Za kogo umarł Chrystus

utworzone przez | wrz 12, 2022 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana

Biblijne argumenty

Jan 10:15 Jak mnie zna Ojciec, i ja znam Ojca; i oddaję moje życie za owce.

Za kogo Jezus Chrystus, wcielony Syn Boży, umarł na krzyżu? To fundamentalne pytanie które należy zadać i odpowiedzieć na nie w naszych czasach, ponieważ wielu wierzy, że Pan przelał Swoją krew za każdego głowa w głowę nie wykluczając  nikogo. Ten pogląd uniwersalnego odkupienia jest głoszony na wielu kazalnicach i szeroko promowany, jakby był prawdą ewangelii.

Ale to stanowisko należy bardzo dokładnie przeanalizować. Czy to prawda, że Chrystus oddał swoje życie, aby zbawić wszystkich bez wyjątku?

Ten krótki artykuł przedstawia 19 prostych argumentów przeciwko temu popularnemu błędowi.

Po pierwsze, pokazuje, że pogląd, iż Syn Boży umarł za wszystkich ludzi, jest absolutnie głupi i sprzeczny. Argumenty 1-8 są przedstawione w formie „Czy Chrystus naprawdę umarł za…?” Argument 9 wymienia antytetycznie biblijne imiona nadawane tym, za których Zbawiciel przelał Swoją krew.

Po drugie, powszechne odkupienie jest wykluczone przez rozważania dotyczące Trójcy Świętej, ofiar Starego Testamentu i prawdy, które dowodzą, że śmierć Chrystusa rzeczywiście odkupuje i zbawia (argumenty 10-13).

Po trzecie, pięć dobrze znanych i adekwatnych rozdziałów biblijnych jest wyjaśnionych, dowodzących szczególnego odkupienia, że Jezus oddał swoje życie tylko za wybranych (argumenty 14-18), co jest nauką wyznań Reformowanych na podstawie Słowa Bożego (argument 19). Zachęcamy czytelników do odszukania i przestudiowania tekstów Pisma Świętego cytowanych w tym artykule; jest to szczególnie ważne w przypadku argumentów 14-18.

Czy Chrystus naprawdę umarł za tych, którzy byli już w piekle?

Jak mógłby Trójjedyny Bóg, który posiada nieskończoną mądrość i zrozumienie, posyłać Swojego umiłowanego Syna, aby wykupił z grzechu i piekła tych, którzy już byli w piekle, miejscu męki, z którego potępieni nie mają wyjścia?

Łuk. 16:26 I oprócz tego wszystkiego między nami a wami jest utwierdzona wielka przepaść, aby ci, którzy chcą stąd przejść do was, nie mogli, ani stamtąd przejść do nas.

.

Marek 9:43-48 43. Jeśli twoja ręka jest ci powodem upadku, odetnij ją. Lepiej bowiem jest dla ciebie ułomnym wejść do życia, niż mając dwie ręce, pójść do piekła, w ogień nieugaszony; 44. Gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie. 45. A jeśli twoja noga jest ci powodem upadku, odetnij ją. Lepiej bowiem jest dla ciebie chromym wejść do życia, niż mając dwie nogi, zostać wrzuconym do piekła, w ogień nieugaszony; 46. Gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie. 47. Jeśli zaś twoje oko jest ci powodem upadku, wyłup je. Lepiej bowiem jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż mając dwoje oczu, zostać wrzuconym do ognia piekielnego; 48. Gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie.

.

Obj. 14:10-11 10. Ten również będzie pił z wina zapalczywości Boga, nierozcieńczonego, nalanego do kielicha jego gniewu, i będzie męczony w ogniu i siarce przed świętymi aniołami i przed Barankiem. 11. A dym ich męki wznosi się na wieki wieków i nie zaznają odpoczynku we dnie i w nocy ci, którzy oddają pokłon bestii i jej wizerunkowi, i ten, kto przyjmuje znamię jej imienia.

Czy Chrystus naprawdę umarł za tych, którzy już popełnili niewybaczalny grzech?

W swojej publicznej służbie Jezus mówił o nieprzebaczalnym grzechu:

Mat. 12:32 I ktokolwiek powie słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu przebaczone, ale kto mówi przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu przebaczone ani w tym świecie, ani w przyszłym.

Chrystus nie przemawiał tutaj jedynie abstrakcyjnie; niektórzy z Jego słuchaczy tego dnia popełnili ten grzech (wersety 22-37). Pan wiedział zatem, że niektórzy ludzie, w tym faryzeusze przed Nim (werset 24), nie mogą otrzymać przebaczenia. Jaki jest więc sens umierania Zbawiciela dla odkupienia i przebaczenia tych, o których wiedział, że nie mogą otrzymać przebaczenia?

Efez. 1:7 W którym mamy odkupienie przez jego krew, przebaczenie grzechów, według bogactwa jego łaski

Czy Chrystus naprawdę umarł za tych, którzy nigdy nie słyszeli Ewangelii?

