Zniewolenie woli, część 6: wolność służenia Bogu

utworzone przez | kwi 15, 2025 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Teologia systematyczna

Powszechny antynomianizm

Rzym. 3:8 Dlaczego więc nie mówić (jak nas szkalują i jak niektórzy twierdzą, że mówimy): Będziemy robić złe rzeczy, aby przyszły dobre? Ich potępienie jest sprawiedliwe.

Wielu wierzy, że wolność w Chrystusie daje wierzącemu swobodę grzeszenia. Rozumują, że skoro Chrystus umarł za grzechy Swojego ludu i tym samym uwolnił ich od winy grzechu, wierzący może żyć w grzechu. Odkąd zbawienie jest wyłącznie z łaski, wierzący nie musi martwić się ucieczką od grzechu i szukaniem sprawiedliwości.

Apostoł Paweł odnosi się do tego rodzaju myślenia, gdy mówi:

Rzym. 6:1-2 1. Cóż więc powiemy? Czy mamy trwać w grzechu, aby łaska obfitowała? 2. Nie daj Boże! My, którzy umarliśmy dla grzechu, jakże możemy jeszcze w nim żyć?

Juda również wspomina o takim wypaczeniu prawdy, gdy mówi:

Judy 1:4 Wkradli się bowiem pewni ludzie, od dawna przeznaczeni na to potępienie, bezbożni, którzy łaskę naszego Boga zamieniają na rozpustę i wypierają się jedynego Pana Boga i naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Takie myślenie nie jest zgodne z nauczaniem Pisma Świętego.

Stara natura

Prawdą jest, że dopóki wierzący przebywa na tym świecie, zawsze będzie grzesznikiem. Dziecko Boże nie jest uwolnione od obecności grzechu, dopóki nie zostanie zabrane do chwały. W rzeczywistości może nawet popaść w bardzo wielki grzech, tak, jak król Dawid i Apostoł Piotr.

2 Sam. 11:2-4 2. Pewnego dnia pod wieczór Dawid wstał z łoża i przechadzał się po dachu domu królewskiego. I zobaczył z dachu kąpiącą się kobietę, a kobieta była bardzo piękna. 3. I Dawid posłał, i zapytał o tę kobietę. I powiedziano mu: Czy to nie Batszeba, córka Eliama, żona Uriasza Chetyty? 4. Dawid wysłał więc po nią posłańców i wziął ją. A gdy przyszła do niego, położył się z nią, gdyż była oczyszczona od swojej nieczystości. Potem wróciła do swego domu.
.
Marek 14:72 Wtedy kogut zapiał po raz drugi. I przypomniał sobie Piotr słowa, które powiedział mu Jezus: Zanim kogut dwa razy zapieje, trzy razy się mnie wyprzesz. I wyszedłszy, zapłakał.

Dziecko Boże nie jest odporne na grzech – nawet na najgorsze rodzaje grzechu. Co więcej, w tym życiu nie ma czegoś takiego jak bezgrzeszna doskonałość. Tak więc Apostoł mówi

Rzym. 7:14-15 14. Gdyż wiemy, że prawo jest duchowe, ale ja jestem cielesny, zaprzedany grzechowi. 15. Tego bowiem, co robię, nie pochwalam, bo nie robię tego, co chcę, ale czego nienawidzę, to robię.

Wierzący pragnie czynić dobro, a dlatego że wciąż posiada starą grzeszną naturę obok nowej natury, wszystkie jego czyny, w tym te najlepsze dobre uczynki, są skalane grzechem.
.

Uwolnienie od grzechu

Nie oznacza to jednak, że wierzący jest uwolniony od grzechu po to, by nadal w nim trwał. Wolność w Chrystusie nie jest wolnością do popełniania grzechu. Biblijna doktryna duchowej wolności nie oznacza, że jesteśmy wolni, by robić, co tylko chcemy, niezależnie od tego, czy jest to dobre, czy złe.

Wolność duchowa jest zawsze wolnością od grzechu. Czytamy

Rzym. 6:6-7 6. Wiedząc o tym, że nasz stary człowiek został ukrzyżowany razem z nim, aby ciało grzechu zostało zniszczone, żebyśmy już więcej nie służyli grzechowi. 7. Kto bowiem umarł, został uwolniony od grzechu.

Albowiem stary człowiek ze wszystkimi swoimi grzechami został sądowo zabity wraz z Chrystusem na krzyżu, wierzący został uwolniony od prawnej winy grzechu. Nie powinien zatem służyć grzechowi.

Rzym. 6:1-2 1. Cóż więc powiemy? Czy mamy trwać w grzechu, aby łaska obfitowała? 2. Nie daj Boże! My, którzy umarliśmy dla grzechu, jakże możemy jeszcze w nim żyć?

Apostoł mówi:

Rzym. 6:12-13 12. Niechże więc grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele, żebyście mieli mu być posłuszni w jego pożądliwościach. 13. I nie oddawajcie waszych członków jako oręża niesprawiedliwości grzechowi, ale oddawajcie samych siebie Bogu jako ożywieni z martwych i wasze członki jako oręż sprawiedliwości Bogu.

 Wierzący, który został uwolniony od winy grzechu, nie może, dzięki łasce Bożej, pozwolić grzechowi panować w nim. Członki jego ciała nie mogą być narzędziami niesprawiedliwości.
.

