Rada Przymierza, część 1

utworzone przez | paź 3, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana

Chrystus reprezentant Swojego Ludu

Dzieje 2:23-24 23. Wydanego zgodnie z powziętym postanowieniem (ὡρισμένῃ βουλῇ horismen boule – zdeterminowanym planem) Boga oraz tym, co przedtem wiedział (προγνώσει prognosei – poprzednio zdeterminował), wzięliście i rękami bezbożników ukrzyżowaliście i zabiliście. 24. Jego to Bóg wskrzesił, uwolniwszy od boleści śmierci, bo było niemożliwe, aby ta mogła go zatrzymać.

W Boskim akcie usprawiedliwienia wierzący grzesznik staje się sprawiedliwy w swoim własnym doświadczeniu — osobiście, prawdziwie sprawiedliwy. Wynika to po prostu z natury aktu usprawiedliwienia. Sprawiedliwość innego, Jezusa Chrystusa, jest przypisywana wierzącemu, tak że sprawiedliwość Chrystusa jest teraz własnością grzesznika – jego osobiście, jego prawdziwie, tak prawdziwie, jakby on sam umarł pod karzącym gniewem Boga jako zapłata za swoje grzechy i tak prawdziwie, jakby przez własne posłuszeństwo przez całe życie w doskonałej miłości do Boga i bliźniego i spełnił wszystkie wymagania prawa.

Ale taka jest i może być natura Boskiego aktu usprawiedliwienia tylko ze względu na podstawę lub fundament usprawiedliwienia: śmierć Chrystusa zadośćuczyniła sprawiedliwości Bożej w miejsce i na rzecz tych wszystkich, którzy za sprawą Ducha wierzą w Jezusa Chrystusa.

  • Chrystus umarł (i żył) jako przedstawiciel, prawny przedstawiciel innych
    .
  • Ci inni są wybrańcami ze wszystkich narodów
    .
  • Jezusowi Chrystusowi, na jego rachunek, jako tego, który jest obecnie odpowiedzialny za grzechy tych, w miejsce których umarł, Bóg przypisał nasze grzechy
    .
  • Chociaż osobiście człowiek Jezus był bezgrzeszny, wina innych stała się jego winą na krzyżu, rzeczywiście przez całe jego cierpienie, przez przypisanie mu tej winy przez Boga
    .
  • Bóg uczynił Jezusa odpowiedzialnym za grzechy i grzeszność wszystkich wybranych, których Jezus był wyznaczonym przez Boga zastępcą. Bóg odpowiednio postąpił z Jezusem, przeklinając go i potępiając.

Na dowód zastępczego charakteru cierpienia Jezusa jako podstawy usprawiedliwienia przez wiarę, zwłaszcza pod koniec Jego życia, a zwłaszcza gdy został ukrzyżowany, odwołałem się w poprzednim rozdziale do Drugiego Listu do Koryntian

2 Kor 5:21 On [ Bóg] tego [Jezusa Chrystusa] który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.

Komentarz Kalwina

Komentarz Jana Kalwina do tekstu wyjaśnia zarówno, czym był krzyż — przypisanie przez Boga naszych grzechów Chrystusowi — jak i to, że tak wyjaśniony krzyż był podstawą lub podstawą Bożego usprawiedliwienia nas. Tekst, według Kalwina, ogłasza cud łaski wielkiej, legalnej „wymiany”:

„Czy zauważyliście, że według Pawła nie ma powrotu do łaski u Boga, z wyjątkiem tego, który opiera się wyłącznie na ofierze Chrystusa? … W jaki sposób jesteśmy sprawiedliwi w oczach Boga? Jest to z pewnością pod tym samym względem, w jakim Chrystus był grzesznikiem. Zajął bowiem… nasze miejsce, aby mógł być przestępcą w naszym pokoju i być traktowany jak grzesznik, nie za swoje własne przewinienia, ale za przewinienia innych… i aby ponieść karę, która była należna nam – nie jemu.
.
W ten sam sposób z pewnością jesteśmy teraz w Nim sprawiedliwi — nie w związku z tym, że zadośćuczyniliśmy sprawiedliwości Bożej przez nasze własne uczynki, ale dlatego, że jesteśmy sądzeni w związku ze sprawiedliwością Chrystusa, którą przyoblekliśmy przez wiarę, aby stała się naszą.”[1]

Kalwin stanowczo stwierdza, że „Chrystus był grzesznikiem”. Jakkolwiek mocne, stwierdzenie jest poprawne. Chrystus był grzesznikiem. W rzeczywistości był największym i najgorszym grzesznikiem, jaki kiedykolwiek żył. Dowodem jest to, że Bóg ukarał go najgorszą karą, jaką kiedykolwiek poniósł grzesznik. Nic mniejszego niż najgorsza kara nie mogła wymusić na wiecznym Synu Bożym w ludzkim ciele, który przyszedł na świat właśnie po to, by wypić kielich Bożego gniewu przeciwko grzesznym wybrańcom, żałosne błaganie w Getsemane: „Niech ten kielich ode mnie ominie”.

