Papieski absolutyzm

utworzone przez | sie 15, 2024 | Reformowany światopogląd, Rzymski katolicyzm

Papież, przeklęty uzurpator

Efez. 1:21-23

21. [Chrystus jest] Wysoko ponad wszelką zwierzchnością i władzą, mocą, panowaniem i ponad wszelkim imieniem wypowiadanym nie tylko w tym świecie, ale i w przyszłym.

22. I [Bóg] wszystko poddał pod jego stopy, a jego samego dał jako głowę ponad wszystkim kościołowi;

23. Który jest jego ciałem i pełnią tego, który wszystko we wszystkich napełnia.

Kluczem do zrozumienia politycznych pretensji kościoła rzymskiego jest jego rozumienie siebie jako jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła, na którego czele stoi papież, który jest nie tylko „następcą Piotra, księcia Apostołów” i „Najwyższym Papieżem Kościoła Powszechnego”, ale także „Namiestnikiem Chrystusa” i „Ojcem Świętym”.

Czy Trójjedyny Bóg nie jest absolutnym władcą wszechświata?

Dan. 4:35 Wszyscy mieszkańcy ziemi są uważani za nic. Według swojej woli postępuje z wojskiem niebieskim i z mieszkańcami ziemi, a nie ma nikogo, kto by wstrzymał jego rękę lub powiedział mu: Co czynisz?
.
Psalm 59:13 Wytrać ich w gniewie, wytrać, by już ich nie było. Niech poznają, że Bóg panuje w Jakubie i po krańce ziemi. Sela.
.
Psalm 115:3 A nasz Bóg jest w niebie, czyni wszystko, co zechce.
.
Psalm 135:6 Wszystko, co PAN chce, to czyni na niebie i na ziemi, w morzu i we wszystkich głębinach.

Czyż Chrystus nie został obdarzony wszelką władzą w niebie i na ziemi jako Król królów i Pan panów?

Izaj. 52:13 Oto się szczęśliwie powiedzie memu słudze. Będzie on wywyższony, wyniesiony i wielce uwielbiony.
.
Mat. 28:18 Wtedy Jezus podszedł i powiedział do nich: Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi.
.
Filip. 2:9 Dlatego też Bóg wielce go wywyższył i darował mu imię, które jest ponad wszelkie imię;
.
Obj. 19:16 A na szacie i na biodrze ma wypisane imię: Król królów i Pan panów.

Dlatego papież uzurpując sobie tron zastępcy Chrystusa na ziemi, jako rzekomy najwyższy przedstawiciel Boga Wszechmogącego i Jezusa Chrystusa sprawuje tę boską władzę – „pełnię władzy papieskiej”. Stąd Leon XIII w swojej encyklice z 1894 r. pt. Zjednoczenie chrześcijaństwa (i odnosząc się do siebie, używając pontyfikalnego słowa „My” pisanego wielką literą) stwierdził:

„My […] zajmujemy na tej ziemi miejsce Boga Wszechmogącego”.

Cóż za potworne bluźnierstwo.

Bluźniercze wypowiedzi

Obj. 17:3 I zaniósł mnie w duchu na pustynię. I zobaczyłem kobietę siedzącą na szkarłatnej bestii pełnej imion bluźnierstwa, mającej siedem głów i dziesięć rogów.

Bulla papieska Eger Cui Levia (ok. 1246) stwierdza:

Ktokolwiek stara się uchylać od władzy Namiestnika Chrystusa [tj. papieża], podważa w ten sposób autorytet samego Chrystusa. Król królów ustanowił nas na ziemi Swoim uniwersalnym przedstawicielem i nadał nam pełną władzę; dając księciu apostołów i nam władzę wiązania i rozwiązywania na ziemi nie tylko wszystkich ludzi, ale także wszystkiego […]
.
Władza doczesnego rządu nie może być sprawowana poza Kościołem, ponieważ nie ma władzy ukonstytuowanej przez Boga poza nią […]
.
Brakuje im przenikliwości i umiejętności zbadania pochodzenia rzeczy, którzy wyobrażają sobie, że Stolica Apostolska otrzymała od Konstantyna suwerenność cesarstwa, podczas gdy uprzednio ją posiadała, jak wiadomo, z natury i potencjalnie. Nasz Pan Jezus Chrystus, Syn Boży, prawdziwy człowiek i prawdziwy Bóg […] ustanowił na korzyść Stolicy Świętej monarchię nie tylko pontyfikalną, ale i królewską; powierzył błogosławionemu Piotrowi i jego następcom władze imperium, zarówno ziemskie, jak i niebieskie, na co wskazuje mnogość kluczy. Namiestnik Chrystusa [tj. papież] otrzymał władzę sprawowania swojej jurysdykcji przez jedne nad ziemią w sprawach doczesnych, przez drugie w niebie w sprawach duchowych. [1]

