Wyjątkowy Arcykapłan

Hebr. 7:25-26 25. Dlatego też całkowicie może zbawić tych, którzy przez niego przychodzą do Boga, bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi. 26. Takiego to przystało nam mieć najwyższego kapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników i wywyższonego ponad niebiosa;

Kapłan jest pośrednikiem między Bogiem a grzesznikami, aby dokonać za nich pojednania. Jest pośrednikiem dostępu do modlitwy, oddawania czci i służby; ale błogosławieństwo pochodzi z ręki Boga. Głównym celem instytucji mojżeszowych było ukazanie kapłaństwa Chrystusa. Służba, poprzez którą zostało to w sposób wybitny dokonane, była służbą wielkiego Dnia Pojednania. Dokonywał tego sam arcykapłan, który tego dnia składał podwójną ofiarę jako wielką ofiarę za grzech.

Hebr. 9:7 Do drugiej zaś raz w roku tylko sam najwyższy kapłan, i to nie bez krwi, którą ofiaruje za siebie i za grzechy niewiedzy ludu.
.
3 Mojż. 9:7 Do Aarona zaś Mojżesz powiedział: Zbliż się do ołtarza i złóż swoją ofiarę za grzech i swoje całopalenie, i dokonaj przebłagania za siebie i lud. Złóż też ofiarę ludu i dokonaj za niego przebłagania, jak PAN rozkazał.

Dwa ołtarze przybytku – ołtarz ofiarny i ołtarz kadzenia – odpowiadały dwóm funkcjom kapłana.

  • Mosiężny ołtarz ofiarny znajdował się na otwartym dziedzińcu.
    .
  • Złoty ołtarz kadzenia i wstawiennictwa znajdował się w świątyni, ale na zewnątrz, nie wewnątrz zasłony.

Częściowo wynikało to ze względów praktycznych, aby było ono dostępne dla wszystkich kapłanów, gdyż ich pomoc była potrzebna do utrzymania wiecznego kadzidła. Ale była to także część dyspensacji, która wskazywała, że ​​„jeszcze nie została objawiona droga do Miejsca Najświętszego” (Hebr. 9:8).

Z tego punktu widzenia porównajmy przystosowanie przez Jana mebli i służby świątynnej do dyspensacji Chrystusa. Nie ma rozróżnienia pomiędzy duchowym i triumfującym Kościołem w niebie. Tron Boży nie stoi w stanie samotnym. jest otoczony rodziną Jego odkupionych dzieci.

Obj. 5:11 Zobaczyłem też i usłyszałem głos wielu aniołów dokoła tronu i stworzeń, i starszych, a liczba ich wynosiła dziesięć tysięcy razy dziesięć tysięcy i tysiące tysięcy;

Ale na pustyni Boski tron ​​stał za zasłoną, chociaż ołtarz modlitwy stał na zewnątrz. W dniu pojednania wykraczano poza ograniczenia prawa zwyczajowego, arcykapłan wchodził za zasłonę. W ten sposób, gdy wszyscy kapłani byli zjednoczeni i podporządkowani arcykapłanowi, wielkiemu i jedynemu hierarchowi i wszystkie ofiary za grzech stawały się udoskonalone w podporządkowaniu tej jednej wielkiej ofierze za grzech. Tak więc codzienne kadzidło poranne i wieczorne było podporządkowane i doskonalone przez ten dostęp do tronu.

Wstawiennictwa dokonywał najwyższy kapłan, który pojawiał się w swoim oficjalnym stroju, aby palić kadzidło (2 Mojż. 28; 30:7; 3 Mojż. 8:7). Jakkolwiek pobożny mógł być kapłan i jakkolwiek słusznie się modlił, nie wystarczyło to, aby służyć jako oficjalne wstawiennictwo. Kadzidło było złożonym zapachem, którego nie można było naśladować w żadnym innym celu.

2 Mojż. 30:37 Kadzideł, które sporządzicie według tego składu, nie sporządzicie dla siebie. Będzie to święte dla PANA

Miało to uchronić Hebrajczyków przed profanacją i daje do zrozumienia, że ​​był to rodzaj tej wybitnej zasługi i wstawiennictwa, w które żaden papieski mediator nie może się wtrącać. Wstawiennictwo było także przez krew.

3 Mojż. 17:11 Życie wszelkiego ciała bowiem jest we krwi. Ja dałem ją wam na ołtarz dla dokonywania przebłagania za wasze dusze, gdyż to krew dokonuje przebłagania za duszę.

