Kto może udzielać chrztu wodą?

utworzone przez | lis 13, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele

Uniwersalizm chrzcielny?

Jan 3:22 Potem Jezus przyszedł wraz ze swymi uczniami do Judei i tam przemieszkiwał z nimi, i chrzcił.

Jan 4:1-2 1. A gdy Pan poznał, że faryzeusze usłyszeli, iż Jezus więcej ludzi czynił uczniami i chrzcił niż Jan; 2. (Chociaż sam Jezus nie chrzcił, lecz jego uczniowie);

W czwartym rozdziale Ewangelii Jana czytamy o uczniach udzielających chrztu wodnego. Tutaj niektórzy czytelnicy dostrzegają praktykę będącą precedensem i uzasadnieniem możliwości chrzczenia jednych uczniów przez drugich, przy czym za uczniów upoważnionych do udzielania sakramentu uznawani są wszyscy uczniowie. Udzielanym przez wyznawców tej swoistej powszechności wyjaśnieniem tekstu Jana jest argumentacja oparta o dwie przesłanki i dwa soryty [1]:

1) Przesłanka: Jezus czynił uczniami wielu ludzi (więcej niż Jan a do Jana schodziła się cała okolica)

2) Przesłanka: To uczniowie Jezusa chrzcili innych uczniów,

3) Soryt:  Tekst nie czyni rozróżnienia między uczniami udzielającymi chrztu a uczniami przyjmującymi chrzest.

4) Soryt: Wśród uczniów byli też niewierzący.

Stąd ostateczną konkluzją do jakiej dochodzą uniwersaliści jest następujące stwierdzenie: każdy uczeń może udzielać sakramentu chrztu. 

Czy mają oni rację?

Różnorodność praktyki

Zanim przejdziemy do sedna rozważania warto zwrócić uwagę na różnorodność praktyki udzielania sakramentu. Możliwości jest naprawdę wiele i w zależności od grupy religijnej może ona przejawiać się na rozmaite, nieraz skrajne sposoby:

  • od anarchii chrzcielnej (anabaptyści)
    .
  • przez warunkową dowolność (neo-ewangelikalizm, rzymski katolicyzm)
    .
  • po samochrzest (baptyści)

Jako chrześcijanie Reformowani musimy zadać istotne pytania o sposób chrztu:

A) Czy mamy naśladować praktykę neo-ewangelików, gdzie każdy wierzący mężczyzna może udzielić chrztu o ile tak postanowi lokalny zbór?

„Chrztu wodnego powinni dokonywać bracia ordynowani, upoważnieni przez Zbór, zależnie od przyjętego w danym Zborze zwyczaju.„ [2]

B) A  może idąc w ślady odstępczych anabaptystów należy poszerzyć interpretację tekstu o wszystkich wierzących uczniów: dorosłych mężczyzn i kobiety?

„Chrzcząc się nawzajem, ci tak zwani anabaptyści zaprzeczyli twierdzeniom Kościoła katolickiego o władzy duchowej i kwestionowali jego stosunek do władzy cywilnej.” [3]

C) Co więcej, skoro nie wszyscy uczniowie Jezusa byli zbawieni (istnieli przecież niewierzący uczniowie por. Jan 6:64; 8:31), sakramentu chrztu udzielić może każda, odpowiednio zmotywowana osoba niezależnie od jej religijnej przynależności, jak nauczają rzymscy katolicy?

„W razie konieczności każda osoba może udzielić chrztu, pod warunkiem że ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół, i poleje wodą głowę kandydata, mówiąc: ” Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. [4]

D) W ostateczności, biorąc pod uwagę sytuacje wyjątkowe, czy każdy może ochrzcić sam siebie, jak uczynili baptyści zakładając swój ruch?

„W 1609 na kanwie lektury Nowego Testamentu [John Smyth, twórca ruchu baptystycznego] odrzucił praktykę chrztu niemowląt i stanął na stanowisku chrztu osób świadomych tego aktu. Zgodnie z tym przekonaniem ochrzcił (przez polanie wodą) sam siebie, Thomasa Helwysa i innych współtowarzyszy. Krąg osób powiązanych nową praktyką uznał się za odrębny zbór.” [5]

Problematyka związana z sakramentem chrztu ma charakter eklezjalny. Błędne nauczanie w tym zakresie, po nitce do kłębka prowadzi do błędnej struktury kościoła (czy też tego, co nazywa się kościołem, lecz w rzeczywistości jest sektą).

