Dołączanie do prawdziwego Kościoła

utworzone przez | kwi 11, 2022 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele

Natura jedności Kościoła

Efez. 4:3-6 .

3. Starając się zachować jedność Ducha w więzi pokoju.

4. Jedno jest ciało i jeden Duch, jak też zostaliście powołani w jednej nadziei waszego powołania.

5. Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest;

6. Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i w was wszystkich.

Jezus Chrystus jest jedyną Głową Swojego Kościoła. Ponieważ Kościół jest Jego ciałem, jest przez Niego rządzony i ożywiany Jego Duchem. Chrystus jest jednym, a nie dwoma lub więcej; dlatego kościół jest jeden. Chrystus jest całkowicie poświęcony Bogu; dlatego kościół jest święty. Chrystus jest Chrystusem powszechnym; dlatego kościół nie jest zawężony i regionalny, ale uniwersalny.

Jan 19:19-20 19. Sporządził też Piłat napis i umieścił na krzyżu. A było napisane: Jezus z Nazaretu, król Żydów. 20. Napis ten czytało wielu Żydów, bo miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było to napisane po hebrajsku, po grecku i po łacinie.

Chrystus jest nikim innym, jak Tym, który objawił się w natchnionych pismach apostołów (których użyto do skompletowania jednego Słowa Bożego danego po raz pierwszy w Starym Testamencie); dlatego Kościół jest apostolski.

Kościół organiczny posiada wszystkie te atrybuty doskonale w Chrystusie, zgodnie z odwiecznym Bożym postanowieniem i ostatecznym celem. Kościół instytucjonalny, na który składają się wszystkie prawdziwe zgromadzenia chrześcijańskie, musi zatem dążyć do utrzymywania i zachowania jedności, jaką ma w Chrystusie.

Efez 4:3 Starając się zachować jedność Ducha w więzi pokoju.

Innymi słowy, jedność Kościoła organicznego wymaga jedności Kościołów instytucjonalnych.

Istotę jedności Kościoła instytucjonalnego należy wyjaśnić, rozważając ją w świetle pozostałych trzech atrybutów. Jedność kościoła instytucjonalnego jest jednością świętą, która wiąże zgromadzenia z jedynym, prawdziwym Bogiem i oddziela je od fałszywych kościołów i niewierzących. Jest to jedność, która nie opiera się na płci, wieku, narodowości, statusie społecznym czy typach osobowości, ponieważ jest jednością powszechną. Ta jedność jest apostolska, ponieważ jest jednością w doktrynie apostolskiej.

Dlatego 1) świętość, 2) powszechność i 3) apostolskość jedności Kościoła instytucjonalnego są duchowe. Oddzielenie od niegodziwego świata i poświęcenie się Bogu (świętość) może być tylko duchowe. Tylko duchowe kryteria członkostwa – a nie standardy świata  – mogą zabezpieczyć kościół powszechny. Doktryna apostolska, składająca się z prawdy Jezusa Chrystusa, jest duchowa.

2 Kor. 5:16 Dlatego my odtąd nikogo nie znamy według ciała, a chociaż znaliśmy Chrystusa według ciała, to teraz już więcej go takim nie znamy.

Istotę jedności w Kościele instytucjonalnym można również wyjaśnić w świetle biblijnego wyobrażenia „ciała”, które odnosi się zarówno

a) do kościoła organicznego,

Efez. 1:23 Który jest jego ciałem i pełnią tego, który wszystko we wszystkich napełnia.

b) jak i do kościoła instytucjonalnego.

1 Kor. 12:27 Wy zaś jesteście ciałem Chrystusa, a z osobna członkami.

Duch Święty jest życiem ciała Chrystusa. Dlatego jedność Kościoła instytucjonalnego jest duchowa.

Ustaliwszy, na podstawie zarówno pozostałych trzech atrybutów Kościoła, jak i biblijnego przedstawienia Kościoła jako „ciała”, że jedność poszczególnych zgromadzeń instytucjonalnych jest duchowa, jesteśmy teraz gotowi do rozważenia, w jaki sposób Bóg działa na rzecz jedności w prawdziwych kościołach.
.

Jak Bóg realizuje Jedność Kościoła

Ponieważ każdy prawdziwy zbór jest manifestacją ciała Chrystusa, Chrystus działa w jedności. Zgromadzenie jest duchowym ciałem Chrystusa, a więc działa w jedności przez Ducha Świętego. Co więcej, Chrystus działa w jedności przez Swojego Ducha poprzez urzędy, które ustanowił w Kościele.

Duchowa jedność, którą czyni Chrystus, jest jednością wiary, która przyjmuje jako prawdę „wszystko, co Bóg nam objawił w swoim Słowie” (Katechizm Heidelberski, P. 21).

Pyt. Na czym polega prawdziwa wiara?

.

Odp: Polega ona zarówno na pewności poznania, dzięki któremu uznaję za prawdę wszystko, co Bóg objawił w swoim Słowie, jak też na głębokim zaufaniu, które stwarza we mnie Duch Święty przez Ewangelię. To ona daje mi pewność, że nie tylko inni, ale także i ja otrzymałem od Boga odpuszczenie grzechów, dar sprawiedliwości i wiecznego szczęścia, a wszystko to otrzymałem wyłącznie z Jego łaski, jedynie dzięki zasłudze Jezusa Chrystusa.

Poprzez urząd pastora, przez solidne głoszenie, ciało buduje się „aż wszyscy dojdziemy do jedności wiary”.

Efez. 4:11-13 11. I on ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a jeszcze innych pasterzami i nauczycielami; 12. Dla przysposobienia świętych, dla dzieła posługiwania, dla budowania ciała Chrystusa; 13. Aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary dojrzałości pełni Chrystusa

Jedność jest utrzymywana i pielęgnowana przez dzieło Chrystusa poprzez urząd starszego w nadzorowaniu głoszenia i sakramentów, utrzymywanie porządku w kościele i stosowanie dyscypliny chrześcijańskiej. Dzieło Chrystusa poprzez urząd diakona wyraża jedność Kościoła poprzez dzielenie się w miłości materialnymi ofiarami Kościoła.

List do Efezjan 4:1-16, który szczegółowo omawia jedność kościoła, ma wiele do powiedzenia na temat dzieła Chrystusa poprzez urząd wierzącego.

Efez. 4:1-3 1. Proszę więc was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliście wezwani; 2. Z całą pokorą, łagodnością i z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości; 3. Starając się zachować jedność Ducha w więzi pokoju.

.

Efez. 4:7 A każdemu z nas została dana łaska według miary daru Chrystusa.

.