Z pewnością, w żarliwej miłości swego niebiańskiego Ojca i nas, swego ludu, dodał: „Wszakże nie jak ja chcę, ale jak ty”. Mimo to modlił się: „Jeśli to możliwe, niech mnie ominie ten kielich” (Mat. 26:39). Był najgorszym grzesznikiem, nie w rzeczywistości, nie z powodu własnej rozwiniętej deprawacji i własnych złych czynów, ale prawnie, z racji reprezentowania niezliczonej rzeszy nikczemnych grzeszników – a zatem prawdziwie.
.

Cudowna głębia cudu usprawiedliwienia

1 Kor. 15:45 Tak też jest napisane: Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam duchem ożywiającym.

Teraz jesteśmy gotowi głębiej wniknąć w cudowną tajemnicę i tajemniczy cud usprawiedliwienia. Podstawą usprawiedliwienia jest śmierć Chrystusa w zastępstwie innych. Umarł (i żył) jako przedstawiciel innych. Widzieliśmy, że jest to obalenie oskarżenia Rzymu przeciwko Protestanckiej doktrynie o usprawiedliwieniu, że jest ona niczym innym jak fikcją prawną. W krzyżu Chrystus naprawdę stał się winny winą innych, ponieważ był ich przedstawicielem przed Bogiem Sędzią.

Chrystus mógł być i był przedstawicielem innych, ponieważ był ich głową przymierza. Ostatecznie zwierzchnictwo przymierza jest skałą usprawiedliwienia przez samą wiarę. Dowodzę prawdziwości tego twierdzenia, odgrywając rolę adwokata diabła przeciwko temu, kto przyznaje, że jest usprawiedliwiony jedynie przez wiarę.

„Kwestionuję twoje usprawiedliwienie na tej podstawie, że jesteś winnym grzesznikiem”.

Wyjaśniasz:

„Bóg przypisuje mi sprawiedliwość Jezusa Chrystusa”.

Kwestionuję sprawiedliwość takiego działania ze strony Boga:

„Któż kiedykolwiek słyszał o czymś takim, żeby sprawiedliwy Bóg uznał winnego grzesznika za sprawiedliwego posłuszeństwem innej osoby?”

Odpowiadasz:

„Jezus był moim zastępcą”.

Rzucam wyzwanie takiej zamianie:

„Co daje innej osobie prawo do bycia twoim substytutem?”

Odpowiadasz:

„Chrystus Jezus był i jest moim przedstawicielem”.

Kwestionuję sprawiedliwość takiej reprezentacji. Kwestionuję to, oczywiście, odwołując się do samego Boga, który jest sprawiedliwością i kryterium sprawiedliwości – jedyne odwołanie, które może być skuteczne.

„Dając miłość Chrystusa Jezusa do was, że był gotów być przedstawicielem tak bezwartościowego stworzenia jak wy, Bóg nie może pozwolić, aby ktoś inny był waszym przedstawicielem. Przypuśćmy, że mam drogie dziecko, które popełniło przestępstwo zagrożone karą śmierci i zostało sprawiedliwie skazane na śmierć. Gdybym stanął przed sądem, oferując śmierć w miejsce mojego dziecka, sędzia odrzuciłby moją propozycję, mimo że powoływałem się na jedną z najbliższych ludzkich więzi, więź ojca i dziecka. Gdyby był sędzią chrześcijańskim i ośmielił się przywoływać imię Boże w postępowaniu sądowym, to uprzejmie poinformowałby mnie: „Sam Bóg, który mnie wyznaczył na sędziego, nie pozwala mi skazać ojca na śmierć za zbrodnię jego dziecka”. Nie byłoby to sprawiedliwe. Grzesznik umrze za swoją własną niegodziwość. Bóg tego wymaga.”

Zwierzchnictwo w Przymierzu

Efez. 1:22 I wszystko poddał pod jego stopy, a jego samego dał jako głowę ponad wszystkim kościołowi;

Odpowiadając na to wyzwanie, dochodzimy do najgłębszego sedna, a zatem do decydującego usprawiedliwienia ewangelicznej prawdy o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę. Na tej podstawie wiara, która usprawiedliwia, instrumentalnie, musi ostatecznie dojść do wiary w Jezusa Chrystusa dla usprawiedliwienia. Na tym fundamencie wiara, dzięki której grzesznik jest usprawiedliwiony, musi się ostatecznie osiedlić.

