Hermeneutyczne użycie logiki, część 5

utworzone przez | paź 26, 2023 | Teologia biblijna

Dyscyplina unikana nie bez powodu

Jan 1:1

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo.

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος  καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν  καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος  

En arche en ho Logos kai ho Logos en pros ton Theon kai Theos en ho Logos

Dlaczego heretycy unikają logiki?  Odpowiedź na to istotne pytanie jest oczywista. Ponieważ Słowo Boże jest doskonałe, zatem nie zawiera w sobie sprzeczności ani błędów, dlatego też suma teologicznych doktryn jest wewnętrznie spójna. Żadna doktryna nie może przeczyć innej ani też być tzw. „prawdą równoległą” – co w rzeczywistości jest toporną próbą kamuflażu logicznej sprzeczności pod pozorami ortodoksji.

Heretycy mogą produkować wyłącznie doktryny spójne ze sobą do pewnego stopnia. Całość ich teologii okaże się jednak złożona z niepasujących do siebie strzępków nauczania, na siłę posklejanych koncepcją nielogicznego paradoksu. Doskonałym przykładem braku logicznej spójności w myśleniu heretyka będzie poniższa wypowiedź:

„To są bliźniacze prawdy, które biegną równolegle. Czy mogę ci powiedzieć? Zawsze będą przebiegały równolegle. Zawsze będą przebiegały równolegle. Nigdy się nie spotkają. Nigdy się nie przecinają. Nigdy nie zostaną pomniejszone; zgodnie z prawem są tym, czym są. Fakt, że nie rozumiesz, jak one do siebie pasują, dowodzi tylko, że jesteś czymś mniej niż powinieneś. Nie mówi to nic o Bogu. Twoja niezdolność do zharmonizowania tych rzeczy jest odzwierciedleniem twojej upadłości, mojej upadłości. Ludzie ciągle mnie pytają: „Jak to zharmonizować?” A moja odpowiedź brzmi: „Nie wiem. Nie mogę.” [1]

Ewangelia Jana naucza nas czegoś odwrotnego. Naucza o związku Słowa, Boga i logicznej egzegezy.

Z Ewangelii Jana dowiadujemy się, że Słowo to po grecku λόγος logos. Logos oznacza także logikę. Związek Boga ze Słowem, a mówiąc bardziej precyzyjnie z logicznym Słowem jest jak widzimy nierozerwalny. Syn Boży nazwany jest przez Jana Słowem, ponieważ Syn Boży przyszedł na świat aby ogłosić prawdę o Bogu: Jednorodzony Syn, który jest w łonie Ojca, on nam o nim opowiedział. (Jan 1:18). Opowiedział w grece zapisane zostało słowem ἐξηγήσατο eksegesato. Syn dokonał egzegezy Ojca. Wyjaśnił Boga w swoim słowie. Związek między Mesjaszem, Ewangelią, Bogiem i logicznym słowem jest nierozerwalny. Właściwa egzegeza Słowa Bożego, egzegeza prowadząca do poznania zbawiającej prawdy musi być koniecznie czyniona z zachowaniem zasad logiki. To, z konieczności prowadzi, do spójności doktryny.

Zapamiętajmy: jeśli wiedza o Bogu jest istotna, to jesteśmy zobligowani do właściwego, ważnego argumentowania.

