Wczesnochrześcijańska Sola Scriptura

utworzone przez | lut 26, 2018 | Rzymski katolicyzm, Teologia biblijna, Teologia historyczna

Sola Scriptura

Jest fundamentem wiary chrześcijańskiej. Na tym fundamencie stoją pozostałe jej filary: Sola Gratia, Sola Fide, Solus Christus oraz Soli Deo Gloria. Chrześcijanie wierzą, że są zbawieni tylko z łaski, jedynie przez wiarę, jedynym sprawcą zbawienia i jego jedynym dokończycielem jest Osoba Chrystusa, a chwała należna jest tylko Bogu.

Chrześcijanie nie wierzą, że wiarę należy budować w oparciu o wiarę oraz tradycję, nowe objawienia, sny i wizje. Chrześcijanie nie wierzą, że zbawienie to Boża łaska i ludzkie uczynki.  Chrześcijanie nie oddają czci Bogu oraz zmarłym ludziom jak Maria, święci czy też aniołowie.

Ojcowie Kościoła potwierdzają zasadę Sola Scriptura – Pismo jedynie. Za jedyne źródło prawdy odnośnie wiary i praktyki uznawali oni Pismo a nie tradycję czy decyzje Świętego Magisterium. To dowodzi, że nie byli oni wyznawcami Rzymskiej doktryny Sola Ecclesia (kościół jedynie), tak wielce hołubionej przez Watykan. To dowodzi również, że nie byli oni papisatmi, a w konsekwencji, że nie byli Rzymskimi-katolikami.

Ojcowie Kościoła a Sola Scriptura

Polikarp ze Smyrny (66 – 155 A.D.) uczeń Jana Apostoła

Polikarp wyznawał tylko jedną regułę wiary, którą jest spisane Słowo Boże dostarczone Kościołowi przez Boga. Odrzucał pozabiblijną tradycję jako dzieło potomstwa diabła

„Ktokolwiek przekręca słowa Pana dla własnych pożądliwości… jest pierworodnym szatana. Porzućmy więc głupotę i fałszywe nauki tłumu i wróćmy do słowa, jakie nam dostarczono od początku” – Polikarp ze Smyrny, List do Filipian (ok. 135 A.D.)

Ireneusz z Lyonu (130-202)

Urodzony w Smyrnie w Azji Mniejszej, zmarł ok. 202 w Lugdunum – uczeń Polikarpa, biskup Vienne, teolog, apologeta, ojciec Kościoła, męczennik chrześcijański. Ireneusz znał Polikarpa, który był uczniem Apostoła Jana.  Cytuje z 24 ksiąg Nowego Testamentu, przejmując 1800 cytatów z samego Nowego Testamentu.

„Poznaliśmy sposób naszego zbawienia w żaden inny sposób niż ci, przez których przyszła do nas ewangelia; którą ewangelię zaprawdę głosili; ale potem, z woli Bożej, przekazali nam w Piśmie Świętym , aby było dla przyszłości fundamentem i filarem naszej wiary” (Adversus. Haereses. 3:1).

.

Klemens Aleksandryjski (150-212)

Gr. Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς, właśc. Titus Flavius Clemens (urodzony prawdopodobnie 150 w Aleksandrii, zmarł ok. 212 w Azji Mniejszej) – piszący po grecku teolog wczesnochrześcijański, Ojciec Kościoła opiewany przez Leona VI, poeta. Cytuje cały Nowy Testament, książki oprócz Filemona, Jakuba i 2 Piotra.  Daje 2400 cytatów z Nowego Testamentu.

„Ci, którzy gotowi są spędzać czas w najlepszych rzeczach, nie ustaną w pogoni za szukaniem prawdy, dopóki nie znajdą ich demonstracji z samych Pism „. (Stromata 7: 16: 3).

.

Orygenes (185-254)

Gr. Ὠριγένης, Origenes,  – jeden z najbardziej płodnych komentatorów Pisma Świętego w epoce patrystycznej. Zajmował się, podobnie jak później Hieronim ze Strydonu (330-420), egzegezą krytyczną oraz literalną. Jego następcą został Klemens Aleksandryjski w szkole katechetycznej w Aleksandrii .  Dokonuje prawie 18 000 cytatów z Nowego Testamentu.

