Reformowany inaczej, część 1

utworzone przez | paź 4, 2022 | Herezja Remonstrancji, Prima Scriptura

Szczerozłoty tombak

Jana 7:24 Nie sądźcie po pozorach, ale sądźcie sprawiedliwym sądem.

Złoto to metal szlachetny o wielkiej wartości. Tombak natomiast jest stopem miedzi z cynkiem, a ponieważ jest ciężki i cechuje się żółtą barwą przypominającą złoto, znalazł szereg interesujących zastosowań. Ponieważ jego wartość jest mała i pozornie przypomina złoto w rękach oszustów tombak stał się narzędziem nieuczciwego zysku.

Złodzieje sprzedzają tombak jako złoto, kupują tanio sprzedają drogo, wszystko dzięki powierzchownemu podobieńśtwu tombaku do złota. Jednakże substancja tombaku nie jest taka jak substancja złota. Odkrycie tego wymaga wszakże głębszej analizy, nie powierzchownej.

Nie inaczej jest z fałszywą teologią. Handlarze słowem (2 Piotra 2:3) zbliżając jej wagę blisko do wagi prawdy nadają kłamstwu połysk i glanc przepiękną retoryką, w rzeczywistości sprzedaj kłamstwo jako prawdę naiwniakom którzy nie umieją rozróżnić swej prawej ręki od lewej (Jon. 4:11). Łechcąc uszy (2 Tym. 4:3) trafiają do szerokiej publiczności i kolokwialnie łupią portfele duchowych frajerów dzięki sprzedaży książek, komentarzy, nagrań, publikacji i innych form (jak choćby czesne w seminariach, tantiemy etc.). Odkrycie kłamstwa wymaga wszakże głębokiego sądu, nie pozornego.

Teologia Johna MacArthura przypomina ortodoksję lecz w rzeczywistości jest eklektyczna. To znaczy, że obecne w niej są różne, często przeciwstawne prądy myślowe. Choć, zdawałoby się, pan John MacArthur staje w konfesjonale z etykietą “reformowany”, tak sam o sobie zwykł zresztą mawiać, jest to jednakże metka przymocowana klejem dość wątpliwej jakości.

Głębsza analiza niedenominacyjnego wyznania MacArthura pozwala uważnemu czytelnikowi nie tylko odrzucić tego nauczyciela jako reformowanego ale także poddać zasadnej wątpliwości kwestię głoszonej przez niego ewangelii a co za tym idzie, siłą rzeczy, in ex necessitate, poddać w wątpliwość kwestię osobistego odrodzenia jej wyznawców.

Odwołując się do pierwotnej ilustracji teologia MacArthura to “szczerozłoty” tombak…

Nieco historii

Przysłów 30:6 Nie dodawaj nic do jego słów, aby cię nie strofował i abyś nie okazał się kłamcą.

Metodę na tombak, jeśli można tak to ująć, stosowano od zarania chrześcijaństwa. Ariusz, żyjący na przełomie III i IV wieku, prezbiter z Aleksandrii, był jej względnie pierwszym prekursorem. Jako że wywodził się i należał do powszechnego kościoła wyznającego Boskość Chrystusa, ponieważ nie zgadzał się z wiarą ortodoksyjną uznał, że należy ją zreformować na jego modłę tak, aby odpowiadała jego osobistym poglądom.

Zanim jednak zebrał wokół siebie odpowiednią grupę wyznawców stworzył Wyznanie Wiary, w którym potwierdzał, że Syn Boży jest jednorodzonym Synem Boga, zrodzonym przed wiekami, który jest stworzycielem wszechrzeczy, i że jest Bogiem wcielonym. Oto treść tego dokumentu:

„Wierzymy w jednego Boga Ojca wszechmogącego. I w Pana Jezusa Chrystusa, Jego Syna jednorodzonego, zrodzonego z Niego przed wszystkimi wiekami, Bóg Słowo, przez którego wszystko się stało w niebie i na ziemi, który zstąpił, przyjął ciało,” [1]

