Deformacja prawdy

Psalm 56:4-6 4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić. 5. Przez cały dzień przekręcają moje słowa, przeciwko mnie kierują wszystkie swe zamysły, ku memu nieszczęściu. 6. Zbierają się, ukrywają i śledzą moje kroki, czyhając na moją duszę.

Hiperkalwinizm, wbrew temu co twierdzą wyznawcy dobro intencyjnej oferty ewangelii i powszechnej łaski [1], nie jest zaprzeczeniem dobro intencyjnej oferty i powszechnej łaski, lecz wyrzeczeniem się obowiązku wiary i obowiązku upamiętania.

Możemy mieć błędne wyobrażenia na temat hiperkalwinizmu. Popularna karykatura przedstawia kościół, który nigdy nie głosi Ewangelii nikomu poza swoimi członkami. Jednak nie o to chodzi – chodzi o to, co głosi hiperkalwinista. Ktoś może głosić ogromnym rzeszom niewierzących, a mimo to z teologicznego punktu widzenia być hiperkalwinistą. Kwestia  jest następująca:

  • do kogo kierujemy polecenie upamiętania i wiary i w związku z tym
    .
  • do kogo kierujemy obietnicę oraz
    .
  • w jaki sposób nakaz i obietnica są ze sobą powiązane?

Zbadajmy to.


Kanony z Dort

Dobrym miejscem na rozpoczęcie są Kanony z Dort, które autorytatywnie definiują prawdziwy kalwinizm. Kanony stwierdzają:

„Aby ludzi przyprowadzić do wiary, Bóg łaskawie posyła głosicieli najradośniejszej nowiny tym, którym chce i kiedy mu się podoba, i poprzez ich usługę ludzie wzywani są do upamiętania i wiary w Chrystusa ukrzyżowanego. [2]

To, że jest tu mowa o powołaniu zewnętrznym, jasno wynika z artykułu, który mówi o tych, „którzy nie wierzą”. Kanony stwierdzają,

„Ponadto obietnica Ewangelii jest taka, że każdy kto wierzy w Chrystusa ukrzyżowanego nie zginie, lecz będzie miał żywot wieczny. Obietnica ta, wraz z przykazaniem by się upamiętać i wierzyć, winna być zwiastowana i ogłaszana wszystkim narodom i wszystkim osobom bez ograniczenia i bez różnicy, do których Bóg w swym upodobaniu posyła Ewangelię.” [3]

Ponownie, Kanony wyjaśniają, że nie wszyscy, którzy słyszą to polecenie, aby upamiętać się i uwierzyć, rzeczywiście wierzą

„wielu z tych, którzy są powoływani przez Ewangelię nie upamiętuje się ani nie wierzy w Chrystusa, lecz ginie w niewierze, [4]

Najjaśniejszy ze wszystkich jest Kanon gdzie czytamy:

„Ci wszyscy, którzy są powołani przez Ewangelię, są szczerze powołani. Gdyż Bóg najszczerzej i najprawdziwiej ogłosił w swym Słowie to, co jest mu miłe, mianowicie aby przyszli do Niego ci, którzy są powołani. On również poważnie obiecuje odpoczynek duszy i życie wieczne tym wszystkim, którzy przychodzą do niego i wierzą.[5]

Kontekst znowu jasno pokazuje, że w centrum uwagi znajduje się powołanie zewnętrzne:

„powoływani przez służbę Słowa a nie chcą przyjść i nawrócić się [6].

Kanony nie nauczają Arminianizmu ale też nie zgadzają się na przesadną reakcję na Arminianizm, poprzez nauczanie hiperkalwinizmu. Nauczają Biblijnej i Reformowanej doktryny powołania, nie myląc jej z ofertą arminiańską.

Uczą powszechnego i poważnego nakazu dla wszystkich, w tym dla potępionych, aby wierzyli w Chrystusa i upamiętali się z grzechów, jednocześnie ograniczając obietnicę do „każdego, kto wierzy” czyli do wybranych.
.


Dowody biblijne

Rozważmy następujące biblijne przykłady wezwania do upamiętania, wiary i nawrócenia oraz do wydawania owoców upamiętania.
.

Obłudni faryzeusze

A) Do nieodrodzonych, obłudnych i, o ile możemy to stwierdzić, potępionych faryzeuszy i saduceuszy, Jan Chrzciciel powiedział te słowa:

Mat. 3:7-8 Plemię żmijowe, któż was ostrzegł, żebyście uciekali przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc owoce godne upamiętania

Wydawanie owoców oznacza wyjście poza upamiętanie — oznacza okazanie dowodu prawdziwego nawrócenia! Czy ci niewierzący wyznawcy religii mogliby to zrobić? Nie, ale kazano im to zrobić.
.


Obłudny czarnoksiężnik

B) Do obłudnego, chciwego, niegdysiejszego czarownika Szymona, którego serce „nie było prawe w oczach Boga” i który według trafnego spostrzeżenia Piotra znajdował się „w żółci goryczy i w więzach nieprawości”, Apostoł nawoływał: „Upamiętaj się z tej twojej nieprawości i proś Boga, a może ci przebaczy zamysł twego serca.

