Dzień Pański – klasyczna pozycja Reformowana, część 1

Przedmowa

W pytaniu o sabat chodzi o wielkie sprawy. I niestety, jest to pytanie dzisiaj, nie tylko w społeczeństwie, które kiedyś wykazało pewien wpływ chrześcijaństwa przez „zamknięcie sklepu” w niedzielę, a teraz pracuje i bawi się w Dzień Pański jak w każdy inny dzień, ale także wśród Reformowanych chrześcijan. To, że sabat jest bezczeszczony w praktyce, jest wystarczająco poważne – słaba frekwencja na drugim nabożeństwie (tam, gdzie drugie nabożeństwo nadal się odbywa) i zakres, w jakim wyznający chrześcijanie „omijają kościół” są wystarczającym świadectwem tej powszechnej profanacji sabatu.

Jeszcze poważniejsze jest rosnące „rozwiązanie” problemu, które polega na zaprzeczaniu, że w ogóle istnieje dzień sabatu! To zaprzeczenie istnienia specjalnego dnia odpoczynku jest

• atakiem na Prawo (na czwarte przykazanie)
  .
• błędnym pojmowaniem dzieła Chrystusa (Chrystus znosi Prawo)
  .
• podważaniem publicznego nabożeństwa i służby Słowa
  .
• osłabianiem rodzinnego nabożeńśtwa, instrukcji i społeczności
  .
• oraz zagrożeniem dla prawdziwego odpoczynku świętych

Nie wspominając o niewierności wobec własnych Wyznań Wiary ze strony Reformowanych i Prezbiterian (Dzień Pański 38 Katechizmu Heidelberskiego dla Reformowanych i Rozdział 21 Konfesji Westminsterskiej dla Prezbiterian).

Chociaż apostazji od prawdy o sabacie poświęca się mało uwagi, uważamy ją za jedno z najpoważniejszych odstępstw w naszych czasach; i uważamy za pilne nasze wezwanie do powrotu na stare drogi naszych ojców lub do kontynuowania tych dróg, w zależności od przypadku.

---

Wstęp

Holendrzy nazwali niedzielę „Bożą groblą”. W Holandii wał powstrzymuje groźne morza i w ten sposób chroni mieszkańców Holandii przed wodną zagładą. Tak samo Dzień Pański powstrzymuje szalejące fale materializmu, ziemskiego umysłu i szaleństwa przyjemności, które grożą pochłonięciem Kościoła i chrześcijan.

W wale przeciwpowodziowym są nieszczelności. Wśród chrześcijan Reformowanych, gdzie niegdyś Dzień Pański był czczony, są nieszczelności. Konieczne jest, abyśmy zatamowali te przecieki; z pewnością nie możemy pozwolić, aby te przecieki były powiększane, a tym bardziej nie możemy współpracować w burzeniu wału. Sprawa pamiętania o Dniu Pańskim jest sprawą pilną, na co wskazuje figura wału i gniewnych fal.

Po pierwsze, pamiętanie o sabacie jest jednym z dziesięciu przykazań, a nawet przykazaniem należącym do pierwszej tablicy Prawa – nie jest to więc sprawa drugorzędna.

Po drugie, dzień, o którym mowa, jest „Dniem Pańskim” według Obj. 1:10, czyli dniem, który należy do zmartwychwstałego, chwalebnego Pana Jezusa Chrystusa. Pamiętając o nim, lub zapominając, mamy do czynienia z samym Jezusem Chrystusem.

Po trzecie, nasze pamiętanie o Dniu Pańskim skutkuje, dzięki łasce Pana, największą korzyścią dla nas: odpoczynkiem – bezcenną korzyścią odpoczynku. Sabat został ustanowiony dla człowieka

Marek 2:27 Powiedział im także: Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu.

Dobro człowieka, które Bóg miał na myśli, to odpoczynek. Czy jest coś, co jest nam bardziej potrzebne? Wszędzie panuje niepokój:

• jest niepokój w kościele
• jest niepokój w rodzinie
• jest niepokój w duszy wierzącego.

Pomijając wszelkie inne względy, czystą głupotą jest tracenie odpoczynku przez zapominanie, a nawet opuszczanie Dnia Pańskiego. Znaczenie pamiętania przez Kościół o Dniu Pańskim zostało wyraźnie dostrzeżone i stwierdzone przez jednego z najzacieklejszych wrogów, jakich kiedykolwiek miała religia chrześcijańska, Francuza Woltera:

„Jeśli chcesz zabić chrześcijaństwo musisz znieść niedzielę„

– rada, którą zrealizowała Rewolucja Francuska.
.

