Kwestia milenium, część 2 – stado milenijnych baranów

utworzone przez | mar 14, 2023 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych

Presja dyspensacjonalizmu

Ezech. 43:18-19, 25 .

18. I powiedział do mnie: Synu człowieczy, tak mówi Pan BÓG: To są ustawy ołtarza na dzień, w którym zostanie zbudowany, aby na nim składać całopalenia i skrapiać go krwią.

19. A kapłanom, Lewitom, którzy są z potomstwa Sadoka i zbliżają się do mnie, aby mi służyć, mówi Pan BÓG, dasz młodego cielca na ofiarę za grzech. 

25. Przez siedem dni codziennie będziesz składał kozła na ofiarę za grzech. Ma być przygotowany także młody cielec i baran z trzody bez skazy.

Według dyspensacjonalizmu Kościół to nie duchowy Izrael, a jedynie marny plan rezerwowy, wprowadzony w życie ze względu na bunt umiłowanych przez Boga Żydów, fizycznego Izraela. Kiedy nastanie koniec czasu Kościoła, bez żadnego ostrzeżenia Chrystus ponownie powróci na świat aby pochwycić żywych wierzących wraz ze wskrzeszonymi członkami Kościoła i zabrać ich do nieba. Na ziemi nie pozostanie nikt, kto wierzy w Boga. Potem Bóg wyśle zastępy aniołów aby głosiły ewangelię z nieba, aby na końcu Wielkiego Ucisku zachować przy życiu resztkę Żydów i resztkę pogan, których wprowadzi do milenijnego królestwa, do którego zstąpi wraz z tymi, którzy zostali wcześniej porwani do nieba.

Milenializm dyspensascjonalistyczny, podobnie jak historyczny milenializm, utrzymuje, że gdy Chrystus powróci po raz pierwszy, będzie rządził światem w sposób dosłowny przez tysiąc lat. Swoje przekonania teoretycy dyspensacjonalizmu opierają nie tylko na tekście Objawienia 20 ale także na pewnych proroctwach Starego Testamentu, co do których twierdzą, że jeszcze nie zostały wypełnione, ponieważ w systemie tym proroctwa muszą wypełnić się na sposób dosłowny.

Doprowadzony do konkluzji milenializm dyspensacjonalistyczny wymusza dwa powtórne przyjścia Jezusa Chrystusa na ziemię. Drugie powtórne przyjście Chrystusa jest na sąd ostateczny. Jednak pierwsze powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na ziemię nastąpi, zaraz po okresie Wielkiego Ucisku, aby ustanowić fizyczne, tysiącletnie królestwo mlekiem i miodem płynące. W tym rzekomym królestwie:

  • fizyczni Żydzi staną się rasą panującą
    .
  • poganie będą musieli kłaniać się Żydom w pas i lizać proch z ich butów
    .
  • genetyczni Żydzi staną się swoistymi nadludźmi
    .
  • poganie skruszonymi niewolnikami, podludźmi

Tezy dyspensacjonalistów dowodzone są w oparciu o błędnie, bo dosłownie interpretowane teksty Pisma  (por. Izaj. 2:2-4; 14:2; 49:23; 60:14-16; Zach. 8:23; Psalm 2:8-9). Jednak podział na Übermenschen i Untermenschen, czyli odejście od Biblijnej zasady równości w zbawieniu wszystkich ludzi (1 Kor. 12:13; Gal. 3:27-28; Kol. 3:11; Dzieje 10:34-35) nie jest najbardziej kontrowersyjną propozycją dyspensacjonalizmu.

Morze milenijnej krwi

Dyspensacjonalistyczny milenializm jest szczególnie interesujący pod innym względem. Jako system sztywnej, dosłownej interpretacji proroctw Pisma, wymaga od rzeczywistości przyszłego, rzekomego tysiącletniego królestwa na ziemi dosłownych realizacji zapowiedzi tekstów proroczych:

  • odbudowania żydowskiej świątyni
    .
  • przywrócenia żydowskich praw cywilnych
    .
  • kaszrutu, tj. przywrócenia restrykcji żywieniowych
    .
  • oraz ceremonii ofiarnych
    .
Dosłowna interpretacja

Tekst Ezechiela 43 interpretowany dosłownie naucza według dyspensacjonalistów o fizycznej odbudowie świątyni w czasie milenium. I w tej nowej świątyni mesjasz dyspensacjonalizmu, który najpierw przez swoją doskonałą i całkowicie oczyszczającą sumienie ofiarę krzyża zniósł przypominające o grzechu ofiary ze zwierząt,  (Hebr. 9:13-14; 10:3-4) zasiadać będzie na tronie, tuż obok króla Dawida, współregenta (Ezech. 43:7; 37:24) aby przyglądać się codziennej rzezi stada baranów, kóz, cielców oraz ofiar pojednawczych, jakie przywróci w rzekomym milenium (Ezech. 43:19-27), a które będą składane po to, aby wyjednać u Boga łaskę.