Konieczność dyscypliny

Koh. 9:10 Wszystko, cokolwiek twoja ręka postanowi czynić, czyń z całej swojej siły; nie ma bowiem żadnej pracy ani zamysłu, ani wiedzy, ani mądrości w grobie, do którego zmierzasz

Wcześniejsza wypowiedź o rzekomym istnieniu równoległych, sprzecznych ze sobą prawd Pisma Świętego jest prostym dowodem na konieczność studium logiki. Umysł niewprawny oraz niewyćwiczony w zasadach tej istotnej dla hermeneutyki dyscypliny pada łatwą ofiarą sprzecznych twierdzeń pogrążając się w nich i tracąc czas na rozmyślania o kłamstwie, co prowadzi jedynie do pogłębienia błędu. Dobry egzegeta szybko rozpozna błąd w wypowiedzi i powie za Johnem Owenem:

„[Nie będziemy poświęcać ] wielu słów na takie kiepskie ozdobniki, próżne powtórzenia, pomieszane wyrażenia oraz nielogiczne wnioski i argumentacje, jakie przedstawia ten rzekomo nowy argument.„ [2]

Studium logiki, aby przynosiło pożyteczne rezultaty, musi być systematyczne, ważnym elementem nauki jest konieczność powtarzania i zapamiętywania poznanego dotychczas materiału. Logika wymaga dużego nakładu pracy i kumulatywnego myślenia – to co zostało przyswojone wcześniej jest podstawą do dalszego rozważania. Przy studiowaniu logiki ważnym jest równoległe studium zagadnień filozoficznych.
.

Przypomnienie

Przypomnijmy podstawowe pojęcia w logice:

Logika – to nauka o koniecznym wnioskowaniu

Założenie – znaczenie zdania oznajmującego wyražające logiczną prawdę.

Twierdzenie – jest wnioskiem wyprowadzonym z przesłanek.

Aksjomat – czyli pierwsza zasada, w logice to twierdzenie (założenie), które przyjmuje się bez dowodu w systemie dedukcyjnym.

Teoremat – jest czymś wydedukowanym z aksjomatu lub, w przypadku rozszerzonej argumentacji,  z innego teorematu.

Konieczny wniosek – to konkluzja która musi być prawdziwa, jeśli przesłanka lub fakt, na którym jest oparta, zostanie uznana za prawdziwy.

Niejasność – to więcej niż jedno znaczenie

Argument – seria twierdzeń lub rozumowań używanych w celu poparcia lub udowodnienia konkluzji, teorii lub wniosku

Konkluzja – jest czymś, co można wydedukować, to coś innego niż przesłanka

Przesłanka – to propozycja na której oparty jest argument lub z której wyciągana jest konkluzja.

Soryt – to poszerzony argument, w którym konkluzja pierwszego argumentu staje się przesłanką dla kolejnego, i tak dalej aż do ostatniej konkluzji.

Entynem – rozumowanie, w którym jedna lub więcej przesłanek jest powszechnie zrozumiała lub pominięta

Sylogizm – to schemat wnioskowania na podstawie dwóch przesłanek i trzech założeń, które zawierają wspólny element, a każdy element wniosku zawarty jest w dokładnie jednej przesłance. Wnioskowanie sylogistyczne jest fundamentalne i niezbędne.

Wskaźniki przesłanek – to słowa umożliwiające identyfikację propozycji zawartych w zdaniu, np.

  • ponieważ,
  • skoro,
  • z tego powodu,
  • dlatego,
  • zakładając,
  • wskazując,
  • biorąc pod uwagę,
  • w świetle tego,
  • wiedząc, że

Wskaźniki konkluzji – to słowa umożliwiające identyfikację wniosków zawartych w zdaniu, np.

  • to pokazuje, że
  • to oznacza, że
  • to dowodzi, że
  • to każe mi w to wierzyć
  • stąd
  • podsumowując
  • z tego powodu
  • odpowiednio
  • morał tego jest taki
  • w rezultacie tego
  • możemy to wywnioskować, że

Przykład:

Rzym. 3:25-26,28
.

25. Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby (εἰς eis) [wskaźnik przesłanki] okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów; 

26. Aby (πρὸς pros) [wskaźnik przesłanki] okazać swoją sprawiedliwość w obecnym czasie po to aby (εἰς eis) [wskaźnik przesłanki] , on był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, kto wierzy w Jezusa.