Efez. 4:12-16 12. Dla przysposobienia świętych, dla dzieła posługiwania, dla budowania ciała Chrystusa; 13. Aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary dojrzałości pełni Chrystusa; 14. Abyśmy już nie byli dziećmi miotanymi i unoszonymi każdym powiewem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp prowadzący na manowce błędu. 15. Lecz będąc szczerymi w miłości, wzrastajmy we wszystkim w tego, który jest głową – w Chrystusa. 16. Z niego całe ciało harmonijnie złożone i zespolone we wszystkich stawach, dzięki działaniu każdego członka, stosownie do jego miary, przyczynia sobie wzrostu dla budowania samego siebie w miłości.

Poprzez sposób „mówienia prawdy z miłością” członkowie wspierają wzrost Kościoła w tego który jest głową, w Chrystusa (w.15), aby ciało budowało się w miłości (w.16). Zmartwychwstały Chrystus daje Kościołowi nauczycieli (ww.8-11), aby wyposażali świętych, aby członkowie mogli się wzajemnie budować (ww.12-16).

Ponieważ jedność jest duchowa i rozwijana przez osoby sprawujące urzędy (zarówno urzędy specjalne, jak i urząd wierzącego), jedność jest promowana przez „mówienie prawdy z miłością” (w.15). Wierne wyznania, kongregacje i wierzący służą jedności chrześcijan w świecie, dając łaskawie i bezkompromisowo świadectwo o prawdzie Chrystusa. Wzrastając w zrozumieniu i posłuszeństwie Słowu Bożemu, kościoły i jednostki doświadczają większej jedności z Chrystusem i Jego Ciałem.
.

Odstępstwo w Kościołach

Niestety, w naszych czasach mamy do czynienia z powszechnym odchodzeniem od objawionej prawdy Bożej w Chrystusie. Do powszechnych grzechów przeciwko Panu Jezusowi i jedności Jego Kościoła należą:
.

Ignorancja

Wielu sprawujących urzędy (pastorów, starszych i diakonów) przysięga w imię Boga Wszechmogącego, że utrzyma wyznanie Reformowane Kościoła (jako wierne oświadczenie i streszczenie nauk biblijnych), podczas gdy nie znają jego doktryn, ponieważ nie czytali wyznania lub nawet go nie posiadają. Jednak Wyznanie Westminsterskie słusznie oświadcza:

„Każda osoba przysięgająca zgodnie ze Słowem Bożym musi być świadoma tego aktu i niezwykle ostrożna, aby nie powiedzieć niczego, co nie jest prawdą.” (22:3). 

Inni wiedzą, co zawiera ich credo, ale przysięgają że tak powiem ze skrzyżowanymi palcami.

Jednak „Przysięga powinna być wyrażona w jasnym, zrozumiałym języku, bez dwuznaczników i niepewności.” (Wyznanie Westminterskie 22:4).

To zło panuje w niezliczonych kościołach. Trzecie przykazanie ostrzega:

2 Mojż. 20:7 Nie będziesz brał imienia PANA, twego Boga, nadaremnie, gdyż PAN nie zostawi bez kary tego, który bierze jego imię nadaremnie.

Wyższa krytyka

Wyższa krytyka w seminariach teologicznych i kolegiach biblijnych atakuje absolutny autorytet i nieomylność Biblii (Izaj 8:20; Jan 10:35), „pismo prawdy” (Dan. 10:21).

2 Tym. 3:16-17 16. Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości; 17. Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany.

Ponieważ wiara przyjmuje „za prawdę wszystko, co Bóg objawił w swoim Słowie” (Katechizm Heidelberski, P. 21), wyższa krytyka jeszcze bardziej deprawuje niewierzących seminarzystów i osłabia wszystkich chrześcijańskich studentów, którzy kształcą się w takich instytucjach.

To z kolei niekorzystnie wpływa na zbory i członków, którzy później słuchają takich usługujących. Co więcej, seminaria teologiczne i kolegia biblijne, które nauczają heretyckiej doktryny, niezmiennie promują inne fałszywe doktryny, ponownie ze szkodą dla tych, którzy przygotowują się do służby i tych, którzy będą pod ich nauczaniem.
.

Charyzmania

„Inny duch” charyzmatyzmu, z jego absurdalnym językiem, fałszywymi objawieniami, proroctwami, interpretacjami, „słowami wiedzy” itp., uzupełnia, a zatem umniejsza i oczernia spisane i wystarczające Słowo Boże.

2 Kor. 11:4 Gdyby bowiem przyszedł ktoś i głosił innego Jezusa, którego my nie głosiliśmy, albo gdybyście przyjęli innego ducha, którego nie otrzymaliście, albo inną ewangelię, której nie przyjęliście, znosilibyście go z łatwością.

.

Efez. 2:20 Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus

.

2 Piotr 1:16-21 16. Gdyż daliśmy wam poznać moc i przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa, nie podążając za zręcznie wymyślonymi baśniami, ale jako naoczni świadkowie jego wielkości. 17. Otrzymał on bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy doszedł go taki głos od wspaniałej chwały: To jest mój umiłowany Syn, w którym mam upodobanie. 18. I słyszeliśmy ten głos dochodzący z nieba, gdy byliśmy z nim na świętej górze. 19. Mamy też mocniejsze słowo prorockie, a wy dobrze czynicie, trzymając się go jak lampy, która świeci w ciemnym miejscu, dopóki dzień nie zaświta i jutrzenka nie wzejdzie w waszych sercach; 20. To przede wszystkim wiedząc, że żadne proroctwo Pisma nie podlega własnemu wykładowi. 21. Nie z ludzkiej bowiem woli przyniesione zostało kiedyś proroctwo, ale święci Boży ludzie przemawiali prowadzeni przez Ducha Świętego.

.

Obj. 22:18-19 18. Oświadczam zaś każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: Jeśli ktoś dołoży coś do tego, dołoży mu też Bóg plag opisanych w tej księdze; 19. A jeśli ktoś odejmie coś ze słów księgi tego proroctwa, odejmie też Bóg jego dział z księgi życia i ze świętego miasta, i z rzeczy, które są opisane w tej księdze.

Ewolucjonizm

Biblijne stworzenie w sześć dni jest przez wielu odrzucane z powodu głupoty wielkiego wybuchu, geologii uniformitaryzmu i ewolucjonizmu, w związku z czym akceptowane są różne teorie kompromisu, takie jak teoria luki, teistyczny ewolucjonizm, postępowy kreacjonizm i hipoteza ramowa (1 Mojż. 1).

2 Mojż. 20:11  PAN bowiem przez sześć dni stworzył niebo i ziemię, morze i wszystko, co jest w nich, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego PAN błogosławił dzień szabatu i uświęcił go.

.

Hebr. 11:3 Przez wiarę rozumiemy, że światy zostały ukształtowane słowem Boga, tak że to, co widzimy, nie powstało z tego, co widzialne.