Bóg posłał Swoje Słowo tylko do jednego ludu, Izraelitów, w okresie Starego Testamentu, i „nie uczynił tak żadnemu [innemu] narodowi”

Psalm 147:19-20 19. Oznajmia swe słowo Jakubowi, swe prawa i sądy Izraelowi. 20. Nie uczynił tak żadnemu narodowi, nie poznali jego sądów. Alleluja.

.

Dzieje 14:16 Za czasów minionych pozwalał on, aby wszystkie narody chodziły własnymi drogami.

Co więcej, Jahwe nie posyła Ewangelii również w wieku Nowego Testamentu do wszystkich.

Mat. 24:14 A ta ewangelia królestwa będzie głoszona po całym świecie na świadectwo wszystkim narodom. I wtedy przyjdzie koniec.

.

Dzieje. 16:6-8 6. Gdy przeszli Frygię i krainę galacką, Duch Święty zabronił im głosić słowo Boże w Azji. 7. Gdy przybyli do Myzji, próbowali pójść do Bitynii, ale im Duch nie pozwolił. 8. Przeszli więc Myzję i zeszli do Troady.

Dlaczego więc Bóg miałby posyłać Swojego Syna, aby umarł za tych, którzy nigdy nie słuchali Ewangelii i dlatego nigdy nie mogliby być zbawieni?

Rzym. 10:14 Jakże więc będą wzywać tego, w którego nie uwierzyli? A jak uwierzą w tego, o którym nie słyszeli? A jak usłyszą bez kaznodziei?

. 

Rzym. 10:17 Wiara więc jest ze słuchania, a słuchanie – przez słowo Boże.

Czy Chrystus naprawdę umarł za Judasza, Syna Zatracenia?

Biblia naucza, że Judasz był „synem zatracenia” (Jan 17:12), to znaczy człowiekiem całkowicie naznaczonym zgubą, ruiną i wieczną zagładą. Czy Pan naprawdę umarł za Judasza, kiedy wiedział, że Stary Testament już przepowiedział, że Judasz Go zdradzi (Psalm 41:9; 109:6-19) i „odejdzie na swoje miejsce”, czyli do piekła (Dzieje 1: 25; Jan 17:12)?
.

Czy Chrystus naprawdę umarł za Ezawa, którego Bóg nienawidził?

Pismo Święte mówi, że Bóg nienawidził Ezawa (Rzym. 9:13), ale wielokrotnie o zadośćuczynieniu Zbawiciela mówi się jako o owocu Bożej miłości (Jan 3:16; Rzym. 5:8; 1 Jan 4:10). Jak zatem Bóg mógł posłać Swojego Syna w Swojej nieskończonej, wiecznej i bezgranicznej miłości (Efez. 3:18-19), aby umarł za Ezawa, którego nienawidził?
.

Czy Chrystus naprawdę umarł za fałszywy kościół nierządnicy?

Ponieważ ofiara Pana jest motywowana Jego miłością do tych, za których umarł (Jan 15:13; Gal 2:20; Efez 5:25), jeśli oddał swoje życie za absolutnie wszystkich, to również kochał i umarł za fałszywy kościół, nierządnicę i tłumy, które cudzołożą z nim w jego fałszywym uwielbieniu (Obj. 17:1-2, w.15)! Ale List do Efezjan 5:25 naucza, że Syn Boży „umiłował kościół i wydał za niego samego siebie”. Nie ma tu żadnej wzmianki o miłości Chrystusa ani o śmierci Chrystusa za to, co nie jest prawdziwym, wybranym kościołem, który jest uświęcony przez oczyszczające Słowo Boże (werset 26) i nieskazitelnie przedstawiony w dniu ostatecznym (werset 27).

Jeśli Pan Jezus kochał i umarł za każdego głowa w głowę (co koniecznie obejmuje fałszywy kościół), to musiał „umiłować kościół [i fałszywy kościół] i wydał siebie za [obydwa]”. Wtedy mężom zostanie nakazane: „miłujcie swoje żony, tak jak i Chrystus umiłował kościół [i fałszywy kościół]” (werset 25). W ten sposób mężowie będą musieli kochać swoje żony, tak jak Chrystus kocha swoją oblubienicę i nierządnicę, fałszywy kościół.

Ale Pismo naucza, że nasz Zbawiciel ma jedną oblubienicę, kościół wszystkich czasów.

Obj. 21:2 A ja, Jan, zobaczyłem święte miasto, nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane jak oblubienica przyozdobiona dla swego męża.

Kochał ją i oddał się tylko za nią. To – a nie teoria, że Odkupiciel kochał i umarł za wszystkich – jest prawdą o krzyżu i biblijnym wzorem dla chrześcijańskich mężów, którzy nie powinni kochać i oddawać się za nierządnice.
.