28. Tak więc wnioskujemy (λογιζόμεθα logizometha) [wskaźnik konkluzji], że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa

Omawiany fragment Rzymian posiada zatem następującą strukturę logiczną:

Przesłanka 1: Bóg ustanowił Chrystusa przebłaganiem
Przesłanka 2: Bóg odpuszcza grzechy
Przesłanka 3: Bóg usprawiedliwia grzesznika
Przesłanka 4: Bóg usprawiedliwiając grzesznika nie narusza swojej sprawiedliwości
Przesłanka 5: Usprawiedliwienie jest przez wiarę w Chrystusa
.
Wniosek: ponieważ usprawiedliwienie człowieka jest przez wiarę w dzieło Chrystusa, które jest przebłaganiem zapewniającym odpuszczenie grzechów grzesznikowi i jego usprawiedliwienie w oczach Bożych nie naruszając przy tym Bożej sprawiedliwości, dlatego żadne ludzkie uczynki nie mogą być dodane do dzieła Chrystusa ani do wiary.

Rozważmy inny przykład, również z Listu do Rzymian

Rzymian 1:18-21
.

[przesłanka 1]
18. Gniew Boży bowiem objawia się z nieba przeciwko wszelkiej bezbożności i niesprawiedliwości ludzi, którzy zatrzymują prawdę w niesprawiedliwości.

 

[przesłanka 2]
[wskaźnik przesłanki] 19. Ponieważ to, co można wiedzieć o Bogu, jest dla nich jawne, gdyż Bóg im to objawił.

 

[Soryt czyli konkluzja pierwszego argumentu będąca podstawą dla przesłanki 3]

[wskaźnik konkluzji ] 20. To bowiem, co niewidzialne, to znaczy jego wieczna moc i bóstwo, są widzialne od stworzenia świata przez to, co stworzone, po to, aby oni byli bez wymówki.

 

[Wniosek]

[wskaźnik konkluzji] 21. Dlatego że poznawszy Boga, nie chwalili go jako Boga ani mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmiło się ich bezrozumne serce.

Błędy

Błąd to nieważny argument ze względu na pomyłkę w rozumowaniu. Istnieją dwa rodzaje pomyłek w rozumowaniu: formalne (dotyczące formy argumentu) i nieformalne (dotyczy użycia języka, gramatyki, składni, znaczenia słów etc.)

Błędy nieformalne to wady stwierdzone w treści argumentacji, które mogą mieć charakter indukcyjny lub dedukcyjny. Argumenty mogą być wadliwe na wiele sposobów. Niektóre wady są na tyle powszechne, że zasługują na nazwę. Wiele typowych wad jest na tyle podobnych, że uzasadnia to klasyfikację.
,

Błąd ad personam

Błąd ad hominem polega na atakowaniu osobistej sytuacji lub cech osoby argumentującej. Istnieją trzy powszechnie uznawane rodzaje ad hominem:

  1. Obraźliwy ad hominem
  2. Poszlakowe ad hominem
  3. Tu quoque ad hominem

Pierwszy rodzaj polega na argumentowaniu, że czyjś pogląd nie powinien być akceptowany, ponieważ ma on jakąś negatywną cechę. Na przykład:

„Pogląd Alicji, że łamanie obietnic jest niemoralne, należy odrzucić, ponieważ Alicja jest niegrzeczna”.

Drugi rodzaj polega na twierdzeniu, że czyjś pogląd nie powinien być akceptowany, ponieważ jego pogląd opiera się na własnym interesie. Na przykład:

„Zalecenia pastora dotyczące konieczności uczestnictwa w nabożeństwach należy odrzucić, ponieważ pastor kieruje kościołem”.

Tu quoque polega na argumentowaniu, że czyjś pogląd nie powinien być akceptowany, ponieważ jego działania są niezgodne z tym poglądem. Na przykład:

„Nie należy akceptować poglądu Karola, że zwykli ludzie nie powinni brać się za egzegezę Słowa ponieważ Karol sam jest egzegetą”.

