Zmartwychwstanie: wielka tajemnica chrześcijańskiej religii

Święty dogmat wiary

Gdy Ewa zwiedziona przez węża oraz Adam za namową żony zjedli zakazany owoc popadli w przestępstwo (1 Mojż. 3:1-7; 1 Tym. 2:14). Przez przestępstwo śmierć zagościła na świecie (Rzym. 5:12) najpierw tego samego dnia duchowa (1 Mojż. 2:17) i zaraz po niej fizyczna:

• jako obraz odkupienia, (1 Mojż. 3:21)
  ,
• wynik morderstwa (1 Mojż. 4:8)
  .
• oraz naturalny koniec ludzkiej egzystencji (1 Mojż. 5:5)

Zgodnie z Bożą zapowiedzią z łona kobiety wyszły dwa ludy: potomstwo przymierza oraz potomstwo diabła (1 Mojż. 3:15). I choć początkowo wszyscy potomkowie Adama i Ewy słyszeli pierwszą Ewangelie ogłoszoną praojcu i pramatce, upadek w grzech a wraz z nim powszechna śmierć, wymusił na stale rozrastającej się liczebnie i migrującej rasie ludzkiej zadanie istotnego pytania: co dalej? co jest po śmierci?

Prawda z czasem została zniekształcona, choć jej echo słychać do dzisiaj w niezliczonych religiach, będących próbami wyjaśnienia pośmiertnego losu człowieka. Ludzkie wierzenia nie dają odpowiedzi zgodnej z Bożą prawdą. Ani reinkarnacja, ani życie w świecie duchów, ani nawet niebyt nie udzielają nadziei wyznawcy na życie pełne chwały w jedności z Bogiem, tym bardziej, że Bóg został zapomniany.

Wszakże wśród wszystkich ludzkich hipotez, domysłów i konfabulacji Boża wieczna i objawiona prawda o życiu po życiu świeci niczym światło w mroku rozjaśniając serca i umysły Bożych wybrańców, od Adama, aż po ostatniego człowieka jaki zostanie zbawiony.

---

Definicja zmartwychwstania

Czym zatem jest zmartwychwstanie? Kiedy Pismo Święte mówi o zmartwychwstaniu informuje nas o dwóch jego instancjach. Pierwsze i drugie zmartwychwstanie są nauczane przez Słowo Boże. Ważnym też dla naszego rozważania stanu człowieka po śmierci jest wyróżnienie  dwóch kategorii ludzi: wybranych do zbawienia i przeznaczonych przez Boga na potępienie.

Wybrani mają udział w pierwszym oraz drugim zmartwychwstaniu, los potępionych to udział w pierwszej i drugiej śmierci.
.

Pierwsze zmartwychwstanie

Jeśli o wybranych chodzi, w chwili śmierci ciała wszyscy odrodzeni przez Chrystusa, tzn. duchowo ożywieni, idą natychmiast do nieba. Paweł ukazał życie doczesne jako życie w namiocie, czyli ciele z natury niezbyt trwałym, ulegającym łatwemu zniszczeniu. Kiedy ten namiot zostaje zniszczony, czyli gdy nadchodzi śmierć stan ten ulega zmianie. Następuje wejście do „wiecznej budowli Bożej” czyli zamieszkanie u Boga w wieczności w formie duchowej

2 Kor. 5:1 Wiemy bowiem, że jeśli zostanie zniszczony ten namiot naszego ziemskiego mieszkania, to mamy budowlę od Boga, dom nie ręką uczyniony, wieczny w niebiosach.

Jest to ogromne błogosławieństwo ponieważ umiera grzeszne ciało ulegające ciągłej destrukcji i biorące w niewolę grzechu. Apostoł nazywa je nawet ciałem śmierci (Rzym. 7:23-24).

Pierwszy List do Tesaloniczan naucza nas o pośmiertnym przebywaniu z Chrystusem wszystkich wybranych:

1 Tes. 5:10 Który umarł za nas, abyśmy, czy czuwamy, czy śpimy, razem z nim żyli.

Ponownie w Objawieniu znajdziemy potwierdzenie doktryny pierwszego zmartwychwstania. Czytamy o żywych duszach zabitych osób stojących przed Bożym tronem. (Obj. 20:4). Wszyscy zmarli w Chrystusie po śmierci ożywają i królują wraz z Chrystusem „przez tysiąc lat” czyli aż dopełni się czas tzn. aż do dnia Sądu Ostatecznego. Zgodnie z Objawieniem pierwsze zmartwychwstanie wybranych oznacza odpoczynek oraz chwałę. Jest to stan błogosławieństwa oraz zapewnienie o zabezpieczeniu przed drugą, wieczną śmiercią.

Obj. 20:6 Błogosławiony i święty ten, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu. Nad nimi druga śmierć nie ma władzy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z nim królować tysiąc lat.

W czasie pierwszego zmartwychwstania Chrystus przez swojego Ducha doskonale oczyszcza z zanieczyszczeń duszę, która podobnie jak ciało została splugawiona grzechem. Katechizm Heidelberski opisuje to jako “zniesienie grzechu”

Pytanie 42: Dlaczego i my musimy umrzeć, skoro Jezus Chrystus umarł za nas?
.
Odpowiedź: Bo swoją śmiercią wcale nie spłacamy naszych win. Ona oznacza, że to grzech zostaje zniszczony, a my przechodzimy do życia wiecznego. [1]

Potępieni choć nie doświadczają pierwszego zmartwychwstania w tym sensie, że po śmierci nie zażywają chwały i szczęśliwości z Chrystusem, to jednak nie przestają oni istnieć ani też nie zasypiają. Ich losem jest cierpienie w oczekiwaniu na Sąd Ostateczny. Chrystus opisał ten stan w przypowieści o żebraku i bogaczu. Bogacz po śmierci trafił do miejsca wstępnej kaźni, a że stało się to jeszcze przed Sądem Ostatecznym wiemy stąd, że jego ciało zostało złożone w grobie a jego bracia ciągle żyli na ziemi.

Łuk. 16:22-24 22. …Umarł też bogacz i został pogrzebany.  23. A będąc w piekle i cierpiąc męki, podniósł oczy i ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. 24. Wtedy zawołał: Ojcze Abrahamie, zmiłuj się nade mną i poślij Łazarza, aby umoczył koniec swego palca w wodzie i ochłodził mi język, bo cierpię męki w tym płomieniu.

---

Drugie zmartwychwstanie

W dniu Sądu Ostatecznego Chrystus powróci aby dokonać sądu nad wszystkimi ludźmi jacy kiedykolwiek żyli na świecie od Adama aż po ów dzień. W tym czasie wszyscy wstaną z grobów, otrzymają ciała w jakich wcześniej żyli. Jedni zmartwychwstaną do wiecznego, chwalebnego życia z umiłowanym Chrystusem inni zmartwychwstaną jedynie po to aby zostać ostatecznie potępionymi i zatraconymi w wiecznej kaźni jeziora ognistego

Jan 5:28-29 28. Nie dziwcie się temu, bo nadchodzi godzina, w której wszyscy, którzy są w grobach, usłyszą jego głos; 29. I ci, którzy dobrze czynili, wyjdą na zmartwychwstanie do życia, ale ci, którzy źle czynili, na zmartwychwstanie na potępienie.