W ten sposób Ariusz wzbudził zaufanie. Potem jednak, już potajemnie dodawał do prawdy przekonania jakie wyrosły w jego nieodrodzonym sercu. Twierdził, że Chrystus owszem, jest Bogiem, tyle że stworzonym i miał swój początek. Słuchaczom szeptał, że Syn jest jedno z Ojcem, tyle że został uczyniony takim, zupełnie jak inni ludzie staną się uczynieni jednością z Bogiem [2]. Tym sposobem Ariusz przywidziewał kamuflarz ortodoksji aby szerzyć gangrenę herezji zatracenia. Ariusz zmienił pierwotne znaczenie słów, których używał. Jest to tak zwany błąd ekwiwokacji, rozpoznany i napiętnowany przez Lutra:

“Co przytrafiło sie Arianom przy zastosowanej przez nich przenosni, gdzie, z Chrystusa uczynili Boga tylko tytularnego ? […] Zauważyłem to, że wszystkie herezje i błędy odnosnie do Pisma pochodza nie z prostych słów, jak sie to rozgłasza prawie po całym swiecie, lecz z nieuwzglednienia prostoty słów i z wydobywania z własnego mózgu przenosni i wniosków.” – [3]

Wcześniej Luter w inteligentny sposób indagował swojego teologicznego przeciwnika, Erazma, dowodząc, że przyswojenie prawdy jest kwestią arbitralną, tj. że ludzki umysł, choć rozumie pewne informacje, nie jest w stanie ich uznać za prawdziwe. Niewiara zatem, według Lutra, jest to ludzka presupozycja niezależna od intelektualnych wydolności człowieka. Nawet najmądrzejszy z ludzi nie może przyjąć prawdy Bożej, o ile nie zostanie mu to dane z góry.

“Dlaczego wszyscy Arianie byli ślepi? Czy nie było między nimi meżów wybitnie uzdolnionych? Dlaczego Chrystus jest “dla pogan głupstwem?” Czy między poganami nie ma meżów wybitnie uzdolnionych?” – [4]

Luter nie odkrył nowego prawa. Pismo mówi o tym aż nadto wyraźnie. Nieodrodzony teolog będzie rozumiał sens i przekaz teologiczny zawarty w Biblii, albo też przekazywany przez ortodoksyjnego kaznodzieję, jednakże nie zgadza się z nim. Jego inteligencja całkowicie dobrze rozkłada informacje zawarte w czytanych (albo też wysłuchiwanych) zdaniach ale całkowicie lub częściowo odrzuca tą treść znajdując w jej miejsce inną, ludzką interpretację. Człowiek taki poszukuje rozlicznych wymysłów (Koh. 7:29). Tak powstaje herezja.

1 Kor. 2:14 Lecz cielesny (tutaj: nieodrodzony, który ma ducha tego świata, wers 13) człowiek nie pojmuje (οὐ δέχεται ou dechetai – dosł. nie akceptuje) tych rzeczy, które są Ducha Bożego. Są bowiem dla niego głupstwem i nie może ich poznać, ponieważ rozsądza się je duchowo.

Znając już biblijną zasadę działania upadłego umysłu możemy dokonać analizy przyczyny, czy też drogi do sukcesu pana MacArthura, a była ona bardzo szeroka.
.

Czym skorupka za młodu nasiąknie….

Jer. 9:14 Ale postępowali według uporu swego serca i szli za Baalami, jak ich nauczyli ich ojcowie;

Doktrynalny eklektyzm MacArthura ma szereg przyczyn. Warto na wstępie wspomnieć iż on sam nie jest ani wychowankiem ani absolwentem uczelni Reformowanej. Tradycji Reformowanego nauczania nie wyniósł też z domu (2 Tym. 2:2; 5 Mojż. 4:9). Czas, w którym kształtowane były jego religijne przekonania przypadł w udziale albo ambiwalentnym albo też wysoce heretyckim uczelniom. Jak się okaże, otrzymana edukacja odciśnie na nim zabójcze piętno i nigdy do końca nie zostanie wypleniona z kazań.