Jezus miał prawo być reprezentantem innych, winnych grzeszników, całego zastępu wybranych, winnych grzeszników, ponieważ był i jest głową wybranego kościoła w przymierzu łaski. Mówiąc prościej, najgłębszą podstawą i najgłębszą prawdą usprawiedliwienia przez samą wiarę jest to, że Jezus żył i umarł jako głowa przymierza nowej rasy ludzkiej wybranych ze wszystkich narodów.

Nikt w ogóle nie mógł być przedstawicielem, a zatem substytutem, wybranych w odniesieniu do sprawiedliwości Bożej. Nawet sam Jezus, chociaż był doskonale bezgrzesznym człowiekiem i drugą osobą Bóstwa, nie mógł być przedstawicielem innych, poza zwierzchnictwem zawartym w przymierzu.

Jako bezgrzeszny człowiek i sam Bóg w jednej osobie miałby możliwość prowadzenia doskonałego życia i umierania śmiercią zastępczą za innych. Ale poza tym, że był głową naszego przymierza, nie miałby prawa żyć i umrzeć jako nasz przedstawiciel, to znaczy, aby dokonać naszego usprawiedliwienia. A usprawiedliwienie jest w dużym stopniu kwestią słuszności.
.

Przedwieczna Rada Boża

Efez. 1:4-5 4. Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości. 5. Przeznaczył nas dla siebie, ku usynowieniu przez Jezusa Chrystusa, według upodobania swojej woli;

W swojej wiecznej radzie trójjedyny Bóg — Ojciec, Syn i Duch Święty — wyznaczył wcielonego Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, na przymierzową (federalną) głowę wybranego Kościoła. Ta nominacja ustanowiła prawo Jezusa do bycia przedstawicielem kościoła w jego posłuszeństwie prawu przez całe życie, a zwłaszcza w chwili śmierci.

Jego zwierzchnictwo przymierza jest powodem, dla którego nasza wina może stać się jego winą przez przypisanie, a Jegosprawiedliwośćmoże stać się naszą przez przypisanie. Głowa nie tylko może ale i działa reprezentatywnie dla ciała, a ciało może i otrzymuje korzyści z tego działania głowy w jego imieniu jako własne. Ta zamiana jest słuszna w osądzie sprawiedliwego Boga i zgodnie z Jego sprawiedliwą wolą.

Na moje ostatnie wyzwanie skierowane do obrońcy usprawiedliwienia przez wiarę, przeciwko jego apelowi, by Chrystus był jego przedstawicielem, obrońca musi odpowiedzieć:

„Chrystus był słusznie moim przedstawicielem, ponieważ był i jest moją głową w przymierzu łaski, zgodnie z odwiecznym Bożym, łaskawym, ale i sprawiedliwym dekretem”.

To jest koniec wszelkich prób obalenia usprawiedliwienia przez samą wiarę.

  • Wybrani wierzący byli doskonale posłuszni prawu Bożemu, prawdziwie i osobiście posłuszni w swojej głowie przymierza!
    .
  • Wybrani wierzący cierpieli i umarli za swoje grzechy, prawdziwie i osobiście umarli pod nieskończonym gniewem Bożym, w krzyżu Chrystusa, w ich głowie przymierza!
    .
  • Sprawiedliwość Boża jest w pełni zaspokojona w odniesieniu do wybranych wierzących, zarówno w odniesieniu do zasłużonej kary (piekło), jak i w odniesieniu do zasługiwania na życie wieczne (niebo) w ich głowie przymierza!
    .
  • Przez wiarę w tę głowę przymierza, tylko przez wiarę w tego, który jest głową przymierza łaski, całe Jego posłuszeństwo staje się naszym, prawdziwie i osobiście, w naszej świadomości przez przypisanie, tak jak całe nasze nieposłuszeństwo stało się jego w krzyżu na mocy tego, że prawnie identyfikuje się z nami jako głowa naszego przymierza.
    .

Ekspozycja zwierzchnictwa w Przymierzu

Przymierzowe zwierzchnictwo Jezusa Chrystusa jest wyeksponowane, pośród nauczania apostolskiego o prawdzie usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę, w Liście do Rzymian 5. Fragment ten traktuje o podstawach wielkiej rzeczywistości usprawiedliwienia. Rzymian 5! Żadna dyskusja o usprawiedliwieniu nie może przeoczyć Listu do Rzymian 5.

