Herezja hipotetycznego uniwersalizmu

1 Kor. 11:19 Bo muszą być między wami herezje, aby się okazało, którzy są wypróbowani wśród was.

Amyraldianizm to fałszywy system teologiczny wprowadzony przez Moise Amyrauta (1596 – 1664), profesora francuskiego protestanckiego seminarium w Saumur i nazwany jego imieniem. Może to brzmieć jak stary i obcy błąd, ale jest on dziś aktywnie promowany na Wyspach Brytyjskich i w innych miejscach.

  • Amyraut promulgował i spopularyzował formę hipotetycznego uniwersalizmu, że hipotetycznie Bóg wybrał każdego do zbawienia i posłał Chrystusa, aby absolutnie umarł za wszystkich.
    .
  • Amyraut nauczał hipotetycznego powszechnego wyboru, tzn. że Bóg zadekretował o zbawieniu wszystkich ludzi co do jednego pod warunkiem, że uwierzą. Jednak wiedząc, że upadły człowiek nie uwierzy, Bóg postanowił zbawić swoich wybranych, którym da wiarę.
    .
  • Podobnie Amyraut głosił hipotetyczne powszechne zadośćuczynienie, deklarując, że Chrystus umarł za wszystkich ludzi co do jednego pod warunkiem, że uwierzą. Jednakże, wiedząc, że upadły człowiek nie uwierzy, Bóg zadekretował, że Chrystus umrze skutecznie za wybranych.


Kłamstwa Amyrauta

Amyraut twierdził, że jego zawiłe poglądy są poglądami Francuza, Jana Kalwina. W rzeczywistości były to poglądy Szkota, również zwanego Janem: Johna Camerona, jego ulubionego nauczyciela.

Amyraut twierdził, że jego poglądy były zgodne ze Słowem Bożym, teologią Jana Kalwina i Kanonami z Dort (1618 – 1619), pod którymi podpisał się jako francuski pastor Reformowany. To także, jak wskazywali jego krytycy, było kłamstwem zarówno wtedy, jak i teraz. Martin I. Klauber stwierdza:

Większość teologów Reformowanych… odrzuciła jego system uznając go jako pierwszy krok w kierunku arminianizmu” („Theological Transition in Geneva”, w: Carl R. Trueman i RS Clark [red.], Protestant Scholasticism: Essays in Reassessment [Wielka Brytania: Paternoster, 1999], s. 258, n. 5).

Ortodoksi we francuskim Kościele Reformowanym i poza nim domagali się dyscyplinarnego usunięcia Amyrauta, ale francuskie synody nie poradziły sobie z problemem należycie. Upadek jego uczniów i francuskiego kościoła Reformowanego w głąb Arminianizmu został za to dobrze udokumentowany.

W opozycji do poglądów Amyrauta i doktryn kilku innych liberalnych profesorów szwajcarskie Kościoły Reformowane opracowały w Saumur Formułę Konsensusu Helweckiego (1675), której podpisanie było wymagane przez szwajcarskich Reformowanych kaznodziei. Została ona napisana przez Jana Henryka Heideggera (następcę Zwinglego w Zurychu) z pomocą Franciszka Turretina (następcy Kalwina w Genewie) i Łukasza Gernlera (następcy Oecolampadiusa w Bazylei).

W dalszej części tego krótkiego artykułu zostaną przytoczone odpowiednie kanony Formuły Konsensusu Helweckiego przeciwko dwóm zasadniczym błędom Amyraldianizmu (hipotetycznemu powszechnemu wybraniu i hipotetycznemu powszechnemu zadośćuczynieniu), jak również dwóm innym pomocniczym doktrynom Amyrauta: jego obronie możliwości zbawienia niezewangelizowanych pogan i jego niebezpiecznemu rozróżnieniu pomiędzy naturalną zdolnością upadłego człowieka a jego zdolnością moralną. Tam, gdzie będzie to stosowne, zostaną dodane cytaty z teologów Reformowanych oraz uwagi wyjaśniające.
.