Ojcem Johna jest John Fullerton “Jack” MacArthur (1914 – 2005),  założyciel Calvary Bible Church w Burbanku. Pastor, który swoje teologiczne wykształcenie odebrał w Eastern Baptist Theological Seminary w Filadeflii [5], znanym także jako Palmer Theological Seminary. Była to multiwyznaniowa, eklektyczna teologicznie organizacja skupiająca metodystów, prezbiterian, mennonitów, episkopalian itd. [6]

Jack służył także jako dyrektor ds. ewangelizacji w Fundacji Charlesa F. Fullera i jako ewangelista terenowy w Moody Bible Institute of Chicago, organizacji wyznającej cesacjonizm oraz dyspensacjonalizm [7].

John MacArthur jr. w swoich kazaniach czasem wspomina o jego bliskich relacjach z ojcem oraz nauką przezeń przekazywaną, która wywierała na niego wpływ od wczesnych lad chłopięcych. Siłą rzeczy od ojca przyjął doktryny:

  • credo baptyzmu
  • cesacjonizmu
  • dyspensacjonalizmu
  • uniwersalnego odkupienia
  • presję przebudzeniową,

W latach 1957-60 John MacArthur trafił do Bob Jones University, uczelni która za wszelką cenę unika konfrontacji na linii Arminianizm-Kalwinizm tym samym stawiając na inkluzywizm czyli dotarcie do maksymalnie szerokiego zakresu potencjalnych studentów [8]. Tam przyswoił poniższe koncepty:

  • fundamentalizm i kreacjonizm, z których MacArthur słynie
    .
  • niekompletne uświęcenie, głoszone na tejże uczelni; BJU wykłada iż uświęcenie „dopełni się, gdy staniemy przed Bogiem w naszych zmartwychwstałych ciałach”. [9], co można z łatwością opatrznie zrozumieć aplikując wypowiedź konieczności pogłębiania uświęcenia rozumianego jako podstawę unii z Chrystusem i tym samym kładąc nacisk na dobre uczynki jako wymóg zbawienia. BJU proces ten klasyfikuje jako sprawowanie wiary (ang. exercise faith) co jest nad wyraz zbieżne z koncepcją zbawienia przez uczynki w wyznawanej przez MacArthura doktrynie zbawienia panującego Pana (ang. Lordship Salvation)
    .
  • dobrointencyjna oferta zbawienia również jest tam nauczana „Boże zaproszenie do zbawienia jest dobrowolnie ofiarowane wszystkim ludziom (…). . . i dostępny dla każdego, kto pragnie być zbawiony”. [10]
    .
  • biblijne paradoksy, dla wygładzenia zwane przez MacArthura paralelnymi prawdami to koncepcja przyswojona w tej samej instytucji.  BJU stwierdza „Wierzymy, że Pismo Święte przedstawia pewne wielkie paradoksy dotyczące zbawienia, które z radością przyjmujemy jako należące do Boga.“ [11]

W latach 1961-163 uczęszczał do Los Angeles Pacific College przy Wolnym Kościele Metodystów (tak jak wcześniej jego ojciec, Jack, [12]). Organizacja ta została założona przez sektę Arminianistycznych Uświęceniowców [13] i wyznaje standardowe credo Wesleyańskich-Arminian ze szczególnym naciskiem na

  • uniwersalne odkupienie, gdzie Chrystus umarł za wszystkich ludzi pozostawiając im wolną wolę wyboru przyjęcia zbawienia lub jego odrzucenia
    ..
  • doktrynę całkowitego uświęcenia dostępnego za życia mającą swoje źródło w Ruchu Uświęceniowym z XIX wieku

W 1963 MacArthur otrzymał z wyróżnieniem tytuł Masters of Divinity z Instytutu Biblijnego w Los Angeles, Talbot Theological Seminary w La Mirada w Kalifornii. MacArthur otrzymał również tytuł doktora honoris causa z Talbot Theological Seminary (Doctor of Divinity, 1977) oraz Grace Graduate School (1976). Talbot jest pozawyznaniową uczelnią, znaną z:

  • konserwatywnych stanowisk teologicznych,
    .
  • szczególnie z historycznego przywiązania do biblijnej nieomylności

W 1969 roku MacArthur został pastorem w Grace Community Church, kościele założonym jako misja First Presbyterian Church of Hollywood, któremu wcześniej przewodził jego założyciel, Don Householder,  pastor stowarzyszony z Trinity Methodist Church [14]. Organizacja charakterem doskonale wpasowywała się w wyuczoną teologię MacArthura. Właściwy grunt pod odpowiednie ziarno.