Arminianizm

Wbrew suwerennej łasce Jahwe wiernie przedstawionej w Kanonach z Dort, w tym „odrzuceniu błędów”, szerzący się Arminianizm z wolną wolą okrada Trójjedynego Boga z Jego chwały. Boże bezwarunkowe potępienie, szczególne i skuteczne odkupienie Chrystusa oraz nieodparta łaska Ducha są odrzucane przez duchownych, którzy mówią wszystkim, że:

1) Chrystus za nich umarł

Jan. 10:15  Jak mnie zna Ojciec, i ja znam Ojca; i oddaję moje życie za owce.

.

Jan. 10:26 Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec, jak wam powiedziałem.

.

Efez. 5:25 Mężowie, miłujcie swoje żony, jak i Chrystus umiłował kościół i wydał za niego samego siebie

.

Kanony z Dort

.

Rozdział II Śmierć Chrystusa oraz odkupienie przez nią ludzi

.

Art. 8 Taki był bowiem suwerenny zamysł i najłaskawsza wola i cel Boga Ojca, aby ożywiająca i zbawiająca skuteczność najcenniejszej śmierci swego Syna objęła wszystkich wybranych, aby dając wyłącznie im dar wiary usprawiedliwiającej, przyprowadzić ich pewnie do zbawienia; to znaczy, że wolą Bożą było, aby Chrystus przez krew krzyża, przez którą utwierdził nowe przymierze, skutecznie wykupił z każdego ludu, plemienia, narodu, oraz języka wszystkich tych, i tylko tych, którzy od wieczności zostali wybrani do zbawienia i dani mu przez Boga Ojca; aby podarował im wiarę, która, wraz ze wszystkimi innymi zbawiającymi darami Ducha Świętego jakie nabył dla nich przez swą śmierć, oczyściła ich ze wszystkich grzechów, zarówno pierworodnego jak i popełnionych rzeczywiście, bez względu na to, czy popełnione przed czy po uwierzeniu; i wiernie zachowawszy ich aż do końca, przyprowadzić ich nieskalanych i czystych do radości chwały w jego Obecności na zawsze.

.

Art. 9 Cel ten, wypływający z wiecznej miłości wobec wybranych, jest potężnie realizowany od początku świata do dnia dzisiejszego, i jego realizacja będzie wciąż kontynuowana, bez względu na wszelki nieskuteczny opór bram piekielnych; tak że wybrani w odpowiednim czasie zostaną zgromadzeni razem w jedno, i żeby zawsze był Kościół złożony z wierzących, którego fundament jest założony na krwi Chrystusa; który wytrwale kocha i wiernie służy Mu jako swemu Zbawicielowi — który, jak oblubieniec dla swej oblubienicy, złożył swe życie za nich na krzyżu — i który oddaje Mu cześć tutaj i przez całą wieczność.

.

Westminsterskie Wyznanie Wiary

.

Rozdział 3 Odwieczne Boże postanowienie

.

VI. Bóg nie tylko wyznaczył wybranych do chwały zgodnie z odwiecznym i niezależnym postanowieniem swojej woli, lecz również uprzednio przeznaczył środki do spełnienia tego zamiaru. Jego wybrani, uczestnicząc w upadku Adama, zostaną w odpowiednim czasie odkupieni przez Chrystusa i rzeczywiście powołani do wiary w Chrystusie dzięki pracy Ducha Świętego. Zostaną usprawiedliwieni, usynowieni, uświęceni i poprowadzeni „mocą Bożą przez wiarę ku zbawieniu”. Nikt oprócz wybranych nie zostanie odkupiony, powołany, usprawiedliwiony, usynowiony, uświęcony ani zbawiony..

2) Bóg ich kocha

Psalm 5:5-6 5. Głupcy nie ostoją się przed twymi oczyma. Nienawidzisz wszystkich czyniących nieprawość. 6. Wytracisz tych, którzy mówią kłamstwa. PAN brzydzi się człowiekiem krwawym i podstępnym.

.

Psalm 11:5 PAN doświadcza sprawiedliwego, ale jego dusza nienawidzi niegodziwego i tego, kto kocha bezprawie.

.

Rzym. 9:13 Jak jest napisane: Jakuba umiłowałem, ale Ezawa znienawidziłem.

.

Kanony z Dort

.

Rozdział I Boże wybranie i predestynacja

.

Art.10 Upodobanie Boże jest jedyną przyczyną wybrania z łaski. Nie polega ono na tym, że ze wszystkich możliwych cech oraz czynów ludzi Bóg wybrał niektóre jako warunek zbawienia, lecz na tym, że upodobało się Bogu z całej masy grzeszników usynowić dla siebie niektóre osoby jako lud wybrany, jak to jest napisane: „Albowiem kiedy się one jeszcze nie narodziły ani też nie uczyniły nic dobrego lub złego — aby utrzymało się w mocy Boże postanowienie wybrania, oparte nie na uczynkach, lecz na tym, który powołuje — powiedziano jej [mianowicie Rebece], że starszy służyć będzie młodszemu. Jak napisano: Jakuba umiłowałem, a Ezawem wzgardziłem” (Rzym 9:11-13). „Kiedy usłyszeli to poganie, uradowali się i uczcili Słowo Boże; także wszyscy ci, którzy przeznaczeni byli do życia wiecznego, uwierzyli” (Dz 13:48).

3) chce ich zbawić.

Mat. 11:25-27 25. W tym czasie Jezus powiedział: Wysławiam cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te sprawy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je niemowlętom. 26. Tak, Ojcze, gdyż tak się tobie upodobało. 27. Wszystko zostało mi dane od mego Ojca i nikt nie zna Syna, tylko Ojciec, ani nikt nie zna Ojca, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić.

.

Rzym. 9:17-18 17. Pismo bowiem mówi do faraona: Po to właśnie cię wzbudziłem, aby okazać na tobie swoją moc i żeby moje imię było głoszone po całej ziemi. 18. A zatem komu chce, okazuje miłosierdzie, a kogo chce, czyni zatwardziałym.

.

Rzym. 11:7-10 7. Cóż więc? Czego Izrael szuka, tego nie osiągnął, ale wybrani osiągnęli, a inni zostali pogrążeni w zatwardziałości; 8. (Jak jest napisane: Bóg dał im ducha twardego snu, oczy, aby nie widzieli, i uszy, aby nie słyszeli) aż do dnia dzisiejszego. 9. A Dawid mówi: Niech ich stół stanie się sidłem i pułapką, zgorszeniem i odpłatą. 10. Niech zaćmią się ich oczy, aby nie widzieli, a ich grzbiet zawsze pochylaj.

.

Kanony z Dort

.

Rozdział I Boże wybranie i predestynacja

.