XVI-wieczny Sobór Trydencki ogłosił doczesną władzę papieża, być może nawet z większą dobitnością:

Papież […] nie odpowiada przed żadnym ziemskim trybunałem ani władzą. On jest sędzią wszystkich, nie może być sądzony przez nikogo ani przez królów, ani przez kapłanów, ani przez lud. Jest wolny od wszelkich praw i nie może ponieść żadnego wyroku ani kary za żadne przestępstwo […]
.
Jest wszystkim we wszystkim i przede wszystkim, tak że Bóg i Papież, Namiestnik Boży, są jednym […]
.
Ma całą władzę na ziemi, w czyśćcu, niebie i piekle, aby wiązać, rozwiązywać, rozkazywać, zezwalać, udzielać, czynić i cofać. Dlatego oświadcza się, że każde ludzkie stworzenie musi być poddane Biskupowi Rzymu dla konieczności zbawienia. Wszelka doczesna władza należy do niego; panowanie, jurysdykcja i rządy nad całą ziemią należą do niego na mocy boskiego prawa. [2]

Dekrety dogmatyczne Soboru Watykańskiego I (1870) stwierdzały, że

„wszyscy wierni muszą wierzyć, że Święta Stolica Apostolska i Biskup Rzymu posiadają prymat nad całym światem”. [3]

Jak to ujął F. V. N. Painter:

„Kościół rzymski realizuje obecnie nad swoim przeznaczeniem. Celem papiestwa jest zapewnienie sobie powszechnej supremacji.” [4]

Bonifacy VIII (1294-1303)

Obj. 13:5 I dano jej paszczę mówiącą rzeczy wielkie i bluźnierstwa. Dano jej też moc, aby działała przez czterdzieści dwa miesiące.

Unam Sanctam [Jeden Święty] Bonifacego VIII (1302) jest prawdopodobnie najsłynniejszym stwierdzeniem absolutyzmu papieskiego. Bonifacy twierdzi, że jedynie widzialny instytut kościoła rzymskiego posiada „jednego Pana, jedną wiarę, jeden chrzest”, ponieważ jest to kościół zbudowany na Piotrze (odwołując się do egoistycznej interpretacji Rzymu fragmentu ewangelii Mateusza 16:18-19 ). [5]

 Rzym jest „tą bezszwową koszulą Pana, która nie została rozdarta” i „jedyną Arką Noego, która jest zapowiedzią jednego Kościoła”. Tak jak jest „jedna owczarnia”, tak jest „jeden pasterz”, papież (Jan 10:10). Bulla papieska podsumowuje:

„Oświadczamy, mówimy, określamy i ogłaszamy, że całkowicie konieczna do zbawienia każdej istoty ludzkiej jest podległość rzymskiemu papieżowi”.

Bonifacy unieważnia całą cerkiew prawosławną (zwaną tu „Grekami”), gdyż nie podporządkowała się ona jego urzędowi, a co za tym idzie, unieważnia wszystkich protestantów. Opierając się na tych wzniosłych stwierdzeniach kościelnych i zwracając się do spraw wyraźnie politycznych i cywilnych, Unam Sanctam przypisuje papieżowi tekst Jeremiasza

„A do Kościoła i władzy Kościoła stosuje się proroctwo Jeremiasza 1:10: Patrz, dziś ustanawiam cię nad narodami i królestwami, abyś wykorzeniał, burzył, wytracał i niszczył, byś budował i sadził.

Jeśli Rzym i władza cywilna różnią się, papież osądza państwo, ale państwo nie może osądzać papieża. W tym miejscu Bonifacy odnosi do papieża fragment z 1 Koryntian

1 Kor. 2:15 Człowiek duchowy zaś rozsądza wszystko, lecz sam przez nikogo nie jest sądzony.

On także cytuje Rzymian nie na poparcie władz cywilnych, ale politycznego panowania Rzymu:

Rzym. 13:2 Tak więc kto się sprzeciwia władzy, sprzeciwia się postanowieniu Boga. Ci zaś, którzy się sprzeciwiają, sami na siebie ściągają potępienie.

