Usprawiedliwienie na Sądzie Ostatecznym, część 2 – odrzucenie herezji

Spis treści

Ostateczne usprawiedliwienie w federalnej wizji

1 Jana 4:17 W tym jest doskonała miłość w nas, abyśmy mieli ufność w dniu sądu, że jaki on jest, tacy i my jesteśmy na tym świecie.

W sprawie usprawiedliwienia, szczególnie w odniesieniu do usprawiedliwienia wyroku ostatecznego, współczesne kościoły reformowane i prezbiteriańskie, noszące nazwę ortodoksji, zajmują stanowisko razem z Rzymem. Czynią to tolerując, a nawet aprobując wśród siebie federalną wizję i teologów, którzy agresywnie promują teologię federalnej wizji. W tych kościołach pojawili się zwolennicy federalnej wizji, którzy nie dyscyplinowali heretyków, a nawet w co najmniej jednym przypadku uniewinnili federalnego wizjonera.

Ponieważ herezją federalnej wizji jest odmowa usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę, pozostaje wykazać, że zasadniczym aspektem tego zaprzeczenia biblijnej i reformacyjnej prawdzie o usprawiedliwieniu jest agresywne odrzucenie przez federalną wizję prawdy o łaskawym usprawiedliwieniu w Sądzie Ostatecznym.

Jak wierzą heretycy?

Mat. 12:36-37 36. Ale mówię wam, że z każdego bezużytecznego słowa, które wypowiedzą ludzie, zdadzą sprawę w dzień sądu. 37. Bo na podstawie twoich słów będziesz usprawiedliwiony i na podstawie twoich słów będziesz potępiony.

Na poparcie swojej heretyckiej doktryny o usprawiedliwieniu z uczynków federalna wizja przytacza fałszywą naukę o Sądzie Ostatecznym. Słusznie uznając Sąd Ostateczny za usprawiedliwienie ludu Bożego, federalna wizja dowodzi, że Sąd Ostateczny jest najważniejszym i decydującym usprawiedliwieniem grzeszników. To nadchodzące usprawiedliwienie, jak nauczają, będzie opierać się na dobrych uczynkach wierzących, tak że sprawiedliwość grzeszników, która zapewni im dostęp do życia wiecznego w nowym świecie, będzie ich własnym posłuszeństwem.

Posłuszeństwo Chrystusa w ich imieniu będzie częścią ich sprawiedliwości, ale nie całością, jak na to wskazuje samo usprawiedliwienie przez wiarę. Opierając się na tej doktrynie o Sądzie Ostatecznym jako o decydującym usprawiedliwieniu, zwolennicy federalnej wizji utrzymują, że

albo obecne usprawiedliwienie wynika również z dobrych uczynków wierzących grzeszników
.
albo że obecne usprawiedliwienie jest jedynie tymczasowe i wymaga ostatecznego sądu przez uczynki jako jego weryfikację i uzasadnienie.

Obecne usprawiedliwienie jedynie przez wiarę, jeśli jest to w ogóle rzeczywistość doczesna, ustępuje miejsca sądowi ostatecznemu jako decydującemu. Jakkolwiek ludzie reprezentujący federalną wizję przedstawiają usprawiedliwienie na podstawie ewangelii, Sąd Ostateczny jest usprawiedliwieniem najważniejszym, a uzasadnienie sądu ostatecznego opiera się na uczynkach. Nie tylko przez wiarę, to znaczy, że sprawiedliwość wierzących na Sądzie Ostatecznym, która jest podstawą ich godności wejścia do nieba i otrzymania pełnego zbawienia, nie jest posłuszeństwem Jezusa Chrystusa w ich miejsce i w ich imieniu.

Ich osobista sprawiedliwość w tej (decydującej) fazie usprawiedliwienia to ich własne dobre uczynki (oczywiście dokonywane z pomocą łaski Bożej).