  • Liberałowie głoszą doktrynę będącą w pozornej zgodzie z ideą powszechnego kapłaństwa i równości braterskiej wierzących (1 Piotra 2:9; Mat. 23:8) – tutaj wszyscy są równymi sobie kapłanami i w związku z tym każdy może chrzcić każdego a tzw. kościół stanowi luźny zbiór pozbawionych jakiejkolwiek doktryny ignorantów.
    .
  • Bardziej konserwatywni generalnie skłaniają się ku poglądowi o udzielaniu chrztu przez przywódców kościoła (jakkolwiek by oni byli rozumieni) zachowując przy tym możliwość złamania tej zasady w razie zaistnienia nadzwyczajnych warunków. Tutaj doktryna, jeśli jest obecna, stoi na naprawdę niskim poziomie lub jest zlepkiem herezji.

Otóż żadna z powyższych form nie jest biblijna i dlatego nie należy do tradycji Reformowanej. Ponieważ Pismo Święte naucza nas o konkretnym porządku kościelnym, ani samochrzest, ani warunkowy chrzest udzielany przez zwykłych wierzących czy kogokolwiek odpowiednio zmotywowanego ani też anarchia chrzcielna nie może być przez nas zaakceptowana.
.

Wstępne założenia

Kto może zatem udzielać sakramentu chrztu? Mając na uwadze, że Bóg nie jest Bogiem nieładu w kościele lecz porządku (1 Kor. 14:33) Konfesja Belgijska idąc za nauczaniem zawartym w Liście do Efezjan kładzie nacisk na jedność kościoła czyniąc z tego podstawę do ustanowienia artykułu odnoszącego się do sprawowania sakramentów:

„uznajemy jedynie to, co może posilać i podtrzymywać zgodę i jedność, a także co może utrzymać człowieka w posłuszeństwie Bogu.” [6]

List do Efezjan naucza o związku chrztu wodą z jednością kościoła w taki sposób, że ukazuje chrzest jako mający związek ze strukturą zarządzania kościołem: poprzez „jedną wiarę”, t.j. poprzez jedną regułę wiary Chrystus jest Jedynym Panem Kośćioła wtedy, gdy sakrament jest właściwie sprawowany:

Efez. 4:3-5 3. Starając się zachować jedność Ducha w więzi pokoju. 4. Jedno jest ciało i jeden Duch, jak też zostaliście powołani w jednej nadziei waszego powołania. 5. Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest;

Jedynym Panem Kośćioła jest Chrystus. Chrystus zarządza kościołem przez regułę wiary, czyli obiektywną prawdę, zestaw doktryn regulujących działanie kościoła. Dzieje się to w taki sposób, że Chrystus zarządzający swoim kościołem za pomocą biblijnych reguł jest tym, który faktycznie jest jedyną Głową t.j. Królem i Panem a chrzest jest elementem tej reguły.

Chrzest jest elementem reguły wiary ponieważ to Chrystus ustanowił wszystkie zasady dotyczące chrztu wodą, w tym uzstanowił sposób, podmioty jak i administratorów sakramentu. Dlatego też ten jeden chrzest powinien być sprawowany zgodnie z formalnymi wymogami ważności chrztu oraz, konsekwentnie, zgodnie z regułą wiary tak, jakby Chrystus osobiście sprawował sakrament.

Zatem aby zrozumieć kto może administrować chrztem, musimy znaleźć w Słowie Bożym odpowiedni, ustalony przez Chrystusa formalny porządek rządów sprawowanych w kościele. Kośćiół bowiem to nie anarchia.
.

Biblijne przesłanki

Po pierwsze Chrystus ustanowił zarządców kościoła. Tutaj zwrócić należy uwagę na zanik cuodwnie obdarowanych urzędów Apostoła, Proroka i Ewangelisty oraz na ciągłość urzędu pasterza-nauczyciela. W każdym jednak przypadku zarządzający kościołem byli jednocześnie szafarzami Słowa. 

Efez. 4:11 I on ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a jeszcze innych pasterzami i nauczycielami;

Po drugie starsi, czy też biskupi / pasterze, którzy mają paść stado Boga czynią to w imieniu Chrystusa – Arcypasterza.