Wskazuje to na ścisły związek pomiędzy tymi dwiema funkcjami i dwoma ołtarzami. Kadzidło rozpalano ogniem z miedzianego ołtarza. Grzech Nadaba i Abihu częściowo polegał na używaniu przez nich obcego ognia (3 Mojż. 10:1-2; 4 Mojż. 3:4). Krew służąca do kropienia była krwią ofiary za grzechy, zabitej na miedzianym ołtarzu i spalonej poza obozem.

3 Mojż. 3:2 I położy rękę na głowie swojej ofiary, i zabije ją przed wejściem do Namiotu Zgromadzenia. I synowie Aarona, kapłani, pokropią krwią z wierzchu dokoła ołtarz
.
3 Mojż. 4:12 A więc całego cielca, wyniesie poza obóz na miejsce czyste, gdzie wysypuje się popiół, i spali go na drwach, na ogniu. Będzie spalony tam, gdzie wysypują popiół.

Kapłan nie miał jednej grupy klientów, gdy wyznawał swój grzech i zabijał ofiarę w przybytku, i drugiej, gdy pokropił za zasłoną. Była też tylko jedna ofiara kapłańska, jedna ofiara, a oba ołtarze były przeznaczone na jeden cel. Praca rozpoczęła się w jednym, a była kontynuowana w drugim.
.


Chrystus: podmiot wstawiennictwa

Porównajmy jednak typ z antytypem.

  • Apostoł mówi o kapłanach, że „sużą oni obrazowi i cieniowi tego, co niebiańskie,” (Hebr. 8:5)
    .
  • Instytucje Mojżesza były moralnie i wewnętrznie nieistotnym cieniem
    .
  • Kapłan był zwykłym człowiekiem ofiarującym krew zwierząt
    .
  • Miejsce Najświętsze znajdowało się w namiocie
    .
  • Wstawiennictwo odbywało się za pomocą kadzidła
    .
  • A lud trzymano z daleka od miejsca zdarzenia.

Pojednanie było bez wątpienia realne, ale tylko doczesne, świeckie, cywilne i polityczne. Na podstawie tego rodzaju pojednania nie można było udzielić  Ducha Świętego.

Hebr. 10:4 Niemożliwe jest bowiem, aby krew wołów i kozłów gładziła grzechy.

Chociaż było oczywiste, że droga do Najświętszego ze wszystkich nie została jeszcze wyraźnie odkryta, wejście najwyższego kapłana za zasłonę zapowiadało wyraźniejsze objawienie.

Hebr. 9:8 W ten sposób Duch Święty pokazuje, że jeszcze nie została objawiona droga do Miejsca Najświętszego, dopóki jeszcze stał pierwszy przybytek.

Szlachetna obietnica została wypełniona przez przyjście Boskiego Kapłana, aby złożyć jedną ofiarę i wstawić się za nami w niebie, abyśmy mogli uzyskać wybawienie od przekleństwa i bliskość Boga.

Hebr. 10:12 Lecz ten, gdy złożył jedną ofiarę za grzechy na zawsze, zasiadł po prawicy Boga;

Judaizm był jedynie cieniem, obraz ofiary Chrystusa ukazanym w świetle Ducha Świętego.
.


Podstawy wstawiennictwa Chrystusa

Starożytny arcykapłan rozpoczynał swoje wstawiennictwo w świątyni od spalenia kadzidła ogniem z ołtarza całopalenia. Ofiara była święta i trwała wiecznie. Zatem Zbawiciel, który „umiłował kościół i wydał za niego samego siebie;” (Efez. 5:25) ukazuje się w naturze, w jakiej tę miłość okazał, przez ofiarę z siebie.

Ukazuje się przed Ojcem w tej naturze, która jest przedmiotem Jego miłości, naturze człowieka, która teraz złączona w Nim z naturą Boską, odwołuje się do Ojca w jej imieniu, jak za swoją.

Kol. 2:9 Gdyż w nim mieszka cieleśnie cała pełnia Bóstwa.

Pierwszym apelem jest zatem odwołanie się do miłości Ojca do Syna. Prawdopodobnie było to reprezentowane przez palenie kadzidła w świętym, wiecznym ogniu ofiary.

Drugie odwołanie dotyczy Boskiej wierności postanowieniom Radzie Przymierza, na tej podstawie, że wypełnił pstanowienie Rady Ojca, Syma i Ducha, ręcząc za wybranych i spełniając porękę.