W książce będącej ostatecznym przedstawieniem i obroną teologii federalnej wizji Don Garlington utrzymuje, że

„oświadczenie Boga [usprawiedliwiające grzeszników] w dniu ostatecznym [na Sądzie Ostatecznym] jest uniewinnieniem sądowniczym”.

Natychmiast dodaje, że ostateczny wyrok i

„wszystkie teksty wyroków… opierają ostateczne uniewinnienie sądowe na „uczynkach”.

Myśląc, że można złagodzić nieco te podłe przejawy sprawiedliwości uczynkowej, Garlington przechodzi dalej, identyfikując uczynki sprawiedliwości, które są uczynkami wierzącego będące sprawiedliwoścą przed Bogiem na sądzie ostatecznym jako uczynki będące

„owocem” wierzącego… które są nieuniknionym wytworem wiary” [6].

Teolog federalnej wizji Rich Lusk odważnie wyznaje heretycką naukę o usprawiedliwieniu poprzez uczynki ze szczególnym odniesieniem do Sądu Ostatecznego. Przyznaje, że Ostateczny Sąd będzie

„usprawiedliwieniem… przyszłym werdyktem, ostatecznym przypisaniem (lub rozliczeniem)”.

Używając zwodniczego języka, charakterystycznego dla federalnej wizji, jak każdej herezji, Lusk następnie zaprzecza, że

„naga wiara będzie wystarczająca w dniu ostatecznym”.

Odpowiedź Reformacji

Tyt. 3:8 Wiarygodne to słowo i chcę, abyś o tym zapewniał, żeby ci, którzy uwierzyli w Boga, zabiegali o celowanie w dobrych uczynkach. Jest to dobre i pożyteczne dla ludzi.

Żaden teolog Reformowany nigdy nie nauczał, że wierzący są usprawiedliwieni przez „nagą” wiarę, czy to teraz, czy podczas Sądu Ostatecznego. Wszyscy ortodoksyjni teolodzy nauczali, że wiara, która usprawiedliwia, nie jest naga, lecz ozdobiona dobrymi uczynkami.

Ortodoksja uczy, że uczynki te nie przyczyniają się do sprawiedliwości usprawiedliwienia. Naga wiara usprawiedliwia, jako że naga wiara przylega do bogatej sprawiedliwości Jezusa Chrystusa i czyni ją własnością wierzącego przez przypisanie. Przez czystą wiarę wierzący, który jest nagi na Sądzie dotyczącym każdego własnego dobrego uczynku, przyodziewa się w sprawiedliwość wszystkich dobrych uczynków Jezusa Chrystusa.

Częścią oszustwa Luska jest to, że jego pozorny sprzeciw wobec czystej wiary jest w rzeczywistości jedynie fortelem, za pomocą którego może wprowadzić do kościołów Reformowanych herezję, że dobre uczynki, które zawsze towarzyszą wierze,

są częścią sprawiedliwości usprawiedliwionych grzeszników
.
są decydującą częścią tej sprawiedliwości.
.

Zmyślny podstęp

Psalm 5:6 Wytracisz tych, którzy mówią kłamstwa. PAN brzydzi się człowiekiem krwawym i podstępnym.

W rzeczywistości zarzut Luska nie dotyczy doktryny o usprawiedliwieniu przez nagą wiarę, to znaczy wiarę, która nie działa. Sprzeciwia się on, podobnie jak teologia federalnej wizji, ewangelicznej prawdzie o usprawiedliwieniu przez samą wiarę, to znaczy wiarę odrębną od jej uczynków.

Lusk wyjaśnia swój prawdziwy sprzeciw wobec wyznaniowo Reformowanej i Biblijnej doktryny dotyczącej usprawiedliwienia, urzeczywistnionej na Sądzie Ostatecznym. Dobre uczynki, które zawsze zdobią prawdziwą wiarę, są „warunkami” usprawiedliwienia na sądzie ostatecznym:

„Cel, jakim jest ostateczne zbawienie, pozostaje zależny od warunków, które jeszcze nie zostały spełnione”.