Teologiczne tło MacArthura w jakim wyrósł i jakie go ukształtowało posiada szereg istotnych cech. W rzeczywistości współczesna teologia MacArthura różni się niewiele i nieznacznie od pierwotnych jego przekonań, co zresztą niejednokrotnie potwierdzał expresis ex verbis w swoich kazaniach. Pierwotne doktryny MacArthura to:

Doktryny ortodoksyjne: cesacjonizm, fundamentalizm, kreacjoznim, konserwatyzm, biblijna nieomylność

Doktryny nieortodoksyjne: uniwersalne odkupienie, presja przebudzeniowa, dobrointencyjna oferta zbawienia, niekompletne uświęcenie, możliwość niemal całkowitego uświęcenia za życia, preparacjonizm, wiara uczynkowa czyli zbawienie z posłuszeńśtwa oraz biblijne paradoksy, credo baptyzm i dyspensacjonalizm.

Nieco głębszego rozwinięcia wymaga doktryna uniwersalnego odkupienia. MacArthur twierdzi, że wyznaje kalwińskie ograniczone odkupienie i niejedokrotnie to podkreśla w swoich wystąpieniach. Z pewnością na “zmianę” pozycji wpływ miała teologia R.C. Sproula. MacArthur przyznaje, że nie był ani Arminianinem, ani Kalwinistą lecz raczej stał po obu stronach teologicznej barykady, bez świadomości prawdy, np. nie był świadomy doktryny elekcji, podstawowej prawdy kalwińskiej (czyli biblijnej) soteriologii:

“Byłem jak facet z wojny secesyjnej w szarych spodniach i niebieskim płaszczu, do którego strzelano z obu stron. A potem prawie znikąd R.C. wkroczył w moje życie. […] Miałem pewną historię z ludźmi bardzo bliskimi RC, a mianowicie Johnem Gerstnerem. John rzeczywiście przyszedł do Grace Church i zrobił serię wykładów swój cudownie niepowtarzalny sposób. Powiedział o mnie: ponieważ jesteś dyspensacjonalistą, skończysz jako heretyk. Później powiedział R.C., że tak się nie stało, ponieważ nie myślę logicznie. Niemniej jednak z nieznanych mi powodów R.C. otworzył przede mną swoje serce i zaprosił mnie do Ligonier, abym przemawiał, a następnie zlecił mi przemówienie na temat doktryny o wybraniu, o której tak naprawdę myślałem w tamtym czasie, że to on ją wymyślił. […] Otworzył moje życie na bogactwo teologii reformowanej. Odkryłem to sam, to tak, jakbym widział chwałę ukrytą w kamieniu i jakoś dzięki jego posłudze i powiązaniom, które nawiązał z innymi ludźmi i pisarzami, nawet cofając się do historii, pełna chwała doktryn łaski eksplodowała na mojej świadomości. […] i kiedy ostatni raz rozmawialiśmy tutaj, powiedział mi w końcu, “dlaczego to Johnny Mac zawsze muszę ci mówić, w co  wierzysz?“ [15]

MacArthur twierdzi, że dzięki Sproulowi (który nota bene, tak jak MacArthur, wierzył w powszechną łaskę kuyperyzmu, kładł silny nacisk na filozofię oraz uznawał Arminian za braci w Chrystusie) w jego umyśle eksplodowała pełna chwała doktryn łaski. Jednak eksplozja ta musiała być najwyraźniej ciągle korygowana mentoratem Sproula, bez którego MacArthur nie był zdolny do czynienia doktrynalnych postępów a być może nawet dochodziło do regresu, czego niestety nie dowiemy się nigdy ponieważ Sproul zmarł w 2017 roku.

Ecce homo.

Analiza teologii

Mat. 13:52 …Dlatego każdy uczony w Piśmie, który jest pouczony o królestwie niebieskim, podobny jest do gospodarza, który wydobywa ze swego skarbca nowe i stare rzeczy.

