W imię Ojca, Syna i Duchy Świętej

utworzone przez | kwi 20, 2022 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym, Zgubna droga

Wężowy syk

1 Mojż. 1:2 A ziemia była bezkształtna i pusta i ciemność była nad głębią, a Duch Boży unosił się nad wodami.

W rezultacie działań jezuickiej agendy protestantyzm został rozbity w teologiczny pył. Niewielka zmiana paradygmatu, zdawałoby się drobne zaledwie naruszenie struktury logicznej sposobu działania Boga Wszechmocnego stało się przyczyną eksplozji fałszywych nauk bewzględnie i systematycznie niszczących chrześcijaństwo, czy też raczej to, co z niego obecnie pozostało.

Cała kwestia rozbija się o niebiblijną doktrynę wolnej woli człowieka, którą wrogowie Chrystusa, kopiując pelagiańskie standardy, dzięki zabiegom Jakuba Arminiusza a nastepnie Johna Wesleya ostatecznie przemycili do teologii protestanckiej.

W nauczaniu chrześcijańskim Bóg nie tylko wie wszystko ale też determinuje całą rzeczywistość (Izaj. 14:24; 25:1; 45:11; 46:9-10; 48:3; Kazn. 3:14; Psalm 33:11; Dzieje 15:18). Koncepcja przeciwna jest niemal identyczna, z tą jedną różnicą, że Bóg przecząc sam sobie  (Izaj. 40:13-14; Rzym. 11:34; 1 Kor. 2:16) czyni wszystko w oparciu o ludzką wolną wolę i jej suwerenne wybory. Tym samym odrzucając biblijną perspektywę Bóg został zdetronizowany, a Jego miejsce zajął człowiek eksponujący rozum jako zdolny do odnajdywania duchowej prawdy.

I do czego to doprowadziło? Otóż „wytrenowany” w gramatyce hebrajskiej, upadły umysł domorosłego „teologa” Ducha Świętego uznał za kobietę obnażając tym samym swoje szaleństwo, ciemność i degenerację:

„czy zdajecie sobie sprawę z tego, że gramatyka hebrajska po przez czasowniki – to w jakiej formie/rodzaju (męskim bądź żeńskim) zostały one zapisane pierwotnie w świętych zwojach, oczywiście w odniesieniu do tytułowych zwrotów objawiają skrzętnie skrywane pokłady prawdy o tym kim jest (a przynajmniej kim może być) „Duch Święty” ?! […] w ogromnym skrócie jako forma zapowiedzi tego co będę wam pokazywał wiedzcie już, że pierwszym takim miejscem w Biblii gdzie występuje forma żeńska czasownika odnosząca się do podmiotu którym jest „Duch Boży ” – RUACH ELOHIM רוח אלהים jest drugi werset biblijny, a zatem fragment ten powinien brzmieć … DuchA Boża/Bóg UNOSIŁA SIĘ nad wodami … ”  – Szymon Bogunia, Gramatyczne dowody na żeńskość Duchy Świętej

Czy rzeczywiście Duch Święty jest kobietą? Zaprzeczamy stanowczo tej herezji.

Po nitce do kłębka

Judy 1:12 Oni są zakałami na waszych ucztach braterskich, którzy z wami bez bojaźni ucztują, pasąc samych siebie. Są to bezwodne chmury wiatrami unoszone; drzewa zwiędłe, bez owoców, dwukrotnie obumarłe i wykorzenione;

Analizując daną doktrynę, co do której występują zasadne podejrzenia o błąd warto zawsze udać się do historii i prześledzić jakie ugrupowania oraz jacy liderzy ją promowali. Jest to o tyle ważne gdyż w szczególności odstępcze pseudochrześcijańskie środowiska negują ortodoksję na rzecz ludzkich konfabulacji i „objawień własnego serca”, to prosta zasada źródła – jeśli jest nim plemię żmijowe owoc będzie zły (Mat. 7:17-18; 12:33-35; Jakuba 3:12).
.

