość grzesznika przed Bogiem składa się z jego własnej wiary i posłuszeństwa prawu,  federalna wizja zaprzecza temu, że ta wiara i posłuszeństwo są zasługą. To odrzucenie zasług nie ma żadnego znaczenia.

Po pierwsze, pozostaje istotny fakt: grzesznik jest usprawiedliwiony przez swoją własną pracę i uczynki. Jego sprawiedliwość to jego własna działalność (wiara) i jego własne czyny (posłuszeństwo prawu moralnemu). To jest kwestia kontrowersji Synodu w Dort, Reformacji i Ewangelii z doktryną usprawiedliwienia przez „uczynki prawa”.

Po drugie, odrzucenie przez federalną wizję zasługi grzesznika w usprawiedliwieniu jest aspektem odrzucenia przez federalną wizję wszelkiej zasługi zbawienia, w tym zasługi posłusznego życia i zadość czyniącej śmierci Jezusa Chrystusa. Zaprzeczenie przez federalną wizję zasługującego charakteru życia i śmierci Chrystusa jest kolejną rażącą sprzecznością z Wyznaniami Reformowanymi.

Artykuł w Wyznaniu Belgijskim, który traktuje o usprawiedliwieniu przez wiarę w Jezusa Chrystusa, stwierdza, że „wiara… obejmuje Jezusa Chrystusa ze wszystkimi Jego zasługami”[22]. Zaprzeczanie zasługującej naturze życia i śmierci Chrystusa jest podważaniem pośredniczącego dzieła Chrystusa jako zastępczego zadośćuczynienia sprawiedliwości Bożej.

Po trzecie, odrzucenie zasługi, przy jednoczesnym uznaniu warunkowego usprawiedliwienia, którego sprawiedliwość polega na uczynkach człowieka, jest rozróżnieniem bez różnicy. Uzależniać usprawiedliwienie od czynu grzesznika i czynić usprawiedliwienie usprawiedliwieniem własnych czynów i posłuszeństwa grzesznika, to nauczać fałszywej doktryny, której zawsze sprzeciwiali się obrońcy łaski, niezależnie od tego, że fałszywa doktryna nie owija się już odrażającym i bezbożnym sztandarem „zasługi”.

Rzeczywiście, uderzanie w sztandar „zasługi” czyni tylko fałszywą doktrynę bardziej zwodniczą, a przez to bardziej niebezpieczną.
.

Uznanie przymierza za warunkowe

Drugie rozróżnienie polega na tym, że doktryna usprawiedliwienia federalnej wizji jest integralnym aspektem jej doktryny przymierza. Federalny oznacza „przymierze”. Wizja federalna jest i reklamuje się jako rozwinięcie doktryny, że nowe przymierze Boga w Chrystusie jest warunkowe. Oznacza to, że podczas chrztu

  • Bóg łaskawie obiecuje zbawienie każdemu wierzącemu dziecku,
    .
  • łaskawie ustanawia swoje przymierze z każdym dzieckiem,
    .
  • łaskawie jednoczy każde dziecko z Jezusem Chrystusem
    .
  • i zaczyna obdarzać każde dziecko jednakowo błogosławieństwami przymierza.

Jednak to, czy obietnica pomoże wiecznemu zbawieniu jakiegokolwiek dziecka, czy przymierze będzie kontynuowane z jakimkolwiek dzieckiem, czy jakiekolwiek dziecko będzie trwać w Chrystusie i czy jakiekolwiek dziecko ostatecznie odziedziczy życie wieczne i chwałę w nowym świecie, zależy od warunków, które dziecko musi spełnić . Tymi warunkami są wiara i posłuszeństwo lub, jak lubią mówić ludzie federalnej wizji, wierność dziecka przymierzu.

W odniesieniu do członków kościoła, którzy ostatecznie odpadają na wieczne potępienie, John Barach, teolog federalnej wizji napisał:

Bóg naprawdę wprowadza tych ludzi w swoje przymierze, w jedność z Chrystusem. Są „w Nim”, by użyć słów Jezusa z Ew. Jana 15. Uczestniczą w Jego błogosławieństwach (pomyśl o Liście do Hebrajczyków 6). Doświadczają Jego miłości, ale to przymierze jest warunkowe. Wzywa do pokuty, wiary i nowego posłuszeństwa. Wybór Boga nie był uwarunkowany, ale życie w przymierzu jest.[23]

I tak ponieważ samo przymierze jest warunkowe, tak samo wielka korzyść z przymierza — usprawiedliwienie — jest warunkowe.