„Żaden człowiek nie powinien, dla potwierdzenia doktryn, używać książek, które nie są kanonizowanym Pismem” (Traktat 26 w Matt.).

.

Cyprian z Kartaginy (200-258)

Łac. Thascius Caecilius Cyprianus, cs. Swiaszczennomuczenik Kiprian, jepiskop Karfagienskij (ur. ok. 200 lub 210 w rzymskiej prowincji Afryki, zm. 14 września 258 niedaleko Kartaginy) – biskup Kartaginy i męczennik za wiarę, pisarz apologeta chrześcijaństwa.

„Skąd pochodzi ta tradycja? Czy pochodzi ona od autorytetu Pana, czy z przykazań i listów Apostołów? Gdyż te rzeczy należy czynić, które zostały spisane…  Jeśli są nakazane w ewangeliach, w listach czy Dziejach Apostołów, wtedy niech ta święta tradycja będzie przestrzegana.” (Cyprian z Kartaginy, Ep. 74 ad Pompeum).

.

Atanazy Aleksandryjski (295-373)

Gr. Αθανάσιος Αλεξανδρείας, cs. Swiatitiel Afanasij Wielikij, archijepiskop Aleksandrijskij (urodzony ok. 295, zmarł 2 maja 373) – biskup Aleksandrii, pisarz wczesnochrześcijański, teolog-apologeta, kaznodzieja,

„5. Ponownie nie jest nudne mówić o [księgach] Nowego Testamentu, to są te cztery Ewangelie według Mateusza, Marka, Łukasza i Jana, a następnie Dzieje Apostolskie i Epistoły (zwane katolickimi) ), siedem, a mianowicie, z Jakuba, jeden, z Piotra, dwa, z Jana, trzy, po nich, jeden z Judy. A ponadto, istnieje czternaście Epistołów Pawła, napisane w tej kolejności. Wpierw, do Rzymian potem dwa do Koryntian, potem do Galatów, potem do Efezjan, potem do Filipian, potem do Kolosan, potem do Tesaloniczan i do Hebrajczyków, i znowu do Tymoteusza dwa jeden do Tytusa i wreszcie do Filemona, a oprócz tego, do Objawienia Jana 6. Te są fontannami zbawienia, aby każdy, kto pragnie, mógł się nasycić elokwencją, jaka w nich jest. Jedynie w nich zawarta jest doktryna pobożności. Nich nikt nic do nich nie dodaje ani od nich odejmuje. To właśnie odnośnie nich zawstydził Pan saduceuszy, mówiąc: ‚Błądzicie, nie znając Pisma’, oraz zganił Żydów, mówiąc: ‚Badajcie Pismo, gdyż ono świadczy o Mnie”. (Atanazy, XXXIV List Paschalny 39: 5-6).
.
„Na próżno więc oni biegają pod pretekstem, że domagają się Soborów dla wiary, albowiem Boskie Pismo jest wystarczające ponad wszystko, ale jeśli potrzebna jest Rada w tej sprawie, to jest postępowanie Ojców, dla Nicejski Biskupi nie zaniedbali tej sprawy, ale dokładnie wygłosili doktrynę, tak, że osoby, które uczciwie czytają ich słowa, nie mogą nie otrzymać od nich przypomnienia o religii skierowanej ku Chrystusowi ogłoszonej w Boskim Piśmie. „ (Athanasius, De Synodis, 6).

„Pisma święte, dane przez natchnienie Boga, same w sobie wystarczają do odkrycia prawdy. (Orat. Adv. Gent., Ad cap.)
.
Katoliccy chrześcijanie nie będą mówić ani znosić, aby usłyszeć cokolwiek w religii, która jest obca Biblii; jest to złym sercem nieskromności, mówienie tych rzeczy, które nie są zapisane” (Atanazy, Exhort. ad Monachas).

Termin katolicki gr. καθολικός katholikos (od κατά kata – w dół oraz ὅλοςholos – całość) – oznacza powszechny, odnosi się do wszystkich chrześcijan biblijnie wierzących skupionych w kościele, którego głową jest Chrystus. Termin ten został skradziony przez religię rzymską, przywłaszczając go sobie religia ta samozwańczo ogłosiła się jedynym powszechnym kościołem, którego głową jest papież.
.