Judaizm Mesjanistyczny

Judaizm mesjanistyczny to powstały w 1960 roku synkretyczny pseudochrześcijański] ruch religijny, mieszający elementy judaizmu i tradycji żydowskiej z nomenklaturą opartego o fałszywą ewangelię wolnej woli „chrześcijaństwa ewangelickiego”.

Kierowana przez rabina Moshe Koniuchowsky’ego grupa mesjaniczna B’nai Yashua Synagogues Worldwide trzyma się kobiecego poglądu na Ducha Świętego (źródło). Istnieje również kilka innych niezależnych grup mesjanistycznych o podobnych naukach. Niektóre przykłady to

  • Radość na świecie;
  • Tora i świadectwo objawione;
  • Judaizm mesjanistyczny – Tora i świadectwo objawione;
  • oraz Zjednoczenie Nazareńskich Kongregacji/Synagog,

Ruchy te niekiedy odwołują się do zaginionej apokryficznej, quasi-gnostyckiej Ewangelii Hebrajczyków (data powstania 80 – 150 A.D.), która czerpiąc z tradycji herezji ebionitów z II wieku ma unikalną cechę odwoływania się do Ducha Świętego jako Matki Jezusa (w 31 fragmencie tej heretyckiej księgi Jezus odnosi się do Ducha Świętego jako do swojej Matki)

Uwagi: Judaizujące grupy mesjanistyczne odwołują się do legalizmu jako formy zbawienia oraz akceptują dzieła apokryficzne jako źródło prawdy

.,

Gałąż Dawidowa

Sekta założona w 1935 roku przez bułgarskiego adwentystę będąca kontynuacją Głównego Stowarzyszenia Diawidowców Adwentystów Dnia Siódmego miała na celu reformę kultu ADS. W niektórych odszczepieniach tego ugrupowania wierzy się, że Duch Święty jest płci żeńskiej, w oparciu o zrozumienie, że hebrajskie słowo oznaczające Ducha, Ruah, może być żeńskie lub męskie. Ich poglądy wywodzą się ze sceptycyzmu wobec greckiego prymatu w Nowym Testamencie. Wśród tych grup najważniejsi są Adwentyści Dnia Siódmego z Gałęzi Dawidowej.

W 1977 jedna z ich przywódczyń, Lois Roden, zaczęła formalnie nauczać, że kobiecy Duch Święty jest niebiańskim wzorem kobiet. W swoich licznych opracowaniach i rozmowach cytowała wielu uczonych i badaczy z żydowskich, chrześcijańskich i innych źródeł. Widzą w stworzeniu Adama i Ewy dosłowny obraz i podobieństwo niewidzialnego Bóstwa, mężczyzny i kobiety, który jest „wyraźnie widoczny, rozumiany przez rzeczy, które zostały stworzone”.

W sekcie promuje się pogląd na Jedność Boga oznaczającą  jedność „rodzinną” która istnieje między Ojcem i Duchą Świętą, którzy przed powstaniem świata spłodzili Syna, ten zaś następnie stworzył wszechświat. Tak więc wyznawcy kultu mają Ojca i Matkę w niebie. (źródło)

Uwagi: Gałąż Dawidowa zezwala na nauczanie kobiet, pozabiblijne prororctwa oraz ma wyraźnie filosemicki charakter
.

Kościół Jedności

Ugrupowanie to powstało w 1889 roku na kanwie transcendentalizmu, prądu filozoficznego w którym podstawową wiarą jest wrodzona dobroć ludzi i natury, oraz ludzką „samowystarczalność” wynikającą z faktu, że ludzie to bogowie posiadający moc tworzenia rzeczywistości za pomocą myśli, przy czym osiągnięcie jedności z wyższą mocą wymaga od adepta nie tylko wiedzy ale i właściwego praktykowania prawdy.