Przy głębszej analizie teologii MacArthura okazuje się, iż pomimo teologicznego nadzoru R.C. Sproula echa uniwersalnego odkupienia ciągle są obecne w teologii MacArthura. W jego przypadku przyjęło to formę wyrosłego na gruncie odebranego w BJU nauczania teologicznego paradoksu: ludzkiej odpowiedzialności w zbawieniu z jednej strony (wpływ teologiczny ojca i uczelni) a Bożej suwerenności z drugiej (wpływ Sproula). Paradoks ten podparty został dwiema mocnymi herezjami:

  1. dobrointencyjną ofertą zbawienia (marrowizm)
    oraz
  2. powszechną łaską (kuyperyzm).

Koniecznym rezultatem tego miksu jest legalizm wyrażony przez preparacjonizm (wstępne warunki zbawienia) oraz herezję zbawienia panującego Pana, gdzie elementami składowymi są przyswojone od Wesleyan doktryny niekompletnego a zatem wymagającego dokończenia przez człowieka uświęcenia, co implikuje życie w całkowitym posłuszeństwie Jezusowi jako Panu nie tylko jako dowód ale składowa wiary czyli przyczyna zbawienia.

Dwie presupozycje, tj. uznanie Biblii za nieomylną oraz dopuszczenie istnienia paradoksów, wymusiły w umyśle MacArthura koegzystencję sprzecznych doktryn Bozej suwerenności (wyuczony Kalwinizm) i ludzkiej odpowiedzialności (naturalny Arminianizm). Konieczność ta została wzmocniona bodźcem emocjonalnym: uznanie ewangelii arminianizmu za falszywą a tym samym za niezbawiającą musiałoby wiązać się w przypadku MacArthura z akceptacją faktu, że ani jego ojciec, ani wykładcowcy, u których pobietrał nauki, ani członkowie kongregacji do których należał ani nawet on sam nie mogli być tą ewangelią zbawieni. A na tym przecież polega metanoia, na całkowitej zmianie myślenia w odniesieniu do kwestii zbawienia, to porzucenie starego myślenia i wiara w w propozycję Biblii….

“Wierzyć Ewangelii, to wierzyć, że „Chrystus umarł za nasze grzechy”. Wiąże się to ze zmianą myślenia zarówno o Chrystusie, jak i o nas samych. Tych dwóch rzeczy nie da się rozdzielić, ponieważ są one częścią jednego sądu logicznego. Nie jesteśmy zbawieni przez wiarę w argument, że „Chrystus umarł”. Jesteśmy zbawieni przez Ewangelię, która zawiera stwierdzenie: „Chrystus umarł za nasze grzechy”.
.
Akt wiary jest aktem upamiętania. Fakt, że Ewangelia Jana nie używa słowa „upamiętać się”, ale używa słowa „wierzyć” – fakt, który Zane Hodges bardzo podkreślał – nie oznacza, że upamiętanie nie jest konieczne; oznacza to po prostu, że upamiętanie i wiara to ta sama rzecz” [16]

Rozważmy doktrynalne aberacje MacArthura nadając im odpowiednią strukturę, tj. od podstawowych, na których budowane były kolejne błędy, aż po końcowy owoc.
.

Fundamentalny błąd: metodologiczna negacja całkowitej wystarczalności Pisma

Definicja błędu

Błąd ten związany jest z niewłaściwą metodologią czyli gramatyczno historyczną hermeneutyką. W sposób niejawny zakłada się, że istnieją dwa źródła prawdy – objawienie i zmysły. Aby właściwie interpretować Pismo konieczne jest dokładne zbadanie tła historyczno kulturowego pierwotnego odbiorcy. Stąd ludzki rozum i Pismo a nie samo Pismo jest właściwą formą interpretacji Pisma. Na tym fundamencie pychy zbudowane są wszystkie pozostałe błędy. MacArthur zaprzecza formalnej wystarczalności Pisma na przykład. twierdzi, że nie ma sposobu, aby uzyskać prawdziwe znaczenie 1 Kor. 15:29. W jednym z paneli Q&A przyznał, że pierwotny kontekst tego wersetu został utracony a to uniemożliwia jego zrozumienie.