Tyt. 1:7, 9 7. Biskup bowiem, jako szafarz Boży, ma być…9. Trzymający się wiernego słowa, zgodnego z nauką…
.
1 Piotra 5:2 Paście stado Boga, które jest wśród was, doglądając go nie z przymusu, ale dobrowolnie, nie dla brudnego zysku, ale z ochotą; (werset 4 naucza o Chrystusie Arcypasterzu nagradzającym dobrze sprawowane szafarstwo)
.
Hebr. 13:17 Bądźcie posłuszni waszym przywódcom i bądźcie im ulegli, ponieważ oni czuwają nad waszymi duszami jako ci, którzy muszą zdać z tego sprawę. Niech to czynią z radością, a nie ze wzdychaniem, bo to nie byłoby dla was korzystne.

Po trzecie relacja między szafarstwem sakramentów (w tym sakramentu chrztu) i ustanowionym przez Boga szafarstwem Słowa jest oczywista:

1 Kor. 4:1-2 1. Niech więc każdy uważa nas za sługi Chrystusa i szafarzy tajemnic Boga. 2. A od szafarzy wymaga się, aby każdy z nich okazał się wierny.

Pogląd Reformowany

Stąd Pogląd Reformowany jest taki, że jedynie pastorzy-nauczyciele mają prawo do chrzczenia. Rodzima, Reformowana Konfesja Sandomierska z 1570 roku zwraca naszą uwagę, choć nie wprost, że chrztu udzielać mogą jedynie osoby sprawujące urzędy w Kośćiele i z tego powodu właśnie kobiety nie mogą chrzcić:

„Wyznajemy też i wierzymy, że ten Sakrament przez niewiasty nie ma być dopełniany, gdyż Apostół Boży wszystkie wogóle niewiasty usunął od urzędów Kościelnych” [7]

W 1560 roku powstało Szkockie Wyznanie Wiary, tutaj w rozdziale zatytułowanym „O prawidłowym administrowaniu sakramentów„ podane zostają dwa warunki ważności chrztu z których pierwszym to udzielanie go przez prawowitych szafarzy Słowa, urzędników wybranych przez Kościół:

„Aby sakramenty były właściwie sprawowane, uważamy, że konieczne są dwie rzeczy: po pierwsze, aby były sprawowane przez prawowitych szafarzy, za których uważamy jedynie tych, którzy zostali wyznaczeni do głoszenia słowa Bożego lub w których usta Bóg włożył jakieś kazanie napominające, jeśli są to ludzie prawnie wybrani do tego przez jakiś Kościół.” [8]

Posłuchajmy teraz Konfesji Belgijskiej spisanej w 1561 roku, jasno wyrażającej stanowisko Reformowane.

„Pastorzy więc udzielają sakramentu, który jest widzialny, jednakże to nasz Pan daje to, co sakrament symbolizuje” [9]

Konfesja Westminsterska z 1646 roku ukazuje sakramenty jako reprezentujące Chrystusa przez co konsekwentnie mogą one być udzielane jedynie przez prawowiernie ustanowionych szafarzy Słowa ustanowionych jako szafarze reprezentujący Chrystusa w szafarstwie Słowa

„Sakramenty są ustanowionymi przez Boga świętymi znakami i pieczęcią przymierza łaski, reprezentującymi Chrystusa i Jego dzieło„ [10]
.
„Istnieją tylko dwa sakramenty ustanowione przez Chrystusa, naszego Pana w Ewangelii: Chrzest i Wieczerza Pańska. Udzielać ich może wyłącznie osoba prawnie wybrana do głoszenia Słowa.” [11]

Sprawujący urzędy szafarzy Słowa Bożego chrzczą wodą reprezentując Chrystusa. Ponieważ są oni podległymi Arcykapłanowi-Chrystusowi sługami, gdy sprawują chrzest jest to jedno i to samo jakby Chrystus chrzcił. W ten sposób zachowywana jest jedność kościoła. Jasne sprawowanie sakramentów przez pasterzy-nauczycieli jest (obok głoszenia czystej doktryny Ewangelii i wykonywania dyscypliny kościelnej) jednym z trzech koniecznych znaków służących do rozpoznania prawdziwego Kościoła i odróżnienia go od sekty.