Współzałożyciel sekty, Charles Fillmore, uważał Ducha Świętego za wyraźnie kobiecy aspekt Boga, uznając go za „miłość Jehowy” twierdził, że „miłość jest zawsze kobieca” (Jesus Christ Heals. s. 182–183)

Uwagi: Kościół Jendości kładzie nacisk na legalizm oraz proklamuje wiarę w małych bogów
.

Mormoni

W założonej ok. 1820 roku przez Josepha Smitha sekcie Świętych w Dniach Ostatnich płeć jest postrzegana „jako zasadnicza cecha wiecznej tożsamości i celu”. Wyznawcy księgi Mormona wierzą, że zanim ludzie żyli na ziemi, istnieli duchowo, z duchowym ciałem o określonej płci i że Duch Święty miał podobne ciało, ale miał stać się członkiem trójosobowego Boga (źródło).

Uwagi: Mormonii są politeistami, dodają do zamkniętego kanonu swoją świętą księgę Mormona oraz praktykują pozablibijne objawienia.
.

Bracia Morawscy

Ugrupowanie powstałe w XV wieku, 60 lat przed Reformą Marcina Lutra. Koncepcja Ducha Świętego jako Matki była dobrze ugruntowana w liturgii, modlitwie i doktrynie wśród Braci Morawskich, czego przykładem był żyjący w XVIII wieku hrabia Zinzendorf

„W latach pięćdziesiątych XVIII wieku Morawianie śpiewali kilka litanii o Matce, a nawet mieli specjalne coroczne święto z okazji „intronizacji” Ducha jako Matki Kościoła” (Dr. Craig D. Atwood „of the Moravian Theological Seminary”).

Zinzendorf wyznawał bluźnierczą pneumatologię, czemu dał wyraz tymi oto słowy:

„Bóg [Chrystus] jest nawet naszym drogim mężem, jego Ojciec jest naszym drogim Ojcem, a Duch Święty jest naszą kochaną Matką,” – źródło

Uwagi: Morawianie byli ruchem zbudowanym na bazie ponaddoktrynalnej ekumenii i praktykowali fałszywe dary oraz głosili szereg herezji. Sam Zinzendorf nakłaniał do antyintelektualizmu „na podobieństwo do dzieci” oraz bratał się jednakowo chętnie z Kalwinistami jak i rzymsko-katolickimi prominentami (źródło)
.

Gnostycyzm

W Tajemnej Księdze Jana, starożytnym kodeksie z Biblioteki Nag Hammadi, używanym w gnostycyzmie, boska kobieca zasada Barbelo jest określana jako Duch Święty. (Marvin Meyer; Willis Barnstone (June 30, 2009). „The Secret Book of John”. The Gnostic Bible. Shambhala. Retrieved 2021-10-15.)

Uwagi: Gnostycyzm kładł nacisk na sekretną, pozabiblijną wiedzę dostępną nielicznym i był wczesnochrześcijańską wylęgarnią herezji, w tym kultu kobiecej Sofii (matki mądrości)
.

Spostrzeżenia

Podsumowując środowiska wyznające doktrynę kobiecego aspektu Ducha Świętego odnajdywane są na obrzeżach chrześcijaństwa i nigdy nie stanowiły jego centrum. Są przy tym wyosce heretyckie:

  • oparte o kult kobiecego pierwiastka,
  • tajemną wiedzę,
  • z tendencjami ekumenicznymi,
  • występują w nich demoniczne przejawy (fałszywe dary),
  • promowany jest antyintelektualizm,
  • odrzucają zasadę Sola Scriptura
  • co w osteteczności prowadzi je do praktycznego politeizmu i legalizmu opartego o elementy judaizmu.