Oburzające przekręcanie Pisma Świętego, zdumiewające roszczenia i wyniosła próżność papieża po prostu zapierają dech w piersiach!

Bonifacy wprowadza kolejny element egzegezy motywowanej politycznie: teorię dwóch mieczy:

… w tym Kościele i w jego władzy są dwa miecze… miecz duchowy i miecz doczesny. Gdy bowiem Apostoł powiedział: Oto tu – to jest w Kościele – są dwa miecze, Pan nie odpowiedział apostołom, że za dużo, ale że wystarczy [Łuk. 22:38 Oni zaś powiedzieli: Panie, oto tu dwa miecze. A on im odpowiedział: Wystarczy.]
.
Bo z pewnością ten, kto zaprzecza, że doczesny miecz jest w mocy Piotra, źle słucha słów Pana: „Schowaj miecz do pochwy” – Ew. Mateusza 26:52. Zatem oba są w mocy Kościoła, mianowicie miecz duchowy i miecz doczesny – ten drugi ma być używany dla Kościoła, pierwszy przez Kościół; pierwszy z ręki kapłana, drugi z ręki książąt i królów, lecz na skinienie i z instancji kapłana. Jeden miecz musi z konieczności podlegać drugiemu, a władza doczesna władzy duchowej.

Potrójna tiara

Dan. 11:36 A król uczyni według swojej woli, wyniesie się i wywyższy się ponad każdego boga; będzie mówić dziwne rzeczy przeciwko Bogu bogów i poszczęści mu się, aż dokona się gniew. To bowiem, co zostało postanowione, dokona się.

Bonifacy VIII odegrał także rolę w rozwoju papieskiej tiary. W połowie średniowiecza papieże nosili koronę, która symbolizowała ich doczesną władzę nad Państwem Kościelnym (754-1870) w środkowych Włoszech.

Bonifacy VIII dodał drugą koronę, aby pokazać, że jego władza przewyższa jakąkolwiek władzę doczesną.

Niedługo potem dodano trzecią koronę jako znak władzy papieża nad wszystkimi monarchami świeckimi. Podczas koronacji papieża nałożono mu na głowę trzy korony z następującymi słowami, symbolizującymi jego potrójną władzę:

„Przyjmij tiarę ozdobioną trzema koronami i wiedz, że jesteś Ojcem książąt i królów, Władcą świata, Namiestnikiem naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa na ziemi”.

Albert Lévitt stwierdza,

„Potrójna tiara”, którą koronuje się papieża podczas koronacji, ma nie tylko znaczenie symboliczne, ale także praktyczne znaczenie polityczne. Reprezentuje potrójną naturę papieża. Jest on
.
(1) najwyższym pontifem [biskupem, papieżem] Kościoła rzymskokatolickiego; oraz
.
(2) jest on doczesnym władcą, wolnym i niezależnym od każdego innego doczesnego, świeckiego władcy na ziemi; oraz
.
(3) jest on najwyższym doczesnym władcą, który na mocy boskiego rozkazu panuje nad wszystkimi innymi doczesnymi władcami, państwami i narodami.
..
W ten sposób wszystkie władze duchowe i wszystkie władze doczesne skupiają się w jednej osobie, absolutnym monarsze całego świata, Wikariuszu Chrystusa, Biskupie Rzymu, suwerenie Państwa Watykańskiego. [6]

Inni twierdzą, że potrójna tiara oznacza władzę papieża jako

  • „Powszechnego Pasterza” (na górze),
    .
  • „Powszechną Jurysdykcję Kościelną” (w środku)
    .
  • „Władzę Doczesną” (na dole)

Lub jego suwerenność nad światem niebieskim, ludzkim i ziemskim albo jego panowanie nad Kościołem walczącym na ziemi, Kościołem cierpiącym w czyśćcu i Kościołem triumfującym w niebie. Jednak ostatnio sugeruje się, że trzy korony symbolizują papieża jako nauczyciela, prawodawcę i sędziego bądź jako kapłana, proroka i króla.

Pod koniec Soboru Watykańskiego II (1962-1965) i zgodnie z jego bardziej liberalnym i modernizacyjnym duchem, papież Paweł VI (1963-1978) zszedł po stopniach tronu papieskiego w Bazylice św. Piotra i położył tiarę na ołtarzu.