O tym jaką rolę odgrywają dobre uczynki grzesznika na Sądzie Ostatecznym, Lusk oświadcza:

„W ostatniej części naszego usprawiedliwienia jest bardzo realne, że uczynki będą czynnikiem decydującym”.

Teologia Reformowana nie powinna

„twierdzić, że uczynki są (jedynie) dowodem w ostatniej scenie sądowej”.

Raczej

„byłoby może lepiej nazwać uczynki warunkiem ostatecznego usprawiedliwienia”
.
„Uczynki… usprawiedliwiajcie w dniu ostatecznym”.

Wypaczając doktrynę Jakuba w Liście Jakuba 2:24 (Widzicie więc, że człowiek zostaje usprawiedliwiony z uczynków, a nie tylko z wiary.), ale wyraźnie przedstawiając herezję swoją i federalnej wizji, Lusk podsumowuje:

„Wiara i uczynki usprawiedliwiają wspólnie”

To znaczy, że grzesznik zostaje usprawiedliwiony przez wiarę i uczynki, w opozycji do Pisma Świętego, które naucza w Liście do Rzymian 3–5, że grzesznik zostaje usprawiedliwiony przez wiarę bez uczynków.[7]

Rzyjm. 51-2, 19
.

1. Będąc więc usprawiedliwieni przez wiarę, mamy pokój z Bogiem przez naszego Pana Jezusa Chrystusa;

2. Dzięki któremu też otrzymaliśmy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Boga.

19. Jak bowiem przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo jednego wielu stało się sprawiedliwymi.

Podobnie jak Garlington i wszyscy ludzie federalnej wizji, Lusk chciałby, aby jego czytelnicy przypuszczali, że jego doktryna usprawiedliwienia z uczynków wymknęła się potępieniu Reformacji, Reformowanych wyznań wiary i Pisma Świętego, ponieważ te dobre uczynki są owocami wiary i prawdziwego dobra dzieł dokonanych mocą Ducha Świętego. Najwyraźniej federalna wizja nie rozumie lub raczej ignoruje, jak udowodniono wcześniej, że sprzeciw Reformacji wobec usprawiedliwienia z uczynków odnosił się do wszystkich uczynków samych grzeszników, a w szczególności dobrych uczynków, które wierzący spełniają dzięki łasce Ducha Świętego.

Co ważniejsze, wręcz potępiające, dla teologii federalnej wizji i dla ludzi federalnej wizji, federalna wizja wypacza Ewangelię łaski, stwierdzając, że Apostoł w Liście do Rzymian 3–5 i w Liście do Galacjan nie odnosi się do wszystkich uczynków, których dokonuje wierzący grzesznik, gdy zaprzecza, że usprawiedliwienie następuje z uczynków.
.

Błędna egzegeza u podstaw herezji

Dla ludzi federalnej wizji, ich teologicznych ojców i ich zwolenników fundamentalne znaczenie dla ich doktryny o usprawiedliwieniu przez uczynki na Sądzie Ostatecznym ma List do Rzymian

Rzym. 2:13 Gdyż nie słuchacze prawa są sprawiedliwi przed Bogiem, ale ci, którzy wypełniają prawo, będą usprawiedliwieni

Właściwe zrozumienie tekstu, zarówno w jego bezpośrednim kontekście, jak i w świetle stanowczego zaprzeczenia Apostoła w rozdziałach 3 i 4, jakoby ktokolwiek mógł zostać usprawiedliwiony przez Prawo, przez uczynki Prawa lub przez uczynki, jest takie, że tekst stwierdza, co by musiało być, gdyby grzesznicy mieli zostać usprawiedliwieni przez prawo.

W takim przypadku trzeba by być „wykonawcą” prawa, a nie tylko „słuchaczem”.
.
„Wykonawcą” prawa będzie ten, kto doskonale go przestrzega zarówno w myślach i pragnieniach, jak i w mowie i uczynkach.
.
Musiałby także okazywać doskonałe posłuszeństwo wszystkim wymaganiom prawa.
.
Prawo „czyni się” tylko wtedy, gdy jest sie mu doskonale posłusznym.