Serce herezji

Charles Hodge podsumowuje nowe poglądy Moise Amyrauta (1596-1664) w pięciu twierdzeniach (które bardzo różnią się od Pięciu Punktów Kalwinizmu Synodu w Dort:

(1)… motywem skłaniającym Boga do odkupienia ludzi była życzliwość lub ogólnie miłość do ludzi.
.
(2) Z tego powodu posłał Swojego Syna, aby umożliwić zbawienie wszystkich ludzi.
.
(3) Bóg na mocy Decretum Universale Hypotheticum [tj. Hipotetycznego, uniwersalnego dekretu] oferuje zbawienie wszystkim ludziom, jeśli wierzą w Chrystusa.
.
(4) Wszyscy ludzie mają naturalną zdolność pokuty i wiary.
.
(5) Ponieważ jednak tej naturalnej zdolności przeciwdziałała moralna niezdolność, Bóg postanowił udzielić swojej skutecznej łaski pewnej liczbie ludzi, a tym samym zapewnić im zbawienie
.
(Systematic Theology [Grand Rapids, MI: Eerdmans, repr. 1993], tom 2, str. 322).”

Teraz jesteśmy w stanie zrozumieć związek pomiędzy doktrynami Amyrauta.

  • Jeśli Bóg kocha wszystkich (Jego „życzliwość, czyli miłość do ludzi w ogóle„), to musi w jakimś sensie wybrać wszystkich (hipotetyczne powszechne wybranie).
    .
  • Podobnie, musi On w jakimś sensie posłać Chrystusa, aby umarł za wszystkich (hipotetyczne powszechne odkupienie).

Ale co przyniesie ogólna miłość i hipotetyczny powszechny wybór i pokuta dla tych, którzy nigdy nie słyszeli Ewangelii? Amyraut ustanwia zatem Boże wezwanie, wykraczające poza granice widzialnego kościoła i środków łaski, poprzez ogólne objawienie (stworzenie i opatrzność), aby ci, którzy słusznie używają światła natury, otrzymali światło łaski (możliwość zbawienia niezewangelizowanych pogan).

Jest to koncepcja tożsama z naukami Kościoła Rzymskiego dowodząca iż źródło doktryny katolików i Amyraldian jest jedno i to samo:

KKK 847 …Ci bowiem, którzy bez własnej winy nie znając Ewangelii Chrystusowej i Kościoła Chrystusowego, szczerym sercem jednak szukają Boga i wolę Jego przez nakaz sumienia poznaną starają się pod wpływem łaski pełnić czynem, mogą osiągnąć wieczne zbawienie

To wszystko jeszcze nie wystarcza potępionemu (niezależnie od tego, czy słyszy Ewangelię, czy nie), ponieważ jest on nadal całkowicie zdeprawowany. W ten sposób Amyraut oświadczył, że każdy ma naturalną zdolność wierzenia (choć nie ma moralnej zdolności wierzenia). To jest schemat, który Amyraut próbował przedstawić jako naukę Jana Kalwina i biblijną teologię Reformowaną!
.


Przeciwko hipotetycznej Powszechnej Elekcji Amyrauta (Kanony IV-VI)

Kanon IV

Przed stworzeniem świata Bóg postanowił w Chrystusie Jezusie, Panu naszym, zgodnie ze swym odwiecznym zamysłem (Efez. 3:11), w którym, jedynie z upodobania własnej woli, bez przewidywania zasługi uczynków albo wiary, ku chwale Jego chwalebnej łaski, postanowił wybrać niektórych z rodzaju ludzkiego, którzy znajdują się w tej samej masie zepsucia i wspólnej krwi, a zatem są zepsuci przez grzech. On wybrał pewną i określoną liczbę, aby poprowadzić ich w czasie do zbawienia w Chrystusie, ich poręczycielu i jedynym pośredniku.

I ze względu na swoje zasługi, przez potężną moc regenerującego Ducha Świętego, zarządził, aby wybrani zostali skutecznie powołani, odrodzeni i obdarzeni wiarą i pokutą. Tak więc, rzeczywiście, Bóg, postanawiając zilustrować swoją chwałę, postanowił najpierw stworzyć człowieka doskonałego, a następnie pozwolić mu upaść i ostatecznie zlitował się nad niektórymi upadłymi, a zatem wybrał tych, ale resztę pozostawił w skorumpowanej masie i ostatecznie oddaje ich na wieczne zniszczenie.