Jego następcy, Jan Paweł I (papież wrześniowy) i Jan Paweł II (1978-2005) zostali zainaugurowani bez ceremonii koronacyjnej, przy czym ten ostatni oświadczył:

„To nie czas na powrót do ceremonii i obiektu [tj. potrójnej tiary] uważanego, niesłusznie, za symbol doczesnej władzy papieży”.

Papież Benedykt XVI (2005-2013) usunął nawet tiarę ze swojego herbu, zastępując ją mitrą. Jednak symbolika tiary jest nadal używana w herbie Stolicy Apostolskiej i, podobnie jak w innych królestwach tego świata, Rzym zachowuje koronę papieską jako symbol władzy papieża.
.

Aggiornamento

2 Kor. 11:14-15 14. I nic dziwnego, sam bowiem szatan przybiera postać anioła światłości. 15. Nic więc wielkiego, jeśli i jego słudzy przybierają postać sług sprawiedliwości. Koniec ich jednak będzie według ich uczynków.

To stosunkowo niedawne odejście od ceremonii koronacji papieskiej jest jednym z najbardziej widocznych przykładów aggiornamento, włoskiego słowa oznaczającego „aktualizację”. W dzisiejszym współczesnym, demokratycznym, liberalnym i świeckim świecie papiestwo stoi przed wielkimi wyzwaniami.

Organizacja watykańska jest powszechnie uważana za instytucję religijną.  która jest

  • przestarzała
  • tradycjonalistyczna
  • zdominowana przez mężczyzn,
  • monarchiczna

Podczas gdy w XIX wieku Rzym publicznie i głośno sprzeciwiał się „postępowym” ideom, takim jak kapitalizm; demokracja; rozdział Kościoła od państwa; wolność religii, kultu, słowa i prasy; wyższa krytyka tekstu Biblii; ekumenizm; i zbawienie nieewangelizowanych pogan; itp. – najsłynniej w Syllabusie błędów Piusa IX (1864) – teraz albo stłumił swoją krytykę, albo wykonał woltę.

Tradycyjne papieskie teokratyczne roszczenia do powszechnej suwerenności politycznej są szczególnie obraźliwe dla humanistycznego ducha epoki, a rzymska hierarchia uważa je za przynoszące efekt przeciwny do zamierzonego, więc albo je odrzuca, albo bagatelizuje.

Naciski zewnętrzne doprowadziły także do wewnętrznych podziałów w obrębie katolicyzmu. Wraz z wielowiekowymi podziałami między różnymi zakonami monastycznymi (benedyktynami, franciszkanami, dominikanami, jezuitami itp.), a nawet znacznie poważniejszymi, pojawili się teologowie liberalni (zwłaszcza w Ameryce Północnej i Europie), tacy jak Hans Kung, oraz teologowie wyzwolenia (zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej), tacy jak Leonardo Boff. [7] 

Tacy ludzie i takie teologie zyskały znaczną liczbę zwolenników. Międzynarodowy ruch rzymskokatolicki „We are Church” [„Jesteśmy Kościołem”] (założony w 1996 r.) opowiada się za postępowymi ideami, takimi jak

  • skuteczna dyscyplina księży pedofilów,
  • małżeństwem księży,
  • żeńskimi księżmi,
  • większym zaangażowaniem laikatu,
  • większą wolność teologiczna itp.

Humanistyczni, zachodni katolicy chcą rzymskokatolickiego katolicyzmu z mniejszą władzą klerykalną i mniejszą liczbą absolutów. Konferencje Biskupów narzekają na centralizację władzy w Rzymie. Wielu duchownych z trzeciego świata jest oburzonych rzymską teologią i ideologią w zachodnim stylu i pragnie większej otwartości na synkretyzm.

Malachi Martin (1921-1999), rzymskokatolicki ksiądz i były jezuita, na swój własny żywy i dramatyczny sposób napisał o „super mocy”, czyli „anty-Kościele” w hierarchii działającej na rzecz obalenia tradycyjnego romanizmu. [8]

Kościół rzymskokatolicki w XXI wieku jest „szerokim” kościołem, z „wiernymi” wahającymi się obecnie od zagorzałych zwolenników XVI wiecznego kontrreformacyjnego Soboru Trydenckiego (z kilkoma nawet obstającymi przy geocentrycznym wszechświecie!) aż po zachodnich humanistów, którzy wciąż uważają się za „dobrych” rzymskich katolików, pomimo lekceważenia wszystkich nauk kościoła, które uważają za niewygodne.