Czy Chrystus naprawdę umarł za Antychrysta i jego naśladowców?

Jeśli Pan Jezus umarł za wszystkich ludzi, to z tego wynika, że został ukrzyżowany, aby zbawić Antychrysta, „człowieka grzechu” (2 Tes 2:3), który „się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co się nazywa Bogiem lub co jest przedmiotem czci” (werset 4). Ten człowiek jest zwieńczeniem działania „tajemnicy nieprawości” (werset 7), tego, który działa  „wśród całego zwodzenia nieprawości” (werset 10), który „przyjdzie za sprawą szatana, z całą mocą, wśród znaków i fałszywych cudów” (werset 9).

Czy to możliwe, że Ojciec dał Chrystusa, by umarł za Antychrysta? Czy Ten, który jest Bogiem i człowiekiem naprawdę poszedł na krzyż za człowieka szatana, „człowieka grzechu” i „syna zatracenia” (werset 3), całkowicie naznaczonego nieprawością i wieczną zagładą? Czy wieczny, wszechwiedzący Bóg naprawdę posłał Swojego Syna, aby pojednał tego, którego przeznaczył na zniszczenie przez „ducha ust [Chrystusa]” i „blask Jego przyjścia” (werset 8)?

2 Tesaloniczan 2 również mówi o wyznawcach Antychrysta. Odrzucają prawdę, a syn zatracenia zwodzi ich; dlatego obie strony są winne (werset 10). Ale czytamy również, że „Bóg zsyła im silne omamienie, tak że uwierzą kłamstwu, Aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie niesprawiedliwość ” (wersety 11-12). Jeśli Bóg ich kochał i dał Swojego Syna, aby umarł za nich i chce pojednać ich z Sobą, to dlaczego zsyła im silne omamienie, aby uwierzyli w kłamstwo, aby wszyscy zostali potępieni (wersety 11-12)?

Podobnie śmierć Chrystusa dla absolutnie każdego przedstawia Baranka Bożego jako ofiarę za bestię, i fałszywego proroka, o którym powiedziano, że zostanie „wrzucony żywcem do jeziora ognistego płonącego siarką” (Obj. 19:20). Co więcej, „kto nie został znaleziony zapisany w księdze życia, [zostanie] wrzucony do jeziora ognistego” (Obj. 20:15). Jeśli Syn Boży umarł za nich, Jego okup nie uczynił nic, aby uwolnić ich od wiecznej kary.
.

Czy Chrystus naprawdę umarł za inne potępione osoby i grupy?

Jeśli Pan umarł za wszystkich, musiał umrzeć tak samo za Kaina i Abla, Nimroda i Noego, Jezebel i Eliasza. Dotyczy to również narodów. Chrystus musiał odkupić nie tylko Izrael, ale także Amalekitów, przeciwko którym Bóg przysiągł walczyć przez pokolenia (2 Mojż. 17:14-16); Amorytów, w tym Sichona, którego serce Jahwe zatwardził, aby go zniszczyć (5 Mojż. 2:30); Kananejczyków, których Bóg zatwardził, aby mogli iść na bitwę z Izraelem i zostać zabitymi (Joz 11:20); i Filistynów, łącznie z Goliatem; jak również homoseksualnych Sodomitów, na których Najwyższy spuścił ogień i siarkę (1 Mojż. 19:24); i Edomitów, których Bóg nienawidził i niszczył (Mal. 1:2-5).

Wcielony Syn musiał nawet złożyć samego siebie w ofierze za faraona, którego Bóg wzbudził, aby pokazać swoją moc w zatopieniu go (2 Mojż 9:16; 1 Mojż.  9:17) i Egipcjan, których zmiażdżył w Morzu Czerwonym (2 Mojż. 14:26-28), chociaż nie było żadnego przepisu na stosowanie krwi baranka na ich nadprożach (2 Mojż. 12).
.

Chrystus umarł za swój lud

Prawda jest taka, że Jezus Chrystus umarł za swój „lud” (Mat. 1:21; Hebr. 2:17) i za swoich „przyjaciół” (Jan 15:13-14). „Ludzie”, których odkupił są dalej opisani jako

Prawda o Trójcy wyklucza powszechne odkupienie

Ortodoksyjna nauka o Trójcy Świętej sprzeciwia się poglądowi, że Chrystus umarł za wszystkich głowa w głowę. Ojciec postanowił zbawić tylko wybranych, a nie potępionych (Rzym 9:6-24; Efez 1:3-6), Duch stosuje odkupienie tylko do wybranych, a nie do potępionych (Rzym 8:1-27; Efez. 1:13-14), ale Syn (rzekomo) umarł za wybranych i potępionych. W ten sposób istnieje radykalny rozdźwięk między zasięgiem zbawczego dzieła Ojca i Ducha (wybranych, ale nie potępionych) a zasięgiem zbawczego dzieła Syna (wybranych i potępionych). Gdzie zatem jest jedność między trzema Osobami Bóstwa?