„Znaki służące rozpoznaniu prawdziwego Kościoła to: wykład czystej doktryny Ewangelii; jasne sprawowanie sakramentów, jak to zostało ustanowione przez Chrystusa; praktykowanie dyscypliny w karceniu grzechu; czyli pokrótce – zarządzanie wszystkim zgodnie z nieskalanym Słowem Bożym, odrzucanie wszystkiego z nim sprzecznego i rozpoznanie Jezusa Chrystusa jako jedynej Głowy Kościoła„ [12]

Zauważmy, że jasne sprawowanie sakramentów jest elementem zarządzania kościołem a zatem przynależy tym, którzy będąc szafarzami Słowa są właśnie za zarządzanie odpowiedzialni..

Obalenie argumentu uniwersalizmu chrzcielnego

Czy jednak tekst Jana nie przeczy naszemu nauczaniu? Żadną miarą i jest po temu szereg powodów.

Najpierw ustalimy trudność interpretacyjną spowodowaną różnym użyciem słowa uczeń wskazując na argument pomocniczy jakim jest gramatyka. Następnie zidentyfikujemy kim byli uczniowie chrzczący w imieniu Jezusa, czyli udzielający sakramentu w taki sposób, że chociaż to oni fizycznie go wykonywali chrzest rozumiany był jako wykonany przez Jezusa.

Ponownie stosując zasadę braku sprzeczności w Słowie Bożym zbadamy wszystkie przypadki udzielenia sakramentu chrztu, obecne w Piśmie, identyfikując osoby i urzędy przez nie sprawowane potwierdzając przez to ustaloną poprzednio doktrynę eklezjalną. W ostateczności zwrócimy naszą uwagę na biblijne komentarze: wczesnochrześcijańskie i współczesne.
.

Problem językowy

Samo słowo μαθητής mathetes użyte w tekstach nie jest rozstrzygające, ponieważ może być rozumiane w sensie ogólnym, w odniesieniu do każdego możliwego ucznia,  jak i szczególnym, w odniesieniu do konkretnie wyróżnionej grupy. Np. w sensie ogólnym słowo mathetes użyte zostało w Jana 6:

Jan 6:66 Od tego czasu wielu jego uczniów (μαθητῶν matheton) zawróciło i więcej z nim nie chodziło.

Z drugiej strony w sensie szczególnym, czyli w odniesieniu do Apostołów, jak czytamy u Mateusza

Mat. 10:1 A przywoławszy swoich dwunastu uczniów (μαθητὰς mathetas), dał im moc nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i aby uzdrawiali wszystkie choroby i wszelkie słabości.

Zatem to kontekst decyduje o znaczeniu tego słowa, co zresztą zostanie prześledzone.
.

Gramatyka

Na tym jednak etapie pomocnym w identyfikacji grupy uczniów będzie użycie przedimka określonego. Tekst mówi o Chrystusie, że chrzcił więcej uczniów niż Jan, gdzie przed rzeczownikiem mathetes nie jest użyty przedimek określony, zatem odniesienie jest do uczniów w sensie ogólnym. Ci, którzy byli chrzczeni nie tworzyli szczególnej grupy.

Ἰησοῦς πλείονας μαθητὰς ποιεῖ Iesous pleonas mathetas poiei – Jezus więcej jakiś uczniów czynił (werset 1)

Jednakże werset dalej czytamy o konkretnych, zdefiniowanych przez przedimek określony uczniach. Rzeczownik określony (t.j. zawierający przedimek) kładzie nacisk na tożsamość indywidualną i ma na uwadze członkostwo w klasie, wskazuje na konkretny element zaznaczony wcześniej przez autora [13]. Użycie przedimka przed rzeczownikiem to jasne odniesienie do innej grupy uczniów, grupy szczególnej:

ἀλλ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ all hoi mathetai autou – ale ci konkretni uczniowie jego (werset 2)

Tak więc uczniowie z wersetu 1 nie są tymi samymi uczniami z wersetu 2. To odmienne grupy ludzi. Chrzczący uczniowie, zgodnie z użyciem przedimka określonego, byli wcześniej określeni przez Jana. Kontekst rozdziałów 1, 2 i 3 umożliwi nam ich identyfikację.
.