Ambroży (339-397):

Właściwie Ambrosius Aurelius, (urodzony ok. 339 w Trewirze , zmarł 4 kwietnia 397 w Mediolanie) – arcybiskup Mediolanu

„Jak możemy użyć tych rzeczy, których nie znajdujemy w Piśmie Świętym?” (Ambr. Offic., 1:23).

.

Cyryl Jerozolimski (315-386)

Urodzony ok. 315 r. w Jerozolimie, zmarł 18 marca 386 tamże – grecki biskup Jerozolimy (348-386) i doktor Kościoła

„Nawet najmniej boskich i świętych tajemnic wiary nie powinno się wydawać bez boskich Pism. Nie wierzcie mi tylko, że mówię wam te rzeczy, o ile nie macie dowodu na toco mówię z Boskich Pism. Albowiem bezpieczeństwo i zachowanie naszej wiary nie są poparte pomysłowością mowy, lecz dowodami Boskich Pism” (KKK 4).

.

Grzegorz z Nyssy (335-395)

Urodzony ok. 335 w Cezarei, Kapadocja, zmarł 10 stycznia między 394 – 395 – biskup Nyssy, przez niektórych utożsamianej z dzisiejszym Nevşehir k. dawnej Cezarei kapadockiej

„Ogólność ludzkości wciąż fluktuuje w ich opiniach na ten temat, które są równie błędne, jak liczne. Jeśli chodzi o nas samych, jeśli filozofia pogańska, która traktuje metodycznie wszystkie te punkty, była rzeczywiście wystarczająca do demonstracji, to na pewno zbyteczne jest dodawanie dyskusji o duszy do tych spekulacji.   Ale podczas gdy ta ostatnia trwała, na temat duszy, tak daleko w kierunku rzekomych konsekwencji, jakie zadowalają myśliciela,my nie mamy prawa do takiej licencji, to znaczy do afirmowania tego, co nam się podoba; my czynimy Pismo Święte regułą i miarą każdego założenia;  koniecznie musimy oprzeć na tym nasz wzrok i tylko uznać to jedynie, co zostało zrobione w celu harmonizacji z intencją tych Pism.” (Grzegorz z Nyssy: Traktaty dogmatyczne, „O duszy i zmartwychwstaniu”)

 

Hieronim ze Strydonu (342-420)

Eusebius Sophronius Hieronymus, gr. Εὐσέβιος Σωφρόνιος Ἱερώνυμος, urodzony między 331 a 347 w Strydonie, zmarł 30 września 419 lub 420 w Betlejem.

„To, co oni tworzą i odkrywają, niby przez apostolską tradycję lecz bez autorytetu i świadectwa Pisma Świętego, słowo Boże niszczy. (ad Aggai 1). Tak jak nie zaprzeczamy temu, co jest napisane, tak też odrzucamy te rzeczy, które nie są zapisane. To, że Bóg narodził się z dziewicy, wierzymy, ponieważ czytamy; że Maria poślubiła po porodzie, nie wierzymy, ponieważ (w Piśmie) nie czytamy tego” (Adv. Helvidium).

Augustyn z Hippony (354-430)

Aureliusz Augustyn z Hippony, łac. Aurelius Augustinus (ur. 13 listopada 354 w Tagaście, zm. 28 sierpnia 430 w Hipponie) – filozof, teolog, organizator życia kościelnegojeden z ojców i doktorów Kościoła, znany jako doctor gratiae (doktor łaski), pisarz o berberyjskich korzeniach. Duchowy przodka protestantyzmu, jego pisma miały duży wpływ na nauki Lutra i Kalwina.

Sam Pan Jezus, gdy powstał z martwych, zarządził, że jego uczniowie mieli być przekonani przez świadectwa Prawa, Proroków i Psalmów (Łuk. 24:25-27). To są dowody, te fundamenty, te podpory naszej sprawy. Czytamy w Dziejach Apostolskich o niektórych, którzy uwierzyli i codziennie badali Pisma, czy rzeczy tak się miały (Dzieje 17:11). O jakim Piśmie mówił jeśli nie o kanonicznych Pismach Prawa i Proroków? Do nich dodano Ewangelie, Listy Apostolskie, Dzieje Apostolskie, Apokalipsę św. Jana. (De Unitate Ecclesiae)

Łuk. 24:25-27 25 Wtedy on powiedział do nich: O głupi i serca nieskorego do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! 26 Czyż Chrystus nie musiał tego wycierpieć i wejść do swojej chwały? 27 I zaczynając od Mojżesza i wszystkich proroków, wykładał im, co było o nim napisane we wszystkich Pismach.