Ezech. 43:27 A po upływie tych dni, dnia ósmego i w następne kapłani będą składali na ołtarzu wasze całopalenia i ofiary pojednawcze i przyjmę was łaskawie, mówi Pan BÓG.

Nie skrzywdzimy nikogo mówiąc, że wiara dyspensacjonalistów jest co do zasady formą bluźnierstwa. Godzi ona w wystarczalność ofiary Chrystusa, jest to faktyczny regres od rzeczywistości, czyli od Chrystusa do typów i cieni oraz prowadzi uważnego czytelnika do przekonania, że istotnym aspektem milenijnego królestwa będzie nie tyle zwycięstwo Chrystusa nad grzechem co koncentracja na osobistej grzeszności sumienia, czego dowodzi powtarzalność tych rzekomych ofiar zwierzęcych.

Herezja milenijna, o zgrozo, detronizuje Chrystusa i pozbawia funkcji Arcykapłana. W liście do Hebrajczyków argumentem jest sprawowanie tej funkcji przez Chrystusa wniebowziętego. Sprowadzenie Arcykapłana wiary chrześcijańskiej na ziemię deprawuje Go z kapłaństwa. W takim razie Chrystus przestaje być Chrystusem Zbawicielem, ponieważ będąc na ziemi nie może być Arcykapłanem.

Hebr. 8:4 Gdyby zaś był na ziemi, nie byłby kapłanem, gdyż są tu inni kapłani, którzy ofiarują dary zgodnie z prawem

W bluźnierczym, rzekomym milenijnym królestwie powróci prawo mojżeszowe, świątynia zostanie odbudowana i powrócą ofiary ze zwierząt. Nie ma w tym królestwie miejsca dla Chrystusa. Oto przeklęta herezja w swojej krasie.
.

Potwierdzenie u dyspensacjonalistów

Ralph Aleksander, teolog dyspensacjonalistyczny w swoim dziele Expositor’s Bible Commentary odnosi się do tematu ofiar, które mają być utrzymane podczas tego końcowego etapu historii tj. w czasie rzekomego milenijnego królestwa. Starając się jakoś uzasadnić konieczność przywrócenia krwawych ofiar powołuje się właśnie na argument przypomnienia. Oczyszczającej sumienia z grzechu ofierze Chrystusa przeciwstawia ofiary ze zwierząt, które o grzechu mają przypominać:

„Ofiary w tysiącletnim systemie ofiarniczym wydają się być jedynie pamiątkami zakończonego dzieła Chrystusa i obrazowymi przypomnieniami, że ludzkość z natury jest grzeszna i potrzebuje odkupienia z grzechu. Samo obchodzenie Stołu Pańskiego jest argumentem na rzecz tego memoriałowego poglądu. Stół Pański sam w sobie jest pamiątką śmierci Chrystusa.” (EBC, 6:951). [1]

Słowa te prowadzą do nieuniknionej konkluzji: w rzekomym milenium Wieczerza Pańska przestanie spełniać swoją symboliczną i duchową rolę ale też zostanie zastąpiona krwawym rytuałem po to, aby przypominać wszystkim obserwatorom o ich grzechu i odwracać wzrok od ofiary złożonej przez Mesjasza.

– Wieczerza, która do tej pory przypominała o odpuszczeniu grzechu dzięki przelaniu krwi i złamaniu ciała Chrystusa zostanie zniesiona

1 Kor. 11:24-25  25. A gdy złożył dziękczynienie, połamał i powiedział: Bierzcie i jedzcie, to jest moje ciało, które za was jest łamane. Czyńcie to na moją pamiątkę. (ἀνάμνησιν anamnesin) 25. Podobnie po wieczerzy wziął też kielich, mówiąc: Ten kielich to nowy testament w mojej krwi. Czyńcie to, ilekroć będziecie pić, na moją pamiątkę (ἀνάμνησιν anamnesin)

– jej miejsce zajmą krwawe ofiary aby przypominać o grzechu poprzez przelanie krwi zwierząt składanych na ołtarzu fizycznej świątyni w milenijnym królestwie ku uciesze i zadowoleniu króla Dawida i dyspensacjonalistycznego mesjasza.