W takim przypadku nie wszyscy mają jeden umysł i nie wszyscy mają jeden cel. W rzeczywistości jedna Osoba Trójcy (Syn) pracuje dla celu (zbawienia potępionego), którego nie podzielają pozostałe dwie Osoby (Ojciec i Duch). Ojciec wybiera Swój lud do odkupienia, Duch stosuje to odkupienie do tych samych wybranych ludzi, ale Syn (rzekomo) umiera, aby odkupić tych, których Ojciec nie wybrał, aby odkupić, i tych, wobec których Duch nie chce zastosować odkupienia.

W ten sposób nauczanie o powszechnym odkupieniu sprzeciwia się ortodoksyjnej doktrynie o Trójcy Świętej i jest sprzeczne z twierdzeniami Pisma Świętego dotyczącymi jedności zakresu zbawczego dzieła Ojca i Syna (Jan 10:15-17; Rzym 3: 25-26; 2 Kor. 5:18-19; Efez. 1:4-7); Syna i Ducha (Gal. 4:4-6; Hebr. 9:14); i Ojca, Syna i Ducha (Izaj 59:20-21; Efez 1:3-14; 2 Tes 2:13-14; Tytus 3:4-6; 1 Piotr 1:2; Obj. 1:4-6).
.

Ofiary ze Starego Testamentu nie były uniwersalne

Pismo Święte, a zwłaszcza List do Hebrajczyków, bardzo jasno mówi, że ofiary Starego Testamentu były obrazami i cieniami śmierci naszego wielkiego Arcykapłana na krzyżu. Gdyby Baranek Boży ofiarował się za grzechy wszystkich, można by oczekiwać, że znajdzie to odzwierciedlenie w systemie ofiarniczym. Księga Kapłańska 1-7, centralny fragment o ofiarach mojżeszowych, mówi o całopaleniu, ofierze z pokarmów, ofierze pojednawczej, ofierze za grzech i ofierze za przewinienie. Te ofiary są zawsze szczególnie dla Izraela, kościoła (3 Mojż 1:2; 4:13; 7:36,38), i nigdzie nie czytamy o powszechnym odkupieniu, ofierze za każdego Żyda i poganina.

Podobnie w Dniu Pojednania arcykapłan dokonał przebłagania za Izraelitów, a nie za Moabitów czy Jebusytów (3 Mojż 16:16, 17, 19, 21, 34). Co więcej, arcykapłan nosił na pektorale „imiona [dwunastu pokoleń] synów Izraela”, a nie dzieci Ezawa, „I Aaron będzie nosił imiona synów Izraela na pektorale wyrokowania, na swych piersiach, gdy będzie wchodził do Miejsca Świętego, na wieczną pamiątkę przed PANEM” (2 Mojż 28:29).

Aby nie było powiedziane, że ofiary Starego Testamentu mówią o zadośćuczynieniu za każdego członka narodu izraelskiego, przypominamy, że „nie wszyscy są Izraelem, którzy są z Izraela” (Rzym 9:6) i że prawdziwy Żyd nie jest obrzezany na ciele, ale obrzezany w duchu (Rzym 2:28-29). Nasz Pan przelał Swoją krew za prawdziwy Izrael, a typy ze Starego Testamentu wskazują na Jego odkupienie duchowego „Izraela Bożego”, składającego się z wybranych Żydów i pogan (Gal. 6:16).
.

Śmierć Chrystusa w rzeczywistości odkupuje

Powszechnemu odkupieniu przeczy biblijne przedstawienie ofiary Chrystusa jako dzieła, które faktycznie odkupuje i usuwa grzech. Syn Boży wyzwolił nas z królestwa diabła (Hebr 2:14-15). Przebłagał Boży gniew przeciwko nam, niosąc sprawiedliwe Boże oburzenie przeciwko naszym grzechom (1 Jan 4:10). On nas pojednał (Rzym. 5:10), odkupił (Gal. 3:13) i wykupił nas (Mat. 20:28).

Pismo Święte nie naucza, że Chrystus jedynie umożliwił odkupienie przez swoją śmierć. Nigdzie tego nie mówi. Biblia naucza, że Jezus rzeczywiście wyzwolił, pojednał, odkupił i wykupił nas przez swój krzyż. On nie uczynił wyzwolenia, pojednania, odkupienia i wykupienia możliwym dla wszystkich ludzi. Na krzyżu Mesjasz na zawsze odwrócił gniew Boży przeciwko nam. Nie jest prawdą, że gniew Jahwe może zostać odwrócony od wszystkich ludzi tylko po to, by wszyscy mogli zostać zbawieni, jeśli aktem „wolnej woli” wybiorą Jezusa. Ten pogląd sprawiłby, że wejście do królestwa Bożego zależałoby od decyzji człowieka, a nie od Bożego wybrania!