Zmiana

Z tej przyczyny postawa wierzącego wobec grzechu jest zupełnie inna niż niewierzącego. Wierzący nienawidzi grzechu i stara się od niego uciekać. Nie zbliża się do grzechu tak bardzo, jak to tylko możliwe, lecz stara się trzymać od niego jak najdalej. W głębi swego odrodzonego serca nie chce grzeszyć.

Ta zmiana postawy wobec grzechu ze strony wierzącego wynika z faktu, że stał się on duchowym niewolnikiem Boga. Jak widzieliśmy, w pewnym sensie wszyscy ludzie są zawsze niewolnikami Boga. Wszyscy bowiem służą suwerennej woli Boga. Jednak w duchowym, etycznym sensie nieodrodzony człowiek

  • nie jest niewolnikiem Boga
    .
  • nie podporządkowuje się sprawiedliwemu prawu Bożemu.
    .
  • jest duchowym buntownikiem.

Rzym. 8:7 Dlatego, że zamysł ciała jest nieprzyjacielem Boga, bo nie poddaje się prawu Bożemu, gdyż i nie może.
.
Efez. 2:1-3 1. I was ożywił, którzy byliście umarli w upadkach i w grzechach; 2. W których niegdyś postępowaliście według zwyczaju tego świata i według władcy, który rządzi w powietrzu, ducha, który teraz działa w synach nieposłuszeństwa. 3. Wśród nich i my wszyscy żyliśmy niegdyś w pożądliwościach naszego ciała, czyniąc to, co się podobało ciału i myślom, i byliśmy z natury dziećmi gniewu, jak i inni.

Kiedy Chrystus uwalnia osobę z jej duchowej niewoli grzechu, czyni ją duchowym niewolnikiem Boga. Wolność w Chrystusie jest wolnością do duchowej służby Bogu. Duchowa wolność wierzącego to poddanie się w niewolę sprawiedliwości Bożej. Czytamy

Rzym. 6:18 A będąc uwolnieni od grzechu, staliście się sługami sprawiedliwości.
.
Rzym. 6:22 Lecz teraz, uwolnieni od grzechu, gdy staliście się sługami Boga, macie swój pożytek ku uświęceniu, a na końcu życie wieczne.

Kiedy wierzący zostaje uwolniony od grzechu, zamiast kłaniać się grzechowi i diabłu jako swoim panom, kłania się Bogu sprawiedliwości.

  • Stara się przestrzegać nakazów Boga i zachowywać Jego przykazania.
    .
  • Jego duchowym Mistrzem nie jest już diabeł ani grzech, lecz Pan niebios.
    .
  • Jest on teraz sługą Chrystusa

1 Kor. 7:22 Ten bowiem, kto został powołany w Panu jako niewolnik, jest wyzwoleńcem Pana. Podobnie ten, kto został powołany jako wolny, jest niewolnikiem Chrystusa.

Życie wierzącego charakteryzuje się zatem dążeniem do sprawiedliwości. Stara się wykorzystywać swoje ciało i wszystko, co posiada, w służbie Bogu i dla sprawy sprawiedliwości. Dlatego Apostoł mógł nas napominać:

Rzym. 6:13 I nie oddawajcie waszych członków jako oręża niesprawiedliwości grzechowi, ale oddawajcie samych siebie Bogu jako ożywieni z martwych i wasze członki jako oręż sprawiedliwości Bogu.

Stąd Apostoł mógł powiedzieć: Nie czynię bowiem dobra, które chcę … (Rzym. 7:19). Pragnął czynić dobro. Powiedział: Mam bowiem upodobanie w prawie Bożym według wewnętrznego człowieka (Rzym. 6:22).
.

Gorliwy w dobrych uczynkach

Ponadto wierzący rzeczywiście czyni dobro. Jego dobre uczynki nie są bynajmniej doskonałe. Wszystkie są skalane jego grzechem

Izaj. 64:6 My wszyscy jednak jesteśmy jak nieczyści, a wszystkie nasze sprawiedliwości są jak szata splugawiona; wszyscy opadliśmy jak liść, a nasze nieprawości uniosły nas jak wiatr.

Ale on jednak czyni dobro. Czytamy o Chrystusie

Tyt. 2:14 Który wydał samego siebie za nas, aby nas wykupić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków.

Prawdziwy wierzący jest gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków. Całe jego życie poświęcone jest dokonywaniu dzieł Bożych. Nie są to tylko zewnętrzne dobre uczynki, ale dobre uczynki płynące z serca.  Wszyscy wydają owoc dobrych uczynków.

  • niektórzy przynoszą plon stokrotny
    ,
  • inni sześćdziesięciokrotny
    ,
  • a jeszcze inni trzydziestokrotny,

Mat. 13:23 A posiany na dobrej ziemi to ten, który słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, inny sześćdziesięciokrotny, a jeszcze inny trzydziestokrotny.

Nie chodzi o to, że wierzący wykonuje te dobre uczynki o własnych siłach. Dokonuje ich jedynie mocą Ducha Bożego działającego w nim. Albowiem Apostoł mówi:

2 Kor. 9:8 A Bóg ma moc udzielić wam obficie wszelkiej łaski, abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, obfitowali we wszelki dobry uczynek;

Na podstawie, źródło
Tłumaczył Robert Jarosz

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email