Środowiska kultywujące doktrynę kobiecości Ducha Świętego wskazują jednoznacznie na gnostycyzm jako źródlo herezji. Mistyczny gnostycyzm z jego tajemną wiedzą (gnozą „skrzętnie skrywanych pokładów prawdy”  jak zauważył heretyk we wstępnej wypowiedzi) jest od samego początku wrogi obiektywnej i poznawalnej umysłem religii chrześćijańskiej. Zgodnie z zaleceniem Jana Apostoła, od środowisk tych należy się izolować. To ciało obce.

2 Jana 1:10 Jeśli ktoś przychodzi do was i nie przynosi tej nauki, nie przyjmujcie go do domu ani go nie pozdrawiajcie.

Logika tekstu oryginalnego

Racjonalista to osoba, która uznaje swój własny intelekt za miarę wszystkich rzeczy i ogłasza go nadrzędnym, autonomicznym prawem, czego logiczną konkluzją jest uznanie iż człowiek racjonalny wie to co Bóg wie i tak, jak Bóg wie.

Bóg nie zgadza się z propozycją racjonalisty i dowodzi, że Jego myśli nie są takie jak nasze, Jego logika, choć podobna, nie jest tożsama ludzkiej logice, Bóg nie jest jak stworzenie, twierdzenie racjonalistów to przejaw ogromnej i grzesznej pychy.

Izaj. 55:8 Moje myśli bowiem nie są waszymi myślami ani wasze drogi nie są moimi drogami, mówi PAN
.
Psalm 50:21To czyniłeś, a ja milczałem; sądziłeś, że jestem do ciebie podobny, ale będę cię napominał i postawię ci to przed oczy

Idąc w ślady Pisma wierna Bogu Reformacja nie zgadzała się z propozycją racjonalistów:

„Luter nie dodawał prostego rozumowania do Pisma Świętego jako źródła prawdy, po prostu twierdził, że logika jest częścią samego Pisma„ – J.Robbins,  Beczące wilki i ekumeniści, źródło

Holenderski teolog Reformowany Cnorelius Van Til (1895–1987) wskazał, że nie możemy wiedzieć co Bóg wie tak jak wie to Bóg, ponieważ nie jesteśmy Bogiem. Pismo Święte posiada swoją własną logikę co bardzo ciężko zaakceptować racjonalistom umieszczającym swój własny rozum ponad objawieniem. Ci są gotowi uznać omylność Słowa Bożego w każdym punkcie, w którym ich logika przeczy ich własnym twierdzeniom (eisegeza).

Racjonalista odczytując tekst 1 Mojż. 1:2 zauważy użycie rodzaju żeńskieego czasownika מְרַחֶ֖פֶת merahepet wyciągając na tej podstawie pochopny wniosek iż Duch jest rodzaju żeńskiego. Jednak, przecząc tej koncepcji, musimy zwrócić uwagę na kilka faktów:
.

O Duchu

וְר֣וּחַ weruah Duch – rzeczownik Ruah, który sam w sobie jest rodzaju żeńskiego, w użyciu traktowany jest gramatycznie jako „rodzaj wspólny”, tj. może odnosić się do osoby/rzeczy gramatycznie męskiej lub gramatycznie żeńskiej.

W omawianym przypadku spójnik waw wskazuje na tzw. hendiadys, gdzie dwa rzeczowniki są równoważne; łącząc dwie częsci mowy (Duch i Bóg) spójnik ten nadaje słowu Ruah rodzaj męski ze względu na męskie Elochim (Duch i Bóg są równoważni w swej istocie).
.

O Duchu Boga

וְר֣וּחַ weruah אֱלֹהִ֔ים elochim Bóg; WeRuah Elohim, czyli Duch Boga, nie może odnosić się do jakiegoś bezosobowego, wielkiego wiatru, poneiważ na tym etapie stworzenia nie było jeszcze powietrza.