Jeśli Syn Boży zapłacił cenę za wszystkich ludzi, a niektórzy ludzie giną w piekle, to Jego krzyż nie zbawia wszystkich, dla których został stworzony. Wtedy też nie jest to zastępstwo, bo jeśli On poniósł karę potępionych — zamiast nich! — dlaczego giną? Jeśli ktoś trafi do piekła,  a za niego umarł Chrystus, to Bóg dwukrotnie ukarał jego grzechy, raz na Panu Jezusie i raz na nim. Jak nieskończenie sprawiedliwy Bóg może dwukrotnie żądać zapłaty za grzechy? Jak może żądać ukarania grzesznika w piekle, kiedy Jezus już zadośćuczynił za jego grzechy? I jak niektórzy, których Zbawiciel wyzwolił, pojednał, odkupił i wykupił, mogą na zawsze mieszkać jako wrogowie Boga w wiecznej ciemności w bezdennej otchłani piekła? Pamiętaj, że nie ma potępienia dla tych, za których umarł Chrystus!

Rzym. 8:34 Któż potępi? Chrystus jest tym, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który też jest po prawicy Boga i wstawia się za nami.

Syn Boży nie przelał Swojej krwi za wszystkich, a Jego śmierć jest w rzeczywistości „sądem tego świata”, ponieważ jest to wyrzucenie szatana, „księcia tego świata” (Jan 12:31), przynosząc zniszczenie diabła i jego „nasienia” (1 Mojż 3:15).
.

Śmierć Chrystusa naprawdę zbawia

Jeśli Pan Jezus umarł za absolutnie wszystkich, to dlaczego nie wszyscy są zbawieni? Rzymian 6 wyjaśnia, że ci, którzy są zjednoczeni z Chrystusem w Jego śmierci, są martwi dla grzechu (w.6-7) i „żyją dla Boga” (w.11) i zostaną cieleśnie wzbudzeni do chwały (w.5). Ale wielu spędza wszystkie swoje dni  jako „martwi w upadkach i grzechach” (Efez. 2:1) i zostaną z martwych wzbudzeni na potępienie (Jan 5:29). Możemy tylko wywnioskować, że nie byli zjednoczeni z Chrystusem w Jego śmierci (nie umarł za nich), ponieważ jeśli potępieni byli zjednoczeni z Synem Bożym w Jego śmierci (jeśli umarł za nich), powinni umrzeć dla grzechu i żyć dla Boga (Rzym. 14:9; 2 Kor. 5:14-15).

Pismo Święte naucza, że zarówno wiara (Efez. 2:8-9; Filip. 1:29), jak i upamiętanie(Dzieje. 5:31; 11:18; 2 Tym. 2:25) są darami Bożej łaski. Wiara i upamiętanie są przykładami „duchowych błogosławieństw w miejscach niebieskich w Chrystusie” (Efez. 1:3). Boskie błogosławieństwa w Chrystusie przychodzą przez krzyż (Rzym. 8:32; Gal. 3:13-14). Ale „nie wszyscy ludzie mają wiarę” (2 Tes 3:2) i nie wszyscy upamiętują się (Obj 16:11). W ten sposób wiara i upamiętanie nie zostały wykupione dla każdego głowa w głowę na krzyżu, a więc Zbawiciel nie umarł za wszystkich.

Tytus 2:14 wyjaśnia, że celem Syna w Jego odkupieniu na krzyżu jest uświęcenie Jego własnego „szczególnego ludu”, abyśmy zostali oczyszczeni i byli „gorliwi w dobrych uczynkach”. Ale wielu umiera bez skruchy i jest „plugawymi” (Obj 22:11) z powodu „bezbożnych uczynków” (Judy 1:15). Ponieważ cel wszechmocnego Boga zawsze trwa (Rzym 9:11) i nigdy nie można mu się oprzeć (2 Kronik 20:6), celem Pana nie było uświęcenie i odkupienie potępionych przez krzyż. dlatego Chrystus za nich nie umarł.
.

Jana 10 naucza o szczególnym odkupieniu

W Ewangelii Jana 10 Jezus naucza, że On, dobry pasterz, umarł za swoje owce: „Ja jestem dobrym pasterzem: dobry pasterz daje swoje życie za owce” (werset 11); „Oddaję moje życie za owce” (werset 15). Tak jak każdy ziemski pasterz ma swoje „własne owce” (wersety 3-4), tak też Chrystus nazywa swoją „owczarnię” (werset 16)  jako „moje owce” (werset14 oraz 26-27). Pan powiedział niektórym ludziom, że nie są Jego owcami i dlatego nie wierzą: „Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec” (werset 26).