W teologii federalnej wizji doktryna o usprawiedliwieniu przez wiarę i uczynki jest konieczną implikacją koncepcji warunkowego przymierza. Shepherd opisuje to ze szczerością i jasnością na kilku stronach swojego Zewu łaski.

  • Na stronie 13 zaprzecza, jakoby przymierze łaski z Abrahamem było (i jest) „bezwarunkowe”.
    .
  • Na stronie 14 potwierdza, że przymierze Abrahamowe było (i jest) warunkowe.
    .
  • Na stronie 15 wyciąga wniosek dotyczący usprawiedliwienia w tym warunkowym przymierzu, że sprawiedliwość Abrahama polegała na spełnieniu przez Abrahama warunku wiary.
    .
  • Na stronie 16 Shepherd dodaje, że sprawiedliwość Abrahama w usprawiedliwieniu polegała również na wypełnieniu przez niego warunku posłuszeństwa.
    .
Podsumowanie

Usprawiedliwienie przez uczynki przychodzi do konserwatywnych kościołów Reformowanych i Prezbiteriańskich na skrzydłach warunkowego przymierza.[24]

Osadzenie nauki o usprawiedliwieniu przez uczynki w doktrynie warunkowego przymierza w żaden sposób nie zmniejsza ogromu herezji. Arminiańskie nauczanie o usprawiedliwieniu było również zakorzenione w koncepcji warunkowego przymierza.

Ale przymierzowe podejście federalnej wizji sprawia, że jej doktryna usprawiedliwienia jest niezwykle niebezpieczna dla konserwatywnych kościołów Reformowanych i Prezbiteriańskich. Większość z nich wyznaje doktrynę warunkowego przymierza, którego integralnym elementem jest usprawiedliwienie z uczynków.

Doktryna usprawiedliwienia federalnej wizji jest zasadniczo i bezbłędnie herezją Rzymskiego katolicyzmu i Arminianizmu. Dlatego, jak osądzili Reformatorzy i Synod w Dort, nauczanie federalnej wizji dotyczące usprawiedliwienia jest fałszywą doktryną o usprawiedliwieniu przez uczynki prawa potępioną przez Apostoła w Liście do Rzymian i Galacjan. W osądzie, jeśli nie w samych słowach, Marcina Lutra, jest to artykuł o upadku kościoła. Słowami Ducha Świętego jest to „inna ewangelia, która nie jest inną” (Gal. 1:6-7).