Kto chrzcił za Jezusa? – analiza kontekstu

Już tak wcześnie jak w rozdziale 3 Ewangelii Jana widzimy Chrystusa przebywającego razem ze swoimi uczniami w Judei, gdzie dochodziło do udzielania sakramentu chrztu. Chrystus tam przemieszkiwał z nimi, i chrzcił. (Jan 3:22). Wyjaśnienie tego, kto fizycznie kropił / polewał wodą znajduje się w następnym rozdziale: Chociaż sam Jezus nie chrzcił, lecz jego uczniowie (Jan 4:2). Powód, dla którego sam Chrystus nikogo nie ochrzcił był taki, że Chrystus nie tylko nie chciał chrzcić osobiście aby uniknąć rozłamu w kościele (na ochrzczonych przez Jezusa i na ochrzczonych przez inne osoby) ale też aby oddalić dorozumiany zarzut faryzejski o tworzenie przez Chrystusa własnej, sprzecznej z judaizmem mojżeszowym religii.

Sami faryzeusze byli błędnie przekonani [14], że Jezus więcej ludzi czynił uczniami i chrzcił niż Jan. (Jan 4:1) natomiast Chrystus działał wtedy już jako oficjalnie ustanowiony Arcykapłan (takie jest znaczenie chrztu Janowego jaki został wykonany na Jezusie) delegując swoją władzę na konkretne osoby.

Czy możemy zidentyfikować uczniów udzielających chrztu? Owszem. Byli to odpowiednio powołani przez Chrystusa:

Natanael później nazywany jest Bartłomiejem ale w rzeczywistości Bartłomiej nie jest imieniem własnym lecz to przydomek. Greckie Βαρθολομαῖος Bartholomaios –  pochodzi od Bar Talmai – Syn Talmaja, (imię Talmaj użyte np. w 1 Kronik 3:2). Wszyscy czterej będą zaliczać się do grona Apostołów.

Jan mógł być piątym z uczniów na co wskazuje maniera Jana Ewangelisty opisującego swój udział w wydarzeniach czasem pomijając swoje imię.

Teraz ci czterej wymienieni z imienia uczniowie i piąty Jan idą do Kany na wesele (Jan 2:2), wracają do Kafarnaum (Jan 2:12), następnie do Jerozolimy, gdzie Chrystus ukazuje swój Arcykapłański autorytet w Świątyni (Jan 2:15-17). W Jerozolimie wielu wierzy powierzchownie w Jezusa, który odrzuca ich wiarę (Jan 2:23-24). Po dyskursie z Nikodemem, reprezentantem intelektualnej teologicznej elity judaizmu, Chrystus i owi czterej uczniowie (Andrzej, Piotr, Filip i Natanael / Bartłomiej) wracają do Judei gdzie Andrzej, Piotr, Filip i Natanael chrzczą w obecności Jezusa, Arcykapłana. 

Jan 3:22 Potem Jezus przyszedł wraz ze swymi uczniami do Judei i tam przemieszkiwał z nimi, i chrzcił.

Czy coś  zmieniło się do czasu twierdzenia z rozdzału 4, czy jacyś nowi uczniowie przyłączyli się do tej grupy? Nic w narracji tekstu Jana na to nie wskazuje. Co z Ewangeliami synoptycznymi? Tu pomocną będzie chronologiczna harmonia Ewangelii. Żadnej jasnej wzmianki o nowych powołaniach. Chrztu w obecności Jezusa dokonywali z pewnością  czterej uczniowie: Andrzej, Piotr, Filip i Natanael zwany Bartłomiejem oeaz Jan (najprawdopodobniej). To oni chrzcili w okresie przygotowawczym pod ściśłym nadzorem Arcykapłana chrześcijaństwa. I wszyscy okazują się powołanymi przez Pana Apostołami.

To oczywiście nie wyklucza, że w tym czasie do tej grupy przyszłych Apostołów Pan dołączył kolejnych przyszłych Apostołów, ponieważ okres przygotowawczy powinien objąć wszystkich 12, w tym zdrajcę, Judasza Iskariotę. Jest to tym bardziej oczywiste jeśli zrozumiemy, że owych dwunastu, w tym Judasz, byli co do zasady zawsze razem, o czym świadczy Piotr w czasie gdy ustalano kryteria uzupełniające skład Apostolski.