Art. 15 Tym, co szczególnie wskazuje i poleca nam wieczną i niezasłużoną łaskę wybrania jest wyraźne świadectwo Pisma Świętego, iż nie wszyscy, lecz tylko niektórzy są wybrani, podczas gdy inni mocą odwiecznego wyroku zostają pominięci, których Bóg, w swym suwerennym, najsprawiedliwszym, nienagannym i niezmiennym upodobaniu postanowił zostawić w powszechnej nędzy w którą z własnej woli wpadli, i nie dać im zbawiającej wiary i łaski nawrócenia, lecz pozwalając im w swym sprawiedliwym osądzie, by kroczyli swymi własnymi drogami i na koniec, dla ogłoszenia Swej sprawiedliwości, potępić i ukarać ich na wieczność nie tylko z powodu ich niewiary, lecz także za ich wszystkie inne grzechy. Jest to wyrok potępienia, który w żaden sposób nie czyni Boga autorem grzechu (sama myśl o tym jest bluźnierstwem), lecz ogłasza, iż jest On strasznym, nienagannym i sprawiedliwym Sędzią i Mścicielem grzechu.

.

Westminsterskie Wyznanie Wiary

.

Rozdział 3 Odwieczne Boże postanowienie

.

III. Przez swoje postanowienie i dla okazania Swej chwały Bóg przeznaczył pewnych ludzi i aniołów do wiecznego życia, innym postanowił wieczną śmierć.

.

IV. Aniołowie i ludzie, którzy podlegają Bożemu przeznaczeniu, są jasno i nieodmiennie wyznaczeni, a ich liczba jest na zawsze ustalona i nie może zostać ani zwiększona ani zmniejszona.

.

VII. Na chwałę Swojej sprawiedliwości Bóg zechciał okryć resztę ludzkości hańbą i gniewem. Uczynił to za jej grzechy, według niepoznawalnego zrządzenia Swojej woli, przez którą, gdy zechce, rozciąga i utrwala łaskę, oraz dla chwały Swojej suwerennej władzy nad stworzeniami.

Zwiastowanie świeckich

Zwłaszcza wśród wielu fundamentalistycznych i ewangelicznych kościołów zwiastowanie świeckich jest nie tylko tolerowane, ale i popierane, w przeciwieństwie do nauczania Pisma Świętego o urzędach kościelnych (1 Tym. 3).

Efez. 4:11 I on ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a jeszcze innych pasterzami i nauczycielami

.

1 Tym. 4:12-16 12. Niech nikt nie lekceważy twego młodego wieku; lecz bądź dla wierzących przykładem w mowie, w postępowaniu, w miłości, w duchu, w wierze, w czystości. 13. Dopóki nie przyjdę, pilnuj czytania, zachęcania i nauki. 14. Nie zaniedbuj daru, który jest w tobie, który został ci dany przez proroctwo wraz z nałożeniem rąk starszych. 15. O tym rozmyślaj, temu się oddawaj, aby twoje postępy były widoczne dla wszystkich. 16. Pilnuj samego siebie i nauki, trwaj w tych rzeczach, bo to czyniąc, i samego siebie zbawisz, i tych, którzy cię słuchają.

.

1 Tym. 5:17  Starsi, którzy dobrze przewodzą, niech będą uważani za godnych podwójnej czci, a zwłaszcza ci, którzy pracują w słowie i w nauce.

Wyraźna deklaracja Dużego Katechizmu Westminterskiego,

P. 158: „Słowo Boże ma być głoszone tylko przez tych, którzy są wystarczająco uzdolnieni, a także należycie zatwierdzeni i powołani do tego urzędu”

Kobiety pełniące urzędy

Niestety, kobiety pełniące urzędy (pastorzy, starsi i diakoni) zostały wprowadzone w wielu denominacjach i zborach lub wysłane jako misjonarki, aby głosić kazania w obcych krajach. Biblia mówi nam, że możemy być absolutnie pewni, że te kobiety nie są powołane przez Jezusa Chrystusa i że On przez nie nie przemawia ani nie rządzi.

1 Kor. 14:34 Niech wasze kobiety milczą w kościołach. Bo nie pozwala się im mówić, ale mają być poddane, jak też prawo mówi.

.

1 Tym. 2:12 Nie pozwalam zaś kobiecie nauczać ani mieć władzy nad mężczyzną, lecz aby trwała w cichości.

Do wyznającego ludu Bożego, nad którym „rządzą niewiasty” Jahwe oświadcza:

Izaj. 3:12-13 12. Ciemięzcami mego ludu są dzieci i kobiety nim rządzą. O ludu mój! Twoi wodzowie cię zwodzą i niszczą drogę twoich ścieżek. 13. PAN powstał, aby się rozprawić, stoi, aby sądzić lud.

Profanacja sakramentów

Sakramenty są profanowane przez umożliwienie tym, którzy nie składają wiarygodnego wyznania wiary, przyjścia do stołu Pańskiego i/lub przyjęcia chrztu swoich dzieci.

Również wiele kościołów odmawia wymaganego chrztu dzieci swoich członków, a niektóre z nich zastępują go „ceremonią poświęcenia niemowląt”. Wszystko to jest sprzeczne ze Słowem Bożym streszczonym w wyznaniach Reformowanych (Konfesja Belgijska 33-35; Katechizm Heidelberski, dni Pańskie 25-31; Wyznanie Westminsterskie 27-30).
.

Zdeprawowane nabożeństwa

W wielu kościołach nabożeństwa w Dzień Pański są zdeprawowane przez płytkie i/lub frywolne, nie ekspozycyjne kazania, często składające się głównie z

  • komentarzy społecznych,
  • aktywizmu politycznego,
  • skoncentrowanym na człowieku Arminianiźmie,
  • „fajnych historyjek”;
  • kościele dziecięcym;
  • świadectwach;
  • śpiewaniu arminiańskich piosenek;
  • zespołów, chórów, numerów specjalnych, tańców, przedstawień;
  • świeckiego kultu charyzmatycznego,
  • „nabożeństw uzdrawiających” itp.

Jest to „wielbienie woli” (Kol. 2:23) i jest sprzeczne z drugim przykazaniem (2 Mojż. 20:4-6), które zabrania nam „oddawania czci [Panu] w jakikolwiek inny sposób niż nakazał w swoim Słowie” (Katechizm Heidelberski, P. 96), ponieważ „jedyny sposób oddawania czci prawdziwemu Bogu został wyznaczony przez Niego samego. W konsekwencji nie można oddawać Mu czci w sposób wymyślony przez ludzi albo pochodzący od szatana. Widzialne symbole Boga i wszelkie inne formy oddawania Mu czci, o których nie mówi Pismo Święte, są surowo zabronione.” (Wyznanie Westminsterskie 21:1).

Katechizm Heidelberski

.

Pyt. 96 Jakie jest Boże żądanie zawarte w drugim przykazaniu?

.

Odp: Bóg żąda, abyśmy nie tworzyli sobie żadnych Jego wizerunków i nie oddawali Mu czci inaczej, jak tylko zgodnie z tym, co sam w swoim Słowie nakazał.

.

Westminsterskie Wyznanie Wiary

.