Odwołanie się do ignorancji

Argumenty takie zakładają, że niezdolność przeciwnika do przedstawienia lepszego argumentu jest wystarczającym powodem, aby sądzić, że argument zwolennika musi zostać zaakceptowany. Innymi słowy, argumenty odwołujące się do błędu niewiedzy zakładają, że twierdzenie jest prawdziwe, ponieważ nie ma dowodów przeciwko niemu. Na przykład:

„Duch przebiegłej kałamarnicy istnieje, ponieważ nikt nie może udowodnić, że nie istnieje”.

Odwołanie do umiaru

Argumentem na rzecz umiaru (argumentum ad temperantiam) jest błędne przekonanie, że prawda zawsze leży gdzieś pomiędzy dwoma przeciwstawnymi stanowiskami. Nazywa się to również fałszywym kompromisem, argumentem środka i błędnym środkiem. Na przykład:

Zielonoświątkowcy mówią, że Duch Święty jest niebieski. Chrześcijanie mówią, że Duch Święty jest niewidzialny. Alicja  błędnie dochodzi do wniosku, że Duch Święty jest ledwo widocznie niebieskawy

Błąd pytania

Zadawanie pytań (petitio principii) nie jest samo w sobie błędem logicznym, ale nadal jest uważane za błąd nieformalny. Argumenty, które nasuwają pytanie, zasadniczo zakładają swoją konkluzję. Na przykład:

„zapewnienie każdemu nieograniczonej wolności wyboru musi być zawsze, ogólnie rzecz biorąc, korzystne dla kościoła; gdyż w dużym stopniu sprzyja to interesowi wspólnoty, aby każda jednostka cieszyła się całkowicie nieograniczoną wolnością wyrażania swoich uczuć”

Argument ten nasuwa pytanie, ponieważ przesłanka i wniosek są praktycznie takie same.
.

Błąd dwuznaczności (ekwiwokacji)

Argumenty, które popełniają błąd dwuznaczności, wykorzystują niejednoznaczność terminu lub wyrażenia, które występuje co najmniej dwukrotnie w argumencie. W jednym przypadku taki termin lub wyrażenie ma jedno znaczenie, podczas gdy w innym ma inne znaczenie.

Karą za grzech jest śmierć. (Rzym. 6:23)

Śmierć jest zyskiem (Filip. 1:21)

Dlatego grzech jest zyskiem

Argument ten wykorzystuje dwuznaczność „śmierci”.

Fałszywy dylemat/dychotomia

Fałszywy dylemat lub fałszywa dychotomia to błąd, który w nieuzasadniony sposób ogranicza dostępne opcje. Argumenty takie opierają się na założeniu, które oferuje fałszywą liczbę alternatyw, z których jedna musi być prawdziwa. Na przykład:

„Diana spożywa mięso, które wcześniej ofiarowano w świątyniach bożków, dlatego Diana czci fałszywych bogów”

Argumentacja błędnie zakłada, że Diana musi być bałwochwalcą, bo zjada mięso wcześniej złożone w ofierze bałwanowi. W rzeczywistości Diana mogła kupić to mięso później na targu jako najtańszy produkt, ponieważ nie było jej stać na inne.
.

Fałszywa równoważność

Fałszywa równoważność to nieformalny błąd, w którym równoważność między dwiema rzeczami jest wyciągana na podstawie wadliwego, fałszywego lub niekompletnego rozumowania. Najbardziej znany przykład takiego błędu można wyrazić w potocznym wyrażeniu „porównywanie jabłek i pomarańczy”. Dokładniej, argument wyglądałby mniej więcej tak:

„Zarówno muzułmanie, Arminianie jak i Chrześcijanie wierzą w istnienie mesjasza. Dlatego mesjasz muzułman, Arminian i Chrześcijan jest ten sam.”