Dzieje 8:20-23 20. I powiedział mu Piotr: Niech zginą z tobą twoje pieniądze, bo sądziłeś, że dar Boży można nabyć za pieniądze. 21. Nie masz w tej sprawie części ani udziału, bo twoje serce nie jest prawe przed Bogiem. 22. Dlatego upamiętaj się z tej twojej nieprawości i proś Boga, a może ci przebaczy zamysł twego serca. 23. Widzę bowiem, że jesteś pogrążony w goryczy żółci i w więzach nieprawości.

Kimkolwiek był Szymon (wybrany lub potępiony), z pewnością nie był „rozsądnym” (wrażliwym duchowo) grzesznikiem. Czy ten, kto jest w więzach nieprawości, może się modlić? Czy ktoś w żółci goryczy może upamiętać się? Nie, ale kazano mu to zrobić.
.


Wszyscy bez wyjątku

C) Do króla Heroda Agryppy Paweł opisuje swoją służbę w tych słowach:

Dzieje 26:19-20 19. Dlatego też, o królu Agryppo, nie byłem nieposłuszny temu niebieskiemu widzeniu. 20. Ale głosiłem najpierw tym, którzy są w Damaszku, w Jerozolimie, w całej Judei, i poganom, żeby upamiętali się i nawrócili się do Boga, i spełniali uczynki godne upamiętania.

Zwróćmy uwagę na to, czego Paweł nie powiedział:

„Głosiłem, że tylko wybrani, rozsądni grzesznicy lub grzesznicy posiadający kwalifikacje duchowe powinni upamiętać się i nawrócić do Boga oraz wykonywać uczynki odpowiadające upamiętaniu”.

Paweł wydawał ogólne polecenia w swoim nauczaniu i tak też powinni robić wszyscy prawdziwi kalwiniści.
.


Niegodziwa Jezebel

D) Zmartwychwstały i wywyższony Pan Jezus wydał polecenie upamiętania niegodziwej, uparcie zatwardziałej, fałszywej prorokini Izebel z Tiatyry:

Obj. 2:21 I dałem jej czas, aby upamiętała się ze swego nierządu, ale nie upamiętała się.

Chrystus dodaje ostrzeżenie dla jej zatwardziałych dzieci:

Obj. 2:22 Oto rzucę ją na łoże, a tych, którzy z nią cudzołożą, w ucisk wielki, jeśli nie upamiętają się ze swoich uczynków;

Cytaty można by mnożyć, ale ktoś zakorzeniony w hiperkalwinizmie rzadko da się przekonać.
.


Uwagi

W odniesieniu do tych i wielu innych przykładów biblijnych godne uwagi jest to, że

1) Nakaz upamiętania jest skierowany do wszystkich bez wyjątku;

2) Kaznodzieja, czy to Jan, Piotr, Paweł czy Chrystus, nigdy nie obiecuje zbawienia wszystkim słuchaczom, nawet warunkowo, jeśli upamiętają się i uwierzą; oraz

3) Kaznodzieja nie składa oferty ani nie wyraża szczerego pragnienia w Bogu, aby zbawić potępionego. Nakaz jest ogólny, ale obietnica jest partykularna.
.


Obiekcje hiperkalwinistów

Hiperkalwiniści mają tutaj szereg pytań będących obiekcją do doktryny Pisma Świętego. Ważną kwestią jest przemówienie Piotra w Dziejach Apostolskich 2. Hiperkalwiniści pytają:

  • Czy można każdemu nakazać upamiętanie i nawrócenie, a następnie obiecać tej osobie zmazanie jego grzechów?
    .
  • Czy podejdziecie do kogokolwiek i będziecie głosić: „Uwierz w Pana Jezusa Chrystusa, a będziesz zbawiony ty i twój dom”?

Są to interesujące pytania i ujawniają zamęt w umysłach hiperkalwinistów. Wyobrażają sobie, że jeśli uczysz obowiązkowej wiary i obowiązkowego upamiętania, to nieuchronnie oznacza, że Bóg obiecuje zbawienie wszystkim, którym każe upamiętać się i wierzyć, czemu zaprzeczamy.
.


Wezwanie i obietnica

Dzieje 2:36-39
.
36. Niech więc cały dom Izraela wie z pewnością, że tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście, Bóg uczynił i Panem, i Chrystusem.

37. A słysząc to, przerazili się do głębi serca i zapytali Piotra i pozostałych apostołów: Co mamy robić, mężowie bracia?

38. Wtedy Piotr powiedział do nich: Upamiętajcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na przebaczenie grzechów, a otrzymacie dar Ducha Świętego.

