Spis treści
Historyczna deklaracja
Mat. 28:17-20
17. A gdy go ujrzeli, oddali mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili.
18. Wtedy Jezus podszedł i powiedział do nich: Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi.
19. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego;
20. Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do końca świata. Amen.
Będąc w Galilei jedenastu Apostołów Jezusa Chrystusa wstąpiło na górę aby oczekiwać Jego objawienia. Kiedy Pan ukazał się, niektórzy niedowierzali własnym oczom. I nie chodziło tu zaskoczenie zmartwychwstaniem, ponieważ co do tego byli zapewnieni wcześniej, kiedy to Pan wielokrotnie dał tego dowód napominając ich niewiarę (Jan 20:19-20; Łuk. 24:34; Marek 16:14). W osłupienie wprawiło ich coś zupełnie innego. Przyzwyczajeni do wizerunku Chrystusa jako zwykłego człowieka, odzianego w kapłańskie szaty syna cieśli (Mat. 13:55; Jan 19:23; 2 Mojż. 28:32) zdumieli się bardzo na widok Chrystusa-Króla, objawionego w chwale.
Z powodu Boskiego splendoru, piękna i majestatu jaki Chrystus roztaczał wokół siebie, w pierwszym odruchu oddali Mu pokłon czcząc Go jako Boga. Niektórzy jednak zastanawiali się: co to może znaczyć? Co znaczy ta wyraźna przemiana? Pan rozwiał te wątpliwości. Podchodząc do ciągle oddających mu hołd Apostołów wypowiedział znamienne słowa: dana mi jest wszelka władza na niebie i ziemi.
Co majestat i słowa Chrystusa, co to wszystko mogło znaczyć? Wcześniej widzieli przecież, jak rozkazuje morzu i wiatrom (Łuk. 8:25), włada nad chorobami, życiem i śmiercią (Jan 12:17; Marek 5:41-42; Mat. 21:14), tworzy posiłki z niczego (Mat. 14:17-22; 15:34-37) a demony drżą na Jego widok w pokorze błagając o odsunięcie w czasie wielkiego sądu (Marek 5:10-12; Łuk. 8:31; Mat. 8:29). Dlaczego dopiero teraz Chrystus powiedział, że jest mu dana wszelka władza na niebie i ziemi?
Czy zaprzeczył Swojej wcześniejszej władzy?
Wyjaśnienie
Rozwiązanie tego pozornego dylematu jest proste. Otóż słowa Pana należy interpretować we właściwym kontekście: chociaż Chrystus posiada wszelką władzę na niebie i ziemi to jednak Kościół i tylko Kościół jest królestwem Chrystusa. W obu przypadkach chodzi o dwa różne panowania i co ciekawe to pierwsze służy drugiemu.
.
Władza opatrznościowa
Po pierwsze Chrystus panuje nad wszechświatem za pomocą opatrzności. W ten sposób utrzymuje przy istnieniu wszechświat zarządzając każdym, najmniejszym jego elementem począwszy od świata nieożywionego, przez ożywiony, anioły (w tym upadłe) oraz wszystkich ludzi – odrodzonych, jeszcze nieodrodzonych, przeznaczonych do zbawienia, przeznaczonych na potępienie, żywych i martwych. Podsumowanie tej nauki znajdziemy w kilku miejscach:
Hebr. 1:3 Który, będąc blaskiem jego chwały i wyrazem jego istoty i podtrzymując wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z naszych grzechów przez samego siebie, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach;
.
Dzieje 17:28 Bo w nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy, jak też powiedzieli niektórzy z waszych poetów: I my bowiem jesteśmy z jego rodu.
.
Jana 19:11 Jezus odpowiedział: Niemiałbyś żadnej władzy nade mną, gdyby ci jej nie dano z góry. Dlatego ten, który mnie tobie wydał, ma większy grzech.
.
Obj. 13:7 Pozwolono jej też walczyć ze świętymi i zwyciężać ich. I dano jej władzę nad każdym plemieniem, językiem i narodem.