Argument jest prosty: Jezus umarł za swoje owce (wersety 11 i 15), wiedząc dokładnie, kim one są (wersety 14 oraz 26-27); Powiedział pewnym ludziom, że nie są Jego owcami (werset 26); dlatego nie umarł za nich. Pan powiedział również, że Jego owce zostały Mu dane przez Jego Ojca (werset 29). Ojciec oddał owce Synowi w Jego odwiecznym celu wybrania, aby z czasem umarł za nie i zebrał je ze wszystkich narodów (werset 16). Ponieważ Chrystus umarł za Swoje owce (a niektórzy nie są Jego owcami), a Jego owce są wybranymi, Chrystus umarł tylko za wybranych.
.

Jana 17 naucza o szczególnym odkupieniu

W swojej arcykapłańskiej modlitwie w Ew. Jana 17 Jezus mówi: „Proszę za nimi: nie proszę za światem, ale za tymi, których mi dałeś; bo są twoi” (werset 9). „Świat” to tutaj świat potępionych lub niewybranych, za których wcielony Syn Boży się nie modli, w przeciwieństwie do wybranych („tych, których mi dałeś”).

Jeśli Pan nie uczynił mniejszej rzeczy (modlitwa za potępiony świat), czy naprawdę zrobił większą rzecz (śmierć za potępiony świat)? Wstawiennictwo jest jednym z dwóch głównych aspektów kapłańskiego dzieła Chrystusa. Skoro Jezus nie modlił się za świat (jeden aspekt Jego służby kapłańskiej), czy to możliwe, że umarł za świat (drugi aspekt Jego służby kapłańskiej)? To zniszczyłoby jedność kapłańskiego urzędu Chrystusa, ponieważ umierałby za tych, za których nie wstawiał się (i nie wstawia się). Co więcej, Zbawiciel modli się w oparciu o Swoje dzieło odkupienia (Izaj. 53:12; Rzym. 8:34; Hebr. 7:25-27; 9:24-26). Dlatego jeśli nie modlił się za świat, to dlatego, że nie umarł za świat.

W Ewangelii Jana 17 Jezus modli się na kilka godzin przed krzyżem z myślą o Jego ofiarnej śmierci, ponieważ mówi: „Ojcze, nadeszła godzina” (werset 1). W Ewangelii Jana 17 modlitwy Chrystusa, a tym samym Jego odkupieńcze dzieło, są szczególne tylko dla wybranych, których dał Mu Ojciec (wersety 2; 6; 9; 11-12; 24). Modlitwy naszego Pana, aby Ojciec zachował (wersety .11-16), uświęcił (wersety 17-19), zjednoczył (wersety 20-23) i uwielbił (wersety 24-26) tych których Mu dał „tym wszystkim, których mu dałeś.” (werset 2) są potężnie wysłuchane, ponieważ otrzymujemy „życie wieczne” (wersety 2-3).

Jezus mówi: „ja za nich uświęcam samego siebie, aby i oni byli uświęceni” (wersety 19). Uświęcenie Chrystusa to poświęcenie się, poświęcenie się w pełnieniu woli Tego, który Go posłał. Nasz Pan szczególnie oddzielił się jako nasza dobrowolna ofiara na krzyżu. To, mówi nam,że  było to „ze względu na nich”, za tych, których dał Mu Ojciec, wybranych. Tak więc modlitwy i ofiara Chrystusa są nie tylko szczególne – „za tych, których mi dałeś” (werset 9) – ale także wyłączne, „nie za świat” (werset 9).
.

Izajasz 53 naucza o szczególnym odkupieniu

Izajasz 53 jest największym rozdziałem Starego Testamentu, a być może i całej Biblii, o zastępczym odkupieniu naszego Zbawiciela. „My”, za których grzechy Chrystus został „zraniony” (wersety 4-6) otrzymujemy specyficzne imiona: „mój lud” (werset 8), „jego potomstwo” (werset 10) i „wielu” – nie wszyscy ludzie głowa w głowę (wersety11-12). Są „upodobaniem Pana”, „szczęśliwi w Jego ręku” (werset 10). Bóg nigdy nie uczynił tego potępionym i nigdy nie był z nich zadowolony (Psalm 2:4-5; Przysłów 3:32-34). Nie są Jego „potomstwem”, „ludem” i „upodobaniem”, więc Jezus nie umarł za nich.

Ci, za których Chrystus umarł, „zostają uzdrowieni” przez „jego rany” (Izaj 53:5). Nie chodzi o to, że mogą zostać uzdrowieni, jeśli uwierzą, ale naprawdę są uzdrowieni. Usprawiedliwieni są także ci, których grzechy poniósł Syn: „mój sprawiedliwy sługa wielu usprawiedliwi; bo on poniesie ich nieprawości” (werset 11). Wybrani Boży „ludzie” (werset 8) są uznani za doskonale sprawiedliwych, ponieważ Chrystus poniósł naszą karę (werset 11). Potępieni nie są usprawiedliwieni, Chrystus nie poniósł ich kary. To za „wielu”, których grzechy poniósł, Zbawiciel wstawia się (werset 12). Pamiętaj, Jezus powiedział: „Nie proszę za światem, ale za tymi, których mi dałeś” (Jan 17:9). „Wielu”, za których Chrystus cierpiał i za których się modli, to wybrani, a nie potępiony świat.