Tematem jest śmierć Jezusa Chrystusa. Tematem jest śmierć Jezusa Chrystusa jako substytut innych. Tematem jest śmierć Chrystusa jako podstawa usprawiedliwienia przez samą wiarę. W żadnym wypadku jednak nie jest to wszystko z tematu Listu do Rzymian 5. Tematem Listu do Rzymian 5 jest śmierć Chrystusa jako głowy przymierza „wszystkich”, którzy są usprawiedliwieni przez śmierć Chrystusa, tak jak Adam był głową przymierza „wszystkich”, którzy zostali potępieni przez nieposłuszeństwo Adama.

Chociaż słowo przymierze nie występuje w 5 rozdziale Listu do Rzymian, zwierzchnictwo — przedstawicielskie, prawne zwierzchnictwo — w tym rozdziale jest zwierzchnictwem przymierza zarówno w odniesieniu do Adama, jak i Chrystusa.
.

Grzech pierworodny

To przypomina nam, że istnieje inny sąd Boży, podobny do wyroku usprawiedliwienia. Jest to potępienie wszystkich ludzi bez wyjątku przez Boga sędziego poprzez przypisanie wszystkim ludziom nieposłusznego czynu kogoś innego. Zgodnie z Listem do Rzymian 5:12–21, Bóg przypisuje wszystkim ludziom nieposłuszeństwo Adama w raju, tak jak to nieposłuszeństwo jest ujawnione w 3 rozdziale Księgi Rodzaju.

Rzym 5:18 Przez przestępstwo jednego na wszystkich ludzi spadł wyrok ku potępieniu 

Powodem potępienia wszystkich ludzi z powodu grzechu Adama jest to, że „wszyscy zgrzeszyli” w nieposłuszeństwie tego jednego człowieka, Adama

Rzym. 5:12 Dlatego, tak jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.

Wyjaśnienie jest takie, że Adam również był głową przymierza rodzaju ludzkiego na mocy Bożego powołania. Jako głowa przymierza Adam reprezentował nas wszystkich. Ponieważ reprezentował nas wszystkich, jako głowa przymierza stworzenia, ja, jak również każdy inny człowiek, osobiście i prawdziwie sprzeciwiłem się prawu w jego nieposłuszeństwie. Dlatego Bóg jest sprawiedliwy, przypisując każdemu człowiekowi czyn Adama wraz z zakazanym owocem. To właśnie religia chrześcijańska rozumie przez grzech pierworodny, a konkretnie winę pierworodną.

To przypisanie mi nieposłuszeństwa Adama nie jest fikcją prawną. Jest to raczej rzeczywistość prawna, czego dowodzi fakt, że jestem umierającym człowiekiem: „grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy [prawdziwie i osobiście] zgrzeszyli” (Rzym. 5:12).
.

Rzymskokatolicka fikcja

W świetle 5 rozdziału Listu do Rzymian i porównania, jakie ten rozdział przedstawia między Adamem a Chrystusem, Kościół rzymskokatolicki jest zmuszony utrzymywać, że także doktryna przypisania nieposłuszeństwa Adama całemu rodzajowi ludzkiemu — uznanie przez Boga całej rasy za winną z powodu grzechu Adama — jest fikcją prawną. To nie tylko stawia Rzym przeciwko jasnemu, pełnemu mocy świadectwu Ewangelii z Listu do Rzymian 5, ale także czyni Rzym niezdolnym do wyjaśnienia, dlaczego, używając języka Rzymian 5:14, „śmierć zapanowała… nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli na podobieństwo występku Adama”.

Dlaczego śmierć, która jest karą za grzech, ma panować nawet nad nowo narodzonymi niemowlętami, a nawet jeszcze w łonach ich matek? Otóż w historii są dwa i tylko dwa zwierzchnictwa przymierza: Adama i Chrystusa.

  • Gdyby Adam nie był naszą głową przymierza w przymierzu stworzenia, nie mógłby reprezentować nas w swoim nieposłuszeństwie, a Bóg nie mógłby wtedy zaliczyć jego nieposłuszeństwa do nasz rachunek.
    .
  • Gdyby Chrystus nie był naszą głową przymierza w przymierzu łaski, nie mógłby reprezentować nas w swoim posłuszeństwie, a Bóg nie mógłby przypisać nam swojego posłuszeństwa przez wiarę.
    .
Zwierzchnictwo Adama

Jako zwierzchnik przymierza całej rasy ludzkiej, Adam okazał nieposłuszeństwo nie tylko ze względu na siebie, ale także ze względu na wszystkich ludzi. Bóg przypisał jego nieposłuszeństwo wszystkim członkom przymierza, które Bóg zawarł z Adamem, to znaczy całej ludzkości, z wyjątkiem Chrystusa Jezusa.