W rzeczywistości Mesjasz Chrześcijan zbawił wybranych, mesjasz Arminian nie zbawił nikogo lecz jedynie zbawienie umożliwił dzięki ludzkim uczynkom, a mesjasz muzułman nikogo nie zbawił i nie umożliwił zbawienia nikomu.
.

Błąd historyka

Argumenty popełniające błąd historyka zakładają, że decydenci w przeszłości patrzyli na wydarzenia z tej samej perspektywy i mieli te same informacje, co decydenci analizujący tę decyzję obecnie.

Na przykład błędy wojskowe wydają się nam teraz oczywiste, ale nie wydawałyby się takimi ludziom, którzy je popełnili. Podobnie władcy, którzy ukrzyżowali Chrystusa nie wiedzieli kogo krzyżują ponieważ nie znali prawdy:

Gdyby ją bowiem poznali, nigdy nie ukrzyżowaliby Pana chwały; (1 Kor. 2:8)

Nieistotny autorytet

Argumenty takie polegają na powoływaniu się na nieistotny autorytet jako dowód na poparcie swojej tezy. Jest to forma odwoływania się do autorytetu, tym bardziej wiarygodna, że autorytet, do którego się odwołujemy, jest nieistotny dla poruszanej kwestii. Na przykład:

„[wiara składa się z] mocnego przekonania… osobistego poddania się… [i] postępowania zainspirowanego takim poddaniem się” [3]

Teolog mówi, że wiara jest uczynkowa
Teolog jest wybitnym teologiem
Dlatego wiara musi być uczynkowa

Argument ten nie tylko zakłada, że to, co mówi MacArthur, jest prawdą, ale także cytuje autorytet, który nie ma niezbędnych kompetencji w zakresie teologii.
.

Jest – powinno być

Błąd „jest-powinno być” pojawia się, gdy ktoś twierdzi, że wszystko powinno wyglądać w określony sposób, ponieważ tak jest. Na przykład:

Dzieje 15:1.A niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: Jeśli nie zostaniecie obrzezani według zwyczaju Mojżesza, nie możecie być zbawieni.

Argument judaizantów opierał się na źle rozumianej tradycji zgodnej z nakazem Mojżesza o obrzezaniu. Żydzi w Starym Przymierzu posiadali obrzezkę jako symbol włączenia do przymierza, jednak uczynili z tego zwyczaj od przestrzegania którego zależeć miało zbawienie. Zwyczaj ten chcieli nałożyć na pogan.
.

Podwyższanie poprzeczki

wiąże się ze zmianą wymagań stawianych przeciwnikowi podczas dyskusji. Można przedstawić dowód w odpowiedzi na konkretne twierdzenie, ale przeciwnik może go oddalić i zażądać większej ilości dowodów.

Na przykład, jeśli czuję, że wkrótce przegram dyskurs, mogę spróbować zmienić charakter dyskusji, aby ułatwić sobie pracę.

Dzieje 17:32 Gdy usłyszeli o zmartwychwstaniu, jedni się naśmiewali, a inni mówili: Posłuchamy cię o tym ponownie.

Myślenie życzeniowe

Błąd zakłada, że tylko dlatego, że wszystko powinno być w określony sposób, tak właśnie jest  Nazywa się to często myśleniem życzeniowym. Na przykład:

Dar języków powinien być obecny w kościele przez cały okres jego istnienia
Dlatego dar języków istnieje w kościele

Argument ten zakłada, że to co powinno być implikuje to co jest. Ale nawet gdyby przesłanka była prawdziwa, wniosek nie byłby logiczny.
.

Walka z chochołem

Błąd ten odrzuca argument, który w rzeczywistości nie został wysunięty przez przeciwnika. Argumentujący zastępuje prawdziwe stanowisko przeciwnika wersją słabą i fałszywą (człowiek ze słomy).