Dzieje 17:11 Ci byli szlachetniejsi od tych w Tesalonice, gdyż przyjęli słowo Boże z całą gotowością i codziennie badali Pisma, czy tak się sprawy mają.

Czegóż więcej mogę was nauczać, jak tylko tego, o czym czytamy u Apostołów? Ponieważ Pismo Święte ustanawia regułę dla naszego nauczania, abyśmy nie ośmielili się „mieć o sobie wyższego mniemania, niż należy,” ale myślmy o sobie mądrze, jak mówi apostoł [Paweł]: „trzeźwo – według miary, jaką Bóg każdemu w wierze wyznaczył. Dlatego nie będę was uczył żadnej innej rzeczy, prócz objaśniania wam słów Nauczyciela.– św. Augustyn, On the Good of Widowhood, 2

Rzym. 12:3 Mówię bowiem przez łaskę, która mi jest dana, każdemu, kto jest wśród was, aby nie myślał o sobie więcej niż należy, ale żeby myślał o sobie skromnie, stosownie do miary wiary, jakiej Bóg każdemu udzielił.

1 Kor. 4:6 To wszystko zaś, bracia, odniosłem do samego siebie i do Apollosa ze względu na was, abyście się nauczyli na naszym przykładzie nie wykraczać ponad to, co jest napisane, żeby jeden nie pysznił się drugim przeciw innemu.
.

Pismo jedynie

Powyższe cytaty są po prostu reprezentatywne dla ojców Kościoła jako całości.  Cyprian, Orygenes, Hipolit, Atanazy to tylko niektóre z tych, które można cytować jako zwolenników zasady Sola Scriptura oprócz Ireneusza, Cyryla i Grzegorza z Nyssy.  Wczesny Kościół działał w oparciu o zasadę Sola Scriptura. Pod koniec trzeciego wieku praktycznie cały Nowy Testament mógł zostać zrekonstruowany z pism Ojców Kościoła. To właśnie ta historyczna zasada reformatorów dążyła do uzdrowienia Kościoła.
.

Zwyczaje i praktyki jako apostolska tradycja ustna

Prawdą jest, że Kościół pierwotny również utrzymywał, że tradycja odnosi się do zwyczajów i praktyk kościelnych.  Często wierzono, że takie praktyki były rzeczywiście przekazywane przez Apostołów, mimo że nie mogły one być koniecznie potwierdzone w Piśmie Świętym.  Praktyki te jednak nie obejmowały doktryn wiary i często były sprzeczne między różnymi częściami Kościoła.

Przykład tego można znaleźć na początku II wieku w sporze o czas świętowania Wielkanocy.  Pewne kościoły wschodnie celebrują je w innym dniu niż te na Zachodzie, ale każdy twierdzi, że ich konkretna praktyka została im przekazana bezpośrednio od Apostołów. Doprowadziło to do konfliktu z biskupem Rzymu, który domagał się, aby wschodni biskupi poddali się zachodniej praktyce.  Tego biskupi wschodni odmówili, mocno wierząc, że trzymają się tradycji apostolskiej.

Która z tych dwóch przeciwstawnych ustnych tradycji jest prawidłowa? Nie ma sposobu, aby ustalić, która z nich rzeczywiście była pochodzenia apostolskiego.  Interesujące jest jednak, aby zauważyć, że jednym ze zwolenników Wschodniego poglądu był Polikarp, który był uczniem Apostoła Jana.

Są też inne przykłady tego rodzaju roszczeń w historii Kościoła. Tylko dlatego, że pewien Ojciec Kościoła twierdzi, że szczególna praktyka jest pochodzenia apostolskiego, nie oznacza, że ​​koniecznie tak było. Wszystko to oznaczało jedynie, że wierzył, iż tak było. Ale nie było sposobu, aby sprawdzić, czy w rzeczywistości była to tradycja od Apostołów.