Jest to niemożliwe dla upadłych ludzi. To właśnie tę niemożność posłuszeństwa prawu i tym samym bycia usprawiedliwionym przez prawo ustanawia Apostoł w Liście do Rzymian 2:13. Tekst nie uczy możliwości: usprawiedliwienia poprzez wykonywanie prawa. Ale stanowczo ujawnia całkowitą niemożność usprawiedliwienia przez prawo.

Ci teolodzy, którzy głoszą usprawiedliwienie z uczynków, tak jak wcześniej Rzym, wyjaśniają Rzymian 2:13 jako nauczanie nie tylko tego, co jest możliwe, ale także tego, co jest potrzebne do usprawiedliwienia. W szczególności wyjaśniają ten tekst jako nauczający, czego potrzeba do usprawiedliwienia na Sądzie Ostatecznym. Według nich tekst odnosi się do usprawiedliwienia prawomocnego wyroku. Tym przyszłym usprawiedliwieniem będzie uznanie przez Boga za sprawiedliwego, to znaczy uniewinnienie go od winy za grzech i wydanie wyroku na sprawiedliwych, czyli na tych ludzi, którzy wypełnili prawo.

To przyszłe usprawiedliwienie będzie oparte na uczynkach. Sprawiedliwość grzesznika podczas decydującego, Ostatecznego Sądu będzie polegać na jego własnych dobrych uczynkach wynikających z posłuszeństwa prawu. Kiedy już wszystko zostanie powiedziane i zrobione, w najbardziej dosłownym tego słowa znaczeniu, usprawiedliwienie nastąpi na podstawie uczynków.

Takie jest znaczenie interpretacji Rzymian 2:13 jako nauczania rzeczywistego usprawiedliwienia przez uczynki samego grzesznika na Sądzie Ostatecznym, że interpretacja ta jasno i definitywnie identyfikuje interpretującego jako zwolennika współczesnej herezji usprawiedliwienia przez uczynki w kościołach prezbiteriańskich i reformowanych.
.

Norman Shepherd

Taka jest interpretacja tekstu Normana Shepherda. Dwudziesta z jego „Trzydziestu czterech tez o usprawiedliwieniu w odniesieniu do wiary, pokuty i dobrych uczynków”, które przedstawił Prezbiterium Ortodoksyjnego Kościoła Prezbiteriańskiego w Filadelfii w 1978 roku, brzmi:

“Pawłowego stwierdzenia zawartego w Liście do Rzymian 2:13, że „czyniący Prawo będą usprawiedliwieni” nie należy rozumieć hipotetycznie w tym sensie, że nie ma osób, które zaliczałyby się do tej klasy, ale w tym sensie, że wiernych uczniów Jezusa Pan Jezus Chrystus usprawiedliwi.“ [8]

Rich Lusk

Po obszernej argumentacji przeciwko wyjaśnieniu, że Rzymian 2:13 opisuje jedynie to, co powinno się wydarzyć, ale nie może się stać, jeśli grzesznicy zostaną usprawiedliwieni na sądzie ostatecznym na podstawie swoich własnych dobrych uczynków, Rich Lusk stwierdza, że tekst ten uczy tego, co faktycznie okaże się prawdą na Sądzie Ostatecznym. Oznacza to,

że wierzący grzesznicy zostaną usprawiedliwieni przez to, że sami przestrzegają prawa
;
ich własne uczynki będą „warunkiem ostatecznego usprawiedliwienia”
;
a w ostatecznym wyroku te „uczynki odgrywają decydującą rolę”.

W obronie tej śmiałej deklaracji o usprawiedliwieniu z uczynków Lusk odwołuje się następnie w sposób znamienny do Listu Jakuba

Jakuba 2:9 Lecz jeśli macie wzgląd na osobę, popełniacie grzech i jesteście osądzeni przez prawo jako przestępcy.

Jest to fundamentalna, jeśli nie oficjalna, teologia federalnej wizji: usprawiedliwienie na sądzie ostatecznym nie przez samą wiarę, ale przez uczynki.
.