Fraza odnosi się na sposób metaforyczny do „Boskiej mocy, której nie można dostrzec jak wiatr i tchnienie” (Gesenius) wskazując na Ducha Świętego, „który jest jednolicie przedstawiony jako źródło lub przyczyna formacyjna wszelkiego życia i porządku na świecie, zarówno fizycznego, intelektualnego, jak i duchowego” (Pulpit Commentary). Ta konstrukcja odnosi się do spiracji (procesji) Ducha Świętego, wskazując iż mowa o jednej i tej samej istocie: Duch Boży to Bóg (Duch i Bóg rozumiane równoważnie).
.

O unoszeniu

מְרַחֶ֖פֶת merahepet unosiła się  – wyrażenie ma czysto metaforyczny charakter i nie może być traktowane dosłownie tj. jakoby Duch Boży fizycznie (a nie transcendentnie) znajdował się nad stworzeniem. Rodzaj żeński tego słowa odnosi się do traktowanej równoznacznie koniunkcji (waw) dwóch rzeczowników: Ruah oraz Elohim – tak samo do Ducha jak i Boga.

Jeśli zatem Duch w swej Istocie jest rodzaju żeńskiego to i Bóg w swej Istocie jest rodzaju żeńskiego. Tak jednak nie jest i odniesienie to referuje do operatywnej i aktywnej mocy Bożej (stąd rodzaj żeński czasownika – pamiętajmy jednak, że moc Boża jest Bogiem co potwierdza koniunkcja waw).
.

Podsumowanie

Duch Święty jest Bogiem ale też przedstawiany jest jako Istota aktywnie operująca Bożą mocą a nawet metaforycznie jako moc Boża. Ruah (Duch) stąd jego działanie opisane zostało przez żeńskie מְרַחֶ֖פֶת merahepet. Jednakże ponieważ Ruah w użyciu jest klasyfikowane jako „rodzaj wspólny” i w rozważanym przypadku słowo to posiada wymuszoną gramatycznie koniunkcję równoważności (waw) ze słowem Elochim (r. męski) Ruah traktować należy domyślnie jako odnoszący się do podmiotu rodzaju męskiego.

Jak w prosty sposób wytłumaczyć zmianę rodzaju z żeńskiego na „wspólny”? Otóż analogicznie, nawet w języku polskim nie zawsze rodzaj rzeczownika odpowiada rzeczywistemu rodzajowi referenta, do którego się on odnosi. Np. ten chłopiec (rzeczownik i zaimek rzeczowny rodzaju męskiego) odnosi się, zgodnie ze stanem faktycznym, do osoby płci męskiej; ta dziewczyna (rzeczownik i zaimek rzeczowny rodzaju żeńskiego) do osoby płci żeńskiej. Jednakże istnieje wyjątek od tej reguły.

  • Ta chłopaczyna (rodzaj żeński rzeczownika i zaimka rzeczownego) referuje do osoby płci męskiej
    .
  • To dziewcze (rodzaj nijaki rzeczownika i zaimka rzeczownego) referuje do osoby płci żeńskiej

Logika zawarta w Piśmie Świetym wskazuje jednoznacznie na Ducha Świętego jako współistotnego Ojcu, przedstawionego w sposób pośredni (przez gramatyczny konstrukt) jako Istotę rodzaju męskiego.
.

Argument z Septuaginty

a Duch Boży unosił się nad wodami.

Septuaginta powstała między 250 a 150 rokiem przed naszą erą i była pierwszym tłumaczeniem Starego Testamentu z języków hebrajskiego i aramejskiego na język grecki (koine czyli wspólny). Dzieło to, według przekazów, tłumaczyło 70 osób (stąd nazwa Septuaginta czyli 70) na przestrzeni około 100 lat. Jak wierny jest to przekład? Jeśli chodzi o Księgę Genesis jest on niemal dosłowny:

„Ponieważ przekład powstawał przez długi czas i był dziełem wielu tłumaczy, jest on zróżnicowany pod względem wierności tekstowi hebrajskiemu. W Pięcioksięgu, Księdze Psalmów czy Pieśni nad pieśniami jest niemal dosłowny…” – źródło