  • Arcykapłan wstawił się za pokropieniem krwią ofiary za grzech. Wymagało to arcykapłana, aby wniósł krew do świątyni, ponieważ on i ofiara były całkiem odrębnymi obiektami.
    .
  • Chrystus jest zarówno kapłanem, jak i ofiarą. Wszedł do nieba jako bezcielesny duch, aby pokazać, że umarł, a następnie powrócił i posiadł swoje ciało. On jest Barankiem zabitym od założenia świata.

Śmierć Chrystusa nie była przypadkowa. Nie była to też jedynie śmierć osoby niewinnej. Ani też, jak śmierć w ogóle, nie była skutkiem starości lub choroby. Podobnie było z kozłem, zgodnie z Bożym postanowieniem. Nie bez powodu „uczyniono go grzechem”, „przeklęto”;

2 Kor. 5:21 On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.

.

Gal. 3:13 Chrystus odkupił nas z przekleństwa prawa, stając się za nas przekleństwem (bo jest napisane: Przeklęty każdy, kto wisi na drzewie);

Dlatego teraz wstawia się o wypełnienie tego celu.

Jan 17:4 Ja uwielbiłem ciebie na ziemi i dokończyłem dzieła, które mi dałeś do wykonania.

Widzieliśmy, że dawni arcykapłani wstawiali się z kadzidłem i krwią. Zbawiciel wstawia się swoją zasługą, słodko pachnącym kadzidłem Swojej własnej miłości, odwołując się do wiecznej miłości Swojego Ojca i poprzez swoją krew, odwołując się do wierności i sprawiedliwości Boga, zaiste, do wszystkich moralnych atrybutów Jego natury.

Ale za kogo się wstawia?
.


Obiekty wstawiennictwa

1) Zbawienie ludu danego Chrystusowi przez Ojca i przez Niego umiłowanego.

Na przykład Saul z Tarsu był pod przekleństwem i odrzucał Ewangelię. Ale nadszedł czas jego nawrócenia i Chrystus stanął w jego imieniu przed Ojcem, a Duch został posłany, aby przekonać i odrodzić. Saul był prowadzony przez obowiązki i próby swojego życia w odpowiedzi na wstawiennictwo Chrystusa

Dzieje 9:6 A Saul, drżąc i bojąc się, powiedział: Panie, co chcesz, abym zrobił? A Pan do niego: Wstań i idź do miasta, a tam ci powiedzą, co masz robić.

Chrystus powiedział do Piotra: „ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara.” (Łuk. 22:32). Jest także powiedziane, że jesteśmy zbawieni przez życie Chrystusa

Rzym. 5:10 Jeśli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć jego Syna, tym bardziej, będąc pojednani, będziemy ocaleni przez jego życie.

2) Trwałość i pomyślność Kościoła. Istnieje wiele obietnic w tym zakresie; jak na przykład te dotyczące niektórych z siedmiu kościołów, a które są zapisane w pierwszych trzech rozdziałach Objawienia.

3) Uporządkowanie spraw świata w podporządkowaniu Jego własnemu królestwu. Jego berło i cenzor kontrolują wszystkie sprawy świata

Psalm 2:8 Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.
.
Psalm 45:6 Twój tron, o Boże, na wieki wieków, berłem sprawiedliwości jest berło twego królestwa.
.
Obj. 8:5 Anioł zaś wziął kadzielnicę, napełnił ją ogniem z ołtarza i zrzucił na ziemię. I nastąpiły głosy i gromy, i błyskawice, i trzęsienie ziemi.

Daje nam to interesujący pogląd na jedność, porządek i gorliwość Boskości. „Mój Ojciec działa aż dotąd i Ja działam” (Jan 5:17). W najmniejszych sprawach świata Jego Opatrzność kontroluje wszystko

Przysłów 16:33 Losy wrzuca się w zanadrze, ale całe rozstrzygnięcie ich zależy od PANA.

Duch jest bezpośrednim sprawcą wszystkich rzeczy. Jednakże w działaniu wypełnia wolę Ojca i Syna. Wola Boga jest jedna i ta sama (Ojciec, Syn w swojej Boskiej naturze i Duch mają jedną wolę), natomiast wola Syna we wcieleniu, a mówiąc konkretnie Jego wola jako człowieka jest całkowicie zgodna i podporządkowana woli Bożej. Tak więc Duch wykonuje wszystko to, co pragnie Syn jako Kapłan i Król, ponieważ Syn jako mediator pragnie tego samego co Bóg.