Rozdział 21 Nabożeństwo i dzień Pański

.

I. Naturalne poznanie wskazuje, że jest Bóg, który ma nad wszystkim panowanie i suwerenną władzę. Jest sprawiedliwy i dobry i wyświadcza dobro wszystkim. Jest więc godzien, aby ludzie z całego serca, duszy i siły okazywali Mu bojaźń, miłość, oddawali chwałę, wzywali Jego imienia i ufali Mu. Lecz jedyny sposób oddawania czci prawdziwemu Bogu został wyznaczony przez Niego samego. W konsekwencji nie można oddawać Mu czci w sposób wymyślony przez ludzi albo pochodzący od szatana. Widzialne symbole Boga i wszelkie inne formy oddawania Mu czci, o których nie mówi Pismo Święte, są surowo zabronione.

Przyzwolenie na grzech

Gdy rozpustny świat wpływa na wiele kościołów i infiltruje je, kala trwającą całe życie, nierozerwalną więź małżeńską (1 Mojż. 2:24; Mat. 19:5-6; 1 Kor. 7:39), ziemski symbol związku Chrystusa i Jego Kościoła (Efez. 5:22-33), pozwalając na ponowne małżeństwo, gdy współmałżonek żyje. Słowo Boże potępia te relacje jako „cudzołożne” (Mat. 5:32; Marka 10:11-12; Łuk 16:18; Rzym. 7:2-3)!

Co więcej, pod presją lobby homoseksualnego i politycznie poprawnego establishmentu, kongregacje i wyznania przyznają nawet zatwardziałym sodomitom i lesbijkom, po pierwsze, członkostwo w kościele, a w coraz większym stopniu specjalne urzędy w kościele. Jednak święty Bóg potępia homoseksualizm jako „obrzydliwość” (3 Mojż. 18:22; 20:13), obejmującą „haniebne namietności” i „nienaturalne” „pożądliwości” (Rzym. 1:26-27). „Nie łudźcie się” – bez względu na to, co mówi świat lub fałszywe kościoły – „ani rozpustnicy… ani cudzołożnicy, ani zniewieściali, ani mężczyźni współżyjący ze sobą… nie odziedziczą Królestwa Bożego”.

1 Kor. 6:9-10 9. Czy nie wiecie, że niesprawiedliwi nie odziedziczą królestwa Bożego? Nie łudźcie się: ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani zniewieściali, ani mężczyźni współżyjący ze sobą; 10. Ani złodzieje, ani chciwi, ani pijacy, ani złorzeczący, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego.

Brak dyscypliny

Wierna dyscyplina kościelna została utracona w wielu kongregacjach i denominacjach, tak że jedynie nominalni chrześcijanie, heretycy itp. oraz ci, którzy prowadzą światowe życie, są tolerowani jako członkowie i (ostatecznie) zakwaszają całe ciało .

Gal. 5:9 Trochę zakwasu całe ciasto zakwasza.

.

1 Kor. 5:6 Wasze chlubienie się nie jest dobre. Czyż nie wiecie, że trochę zakwasu całe ciasto zakwasza?

Tak więc „konserwatywni” pastorzy i starsi zasiadają z liberałami, Arminianami, teistycznymi ewolucjonistkami, piastunkami urzędów itp. na sesjach, wykładach lub prezbiterium, synodach lub zgromadzeniach ogólnych. Ci, których wierzenia i/lub styl życia są sprzeczne ze Słowem Bożym, nie są skutecznie zdyscyplinowani i mogą przychodzić i/lub sprawować Wieczerzę Pańską, „przymierze Boga [jest] sprofanowane, a Jego gniew rozpala się przeciwko całemu zgromadzeniu” (Katechizm Heidelberski, P. 82).

Katechizm Heidelberski

.

Pyt. 82 Czy wolno dopuścić do Wieczerzy Pańskiej tych, których słowa i czyny są świadectwem niewiary i bezbożności?

.

Odp: Nie wolno, gdyż byłaby to zniewaga Przymierza Bożego, a gniew Pański skierowałby się na całą społeczność. Z tego względu Kościół chrześcijański, stosownie do nakazu Jezusa Chrystusa i Jego apostołów, posługując się władzą kluczy powinien takie osoby wyłączyć aż do chwili, gdy poprawią swe życie.

Ekumenizm

Fałszywy ekumenizm jest szeroko rozpowszechniony, nie tylko pomiędzy „konserwatystami” i liberałami w obrębie odstępczej  denominacji, ale także między denominacjami, w ramach których kościoły z ortodoksyjnymi wyznaniami Reformowanymi mają społeczność i nabożeństwo z Arminianami, katolikami, charyzmatykami itp.

Psalm 16:4 Rozmnożą się boleści tych, którzy chodzą za obcymi bogami. Nie złożę im ofiar z krwi i nie wymówię ich imion swoimi ustami.

.

2 Kor. 6:14-18 14. Nie wprzęgajcie się w nierówne jarzmo z niewierzącymi. Cóż bowiem wspólnego ma sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo jaka jest wspólnota między światłem a ciemnością? 15. Albo jaka zgoda Chrystusa z Belialem, albo co za dział wierzącego z niewierzącym? 16. A co za porozumienie między świątynią Boga a bożkami? Wy bowiem jesteście świątynią Boga żywego, tak jak mówi Bóg: Będę w nich mieszkał i będę się przechadzał w nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. 17. Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego nie dotykajcie, a ja was przyjmę. 18. I będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami – mówi Pan Wszechmogący.

Coraz częściej wyznania liberalne rażąco łamią pierwsze przykazanie (2 Mojż. 20:3), poprzez synkretyczne ogłoszenia dotyczące wyznawców innych religii (np. judaizmu, islamu, hinduizmu itp.) i działania z nimi, utrzymując, że zostaną zbawieni w ich (pogańskich) religiach (Jan 4:22; 14:6; Dzieje 4:12). Pismo Święte stawia pytanie retoryczne i wydaje wyrok Boży:

2 Kronik 19:2 I wyszedł mu naprzeciw widzący Jehu, syn Chananiego, i powiedział do króla Jehoszafata: Czy powinieneś był pomagać bezbożnym i miłować tych, którzy nienawidzą PANA? Przez to właśnie wisi nad tobą gniew PANA.

Zgoda na odstępstwo

Niestety, wielu członków kościoła chwali ten stan rzeczy jako „postęp”. „Kościół”, mówią, „musi być „odpowiedni” w XXI wieku”, przez co mają na myśli, że Kościół musi odrzucić Bożą prawdę dla bezbożnego ducha wieku, aby nie doznał hańby za Słowo Chrystusa. Jak głosił Jeremiasz: „Rzecz przedziwna i straszna dzieje się w tej ziemi: Prorocy kłamliwie prorokują… a mój lud to kocha” (Jer. 5:30-31). Bóg ostrzega: „Czyż za to nie powinienem ich nawiedzić? – mówi PAN. Czy nad takim narodem moja dusza ma się nie mścić? (w.29).