W Księdze Daniela czytamy o dwoistej naturze zmartwychwstania. Niektórzy zmartwychwstaną w ciele do życia wiecznego, inni ku wiecznym męczarniom opisanych przez Daniela jako wieczna hańba i pogarda.  To, że nie ma tutaj mowy o unicestwieniu człowieka świadczy prosty fakt: istota nieświadoma nie może odczuwać hańby i pogardy. Język Daniela jest niemal tożsamy z językiem ewangelisty Mateusza

Dan. 12:2 A wielu z tych, którzy śpią w prochu ziemi, obudzi się, jedni do życia wiecznego, a drudzy ku hańbie i wiecznej pogardzie.
.
Dzieje 24:15 Mając nadzieję w Bogu, że będzie zmartwychwstanie, którego i oni oczekują, zarówno sprawiedliwych, jak i niesprawiedliwych.
.
Mat. 25:46 I pójdą ci na męki wieczne, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego.

Zmartwychwstanie na Sądzie Ostatecznym będzie miało fizyczny charakter.

Wybrani zmartwychwstaną po raz drugi, ku jeszcze większej chwale doświadczanej już nie tylko duchowo ale i w bezgrzesznych ciałach podobnych do ciała Chrystusowego.

Wybrani otrzymają doskonałe, uwielbione i bezgrzeszne ciała podobne do chwalebnego ciała Chrystusa (1 Kor. 15:49; Dzieje 1:11; Filipian 3:20-21; 1 Jana 3:2).

Ci spośród wybranych, którzy w czasie powtórnego przyjścia Chrystusa pozostaną jeszcze żywi zostaną w oka mgnieniu przemienieni otrzymując chwalebne, niezniszczalne i wieczne ciała (1 Kor. 15:52; 1 Tes. 4:16-17)

Potępieni również zmartwychwstaną tzn. ich dusze opuszczą miejsce tymczasowej kaźni aby otrzymać ciała.  Ale nie będzie to chwalebne zmartwychwstanie.  Jak zauważa Piotr będą mieli udział w jeziorze płonącym ogniem i siarką. To jest druga śmierć. (2 Piotra 2:9). Słowo Boże naucza nas, że potępieni będą żywcem wrzuceni do jeziora ognia, płonącego siarką. (Obj. 19:20).

Stąd płynie prosty wniosek o cielesnym zmartwychwstaniu potępionych na wieczną kaźń: Gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie. (Marek 9:44). Konfesja Belgijska o bezbożnikach mówi, że

„…staną się nieśmiertelni, lecz tylko po to, by doświadczyć kaźni wiecznego ognia (Obj. 21:8; 2 Piotr 2:9) przygotowanego dla diabła i jego aniołów „[2]

Podsumowując:

• Są dwa zmartwychwstania, jedno duchowe, drugie fizyczne.
  .
• W pierwszym zmartwychwstaniu mają udział jedynie wybrani, podczas gdy potępieni doświadczają przedsmaku kary czyli pierwszej śmierci.
  .
• Pierwsze zmartwychwstanie oznacza pośmiertne, duchowe szczęście w niebie.
  .
• Drugie zmartwychwstanie dotyczy wszystkich ludzi.
  .
• Drugie zmartwychwstanie oznacza zjednoczenie z ciałem: wybrani w wiecznym życiu w odnowionej ziemi zjednoczonej z niebem pod panowaniem Chrystusa, potępieni zaś zostaną wrzuceni do jeziora ognistego na wieczne męki, co nazwane jest drugą śmiercią.

Obj. 20:14 A śmierć i piekło zostały wrzucone do jeziora ognia. To jest druga śmierć.

---

Historyczność doktryny zmartwychwstania

A) O tym, że Chrystus musiał cierpieć za kościół, umrzeć za swój lud i zmartwychwstać w imieniu wybranych usłyszymy już w proto Ewangelii Mojżesza.

1 Mojż. 3:15 I wprowadzę nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem. Ono zrani ci głowę, a ty zranisz mu piętę.

Chrystus, potomstwo kobiety ukazany został jako przeciwnik potomstwa diabła. Ten dychotomiczny podział na wybranych i potępionych występuje w całym Piśmie Świętym i informuje nas o antagonizmie dwóch ludów: wybranego do zbawienia ludu Bożego i potępionego ludu diabelskiego (nieprzyjaźń, czy też nienawiść między obu ludami przejawia się w stałym duchowym i fizycznym konflikcie). Potomstwo diabła reprezentuje wąż, potomstwo kobiety zaś ten, który zmiażdży wężowi głowę. Jest to zatem Chrystus. Również diabeł zrani Chrystusa „w piętę”, wypełnienie tego proroctwa było dwojakie:

• poprzez prześladowanie Chrystusa
  .
• i prześladowanie Jego ludu.

Krzyż nie jest wypełnieniem zapowiedzi o zranieniu, ponieważ krzyż nie był planem diabła. Krzyż to był Boży plan osadzony w Bożym dekrecie zbawienia wybranych poprzez wykorzystanie do tego celu nienawidzących Chrystusa Żydów i pogan.

Dzieje 2:23 Wydanego zgodnie z powziętym postanowieniem Boga oraz tym, co przedtem wiedział, wzięliście i rękami bezbożników ukrzyżowaliście i zabiliście.
.
Dzieje 3:18 Lecz Bóg w ten sposób wypełnił to, co przepowiedział przez usta wszystkich swoich proroków, że jego Chrystus będzie cierpiał.

B) Zapowiedź śmierci i zmartwychwstania Chrystusa znajdziemy w ekonomii Starego Przymierza. Nauczanie o zmartwychwstaniu w Starym Testamencie wyrażone zostało w sposób pośredni Mojżeszowi. Ponieważ Bóg nazwał się Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba koniecznym wnioskiem jest to, że Abraham, Izaak i Jakub, choć fizycznie umarli, w tym czasie byli żywi w społeczności z Bogiem. Jest to zatem dowód pierwszego, duchowego zmartwychwstania, wyjaśnionego przez Chrystusa:

2 Mojż. 3:6 I dodał: Ja jestem Bogiem twego ojca, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. I Mojżesz zakrył twarz, bo bał się patrzeć na Boga.
.
Mat. 22:31-32 31. A co do zmartwychwstania umarłych, czy nie czytaliście, co wam zostało powiedziane przez Boga: 32. Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba? Bóg nie jest Bogiem umarłych, ale żywych.

C) O cielesnym zmartwychwstaniu nauczał Hiob, żyjący długo przed Mojżeszem. Twierdził, że choć umrze a jego ciało ulegnie rozkładowi to ujrzy w swoim ciele Boga. Oczywistym jest że ciało w jakim Hiob miał ujrzeć Boga musiało być po pierwsze jego ciałem a nie ciałem kogoś innego a po drugie ciałem o nowych, chwalebnych właściwościach.