Istnieją liczne praktyki, w które zaangażowany był Kościół pierwotny, który według niego był pochodzenia apostolskiego (wymienione przez Bazylego Wielkiego), ale którego nikt obecnie nie praktykuje.  Dlatego też takie apele ustnej Tradycji apostolskiej, które odnoszą się do zwyczajów i praktyk, są bez znaczenia.
.

Odniesienie Kościoła Rzymskokatolickiego do Tradycji jako autorytetu jest nieważne

Kościół Rzymskokatolicki stwierdza, że ​​posiada ustną Tradycję apostolską, która jest niezależna od Pisma i która jest wiążąca dla ludzi.  Odwołuje się do wypowiedzi Pawła

2 Tes. 2:15 Dlatego, bracia, stójcie niewzruszenie i trzymajcie się przekazanych nauk, o których zostaliście pouczeni czy to przez mowę, czy przez nasz list.

Rzym twierdzi, że na podstawie nauczania Pawła w tym fragmencie nauczanie Sola Scriptura jest fałszywe, ponieważ przekazał nauki Tesaloniczanom zarówno w formie ustnej, jak i pisemnej.  Ale interesujące jest twierdzenie, że rzymscy apologeci nigdy nie dokumentują specyficznych doktryn, do których odnosi się Paweł, a które twierdzą, że posiadają i które, jak mówią, wiążą ludzi.  Od Francis’a de Sales do pism Karla Keatinga i Roberta Sungenisa jest bardzo wyraźny brak dokumentacji konkretnych doktryn, do których odnosi się apostoł Paweł.

Sungenis redagował ostatnio pracę poświęconą obronie rzymsko-katolickiego nauczania tradycji zatytułowanej „Nie przez Samo Pismo”. Jest ono reklamowane jako definitywne obalenie protestanckiej nauki Sola Scriptura.  Jego książka ma 627 stron.  Ani jeden raz w całej książce żaden autor nie definiuje treści doktrynalnej tej rzekomej tradycji apostolskiej, która jest wiążąca dla wszystkich ludzi!  Jednak, utrzymują, że Kościół rzymskokatolicki posiada ją i dlatego jesteśmy zobowiązani poddać się temu Kościołowi, który sam posiada pełnię Bożego objawienia od Apostołów.

To, czego Sungenis i inni autorzy rzymskokatoliccy nie potrafią określić, to treść i skonkretyzowanie doktryny deklarowanej w „Tradycji apostolskiej”. Prostym powodem, dlaczego tego nie robią jest to, że taka tradycja nie istnieje.  Gdyby takie tradycje istniały i były tak ważne, dlaczego Cyryl Jerozolimski nie wspomniał o nich w swoich wykładach katechetycznych?

Przeciwstawiamy się każdemu, kto nakazuje przestrzegać pozabiblijne tradycje, do których Paweł rzekomo odnosi się w 2 Liście do Tesaloniczan 2:15. Jedynym szczególnym objawieniem, jakie człowiek posiada dzisiaj od Boga, które było dane Apostołom, jest spisane Pismo.

Sola Scriptura była wiarą i praktyką wczesnego Kościoła. Zasada ta była przestrzegana przez reformatorów.  Starali się przywrócić ją Kościołowi po tym, jak doktrynalna korupcja weszła przez drzwi tradycji.

Nauczanie o oddzielnym apostolskim objawieniu, znanym jako Tradycja, które ma charakter ustny, pochodzi nie z Kościoła chrześcijańskiego, ale raczej z gnostycyzmu.  Była to próba wzmocnienia autorytetu gnostyków, którzy twierdzili, że Pisma nie były wystarczające.  Stwierdzili oni, że posiadają pełnię objawienia apostolskiego, ponieważ nie tylko mieli pisemne objawienie Apostołów w Piśmie Świętym, ale także ich ustną tradycję, a ponadto klucz do interpretacji i zrozumienia tego objawienia.

Tak jak Ojcowie Wczesnego Kościoła odrzucali tę naukę odwołując się jedynie do Pisma, tak i my ją odrzucamy.

Jan 10:27 Moje owce słuchają mego głosu i ja je znam, a one idą za mną

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email