Hebr. 10:3 A jednak przez te ofiary każdego roku odbywa się przypominanie (ἀνάμνησις anamnesis) grzechów.

Najwyraźniej rzekome milenium nie tylko będzie opływać w mleko i miód ale też spływać będzie morzem krwi ofiarnej, przelewanej codziennie dla miliardów dusz, ku przypomnieniu o ich grzechach. Cóż za tragiczny obraz pierwszego powtórnego przyjścia Chrystusa w celu ustanowienia doskonałego świata.
.

Konkluzje doktryny

Ofiary wspomniane przez Ezechiela mają charakter przebłagalny, pojednawczy i oczyszczający. Świadczą o tym wyrażenia

Krew

Ezech 43:18 …To są ustawy ołtarza na dzień, w którym zostanie zbudowany, aby na nim składać całopalenia i skrapiać go krwią.

Ofiara za grzech

Eze 43:19 …dasz młodego cielca na ofiarę za grzech.
.
Ezech. 43:21 Potem weźmiesz tego cielca za grzech…
.
Ezech. 43:22 A drugiego dnia złożysz kozła bez skazy na ofiarę za grzech

Oczyszczenie

Ezech. 43:22 …i oczyszczą ołtarz, tak jak oczyścili go cielcem

Pojednanie

Ezech. 43:27 …kapłani będą składali na ołtarzu wasze całopalenia i ofiary pojednawcze

Są to również ofiary powtarzalne każdego dnia, przez tysiąc lat

Ezech. 43:25 Przez siedem dni codziennie będziesz składał kozła na ofiarę za grzech

Rzymskie źródło doktryny

Jeśli dyspensacjonalna interpretacja jest prawdziwa zauważamy od razu podobieństwo ofiar milenijnych do doktryny katolickiej ofiary mszy świętej. Charakter ofiar milenijnych jest nad wyraz zbieżny z charakterem rzymskokatolickiej, bluźnierczej ofiary mszy świętej, która również jest retrospektywna i nazwana jest pamiątką.

Gdybyśmy chcieli w jednym zdaniu opisać, czym jest rzymsko katolicka msza święta, to powinniśmy powiedzieć, że jest ona ofiarą Chrystusa, którą On złożył za nas na krzyżu. Dlatego często katolicy mówią o niej, że to „Najświętsza Ofiara”. Posłuchajmy Katechizmu Kościoła Katolickiego

„Pamiątką Męki i Zmartwychwstania Pana. Najświętszą Ofiarą, ponieważ uobecnia jedyną ofiarę Chrystusa Zbawiciela i włącza w nią ofiarę Kościoła. Używa się także nazwy ofiara Mszy świętej, ofiara pochwalna, ofiara duchowa, ofiara czysta i Święta, ponieważ dopełnia i przewyższa wszystkie ofiary Starego Przymierza.” [2]

O ile rzymska ofiara mszy dopełnia i przewyższa ofiary Starego Testamentu o tyle krwawe ofiary milenijne, z baranów, kozłów i cielców, uzupełniają ofiarę Chrystusa przypominając o ludzkiej grzeszności. Sama ofiara Chrystusa, złożona za grzechy raz na zawsze, jej idea nie może być zrozumiana bez drastycznej ilustracji, gdzie milenijni żydowscy kapłani i Lewici będą podcinać gardła zwierzętom i rozlewać ich krew na ołtarz.

W ten sposób obserwujący rzeź będzie mógł w swojej wyobraźni stanąć pod krzyżem, zrozumieć swój grzech i uczestniczyć w dobrodziejstwach ofiary Chrystusa. Bez ofiar ze zwierząt byłoby to niemożliwe w milenijnym królestwie.
.

Kwestia pojednania

Ale to nie wszystko. Choć teolodzy milenijni utrzymują, iż rolą ofiar ze zwierząt będzie przypominanie o grzechu, najwyraźniej całkowicie omijają pojednawczy charakter powtarzalnych, krwawych ofiar ze zwierząt, są to bowiem ofiary pojednawcze (Ezech. 43:27). Ofiary te odnoszą się do oczyszczenia kościoła z grzechów przez krew Chrystusa i jako takie bezpośrednio przeciwstawiają się doktrynie nauczanej w Liście do Hebrajczyków, a mianowicie, że Chrystus jedną ofiarą na zawsze zadośćuczynił za grzechy.