Hiob 19:26 A choć moja skóra się rozłoży, to w swoim ciele ujrzę Boga.

D) Jasną prezentacją zmartwychwstania Chrystusa jest w Starym Testamencie świadectwo Izajasza, którego język wypowiedzi jakżeż bliski do Objawienia Jana odnosi ożywienie zmarłych do dnia Sądu Ostatecznego, gdy ziemia wyda umarłych.

Izaj. 26:19 Twoi umarli ożyją, wraz z moim trupem powstaną. Ocućcie się i śpiewajcie, wy, którzy spoczywacie w prochu! Twoja rosa bowiem będzie jak rosa na ziołach, a ziemia wyda umarłych.
.
Obj. 20:13 I wydało morze umarłych, którzy w nim byli, również śmierć i piekło wydały umarłych, którzy w nich byli. I zostali osądzeni każdy według swoich uczynków.

E) Jonasz jako typ Mesjasza jest typologicznym wypełnieniem zapowiedzi zmartwychwstania Chrystusa po trzech dniach i trzech nocach. Jonasz niejako „zmartwychwstały” doprowadził do upamiętania się całego pogańskiego społeczeństwa Niniwy.

Jon. 1:17 A PAN przygotował wielką rybę, która połknęła Jonasza. I Jonasz był we wnętrznościach tej ryby trzy dni i trzy noce.

Chrystus użył przykładu Jonasza jako ilustracji własnej śmierci. Wiemy zatem, że typ jest prawdziwy i zasadny.

Mat. 12:39-43 39.  A on odpowiedział im: Pokolenie złe i cudzołożne żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, oprócz znaku proroka Jonasza. 40. Jak bowiem Jonasz był w brzuchu wieloryba trzy dni i trzy noce, tak Syn Człowieczy będzie w sercu ziemi trzy dni i trzy noce.

F) Marta, siostra Marii i wskrzeszonego przez Chrystusa Łazarza reprezentowała powszechne przekonanie Żydów o zmartwychwstaniu w dniu Sądu Ostatecznego.

Jana 11:24 Marta mu powiedziała: Wiem, że zmartwychwstanie przy zmartwychwstaniu w dniu ostatecznym.

Wnioski: wszystko powyższe naucza nas o doktrynie zmartwychwstania jako obecnej od upadku Adama do czasu misji Chrystusa. Była ona głoszona w postaci typów, ilustracji, logicznych implikacji, a także jasno i bezpośrednio. W każdym razie doktryna powszechnego zmartwychwstania na Sądzie Ostatecznym nauczana była w Izraelu na podstawie wniosków płynących z prawdy objawionej przez Pismo Święte Starego Testamentu.

W ostateczności w trzecim roku swojej ziemskiej służby, przebywając w Cezarei Filipowej, tuż po wyznaniu Piotra o Mesjaszu jako Synu Bożym i zaraz przed określeniem czym jest prawdziwe uczniostwo (Mat. 16:24-27) oraz Królestwo Boże (Mat. 16:28), Pan zapowiedział swoją śmierć i zmartwychwstanie:

Mat. 16:21 I odtąd zaczął Jezus tłumaczyć swoim uczniom, że musi iść do Jerozolimy i wiele cierpieć od starszych, od naczelnych kapłanów i uczonych w Piśmie, i być zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstać.

Zgodnie z zapowiedzią Żydzi rękami pogan ukrzyżowali Chrystusa. A Chrystus, zgodnie ze swoją obietnicą, po trzech dniach i trzech nocach zmartwychwstał w niedzielę wczesnego ranka w uwielbionym, jego własnym ciele:

„I choć przez zmartwychwstanie otrzymał nieśmiertelność ciała, to jednak nie zmienił realności swej ludzkiej natury, skoro nasze zbawienie i zmartwychwstanie opierają się również na prawdziwości Jego ciała.” [3]

---

Trzy dni i trzy noce… gdzie?

Zmartwychwstanie było zapowiedziane przez Pismo ustami Dawida, umiłowanego Psalmisty. Zauważmy, że zanim doszło do zmartwychwstania Chrystus według Psalmu przebywał w tym, co zostało przetłumaczone na język polski jako „piekło”.

Psalm 16:9-10 9. Dlatego cieszy się moje serce i raduje się moja chwała, a moje ciało będzie spoczywać bezpiecznie. 10. Nie zostawisz bowiem mojej duszy w piekle (לִשְׁא֑וֹל sheol) ani nie dopuścisz swemu Świętemu doznać zniszczenia.

Rozmaite herezje, w szczególności zaś współczesny dyspensacjonalizm wykłada pośmiertny pobyt Chrystusa albo jako pobyt w piekle, gdzie poddawany był torturom przez diabła (zielnoświątkowcy) albo jakoby Chrystus w piekle głosi diabłu i potępionym ewangelię (współcześni neo-ewangelicy) albo też jakoby ogłaszał zwycięstwo upadłym aniołom (neo-kalwinizm).

Żadne z powyższych nie jest prawdą. Duch Święty jest najlepszym interpretatorem Słowa Bożego a interpretację Psalmu 16 znajdziemy w dwóch miejscach. Pierwszym z nich to Dzieje Apostolskie a drugi to Ewangelia Łukasza. Z ust Apostoła Piotra słyszymy

Dzieje 2:31 [Dawid] Przepowiadał to, i mówił o zmartwychwstaniu Chrystusa, że jego dusza nie pozostanie w piekle (ᾅδην  hades), a jego ciało nie dozna zniszczenia.

Ze świadectwa ewangelisty Łukasza dowiadujemy się Chrystus nie poszedł do piekła lecz jego dusza znalazła się od razu w raju.

Łuk. 23:42-43 42. I powiedział do Jezusa: Panie, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. 43. A Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę powiadam ci: Dziś będziesz ze mną w raju.

Słowo szeol i hades zatem należy rozumieć jako grób. Ciało Chrystusa złożone zostało w grobie na trzy dni i trzy noce, podczas gdy dusza znalazła się w obecności Ojca, w Jego królestwie. Stąd zarówno szeol jak i hades odnoszą się do przebywania duszy Chrystusa w świecie umarłych czyli w raju a ciała w grobie. Wskrzeszenie w uwielbionym ciele po trzech dniach i trzech nocach dowodzi, że ciało Chrystusa nie doznało zniszczenia w grobie zaś On sam opuścił niebo aby spotkać się z umiłowanymi uczniami na ziemi.