Richard B. Gaffin Jr.

W odniesieniu do Rzymian 2:13 ostrożniejszy, jeśli nie mądrzejszy, Richard B. Gaffin Jr. wyciąga rękę teologiczną. Wspominając między innymi List do Rzymian 2:13, Gaffin napisał, że jego zdaniem

„niektóre z tych fragmentów, a być może i inne, można przekonująco, a nawet najprawdopodobniej, odczytać jako odnoszące się do rzeczywistego przyszłego usprawiedliwienia wierzących”.

Gaffin wyraźnie uznaje wagę Rzymian 2:13 w obecnym sporze dotyczącym usprawiedliwienia przez samą wiarę nie tylko we wspólnocie prezbiteriańskiej, ale także w jego własnym Ortodoksyjnym Kościele Prezbiteriańskim, a nawet w seminarium, w którym był wpływowym nauczycielem i to w tamtym czasie gdy Shepherd podniósł kwestię usprawiedliwienia, czy to przez samą wiarę, czy przez uczynki.

Gaffin początkowo wyznaje, że pozostawia „otwartą kwestią”, czy Rzymian 2:13 uczy hipotetycznie, co musiałoby się wydarzyć, gdyby wierzący grzesznicy mieli zostać usprawiedliwieni na Sądzie Ostatecznym poprzez przestrzeganie prawa, czy też co faktycznie tak się stanie. W związku z tym ortodoksyjny teolog prezbiteriański wysuwa rozbudowany argument przeciwko hipotetycznemu przyjęciu Listu do Rzymian 2:13!

Aby nikt nie pomylił jego obrony usprawiedliwienia na podstawie uczynków, na co pozwala gęstość jego pisarstwa, Gaffin kończy swój wywód odwołaniem do Jakuba 2 jako odnoszącego się do usprawiedliwienia w tym samym sensie, w jakim ma to miejsce w Rzymian 3–5. Dlatego też dla Gaffina Rzymian 2:13 uczy, że grzesznicy będą i muszą zostać usprawiedliwieni na sądzie ostatecznym przez to, że wypełnili prawo.[9]
.

“Ręka rękę myje”

To wyjaśnia zdecydowaną i skuteczną obronę Shepherda przez lata w Ortodoksyjnym Kościele Prezbiteriańskim oraz równie zdecydowaną obronę przed sądami kościelnymi propagowania teologii federalnej wizji przez Johna O. Kinnairda[10].

Biorąc pod uwagę prominentne miejsce Gaffina w Ortodoksyjnym Kościele Prezbiteriańskim, zwłaszcza jako długoletniego profesora teologii w Westminster Seminary, w dużym stopniu wyjaśnia to herezję usprawiedliwienia przez uczynki, która jest obecnie szeroko rozpowszechniona w Ortodoksyjnym Kościele Prezbiteriańskim.
.

Wyjaśnienie tekstu Rzymian 2:13

Rzym. 2:12-16
.

12. Bo ci, którzy bez prawa zgrzeszyli, bez prawa też zginą, a ci, którzy w prawie zgrzeszyli, przez prawo będą sądzeni;

13. (Gdyż nie słuchacze prawa są sprawiedliwi przed Bogiem, ale ci, którzy wypełniają prawo, będą usprawiedliwieni.

14. Gdy bowiem poganie, którzy nie mają prawa, z natury czynią to, co jest w prawie, oni, nie mając prawa, sami dla siebie są prawem.

15. Oni to ukazują działanie prawa wpisanego w ich serca, za poświadczeniem ich sumienia i myśli wzajemnie się oskarżających lub też usprawiedliwiających);

16. W dniu, w którym Bóg przez Jezusa Chrystusa będzie sądził skryte sprawy ludzkie według mojej ewangelii.

Prawda jest taka, że Rzymian 2:13 rzeczywiście mówi o usprawiedliwieniu na Sądzie Ostatecznym, podobnie jak o usprawiedliwieniu w historii. Nauczanie zawarte w tym tekście jest takie, że jeśli ktoś, czy to poganin, czy Żyd, ma być sądzony przez prawo, musi stawić się przed boskim sądem jako wykonawca prawa, a nie tylko jako ten, kto zna prawo albo jako ktoś, kto chełpi się przestrzeganiem prawa.