.
Psalm 89:9 Ty panujesz nad wzburzonym morzem; gdy się podnoszą jego fale, ty je poskramiasz.
.
Hiob 38:41 Kto dostarcza krukowi pokarmu, gdy jego młode wołają do Boga i tułają się bez pożywienia?
Wszelka władza opatrzności na niebie i ziemi sprawowana jest przez Boga, stąd oczywistym jest, że władza ta przekazana Chrystusowi odnosi się nie do Jego Boskiej natury, która już ją sprawuje lecz mówimy tu o przeniesieniu tej władzy na Chrystusa jako pośrednika. Jak zauważa nasza Konfesja Belgijska to Bóg ciągle sprawuje ową władzę opatrzności:
“Wierzymy, że ten sam dobry Bóg, po tym jak stworzył wszystkie rzeczy, nie zapomniał o nich ani nie oddał je losowi czy przypadkowi, lecz sprawuje nad nimi pieczę i zarządza nimi zgodnie ze swoim świętym zamysłem i dlatego nic w tym świecie nie dzieje się bez Jego postanowienia” [1]
Chrystus sprawujący całkowitą kontrolę nad wszechświatem jeszcze w czasie przed ukrzyżowaniem to nikt inny jak Bóg wcielony. Co ciekawe tekst Mateusza 28:18 nie mówi że władza jest dana Chrystusowi, tak, jakby to stało się po zmartwychwstaniu, lecz była dana. Świadczy o tym forma słowa Ἐδόθη edothe (została dana) – czas przeszły dokonany. Chrystusowi wszelka władza została dana od momentu wcielenia.
.
Władza nad Kościołem
Po drugie Chrystus panuje nad Kościołem przez Słowo Boże i Ducha Świętego. Królestwo Chrystusa to duchowy, niewidzialny Kościół, którego jest On jedyną Głową. Ten niewidzialny Kościół, czyli wszyscy odrodzeni chrześcijanie są podwładnymi Chrystusa, nad którymi On panuje.
Jan 18:36 Jezus odpowiedział: Moje królestwo nie jest z tego świata. Gdyby moje królestwo było z tego świata, to moi słudzy walczyliby, abym nie został wydany Żydom. Teraz jednak moje królestwo nie jest stąd.
.
Łuk. 17:21 I nie powiedzą: Oto tu, albo: Oto tam jest. Królestwo Boże bowiem jest wewnątrz was.
.
Efez. 5:23 Bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus głową kościoła, jest on też Zbawicielem ciała.
.
Jan 14:26 Lecz Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, on nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.
Ponieważ jest to królestwo nie z tego świata a jednak jego członkowie ciągle przebywają na tym świecie na sposób fizyczny (chrześcijanie żyją i pielgrzymują w ciele), Chrystus ustanowił instytucję kościoła Nowego Przymierza zarządzanego przez Jego prawa gdzie:
- znajdziemy zarządców kościoła instytucjonalnego (1 Tym. 3:2-13; Hebr. 13:17)
- reguły dotyczące dyscypliny kościelnej służące do wykluczania nieupamiętanych jawnogrzeszników i heretyków (Tyt. 3:10; 1 Kor. 5:1-2)
- dystrybucję sakramentów (1 Kor. 11:23-24; Dzieje 22:16)
- regułę uwielbienia (Dzieje 16:25; Mat. 26:30; Kol. 3:16)
. - wszystkie zasady wiary (2 Jana 1:6; 1 Tym. 3:15; 1 Tes. 4:1)
. - Pismo Święte jako jedyne źródło powyższego (1 Kor. 4:6; Izaj. 8:20)
Innymi słowy Chrystus jako Głowa Kościoła zarządzając nim przez Słowo Boże i Ducha, który oświeca i przypomina znaczenie Słowa ustanowił odpowiednie urzędy w kościele instytucjonalnym po to właśnie, aby przez te służby i posługi sprawować nieprzechodnią nad nim władzę. Są to oczywiste znaki umożliwiające rozpoznanie prawdziwego kościoła od sekt, w których ta władza nie jest sprawowana co rozpoznajemy po braku odpowiednich znamion. Tam głową w miejsce Chrystusa są lokalni herezjarchowie jak rzymscy papieże, pseudo protestanccy pastorzy czy zwykli anarchizujący anabaptyści, itd.