---

Szczególny dzień

Jest jedna, prosta prawda, która ma fundamentalne znaczenie dla przestrzegania sabatu – jest to fundament wału, jakim jest Dzień Pański. Jeśli ta prawda jest wyznawana przez Kościół i jeśli żyje w sercach ludu Bożego, wszystko będzie dobrze, jeśli chodzi o pamiętanie o Dniu Pańskim.

Jeśli jednak ta prawda jest kwestionowana lub zaprzeczana, to nie tylko wybiliśmy dziurę w wale, ale zburzyliśmy wał.
.

Kwestia zasadnicza

Podstawowe pytanie jest takie: Czy Jahwe Bóg w czwartym przykazaniu swego Prawa nadal wyznacza jeden dzień tygodnia jako dzień szczególny i czy nadal w czwartym przykazaniu wymaga od swego ludu, aby pamiętał o tym dniu, zaprzestając zwykłej pracy i zabawy, aby poświęcić się czczeniu Ojca Jezusa Chrystusa, społeczności z nim i szczególnej służbie dla niego?

Odpowiedzią na to pytanie jest stanowcze, jednoznaczne „Tak”. Bóg wciąż wyznacza jeden dzień na siedem jako specjalny dla nas i wymaga, abyśmy ten dzień obserwowali w specjalny sposób. W tym sensie dzień ten jest święty, tzn. jest oddzielony od innych dni przez Boga dla specjalnej służby dla siebie. W tym sensie święcimy ten dzień lub utrzymujemy go w stanie świętym, tj. używamy go w specjalny sposób, w jaki Bóg chce, abyśmy go używali, poświęcając go w ten sposób Bogu.
.

Boże Prawo

Bóg wyznacza ten dzień i wymaga, abyśmy o nim pamiętali w czwartym przykazaniu. Pamiętanie o Dniu Pańskim nie jest kwestią chrześcijańskiej wolności, czyli czymś, czego Bóg ani nie nakazuje, ani nie zabrania.

• Jest to raczej prawo, prawo Boże, podobnie jak sprawy nie posiadania innych bogów, czci dla rodziców i nie kradzieży
  .
• Jest to przykazanie Odkupiciela dla Jego zbawionego ludu
  .
• Jest to przykazanie, które jednocześnie uczy nas poznawać naszą grzeszną naturę coraz bardziej, tak że lecimy do Chrystusa po sprawiedliwość i kieruje nas na sposób podobania się naszemu Wybawicielowi i prowadzenia szczęśliwego życia
  .
• Jest to przykazanie, że wdzięczny wierzący chętnie słucha, jak dziecko chętnie słucha ojca, którego kocha.

To jest fundamentalne! Jeżeli zaprzeczysz temu, to rozwalisz wał; ponieważ jeżeli wał Dnia Pańskiego nie jest ugruntowany w dobrej, solidnej, Bożej woli, to nie może on prawdopodobnie wytrzymać nacisków światowości i ziemskiego umysłu wywieranych przeciwko niemu.
.

Prawo ceremonialne?

Inny pogląd, stale zyskujący na popularności w kościołach Reformowanych, głosi, że czwarte przykazanie było całkowicie ceremonialne – „żydowskie” – i dlatego zostało wypełnione przez Chrystusa w takim stopniu, że nie obowiązuje już świętych Nowego Testamentu. Przestrzeganie pierwszego dnia tygodnia jest jedynie zwyczajem Kościoła Nowego Testamentu (aczkolwiek dobrym zwyczajem, jak się zwykle przyznaje), opartym na decyzji samego Kościoła.

Używanie pierwszego dnia tygodnia do publicznego kultu nie wynika z żadnego wiążącego prawa Bożego, ale z wolnego wyboru Kościoła; mógł on wybrać inny dzień tygodnia. Zachowanie pierwszego dnia jest ściśle sprawą chrześcijańskiej wolności.
,

---

Dowód osobisty

Jaki jest dowód dla Reformowanego świętego, że pamiętanie o Dniu Pańskim jest wolą Boga?
.

Synod w Dort

Po pierwsze jest decyzja ważnego zgromadzenia kościelnego, Synodu w Dort. Niestety, nie jest powszechnie znane, że wśród innych działań tego wielkiego Synodu było przyjęcie oświadczenia doktrynalnego na temat sabatu.