Innym nie podoba się obecna sytuacja w ich zborze i/lub denominacji, ale nie dbają wystarczająco o protest lub odejście do wiernego kościoła. Niestety, ukołysali ich do snu niewierni pasterze, mówiąc:

Jer. 6:14 I leczą rany córki mego ludu tylko powierzchownie, mówiąc: Pokój, pokój! Ale nie ma pokoju.

John Owen pisze o konieczności jedności Kościoła w prawdzie:

„Zgoda bez prawdy nie jest pokojem, ale przymierzem ze śmiercią, przymierzem z piekłem, spiskiem przeciwko królestwu Chrystusa, mocnym buntem przeciwko Bogu niebios” (Dzieła, t. 10, s. 6).

Kontynuuje:

„Wszelkie podporządkowanie się czemukolwiek innemu [oprócz prawdy] jest jedynie zgodą Heroda i Piłata na zniszczenie Chrystusa i Jego królestwa. Ani nie jest to ta czy inna prawda, ale cała rada Boża objawiona nam, bez dodawania lub umniejszania, której przyjęcie jest wymagane, aby nasz pokój stał się mocny i stabilny. Żadnego zatrzymywania się między Jahwe i Baalem, Chrystusem i Antychrystem; jak wszyscy Filistyni i czciciele Dagona, aby mówić częściowo językiem Aszdodu, a częściowo językiem Żydów” (s. 6).

Następnie Owen szczególnie ostrzega przed Arminianami z ich wolną wolą:

„Nie pozwólcie, aby ktokolwiek oszukiwał waszą mądrość, twierdząc, że są to różnice niższej rangi, które są obecnie agitowane między Arminianami a ortodoksyjnymi duchownymi Reformowanego kościoła… Jeden Kościół nie może owinąć się w komunię Augustyna z Pelagiuszem, Kalwina z Arminiuszem” (s. 7).

Ci, którzy trzymają się prawdy o suwerennej, szczególnej łasce Bożej w Chrystusie, nie powinni szukać cielesnego pokoju z Arminianami:

„Święta więź pokoju obejmuje tylko jedność Ducha, który prowadzi do wszelkiej prawdy. Nie powinniśmy oferować prawicy społeczności, ale raczej głosić […] „świętą wojnę” takim wrogom Bożej opatrzności, zasługi Chrystusa i potężnego działania Ducha Świętego” (s. 7).

2 Tymoteusza 2:16-18 nakazuje wszystkim Chrześcijanom unikać bluźnierczego bełkotu i fałszywych nauczycieli, takich jak Hymenajos i Filetos (najwyraźniej dwaj ekskomunikowani heretycy), ponieważ fałszywa doktryna rozprzestrzeni się jak rak, jeśli nie zostanie stanowczo odrzucona. Apostoł Paweł wielokrotnie ostrzegał: „Trochę zakwasu zakwasza całe ciasto” (1 Kor. 5:6; Gal. 5:9). Widzimy to na naszych oczach i w wielu miejscach na świecie. Pismo Święte identyfikuje odstępstwo jako jeden ze znaków powrotu Chrystusa.

Mat. 24:11-12 11. Powstanie też wielu fałszywych proroków, i wielu zwiodą. 12. A ponieważ wzmoże się nieprawość, miłość wielu oziębnie.

.

2 Tes. 2:1-4 1. Prosimy was, bracia, przez wzgląd na przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa i nasze zgromadzenie się przy nim; 2. Abyście nie tak łatwo dali się zachwiać w waszym umyśle i zatrwożyć się ani przez ducha, ani przez mowę, ani przez list rzekomo przez nas pisany, jakoby już nadchodził dzień Chrystusa. 3. Niech was nikt w żaden sposób nie zwodzi. Ten dzień bowiem nie nadejdzie, dopóki najpierw nie przyjdzie odstępstwo i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia; 4. Który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co się nazywa Bogiem lub co jest przedmiotem czci, tak że zasiądzie w świątyni Boga jako Bóg, podając się za Boga.

Analiza R.L. Dabneya odnosi się do rozwoju błędu w odchodzących i odstępczych kościołach naszych czasów:

“Fałszywe zasady, jak zakwas w mące, zawsze mają tendencję do wypracowywania swoich logicznych konsekwencji i doprowadzania czcicieli do wszystkich swoich rezultatów. Mogą być bardzo nieoczekiwane; mogą być bardzo niepopularne; mogą być gorzko odrzucane, nawet przez tych, którzy nieświadomie się do nich kierują. Ale w odpowiednim czasie przychodzą i są wreszcie odważnie wyznawane. Dopóki nie zostaną usunięte zasiane błędy, tak musi być; ponieważ umysł ludzki musi wnioskować w połączeniu ze swoimi postulatami” (Dyskusje: Ewangelicko-Teologiczne, t. 2, s. 444).

Znaki prawdziwego Kościoła

Belgijska konfesja 29, podsumowując nauczanie biblijne, stwierdza, że cechą prawdziwego kościoła jest wierne nauczanie biblijne, udzielanie sakramentów i stosowanie dyscypliny.

“Wierzymy, że powinniśmy pilnie i rozważnie studiować Boże Słowo, aby rozeznać się odnośnie prawdziwego Kościoła, ponieważ wiele sekt na świecie rości sobie pretensje do nazywania się Kościołem. Lecz nie mówimy tu o obłudnikach, którzy znajdują się wśród prawdziwych wierzących w Kościele, choć tak naprawdę nie są jego częścią, chociaż na zewnątrz tak się to jawi – mówimy tu raczej o potrzebie rozróżnienia pomiędzy ciałem i społecznością prawdziwego Kościoła a sektami, które przywłaszczają sobie imię Kościół.Znaki służące rozpoznaniu prawdziwego Kościoła to: wykład czystej doktryny Ewangelii; jasne sprawowanie sakramentów, jak to zostało ustanowione przez Chrystusa; praktykowanie dyscypliny w karceniu grzechu; czyli pokrótce – zarządzanie wszystkim zgodnie z nieskalanym Słowem Bożym, odrzucanie wszystkiego z nim sprzecznego i rozpoznanie Jezusa Chrystusa jako jedynej Głowy Kościoła. Zatem prawdziwy Kościół może być rozpoznany, a żaden człowiek nie ma prawa się od niego odłączyć.”

Zauważ, że Konfesja Belgijska (1561) stwierdza, że „prawdziwy Kościół może być rozpoznany”. Tak więc znaki kościoła są łatwo rozpoznawalne, tak jak muszą być, aby mogły być znakami. Dzieje się tak również dlatego, że znaki kościoła są manifestacją Chrystusa.