Ten błąd jest powszechny w dyskursie teologicznym, gdzie politycy będą fałszywie przedstawiać stanowisko swoich przeciwników, aby im zaszkodzić. Na przykład

Chrześcijanie twierdzą, że grzech istnieje, ponieważ Bóg chce aby istniał
Dlatego Bóg jest autorem grzechu

W rzeczywistości Bóg nie jest autorem grzechu. Diabeł jest autorem grzechu a za nim człowiek. jednakże grzech istnieje ponieważ tak właśnie została zdeterminowana rzeczywistość przez Boga

Przysłów 16:4 PAN uczynił wszystko dla samego siebie, nawet niegodziwego na dzień zła.

Nieuzasadnione uogólnienia

Nieuzasadnione lub błędne uogólnienie ma miejsce wtedy, gdy wyciąga się wnioski na temat wszystkich lub wielu przypadków zjawiska na podstawie jednego lub kilku przypadków. Na przykład:

„Widziałem wiele białych łabędzi; dlatego wszystkie łabędzie są białe.”

Błąd akcentu

Znaczenie zdania, frazy lub słowa może zostać źle zrozumiane gdy jest ono zależne od intonacji głosu. Niektórzy przeciwnicy wstąpienia Jezusa Chrystusa do raju zaraz po śmierci krzyżowej starają się wypaczyć znaczenie tekstu Łukasza kładąc zły akcent na wypowiedziane przez Jezusa zdanie:

Łuk. 23:43 A Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę powiadam ci: Dziś będziesz ze mną w raju.

Akcent położony jest tak: zaprawdę powiadam ci dziś, będziesz ze mną w raju czyli dziś ci powiadam, że kiedyś będziesz ze mną raju. W rzeczywistości tekst naucza zaprawdę powiadam ci, dziś będziesz ze mną w raju czyli pójście do raju odbędzie się w tym samym dniu.

Innym przykładem będą słowa Eliasza do wyznawców baala. Tu zauważymy możliwość błędu akcentu spowodowany przeniesieniem słów mówionych na papier. Eliasz wołał do kapłanów fałszywego boga:

1 Król. 18:27 …Wołajcie głośniej, przecież to jest bóg, ale może tylko zamyślił się albo jest zajęty, albo też może jest w drodze, albo może śpi i musi się obudzić”

Aby uniknąć nieporozumienia, tak jakby Eliasz rzeczywiście myślał, że baal śpi, jest zamyślony, jest zajęty albo jest w drodze albo że to w ogóle jest jakiś bóg, tekst Pisma dodaje przed tym zdaniem doprecyzowanie intencji: „Eliasz naśmiewał się z nich, mówiąc„

Kolejny przykład to przytyk Pawła jaki uczynił Koryntianom. Proste czytanie tekstu mogło by prowadzić do wniosku, że Paweł uznawał odbiorców tekstu za rzeczywiście mądrych, czego przejawem byłaby naiwność. Jednak naiwność nie jest mądrością, to głupota.

2 Kor. 11:19-20 19. Chętnie przecież znosicie głupich, sami będąc mądrymi. 20. Znosicie bowiem, gdy ktoś was bierze w niewolę, gdy ktoś was objada, gdy ktoś was wyzyskuje, gdy ktoś wynosi się ponad was, gdy was ktoś policzkuje.

Stąd frazę „sami będąc mądrymi” należy rozumieć ironicznie.
.

Błąd kompozycji

Charakterystyka części zostaje przypisana całości. To bardzo powszechny błąd. Woda to związek tlenu i wodoru, oba są gazami. Stąd błędem kompozycji byłoby założenie: ponieważ tlen i wodór to gazy, zatem ich związek jest gazem. W rzeczywistości związek ten posiada stan ciekły

Inny przykład: ponieważ garść piachu prawie nic nie waży zatem ciężarówka piachu też nic nie waży.
.