“Znaki służące rozpoznaniu prawdziwego Kościoła to: wykład czystej doktryny Ewangelii; jasne sprawowanie sakramentów, jak to zostało ustanowione przez Chrystusa; praktykowanie dyscypliny w karceniu grzechu; czyli pokrótce – zarządzanie wszystkim zgodnie z nieskalanym Słowem Bożym, odrzucanie wszystkiego z nim sprzecznego i rozpoznanie Jezusa Chrystusa jako jedynej Głowy Kościoła. Zatem prawdziwy Kościół może być rozpoznany, a żaden człowiek nie ma prawa się od niego odłączyć.” [2]
Relacja obu rodzajów władzy
O tym, że Chrystus mówiąc dana jest mi wszelka władza odnosi się z pewnością do władzy nad wszechświatem, jaka ma służyć Jego niewidzialnemu Królestwu, Kościołowi, dowodzą wersety 19-20. Zauważamy w nich użycie pierwszego sakramentu czyli chrztu oraz odniesienie do reguły wiary jaką jest całe spisane Słowo Chrystusa, czyli Biblia. Kontekst ten jest rozstrzygający co do znaczenia słów Chrystusa. Przypomnijmy najpierw wersety dalsze
19. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego; 20. Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do końca świata. Amen.
Konkluzja jest następująca: ponieważ mi, Mediatorowi, jest dana od Boga wszelka władza na niebie i ziemi i jestem z wami aż do końca świata to
- idźcie do wszystkich narodów
- sprawujcie sakramenty
- nauczajcie reguł wiary
Władza opatrzności jaką Chrystus posiada nad całym światem służy celowi zbawienia wybranych poprzez działanie kościoła instytucjonalnego. Kościół jest całkowicie zabezpieczony przez Chrystusa w czasie sprawowania tej posługi. Również posługa kościoła będzie trwała aż do końca świata (co przeczy herezji milenijnej, według której kościoła nie będzie na świecie przez siedem lat Wielkiego Ucisku). Kościół pielgrzymujący nigdy całkowicie nie zniknie z powierzchni ziemi, a już z całą pewnością Kościół uwielbiony nie zostanie wyrzucony z nieba.
Kol. 2:15 I rozbroiwszy zwierzchności i władze, jawnie wystawił je na pokaz, gdy przez niego odniósł triumf nad nimi.
.
Hebr. 2:14 Ponieważ zaś dzieci są uczestnikami ciała i krwi, i on także stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć zniszczyć tego, który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła;
W ten oto sposób władza Chrystusa zwana opatrznością służy władzy nad Kościołem: aby utrzymywani przez Boga przy życiu ludzie wybrani przez Boga do zbawienia z każdego plemienia, języka i narodu (Obj. 5:9; 7:9) stawali się członkami Kościoła i służyli Bogu. Ujmując to nieco inaczej, jedynym powodem istnienia ludzkości, jej utrzymywania przy życiu i powstrzymywania straszliwego sądu Bożego nad potępionymi grzesznikami jest doprowadzenie do chwały wszystkich wybranych.
Jan 17:2 Jak mu dałeś władzę nad wszelkim ciałem, aby dał życie wieczne tym wszystkim, których mu dałeś.