Hebrajski tłumacz Księgi Genesis, w pełni świadomy rodzaju  żeńskiego hebrajskiego słowa רוּחַ Ruah tak oto przełożył interesujący nas fragment drugiego wersetu:

καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος.
.
kai pneuma Theou epefereto epano tou hydatos

Użyty został grecki rzeczownik πνεῦμα pneuma oznaczający wiatr / duch / oddech który jest rodzaju nijakiego. Referując do tego samego podmiotu co Mojżesz autor tłumaczenia nie miał żadnych problemów z użyciem słowa posiadającego zupełnie inny rodzaj niż zaobserwowany w tekście oryginalnym. I słowo to konsekwentnie używane jest na określenie Ducha w całym Starym Testamencie w przekładzie Septuaginty.
.

Dalsze argumenty językowe

O czym to świadczy? Otóż, jak już wcześniej zostało zaznaczone, referent danego słowa niekoniecznie musi zgadzać się co do rodzaju ze słowem przez jakie został określony. Analogicznie w języku polskim na opisanie tego samego zjawiska można użyć wyrazów w trzech różnych rodzajach

  • ten wiatr (rodzaj męski)
  • ta bryza (rodzaj żeński)
  • to wietrzysko (rodzaj nijaki)

Ponownie, przekładając z jednego języka na drugi zmiana rodzaju słowa nie wpływa na zmianę podmiotu, do którego słowo to referuje.

  • statek (rodzaj męski w j. polskim)
  • ship (rodzaj żeński w j. angielskim)
  • kościół (rodzaj męski w j. polskim)
  • ἐκκλησία ekklesia (rodzaj żeński w j. greckim)

Byłoby ogromną niedorzecznością „siłowe” naruszenie rodzaju użytego w tłumaczeniu słowa celem zachownia zgodności z oryginałem (przykładowo a na tej skale zbuduję moją kościołę Mat. 16:18 brzmi nie tylko śmiesznie ale i utrudnia zrozumienie sensu zdania). W rozważanym przez nas przypadku, gdyby przetłumaczyć tekst Mojżesza z dwóch różnych źródeł, hebrajskiego i greckiego powstałby następujący potwór językowy:

Hebr. a Ducha Bóg unosiła się

LXX a Ducho Boga unosiło się

Z oczywistych względów,a by uniknąć kompromitacji tak językowej jak i doktrynalnej, w polskim tłumaczeniu stosujemy słowo Duch rodzaju męskiego…
.

Analogia Scriptura

Nowy Testament jest końcowym i zamkniętym objawieniem Boga, zawierającym pełnię niezbędnej do zbawienia wiedzy oraz wszystko to, co chrześcijanin o Bogu wiedzieć powinien. Zgodnie z zasadą progresywnego objawienia, teksty Starego Testamentu, często będące jedynie typami, cieniami i zapowiedziami przyszłej rzeczywistości, należy interpretować przez pryzmat prawdy zawartej w Nowym Testamencie. Najlepszym zaś ekspozytorem Słowa jest sam Chrystus Jezus, Bóg wcielony w którym są ukryte wszystkie skarby mądrości i poznania (Kol. 2:3). Chrystus jest tym, który objawił nam Boga w całej niezbędnej pełni przyswajalnej przez ludzki umysł:

Jan 1:18 Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Syn, który jest w łonie Ojca, on nam o nim opowiedział.

Czytając Słowo Boże Nowego Testamentu natkniemy się na dwa fragmenty referujące do Ducha Świętego jako do Bytu rodzaju męskiego. Oba zapisane zostały przez Jana Ewangelistę, rozważmy je mając na uwadze pewne gramatyczne obiekcje, które, nawet jesli zaakceptowane, nie zmieniają zbytnio postaci rzeczy.