1) Są zaprzeczeniem oczyszczenia sumienia z grzechów dzięki ofierze Chrystusa: W przeciwnym razie przestano by je składać, dlatego że składający je, raz oczyszczeni, nie mieliby już żadnych grzechów na sumieniu (Hebr. 10:2).

2) Są zaprzeczeniem wystarczalności ofiary Chrystusa, która uśmierza Boży gniew i jedna z Bogiem A jednak przez te ofiary każdego roku odbywa się przypominanie grzechów. (Hebr. 10:3)

3) Są zaprzeczeniem skuteczności ofiary Chrystusa, Niemożliwe jest bowiem, aby krew wołów i kozłów gładziła grzechy (Hebr. 10:4)

4) Są zaprzeczeniem upodobania Boga w ofierze Chrystusa,Całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się tobie. (Hebr. 10:6)

5) Są w rzeczywistości zniesieniem ofiary Chrystusa, który zniósł je Swoją ofiarą, Oto przychodzę, abym spełniał twoją wolę, o Boże. Znosi pierwsze, aby ustanowić drugie. (Hebr. 10:9) tak więc ich przywrócenie to zniesienie ustanowionej ofiary Chrsytusa na rzecz ciągłości składania krwawych ofiar

6) Są zaprzeczeniem wiecznego uświęcenia jakiego raz na zawsze dokonuje pojednawcza ofiara Chrystusa, to zostaje zastąpione przez czasowe uświęcenie ciała Za sprawą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze. (Hebr. 10:10)

7) Są zaprzeczeniem całkowitego uświęcenia jakiego dokonuje pojednawcza ofiara Chrystusa w miejsce to wprowadzana jest niedoskonała ofiara czasowo uświęająca tych, za których jest składana Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni. (Hebr. 10:14)

8) Są zaprzeczeniem odpuszczenia grzechów gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam nie potrzeba już ofiary za grzech. (Hebr. 10:18)

9) Jezus Chrystus nazwany jest Arcykapłanem swojego ludu: Takiego to przystało nam mieć Arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników i wywyższonego ponad niebiosa (Hebr. 7:26). W bluźnierczym milenijnym królestwie to Chrystus jako Arcykapłan będzie musiał składać ofiary ze zwierząt w odbudowanej świątyni, czemu Pismo Święte zaprzecza:  Który nie musi codziennie, jak tamci arcykapłani, składać ofiar najpierw za własne grzechy, a potem za grzechy ludu. (Hebr. 2:7)
.

Podsumowanie

Widzimy jasno, że dyspensacjonalizm to nie jest herezja małego kalibru. To bomba atomowa rzucona w twarz ortodoksji chrześcijańśkiej. Podsumowując, dosłowna interpretacja tekstu mrozi krew w żyłach, przynajmniej z doktrynalnego, soteriologicznego punktu widzenia i jest wielkim bluźnierstwem godzącym w skuteczność, wystarczalność ofiary, z czego wielu dyspensacjonalistów nie zdaje sobie sprawy. Konieczność dosłownej interpretacji tekstu Ezechiela obala doktrynę Nowego Testamentu, w której czytamy, że ofiara Chrystusa zniosła wszystkie krwawe ofiary.

Belgijskie Wyznanie Wiary potępia dyspensacjonalizm jako herezję przywracającą krwawe ofiary z ich celem, którym jest przebłaganie Boga, a czego według dyspensacjonalistów naucza tekst Ezechiela. W Artykule 34 czytamy :

„Wierzymy i wyznajemy, że Jezus Chrystus, który jest końcem Prawa, zniósł przez swoją przelaną krew wszelkie inne przelewanie krwi przez ludzi w celu przebłagania lub zadośćuczynienia za grzech oraz że zniósłszy obrzezanie, które również upuszczało krew, a ustanowił w jego miejsce sakrament chrztu, przez który jesteśmy włączeni do Kościoła Bożego i oddzieleni od wszystkich innych ludzi i obcych religii, byśmy mogli w pełni należeć do Tego, kogo znak nosimy, a który to znak służy za świadectwo wiecznej łaskawości ku nam naszego Boga i Ojca.” [4]

Tym samym wiara dyspensacjonalistyczna jest wrogiem wiary Reformowanej a dyspensacjonaliści okazują się wrogami chrześcijan Reformowanych.
.