Chrystusowi jako Mediatorowi po to została dana wszelka władza na niebie i ziemi aby sprawując opatrznościową władzę nad światem Chrystus panował nad nią w taki sposób aby świat służył Kościołowi. Posłuchajmy Konfesji Belgijskiej:
Wierzymy, że Ojciec poprzez Słowo, tj. swojego Syna, kiedy Mu się spodobało stworzył z niczego niebiosa, ziemię i wszystkie istoty, dając każdej z nich odpowiedni żywot, kształt i wygląd oraz urzędy, aby Mu służyły. On nadal podtrzymuje i zarządza nimi w swojej wiecznej opatrzności i nieskończonej mocy, aby służyły ludzkości, by z kolei człowiek mógł służyć Bogu. [3]
Tekst normatywny
Reguła podwójnej władzy Chrystusa, opatrznościowej i królewskiej, odnaleziona jest w Liście do Efezjan. Ukazując najwyższą troskę Chrystusa o Jego ciało, jakim jesteśmy my, wszyscy włączeni do niego przez wiarę, Duch Święty natchnął Apostoła aby ten wyraził opiekę Chrystusową przy pomocy ilustracji małżeństwa. Tak jak mąż dba o żonę tak Chrystus dba o Kościół. Staranie męża wobec żony wyrażone przez najwyższą w ludzkich kategoriach miłość jest realizowane przez
- poświęcenie życia poprzez podporządkowanie celów oraz stworzenie odpowiedniego środowiska umożliwiającego rozwój rodziny
. - duchową opiekę prowadzącą do coraz większego poznania Chrystusa i upodobnienia się do Niego
. - dostarczenie odpowiednich środków zapewniających oba powyższe, w tym pożywienia, dachu nad głową, bezpieczeństwa
Efez. 5:245-29 24. Jak więc kościół poddany jest Chrystusowi, tak też żony swoim mężom we wszystkim. 25. Mężowie, miłujcie swoje żony, jak i Chrystus umiłował kościół i wydał za niego samego siebie; 26. Aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą przez słowo; 27. By stawić przed sobą kościół chwalebny, niemający skazy ani zmarszczki, ani czegoś podobnego, lecz żeby był święty i nienaganny. 28. Tak też mężowie powinni miłować swoje żony jak własne ciało. Kto miłuje swoją żonę, samego siebie miłuje. 29. Nikt bowiem nigdy nie miał w nienawiści swego ciała, ale je żywi i pielęgnuje, jak i Pan kościół.
Zwróćmy uwagę na to, że tak jak Chrystus jest Głową Kościoła, który jest Mu poddany we wszystkim, tak też mąż jest głową żony, która zgodnie z wersetem 24 na zasadzie analogii ilustracji również poddana jest mężowi we wszystkim. Zaopatrzenie żony przez męża w to wszystko co “żywi i pielęgnuje” nie jest celem samym w sobie ale służy czemuś wyższemu. Mężowie realizując Boży nakaz dostarczenia wiktu i opierunku oraz ochrony czynią to aby możliwym stały się nakazane przez Chrystusa
- studium Słowa Bożego
- życie w świętości
- bojaźń Boża
Co ciekawe to Chrystus realizuje wszystkie powyższe cele po pierwsze sprawując władzę Królewską nad Kościołem i wydając mężom-chrześcijanom konkretny nakaz (mężowie miłujcie żony) oczekując jego realizacji przez mężów ponieważ ci, jako członkowie Kościoła mają być poddani Chrystusowi tak jak żony mają być poddane mężom we wszystkim. Po drugie kiedy mężowie są poddani we wszystkim Chrystusowi, wtedy realizują nakaz zaopatrzenia żony (i całej rodziny) aby realizować wyższe powołanie duchowego rozwoju.
Zilustrowanie relacji męża i żony odniesione do Kościoła i Chrystusa jasno ukazuje podrzędność władzy opatrznościowej względem władzy królewskiej Chrystusa. Tak jak mąż opiekuje się małżonką po to aby ta kwitła duchowo oraz wydawała na świat dzieci przymierza, kolejnych członków duchowego Kościoła tak też Chrystus dba opatrznościowo o Kościół aby ten nigdy nie zniknął z tego świata ale się rozwijał i rozprzestrzeniał.