Wszyscy są winni aktu nieposłuszeństwa Adama. „Przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami”. Dlatego od urodzenia każdy człowiek sprawiedliwie podlega karze za grzech, jaką jest śmierć.

Rzym. 5:17 Przez przestępstwo jednego człowieka śmierć zapanowała przez jednego

1 Koryntian naucza tego samego:

1 Kor. 15:21–22 21. Skoro bowiem śmierć przyszła przez człowieka, przez człowieka przyszło też zmartwychwstanie umarłych. 22. Jak bowiem w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni”.

Śmierć wszystkich ludzi wynika z ich związku z Adamem. Ludzie nie umierają sami; umierają w Adamie. Ponieważ śmierć jest boską karą winnego grzesznika, a nie tylko zjawiskiem naturalnym, ludzie umierają, ponieważ Adam uczynił ich wszystkich winnymi przed Bogiem. Adam zrobił to i mógł to zrobić tylko dlatego, że był przymierzową, czyli federalną głową rasy.
.

Zwierzchnictwo Chrystusa

1 Mojż. 17:7 I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomstwem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie.

Tak samo jest, zgodnie z 1 Koryntian 15, z „wszystkimi”, którzy zostaną ożywieni. Ich życie nie dzieje się dzięki nim samym. Wynika to całkowicie z tego, że są „w Chrystusie”. Ponieważ życie (które w 1 Liście do Koryntian 15 jest niebiańskim, nieśmiertelnym, zmartwychwstałym, wiecznym życiem zmartwychwstałego Chrystusa) musi zostać zasłużone dla tych grzeszników, którzy zasługują na przeciwieństwo tego życia, Chrystus „wszystkich”, którzy zostaną żywymi musiał uczynić sprawiedliwymi przed Bogiem. Chrystus uczynił to jako ich głowa przymierza.

Zwierzchnictwo Chrystusa w przymierzu łaski, jako ostateczne źródło Ewangelii usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę, jest także nauczaniem z Listu do Galacjan 3:16, 29. Odnośnie obietnicy przymierza, którą Bóg złożył Abrahamowi w Księdze Rodzaju 17:7 i innych fragmentach Pisma świętego Apostoł mówi w Liście do Galacjan

Gal. 3:16 Abrahamowi i jego potomkowi zostały dane obietnice. Nie mówi: I jego potomkom, jak o wielu, ale jak o jednym: I twemu potomkowi, którym jest Chrystus

„Nasieniem” Abrahama, któremu została złożona obietnica przymierza i z którym w związku z tym zostało ustanowione przymierze łaski, był Jezus Chrystus. „Nasieniem” nie były wszystkie fizyczne dzieci Abrahama, podobnie jak słowo użyte w Księdze Rodzaju 17:7 nie oznacza „nasienia” w liczbie mnogiej, ale „nasienie” w liczbie pojedynczej. Obietnica przymierza nie była skierowana do wielu, ale do jednego. Ten jeden jest Chrystusem. Jemu została złożona obietnica przymierza. List do Galacjan 3:19 potwierdza to: „aż do przyjścia potomka, któremu złożono obietnicę”. W ten sposób, obietnicą złożoną Chrystusowi, Bóg ustanowił swoje przymierze z Jezusem Chrystusem, ponieważ Bóg wyznaczył go na głowę przymierza.

List do Galacjan 3:29 objawia, że Chrystus, któremu została złożona obietnica przymierza i z którym w ten sposób zostało ustanowione przymierze łaski, obejmuje wszystkich mężczyzn i kobiety, którzy

„należą do Chrystua”: „A jeśli należycie do Chrystusa, to jesteście potomstwem Abrahama, a zgodnie z obietnicą – dziedzicami”.

Ci ludzie to ci i tylko ci, którzy wierzą, jak wyraźnie mówi List do Galacjan 3:22, 26. Obietnica przymierza dana Abrahamowi, że „w tobie będą błogosławione wszystkie narody” (werset 8), jest „dana tym, którzy wierzą” (werset 22). Mężczyźni i kobiety są „dziećmi Bożymi” — pełnią nasienia Abrahama — „przez wiarę w Chrystusa Jezusa” (werset 26). W innym miejscu Pismo naucza, że wiara jest darem Boga dla wybranych  (2 Piotra 1:1; Filip. 1:29; Dzieje 18:27; Efez. 2:8; Efez. 6:23; 1 Kor. 3:5; Rzym. 12:3; Dzieje 13:48)

Pełną rzeczywistością Chrystusa, z którym przymierze łaski zostało ustanowione przez obietnicę, jest zatem sam Chrystus i wszyscy wybrani, których Ojciec dał Mu na własność w wieczności (Jan 6:37, 39; 17:2, 6, 9, 11, 24). Głowa przymierza łaski nigdy nie jest pozbawiona ciała ani żadnego z jego członków.

