Jan Kalwin: Papież to Antychryst

Kalwin o Papieżu

“Niektórzy uznają nas za rozdrażnionych oszczerców gdy nazywamy Rzymskiego Pontifa Antychrystem. Ale ci, którzy tak sądzą nie dostrzegają, że zarzucają brak opanowania Apostołowi Pawłowi, po którym my powtarzamy jego własne słowa. Ale żeby nikt nie twierdził, że słowa Pawła mają inne znaczenie a są użyte przez nas przeciw Pontifowi, w skrócie wykażę, że mogą one dotyczyć wyłącznie papiestwa. Paweł mówi, że Antychryst usiądzie w świątyni Boga”

2 Tes. 2:4 Który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co się nazywa Bogiem lub co jest przedmiotem czci, tak że zasiądzie w świątyni Boga jako Bóg, podając się za Boga.

W innym fragmencie, Duch przedstawia go w osobie Antiochusa, mówiąc, że jego królestwo będzie nabrzmiałe od próżnych słów

Dan. 7:25 Będzie mówił słowa przeciw Najwyższemu i wytracał świętych Najwyższego; będzie zamierzał zmienić czasy i prawa, gdyż będą wydane w jego ręce aż do czasu, czasów i połowy czasu.

Stąd wnioskujemy, że jego tyrania dotyczy bardziej dusz niż ciał, tyrania ustanowiona w opozycji do duchowego królestwa Chrystusa. Także jego natura jest taka, że nie znosi ani imienia Chrystusa ani Kościoła, lecz raczej używa imienia Chrystusa jako pretekstu i kryje się pod imieniem Kościoła jak pod maską.

Ale pomimo tego, że wszystkie te herezje i schizmy, jakie istniały od samego początku należały do królestwa Antychrysta, to jednak gdy Paweł zapowiada, że nadejdzie odstępstwo, on to przez opis daje do zrozumienia, że tron obrzydliwości będzie wyniesiony w czasie gdy ogólne odstępstwo wejdzie do Kościoła, choć wielu członków Kościoła rozproszonych tu i tam będzie trwało w prawdziwej jedności wiary. Lecz gdy dodaje, że w swoim czasie, tajemnica nieprawości będzie miała po wszystkim być otwarcie manifestowana, podczas gdy rozpoczęła działanie w skrytości, my przez to rozumiemy, że ta katastrofa nie była wprowadzona przez jednego człowieka ani nie położy kres jednemu człowiekowi

2 Tes 2:3 Niech was nikt w żaden sposób nie zwodzi. Ten dzień bowiem nie nadejdzie, dopóki najpierw nie przyjdzie odstępstwo i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia

Dan. 7:9 I patrzyłem, aż trony zostały postawione, a Odwieczny zasiadł; jego szata była biała jak śnieg, a włosy jego głowy jak czysta wełmogłobyna, jego tron jak ogniste płomienie, a jego koła jak płonący ogień.

Ponadto, gdy znamię przez jakie wyróżnia Antychrysta, to jest gdy ograbi Boga z Jego majestatu i przywłaszczy go sobie, wskazuje on na wiodącą cechę, której powinniśmy się przypatrywać w poszukiwaniu Antychrysta; w szczególności gdy pycha tego opisu przechodzi w zniszczenie Kościoła. Widząc z pewnością, że Rzymski Pontiff  hardo przypisał do siebie większość wyjątkowych cech Boga i Chrystusa, nie może być wątpliwości że to on jest tym przywódcą i wodzirejem bezbożnego i ohydnego królestwa.” – Instytuty 4.7.25

Jak mogłaby zatem przebiegać teoretyczna rozmowa któregokolwiek z papieży z Janem Kalwinem? Z pewenością byłaby krótką fraszką…

Reprezentując diabelską macierz
Do drzwi Kalwina zapukał papież
Pontif rzekł słodko: “witaj mój Janie”
Jan do antychrysta: “idź precz szatanie”

.