Posłuchajmy komentarza Johna Gilla, który odnośnie przebywania w hadesie czy też szeolu dowodzi, że Pismo uczy nas

„nie o miejscu potępionych, gdzie Chrystus nigdy nie był ani nie przebywał; gdyż w chwili jego śmierci dusza jego została oddana Ojcu i tego samego dnia znajdowała się w raju, lecz raczej „szeol” tutaj, podobnie jak „hades” w Nowym Testamencie, oznacza stan umarłych, odrębny stan dusz po śmierci, niewidzialny świat dusz, w którym przebywała dusza Chrystusa; chociaż go tam nie pozostawiono ani nie kontynuował pobytu, ale trzeciego dnia wrócił ponownie do swojego ciała; wydaje się, że najlepiej będzie interpretować te słowa w odniesieniu do grobu, tak jak to słowo oddano w Księdze Rodzaju 42:38;  [4]

1 Mojż. 42:38 Ale on (Jakub) powiedział: Mój syn nie pójdzie z wami, gdyż jego brat umarł i tylko on jeden został. Jeśli przydarzy mu się nieszczęście na drodze, którą pójdziecie, w żalu doprowadzicie mnie, osiwiałego, do grobu (שְׁאֽוֹלָה sheol)

---

Znaczenie doktryny zmartwychwstania

Apostoł pisząc do Tymoteusza jeden z ostatnich swoich listów w jego trzecim rozdziale wskazał na konieczne kryteria służby pastorskiej, gdzie obok szeregu osobistych cnót i zalet dodał konieczność zdolności doktrynalnego nauczania (werset 2) zgodnego z objawioną tajemnicą wiary strzeżoną nie tylko przez starszyznę kościoła ale i diakonów (werset 9). Służba starszych i diakonów dbająca o integralność zasad wiary stanowi o kościele jako będącym filarem i podporą prawdy (werset 15).

Jest to ustanowiona przez Boga reguła rzucająca wyzwanie herezji i heretykom oraz wszystkim sprzeciwiającym się prawdzie.

Prawdą głoszoną przez chrześcijaństwo, prawdą wyróżniającą prawdziwą religię od fantazji jest doktryna cielesnego, chwalebnego zmartwychwstania całego odkupionego ludu Bożego i wiecznego życia w niewysłowionej szczęśliwości i jedności z Bóstwem.
.

---

Stawką jest doksologia

Kwestią zasadniczą i będącą koniecznym rezultatem ustanowionej przez Słowo Boże reguły o zachowaniu prawdy jest ostateczne właściwe uwielbienie Boga. Wskazuje na to użycie słowa „pobożność”, czyli greckie εὐσέβεια eusebia oznaczające czyjąś wewnętrzną reakcję na sprawy Boże, która objawia się w czci oddawanej panu Bogu. Boże sprawy odnoszą się, jak wskazuje Paweł Tymoteuszowi, do świętych dogmatów chrześcijańskiej religii. Aby zachowana została prawidłowa pobożność a przez to właściwe uwielbienie Boga, należnym jest zachowanie konkretnych dogmatów wiary. Są to odpowiednio:

1. Doktryna wcielenia: Bóg objawiony został w ciele
   .
   
2. Doktryna usprawiedliwienia: usprawiedliwiony w Duchu
   .
   
3. Doktryna uwielbienia: widziany był przez anioły,
   .
   
4. Doktryna Ewangelii: głoszony był poganom
   .
   
5. Doktryna eklezji czyli kościoła: uwierzono mu na świecie,
   .
   
6. Doktryna wniebowzięcia w chwale: wzięty został w górę do chwały.

Paweł nie naucza tutaj niczego nowego lecz jedynie przypomniał Tymoteuszowi o tym co najważniejsze. Wcielony Stworzyciel, druga Osoba Boga, Wieczny Boży Syn przyjął na siebie drugą, ludzką naturę (Filip. 2:4-7; Hebr. 2:16-17), dokonał dzieła usprawiedliwienia ludu, który reprezentował na krzyżu (Jan 10:3, 14-15; Efez. 1:4-5; Jan 17:24; Ker. 31:3), anioły służyły mu przez cały okres pobytu na ziemi (Łuk. 1:32-33; 2:13-14; Mat. 28:1-3; Dzieje 1:10), Jego duchowe Królestwo zostało zabrane Żydom i przekazane narodom, czyniąc Kościół wielonarodowym czyli katolickim, powszechnym (Mat. 21:43; Jan 12:20; Marek 16:15; Dzieje 2:3-4), wiara w Chrystusa rozprzestrzeniła się na cały świat (Dzieje 11:18;  13:48; 15:19), sam Chrystus został wniebowzięty w ciele (Marek 16:19; Łuk. 24:51; Dzieje 1:2)
.

---

Serce wiary chrześcijańskiej

Choć doktryna zmartwychwstania nie jest tu wyraźnie wspomniana, jest ona konieczną implikacją tekstu i posiada ogromny wpływ niemal na każdą chrześcijańską doktrynę.

1. Doktryna wcielenia wymaga doktryny zmartwychwstania. Chrystus przyjął drugą, ludzką naturę  po to aby odkupić swój kościół i zmartwychwstać do chwały (Filipian 2:9-10)
   .
2. Doktryna usprawiedliwienia bez doktryny zmartwychwstania staje się próżna. (Łuk. 20:36)
   .
3. Doktryna Ewangelii wymaga doktryny zmartwychwstania. Bez zmartwychwstania nie ma dobrej nowiny o cudownym życiu po śmierci (2 Tym. 2:8)
   .
4. Doktryna eklezji wymaga doktryny zmartwychwstania. Kościół głosi zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa  (Mat. 16:16-18)
   .
5. Doktryna wniebowzięcia wymaga doktryny zmartwychwstania. Chrystus został wzięty do nieba w ciele (Mat. 26:64)

Doktryna zmartwychwstania jest zatem bijącym sercem wiary chrześcijańskiej i fontanną wszelkiej radości chrześcijanina. To żywa pewność każdego wyznawcy Chrystusa: zapewnione przez ofiarę Chrystusa wieczne życie z Bogiem w chwale.

1 Piotra 1:13 Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, który według swego wielkiego miłosierdzia zrodził nas na nowo do żywej nadziei przez wskrzeszenie Jezusa Chrystusa z martwych;

Na początku III wieku Kościół Apostolski zebrał owe najważniejsze filary wiary chrześcijańskiej w Symbolu Apostolskim, koniecznym wyznaniem każdego chrześcijanina:

„Wierzę w Boga Ojca Wszechmogącego, stworzyciela nieba i ziemi, i w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Marii Panny, umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł; trzeciego dnia zmartwychwstał, wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego, skąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, Święty Kościół powszechny, świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny.„ [5]

Jednak w obfitym świadectwie Słowa Bożego dwa fakty, dwie biblijne propozycje dowodzą konieczności doktryny zmartwychwstania najsilniej, mianowicie, 1) że Pan został usprawiedliwiony w Duchu i 2) że został wniebowzięty. Bez zmartwychwstania nie ma mowy ani o usprawiedliwieniu ani o wniebowstąpieniu Chrystusa. Gdyby Chrystus nie został usprawiedliwiony i wniebowzięty, Jego szczątki, w dalszym ciągu przebywałby w grobie ulegając powolnemu, acz nieubłaganemu zniszczeniu zaś On sam musiałby zostać osądzony jako winny i potępiony znaleźć się w jeziorze ognistym.