Jan 15:26 Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel (Παράκλητος  Parakletos – r. męski), którego ja wam poślę od Ojca, Duch (Πνεῦμα Pneuma – r. nijaki) prawdy, który wychodzi od Ojca, on (ἐκεῖνος ekeinos – r. męski) będzie świadczył o mnie.
.
Jan 16:7-8…13 7. Lecz ja mówię wam prawdę: Pożyteczniej jest dla was, abym odszedł. Jeśli bowiem nie odejdę, Pocieszyciel  (Παράκλητος  Parakletos – r. męski), do was nie przyjdzie, a jeśli odejdę, poślę go do was. 8. A gdy on (ἐκεῖνος  ekeinos – r. męski) przyjdzie, będzie przekonywał świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. … 13. Lecz gdy przyjdzie on (ἐκεῖνος  ekeinos – r. męski) Duch  (Πνεῦμα Pneuma – r. nijaki) prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę. Nie będzie bowiem mówił sam od siebie, ale będzie mówił to, co usłyszy, i oznajmi wam przyszłe rzeczy.

Proste czytanie tekstu w obu przypadkach. wskazuje na Ducha (r. nijaki) który został określony przez Mistrza jako ON (r. męski). Stąd podstawowa protestancka intepretacja uznaje wypowiedź Jezusa jako autorytatywnie określającą Ducha rodzajem męskim. Jednakże niektórzy gramatycy wniosą tutaj dość interesującą obiekcję.

„Użycie tu ἐκεῖνος jest często uważane przez badaczy NT za afirmację osobowości Ducha. Podejście opiera się na założeniu, że poprzednikiem ἐκεῖνος jest Πνεῦμα […] Ale to jest błąd. We wszystkich fragmentach Janowe Πνεῦμα jest apozycyjne względem rzeczownika rodzaju męskiego. Rodzaj ἐκεῖνος nie ma więc nic wspólnego z naturalnym rodzajem Πνεῦμα W każdym przypadku referentem ἐκεῖνος jest Παράκλητος , a nie Πνεῦμα ” – Daniel B. Wallace, Greek grammar beyond the basics, s. 331-332

I szybkie wyjaśnienie konstrukcji apozycyjnej

„konstrukcja apozycyjna obejmuje (1) dwa sąsiadujące rzeczowniki (2) w tym samym przypadku (3), które odnoszą się do tej samej osoby lub rzeczy (4) i mają ten sam związek syntaktyczny z resztą zdania” – tamże, s. 48

Według tej definicji rzeczywiście ἐκεῖνος (on) referuje do Παράκλητος (pocieszyciel) ponieważ oba rzeczowniki posiadają taką samą kategorię syntaktyczną (rodzaj i przypadek). Jednakże

a) Παράκλητος (r. męski) odnosi się do tego samego Bytu co Πνεῦμα (r. nijaki). Mamy zatem dwa okreslenia o różnych rodzajach odnoszone do Boga co nie zmienia nagle Istoty Boga z męskiej w nijaką (a już na pewno nie w żeńską!).

b) Παράκλητος użyty w odniesieniu do Ducha wskazuje na Istotę Ducha jako będącą tego samego rodzaju co Istota Syna

Jan 14:16 A ja będę prosił Ojca i da wam innego (ἄλλον allon – inny tego samego rodzaju) Pocieszyciela (Παράκλητον Parakleton), aby z wami był na wieki;

Po pierwsze widzimy, że tak Bóg Duch Święty jak i Bóg Syn noszą miano Parakletos. Po drugie Bóg Syn, gdy odchodził do nieba obiecał zostawić wierzącym innego niż on „parakleta”. Słowem kluczem będzie tutaj ἄλλος allos – inny tego samego rodzaju w odróżnieniu od ἕτερος heteros – inny innego rodzaju. Bóg Duch Święty to „Parakletos” takiego samego rodzaju co Bóg Syn. Świadczy to o jedności istoty Ducha i Syna oraz o tym, że to dwie różne osoby jednego Boga. Syn nie jest kobietą. Syn nie jest rodzaju nijakiego.
.