Daty z życia Jana Kalwina

• 1509 • 10 lipca urodził się w Noyon, w Pikardii, ojciec pracował jako urzędnik kapituły biskupiej w tym mieście i zaplanował dla syna karierę w urzędach kościelnych – chociaż niekoniecznie jako duchownego, w wieku 11 lat Jan objął tytularne probostwo, co pozwoliło mu sfinansować studia; studia prawnicze na uniwersytetach w Paryżu, Orleanie i Burges, w tym czasie poznał języki starożytne (hebrajski, grecki i łacinę) oraz posiadł umiejętność argumentowania na rzecz określonego stanowiska w szermierce słownej.
  .
• 1531 • śmierć ojca; studia humanistyczne; wówczas wydał własnym sumptem komentarz do „De Clementia” Seneki – czym zaprezentował się europejskiej opinii publicznej jako wytrawny humanista, szermierz w polemice retorycznej, a jego ówczesne możliwości twórcze i ambicje sięgały tak daleko, że jego praca była próbą krytyki poglądów samego Erazma z Rotterdamu;
  .
• 1533 • Kalwin jako współpracownik rektora, Mikołaja Copa w Paryżu, musi wraz z nim opuścić Paryż i uciekać po wygłoszeniu mowy rektorskiej, sprzyjającej poglądom reformacyjnym;
  .
• 1533/34 • ucieczka z Paryża, pobyt u przyjaciela z czasu studiów, Luis du Tillet, studia literatury teologicznej w jego bibliotece, przeżycie osobistego nawrócenia, (należy powiedzieć, że było to nawrócenie „od humanizmu do Biblii”), zerwanie z kościołem papieskim (Kalwin zrezygnował z wszelkich urzędów i odmówił przyjmowania beneficji z prebendy);
  .
• 1534 • „afera plakatowa” w Paryżu, prześladowania zwolenników reform w Kościele, ostateczny wyjazd Kalwina z Francji, przybycie do Bazylei, dalsze studia teologiczne;
  .
• 1536 • wydanie drukiem Christianae Religionis Institutio – „Nauka religii Chrześcijańskiej” w Bazylei (to tzw. „I wydanie” – z czterech, które ukazały się po łacinie);
  .
• 1536 • podróż do Lombardii w płn. Włoszech; 1536 – przejazd przez Genewę, tam Wilhelm Farel – reformator Genewy, przyszedł na spotkanie z autorem „Institutio…” z prośbą o pozostanie Kalwina na dłużej i współpracę w reformowaniu Kościoła w tym mieście i kantonie, decyzja Kalwina o pozostaniu;
  .
• 1536/37 • udział w dysputach religijnych określających potrzebę i zakres reform, opracowanie Katechizmu Genewskiego i Genewskiego Wyznania Wiary; wejście w konflikt z radą miasta, który doprowadza do usunięcia Farela i Kalwina z miasta; Pobyt Kalwina w Strassbourgu na zaproszenie Marcina Bucera, tamtejszego reformatora, Kalwin sprawuje opiekę nad francuską grupą uciekinierów – zwolenników Reformacji, bierze udział w dysputach teologicznych w Hagenau, Wormacji i Regensburgu; poznaje osobiście wielu reformatorów na terenie Niemiec, w tym także Filipa Melanchtona
  .
• 1539 • drugie wydanie „Institutio…”, przygotowanie wydania tekstu francuskiego;
  .
• 1540 • ślub z Idelette de Bure (pochodzenia flamandzkiego); ich wspólny syn zmarł wkrótce, Kalwin wychowywał syna i córkę swojej żony;
  .
• 1541 • list kardynała Sadoleta do mieszkańców Genewy, zaproszenie do powrotu „na łono” Kościoła trwającego w łączności z papieżem, odpowiedź Kalwina – słynny „List do Sadoleta”, zaproszenie rady miasta Genewy skierowane do Farela i Kalwina apelujące o powrót, Farel odmawia, Kalwin przyjmuje zaproszenie i powraca do Genewy;
  .
• 1541 • opracowanie porządku kościelnego, tzw. „Ordonannces ecclesiastique”;
  .
• 1547 • kolejny konflikt z radą miasta w sprawie obsady stanowisk pastorskich i świeckich w Kościele;
  .
• 1549 • śmierć jego żony – Idelette; – porozumienie z Henrykiem Bullingerem, który był następcą i kontynuatorem dzieła reformy Ulryka Zwingliego w Zurychu, prowadzące do zawarcia ugody zwanej
  „Consensus Tigurinus”, co pozwala myśleć odtąd o jednym spójnym programie Reformacji Szwajcarskiej;
  .
• 1550 • wraz z Viretem, przyjacielem i współpracownikiem w dziele reformy Kościoła, Klawin odbywa wycieczkę po Jeziorze Genewskim i spędza – ze względów zdrowotnych – kilka tygodni na południowym brzegu jeziora; dyskusja o Wieczerzy Pańskiej z luteraninem, Joachimem Westphalem;
  .
• 1553 • Sprawa Miquela Serveta, Hiszpana, wcześniej sądzonego także przez Trybunał św. Inkwizycji, oskarżenie go o herezję także w ewangelickiej, reformowanej Genewie, proces sądowy i wyrok skazujący Serveta na śmierć (przez spalenie na stosie); wyrok został wydany przez radę miasta Genewy;
  .
• 1559 • założenie Akademii Teologicznej w Genewie, ostatnie (IV) wydanie „Institutio…”, Kalwin otrzymuje prawa obywatela Genewy w swoje 50-te urodziny;
  .
• 1564 • ostatnie publiczne wystąpienie Kalwina w lutym (kazanie), – śmierć po długiej chorobie w dniu 27 maja, na jego życzenie grób pozostał nieoznaczony.

Zobacz w temacie

• Niszczycielska doktryna imigracyjna Antychrysta, część 1
• Papież, następca Chrystusa czy poganin i Antychryst?
• Antychryst, część 1
• Antychryst, część 2