39. Obietnica ta bowiem dotyczy was, waszych dzieci i wszystkich, którzy są daleko, każdego, kogo powoła Pan, nasz Bóg.

40. W wielu też innych słowach dawał świadectwo i napominał ich: Ratujcie się od tego przewrotnego pokolenia.

Dzieje Apostolskie 2 zapisują kazanie Piotra w dniu Pięćdziesiątnicy:

  • Na zakończenie którego stwierdza:Niech więc cały dom Izraela wie z pewnością, że tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście, Bóg uczynił i Panem, i Chrystusem. (werset 36).
    .
  • Efektem kazania jest przekonanie o grzechu, gdyż przerazili się do głębi serca (werset 37). Nie musi to koniecznie oznaczać odrodzenia i z pewnością żaden kaznodzieja nie może wiedzieć z całą pewnością, że przejaw przekonania o grzechu jest autentyczny.
    ,
  • Mimo to przestraszeni grzesznicy wołają: Co mamy robić, mężowie bracia? (werset 37).
    .
  • Piotr głosi im Ewangelię. W tym momencie zastanawiamy się, co powiedziałby hiperkalwinista. Czy powiedziałby: „Upamiętajcie się” i w ten sposób wydałby polecenie? Czy powiedziałby: „Nic nie możesz zrobić. Jesteś całkowicie zdeprawowany. To całkowicie beznadziejne. Najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, to poczekać, aż Bóg cię nawróci”?
    .
  • Wiemy, co powiedział Piotr: Nawróćcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na przebaczenie grzechów, a otrzymacie dar Ducha Świętego. (werset 38).
    .
  • Co więcej, W wielu też innych słowach dawał świadectwo i napominał ich: Ratujcie się od tego przewrotnego pokolenia. (w. 40).

Z Dziejów Apostolskich 2 widzimy, co musi czynić kaznodzieja. Najpierw musi głosić przykazanie („Nawróćcie się”, „przyjmijcie chrzest” i „ratujcie się”). Po drugie, musi każdemu głosić polecenie: „każdy z was” (werset 38). Po trzecie, musi głosić obietnicę. Bez obietnicy słuchacze nie będą wiedzieć, do kogo należy zbawienie. Widzimy, jak Piotr głosi obietnicę w wersetach 38-39:

I otrzymacie dar Ducha Świętego. Obietnica ta bowiem dotyczy was, waszych dzieci i wszystkich, którzy są daleko, każdego, kogo powoła Pan, nasz Bóg.”.

Piotr nakazuje wszystkim upamiętanie i wiarę, ale zbawienie obiecuje tylko wierzącym (dar Ducha Świętego, a co za tym idzie odpuszczenie grzechów).

Obietnica nie jest warunkowa. Piotr nie mówi: „Bóg obiecuje każdemu z was i każdemu z waszych dzieci, że jeśli wy i oni upamiętacie się i uwierzycie, wy i oni będziecie zbawieni”.

Obietnica jest bezwarunkowa, jak wyjaśnia Piotr w klauzuli kwalifikującej na końcu wersetu 39:każdego, kogo powoła Pan, nasz Bóg.”. To wyrażenie kwalifikuje lub ogranicza „wy”, „dzieci” i „ci, którzy są daleko”. Piotr nie obiecuje w imię Boga zbawienia każdemu ze swoich żydowskich słuchaczy („wy”), ani wszystkim ich dzieciom („waszym dzieciom”), ani wszystkim poganom („którzy są daleko”) – obiecuje zbawienie „powołanym” (w rzeczywistości powołani) w ramach tych trzech grup.

Niemniej jednak Piotr nie ogranicza nakazu do tych, których Bóg skutecznie powołuje. Piotr nakazuje wszystkim zgromadzonym, aby upamiętali się i uwierzyli w Chrystusa. Nie można temu zaprzeczyć.

​Na podstawie, źródło

Przypisy

[1] Najbardziej rozpoznawalnymi współczesnymi osobami głoszącymi dobrointencyjną ofertę ewangelii oraz powszechną łaskę są pseudo-kalwiniści związani ze środowiskami R.C. Sproula oraz Johna MacArthura. Obie fałszywe doktryny są późniejszym względem Reformacji nowinkarstwem. Pierwsza czyli Marrowizm powstała w pierwszej połowie XVIII wieku w Szkocji zakłada, że  Bóg pragnie zbawienia wszystkich ludzi oraz naucza swoistej miłości Boga do wszystkich ludzi, przez co Bóg błaga ludzi, aby „zamknęli się z Chrystusem”. Druga, czyli Kuperyzm to przełom XIX i XX wieku. Był to podstęp Abrahama Kuypera, który pragnąc zdobyć fotel premiera Holandii wymyślił teologię, gdzie Bóg okazuje swoistą łaskę wszystkim ludziom przez co mogą oni być dobrymi współpracownikami w dziele zwalczania sekularyzmu. W rezultacie działania obu herezji teologia Reformowana została niemal całkowicie wyeliminowana z kościołów instytucjonalnych.
[2] Kanony z Dort 1.3
[3] Tamże, 2.5
[4] Tamże,  2.6
[5] Tamże, 3/4.8
[6] Tamże, 3/4.9


Zobacz w temacie