W ten sposób Jezus jest doskonale „usatysfakcjonowany” (Izaj 53:11). Jeśli ci, za których On „został zraniony” (werset 8) i za których wstawia się (werset 12), nie są uzdrowieni (werset 5) i usprawiedliwieni (werset 11) i nie są „szczęśliwi w Jego ręku” (werset 10) i nie otrzymują udziału w Jego zdobyczach (werset 12), Chrystus nie byłby „usatysfakcjonowany” (werset 11). Jeśli zginie chociaż jedna dusza, za którą umarł, zamierzenie Chrystusa nie jest w pełni zrealizowane, Jego zadośćuczynienie nie jest w pełni skuteczne i jest zawiedziony. Pogląd, że Jezus przelał Swoją drogocenną krew za wszystkich głowa w głowę, przedstawia krzyż jako nędzną porażkę w stosunku do większości tych, za których umarł, i jest sprzeczny z nauką biblijną, że Chrystus jest „usatysfakcjonowany” owocem swojej śmierci (werset 11) .
.

List do Efezjan 1 naucza o szczególnym odkupieniu

W Liście do Efezjan 1:3 czytamy, że zostaliśmy pobłogosławieni „wszelkimi duchowymi błogosławieństwami w miejscach niebiańskich w Chrystusie”. Błogosławieństwa te przychodzą do nas „zgodnie z tym, jak On [Bóg] wybrał nas w nim [Chrystusie] przed założeniem świata” (werset 4), to znaczy otrzymujemy wszystkie te błogosławieństwa zgodnie z naszym wiecznym wybraniem (werset 4 ) i predestynacją (werset 5). Efezjan 1 wylicza niektóre z naszych duchowych błogosławieństw:

Nie tylko jesteśmy błogosławieni zgodnie z naszym wybraniem (wersety 4-5), ale wszyscy wybrani mają „wszystkie duchowe błogosławieństwa” (werset 3). Z drugiej strony fakt, że potępieni nie są pobłogosławieni żadnym z tych duchowych błogosławieństw, jest również zgodny z wiecznym „zamierzeniem tego, który czyni wszystko według rady swojej woli” (werset 11).

Jednym z duchowych błogosławieństw, jakie mamy w Chrystusie, jest „odkupienie przez jego krew” (werset 7). W ten sposób odkupienie lub przebłaganie Syna jest przykładem tych duchowych błogosławieństw, które przychodzą na nas „według tego, jak nas wybrał w nim przed założeniem świata” (werset 4). Dlatego Pan odkupił, przelał Swoją krew i umarł za wybranych, a nie za potępionych. W ten sposób wybrani otrzymują przebaczenie (werset 7), adopcję (werset 5), akceptację (werset 6), uświęcenie (werset 4) i zapieczętowanie Duchem (werset 13) na wieczne dziedzictwo (wersety 11;14) na podstawie krzyża naszego Zbawiciela. Potępieni nie otrzymują żadnego z duchowych błogosławieństw ofiary Chrystusa, ponieważ On nie umarł za nich.
.

List do Rzymian 8 naucza o szczególnym odkupieniu

Rzymian 8 jest również sprzeczny z powszechnym odkupieniem. Wersety 28-30 mówią o ludziach, których Bóg znał, przeznaczył, powołał zgodnie z Jego zamiarem, usprawiedliwił, uwielbił i upodobnił do obrazu Jego Syna. Apostoł wyciąga następujący wniosek: „Cóż więc na to powiemy? Jeśli Bóg za nami, któż przeciwko nam?” (werset.31). „Więc” lub „dlatego” wskazuje, że jest to logiczny wniosek oparty na jego wcześniejszych stwierdzeniach, tutaj nazywanych „to”. „My” mogą być tylko tymi predestynowanymi (lub wybranymi) i powołanymi zgodnie z wiecznym celem Boga (wersety 28-30).

Argument Pawła jest taki: Jeśli Bóg jest „za nami” (werset 31) w predestynacji, powołaniu, usprawiedliwieniu i uwielbieniu (wersety 29-30), to „kto może być przeciwko nam?” (werset 31). Innymi słowy, jeśli Bóg w swoim wiecznym dekrecie wybrał nas do wiecznej szczęśliwości powołał nas z ciemności do swojego cudownego światła, oczyścił nas ze wszystkich naszych grzechów i uznał nas za sprawiedliwych na podstawie sprawiedliwości Chrystusa i uwielbił nas abyśmy byli na obraz Jego Syna, to „kto może być przeciwko nam?” (werset 31).

Apostoł potwierdza ten i tak już przekonujący argument innym: „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale wydał go za nas wszystkich, jakże nie miałby z nim darować nam wszystkiego?” (werset 32). Kim są „my”, o których tutaj mowa dwukrotnie, za których Bóg posłał Zbawiciela na śmierć? Ponownie są to ci predestynowani i powołani zgodnie z wiecznym celem Boga (wersety 28-30). Jedynym wnioskiem jest to, że Chrystus umarł za wybranych.