Tłumaczenie Wersja oryginalna
“Uważny i uczciwy interpretator może przeanalizować kilkadziesiąt proponowanych interpretacji, a mimo to nie może być dogmatycznym co do znaczenia tego tekstu.” [17] “The careful and honest interpreter may survey the several dozen interpretations offered and still not be dogmatic about what it means.” [17]

Implikacje

Jest to odrzucenie czy też umniejszenie znaczenia zasady Scriptura Scripturam Interpretarum na rzecz siły ludzkiego umysłu jako równorzędnego a nawet przeważającego czynnika umożliwiającego rozeznawanie prawdy (w miejsce oświecenia Ducha jakie wynika z Pisma). Ponadto właściwa interpretacja Pisma jest możliwa wtedy i tylko wtedy, gdy uwzględnione zostaną wszystkie niuanse tła historyczno-kulturowego. Utrata kontekstu oznacza utratę zdolności interpretacyjnej. Zaburzenie kontekstu oznacza zaburzenie interpretacji i błędy.

To stawia także pod znakiem zapytania egzegezy Pisma dokonywane przez teologów nieposiadających dostępu do współczesnych informacji, jak np. w czasie Reformacji. Stąd MacArthur uznaje, że rozpoczęta przez Lutra Reformacja musi zostać jeszcze teologicznie dokończona. MacArthur stoi na pozycji nowinkarstwa i w zasadzie jest to główna przyczyna odrzucenia przez niego wszystkich oficjalnych, Reformowanych Wyznań Wiary na rzecz własnego wyznania, które odpowiada jego osobistym preferencjom. To dlatego MacArthur jest pozadenominacyjny.

“Myślę, że czas po tych wszystkich latach historii od Reformacji i tutaj pokażę moje kolory, aby oderwać się od tradycji i powrócić do prostego nowotestamentowego zamiaru, to moje własne przekonanie, że Reformacja nie jest jeszcze kompletna i że to rozważanie powinno wymusić argument” [18]

Refutacja

O ile metody historyczna, dosłowności i gramatyczna są pomocniczymi narzędziami hermeneutycznymi, Pismo samo w sobie jest zamkniętym samodefiniującym się systemem. Pismo jest zrozumiałe samo w sobie. Pismo zostało spisane aby było zrozumiałe i to w pełni. Pismo Święte jest formalnie wystarczające dla chrześcijan. Pismo interpretuje Pismo, dlatego jest w pełni wystarczalne, doskonale redundantne (tj. umożliwiające odkrycie prawdy nawet gdy któreś elementy tłumaczenia są niedokładne). Co jasno wynika z Pisma, które samo o sobie daje świadectwo:

2 Kor. 1:13 Nie piszemy wam nic innego, jak tylko to, co czytacie albo rozumiecie. Spodziewam się zaś, że też do końca zrozumiecie;
.
2 Piotra 1:19-20 19. Mamy też mocniejsze słowo prorockie, a wy dobrze czynicie, trzymając się go jak lampy, która świeci w ciemnym miejscu, dopóki dzień nie zaświta i jutrzenka nie wzejdzie w waszych sercach; 20. To przede wszystkim wiedząc, że żadne proroctwo Pisma nie podlega własnemu wykładowi.
.
Dan. 9:2 W pierwszym roku jego królowania ja, Daniel, zrozumiałem dzięki księgom liczbę lat
.
Efez. 3:4 Dlatego czytając to możecie (δύνασθε dynasthe – macie moc – czytanie daje moc zrozumienia) zrozumieć moje poznanie tajemnicy Chrystusa;

W artykule 7 Belgijskiego Wyznania Wiary czytamy:

“Nie możemy też uznać żadnego zwyczaju, opinii większości, spuścizny starożytności albo dziedzictwa czasu i ludzkości bądź soborów, dekretów lub ustaw na równi z prawdą Bożą”

Podsumowanie: nadmierny akcent historyczno-kulturowej i dosłownej interpretacji stawia ludzki umysł na równi z oświeceniem. Ponadto  John MacArthur komentując Psalm 119:89 (Na wieki, o PANIE, twoje słowo trwa w niebie.) dowodzi, że nikt na tym świecie nie posiada dostępu do czystego Słowa Bożego a jedynie do zanieczyszczonej wersji, przy czym ludzie nie posiadają żadnej możliwośći sprawdzenia, które fragmenty Pisma Świętego są czyste a które zanieczyszczone, ponieważ nie mają żadnego dostępnego wzorca, za pomocą którego mogliby weryfikować prawdziwość konkretnych ustępów Biblii. MacArthur zauważył:

“…kluczową sprawą jest to, że werset mówi, że Słowo Boże jest utrwalone w niebie, a nie na ziemi. Oznacza to, że Bóg ma stały i doskonały zapis swojego natchnionego pismenego objawienia dla człowieka, ale zachował ten zapis w niebie“ [19]

Ponieważ objawienie jest skończone (co wyznaje sam MacArthur) oraz ponieważ Słowo Boże jest zachowane w niebie ale nie na ziemi, według MacArthura nie mamy i nigdy nie będziemy mieć dostępu do pełnego tekstu natchnionego Słowa Bożego.

Oto mądrość upadłego umysłu.

Więcej w temacie

Kościół pozbawiony przymierza

Definicja błędu

Ten szczególny pogląd na dyspensację (kościół nie jest w żadnym przymierzu) jest charakterystyczny dla MacArthura.  Jak dotąd jest to najbardziej zaawansowana forma błędu, ponieważ nawet John Nelson Darby, twórca dyspensacjonalizmu, wyraźnie nauczał, że kościół Jezusa Chrystusa cieszył się „duchowymi błogosławieństwami Nowego Przymierza”.

Tłumaczenie Wersja oryginalna
“Po trzecie, Nowe Przymierze jest zawarte z Izraelem. To jest z Żydami. I to miałem na myśli, kiedy powiedziałem dziś rano, że Bóg nigdy nie zawarł Przymierza z poganami – jak daleko sięgam wzrokiem, nigdy tego nie uczyni. Nowe Przymierze nie zostało zawarte z Kościołem; zostało zawarte z tymi samymi ludźmi, z którymi zostało zawarte Stare Przymierze. Jest zawarte z Izraelem.” [20] “Third thing, the new covenant is with Israel. It is with the Jews. And this is what I meant when I said this morning God has never made a covenant with Gentiles – as far as I can see, never will. The new covenant is not made with the Church; it is made with the same people the old covenant was made with. It is made with Israel.” [20]

Implikacje

Przymierze to zainicjowany przez Boga związek o charakterze prawnym, w którym Bóg określił i potwierdził jego elementy. Boże przymierze ma charakter jednostronny, czyli unilateralny – Bóg spełnia wszystkie niezbędne warunki przymierza, które sam ustanowił. Koncepcja kościoła pozbawionego przymierza z Bogiem czyni Boga cudzołożnikiem (Bóg ma oblubienicę, z którą nie jest w stosunku prawnym). Skoro nie ma przymierza, nie ma obietnicy, Bóg nie jest zobowiązany swoją przysięgą do czegokolwiek. Konieczną implikacją jest (przynajmniej częściowe) przeniesienie odpowiedzialności za zbawienie na człowieka  (patrz paradoks MacArthura). Oblubienica pozbawiona Bożego Przymierza w rzeczywistości nie ma żadnej gwarancji zbawienia, nic też nie reguluje życia kościelnego, ponieważ nie istnieje żadne regulujące prawo. To w rzeczywistości absurdalny brak relacji.

Refutacja

Poganie zostali włączeni do Kościoła a zatem i do przymierza. Kościół i duchowy Izrael to terminy zamienne, stąd Kościół nie jest pojęciem Nowotestamentowym. Szczególnie jest to widoczne w tekście Rzymian, gdzie nie ma mowy o posadzeniu nowego drzewa (czyli nowego podmiotu zwanego Kościołem) lecz o wszczepieniu pogan do starego podmiotu (Kościoła), który wcześniej miał charakter żydowski. Pismo Święte wskazuje na Kościół jako będący w przymierzu Izraela, ponieważ Kościół i duchowy Izrael to jedno i to samo

Efez. 2:12 Byliście w tamtym czasie bez Chrystusa, obcy względem społeczności Izraela i obcy przymierzom obietnicy, niemający nadziei i bez Boga na świecie.
.
Gal. 6:16 A na tych wszystkich, którzy będą postępować według tej zasady, niech przyjdzie pokój i miłosierdzie, to jest na  Izraela Bożego.
.
Rzym. 11:17 …ty, który byłeś dzikim drzewem oliwnym, zostałeś wszczepiony zamiast nich i stałeś się uczestnikiem korzenia i tłustości drzewa oliwnego;
.
Dzieje 7:38 On to [Mojżesz] był w zgromadzeniu (ἐκκλησίᾳ ekklesia – Kościele) na pustyni z aniołem, który mówił do niego na górze Synaj i z naszymi ojcami.