Doktryna zmartwychwstania jest sercem wiary chrześcijańskiej.
.

---

Drugi Adam, pierwszy plon

Chrystus nazwany jest drugim Adamem i jako taki reprezentuje w zmartwychwstaniu swój  lud tak samo, jak Adam reprezentował wszystkich ludzi w Raju w czasie Upadku. Ponieważ Chrystus jest pierwszym plonem zmartwychwstania to znaczy, że jako pierwszy nie tylko zmartwychwstał duchowo ale i cieleśnie. Znaczenie zmartwychwstania Chrystusa dla chrześcijańskiej doktryny jest takie, że On jako drugi Adam stał się sprawcą zmartwychwstania swojego ludu Przymierza: duchowego i cielesnego.

1 Kor. 15:20Tymczasem jednak Chrystus został wskrzeszony z martwych i stał się pierwszym plonem tych, którzy zasnęli.

Ponieważ Chrystus zmartwychwstał cieleśnie, wszyscy w Chrystusie zmartwychwstaną cieleśnie w czasie Jego drugiego przyjścia:

1 Kor. 15:23 Ale każdy w swojej kolejności, Chrystus jako pierwszy plon, potem ci, którzy należą do Chrystusa, w czasie jego przyjścia.

W odróżnieniu od głoszonej powszechnie herezji milenializmu zgodnie z którą będą miały miejsce „dwa powtórne przyjścia Chrystusa” – jedno tymczasowe na tysiąc lat a potem drugie na Sąd Ostateczny, teologia Reformowana trzyma się prawdy Pisma Świętego. Jak zauważył Louis Berkhof

„według Pisma Świętego powszechne zmartwychwstanie zbiegnie się z powrotem Chrystusa i końcem świata i bezpośrednio poprzedzi Sąd Ostateczny, [6]

---

Zmartwychwstanie jako dowód Boskości Chrystusa

W kwietniu 27 roku pańskiego w Jerozolimie zaraz przed pierwszą paschą Chrystus zapowiedział swoją śmierć na samym początku służby w czasie pierwszego oczyszczenia świątyni zarządzanej przez saduceuszy. Ci ostatni odrzucali życie pośmiertne wierząc niczym współcześni ateiści i sataniści jedynie w życie cielesne oraz konieczność szczęścia tu na ziemi.

Jan 2:18-22 18. Wtedy Żydzi zapytali: Jaki nam znak pokażesz, skoro to czynisz? 19. Odpowiedział im Jezus: Zburzcie tę świątynię, a w trzy dni ją wzniosę. 20. Wtedy Żydzi powiedzieli: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a ty ją w trzy dni wzniesiesz? 21.  Ale on mówił o świątyni swego ciała. 22.  Gdy więc zmartwychwstał, jego uczniowie przypomnieli sobie, że im to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wypowiedział Jezus.

Zmartwychwstanie, dowód prawdomówności słów Mesjasza, jest substancją wiary uczniów Chrystusa. Chrystus zapewnił, że sam „odbuduje świątynię swojego ciała” zatem to On jest autorem swojego zmartwychwstania przez co rozumiemy, że jest Bogiem. Tylko Bóg ma taką moc.

W Liście do Rzymian mówi się bezpośrednio, że poprzez zmartwychwstanie Chrystus dowiódł, że jest Synem Bożym. O ile określenie syn człowieczy odnosi się do ludzkiej natury Chrystusa to wyrażenie „Syn Boży” wskazuje na Jego Boskość. Ta Boskość dowiedziona została właśnie przez zmartwychwstanie.

Rzymian 1:3-4 3.O jego Synu, Jezusie Chrystusie, naszym Panu, który według ciała pochodził z potomstwa Dawida; 4. A pokazał z mocą, że jest Synem Bożym, według Ducha świętości, przez zmartwychwstanie;

---

Zmartwychwstanie jako dowód usprawiedliwienia

Zmartwychwstanie Chrystusa jest dowodem usprawiedliwienia ludu Chrystusa. Chrystus na krzyżu przebłagał Boga i zadośćuczynił swoją krwią za przypisane mu wszystkie grzechy wszystkich wybranych do zbawienia. Sensem krzyża Chrystusa było ukaranie Chrystusa za te grzechy w miejsce grzesznika. Ponieważ Chrystus całkowicie zapłacił cenę grzechu i poniósł w pełni należną za grzech karę, sam nie popełniając żadnego grzechu, dlatego też po wykonaniu tego dzieła został uznany za sprawiedliwego a dowodem na uznanie Chrystusa za sprawiedliwego było Jego zmartwychwstanie.

Rzym. 4:25 Który został wydany za nasze grzechy i wstał z martwych dla naszego usprawiedliwienia.

Tekst grecki naucza nas:

„Który został wydany z powodu naszych występków i zmartwychwstał z powodu naszego usprawiedliwienia”.
.
καὶ ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν
.
kai egerthe dia ten dikaiosin hemen
.
i z powodu usprawiedliwienia naszego zmartwychwstał
.
διὰ– ze względu, przez, z powodu

Oznacza to, że tak jak nasze przewinienia były przyczyną śmierci Chrystusa, tak nasze usprawiedliwienie, jako dokonany fakt na końcu Jego ukrzyżowania, było przyczyną Jego zmartwychwstania.

• Chrystus poszedł na krzyż z powodu naszych grzechów
  .
• Chrystus zmartwychwstał trzeciego dnia, ponieważ krzyż przyniósł nam usprawiedliwienie
  .
• Gdyby Jego krzyż nie przyniósł nam usprawiedliwienia, Bóg nie wzbudziłby Jezusa.

To, że zmartwychwstanie jest dowodem usprawiedliwienia wybranych grzeszników przez Chrystusa stanowi jasne wytłumaczenie krzyża Chrystusa. John Gill stwierdza, że:

„stało się to nie tylko po to, aby mógł żyć nieśmiertelnie i chwalebnie w naszej naturze, po ukończeniu dzieła, którego się podjął i którego dokonał, ale także dla „naszego usprawiedliwienia”. Umarł w pokoju w miejsce  swego ludu, a swoją śmiercią zadośćuczynił za ich grzechy; powstał ponownie jako ich Głowa i przedstawiciel, i został zgodnie z prawem zwolniony, uniewinniony i usprawiedliwiony, a oni w nim. Zmartwychwstanie Chrystusa nie zapewniło usprawiedliwienia Jego ludowi, czego dokonało się przez Jego posłuszeństwo i śmierć” [7]

Jan Kalwin potwierdza, że zmartwychwstanie Chrystusa jest dowodem uznania Chrystusa za usprawiedliwionego a to dlatego, że Chrystus uregulował dług wobec Boga. Ten dług rzecz jasna nie został zaciągnięty przez Chrystusa lecz przez grzeszników, Chrystus zaś spłacił dług tych wszystkich, za których został wydany na śmierć.