Dzieju 1:21-22 21. Trzeba więc, aby jeden z tych mężczyzn,którzy z nami byli przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał wśród nas; 22. Począwszy od chrztu Jana aż do dnia, w którym został wzięty od nas w górę, stał się wraz z nami świadkiem jego zmartwychwstania

Następcą na urząd apostolski, jaki sprawował Judasz, musiał być człowiek spełniający te same fromalne kryteria co Judasz: musiał być obecny wśród Apostołów od chrztu Jana – zatem wnioskujemy, że w odpowiednim czasie do Andrzeja, Piotra, Filipa, Bartłomieja i prawdopodobnie Jana dołączyła pozostała siódemka aby odebrać właściwe przygotowanie na urząd.

Samo świadectwo Jana dotyczyło wydarzeń zbliżających się ku końcowi pierwszego roku służby. Był to rok przygotowań, w tym przygotowań Apostołów do ich posługi misyjnej w czasie drugiego roku (Mat. 10:1-7), gdzie nakazem było głoszenie nauki o zbliżającym się Królestwie (A idąc, głoście: Przybliżyło się królestwo niebieskie., werset 7). Judasz został ochrzczony przez Jana, odebrał właściwe nauczanie o królestwie w czasie, gdy chrzcił w imieniu Jezusa), aby następnie zostać oficjalnie ustanowionym Apostołem, i ruszyć do pracy czyniąc cuda w imieniu Jezusa.
.

Pozostałe przypadki chrztu

Istnieje hermeneutyczna zasada interpretacji Słowa Bożego wskazująca na konieczność używania prostszych i jasnych tekstów do wyjaśniania tych trudniejszych. Jeśli tekst Jana 4 możemy uznać za trudniejszy i umówić się, że jest on sporny, w jego wyjaśnieniu pomocnym będą wszystkie jasno określone fragmenty Pisma mówiące o osobach udzielających chrztu wodą. W ten sposób tylko jedna interpretacja okaże się prawdziwa. Jeśli bowiem spojrzymy na udzielających chrztu, okazuje się, że byli to (co do jednego) szafarze Słowa: Prorocy, Ewangeliści i Apostołowie.

Jan Chrzciciel chrzcił wodą oraz był Prorokiem, (Marek 1:4; Mat. 11:9)

Piotr chrzcił oraz był Apostołem (Dzieje 2:38, 41; 10:47; 11:16; Mat. 10:2)

Paweł chrzcił oraz był Apostołem (Dzieje 16:14-15; 18:8; 19:3-5; 1 Kor. 1:14-16; Rzym. 1:1)

Ananiasz chrzcił i był Prorokiem (Dzieje 9:10, 17-18;  22:14-16)

Filip chrzcił i był Eweangelistą (Dzieje 8:5, 12, 35-38)

Ponadto ogólny nakaz udzielania chrztu został wydany Apostołom, szafarzom Słowa tj. nauczycielom Słowa!

Mat. 28:16-20
.
16. Potem jedenastu uczniów (czyli Apostołów) poszło do Galilei na górę, na którą Jezus im polecił.

17. A gdy go ujrzeli, oddali mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili.

18. Wtedy Jezus podszedł i powiedział do nich: Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi.

19. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego;

20. Ucząc je (szafarstwo Słowa) przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do końca świata. Amen.

Komentarze

Historycznie najstarszy tekst chrześcijański nawiązujący do kwestii chrztu w kontekście Jana 4:2 napisał żyjący na przełomie II i III wieku Tertulian z Kartaginy. W dziele „O chrzcie” stwierdza, że w imieniu Chrystusa chrztu udzielali „ministrowie” odnosząc nas jednoznacznie do osób sprawujących konkretny urząd.

„Jan rzeczywiście głosił, że będzie chrzcił własnymi rękami! Oczywiście, jego słowa nie mają być rozumiane w ten sposób, ale po prostu wypowiedziane w zwyczajny sposób; tak jak na przykład mówimy: „Cesarz wydał edykt” lub „Prefekt zbił go pałką”. Czy cesarz osobiście wydał edykt, czy prefekt osobiście zbił go pałką? Ten, którego ministrowie coś robią, zawsze mówi się o nim, że to on czyni.” [15]

Komentując tekst Jana 4:2 skłaniający się ku wyższej krytyce tekstu i herezji Arminianizmu Frederic Louis Godet zmuszony był stwierdzić:

„Pozostawiając Apostołom chrzest wodny, uczynił ten obrzęd niezależnym od swojej osobistej obecności i w ten sposób zadbał o jego utrzymanie w swoim Kościele po swoim odejściu” [16]

Chrystus zatem aby zachować ciągłość urzędów w Kościele musiał być reprezentowany przez osoby sprawujące urząd lub będące w procesie przygotowania do sprawowania tego urzędu, inaczej nie można by o Nim powiedzieć, że chrzcił, skoro każdy mógł chrzcić wedle uznania ani nie można by zakładać ciągłości urzędów w Kościele.
.