.
Historyczna realizacja doktryny
Innym fragmentem ukazującym podrzędność władzy opatrznościowej względem władzy Królewskiej Chrystusa znajdziemy w Objawieniu. Tu czytamy o Bożej opatrzności nad Kościołem w czasie największych nawet prześladowań.
Obj. 12:14 I dano kobiecie dwa skrzydła wielkiego orła, aby poleciała na pustynię, na swoje miejsce, gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu, z dala od węża.
Pamiętając, że tekst Objawienia należy interpretować na sposób duchowy a nie dosłowny postarajmy się teraz odnaleźć znaczenie słów użytych w ilustracji
Kobieta reprezentuje kościół.
Dwa skrzydła należą do wielkiego orła. W czasie spisania Objawienia, tj. ok. 95 roku I wieku orzeł był symbolem Imperium Rzymskiego. Dwa skrzydła jasno wskazują na dwie części tego imperium, łaciński zachód i grecki wschód, podział ten przyjął swoją ostateczną formę w IV wieku kiedy to Teodozjusz Wielki każdą z części dał w zarządzanie jednemu z synów. W okresie od IV wieku, tj. po zniesieniu wszczętych przez Dioklecjana prześladowań w 312 roku oraz wydaniu w 313 roku edyktu mediolańskiego, dokumentu zapewniającego swobodę wyznaniu chrześcijańskiemu na całym obszarze Imperium Rzymskiego, nastąpił jej gwałtowny rozrost.
Wąż to szatan, przeciwnik Kościoła i Chrystusa.
Bycie z dala od węża oznacza powstrzymanie i ograniczenie planów diabła wobec Kościoła.
Żywić oznacza karmić duchowo.
Jaka jest zatem właściwa interpretacja tekstu Objawienia? Dwa skrzydła umożliwiły zajęcie Kościołowi jego właściwego, duchowego miejsca w zdeprawowanym świecie, tj. na pustyni pełnej skorpionów i węży czyli wszelkiej fałszywej doktryny i nikczemności oraz chęci zniszczenia przez diabła. Dzięki Bożej opatrzności prześladowania zostały powstrzymane (choć nie ostatecznie). Tu przez sprawujących urzędy pasterskie kaznodziei Kościół jest duchowo żywiony Słowem Bożym a Bóg trzyma duchowy Izrael z dala od węża w tym sensie, że uniemożliwia diabłu ostateczne zniszczenie Oblubienicy Chrystusa.
Pomimo wtargnięcia do instytucjonalnego kościoła wielu niewierzących, nominalnych chrześcijan, duchowy Kościół został opatrznościowo zabezpieczony przed unicestwieniem, zaś Chrystus jako Król i Głowa Kościoła duchowego żywi go i pielęgnuje powołując do zbawienia przez Ewangelię owce do tego celu przeznaczone, włączając je do swojego ciała.
Boża suwerenność
Do dziś podporządkowany Chrystusowi świat służy Kościołowi realizując obietnicę jaką Bóg wyraził przez Izajasza:
Izaj. 49:23 I królowie będą twoimi piastunami, a ich księżne – twoimi mamkami. Z twarzą ku ziemi będą się tobie kłaniać i pył twoich nóg będą lizać. Wtedy poznasz, że ja jestem PANEM i że nie bywają zawstydzeni ci, którzy mnie oczekują.