O czym mówi tekst Ezechiela?

W przeciwieństwie do alegacji dyspensacjonalistów, musimy być świadomi że kontekst wymaga interpretacji figuratywnej. Niektórzy widzą w tym idealną świątynię, która nigdy nie miała być zbudowana na ziemi (jest to najsłabsza interpretacja), inni postrzegają to jako wizję idealnej świątyni (ujdzie), podczas gdy właściwą interpretacją jest postrzeganie wizji jako obrazu prawdziwej niebiańskiej świątyni, która w dniach ostatnich zostanie wzniesiona na ziemi w sposób niestrukturalny.
.

Interpretacja metaforyczna, symboliczna, duchowa

Po pierwsze, proroctwo nie może być interpretowane dosłownie i mieć jakikolwiek sens. Kiedy Bóg umieszcza proroka na bardzo wysokiej górze, widzi on coś w rodzaju miasta (oczywiście Jerozolimę).

Ezech. 40:2 W widzeniach Bożych przywiódł mnie do ziemi Izraela i postawił na bardzo wysokiej górze, na której było coś jakby budowa miasta, na południu.

Zwróćmy uwagę: prorok Ezechiel twierdzi, że w wizji stał na bardzo wysokiej górze, z której na południu widać było niewyraźnie (coś jakby) miasto. W pobliżu Jerozolimy nie ma tak wysokiej góry, z której prorok mógłby mieć punkt obserwacyjny. Również w rzekomym milenium nie będzie takiego punktu obserwacyjnego. Dyspensacjonaliści twierdzą, że okolica Jeruzalem będzie płaszczyzną bez gór i dolin.

„Podczas Tysiąclecia ziemia otaczająca Jerozolimę zostanie przekształcona w równinę. Będzie biec od Geba na północy do Rimmon na południu” [3]

Tekstem na jaki się powołują w dosłownej interpretacji jest proroctwo Zachariasza, również mające rzekomo wypełnić się w milenium, co dowodzi oczywistej sprzeczność logicznej herezji dyspensacjonalizmu:

Zach. 14:10 Cała ziemia zamieni się w równinę od Geba aż do Rimmon, na południe od Jerozolimy. Będzie wywyższona i zamieszkana na swoim miejscu, od Bramy Beniamina aż do miejsca dawnej bramy i aż do Bramy Narożnej i od Wieży Chananeela aż do tłoczni królewskich.

Jeśli obaj Zachariasz i Ezechiel interpretowani są dosłownie, okazuje się, że proroctwa kłamią. Ezechiel został bowiem postawiony na rzeczywistej wysokiej górze, która nie istnieje w okolicy Jerozolimy, ponieważ według eschatonu Zachriasza jest tam równina, a nie wysoka góra. Tak więc rzeczywista góra jest nierzeczywista.

Dosłowna interpretacja nie ma sensu. Biorąc pod uwagę charakter proroctwa Ezechiela, ten język powinien nas ostrzec, że to, co następuje, jest podane w symbolicznej geografii proroka. Potwierdza to tekst Objawienia: gdzie Jan zostaje uniesiony „w duchu” na wysoką górę, z której widzi, jak Święte Miasto zstępuje z nieba.

Obj. 21:10 I przeniósł mnie w duchu na górę wielką i wysoką, i pokazał mi wielkie miasto, święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga;

Oczywiście wizje są ze sobą powiązane jako typ-antytyp (język ziemski, wypełnienie eschatologiczne). To, co zapowiadał Ezechiel, Jan postrzegał jako rzeczywistość. Tak Jan jak i Ezechiel mieli wizje, które należy interpretować na sosób metaforyczny, duchowy (przeniósł mnie w duchu na górę wielką i wysoką, nie w ciele, pisze Jan, W widzeniach Bożych przywiódł mnie do ziemi Izraela i postawił na bardzo wysokiej górze, pisze Ezechiel). Interpretacja tekstu nie może być dosłowna.
.

Zakres wizji

Po drugie, w proroctwie jest wiele elementów, które odnoszą się do czegoś znacznie większego niż lokalna świątynia jerozolimska w rzekomym milenium. W wersecie 40:2 wyraźnie widać, że Ezechiel widzi budowlę „jak miasto” (świątynię), podczas gdy w ostatnim wersecie proroctwa (Ezech. 48:35) mówi, że nazwy miast brzmią: „Pan jest tam”.

