Chrześcijański Dzień Odpocznienia

W kwestii szabatu sobotniego

Czwarte przykazanie caly czas pozostaje w mocy ponieważ nie zostało zniesione (2 Mojż. 31:16; 3 Mojż. 16:31). To nie jest kwestia dyskusji. Dyskusja dotyczy sposobu zachowywania tego dnia oraz jego zakresu. Innymi słowy odpowiadamy na pytania:

• jak zachowywać czwarte przykazanie?
  .
  
• oraz jakiego dnia ono dotyczy?

Rozważmy biblijne argumenty

---

Jak zachowywać czwarte przykazanie?

Pamiętajmy, że ten dzień w starej dyspensacji posiadał swoje konkretne nakazy, sam zaś dzień i jego zachowywanie wskazywały na coś większego niż ten dzień. Czwarte przykazanie wymagało składania powtarzalnej ofiary na przebaczenie grzechów

Przykazanie typologicznie wskazuje na Chrystusa jako na przebłaganie odpoczynek Ludu Bożego – ostateczną ofiarę kończącą wszystkie ofiary i przelewanie krwi.

Hebr. 10:14 Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni.

Jeśli czwarte przykazanie należałoby zachowywać tak samo jak w starej dyspensacji należałoby nie tylko składać ofiary z baranka ale także zabijać każdego kto nie zachowuje szabatu

2 Mojż. 35:2 Sześć dni będziesz wykonywał pracę, ale dzień siódmy będzie dla was świętym szabatem odpoczynku dla Pana; ktokolwiek zaś pracowałby w tym dniu, ma być ukarany śmiercią

Znacznie dnia sobotniego jest takie, że jako ostatni dzień tygodnia, wskazywał na konieczność odpocznienia od uczynków (a kto tego nie zachowywał był karany śmiercią), tym samym wskazywał na Chrystusa, który swoją ofiarą znosi konieczność wysiłków w celu zbawienia.

Wykonywanie pracy w dniu sobotnim oznaczało odrzucenie Chrystusa przez odrzucenie typu i poleganie na własnych uczynkach w zbawieniu czyli był to legalizm prowadzący na zatracenie.
.

---

Kiedy zachowywać dzień odpocznienia?

W nowej dyspensacji nastąpiła konkretna zmiana prawa. Zniesieniu uległy przekleństwo prawa, wszystkie ceremonie prawa, w tym przelewanie krwi.  (Kol. 2:13-14; Efez. 2:14-15). Zniesieniu uległo także kapłaństwo i system ofiarniczy, jak w 34 artykule zauważa Konfesja Belgisjka

„Wierzymy i wyznajemy, że Jezus Chrystus, który jest końcem Prawa (Rzym. 10:4), zniósł przez swoją przelaną krew wszelkie inne przelewanie krwi przez ludzi w celu przebłagania lub zadośćuczynienia za grzech” [1]

Na jego miejsce pojawił się Chrystus jako Najwyższy Kapłan i doskonała ofiara.

Hebr. 7:11 Gdyby więc doskonałość była osiągalna przez kapłaństwo lewickie – gdyż lud otrzymał prawo oparte na nim – to jaka byłaby jeszcze potrzeba, aby pojawił się inny kapłan według porządku Melchizedeka, a nie był mianowany według porządku Aarona?

Zmiana kapłaństwa wymaga zmiany prawa

Hebr. 7:12 A skoro zmienia się kapłaństwo, musi też nastąpić zmiana prawa.

Na czym polega ta zmiana prawa w kontekście zmiany kapłaństwa?

Chrystus, wypełnienie typu ukazanego w czwartym przykazaniu jest odpoczynkiem chrześcijańskim. A ponieważ zasada czwartego przykazania nie została zniesiona (należy zachowywać dzień odpoczynku) szukamy odpowiedzi na pytanie, o jaki dzień tutaj chodzi.

Przesłanki

• Należy zachowywać 4 przykazanie

• Sobota z jej typami uległa przedawnieniu dzięki zmianie kapłaństwa, jako typ straciła znaczenie

• Zmartwychwstały Pan Sabatu i Najwyższy Kapłan Jezus Chrystus, w niedzielę (Mat. 28:1; Marek 16:9; Łuk. 24:1; Jan 20:1) jest odpocznieniem dla wszystkich chrześćijan.