W Liście do Galacjan 3 Apostoł Chrystusa potwierdza i wyjaśnia zwierzchnictwo Chrystusa w przymierzu łaski w imieniu prawdy Ewangelii o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę. Usprawiedliwienie wyłącznie przez wiarę jest tematem tego rozdziału, ponieważ jest to centralna prawda całego listu. Rozdział wyjaśnia, że prawda o zwierzchnictwie przymierza Chrystusa służy obronie Apostoła usprawiedliwienia przez wiarę przed galacjańskim błędem usprawiedliwienia przez wiarę i uczynki.

Wielką troską Apostoła w tym rozdziale, podobnie jak w całym liście, było przekonanie kościołów galackich, że „Bóg usprawiedliwia pogan przez wiarę” (werset 8). Przypomniał im fragment Starego Testamentu, który mówi, że „Abraham uwierzył Bogu i [wiara] została mu poczytana za sprawiedliwość” (werset 6). Prawo nigdy nie miało służyć jako środek sprawiedliwości. Przeciwnie, „prawo było naszym pedagogiem do Chrystusa, abyśmy z wiary byli usprawiedliwieni” (werset 24). „Sprawiedliwy z wiary żyć będzie” (werset 11).

Najgłębszym fundamentem i decydującą obroną Ewangelii usprawiedliwienia przez wiarę, zgodnie z Listem do Galacjan 3, jest zwierzchnictwo przymierza Jezusa Chrystusa. Ponieważ jest On głową przymierza wybranych wierzących, może być i jest ich sprawiedliwością przed Bogiem przez samą wiarę w Niego. Ponieważ jest głową przymierza wybranych wierzących, posłuszeństwo tych wierzących nie musi, nie może być i nie jest ich sprawiedliwością przed Bogiem. Ich posłuszeństwo, które ma być ich sprawiedliwością przed Bogiem, oznaczałoby wywłaszczenie, wyparcie, zlekceważenie i zhańbienie głowy przymierza, którą jest Jezus Chrystus. Dokładnym celem Listu do Galacjan 3 jest ustanowienie, że cenna, ale kwestionowana prawda o usprawiedliwieniu przez wiarę wyłącznie w Jezusa Chrystusa ma swoją podstawę w przymierzu zwierzchnictwa Jezusa Chrystusa.
.

Tragiczne skutki odrzucenia doktryny

Sugeruje się, że zaprzeczenie federalnego, czyli przymierzowego zwierzchnictwa Jezusa Chrystusa zagraża prawdzie Ewangelii o usprawiedliwieniu przez wiarę. To widzi wspólnota kościołów Reformowanych i Prezbiteriańskich na początku XXI wieku w tejże wspólnocie. Federalna wizja odrzuca reformacyjną doktrynę o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę. Odważnie naucza herezji Arminian i katolików o usprawiedliwieniu przez wiarę i uczynki. Uczy tej wulgarnej herezji, ponieważ teologia federalnej wizji zaprzecza, że Jezus Chrystus jest federalną, czyli przymierzową głową swojego (wybranego) ludu. Podstawową kwestią Reformowanej, Protestanckiej ortodoksji z tą współczesną herezją nie jest zatem właściwa doktryna o usprawiedliwieniu, jakkolwiek ważna jest ta kwestia. Ale fundamentalną kwestią jest doktryna przymierza, a konkretnie przymierza przywództwa Jezusa Chrystusa.

Nauka Pisma Świętego na temat zwierzchnictwa przymierza Jezusa Chrystusa, szczególnie w Rzymian 5, 1 Koryntian 15 i Galacjan 3, jest wyznaniowa dla wszystkich Reformowanych i Prezbiteriańskich chrześcijan. Zwierzchnictwo Jezusa Chrystusa w przymierzu łaski i nad nim jest zakładane wszędzie tam, gdzie wyznania wiary nauczają o dokonaniu zbawienia Kościoła wybranych przez dzieło Jezusa Chrystusa jako prawnego przedstawiciela i zastępcy wybranych, niezależnie od tego, że przymierze nie jest używane w nauczaniu.

  • Tylko ten, kto jest głową przymierza innych, może ich odkupić jako ich zastępca,
    .
  • Tak jak tylko ten, który był przymierzową głową rasy, mógł uczynić rasę winną na początku i pogrążyć tych, których był głową, w śmierć.
    .