Efez. 3:11 Zgodnie z wiecznym postanowieniem, które powziął w Chrystusie Jezusie, naszym Panu.


Kanon V

Również sam Chrystus jest objęty łaskawym dekretem Boskiego wybrania nie jako przyczyna zasłużona czy fundament przed samym wyborem, ale jako sam także jako wybrany (1 Piotra 2: 4-6). Rzeczywiście, był on znany przed założeniem świata, a zatem jako pierwszy warunek wykonania dekretu o wyborze, wybrany Pośrednik i nasz pierworodny Brat, którego cenną zasługę Bóg postanowił wykorzystać w celu narady, bez szkody dla własnej sprawiedliwości, jako zbawienie nad nami.

Pismo Święte bowiem oświadcza nie tylko, że wybranie zostało dokonane zgodnie jedynie ze względu na upodobanie Bożej rady i woli (Efez. 1:5, 9;  Mat 11:26), ale zostało również powiedziane, że powołanie i oddanie Chrystusa, naszego Pośrednika, miało wynikać z gorliwej miłości Boga Ojca do świata wybranych.

1 Piotra 2:4-6 4. Zbliżając się do niego, do kamienia żywego, odrzuconego wprawdzie przez ludzi, ale przez Boga wybranego i drogocennego; 5. I wy sami, jak żywe kamienie, jesteście budowani w duchowy dom, stanowicie święte kapłaństwo, aby składać duchowe ofiary, przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa. 6. Dlatego mówi Pismo: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto w niego wierzy, nie będzie zawstydzony.
,
Efez. 1:5 Przeznaczył nas dla siebie, ku usynowieniu przez Jezusa Chrystusa, według upodobania swojej woli;
.
Mat 11:26 Tak, Ojcze, gdyż tak się tobie upodobało.


Kanon VI

Dlatego nie możemy zgodzić się z opinią tych, którzy nauczają:

1) że Bóg, poruszony filantropią, czyli rodzajem szczególnej miłości do upadłego rodzaju ludzkiego, uczynił to w swego rodzaju uwarunkowanej woli, pierwszym ruchem litości, jak to nazywają, czy też nieskutecznym pragnieniem, zdeterminował  zbawienie wszystkich, warunkowo, to znaczy, jeśli uwierzą,

2) że ustanowił Chrystusa pośrednikiem dla wszystkich i dla każdego z upadłych;

3) i że w końcu wybrał niektórych, których uważał nie tyle za grzeszników w pierwszym Adamie, co za odkupionych w drugim Adamie, to znaczy postanowił łaskawie udzielić im z czasem zbawczego daru wiary; i że w tym jedynym akcie właściwie tak zwany wybór jest zakończony.

Ponieważ te i wszystkie inne podobne nauki nie są w żaden sposób nieznacznymi odstępstwami od właściwego nauczania dotyczącego wybrania Bożego; ponieważ Pismo Święte nie rozszerza na wszystkich wszystkich i na każdego Bożego celu okazywania miłosierdzia człowiekowi, ale ogranicza je tylko do wybranych, a potępiony jest wykluczony nawet z imienia, jak Ezaw, którego Bóg nienawidził wieczną nienawiścią (Rzym 9:11) . Te same Pisma Święte świadczą o tym, że Rada i Rola Boża nie zmieniają się, ale stoją niewzruszone, a Bóg w niebie robi, co chce (Psalm 115:3; Izaj 46:10); albowiem Bóg jest ostatecznie odsunięty od całej ludzkiej niedoskonałości, którą charakteryzują

  • nieskuteczne uczucia i pragnienia,
  • pochopna skrucha
  • i zmiana celu.

Wyznaczenie, także Chrystusa jako pośrednika, a także zbawienie tych, którzy zostali Mu przekazani jako część majątku i dziedzictwo, którego nie można odebrać, pochodzi z jednego i tego samego wyboru i nie stanowi podstawy wyboru.