  1. Chrystus przemawia w prawdziwym głoszeniu Ewangelii;
    .
  2. Chrystus jest duchowo obecny we właściwie udzielanych sakramentach;
    .
  3. Chrystus otwiera i zamyka królestwo Boże poprzez dyscyplinę, która narzuca głoszone Słowo i utrzymuje czystość sakramentów.

Co więcej, obecność Chrystusa jest potężna i niewątpliwa. Oceniając w świetle Słowa, nie ma wątpliwości, gdzie jest Chrystus.

„Ile chcesz Chrystusa ?” Z tym pytaniem musi się zmierzyć wierzący, gdy rozważa przystąpienie do kościoła lub pozostanie w kościele, gdy na jego terenie istnieje już kilka mniej lub bardziej czystych kościołów. Te trzy cechy są kryteriami uznania wiernego kościoła, a nie bogactwo, wielkość, „życzliwość”, tradycja itp. Ponieważ łaska Chrystusa, która powoduje duchową jedność, przychodzi przez wierne głoszenie, właściwe udzielanie sakramentów i zbożne ćwiczenie chrześcijańskiej dyscypliny, możemy powiedzieć:

Im bardziej kościół jest oddany biblijnej jedności, tym bardziej będzie oddany trzem znakom.

.

Im bardziej kościół jest oddany trzem znakom, tym bardziej będzie oddany biblijnej jedności.

Drugie przykazanie daje również inną perspektywę na tę kluczową kwestię. Bóg obiecuje, że Jego sąd będzie trwał w pokoleniach tych, którzy deprawują Jego kult: „ja jestem PAN, twój Bóg, Bóg zazdrosny, nawiedzający nieprawość ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą;” (2 Mojż. 20:5). Zwróć uwagę na zaciekłą zazdrość Boga!

Z drugiej strony, Jego miłosierdzie przymierza obiecane jest wierzącym i ich potomstwu w celu zachowania prawdziwego wielbienia: „A okazujący miłosierdzie tysiącom tych, którzy mnie miłują i strzegą moich przykazań.” (2 Mojż. 20:6). Oczywiście członkostwo w wiernym kościele Reformowanym jest sprawą istotną dla nas i dla naszych dzieci.
.

Przyłączenie się do prawdziwego lub najczystszego Kościoła

Kiedy Konfesja Belgijska 29 mówi o cechach prawdziwego kościoła (zwłaszcza przeciwko katolicyzmowi), musimy zrozumieć, że prawdziwym kościołem, do którego musimy się przyłączyć, jest kościół Reformowany, a nie zgromadzenia luterańskie czy anabaptystyczne, które również istniały w tamtym czasie. Konfesja belgijska 28 wzywa do przyłączenia się do Kościoła, który jest najbardziej zgodny ze Słowem Bożym:

„wszyscy wierzący muszą zgodnie z Bożym Słowem odłączyć się od tych, którzy do Kościoła nie należą, i przyłączyć się do tego zgromadzenia, gdziekolwiek Bóg takowe powołał, chociażby władze i książęce edykty zwalczały je i choćby nawet mieli umrzeć czy cierpieć z tego powodu. Dlatego wszyscy oddzielający się od tego zgromadzenia lub nie przyłączający się do niego, sprzeciwiają się zarządzeniu Bożemu.”

Konfesja Czeska (1573) w rozdziale 8 odnosi się do tych „znaków” „najmniej splugawionych lub najczystszych” kościołów:

„gdziekolwiek Chrystus jest nauczany na świętych zgromadzeniach, tam nauczana jest nauka świętej Ewangelii czysto i w pełni, sakramenty są zarządzane zgodnie z instytucją, przykazaniem, znaczeniem i wolą Chrystusa, a wierny lud Chrystusa przyjmuje je i używa”.

Ten sam rozdział tego czeskiego wyznania wiary mówi dalej:

„Każdy chrześcijanin jest również zobowiązany do pilnej troski o poszukiwanie tej i takiej prawdziwej części Kościoła świętego, a po jej odnalezieniu, aby przyłączyć się i zachować komunię świętą. i społeczność z nimi;”.

Heinrich Heppe przedstawia stanowisko historycznych kościołów Reformowanych:

„jest wolą Bożą, abyśmy jako żyjący członkowie połączyli się ze wspólnotą kościelną, którą uznajemy za prawdziwy lub najczystszy Kościół” (Reformed Dogmatics, s. 671) .

Na dowód, Heppe cytuje Caspara Olevianusa (1536-1587) i Petera Van Mastrichta (1630-1706) (s. 671-672).

Abraham Kuyper chwali rodziców, którzy chrzcili swoje dzieci:

„w konkretnym kościele, który uważali za najlepsze i najczystsze objawienie ciała Pańskiego” (The Implications of Public Confession, s. 65;).

Podobnie R.L. Dabney mówi o swojej denominacji, Prezbiteriańskim Kościele w Skonfederowanych Stanach, jako

„najczystszym wyznaniu i członkostwie na ziemi” (Dyskusje: Ewangeliczne i Teologiczne, t. 2, s. 441).

„Właściwe jest”, stwierdza G. I. Williamson,

„opuścić prawdziwy kościół, który jest znacznie mniej czysty, aby przyłączyć się do prawdziwego kościoła, który jest znacznie czystszy, pod warunkiem, że motywem jest chwała Boża, dobro spraw duchowych oraz świadectwo przeciwko błędom” (The Westminster Confession of Faith For Study Classes, s. 192)

Herman Hoeksema nauczał, że wierzący powinni przyłączyć się do kościoła, który najdobitniej przejawia trzy znaki, w którym głoszenie, sakramenty i kościelna dyscyplina są wierne Słowu Bożemu. Dodał, że ci, którzy porzucają kościół wierny na rzecz kościoła mniej wiernego, w takim stopniu opuszczają Chrystusa, ponieważ duchowa obecność Chrystusa w kościele naznaczona jest wiernością w jego głoszeniu, sakramentach i dyscyplinie. Hoeksema pisze:

…jestem przekonany, że każdy jest zobowiązany do przyłączenia się do najczystszej manifestacji Kościoła Bożego …

.

Czy wielkim grzechem jest zjednoczenie się z innym Kościołem niż ten, który według czyjegoś przekonania jest najczystszą manifestacją prawdziwego Kościoła?

.

Jest; bo robiąc to, świadomie współpracujemy z tymi siłami, które zawsze dążą do rozwoju fałszywego kościoła. Kościół nie musi być całkowicie fałszywy i skorumpowany, aby usprawiedliwić oddzielenie od swojej społeczności. Każdy kościół jest fałszywy w takim stopniu, że odchodzi od Słowa Bożego, deprawuje sakramenty i staje się pobłażliwy  w stosowaniu dyscypliny chrześcijańskiej (Ready to Give a Answer, str. 37-38).