Wiara konfesyjna

W wyznaniach Reformowanych są fragmenty, które wyraźnie nauczają o federalnym zwierzchnictwie Jezusa Chrystusa. Chociaż Kanony z Dort nie podkreślają ani nie rozwijają prawdy przymierza, to wyznanie wiary uczy, że Chrystus jest głową przymierza. Uczy tego przywództwa Chrystusa w niezwykle ważnym miejscu w wyznaniu wiary: wiodącym artykule o śmierci Chrystusa jako szczególnym, ograniczonym, skutecznym zadośćuczynieniu.

Taki był bowiem suwerenny zamysł i najłaskawsza wola i cel Boga Ojca, aby ożywiająca i zbawiająca skuteczność najcenniejszej śmierci swego Syna objęła wszystkich wybranych, aby dając wyłącznie im dar wiary usprawiedliwiającej, przyprowadzić ich pewnie do zbawienia; to znaczy, że wolą Bożą było, aby Chrystus przez krew krzyża, przez którą utwierdził nowe przymierze, skutecznie wykupił z każdego ludu, plemienia, narodu, oraz języka wszystkich tych, i tylko tych, którzy od wieczności zostali wybrani do zbawienia i dani mu przez Boga Ojca; aby podarował im wiarę, która, wraz ze wszystkimi innymi zbawiającymi darami Ducha Świętego jakie nabył dla nich przez swą śmierć, oczyściła ich ze wszystkich grzechów, zarówno pierworodnego jak i popełnionych rzeczywiście, bez względu na to, czy popełnione przed czy po uwierzeniu; i wiernie zachowawszy ich aż do końca, przyprowadzić ich nieskalanych i czystych do radości chwały w jego Obecności na zawsze.[2]

Artykuł uczy nie tylko, że Chrystus umarł za wybranych, tylko za wybranych, ale uczy również, że śmierć Chrystusa jako odkupienie wybranych, a tym samym jako zakup dla nich „usprawiedliwiającej wiary”, była przez Chrystusa potwierdzeniem nowego przymierza. Potwierdzenie przymierza było i mogło być tylko zbawczym aktem głowy nowego przymierza. Artykuł Reformowanego wyznania wiary identyfikuje Chrystusa jako głowę przymierza. Prawdopodobnie ojcowie Dort mieli na oku Księgę Daniela, gdzie wielkie proroctwo mesjańskie o siedemdziesięciu tygodniach obiecywało, że Mesjasz „potwierdzi przymierze”.

Dan. 9:27 Utrwali przymierze z wieloma przez jeden tydzień. A w połowie tego tygodnia sprawi, że ustanie ofiara spalana i ofiara z pokarmów, a przez mnóstwo obrzydliwości uczyni spustoszenie aż do końca, i wyleje się to, co postanowione, na tego, który ma być spustoszony.

Na uwagę zasługuje również podkreślanie przez wyznanie wiary ścisłego związku śmierci Chrystusa jako potwierdzenia nowego przymierza przez zwierzchnika federalnego z usprawiedliwieniem przez wiarę. Wyznanie dokłada wszelkich starań, aby podkreślić, że śmierć Chrystusa jako potwierdzenie nowego przymierza miała na celu szczególnie „udzielenie [wybrańcom, za których umarł] daru usprawiedliwiającej wiary”.

Przywództwo federalne i usprawiedliwienie przez samą wiarę są, używając współczesnego kolokwializmu, „jak sjamskie bliźnięta”
.

Przeklęta herezja Arminian

Tyt. 3:10 Heretyka po pierwszym i drugim upomnieniu unikaj;

Dort miał dobry powód, by twierdzić, że Chrystus potwierdził nowe przymierze z wybranymi, wyraźnie nauczając w ten sposób, że Chrystus umarł jako głowa przymierza. Powodem tego nie było po prostu to, że Kanony zamierzały zaprzeczyć herezji Arminian, którzy twierdzili, że Chrystus umarł za wszystkich ludzi bez wyjątku, chociaż z pewnością zamierzały temu zaprzeczyć. Powodem było również to, że Kanony zamierzały odrzucić armińską doktrynę przymierza.

Istnieje specyficznie arminiańska doktryna przymierza, tak jak istnieje specyficznie arminiańska doktryna o pojednaniu. Kanony Dort dokładnie opisują tę doktrynę:

[Doktryna Arminian o przymierzu naucza] Że celem śmierci Chrystusa nie było to, by potwierdzić nowe przymierze łaski przez swą krew, lecz tylko to, by nabyć dla Ojca oprawo do ustanawiania z człowiekiem takiego przymierza, jakie Jemu się podoba, czy to z łaski czy z uczynków. [oraz] …Że nowe przymierze łaski, jakie zawarł Bóg Ojciec z człowiekiem za pośrednictwem śmierci Chrystusa, nie polega na tym, że poprzez wiarę, która przyjmuje zasługi Chrystusa, jesteśmy usprawiedliwieni przed Bogiem i zbawieni, lecz na fakcie, iż Bóg, odwoławszy żądania doskonałego posłuszeństwa wiary, uważa samą wiarę i posłuszeństwo wierze, mimo iż niedoskonałe, za doskonałe posłuszeństwo prawu, i ocenia to jako godne nagrody życia wiecznego poprzez łaskę.[3]