Rzym. 9:11 Gdy dzieci jeszcze się nie urodziły i nie zrobiły nic dobrego ani złego, aby zgodnie z wybraniem trwało postanowienie Boga, nie z uczynków, ale z tego, który powołuje
.
Psalm 115:3 A nasz Bóg jest w niebie, czyni wszystko, co zechce.
.
Izaj 47:10 Zapowiadam od początku rzeczy ostatnie i od dawna to, czego jeszcze nie było. Mówię: Mój zamiar się spełni i wykonam całą swoją wolę.


Komentarze

George Smeaton (1814–1889)

Szkocki teolog wyświęcony na pastora w Kościele Szkocji w Morningside Parish Church w południowym Edynburgu. Był profesorem teologii w Free Church College w Aberdeen od 1854 do 1857, a następnie jako profesor egzegezy Nowego Testamentu w New College w Edynburgu od 1857 do śmierci. 

„Kiedy drobiazgowo zbadamy teorię [Amyraldianizmu], nie będzie ona spójna. Jej zwolennicy mówią o
.

  • Uniwersalnym Dekrecie, w którym Bóg miał dać Chrystusa jako Pośrednika dla całej ludzkości; oraz o
  • Specjalnym Dekrecie, w którym Bóg, przewidując, że nikt nie uwierzy w jego niewspomaganą siłę, miał wybrać tych, którzy otrzymają dar wiary.

Niewątpliwie różni się to od stanowisk Arminian w tym względzie, że [u Amyraldian] wiara nie odnosiła się do wolnej woli człowieka, ale miała wywodzić się z wolnej łaski Bożej. Teoria uznawała suwerenny wybór Boga, zgodnie z Jego upodobaniem. Ale działała z wadą zakładania podwójnego i sprzecznego Dekretu; to jest
.

  • Dekretu Uniwersalnego w którym powiedziano, że chce zbawienia wszystkich, oraz
  • Dekretu Specjalnego, w którym powiedział, że chce zbawienia wybranych.

Chrystusowi przypisuje również dwojaki i niezgodny cel, a mianowicie. zadowalać wszystkich ludzi i tylko wybranych. Jako system pojednawczy i niespójny, miał na celu zharmonizowanie fragmentów Pisma Świętego, które raz wydają się rozciągać zasługi Chrystusa na świat, a innym razem ograniczać je do kościoła; nie wspominając o tym, że Bóg powinien być rozczarowany swoim celem
.
(The Apostles’ Doctrine of the Atonement [Wielka Brytania: Banner, repr. 1991], s. 541).


B. B. Warfield (1851 – 1921)

Benjamin Breckinridge Warfield był profesorem teologii w Princeton Seminary od 1887 do 1921. Był ostatnim dyrektorem Princeton Theological Seminary od 1886 do 1902. Niektórzy konserwatywni prezbiterianie uważają go za ostatniego z wielkich teologów z Princeton przed rozłamem w 1929 r., który utworzył Westminster Theological Seminary i Orthodox Presbyterian Church.

Nie można twierdzić, że Bóg zamierza ofiarować swego Syna jednakowo wszystkim ludziom, a jednocześnie pragnie, aby w rzeczywistości nie zbawił on wszystkich, ale tylko wybrane ciało, które sam dla niego zapewnia. Schematyczny porządek Dekretów przedstawiony przez Amyraldian, jednym słowem, z konieczności implikuje chronologiczną relację pierwszeństwa i następstwa między dekretami, których przyjęcie usuwa Boga, a tego można uniknąć jedynie poprzez zmianę charakteru odkupienia.
.
I dlatego natura odkupienia zostaje przez nich zmieniona, a chrześcijaństwo jest zranione w samym sercu…Warunkowa substytucja jest absurdem, ponieważ waruneknie jest warunkiem dla Boga, jeśli przyznajesz mu choćby ubogi atrybut uprzedniej wiedzy, z konieczności
[Amyraldianie] całkowicie odwracają się od zastępczego odkupienia ”
.
(The Plan of Salvation [USA: Simpson Publishing Company, repr. 1989], str. 96-97).