Poganie mają pewną naturalną wiedzę o prawie i niektórzy szczycą się tą wiedzą. Sprowadza się to tylko do tego, że znajomość prawa oskarża ich i potępia (Rzym. 2:14-15).

Żydzi mają znacznie lepszą znajomość prawa. Polegają na prawie ze względu na swoją wiedzę. Twierdzą nawet, że aprobują to prawo. Ale nie wykonują przykazań prawa.

Aby być usprawiedliwionym przez prawo, trzeba je wykonać. Jest to niemożliwe, jak Apostoł wyraźnie stwierdzi w rozdziałach 3 i 4. „Żydzi i poganie… wszyscy są pod zgrzeszyli… Nie ma ani jednego sprawiedliwego”. Wniosek jest taki, że „przez uczynki prawa”, to znaczy przez prawo lub uczynki, „żadne ciało nie będzie usprawiedliwione w jego oczach”. Grzesznicy muszą posiadać „sprawiedliwość Bożą bez prawa”. Jest to „sprawiedliwość Boża, która wynika z wiary w Jezusa Chrystusa” (Rzym. 3:9–10, 20–22). Tej sprawiedliwości nie zdobywa się przez pracę, ale przez wiarę w Jezusa Chrystusa, przez samą wiarę.

Taka jest teraz rzeczywistość usprawiedliwienia. Taka będzie rzeczywistość usprawiedliwienia na Sądzie Ostatecznym.
.

Wina heretyków

Ludzie federalnej wizji są nie tylko winni zepsucia Ewangelii łaski, ale są także winni poniżania prawa. Dla nich prawo jest jedynie żądaniem, aby czynić wszystko, co w mocy człowieka, aby choć trochę rozpoacząć od miłości do Boga i bliźniego. Prawo zadowala się niedoskonałym życiem.

W rzeczywistości prawo dotyczy tego, kto ma całkowicie zdeprawowaną naturę, jest winny wielu złych uczynków i który nigdy w całym swoim życiu nie wykonał ani jednego doskonałego uczynku jako wykonawca prawa, jak mówi Rzymian 2:13. To ma być święte prawo Boga, który jest sprawiedliwością. Federalna wizja jest w równym stopniu pozbawiona zrozumienia prawa, jak i Ewangelii.
.

Et tu, Calvine, contra me?

Częścią dwulicowości ludzi federalnej wizji jest ich twierdzenie, że reprezentują teologię Jana Kalwina, jak gdyby usprawiedliwienie przez wiarę bez uczynków było doktryną Lutra, ale nie doktryną Kalwina. Niech słuchają Kalwina w sprawie podstawowego tekstu, Rzymian 2:13, i niech Kalwin zdemaskuje ich jako heretyków. Omawiając usprawiedliwienie w swoich Instytutach, Kalwin nie tylko omówił Rzymian 2:13, ale także poświęcił temu tekstowi cały rozdział. Było to konieczne, ponieważ Rzym odwołał się do tekstu przeciwko usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę, tak jak czyni to dzisiaj federalna wizja.