Wnioski

Z Biblii widzimy, że ci, którzy dokonują chrztu chrześcijańskiego w Nowym Testamencie, zostali wyświęceni przez Chrystusa na urząd w Kościele (np. Piotr, Paweł, Filip, Natanael, Paweł, Ananiasz, itd.). Ściśle mówiąc, Wielki Nakaz Misyjny z nakazem chrztu został przekazany Apostołom, a nie bezwarunkowo każdemu wierzącemu. Kiedy specjalne urzędy Apostoła, Proroka i Ewangelisty ustały (tak jak ustały cuda i znaki) chrzczą pastorzy-nauczyciele, ostatni z listy upoważnionych do chrztu szafarzy Słowa. Nie ma dowodów wskazujących, że chrzciły osoby prywatne.

Z teologicznego punktu widzenia musimy wziąć pod uwagę sposób, w jaki Chrystus rządzi swoim Kościołem. Chrystus jest jedynym królem i głową Kościoła. Wszelka władza jest jego władzą. Wszelkie zasady są jego regułami. Wszelka łaska jest Jego łaską. A jednak jako król swego Kościoła Chrystus ustanowił także specyficzny urząd, urząd prezbitera (starszego / pastora), poprzez który zarządza swoim Kościołem. Nasz Arcypasterz rządzi w Kościele poprzez starszych Kościoła (Dzieje 20:28; 1 ​​Piotra 5:1-4). Sakramenty (lub obrzędy) obejmują udzielanie łask i sprawowanie władzy kościelnej, która należy do osób sprawujących urząd w Kościele.

Egzegetycznie odwołanie się do kapłaństwa wszystkich wierzących nie wspiera udzielania chrztu przez każdego członka Kościoła. Odniesienie do Kościoła jako „królewskiego kapłaństwa” potwierdza raczej świętą naturę ludu Bożego (1 Piotra 2:9). Nie sugeruje to, że obecnie w Nowym Testamencie nie ma żadnych obrzędów, które mogą być odprawiane jedynie przez wyświęconych urzędników. Albowiem lud Boży w Starym Testamencie nazywany był także królestwem kapłanów (2 Mojż. 19:6) a jednak posiadał całe wydzielone plemię kapłanów przeznaczone do wykonywania funkcji, które mogli pełnić tylko kapłani.

2 Mojż. 19:6 A wy będziecie mi królestwem kapłanów i narodem świętym. To są słowa, które będziesz mówić do synów Izraela.
.
1 Piotra 2:9 Lecz wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do swej cudownej światłości;

W praktyce, aby chrzest był odpowiedzialny, musi istnieć pewien nadzór kościelny. Całe nauczanie Słowa Bożego nie zachęca do uniwersalizmu chrzcielnego, tzn. do udzielenia go kiedy ktoś z kumplem ma ochotę się zmoczyć. Musi istnieć proces odpowiedzialności i oceny. Niezmiennie,  starsi kościoła biorą udział w ustalaniu, kto może zostać ochrzczony. Urzędnicy kościelni nadzorują ten proces – a z pewnością muszą nadzorować, jeśli chrzest ma być czymkolwiek innym niż prywatna ceremonią osobistego poświęcenia. Jest oczywistym, że korzystają oni z nadanej im przez Chrystusa władzy podczas dokonywania samego chrztu.

Błąd interpretacji tekstu Jana polega na niepoprawnym wniosku jakoby nowoochrzczeni uczniowie dołączali do wcześniejszego grona chrzczących uczniów. Stąd błędna konkluzja. Otóż nie wszyscy lecz jedynie urzędnicy mogą udzielać sakramentu.

Nie tylko nie możemy przychylić się do anarchii chrzcielnaej anabaptystów ale i do warunkowej dowolności chrztu neo-ewangelików i rzymskich katolików. Natomiast za kuriozalny błąd należy uznać samochrzest. Nie znajdziemy w Słowie Bożym ani jednego przykładu samochrztu, chrztu warunkowego czy anarchii. Poglądy te to niedorzeczność czyniąca z danej grupy sektę.