W swoim Tractaat van den Sabbath (Traktat o sabacie) Abraham Kuyper informuje nas, że sformułowanie i przyjęcie tego oświadczenia miało miejsce w ciągu około trzech godzin 17 maja 1619 roku, wyrażone było w sześciu punktach:

Stanowisko Dort w sprawie szabatu
.

1) W czwartym przykazaniu Prawa Bożego znajduje się element ceremonialny i moralny.

2) Odpoczynek w siódmym dniu po stworzeniu i ścisłe przestrzeganie tego dnia, którym naród żydowski był szczególnie obciążony, miało charakter ceremonialny.

3) Że określony i wyznaczony dzień został odłożony na służbę Bogu i że w tym celu wymagany jest taki odpoczynek, jaki jest konieczny do służby Bożej i do uświęconej kontemplacji; ten element jest moralny.

4) Sabat Żydów został odłożony na bok, a chrześcijanie mają obowiązek uroczyście obchodzić Dzień Pański.

5) Dzień ten był zawsze zachowywany w pierwotnym Kościele od czasów Apostołów.

6) Dzień ten powinien być tak poświęcony służbie Bożej, aby w nim ludzie odpoczywali od wszelkich prac służebnych, z wyjątkiem tych, które są wymagane przez dobroczynność i bieżące potrzeby, a także od wszelkich takich rozrywek, które uniemożliwiają służbę Bożą.

Katechizm Heidelberski

Po drugie, jest nauka Katechizmu Heidelberskiego w Dniu Pańskim 38,

Pytanie 103: Jakie żądania zawarte są w czwartym przykazaniu?
.
Odpowiedź: Po pierwsze, aby przestrzegane było głoszenie Ewangelii i nauczanie, pilne uczestnictwo w nabożeństwach, zwłaszcza w dniu odpoczynku, słuchanie Słowa Bożego, przyjmowanie sakramentów, publiczne wyznawanie Pana, chrześcijańskie wspomaganie ubogich. Po drugie, abyśmy każdego dnia powstrzymywali się od złych uczynków i pozwolili Bogu działać w nas przez Ducha Świętego, tak aby już w tym życiu rozpoczął się dla nas wieczny odpoczynek (sabat)”

Katechizm ma wyjątkowe, piękne podejście do czwartego przykazania. Celowo zabezpiecza Reformowanego wierzącego przed błędem legalistycznego przestrzegania sabatu. Legalizm utożsamia posłuszeństwo wobec czwartego przykazania ze zwykłym zewnętrznym zachowaniem, a zwłaszcza z zachowaniem polegającym na nierobieniu niczego w sabat.

Podkreśla skrupulatne przestrzeganie drobnych, stworzonych przez człowieka przepisów, zwłaszcza negatywnych. Na przykład

• faryzeusze z czasów Chrystusa zabraniali zbierania zboża podczas podróży w sabat, nawet jeśli służyło to zaspokojeniu głodu (por. Marek 2:23-28).
  .
• inni uważali za niezgodne z prawem zjedzenie jajka, które kura zniosła w sabat.

Celem legalizmu, w tym przestrzeganiu sabatu, jest zdobycie sprawiedliwości. Był to błąd, w który popadli Żydzi w czasach Jezusa i przeciwko któremu walczył nasz Pan.

Był to błąd, który przeważał w Kościele rzymskim w czasach Reformacji i przeciwko któremu Reformatorzy, Luter i Kalwin, ostro zareagowali w niektórych swoich pismach dotyczących właściwego przestrzegania sabatu.

Musimy docenić i zachować punkt widzenia Katechizmu. Jednak źle rozumiemy i źle przedstawiamy Katechizm, jeśli tłumaczymy go w taki sposób, że w tradycji Reformowanej dzień jest lekceważony; wszelkie wzmianki o przestrzeganiu dnia muszą być zakazane, a zatem nasza praktyka zachowywania niedzieli jest jedynie wolnością Kościoła Nowego Testamentu.

Wręcz przeciwnie, to Wyznanie Wiary uczy, że istnieje dzień tygodnia oddzielony od innych dni; istnieje dzień szczególny. Według Katechizmu istnieje „dzień odpoczynku”, „sabat”, odróżniony od „wszystkich dni mojego życia”. Odniesienie, oczywiście, dotyczy niedzieli.

W tym dniu od dziecka Bożego wymaga się szczególnego zachowania, a mianowicie, aby odpoczywało, które to zachowanie polega przede wszystkim na pilnym uczęszczaniu do Kościoła Bożego. To Bóg wyznacza ten dzień i czyni to w czwartym przykazaniu – to właśnie czwarte przykazanie wyjaśnia tutaj Katechizm.
.