Tutaj [w Liście do Rzymian 2:13] Apostoł obala głupie zaufanie Żydów, którzy rościli sobie prawo do wyłącznej znajomości prawa, chociaż byli jego największymi gardzicielami. Aby więc sama znajomość prawa nie podobała im się tak bardzo, ostrzega, że jeśli w prawie należy szukać sprawiedliwości, nie należy szukać wiedzy, ale należy go przestrzegać. Z całą pewnością nie kwestionujemy tego, że sprawiedliwość prawa opiera się na uczynkach, ani nawet, że sprawiedliwość polega na wartości i zasługach uczynków. Ale nie zostało jeszcze udowodnione, że jesteśmy usprawiedliwieni na podstawie uczynków, chyba że zrodzi się ktoś, kto wypełni prawo…
.
To tak, jakby on [Paweł] powiedział [w Liście do Rzymian 2:13]: „Czy szukacie sprawiedliwości w prawie? Nie udawajcie, że je słyszeliście, bo to coś samo w sobie jest mało istotne, ale przynoście uczynki, dzięki którym będziecie mogli oświadczyć, że prawo nie zostało wam nadane na próżno”. Ponieważ im wszystkim brakowało tych uczynków, wynikało z tego, że nie mogli się chlubić prawem. Zatem znaczenie Pawła wymaga od nas raczej sformułowania przeciwnego argumentu: sprawiedliwość prawa polega na doskonałości uczynków; nikt nie może się chlubić, że wypełniłprawoprzezuczynki;w konsekwencji nie ma żadnej sprawiedliwości wynikającej z prawa.[11]

Chrzecijańska nadzieja

Rzym. 8:32-34 32. On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale wydał go za nas wszystkich, jakże nie miałby z nim darować nam wszystkiego? 33. Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Bóg jest tym, który usprawiedliwia. 34. Któż potępi? Chrystus jest tym, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który też jest po prawicy Boga i wstawia się za nami.

My, grzeszni mężczyźni i kobiety, musimy uważać przyszły trybunał za objawienie sprawiedliwości Bożej! Sprawiedliwość Boga, który dla odkupienia swoich wybranych, umiłowanych ludzi zażądał śmierci swego umiłowanego Syna! Bóg będzie sądził świat, łącznie z nami, którzy w Niego wierzymy, okazując swą niesamowitą sprawiedliwość jako doskonały standard życia i dzieł wszystkich ludzi i duchów. Sąd ten ujawni nasze grzechy, nasze jawne grzechy, w całej ich zasłudze na potępienie, a także rażącą niedoskonałość wszystkich naszych dobrych uczynków, których dokonaliśmy za jego łaską, a które są niedoskonałymi dobrymi uczynkami, jeśli potraktowalibyśmy je jako podstawę naszego usprawiedliwienia , również by nas przeklął.

Czy teolodzy reformowani i prezbiteriańscy stracili wiedzę o własnej grzeszności? Czy oni nie mają poczucia niesamowitej świętości Boga? Czy Bóg zaślepia ich na te podstawowe rzeczywistości? Ten, kto rozważa stanie przed świętym Bogiem na Sądzie zgodnie z Bożą sprawiedliwością,

z odsłoniętym całym życiem
,
odsłoniętymi wszystkimi jego motywami
,
ujawnieniem wszystkich jego tajemnych myśli i pragnień
,
wszelkim zepsuciem jego najlepszych uczynków przez bolesny brak doskonałej miłości Boga i bliźniego
,
nie wspominając o słowach i czynach wypowiedzianych lub dokonanych w tajemnicy, stanowiących jawne naruszenie prawa Bożego

– taki mężczyzna lub taka kobieta wyraża swój święty i mądry umysł, że w ów wielki dzień i na tej wspaniałej sali sądowej podniesie jedną i tylko jedną prośbę:

„Boże, zmiłuj się nade mną grzesznikiem!”

To znaczy:

„Przebacz mi i uznaj mnie za sprawiedliwego tylko ze względu na doskonałe posłuszeństwo Jezusa Chrystusa, którego sam dałeś za moją sprawiedliwość, zwłaszcza w jego cierpieniu i śmierci”.

Ten, kto ma choćby najmniejszą wiedzę o świętości Boga, postanawia z całą szczerością, że nie wniesie na Sąd Ostateczny niczego z własnego posłuszeństwa i żadnego własnego uczynku bardziej niż swojej sprawiedliwości, na podstawie której zostanie wydany werdykt Boga. Bóg może postawić uczynki wierzącego na tym Sądzie i uczyni to, gdyż jest niezmiernie łaskawy dla tych, którzy ufają jedynie w posłuszeństwo Syna, którego sam Bóg przeznaczył na sprawiedliwość tych, którzy nie mieli i nie mają własnej sprawiedliwości.