Jeśli zarzuca się, że Pan Jezus umarł również za niewybranych, to odpowiadamy, że ten fragment nie zawiera absolutnie żadnej wskazówki. W rzeczywistości ten fragment nauczałby, że Bóg posłał Swojego Syna, aby umarł za tych, którzy nie są przeznaczeni i nie są powołani, usprawiedliwieni, uwielbieni lub upodobnieni do Chrystusa. Co więcej, jeśli ktoś argumentuje, że Zbawiciel umarł za potępionego, to ten fragment uczy, że potępiony otrzyma wszystkie błogosławieństwa Jego krzyża, ponieważ werset 32 ​​naucza, że ​​Bóg dobrowolnie daruje „wszystko” tym, za których umarł Chrystus . „Wszystko” obejmuje

Ponadto „wszystko” obejmowałoby również błogosławieństwa usprawiedliwienia, powołania, uwielbienia i podobieństwa do obrazu Chrystusa według wiecznego przeznaczenia Boga (wersety 28-30)!

Odczytanie powszechnego odkupienia w Rzymian 8:32 oznaczałoby, że Bóg dobrowolnie daje błogosławieństwa powołania, usprawiedliwienia i uwielbienia potępionym, tym, których nigdy nie powołuje, nie usprawiedliwia ani nie uwielbia. Ten werset naucza o absolutnie nierozerwalnym związku między tymi, za których umarł Chrystus, a wszystkimi tymi duchowymi błogosławieństwami. Niektórzy nie otrzymują tych błogosławieństw; dlatego że Zbawiciel nie umarł za nich.

Dalej Rzymian 8 stwierdza, że nie można postawić żadnego oskarżenia (werset 33) ani potępienia (werset 34) tym, którzy są usprawiedliwieni (werset 33), tym, za których umarł Chrystus (werset 34). Ale wiele oskarżeń jest sprawiedliwie wysuwanych przez Boga niebios przeciwko potępionym bezbożnym, aby zostali potępieni! Dzieje się tak dlatego, że nie są usprawiedliwieni (werset 33), ponieważ Jezus nie umarł za nich i nie wstawia się za nimi (werset 34).
.

Reformowane wyznania wiary uczą szczególnego odkupienia

Opierając się na Słowie Bożym i zgodnie z biblijnymi argumentami zawartymi w tym artykule, wyznania wiary kościołów Reformowanych — na Wyspach Brytyjskich, w Europie kontynentalnej, w Ameryce Północnej i na całym świecie — uczą, że Pan umarł tylko za Jego wybrany kościół. Kanony  z Dordt (1618-1619), wydane przez międzynarodowe zgromadzenie Reformowanych protestantów, wyraźnie potwierdzają, że Syn Boży odkupił wybranych „tylko tych” (Rozdz.2:8) oraz że ci, którzy nauczają, że umarł za absolutnie wszystkich „nisko oceniają  Chrystusa” i „ponownie wnoszą z piekła błąd pelagiański” (Rozdz.2;Odrzucenie błędów:§3). Amerykański prezbiterianin B. B. Warfield pisze, że kanony zostały:

„opublikowane autorytatywnie w 1619 r. jako odkrycie synodu [w Dordt] z pomocą dużego grona zagranicznych asesorów, reprezentujących praktycznie cały świat Reformowany. Kany […] dlatego  praktycznie […] [posiadają] autorytet moralny dekretów Soboru Ekumenicznego w całym ciele Kościołów Reformowanych” (Works, t. 9, s. 144).

Konfesja Westminsterska stwierdza:

„Nikt oprócz wybranych nie zostanie odkupiony, powołany, usprawiedliwiony, usynowiony, uświęcony ani zbawiony” (3:6; por. 8:1; 11:4; 13:1).

Artykuły te zostały zawarte w Congregaationalist Savoy Declaration (1658) oraz w wyznaniu baptystów (1689). Tak więc wszystkie wyznania wiary prezbiterian, kongregacjonalistów i baptystów nauczają o ograniczonym lub szczególnym odkupieniu. Wszyscy, którzy studiują Katechizm Westminsterski wyznają, że Jezus Chrystus jest „jedynym Zbawicielem wybranych Bożych” (Pyt. 21). Reformowane wyznania wiary przedstawiają po prostu biblijne nauczanie na ten temat.
.

Podsumowanie

Wierzmy i trzymajmy się prawdy biblijnej, szerz ją blisko i daleko i szanujmy ukrzyżowanego i zwycięskiego Chrystusa, który oddał swoje życie za Swoje umiłowane owce!

Jan 10:15 Jak mnie zna Ojciec, i ja znam Ojca; i oddaję moje życie za owce.

Na podstawie: źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email