Podsumowanie

Możemy podsumować nauczanie Katechizmu Heidelberskiego w ten sposób: czwarte przykazanie nadal obowiązuje w Nowym Testamencie; nadal wyznacza jeden dzień jako dzień, w którym wierzący mają odpocząć w swoim Bogu, pod wpływem Słowa Ewangelii.

• Z powodu tego aktu Bożego, wszystkie dni nie są takie same dla chrześcijan, mimo że przestajemy od naszych złych uczynków przez wszystkie dni naszego życia.
  /
• Z powodu tego aktu Bożego, chrześcijanin pamięta i święci dzień. Nasz Dzień Pański, niedziela – odpowiada siódmemu dniu Starego Testamentu, a nawet jest to dzień sabatu Nowego Testamentu.
  .
  .

---

Dowód biblijny

Ta zawarta w Wyznaniu nauka jest biblijna. Jest to bowiem doktryna samego czwartego przykazania. Czwarte przykazanie jest częścią moralnego prawa Bożego, a moralne prawo Boże jest wiecznie aktualne. Przykazanie to nie zostało zniesione w większym stopniu niż przykazanie przeciwko braniu imienia Bożego nadaremno. Podobnie jak pozostałe dziewięć, zostało ono wyryte w granicie przez palec Boży.

Gdyby było tak, że czwarte przykazanie było całkowicie ceremonialne, mielibyśmy teraz tylko dziewięć, a nie dziesięć przykazań i powinniśmy mówić o „Ennealogu”, a nie o Dekalogu. Czwarte przykazanie, wiecznie aktualne, wymaga, abyśmy pamiętali o dniu świętym i w związku z tym zaprzestali wykonywania pracy.
.

Żydowski atak

Pismo Święte Nowego Testamentu nie znosi czwartego przykazania. Jezus nie zniósł tego przykazania, ani nie miał pobłażliwego poglądu na przestrzeganie sabatu, w porównaniu z faryzeuszami.

Jest to pojęcie, które czasami znajduje się w Kościele, tak, że ci, którzy są niedbali o pamiętanie o Dniu Pańskim są uważani za dobrych chrześcijan, podczas gdy ci, którzy są ostrożni w przestrzeganiu sabatu są podejrzani o faryzeizm. To prawda, że faryzeusze zarzucali naszemu Panu niedbałość w kwestii sabatu. Oskarżyli Go o łamanie sabatu

Jan 5:18 Dlatego Żydzi tym bardziej usiłowali go zabić, bo nie tylko łamał szabat, ale mówił, że Bóg jest jego Ojcem, czyniąc się równym Bogu.

Powiedzieli, że „nie zachowuje dnia sabatu„

Jan 9:16Wtedy niektórzy z faryzeuszy powiedzieli: Ten człowiek nie jest z Boga, bo nie przestrzega szabatu. Inni natomiast mówili: Jak może grzeszny człowiek czynić takie cuda? I nastąpił wśród nich rozłam.

Ale ten zarzut był fałszywy
.

Nauczanie Jezusa

Jakie było nauczanie Jezusa? Jakie było nauczanie Jego zachowania, przede wszystkim?

• Gdzie zastał Go dzień sabatu i co robił?
  .
• Czy był na polu zbierając plony?
  .
• Czy odbywał malownicze wycieczki po Morzu Śródziemnym?
  .
• Czy był na stadionie i oglądał jak Legia – Nazaret gra w piłkę z Lechem – Kafarnaum?

Wcale nie, ale zawsze był w synagodze głosząc Słowo i zawsze czynił dobrze strapionym świętym, uzdrawiając ich i niszcząc moc diabła.

Jaką naukę zawierały słowa Jezusa dotyczące sabatu?

• Czy On kiedykolwiek przyznał, że zarzut faryzeusza był prawdziwy?
  .
• Czy kiedykolwiek powiedział: „Ja przyszedłem, a zatem sabatu już nie ma”?

Wcale nie, ale On nauczał, że pamiętanie o sabacie nie polega na bezczynności, ale raczej na pracy. On nauczał, że ta praca musi być uwielbieniem Boga i pomocą dla potrzebującego brata. Uczył, że sabat został stworzony dla człowieka, dla jego wielkiego dobra.
.

Pan sabatu

I nauczał, że On jest Panem sabatu. Zauważmy dobrze, że Jezus nie nazywa siebie „Niszczycielem sabatu”, ale „Panem sabatu”. Jako Pan sabatu, Jezus wypełnia sabat, tworząc doskonały odpoczynek przez swoją odkupieńczą śmierć i zmartwychwstanie. To, że sabat jest teraz spełniony, Jezus pokazuje przez zmianę dnia sabatu z siódmego dnia tygodnia na pierwszy dzień tygodnia.