Praktyczne wnioski

Przysłów 18:2 Głupi nie ma upodobania w rozumie, lecz w tym, co serce mu objawia.

Głupota heretyków jest bezgraniczna. Jeśli przyjąć za prawdę kobiecość Ducha, konsekwentnie należy wyznawać iż nie istnieje jedność ontologiczna Ojca, Syna i Ducha, gdzie Ojciec jest męski, Duch kobiecy, zaś Syn musi być potomstwiem Ojca i Ducha.

Dla odmiany doktryna chrześcijańska wyznaje iż Syn został zrodzony przez Ojca w wieczności, zaś Duch wiecznie postępuje (spiruje) tak od Ojca jak i od Syna (jest On bowiem tak samo Duchem Ojca jak i Duchem Syna).

Duch jest Duchem Syna Gal. 4:6 A ponieważ jesteście synami, Bóg posłał do waszych serc Ducha swego Syna, wołającego: Abba, Ojcze!
D.
Duch jest Duchem Ojca 1 Kor. 2:12 My zaś nie przyjęliśmy ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga,
.
Duch jest Duchem Ojca i Syna Rzym. 8:9 Lecz wy nie jesteście w ciele, ale w Duchu, gdyż Duch Boży mieszka w was. A jeśli ktoś nie ma Ducha Chrystusa, ten do niego nie należy.

Znowóż nie kto inny jak Duch Święty przygotował ciało dla Syna, aby ten, pozbawiwszy się Swojej chwały, mógł na siebie przyjąć drugą, ludzką (obok Boskiej) naturę. Stąd, dzięki mocy Najwyższego, mocy Ducha Świętego, Syn Boży mógł wkroczyć na świat i zbawić wybranych. Jest to oczywiście wykluczone gdyby uznać Ducha Świętego za pierwiastek żeński Boga. 

Łuk. 1:35 Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię. Dlatego też to święte, co się z ciebie narodzi, będzie nazwane Synem Bożym.

To Duch Święty odradza chrześcijan co jest rozumiane jako narodzenie przez Boga. Jeśli Duch jest kobietą należy tekst rozumieć tak, że Bóg nie mógłby nas narodzić, jest to bowiem zadanie, technicznie rzecz ujmując, czysto kobiece…

Jan 1:13 Którzy są narodzeni nie z krwi ani z woli ciała, ani z woli mężczyzny, ale z Boga.
.
Tyt. 3:5 zbawił nas przez obmycie odrodzenia i odnowienie Ducha Świętego;

Bóg jako Istota nie jest ani mężczyzną, ani kobietą, nie jest też rodzaju nijakiego. Bóg nie jest hermafrodytą. Bóg nie ma płci. Bóg jest Bogiem. On jest. Jednakże pamiętajmy, że Bóg Syn uczył nas modlitwy do Boga Ojca.

Mat. 6:9 Wy więc tak się módlcie: Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech będzie uświęcone twoje imię.

Współistotność Ojca, Syna i Ducha Świętego bardzo szybko została rozpoznana w pierwszym Kościele o czym świadczy Męczeństwo Polikarpa – uznawane za jedno z najwcześniejszych i prawdziwych świadectw chrześcijańskiego męczeństwa, gdzie Polikarp oddaje identyczną chwałę Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu jako Jednemu Bogu.

„Z tego powodu również wielbię Cię za wszystkie rzeczy, błogosławię Cię, uwielbiam Cię, razem z wiekuistym i niebiańskim Jezusem Chrystusem, Twoim umiłowanym Synem, któremu z Tobą i Duchem Świętym niech będzie chwała teraz i na wszystkie nadchodzące wieki. Amen” – Męczeństwo Polikarpa 14

Pozostawmy urojenia i bełkot fanatyków za nami. Chwalmy wiekuistego Boga, Ojca, Syna i Ducha Świętego tak, jak Mu to miłe. W duchu i prawdzie.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email