Eliasz posłuszny swojemu Królowi, Chrystusowi modlił się o suszę (Jakuba 5:17) czego skutki miały dotknąć i jego samego ale dzięki opatrzności był żywiony przez kruki a następnie przez kobietę z Sarepty, która w ten sposób wypełniła Boży nakaz (1 Król. 17:1-9)
Cyrus (559 – 530 B.C.), król Persji, odbudował Świątynię w Jerozolimie (2 Kronik 36:23)
Aswerus (486 -456 B.C.), pogański władca który królował od Indii aż do Etiopii nad stu dwudziestoma siedmioma prowincjami pokrzyżował plany unicestwienia całego narodu żydowskiego, a zatem i całego Kościoła, zamiast tego niszcząc jego wrogów (Est. 9:1-5)
Gamaliel, faryzeusz o wielkim wpływie w Sanhedrynie powstrzymał zniszczenie Kościoła Nowego Testamentu jeszcze gdy ten się rozwijał na terenie Izraela (Dzieje 5:34-40)
Król Herod Agryppa wcześniej niemal przekonany do chrześcijaństwa (Dzieje 26:28) udzielił schronienia kościołowi z Jerozolimy, gdy ten schronił się w mieście Pella w prowincji Perea. Beda Czcigodny stwierdza:
„Odnotowano, że… wszyscy chrześcijanie, którzy byli w tej prowincji, ostrzeżeni przez proroctwo, uciekli daleko, jak podaje historia Kościoła, i udając się za Jordan, pozostali przez pewien czas w miasto Pella pod opieką Agryppy, króla Żydów…” [4]
Galienusz, Imperator Rzymski w latach 253 – 268 zakończył prześladowania chrześcijan zainicjowane przez Juliusza Apostatę.
Książę Fryderyk Mądry urodzony w 1463 roku w zamku Hartenfels jako pierwszy syn elektora Ernsta z rodu Wettynów na zawsze zostanie zapamiętany jako człowiek, który uratował Marcina Lutra przed wściekłością kościoła katolickiego.
Gdy na posłuchu u króla Zygmunta Augusta (1520-1572) nuncjusz papieski nalegał, by uwięzić przywódców polskiej Reformacji, monarcha odparł, że prawa krajowe zabraniają gwałtów i prześladowań. Odpowiedź bardzo charakterystyczna. Stawia ona Polskę na czele Europy jako państwo o najwyższej w owej epoce kulturze prawniczej, którą Rzeczpospolita zachowywała dzięki Bożej opatrzności.
Przyjdź Królestwo Twoje
Jakie praktycznie ma znaczenie podwójnej władzy Chrystusa?
A) Przede wszystkim z całą pewnością rozpoznając Chrystusa jako Głowę i Zbawiciela Kościoła zobowiązani jesteśmy do głoszenia Jego chwały, w szczególności Jego wywyższenia za cierpienia krzyża. Kościół wielbi swojego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, ponieważ Chrystus cierpiał niewysłowione męki za swój lud. Oddajemy cześć Panu Jezusowi rozmyślając o tym dziele.
Dzieje 2:36 Niech więc cały dom Izraela wie z pewnością, że tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście, Bóg uczynił i Panem, i Chrystusem.
B) Również Kościół w pierwszym rzędzie zobowiązany został do poszukiwania woli Bożej, co jest realizowane za pomocą właściwego wykładu Słowa oraz jego praktyczne zastosowanie. Priorytetem nie jest poszukiwania zaopatrzenia, choć nie należy tego zaniechać, jak czyniły to rozmaite sekty anabaptystyczne, lecz właściwie rozumiejąc nadrzędność duchowego rozwoju, rzecz najpilniejsza to troska o Królestwo Boże. Bóg tak zarządza opatrznością aby Kościół i poszczególne jego członki posiadały wszystko co niezbędne podmiotom królewskiej władzy Chrystusa. Chrystus w czasie poszukiwania królestwa swojemu ludowi doda wszystko co niezbędne do życia.
Mat. 6:31-33 31. Nie troszczcie się więc, mówiąc: Cóż będziemy jeść? albo: Co będziemy pić? albo: W co się ubierzemy? 32. Bo o to wszystko poganie zabiegają. Wie bowiem wasz Ojciec niebieski, że tego wszystkiego potrzebujecie. 33. Ale szukajcie najpierw królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a to wszystko będzie wam dodane.