Ojciec nie jest bezczynny. Wszystko jest od Niego wymagane i przez Niego udzielane. Wszystko jest darem łaski, wypływającą wieczną, suwerenną miłością. W najbardziej imponujący sposób ukazuje to wstawiennictwo Chrystusa. Kiedy jednak rozważymy jego prośby, jakże chwalebne wydają się one dla całego moralnego charakteru Boga!

1 Kor. 8:6 To dla nas jest jeden Bóg, Ojciec, z którego wszystko, a my w nim, i jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko, a my przez niego.

Efez. 4:6 Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i w was wszystkich.

Rzym. 11:36 Z niego bowiem, przez niego i w nim jest wszystko. Jemu chwała na wieki. Amen.


Trwałość wstawiennictwa Chrystusa

Wstawiennictwo Chrystusa jest nieustanne. Ta wieczność była od dawna zapowiadana przez nieustanny ogień na miedzianym ołtarzu, codzienny holokaust słodkiej woni i wieczne kadzidło – a wszystko to zostało doprowadzone do punktu poprzez spalenie kadzidła w Dniu Pojednania. To wciąż była tylko liczba.

Przerwanie teog mogło być czasami spowodowane śmiercią pełniącego tę funkcję kapłana, jak miało to miejsce na przykład w przypadku śmierci Aarona (4 Mojż. 20:22-29). Następował wtedy kryzys w posłudze. Jednak nyła to jedynie światowa, doczesna dyspensa, a urząd kapłański można było przenosić z jednego człowieka na drugiego.

Ale trudność można sformułować w następujący sposób: Czy i Chrystus nie umarł? Spójrzmy jeszcze raz na Aarona w Dniu Pojednania. Zabił ofiarę za grzech. Nie stanowiło to żadnej przerwy w tej części usługi. Był to krok niezbędny do jego wejścia za zasłonę. Taka była także śmierć Chrystusa, ofiary wielkiej ofiary. To był krok w służbie, a nie przerwa w urzędzie.

Umarwszy jako ofiara, powstał i wszedł za zasłonę. Jest szlachetniejszym Kapłanem i należy do szlachetniejszej dyspensacji. Żyje wiecznie jako Bóg-Człowiek. Jego życie osobiste; ale On także żyje wiecznie oficjalnie jako Kapłan. Dlatego Jego urzędu nie można przenieść. Sprawuje niezmienne kapłaństwo.

Hebr. 7:23-25 23. A wprawdzie tamtych kapłanów było wielu, gdyż śmierć nie pozwoliła im trwać na zawsze. 24. Ten zaś, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. 25. Dlatego też całkowicie ma moc zbawić tych, którzy przez niego przychodzą do Boga, bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi.

Ponieważ Jego prośby mają wieczną moc, tak On żyje zawsze, aby je składać. Jego chwalebna, nieśmiertelna miłość jest stała, żarliwa i niezmienna. Stąd Jego błogosławiona zdolność do całkowitego zbawienia. Jest to moralna, oficjalna zdolność nabyta przez Jego oficjalne czyny – Jego moc zbawienia, i to w najwyższym stopniu, całkowicie, w pełni i na zawsze.

Wyliczmy i połączmy wszystko, co można sobie wyobrazić, co stoi na drodze zbawienia człowieka, a jeśli można dodaj jeszcze coś, będzie to tylko kolejny dowód zdolności Chrystusa do zbawienia. Bo On ma moc tego pokonać. Wina za grzech, sprawiedliwość Boża, moc oraz nieustanne i bezlitosne podstępy i oskarżenia szatana, moc człowieka do ranienia lub zwodzenia – wszystkiemu temu ma moc sprostać.

Jego moc może sobie poradzić z przekleństwem ze wszystkimi jego otępiającymi, oślepiającymi i wypaczającymi skutkami oraz miłością do odstępstwa. Jak wspaniale wieczna miłość wiecznie żyjącego Zbawiciela w Przymierzu, „we wszystkim uporządkowana i pewna”  zaspokojona Jego własną krwią, triumfalnie pokonuje wszelkie trudności!

2 Sam. 23:5 I choć mój dom nie jest taki przed Bogiem, to jednak zawarł ze mną wieczne przymierze, utwierdzone we wszystkim i pewne. A to jest całe moje zbawienie i całe moje pragnienie, chociaż on jeszcze nie daje temu wzrostu.

Na podstawie źródło


Zobacz w temacie