Nie Kościół, ale Pan Jezus ustanowił pierwszy dzień tygodnia jako dzień odpoczynku dla ludu Bożego Nowego Testamentu. Kościół nie ma władzy, aby zmienić dzień sabatu lub wymagać od wierzących, aby obserwować pierwszy dzień tygodnia. Kościół nie ustanawia praw, a jedynie ogłasza wolę swego suwerennego Pana, tak jak ta wola została objawiona w Piśmie Świętym.

Pan sabatu sam ustanowił pierwszy dzień tygodnia jako dzień odpoczynku dla dojrzałego Kościoła.

a) uczynił to przez powstanie z martwych w pierwszym dniu

Marek 16:9  A Jezus, gdy zmartwychwstał wczesnym rankiem pierwszego dnia po szabacie, ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której wypędził siedem demonów

b) przez spotkanie z uczniami w pierwszym dniu, przed wniebowstąpieniem

Jan 20:19 A gdy był wieczór tego pierwszego dnia po szabacie, a drzwi były zamknięte tam, gdzie zgromadzili się uczniowie z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i powiedział do nich: Pokój wam.
.
Jan 20:26 A po ośmiu dniach jego uczniowie znowu byli w domu, a Tomasz z nimi. I przyszedł Jezus, gdy drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i powiedział: Pokój wam.

c) przez ponowne przyjście do Kościoła w Duchu Świętym w pierwszym dniu (Pięćdziesiątnica była niedzielą);

d) oraz przez polecenie Apostołom i Kościołowi apostolskiemu, aby gromadzili się na nabożeństwa w pierwszym dniu

Dzieje 20:7 A pierwszego dnia po szabacie, gdy uczniowie zebrali się na łamanie chleba, Paweł, który miał nazajutrz odjechać, przemawiał do nich i przeciągnął mowę aż do północy.
.
1 Kor 16:1-2 A co do składki na świętych, to i wy zróbcie tak, jak zarządziłem w kościołach Galacji. Każdego pierwszego dnia tygodnia niech każdy z was odkłada u siebie, stosownie do tego, jak mu się powodzi, aby nie urządzać składek dopiero wtedy, kiedy ja tam przybędę

Dlatego Duch Jezusa Chrystusa nazywa pierwszy dzień tygodnia „Dniem Pańskim” Objawieniu 1:10: „Znalazłem się [Jan] w zachwyceniu Ducha w dniu Pańskim...”. Ten jeden, krótki tekst jest potężnym, rozstrzygającym Słowem Bożym na całe pytanie o sabat. Sam w sobie całkowicie obala stanowisko Adwentyzmu Dnia Siódmego odnośnie dnia odpoczynku i czci dla Kościoła Nowego Testamentu.

Dla nas ważniejsze jest to, że wyraźnie uczy, iż jeden dzień tygodnia, dzień, w którym Jezus powstał w chwale, jest dniem szczególnym i musi być szczególnie przestrzegany przez tych, którzy miłują zmartwychwstałego Pana.

Chociaż z pewnością prawdą jest, że wszystkie dni tygodnia należą do Chrystusa, to jednak z pewnością prawdą jest również, że jeden z nich jest „Dniem Pańskim” w wyjątkowym znaczeniu.

Kościół po Apostołach widział to od samego początku. Ignacy Antiocheńśki, najdawniejszy ojciec Kościoła napisał:

„Niech każdy, kto kocha Chrystusa, zachowuje święty pierwszy dzień tygodnia, Dzień Pański.” .

Tłumaczył Robert Jarosz na podstawie źródło

---

Zobacz w temacie

• Dzień Pański – klasyczna pozycja Reformowana, część 2
• Kalwin o pastorze i wspólnocie
• Dołączanie do prawdziwego Kościoła
• Jezus bez religii, czyli religia bez Jezusa
• Dzisiejszy kościół a Kościół Reformacji
• Ludzcy nauczyciele
• Pastorskie powołanie
  .
• Gdy głód zajrzy twemu Bratu w oczy
  .
• Chrzest w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego
• Cztery poglądy na Wieczerzę Pańską
• Gorliwość o dom Boży: motywacja do chrześcijańskiej dyscypliny
  .
• Miłość po efesku
• Apostolski charakter Kościoła
• Sprawa Ewangelii nie jest zgubiona