Mat. 7:13 Wchodźcie przez ciasną bramę. Szeroka bowiem jest brama i przestronna droga, która prowadzi na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą.

Bardzo trudno powiedzieć, jak silne są te różne frakcje w obrębie rzymskiego katolicyzmu i wymagałaby wielkiej dalekowzroczności, żeby ocenić, w jaki sposób Rzym będzie nadal dostosowywał się do ducha epoki. Jednak lekkomyślnym byłby ten analityk, który pisałby o nadciągającym niechybnym upadku Rzymu lub o kresie jego politycznych wpływów i pragnień. [9]

Na podstawie, źródło
Tłumaczył Robert Jarosz

Przypisy

[1] Cyt. za: Henry T. Hudson, Papal Power: It Origins and Development (USA: Evangelical Press, 1981), s. 15. 38; kursywa moja. Bullę tę zwykle przypisuje się Innocentemu IV, choć niektórzy w to wątpią.
[2] Por. John W. Robbins, Kościelna megalomania: myśl ekonomiczna i polityczna Kościoła rzymskokatolickiego (USA: The Trinity Foundation, 1999), s. 10-10. 131.
[3] Cyt. za: Philip Schaff, The Creeds of Christendom, New York: Harper & Brothers, 1877, t. 2, s. 262.
[4] FVN Painter, Luther on Education (Filadelfia: Lutheran Publication Society, 1889), s. 4. 34.
[5] Wszystkie cytaty z Unam Sanctum pochodzą z Schaffa, The Creeds of Christendom, tom. 2, s. 605-607.
[6] Albert Lévitt, Watykanizm: Zasady polityczne Kościoła rzymskokatolickiego (New York: Vantage Press, 1960), s. 6. 41. Lévitt kontynuuje: „W kraju, w którym państwo papieskie nie istnieje lub nie może istnieć, Kościół rzymskokatolicki twierdzi, że państwo to, zgodnie z prawem boskim, powinno być „państwem katolickim”. W „państwie katolickim” doczesny władca tego państwa uznaje, że religia rzymskokatolicka jest jedyną prawdziwą religią, że kościół rzymskokatolicki jest jedynym prawdziwym Kościołem, że papież jest duchową głową tego państwa, że doczesną głową tego państwa powinien być i jest informator w kościele rzymskokatolickim oraz że doczesna głowa tego państwa jest winna swą polityczną wierność papieżowi we wszystkich sprawach wchodzących w zakres znaczenia i funkcjonowania „wiary i moralności”” ( s. 41-42).
[7] Jezuita Thomas J. Reese stwierdza: „Stosunki między teologami a papiestwem są dziś gorsze niż kiedykolwiek od czasów Reformacji. Liczba teologów objętych dochodzeniem, uciszonych lub usuniętych ze stanowiska jest najwyższa w historii, przekraczająca nawet liczbę podczas kryzysu modernistycznego na początku [XX] wieku. Retoryka używana przez teologów w odpowiedzi na działania Watykanu była gorzka i kąśliwa. Przepaść między nimi wydaje się być coraz szersza, a nie węższa” (Wewnątrz Watykanu [Cambridge, MA: Harvard University Press, 1996], s. 260).
[8] Np. Malachi Martin, The Keys of This Blood: The Struggle for World Dominion Between Pope Jan Paul II, Michaił Gorbaczow, and the Capitalist West [Klucze tej krwi: Walka o panowanie nad światem między papieżem Janem Pawłem II, Michaiłem Gorbaczowem i kapitalistycznym Zachodem] (Nowy Jork: Simon & Schuster, 1990).
[9] Jak to ujął Robert L. Reymond, „…w dzisiejszym rzymskim katolicyzmie można znaleźć konserwatystów trydenckich, kryptoluteranów, umiarkowanych liberałów i zdeklarowanych synkretystów, przy czym ogólne dążenie Rzymu zmierza w stronę całkowitego pluralizmu religijnego” (The Reformation’s Conflict with Rome – Konflikt Reformacji z Rzymem [Christian Focus Publications: 2001], s. 140).

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email