Po raz kolejny oczywisty jest ścisły związek między nauką o przymierzu a nauką o usprawiedliwieniu. Ponieważ Arminianizm myli się co do przymierza, a zwłaszcza zwierzchnictwa Chrystusa w przymierzu, Arminianizm myli się także co do usprawiedliwienia.

  • Zaprzeczając, że Chrystus jest głową przymierza, Arminianizm utrzymuje, że Bóg uważa samą wiarę wierzącego i posłuszeństwo wiary wierzącego za sprawiedliwość wierzącego grzesznika.
    .
  • Zaprzeczając federalnemu zwierzchnictwu Chrystusa, Arminianizm z konieczności pogrąża się w herezji usprawiedliwienia przez wiarę (rozumianą jako dzieło grzesznika) i dobre uczynki grzesznika.

Arminiańska koncepcja przymierza, która obecnie jest dominująca w kościołach Reformowanych i Prezbiteriańskich, zaprzecza, że Chrystus potwierdził przymierze – zaprzecza, że śmierć Chrystusa potwierdziła przymierze z kimkolwiek lub dla kogokolwiek. To, czego według herezji dokonała śmierć Chrystusa, to uzyskanie dla Boga prawa do traktowania wszystkich ludzi w taki sposób, aby wymagać od nich wiary jako warunku przystąpienia do przymierza i korzystania z błogosławieństw przymierza. Chrystus nie umarł jako głowa przymierza określonej liczby ludzi — wybranych przez Boga. Dlatego przez swoją śmierć nie uczynił przymierza pewnym, absolutnie pewnym, a jego zbawienie pewnym, absolutnie pewnym, dla siebie jako głowy przymierza i dla określonej liczby innych, wybranych członków Jego ciała.

Reformowana forma udzielania chrztu odnosi się do źródła i podstawy przymierza w federalnym zwierzchnictwie Jezusa Chrystusa, kiedy opisuje przymierze łaski jako wieczne:

„Chrzest jest pieczęcią i niewątpliwym świadectwem, że mamy wieczne przymierze łaski z Bogiem”[4].

Forma ta nie ogranicza się do stwierdzenia, że istnieje wieczny dekret Boga, aby ustanowić przymierze w czasie i historii. Ale wyznaje i każe wyznać każdemu Reformowanemu wierzącemu, który ochrzcił swoje dziecko, że samo przymierze jest wieczne. Przymierze łaski jest wieczne w swoim ustanowieniu przez trójjedynego Boga z Jezusem Chrystusem jako głową przymierza w wiecznym dekrecie.

Prezbiterianizm ma również wyznanie wiary o zwierzchnictwie przymierza Jezusa Chrystusa. To stwierdzenie jest ostrzejsze i jaśniejsze niż nauczanie Kanonów i Reformowanej formy chrztu. Odnoszę się do pytania i odpowiedzi 31 z Większego Katechizmu Westminsterskiego. Stwierdziwszy w pytaniu 30, że Bóg wyzwala

„swoich wybranych” ze „stanu grzechu i nędzy, w który wpadli przez złamanie pierwszego przymierza… i wprowadza ich do stanu zbawienia przez drugie przymierze, powszechnie zwane Przymierzem Łaski”,

Większy Katechizm pyta:

„Z kim zostało zawarte przymierze łaski?”

Odpowiedź Katechizmu Prezbiteriańskiego brzmi:

„Przymierze łaski zostało zawarte z Chrystusem jako drugim Adamem, a w Nim ze wszystkimi wybranymi jako Jego nasieniem” [5].

Na podstawie David Engelsma, Ewangeliczna prawda o usprawiedlliwieniu

Przypisy

[1] Jan Kalwin, Komentarz do Listów Apostoła Pawła do Koryntian, przeł. John Pringle (Grand Rapids, MI: Eerdmans, 1948), 2:241–42.
[2] Kanony z Dort 2.8
[3] Kanony z Dort, 2 § 2 i 4
[4] Forma udzielania chrztu, tamże, 258; dodano podkreślenie
[5] Większy Katechizm Westminsterski, Pyt. 31, w The Subordinate Standards… of the Free Church of Scotland (repr. Edinburgh: William Blackwood & Sons, 1973), 57.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email