Psalm 130:3 PANIE, jeśli będziesz zważał na nieprawości, o Panie, któż się ostoi?
.
Gal. 2:16 Wiedząc, że człowiek nie jest usprawiedliwiony z uczynków prawa, ale przez wiarę w Jezusa Chrystusa, i my uwierzyliśmy w Jezusa Chrystusa, abyśmy byli usprawiedliwieni z wiary Chrystusa, a nie z uczynków prawa, dlatego że z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało.

W swojej zadziwiającej łasce Bóg może i będzie nagradzał dzieła, których sam dokonał w swoich wybranych dzieciach i przez nie. Ale w sądzie ostatecznym wierzący pozostawia wszystkie te dzieła poza salą sądową w sprawie wyroku sprawiedliwości. I słusznie! Wszystkie dobre uczynki zbawionego są skalane grzechem, są jak brudna szmata w kwestii usprawiedliwienia

Izaj. 64:6 My wszyscy jednak jesteśmy jak nieczyści, a wszystkie nasze sprawiedliwości są jak szata splugawiona; wszyscy opadliśmy jak liść, a nasze nieprawości uniosły nas jak wiatr.

Właśnie to daje wierzącemu śmiałość na sądzie ostatecznym, jak i dodaje mu śmiałości w sądzie codziennym i sądzie wstępnym w chwili śmierci. Każdy, kto polega na własnych uczynkach, aby uzyskać pomyślny wynik sądu Bożego nad nim, czy to w tym życiu, czy na sądzie ostatecznym, musi żyć i umrzeć w przerażeniu.

„Czy zrobiłem wystarczająco dużo?
Czy to, co zrobiłem, jest wystarczająco dobre, aby być usprawiedliwionym?
Czy przerażająca, przenikliwa prawość Boskiego Sędziego nie obnaży niegodziwości lub przynajmniej niedoskonałości moich najlepszych uczynków, tego, jak ja wtrąciłem się w moje najlepsze uczynki, podczas gdy powinienem był doskonale poświęcić się chwale Bożej?
Jaki będzie werdykt, co to będzie, wieczne niebo czy wieczne piekło?”

Każdy, kto jedynie ufa Chrystusowi Jezusowi, polegając jedynie na Jego doskonałym, zadowalającym posłuszeństwie ku sprawiedliwości wobec Boga, sędziego na sądzie ostatecznym – to jest wiara – zostanie usprawiedliwiony przez tę wiarę. Każdy, kto na sądzie ostatecznym będzie błagał jedynie: „Boże, zmiłuj się nad mną, grzesznikiem”, powróci do domu, niczym celnik z przypowieści Jezusa, przed oblicze Boga, swego Ojca, w nowym świecie, usprawiedliwiony. Co do tego nie ma wątpliwości. Bo jego sprawiedliwością jest posłuszeństwo Jezusa Chrystusa.

Jer. 23:6 Za jego dni Juda będzie zbawiona, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. A to jest jego imię, którym będą go nazywać: PAN NASZĄ SPRAWIEDLIWOŚCIĄ.

Na podstawie, David Engelsma, Ewangeliczna prawda o usprawiedliwieniu

Przypisy

[6] Garlington, „The New Perspective, Mediation and Justification”, w: Sandlin, A Faith That Is Never Alone, 295
[7] Lusk, “Future Justification,” tamże, s. 309–55
[8] Cytowane i bronione przez Boersemę, Not of Works, 198. Zob. także Shepherd, „Faith and Faithfulness”, w: Sandlin, A Faith That Is Never Alone, 66.
[9] Gaffin, By Faith, Not by Sight, s. 79–108.
[10] Zobacz Elliott, Christianity and Neo-Liberalism, s. 121–237.
[11] Jan Kalwin, Instytuty 3.17.13, 1:817-18

Zobacz w temacie