I na koniec chcielibyśmy przypomnieć każdemu kościołowi, który uznaje się za Protestancki, że taka była, jest i powinna być wiara każdego Protestanta, czego dowodzi Konfesja Augsburska, pierwszy powszechny dokument zawierający wyznanie wiary Reformacji zapoczątkowanej przez Marcina Lutra. Pozycja teologiczna, jaką zajmujemy i na której stoimy jest zatem pozycją Biblijną, Protestancką, Reformowaną i Konfesyjną.

„Kościoły nasze nauczają o porządku w Kościele, że nikt nie powinien w nim nauczać publicznie lub udzielać sakramentów, jeśli nie jest należycie powołany.” [17]

Kazanie wygłoszone dnia 01.12.2024

Przypisy

[1] Soryt – to poszerzony argument, w którym konkluzja pierwszego argumentu staje się przesłanką dla kolejnego, i tak dalej aż do ostatniej konkluzji.
[2] Kościół Ewangelicznych Chrześcijan, Zasady Wiary 7, źródło
[3] Valerie Rempel, The Birth of Anabaptism, źródło. O tym, że anabaptyści to toksyczna sekta świadczy historia tego ruchu. Anabaptyści, mylnie uznawani za lewe skrzydło Reformacji powstali w Niderlandach i północnych Niemczech gdzie działalność misyjną rozwinął kaznodzieja Melchior Hofmann, który głosił nadejście w roku 1533 tysiącletniego Królestwa Bożego. Po uwięzieniu Hofmanna jego zwolennicy, piekarz Jan Matthijs i 24-letni krawiec Jan z Lejdy, uznali się za narzędzie do ustanowienia Królestwa orężnie. Ośrodkiem ich agitacji było miasto Münster w Westfalii, gdzie pozyskali miejscowego kaznodzieję i ochrzcili ponad 1400 dorosłych mieszkańców. Miejscowy biskup Franz von Waldeck wysłał wojsko przeciwko rebelii i obległ miasto, ale został odparty. Kiedy radykałowie anabaptystyczni przejęli miasto Münster spalili wszystkie księgi z wyjątkiem Biblii i nazwali Münster „Nowym Jeruzalem”.  W Niedzielę Wielkanocną w kwietniu 1534 r. Jan z Haarlemu, który przepowiedział, że tego dnia Boży sąd nadejdzie na niegodziwych, zrobił zbrojną wycieczkę z zaledwie trzydziestoma zwolennikami, wierząc, że jest drugim Gedeonem, ale został zabity wraz z całą swoją bandą. Po śmierci Matthijsa, Jan z Leidy obwołał się królem „Nowego Królestwa Syjonu” i zaprowadził dyktaturę teokratyczną, obowiązek pracy fizycznej i wielożeństwo. Własność prywatna i różnice stanowe były zniesione; zamykanie drzwi domów było karane śmiercią. Następnie Jan z Lejdy został absolutnym władcą i następcą króla Dawida! Zalegalizował poligamię i pojął szesnaście żon, uzasadniając swoje działania wizjami z nieba. Anabaptyści z Münster praktykowali także wspólnotę dóbr, co oczywiście oznaczało, że Jan z Lejdy stał się bardzo bogaty. Każdy, kto nie poddawał się nowemu reżimowi, był zabijany mieczem. Ale wkrótce zmarł i on.
[4] Katechizm kościoła katolickiego 1284
[5] Jon Smyth, Wikipedia, źródło
[6] Konfesja Belgijska 32
[7] Konfesja Sandomierska 20, pisownia oryginalna
[8] Konfesja Szkocka 22
[9] Konfesja Belgijska, 34
[10] Konfesja Westminsterska 27.1
[11] Tamże, 27.4
[12] Konfesja Belgijska 29
[13] Grecki przedimek, źródło
[14] Daniel Wallace zauważa, że faryzusze „błędnie zrozumieli Jezusa jako bezpośrednio zaangażowanego w chrzest” Wallace, Greek Grammar beyond the Basiscs, s. 412
[15] Tertulian z Kartaginy, O chrzcie 11
[16] F. L. Godet, cytowany w Expositor’s Greek Commentary, źródło
[17] Konfesja Augsburska 14

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email