R. L. Dabney (1820 – 1898)

Robert Lewis Dabney był jednym z dwóch najbardziej wpływowych uczonych południowego prezbiterianizmu. Był kalwinistą i prezbiterianinem starej szkoły oraz i społecznym konserwatystą. Zwraca uwagę na „dwa aspekty”, w których ta teoria jest „nie do utrzymania”:

„Jeśli idea rzeczywistego następstwa w czasie między częściami Boskiego Dekretu zostanie porzucona, jak to jest konieczne; wtedy ten schemat jest całkowicie iluzoryczny, ponieważ przedstawia Boga jako postanowiającego o wysłaniu Chrystusa, aby zapewnić odkupienie, które ma być ofiarowane wszystkim, pod warunkiem wiary, a to z powodu Jego ogólnego współczucia.
.
Jeśli bowiem przewiduje pewne odrzucenie wszystkich w tym czasie, a jednocześnie zamierza w suwerenny sposób odmówić niektórym łaski, która mogłaby wzbudzić wiarę w duszy, to ten plan wyboru rzeczywiście sprawia, że ​​Chrystus jest powiązany z Bożym zamierzeniem, dla niewybrańców, nie bardziej ani nie korzystniej niż ostrzejszy schemat kalwiński.
.
Ale po drugie i najważniejsze, przedstawia on Chrystusa jako nie nabywającego dla swego ludu łaski skutecznego powołania, przez którą są oni przekonywani i uzdalniani do przyjęcia odkupienia.
.
Ale Boski cel przyznania tej łaski jest przedstawiony jako odłączony od Chrystusa i Jego wykupu, i jako późniejszy, w kolejności, od Jego dzieła i przewidywania jego odrzucenia przez grzeszników. Podczas gdy Pismo Święte przedstawia, że dar ten, wraz ze wszystkimi innymi łaskami odkupienia, jest nam dany w Chrystusie, ponieważ został on nabyty dla Jego ludu przez Niego :

Efez. 1:3 Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, który pobłogosławił nas wszelkim duchowym błogosławieństwem w miejscach niebiańskich w Chrystusie.
.
Filip. 1:29 Gdyż wam dla Chrystusa dane jest nie tylko w niego wierzyć, ale też dla niego cierpieć;
.
Hebr. 12:2  Patrząc na Jezusa, twórcę i dokończyciela wiary, który z powodu przygotowanej mu radości wycierpiał krzyż, nie zważając na hańbę, i zasiadł po prawicy tronu Boga.
.
(Teologia systematyczna [Wielka Brytania: Banner, repr. 1985], str. 235-236).


Matthew McMahon

C. Matthew McMahon jest amerykańskim teologiem kalwińsko-reformowanym i adiunktem w Whitefield Theological Seminary. Jest założycielem i przewodniczącym A Puritan’s Mind, gdzie służba rozpoczęła się jako centrum internetowe i centrum dla studentów Biblii w zakresie teologii reformowanej i teologii przymierza.

„Problemów hipotetycznego uniwersalizmu jest wiele. Amyraut stworzył Boga, który pragnie tego, czego jego wszechwiedza powiedziała Mu, że nigdy nie będzie miał. Oznacza to, że Bóg jest sfrustrowany swoją wiedzą. Wie, że nie zbawi pewnych ludzi, niemniej jednak pragnie ich zbawienia, ponieważ Chrystus hipotetycznie stworzył dla nich „drogę możliwości”. To doprowadziłoby do grzechu Boga.
.

  • Grzeszyłby przez to, że naruszyłby Swój własny umysł i wszechwiedzę.
    .
  • Sprzeciwiałby się temu, o czym wie, że jest prawdą.
    .
  • Pragnąłby zbawienia ludzi [których] nigdy nie odrodzi.
    .
  • To spowodowałoby frustrację Boga.
    .
  • Byłby zawsze błogosławionym, wiecznie nieszczęśliwym Bogiem.
    .
  • Co więcej, Amyraut miałby wolę Chrystusa w bezpośredniej sprzeczności z wolą Bożą.

Gdyby Bóg chciał zbawienia wszystkich ludzi i kochał wszystkich ludzi, mając nadzieję, że wszyscy „ujrzą Jego miłość w śmierci Chrystusa”, to wiele biblijnych narracji i tekstów, które zapewniał Chrystus, jest sprzecznych z pragnieniem Ojca. Chrystus powiedział w Ewangelii Jana
.