C) Ponownie, wiedząc. że Chrystus dba o Kościół kontrolując świat, radość nasza opiera się o pewność wytrwania we wszelkich prześladowaniach, które nie mogą zniszczyć ani Kościoła ani poszczególnych jego duchowych członków. Wiemy także, że miara i zakres prześladowań jest pod całkowitym panowaniem Głowy Kościoła i z tego powodu nie mogą one przemóc Kościoła.
“Doktryna ta daje nam niewymowne pocieszenie, ponieważ uczy, że nic, co nas spotyka, nie jest dziełem przypadku, lecz dzieje się z postanowienia naszego łaskawego Ojca w niebie, który czuwa nad nami z ojcowską troską i który w swej mocy tak zarządza wszystkimi stworzeniami, że nawet włos z naszej głowy (bo wszystkie nasze włosy są policzone) ani wróbel, nie może spaść na ziemię bez woli naszego Ojca, któremu całkowicie ufamy przekonani, iż On powstrzymuje diabła i wszystkich naszych wrogów, aby bez Jego zgody nie czynili nam krzywdy.” [5]
D) Jako podlegli Chrystusowi poddani nie powinniśmy nigdy wątpić w pełne panowanie Chrystusa. Nad Kościołem ale i nad potępionym światem. Jednak do czasu powrotu Chrystusa musimy uzbroić się w cierpliwość i znosić prześladowania wyznaczone nam przez Chrystusa odrzucając jednocześnie heretycką, zielonoświątkową naukę, która nie chce przyjścia Króla:
“Nie modlimy się do Boga aby przyszedł, ponieważ On jest tutaj zawsze….” [6]
Historia Kościoła pokazuje nam czasy ostateczne. Otóż pod koniec nieprzyjaciele Kościoła otoczą go z każdej strony dążąc do całkowitego zniszczenia. I wtedy Chrystus zniszczy swoich wrogów ustanawiając swoje królestwo na tym świecie.
Obj. 20:9 I wyszli na szerokość ziemi, otoczyli obóz świętych i miasto umiłowane. Zstąpił jednak ogień od Boga z nieba i pochłonął ich.
E) Kościół, ponieważ miłuje swoją Głowę i trudzi się w czasie pielgrzymki, odważnie głosząc wszelkiemu stworzeniu modli się o przyjście naszego Boga i Zbawiciela stale i z niemalejącą żarliwością, ponieważ wtedy ustanie wszelki trud i ból oraz na wieki zamieszkamy z Panem w uwielbionych, bezgrzesznych ciałach:
Obj. 11:17 …Dziękujemy tobie, Panie Boże Wszechmogący, który jesteś i który byłeś, i który masz przyjść, że wziąłeś swą potężną moc i objąłeś królestwo.
.
Obj. 22:17 A Duch i oblubienica mówią: Przyjdź! A kto słyszy, niech powie: Przyjdź!
.
1 Kor. 16:22 Jeśli ktoś nie miłuje Pana Jezusa Chrystusa, niech będzie przeklęty. Maranatha (Niech nasz Pan przyjdzie)
Kazanie wygłoszone dnia 05.05.2024
Przypisy
[1] Konfesja Belgijska 13
[2] Tamże, 24
[3] Tamże, 12
[4] Źródło Philip G. Kayser, How God Protected the Remnant, przypis 4 w artykule
[5] Tamże, 13
[6] Te bluźniercze słowa wypowiedział zielonoświątkowiec Reinhard Bonnke, źródło
Zobacz w temacie
- Uniżony żywy Bóg
- Uważajcie kogo prosicie
- Większy od ludzi, większy od aniołów
- Wszechobecność Syna Bożego
- Wszechwiedzący Chrystus
. - Tylko święci dziedziczą królestwo
- Krew i ciało nie odziedziczą królestwa
- Królestwo niebieskie doznaje gwałtu
. - Kto będzie sądził świat?
- Kwestia milenium, część 1 – upici milenijnym winem
- Kwestia milenium, część 2 – stado milenijnych baranów
- Kwestia milenium, część 3 – zrobieni w milenijną trąbę