Błąd podziału

Błąd ten polega na tym, że charakterystykę całości przypisuje się poszczególnej części. Na przykład, jeśli spanie na poduszce, w której jest wiele ptasich piór jest wygodne, to spanie na jednym piórze będzie wygodne.

Albo też ponieważ sól nie jest trująca lecz dodaje smaku potrawom, to chlor i sód będą takimi. W rzeczywistości chlor i sód, składniki soli, każde z osobna są trujące.
.

Post hoc ergo propter hoc

Błąd ten jest źródłem wszelkich przesądów. To termin określający błąd logiczny, który zakłada, że ​​ponieważ B pojawia się w czasie po A, B jest również spowodowane przez A, na przykład „Po deszczu przychodzi słońce”.

Na przykład pewien prezbiteriański kaznodzieja przeszedł na katolicyzm aby czcić Marię, ponieważ posiadał problem, który wydawał się być nierozwiązywalnym i pomodlił się do Marii o rozwiązanie. W ciągu trzech miesięcy problem został rozwiązany, konkluzją heretyka było uznanie, że ponieważ rozwiązanie nastąpiło po modlitwie do Marii, to należy modlić się do Marii.

Jest to jednak nic innego jak pozorne związanie przyczynowo skutkowe wydarzeń zwyczajnie występujących po sobie w czasie. Np. jak złamanie nogi po tym, jak ktoś zobaczył czarnego kota. Albo też gdy po modlitwie niezrozumiałym bełkotem ktoś otrzymał pracę.

Podsumowanie

Efez. 5:6 Niech was nikt nie zwodzi próżnymi słowami, bo z powodu tych rzeczy przychodzi gniew Boga na synów nieposłuszeństwa.

Zarówno sztuka dyskusji w obronie Ewangelii jak i polemika na terytorium wroga wymaga solidnego przygotowania w zakresie rozumowania zgodnego z prawami logiki. Heretycy z natury przebiegli i podstępni,  w zasadzie spontanicznie, mroczną siłą upadłego umysłu stawiają na drodze prawowiernych chrześcijan zmyślne pułapki. Ich wykrycie to połowa sukcesu. Ich obnażenie i obalenie to zwycięstwo w dyskusji. Do tego właśnie przydaje się logika.

XVII wieczny purytanin John Flavel, nieustraszony nonkomformista, który szanował Ewangelię ponad swoje życie (często ścigany przez władze za niesubordynację wobec grzesznych praw kościoła anglikańskiego) sam określał się jako wyczerpany i doświadczony wojownik Chrystusa. Siła jego kazań wynikała z głębi jego duchowych doświadczeń. Flavel, doświadczony kaznodzieja, zwracał baczną uwagę na użycie logiki w pracy kaznodziejskiej:

[Chrystus] chciałby, aby jego słudzy głosili „używając wielkiej prostoty mowy” i przez manifestację prawdy, „polecając się sumieniu każdego człowieka”. Jednak nie pozwalając im na surowość i nieostrożność w wyrażaniu się, rzucając niestrawione, wulgarne słowa; nie, święty, poważny, surowy i poważny wyraz przystaje na usta jego ambasadorów: a który kiedykolwiek mówił bardziej odważnie, logicznie, przekonująco niż ów Apostoł, którego piórem Chrystus napominał nas, abyśmy wystrzegali się próżnych uczuć i nachalnych słów próżności ? [4]

Próżne słowa pozbawione są logiki. Nie mają żadnej wartości w poznaniu Chrystusa. I tego musimy się wystrzegać.

Na podstawie źródło

Przypisy

[1] Źródło John MacArthur, Twin Truths: God’s Sovereignty and Man’s Responsibility
[2] John Owen, Death of death in the death of Christ, s. 326
[3] John MacArthur, The Gospel According to Jesus Grand Rapids: Zondervan, 1988 s. 173-174
[4] John Flavel, Chrsit and His Threefold Office, s. 129

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email