„Mówi się tutaj, że Chrystus został wskrzeszony przez Boga z martwych, a także wydany na śmierć. „Jakkolwiek znaczna część tego znaczenia” – mówi [Chalmers ] – „mogła umknąć uwadze zwykłego czytelnika, jest ona brzemienna w znaczenie najwyższej wagi. Wiecie, że kiedy drzwi więzienia są otwarte dla przestępcy i to przez samą władzę, która go tam umieściła, daje to do zrozumienia, że dług za jego przestępstwo został uregulowany i że jest on uniewinniony od wszystkich kar. To nie za swoje własne, lecz za nasze przewinienia Jezus został wydany na śmierć, a jego ciało wtrącono do więzienia w grobie.” [8]

Kalwin precyzuje doktrynę:

„gdyż najpierw został uderzony ręką Boga, aby w osobie grzesznika mógł znieść nędzę grzechu; a potem zmartwychwstał, aby swobodnie obdarzyć swój lud sprawiedliwością i życiem .Dlatego nadal mówi o usprawiedliwieniu imputatywnym” [9]

Usprawiedliwienie dokonało się na krzyżu jednak pamiętajmy, że

„Zastosowanie usprawiedliwienia w życiu indywidualnego wierzącego ma miejsce 1) podczas jego narodzenia na nowo, 2) w jego sumieniu, 3) w codziennej społeczności z Bogiem, 4) po śmierci oraz 5) na Sądzie Ostatecznym.” [10]

---

Zmartwychwstanie jako podstawa wiecznego usprawiedliwienia

Zmartwychwstały Chrystus jest wiecznym arcykapłanem i sprawcą doskonałego przymierza. Oznacza to, że jako nieprzechodni arcykapłan ma zdolność całkowitego i wiecznego usprawiedliwienia poprzez swoją krew tych, za których oddał życie. Wstawiennictwo zmartwychwtałego Chrystusa jest nieprzechodnie ponieważ Chrystus nie umiera. Znaczenie zmartwychwtsania dla wiecznego usprawiedliwienia zatem jest takie, że zmartwychwstanie umożliwiło wieczne wstawiennictwo a zatem i wieczne zbawienie.

Hebr. 7:22-25 22. O tyle też Jezus stał się poręczycielem lepszego przymierza. 23. A wprawdzie tamtych kapłanów było wielu, gdyż śmierć nie pozwoliła im trwać na zawsze. 24. Ten zaś, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. 25. Dlatego też całkowicie może zbawić tych, którzy przez niego przychodzą do Boga, bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi.

---

Zmartwychwstanie jako dowód usynownienia

Ponieważ Chrystus zmartwychwstał reprezentując swój lud wszyscy zatem, którzy są w Chrystusie nazywani są dziećmi zmartwychwstania a przez to dziećmi Bożymi. Usynowienie zostanie zrealizowane w swojej pełni w momencie zmartwychwstania. Będzie to bowiem nie tylko duchowe usynowienie (jakiego doświadczamy obecnie) ale i cielesne, którego doświadczymy na Sądzie Ostatecznym.

Zależność zmartwychwtsania i usynowienia jest taka, że usynowienie duchowe i cielesne stało się możliwym dzięki zmartwychwtsaniu Chrystusa.

Chrytsus ową prawdę ogłosił w dyskursie z saduceuszami obalając ich zarzut o niemożliwości zmartwychwstania. Wypowiedź Pana dotyczy przyszłego stanu doskonałości cielesnej i duchowej.

Łuk. 20:36 Nie mogą bowiem więcej umrzeć, bo są równi aniołom i będąc dziećmi zmartwychwstania, są dziećmi Bożymi

---

Zmartwychwstanie jako podstawa do uświęcenia

Oczekiwanie na zmartwychwstanie i jego przyszłą chwałę jest wsparciem chrześcijanina w uświęceniu, szczególnie w okresach prześladowań. Paweł oskarżany przez judaizantów znosił cierpliwie fałszywe zarzuty swoje serce kierując do doktryny zmartwychwstania.

Dzieje 24:15-16 15. Mając nadzieję w Bogu, że będzie zmartwychwstanie, którego i oni oczekują, zarówno sprawiedliwych, jak i niesprawiedliwych. 16. I sam się usilnie staram, aby zawsze mieć sumienie bez skazy wobec Boga i ludzi.

Znany wszystkim jako autor „Wędrówki Pielgrzyma”, John Bunyan spędził w więzieniu 12 lat ponieważ odmówił wyparcia się wiary Reformowanej. Oczekując błogosłowianego zmartwychwstania stwierdził:

„Wszechmocny Bóg jest moja pomocą i tarczą, dlatego jestem zdecydowany raczej nadal cierpieć, dopóki tli się we mnie życie, nawet gdyby me rzęsy miały porosnąć mchem, niż sprzeniewierzyć się mej wierze i mym zasadom”. [11]

---

Podsumowanie w Katechizmie Heidelberskim

W Katechizmie Heidelberskim czytamy  potrójnych rezultatach zmartwychwstania: usprawiedliwieniu, uświęceniu, pewności życia po śmierci.

Pytanie 45: Co zawdzięczamy zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa?
.
Odpowiedź: Po pierwsze – usprawiedliwienie, gdyż Chrystus swym zmartwychwstaniem przezwyciężył śmierć i umożliwił nam uczestniczenie w sprawiedliwości, którą zdobył dla nas właśnie dzięki swojej śmierci.
.
Po drugie – nowe życie, gdyż dzięki Jego mocy zmartwychwstajemy do nowego życia.
.
Po trzecie – zapewnienie naszego zmartwychwstania w chwale. [12]

 

---

Pewność zmartwychwstania

W języku greckim kiedy mówca chce jak najsilniejszej negacji wtedy stosuje podwójną negację ου μη hou me –” nigdy nie” w trybie przypuszczającym, którą można przetłumaczyć jako przenigdy lub żadną miarą, nie ma takiej możliwości. Tryb ten posiada szczególny wpływ na teologię zmartwychwstania. W Ewangelii Jana czytamy o wiecznym życiu oczekującym na chrześcijan, zapewnionym przez saemego Boga:

Jan 10:28 A ja daję im życie wieczne i nigdy nie zginą (ου μη απολωνται hou me apolontai – przenigdy nie zginą) ani nikt nie wydrze ich z mojej ręki.

Skoro zbawieni „nigdy, przenigdy nie zginą” to po śmierci musi istnieć zmartwychwstanie do życia wiecznego które

a) jest obiektywnie pewne (życie wieczne istnieje zatem i zmartwychwstanie)
.
b) jest subiektywnie pewne (Chrystus przenigdy nie utraci nikogo, kto jest przeznaczony do zmartwychwstania aby żyć wiecznie)

Skutkiem śmierci krzyżowej Chrystusa było Jego zmartwychwstanie. A wraz z nim zapewnione zostało zmartwychwstanie wszystkich, którzy umarli na krzyżu wraz z Chrystusem. Tych, których na krzyżu Chrystus reprezentował jako federalna Głowa, czyli ci, którzy byli w tym czasie w Chrystusie, za któych dał okup, Bóg z pewnością wskrzesi.