Ezech. 40:2 W widzeniach Bożych przywiódł mnie do ziemi Izraela i postawił na bardzo wysokiej górze, na której było coś jakby budowa miasta, na południu.
.
Ezech. 48:35 Wokoło osiemnaście tysięcy prętów. A imię miasta od tego dnia będzie: PAN tam mieszka.

Mamy tu do czynienia z ekspansją zlokalizowanej świątyni na obszar wielkości całego miasta Jerozolimy. Ta ekspansja świątyni Bożej jest stałym tematem w całej Księdze Ezechiela. W całym proroctwie znajdują się aluzje do Edenu (Ezech. 47:1-12). Miasto ukazane jest jako idealny kwadrat, a nawiązanie do rzeki jest oczywiście symboliczne, gdyż jest na tyle głęboka, że można ją przepłynąć jedynie wpław (Ezech. 47:5).

Innymi słowy, Ezechiel daje nam obraz nowej ziemi i nowego nieba w proroczych terminach, które znali jego czytelnicy. Jest to obraz nowej ziemi zjednoczonej z nowym niebem, jako mieszkanie Boga. Ezechiel prorokuje o tym w terminach ziemskich (wraz ze wszystkimi przyborami świątynnymi), podczas gdy Jan opisuje wszystko jako już wypełnione w kategoriach eschatologicznych.

Jasnym jest, że proroctwo wskazuje na niestrukturalną świątynię czasów ostatecznych. Objawienie 21 przedstawia wizję Ezechiela w jej pełnym wypełnieniu. Innymi słowy, Jan otrzymuje wizję tej samej świątyni, ale teraz z punktu widzenia śmierci i zmartwychwstania Chrystusa oraz świtu nowego stworzenia – co nie miałoby żadnego sensu dla Ezechiela i jego słuchaczy.

  • Nowe niebo i ziemia są teraz miejscem świętym świętych, podobnie jak nowe Jeruzalem i nowy Eden
    .
  • W dniu ostatecznym całe stworzenie staje się świątynią Boga
    .
  • Świątynia została rozszerzona z budynku, do miasta i do całego stworzenia

Oznacza to, że wizja Ezechiela nie jest proroctwem ziemskiej świątyni (chociaż prorok używa ziemskiego języka zrozumiałego dla jego czytelników), ale świątyni eschatologicznej, przedstawionej w jej pełnej formie i niewymownej chwale przez Jana w Objawieniu 21-22.
.

Podsumowanie

Nowe niebo i nowa ziemia zamieszkane będdą przez Boga, świętych aniołów i kościół, czyli wszystkich wybranych do zbawienia, za których umarł Chrystus, od Adama, przez Noego, Abrahama, Mojżesza, Dawida, Apostołów, ich uczniów i nas, odrodzonych, którzy czytają ten tekst, aż po ostatniego człowieka jaki zostanie odrodzony na końcu czasów, zaraz u schyłku Wielkiego Ucisku i na chwilę przed pochwyceniem Kościoła i powtórnym przyjściem Pana na sąd, aby odpłacić złym, diabłu i jego sługom.

W odnowionej rzeczywistości wierzący będą świątynią Pana, a Mesjasz zamieszka ze swoim uwielbionym Kościołem jako niekwestionowany Król wszechrzeczy. Jego Osoba nieustannie będzie przypominała o Bożej łasce, którą otrzymaliśmy ze względu na przelaną Jego krew, którą pokropił nas ku odrodzeniu i oczyszczeniu. On, nasz Baranek, Jego krew, Jego ofiara, Jego złamane ciało zapewniły pojednanie ludu Bożego z Bogiem.

W wizji Ezechiela, świątynia, ofiary, kapłani, wszystko wskazuje na Chrystusa, Jego ofiarę oraz jej zakres i skutki. A co do dyspensacjonalizmu i dyspensacjonalistów, po głębszej analizie doktryny nasuwa się myśl:

Szkoda tego stada baranów. Cielców i kozłów zresztą też.

W tekście wykorzystano materiały pochodzące ze strony monergism.com (źródło)

Przypisy

[1] Gleason Archer Jr., A Survey of Old Testament Introduction, 3rd. ed. (Chicago: Moody Press, 1994), 410–419.
[2] KKK 1330
[3] Źródło: The Millennial Kingdom’s Jerusalem Mountain
[4] Konfesja Belgijska, 34

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email