Stąd niedziela jest dniem odpoczynku. Dzień Pański jest zatem chrześcijańskim dniem odpocznienia, chrześcijańskim szabatem. Tak jak zmienił się kapłan tak zmieniło się prawo dotyczące czwartego przykazania. Prawo Chrystusa wskazuje na dzień jego zmartwychwstania jako obowiązujący dzień odpocznienia, ponieważ to w Chrystusie jest odpocznienie dla Ludu Bożego

Hebr. 4:3 Bo do odpoczynku wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy, [w zmartwychwstałego w niedzielę Chrystusa]

oraz

Hebr. 4:10 Kto bowiem wszedł do jego odpoczynku, on także odpoczął od swoich czynów, tak jak Bóg od swoich.

Konfesja Westminsterska w rozdziale 21.7 podsumowuje biblijne a przez to Reformowane nauczanie o Dniu Pańskim wskazując na dzień zmartwychwstania Chrystusa jako na przyczynę zmiany dnia odpocznienia:

„Tak jak w prawie naturalnym, obejmującym wszystkich, część czasu określona przez Boga jest przeznaczona na nabożeństwo, tak przez swoje Słowo Bóg szczególnie wyznaczył jeden dzień z siedmiu, aby był przestrzegany jako święty sabat dla Niego. Przykazanie w tym sensie jest stanowcze, iż jest nakazem moralnym i ma być zawsze przestrzegane. Podlegają mu wszyscy ludzie wszystkich czasów. Od początku świata do zmartwychwstania Chrystusa sabat był ostatnim dniem tygodnia. Gdy Chrystus zmartwychwstał, zmienił się na pierwszy dzień tygodnia, który jest nazwany dniem Pańskim. Dzień ten ma być święcony jako chrześcijański sabat aż do końca świata; przestrzeganie siódmego dnia tygodnia zostało zniesione.” [2]

To, że doktryna Reformowana jest historycznie potwierdzona świadczy 29 kanon Synodu z Laodycei, który miał miejsce w 364 roku. Jest to zatem jedno z najwcześniejszych świadectw kościoła powszechnego potwierdzające niedzielę jako nowy, chrześcijański Dzień Odpocznienia, chrześcijański szabat.

„Chrześcijanom nie wolno judaizować, odpoczywając w szabat, ale muszą pracować w tym dniu, czcząc raczej Dzień Pański; i jeśli mogą, niech odpoczywają jako chrześcijanie. Ale jeśli ktokolwiek zostanie uznany za judaizatora, niech będzie przeklęty przez Chrystusa.„ [3]

Synod w Laodycei nie wymyślił niedzieli jako Dnia Pańskiego ani też nie ustanowił jakiejś odrębnej tradycji względem chrześcijan pochodzenia żydowskiego. W rzeczywistości wyraził jedynie pogląd kościoła powszechnego, kultywowany od samego początku, od I wieku.

Urodzony w 100 roku Justyn Męczennik stwierdził o niedzieli jako o powszechnym wśród chrześcijan dniu sprawowania nabożeństwa, na którym obecne były wszystkie współczesne elementy – wspólne zgromadzenie, czytanie Pisma, kazanie, modlitwa, Eucharystia. To wszystko odbywało się w Dniu Pańskim, dniu zmartwychwstałego Chrystusa.

„W dniu zwanym niedzielą mamy wspólne zgromadzenie w jednym mmiejscu, wszystkich, którzy żyją w danym mieście czy obaszarze wiejskim. Czytane są wspomnienia Apostołów lub też Pisma proroków, tak długo jak pozwala na to czas. Gdy czytający przestaje czytać, przewodnik w przemówieniu zachęca i zaleca do naśladowania tych dobrych rzeczy. Następnie wszyscy wstajemy i modlimy się. Gdy kończymy się modlić, pojawia się chleb i wino i woda. Przewodnik w ten sam sposób modli się i składa dziękczynienia, zgodnie z jego zdolnością a ludzie wyrażają swoją zgodę słowem Amen” [4]

Zatem Jom Riszom Szalom umiłowani.

Pryzpisy

[1] Konfesja Belgijska 34
[2] Konfesja Westminsterska 21.7
[3] Synod w Laodycei, kanon 29
[4] Justyn Męczennik, Pierwsza Apologia 67

---

Zobacz w temacie

• Dzień Pański
• Dzień Pański – klasyczna pozycja Reformowana, część 1
• Dzień Pański – klasyczna pozycja Reformowana, część 2
• Problem Wielkanocy
• O koniecznośći zgromadzeń w Dniu Pańskim
• Trzecie użycie Prawa
• Kanony Synodu w Laodycei z 364 roku
  .
• Birkat HaMinim judaizujący przyjaciele, Birkat HaMinim!
• Chrystus Panem Zakonu
• Czy szabas jest prawem moralnym?
• Intruz sobotni
• Na placu legalistycznej odbudowy, część 1
• Na placu legalistycznej odbudowy, część 2
• Szabas a zbawienie z uczynków