Nie dokona tego siła ludzkiej wiary, jego starań czy bezgrzeszne życie. Wskrzeszenie odbędzie się niezależnie od słabości czyli dokonanych grzechów. Doktryna pewności wskrzeszenia wybranych jest kluczowa dla chrześcijaństwa. Chrześcijanin ma całowitą pewność zmartwychwstania ku życiu.

Izaak Ambrose, działał w czasach Reformacji na wyjątkowo trudnym terenie. Jego parafia w Preston dotknięta była herezją rzymskiego katolicyzmu, szczególnie wśród szlachty. Ten niezmordowany obrońca wiary i purytanin po ciężkiej chorobie napisał traktat, jak się później okazało, klasyk teologii Chrystocentrycznej. Szczególnie ważnym stwierdzeniem tego traktatu jest ukazanie pewności zmartwychwstania Chrystusa jako dzieła zapewniającego wzbudzenie z martwych chrześcijan.

Tą prawdą Ambrose pocieszał wszystkich duchowych wojowników toczących bitwy dla Pana nie tylko z diabłem i własnym sercem ale i wszelkimi złośliwymi i podstępnymi zwodzicielami:

„Zwracajcie swój wzrok na Chrystusa wywyższonego, Chrystusa uwielbionego. Zobaczmy, że nasze wzbudzenie do życia jest nierozerwalnie związane ze zmartwychwstaniem Jezusa i oparte niewzruszalnie na nim. Kiedy ujrzymy to wiarą, z jaką odwagą i powodzeniem będą nasze dusze toczyć wojny Pana przeciwko diabłu i naszym zwodniczym sercom… Gdybym tylko mógł częściej opierać swą wiarę na zmartwychwstaniu Chrystusa, tak bym dzięki światłu Bożemu zobaczył je jako pierwiastek, zasadę przeznaczoną dla wzbudzenia mnie z martwych!” [13]

---

Prześladowania z powodu zmartwychwstania

To, że wyznawcy zmartwychwstania w Chrystusie muszą być prześladowani zawarte jest w samej doktrynie.  Teraz przypomnijmy sobie pierwszą Ewangelię ogłoszoną Mojżeszowi. Potomstwo węża, czyli diabła nie dostąpi zmartwychwstania i dlatego prześladuje potomstwo kobiety, czyli Chrystusa, poprzez prześladowanie wiernego kościoła, ciała Chrystusa, kościoła oczekującego zmartwychwstania. Stąd znamienne słowa padają z ust Pawła podczas prześladowania:

Dzieje 24:21 Chyba jedynie to, że stojąc wśród nich, zawołałem: Sądzicie mnie dziś z powodu zmartwychwstania umarłych.

Pawła sądzili poganie ale i odstępczy Żydzi. Tak działa fałszywa religia.

Justyn Męczennik świadczy, że w I i II wieku wyznawcom Chrystusa odmawiano rozumu, uznawano za intelektualnych karłów, zaś sama koncepcja Boga wcielonego i ukrzyżowanego, a co gorsza cieleśnie zmawrtwychwstałego wzbudzała śmiech (świat rzymski wierzył iż najwyższą formą bytu jest ten duchowy, nie cielesny zaś bogowie postrzegani byli jako mężni i zwycięscy zdobywcy – bohaterowie). Justyn Męczennik w Apologii skierowanej do Antoninusa Piusa, jego synów i Rzymksiego Senatu broni chrześcijaństwa jako natchnionej przez Boga religii, w szczególności zaś doktryny zmartwychwstania:

„W tych więc księgach proroczych znajdujemy przepowiednie, że Jezus, nasz Chrystus, zjawi się na ziemi, że zrodzi się z dziewicy, wyrośnie na mężczyznę, będzie leczył wszelką chorobę i niemoc oraz wskrzeszał zmarłych, że zostanie zlekceważony i ukrzyżowany, że umrze, zmartwychwstanie i wstąpi do nieba, że jest i zwie się Synem Bożym, że wreszcie wyśle do wszystkich ludów swych posłańców, którzy o tych sprawach będą opowiadać, oraz że przede wszystkim poganie w Niego uwierzą. Proroctwa takie pojawiły się już na trzy tysiące, dwa tysiące, tysiąc i na osiemset lat przed Jego przyjściem; w kaŜdym bowiem pokoleniu występowali coraz to nowi prorocy.” [14]

Thomas Halyburton, purytanin urodzony w 1674 roku był prześladowany wraz z całą rodziną przez anglikański reżim. Trójka jego dzieci zmarła a on sam zmagał się z chorobami, przez co miał problemy z wygłaszaniem kazań. Jednak ten doświadczony przez Boga chrześcijanin całą swoją ufność pokładał w Chrystusie, zaś wynikające z dzieła pojednania zmartwychwstanie było jego mocą i motywacją do pracy

„Jedynie Chrystus odpowie mi oraz za mnie w mojej sprawie, a bez niego jestem zgubiony. Na Nim – na skuteczności Jego cierpień, mocy Jego zmartwychwstania, a także całym Jego dziele pojednania, tak jak to odkrywa Ewangelia, buduję całą moją nadzieję”. [15]

---

Zgorszenie zmartwychwstania

Poznajmy teraz mentalnośc wrogów Chrystusa. Pierwszym reprezentantem potomstwa diabła będą Saduceusze. Odrzucali oni koncepcję zmartwychwstania w ogóle (Mat. 22:28-33) a jednak zarządzali Świątynią Boga w Jerozolimie czerpiąc z niej dochody!

Dzieje 23:8 Saduceusze bowiem mówią, że nie ma zmartwychwstania ani anioła, ani ducha,

Sceptycyzm w kulturze greko-rzymskiej ujawniał się przez dwa wyróżniające się prądy filozoficzne. Stoicy zaprzeczali wskrzeszeniu ciał uznając raczej duchową egzystencję, epikurejczycy wyznawali pośmiertny niebyt zaprzeczając życiu pozagrobowemu w ogóle. Zasadniczo wszyscy wyśmiewali cielesne zmartwychwstanie

Dzieje 17:18 Wtedy niektórzy z filozofów epikurejskich i stoickich spierali się z nim. Jedni mówili: Co chce powiedzieć ten nowinkarz? A inni: Zdaje się, że jest zwiastunem obcych bogów. Głosił im bowiem Jezusa i zmartwychwstanie.

Festus oficjalnie reprezentujący Imperium Rzymskie wiarę chrześcijańską uznał za zabobony. Podstawą do takiej oceny była doktryna zmartwychwstania Chrystusa, co ciekawe zanegowana przez Żydów. Żydzi wnosząc spór przeciw Pawłowi żądając dla niego kary śmierci (Dzieje 22:22; 25:15)

Dzieje 25:19 Wiedli z nim tylko jakieś spory o ich zabobony i o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje.