Na podstawie Ewangeliczna prawda o usprawiedliwieniu D. Engelsma

Przypisy

[1] Na dowód tych twierdzeń patrz O. Palmer Robertson, The Current Justification Controversy (Unicoi, TN: Trinity Foundation, 2003); A. Donald MacLeod, „Bolesne rozstanie, 1977–1983: uzasadnienie usprawiedliwienia”, w: W. Stanford Reid: An Evangelical Calvinist in the Academy (Montreal: McGill-Queen’s University Press, 2004), 257–279; Paul M. Elliott, Chrześcijaństwo i neoliberalizm: kryzys duchowy w ortodoksyjnym kościele prezbiteriańskim i poza nim (Unicoi, TN: Trinity Foundation, 2005); W. Robert Godfrey, „Westminster Seminary, the Doctrine of Justification, and the Reformed Confessions”, w: The Pattern of Sound Doctrine: Systematic Theology at the Westminster Seminaries, wyd. David Van Drunen (Phillipsburg, NJ: P&R, 2004), 127–48; oraz Guy Prentiss Waters, The Federal Vision and Covenant Theology: A Comparative Analysis (Phillipsburg, NJ: P&R, 2006). Waters, który sam jest członkiem Kościoła Prezbiteriańskiego w Ameryce, pisze: „Uznani orędownicy F[ederalnej] V[izji] należą do różnych wyznań (w ramach Kościoła Prezbiteriańskiego w Ameryce, Zjednoczonych Kościołów Reformowanych, Konfederacji Reformowanych Kościołów Ewangelicznych , a także niezależne kościoły)” (1). Co dziwne, Waters pomija na swojej liście Ortodoksyjny Kościół Prezbiteriański. Wraz z seminarium w Filadelfii, z którym jest ściśle powiązany, Ortodoksyjny Kościół Prezbiteriański stał się źródłem herezji usprawiedliwienia federalnej wizji przez dzieła konserwatywnych kościołów Reformowanych i Prezbiteriańskich w Ameryce Północnej, podobnie jak inne książki wspomniane dowodzą tego w prosty sposób.
[2] Aby zapoznać się z nauczaniem federalnej wizji na temat usprawiedliwienia przez samych członków ruchu, zob. Norman Shepherd, The Call of Grace: How the Covenant Illuminates Salvation and Evangelism (Phillipsburg, NJ: P&R, 2000); E. Calvin Beisner, red., The Auburn Avenue Theology Pluss and Cons: Debating the Federal Vision (Ft. Lauderdale, Floryda: Knox Theological Seminary, 2004); oraz Steve Wilkins i Duane Garner, red., The Federal Vision (Monroe, LA: Athanasius Press, 2004). Współautorzy ostatniego tomu to Steve Wilkins, John Barach, Rich Lusk, Peter J. Leithart, Steve Schlissel i Douglas Wilson.
[3] Norman Shepherd, “Justification by Faith Alone,” Reformation & Revival Journal 11, no. 2 (Spring 2002): 80.
[4] Shepherd, Call of Grace, 16.
[5] Shepherd, “Justification by Faith Alone,” 87.
[6] Jan Kalwin,Instytuty Chrześcijańskiej Religii, 3.11.19, 1:749.
[7] Katechizm Heidelberski Pytanie i Odpowiedź 61
[8] Steve Schlissel, „Usprawiedliwienie i poganie”, w: Wilkins i Garner, The Federal Vision, s. 260–261.
[9] Tamże, s. 260
[10] Richard B. Gaffin Jr., By Faith, not by Sight: Paul and the Order of Salvation (Bletchley, Milton Keynes, Bucks, UK: Paternoster Press, 2006), str. 97. Gaffin energicznie bronił odrzucenia przez Shepherda usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę w latach 1975-82, kiedy ludzie z Westminster Seminary w Filadelfii próbowali zdemaskować i potępić herezję Shepherda. Gaffin napisał również entuzjastyczną rekomendację książki Shepherda The Call of Grace na tylnej okładce: „cenna instrukcja, co to znaczy żyć w przymierzu z Bogiem”. Księga ta zaprzecza nie tylko usprawiedliwieniu przez samą wiarę, ale także wszystkim doktrynom łaski.
[11] Peter J. Leithart, “‘Judge Me, O God’: Biblical Perspectives on Justification,”w: Wilkins i Garner, The Federal Vision, str. 209.
[12] Tamże, 211. „Oddzielenie” wypacza doktrynę Reformatorów i Wyznań Reformowanych. Reformacja nie „rozdzieliła” usprawiedliwienia i uświęcenia. Raczej złączyła je to nierozerwalnie. Ale ostro rozróżniła dwa wielkie zbawcze dzieła Boże. Jest to nie do przyjęcia dla Leitharta, tak samo jak dla Rzymu.
[13] Tamże, s. 213. Podkreślenie leży po stronie Leitharta.
[14] Shepherd, Call of Grace, 15.
[15] Tamże, s. 63
[16] Tamże
[17] Tamże, s. 39
[18] Tamże, s. 76
[19] Steve Wilkins, „Covenant, Baptism, and Salvation”, w: Beisner, The Auburn Avenue Theology, str. 264.
[20] Westminsterskie Wyznanie Wiary 11.5, w: Schaff, Creeds of Christendom, 3:627.
[21] Kanony z Dort 5, tamże, 3:592-95
[22] Belgijskie Wyznanie Wiary 22
[23] John Barach, “Covenant and Election,” w Wilkins and Garner, The Federal Vision, 37.
[24] Jedyna dotychczas krytyka teologii federalnej wizji, w tym jej doktryny o usprawiedliwieniu, dotycząca jej fundamentalnego nauczania o warunkowym przymierzu łaski, zob. David J. Engelsma, The Covenant of God and the Children of Believers: Sovereign Grace in the Covenant (Jenison, MI: Reformed Free Publishing Association, 2005) i Federal Vision: Herezja u podstaw (Jenison, MI: Reformed Free Publishing Association, 2012).

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email