Co więcej, jeśli ktoś rozważa pozostanie w „dobrym” zborze lub przyłączenie się do „dobrego” zboru w (odstępczej) denominacji, to już przyznał, że ta denominacja nie zna właściwie i nie cieszy się jednością Kościoła, ponieważ nie jest zjednoczona w wierze, ponieważ ma na przykład skrzydła liberalne i bardziej „konserwatywne”. Pomyśl o biblijnej prawdzie odpowiedzialności zbiorowej (Jozue 7). Pamiętaj też, że komu wiele dano, wiele będzie wymagane!

Łuk. 12:48 Lecz ten, który jej nie znał i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele się będzie wymagać, a komu wiele powierzono, więcej będzie się od niego żądać.

Jak zauważa G.I. Williamson:

„Są tacy, którzy pozostali w fałszywych kościołach na tej podstawie, że należą do „konserwatywnej” kongregacji, jednocześnie przyznając, że denominacja jako całość jest apostatą. Narusza to biblijną doktrynę jedności kościołów i biblijną koncepcję odpowiedzialności zbiorowej (1 Kor. 11:14-27)” (The Westminster Confession of Faith For Study Classes, s. 191).

Odpowiedzi na niektóre zastrzeżenia

Czy to nie jest donatystyczne?

Wezwanie wierzącego do przyłączenia się do tego Kościoła, który najczyściej zachowuje prawdę Bożą w swoim głoszeniu, sakramentach i dyscyplinie, nie jest donatystyczne. To jest Reformowane! Jest to wymóg wyznań reformowanych (Konfesja Belgijska 28-29; Konfesja Czeska 8; Konfesja Westminsterska 25:4-5), taka jest historyczna pozycja tradycji reformowanej (por. Heppe) i jest to wierna nauka teologów reformowanych (np. Olevianus, Van Mastricht, Dabney, Kuyper, Hoeksema i Williamson).

Donatyści nie oskarżali wczesnokatolickiego kościoła o błąd doktrynalny. W doktrynie zgodzili się donatyści i katolicy. Donatyści oskarżyli Kościół katolicki o grzechy dyscyplinarne, zwłaszcza o to, że w czasie prześladowań Dioklecjana na początku IV wieku przyznali się do przywrócenia tych, którzy przyznali się do winy i słabości w przekazywaniu rękopisów Biblii władzom cywilnym. Tak więc donatyści twierdzili, że Kościół katolicki odszedł od świętości Kościoła, a nie od chrześcijańskiej doktryny, apostolskości Kościoła. Dzisiejsi chrześcijanie (podobnie jak Reformatorzy z XVI wieku) muszą być najbardziej zainteresowani czystością doktrynalną.
.

Czy przykład świętych Starego Testamentu w Królestwie Północnym nie sprzyja pozostawaniu w „złym” kościele?

Prawdą jest, że wierzący pozostali w Królestwie Północnym po niegodziwym odejściu dziesięciu plemion pod wodzą Jeroboama, który umieścił bałwochwalcze złote cielce w Dan i Betel, ale to nie uczyniło z pobożnych bałwochwalców. W tym miejscu należy poruszyć dwie kwestie.

Po pierwsze, Słowo Boże nakazywało wszystkim dorosłym mężczyznom spośród ludu Bożego, aby udali się na trzy wielkie święta i składali ofiary oraz ofiary dziękczynne w miejscu wyznaczonym przez Boga (2 Mojż. 23:14-17; 5 Mojż. 12:5-7, 11), mianowicie w Jerozolimie (Psalm 48:1-3; 76:1-2). Bez wątpienia święci w Królestwie Północnym, tacy jak Nabot (I Król. 21) i Ozeasz, byli posłuszni temu przykazaniu.

Po drugie, pierwsze i drugie przykazanie kategorycznie zabrania bałwochwalstwa. Jak pisze Jan Kalwin:

„Niech każdy pokaże mi jednego proroka lub pobożnego męża, który kiedyś czcił lub składał ofiary w Betel” (Instytuty 4.9.9).

W ten sposób wierząca resztka w Królestwie Północnym mogła pozostać dobrymi członkami kościoła żydowskiego, nienawidząc bałwochwalstwa Dan i Betel oraz odprawiając świętą pielgrzymkę do świątyni w Jerozolimie.

Pamiętajcie, że w Starym Testamencie nie było przepisu o reformacji w drodze odłączenia się od zepsutego ciała. Na tamte dni Bóg ustanowił dla swojego ludu jedną zewnętrzną organizację kościelną w Palestynie. Kościół nie otrzymał jeszcze urzędu wierzącego, czegoś niezbędnego do formowania poszczególnych kościołów z własnymi urzędnikami. Duch, jako Duch prawdy, który poprowadzi kościół we wszelką prawdę (Jan 15:26), jeszcze nie przyszedł (Jan 7:39). Tak więc herezja, działająca w opozycji do Ducha Prawdy, nie była jeszcze zjawiskiem kościelnym. Dlatego ten starotestamentowy przykład nie przemawia za pozostaniem lub przyłączeniem się do „złego” kościoła, który toleruje herezję. Chrystus ostrzega nas przed „szeroką” drogą, ponieważ prowadzi ona do „zniszczenia”.

Mat. 7:13  Wchodźcie przez ciasną bramę. Szeroka bowiem jest brama i przestronna droga, która prowadzi na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą.

Powołanie świętych Nowego Testamentu jest podsumowane w wyznaniach Reformowanych: przyłącz się do kościoła, który wiernie ukazuje trzy cechy prawdziwego kościoła (Konfesja Belgijska 29; Konfesja Czeska 8; Konfesja Westminsterska 25:4-5)!
.

Chrystus uczestniczył w żydowskich zgromadzeniach, dlaczego więc nie możemy pozostać w odstępczych kościołach?

Odpowiedź na ten zarzut jest podobna do poprzedniej odpowiedzi. Chrystus, jako zrodzony pod zakonem, był poświęcony w świątyni i uczestniczył w uroczystościach.

Gal. 4:4  Lecz gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg posłał swego Syna, zrodzonego z kobiety, zrodzonego pod prawem

On i wszyscy inni wierzący w tamtym czasie, w tym Jego uczniowie, byli chronieni przed zanieczyszczeniem od odstępczych zgromadzeń żydowskich, ponieważ byli posłuszni Słowu Bożemu, które wymagało uczestnictwa w kulcie Kościoła Starego Testamentu. Oddzielenie kościelne nastąpiło w żydowskich synagogach po wniebowstąpieniu Chrystusa i Pięćdziesiątnicy, kiedy żydowskie synagogi odrzuciły Ewangelię i odpadły od wiary.

Następnie było posłuszeństwem Słowu Bożemu oddzielenie się od tych synagog i utworzenie prawdziwych zborów chrześcijańskich. Pamiętacie przenikliwe pytanie Amosa:

Amos 3:3 Czy dwóch może chodzić razem, jeśli się nie zgadzają?

Na podstawie: źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email