Problemy z uznaniem doktryny zmartwychwstania obecne były w kościele korynckim atakowanym przez gnostycyzm oraz sceptycyzm.

1 Kor. 15:12-13 12. A jeśli się o Chrystusie głosi, że został wskrzeszony z martwych, jak mogą niektórzy pośród was mówić, że nie ma zmartwychwstania? 13. Jeśli bowiem nie ma zmartwychwstania, to i Chrystusnie został wskrzeszony.

Zapoczątkowana w XIX wieku przez Fredricha Schleiermachera teologia liberalna odrzuciła możliwość tego co ponadnaturalne w tym zmartwychwstania. Następująca po niej neoortodoksja ustami Karla Bartha wyjaśniła zmartwychwstanie jako historię Ducha Świętego. To znaczy, że zmartwychwstanie było jedynie biblijnym mitem ale nie rzeczywistością.

Współczesne odstępcze tzw. „chrześcijaństwo” doskonale reprezentuje próba syntetezy tego, co jest tezą Pisma Świętego o zmartwychwstaniu z naukową antytezą, czyli z zanegowaniem rzeczywistości zmartwychwstania.

“Nie lubię myśleć o zmartwychwstaniu tylko w kategoriach kościelnej ortodoksji, która bywa martwa, bliższa mi jest perspektywa rosyjskiego teologa i filozofa prawosławnego Nikołaja Fiodorowa, który widzi w nim zachętę do poszukiwań naukowych metod wskrzeszania, nie jest to dla nie negacja wiary lecz raczej wyciągnięcie z niej ostatecznych wniosków” [16]

Dlatego właśnie konflikt między potomstwem kobiety a potomstwem węża jest nieunikniony.
.

---

Nasza pociecha

Śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa zapewniły pełne i całkowite usprawiedliwienie. Grzech został osądzony w Chrystusie na krzyżu, gdziedokonało się nasze usprawiedliwienie. Stąd żaden grzech, za który Chrystus został wydany nie może być powodem do oskarżenia chrześcijanina. Chrystus raz został oskarżony i poniósł tego konsekwencje. Jednocześnie zmartwychwstanie Chrystusa jest dowodem usprawiedliwienia ludu, za grzechy którego został wydany.

Ponieważ Jezus Chrystus, ostatni Adam reprezentował swój lud na krzyżu jako jego federalna Głowa, wszystkie grzechy każdego wybranego do zbawienia człowieka, każdej owcy, zostały poczytane jako grzechy Chrystusa i ukarane przez Boga w Chrystusie. Syn Boży nie popełnił grzechu, jednakże poniósł karę za przypisane mu grzechy, w pełni zadośćuczynił Bogu przeżywając na krzyżu karę wiecznego piekła należną za każdy jeden grzech.

Zmartwychwstanie zatem jest dowodem na całkowite zadośćuczynienie oraz wskazuje na Chrystusa jako sprawiedliwego ze względu na to właśnie zadośćuczynienie. To ostateczne uznanie Chrystusa za sprawiedliwego potwierdza uspawiedliwienie wszystkich otrzymujących ów dar sprawiedliwości.

Rzym. 4:25 Który został wydany z powodu naszych grzechów i wstał z martwych z powodu naszego usprawiedliwienia.
.
1 Tym. 3:16 A bez wątpienia wielka jest tajemnica pobożności: Bóg objawiony został w ciele, usprawiedliwiony w Duchu, widziany był przez anioły, głoszony był poganom, uwierzono mu na świecie, wzięty został w górę do chwały.
.
1 Kor. 6:11 A takimi niektórzy z was byli. Lecz zostaliście obmyci, lecz zostaliście uświęceni, lecz zostaliście usprawiedliwieni w imię Pana Jezusa i przez Ducha naszego Boga.
.
Rzym. 5:18 Tak więc, jak przez przestępstwo jednego na wszystkich ludzi spadł wyrok ku potępieniu, tak też przez sprawiedliwość jednego na wszystkich ludzi spłynął dar ku usprawiedliwieniu dający życie

To, że Chrystus zmartwychwstał dowodzi Boskości naszego Zbawiciela. Wcielony Bóg stał się sprawdzą naszego usprawiedliwienia, które jest wieczne! Fakt, że Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy plon jasno ukazuje Kościół, za który oddał On życie jako Kościół zmartwychwstały, najpierw duchowo, a na końcu czasów cieleśnie, będzie to zmartwychwstanie wszystkich adoptowanych, czy też usynowionych Bożych dzieci, w pełni uświęconych przez Mesjasza.

O błogosławiona nadziejo i pociecho w każdym prześladowaniu! Jakżeż wielką pociechę czerpiemy z doktryny zmartwychwstania!

Gdy zakończę tutaj życie, nie tylko dusza moja wzięta będzie natychmiast do Jezusa Chrystusa, jako do swej Głowy, ale także moje ciało zmartwychwstałe dzięki mocy Chrystusowej, na nowo połączy się z duszą i upodobni do pełnego chwały ciała Jezusa Chrystusa. [17]

Oto największa tajemnica chrześcijańskiej religii!

Przypisy

[1] Katechizm Heidelberski, Pyt. i Odp. 42
[2] Konfesja Belgijska 38, Sąd Ostateczny
[3] Tamże, 19, Unia i rozróżnienie dwu natur w osobie Chrystusa
[4] John Gill, Komentarz do Dziejów 2:31
[5] Symbol Apostolski
[6] Louis Berkhof, The Resurrection, the Last Judgment and the Final State, źródło
[7] John Gill, Komentarz do Rzymian 4:25
[8] Jan Kalwin, Komentarz do Rzymian 4:25
[9] Tamże
[10] Herman Witsius, cytowany w J. R. Beeke, Purytanie, Tolle Lege, s. 657
[11] Cytowane w J. R. Beeke, Purytanie, Tolle Lege, s. 85
[12] Katechizm Heidelberski Pyt. i Odp. 45
[13] Izaak Ambrose, Patrząc na Jezusa, s. 490–491
[14] Justyn Męczennik, Apologia 31
[15] Thomas Halyburton, cytowane w J. R. Beeke, Purytanie, Tolle Lege, s. 579
[16] Janusz Kucharczyk, wykładowca WBST, źródło
[17] Katechizm Heidelberski Pyt i Odp. 57

---

Zobacz w temacie

• Harmonia Ewangelii: zmartwychwstanie Jezusa
• Doktryna zmartwychwstania kontra intelektualni sceptycy
• Zmartwychwstanie w Chrystusie
• Nadzieja świętych: pierwsze a drugie zmartwychwstanie
• Nowe Niebo i Nowa Ziemia
  .
• Wybranie a predestynacja
• Usilna i bezwarunkowa elekcja
• Bezwarunkowa Elekcja
• Bezwarunkowe Wybranie
• Usprawiedliwienie a Elekcja, część 1
• Harmonia Ewangelii – zmartwychwstanie Jezusa
• Harmonia Ewangelii – uniesienie Pana Jezusa.