Jan 6:37-40 Wszystko, co mi daje Ojciec, przyjdzie do mnie; a tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz. Albowiem z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. I taka jest wola Ojca, który mnie posłał, że ze wszystkiego, co mi dał, nic nie stracę, ale wskrzeszę w dniu ostatecznym. I taka jest wola Tego, który Mnie posłał, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.
.

Tutaj wola Ojca i wola Chrystusa są podobnie. Jezus nic nie utraci i wskrzesi ich w dniu ostatecznym. To nie jest prawdopodobieństwo, ale rzeczywistość.
.
Jednak Amyraut chciałby, aby Bóg pragnął czegoś innego niż to, co mówi tutaj Chrystus. Bóg pragnie, aby wszyscy przyjęli darmowy dar, który w rzeczywistości dał im w Chrystusie, chociaż pozostaje on dla nich możliwością, dopóki go nie pojmą. Jednak Biblia mówi tutaj, że Jezus nie utraci nikogo, kogo daje mu Ojciec. Jezus musiał więc naprawdę nie znać woli Ojca

(„ Amyraut and Hypothetical Universalism ”).


James Macgregor (1830-1894)

James MacGregor był prezbiterianinem i teologiem w Nowej Zelandii.Po służbie w Barry (1856-1861) i Paisley (1861-1868) jako minister w Wolnym Kościele Szkocji, został wybrany i zastąpił profesora Jamesa Buchanana na katedrze teologii systematycznej w New College w Edynburgu. 

„Bardziej złośliwe aspekty Amyraldianizmu są następujące:
.
Po pierwsze, pojęcie jakiegokolwiek zbawczego celu Boga, który nie jest nieomylnie determinującym zbawienie; lub, innymi słowy, o sfrustrowanym zamiarze lub rozczarowanym Jego pragnieniu; pojęcie to jest nie tylko z pozoru niebiblijne, ale w głębi serca obraża nawet nasz naturalny rozum, ponieważ jest niezgodne z samą naturą i doskonałością Bóstwa.
.
Pojęcie to również nic nie zyskuje, jeśli chodzi o pozorność duchową, gdy zostanie przeniesione z wiecznego postanowienia Boga do wykonania tego Dekretu w czasie na krzyżu. Bo koncepcja jakiejkolwiek śmierci zastępczej Chrystusa, która nie zapewnia nieomylnie poprzez zakup zbawienia wszystkich, za których umarł, jest głęboko hańbiąca dla osobistej pracy uroczego Zastępcy.
.
I znowu, te dwa podobne pojęcia (lub też pojęcie w obu zastosowaniach), gdy są poważnie rozważane, mają tendencję do podważania wiary wierzącego w nadzieję. To zapewnienie bowiem jest ostatecznie oparte na prawdzie, że wszystkie zamierzenia Boże są niezmienne i skuteczne i że żaden grzesznik za którego Chrystus oddał swoje życie na krzyżu nie może nigdy zginąć.
.
Dlatego pewność zostaje śmiertelnie podważona przez pogląd, że istnieje zmienny lub nieskuteczny zamiar Boga, i że wielu z tych, za których Chrystus oddał swoje życie, mimo wszystko umrze na wieczność.
.
Znowu te dwa podobne pojęcia (lub pojęcie w swoich dwóch zastosowaniach) muszą mieć tendencję, gdy są poważnie rozważane, aby powstrzymać niewierzących przed przyjściem do Boga z „pełną pewnością wiary”.
.
W tym trzecim punkcie Amyraldianie uważają się za najsilniejszych. Stąd, jak już powiedziałem, we Francji przyjęli miano metodystów, mając wrażenie, że ich doktryna stanowi metodę lub sposób doskonalszą niż wcześniej znana kalwinistom, prowadzącą grzeszników do zbawienia przez wiarę, a zwłaszcza pomagania im. Ponad wspomnianą już trudnością w wierze. I właśnie w tym miejscu – gdzie twierdzą że są najsilniejsi najsilniejszych – uważam za najsłabszych ”

.
.(cytat za: John Macleod, Scottish Theology [Edynburg: Free Church of Scotland, 1943], s. 250–251).

Na podstawie źródło


Zobacz w temacie