W artykule 27 Belgijskiego Wyznania Wiary czytamy o jedności Starego i Nowego Przymierza i ciągłości Kościoła,

“Wierzymy i wyznajemy, że jest jeden katolicki czyli uniwersalny Kościół, który jest świętym zgromadzeniem szczerze wierzących chrześcijan, którzy oczekują swego zbawienia w Jezusie Chrystusie, obmyci Jego krwią, uświęceni i zapieczętowani przez Ducha Świętego. Kościół ten istnieje od początku świata aż po jego koniec, co wynika z faktu, że Chrystus jest wiecznym Królem, którym nie mógłby być bez poddanych. Ten święty Kościół jest bezpieczny w Bogu i przez Niego wspierany wobec nienawiści świata – chociaż czasami wydaje się znikomy i nic nie znaczący w oczach ludzi, jak w czasach wściekłych rządów Achaba“

Podsumowanie: egzaltacja siły ludzkiego umysłu prowadzi do odrzucenia biblijnej doktryny ciągłości Bożego Przymierza, które nabrało katolickiego charakteru poprzez włączenie pogan.

Więcej w temacie

Negacja mocy grzechu pierworodnego

Definicja błędu

MacArthur neguje moc grzechu pierworodnego, ponieważ według niego wszystkie dzieci idą do nieba, jeśli umrą wystarczająco młodo. Ta szczególna pozycja dzieci uzyskana zostaje w jakiś sposób co łatwo nazwać łaską przeoczenia – Bóg przymyka oko na grzech pierworodny jeśli odpowiednio młodo umrzesz.

Tłumaczenie Wersja oryginalna
„Zostaną osądzone według światła, jakie otrzymały. Pismo Święte jasno mówi, że dzieci i nienarodzeni mają grzech pierworodny – w tym zarówno skłonność do grzechu, jak i nieodłączną winę grzechu pierworodnego. Ale czyż nie jest możliwe, że w jakiś sposób odkupienie jakiego dokonał Chrystus zapłaciło za winę wszystkich tych bezradnych maluszków we wszyskich czasach? Tak, i dlatego jest wiarygodnym jest założenie, że dziecko, które umrze w zbyt młodym wieku, aby świadomie, dobrowolnie odrzucić Jezusa Chrystusa, zostanie wzięte do towarzystwa Pana.” [21] 

“They will be judged according to the light they received. Scripture is clear that children and the unborn have original sin–including both the propensity to sin as well as the inherent guilt of original sin. But could it be that somehow Christ’s atonement did pay for the guilt for these helpless ones throughout all time? Yes, and therefore it is a credible assumption that a child who dies at an age too young to have made a conscious, willful rejection of Jesus Christ will be taken to be with the Lord.” [21]

Implikacje

Podstawą elekcji wszystkich dzieci, które nie osiągnęły wieku odpowiedzialnośći oraz osób umysłowo ograniczonych nie jest Boże upodobanie (Izaj. 46:10-11; Efez. 1:5, 11; 2 Tym. 1:9) ale ignorancja oraz brak osobistego grzechu (co jest pośrednim zaprzeczeniem grzechu pierworodnego) zaś zbawienie tej grupy ma charakter uniwersalny. Choć dzieci posiadają grzech pierworodny, Boży sąd nie weźmie go pod uwagę ze względu na ignorancję i brak osobistej odpowiedzialności, które stały się podstawą elekcji tych dzieci.

Jest to zbawienie warunkowe, gdzie krytycznym czynnikiem jest osiągnięcie biologicznego wieku umożliwiającego świadome odrzucenie prawdy objawionej w naturze i Piśmie. W zasadzie człowiek w stanie nieświadomości jest potencjalnie zbawiony, ponieważ to zbawienie może ulec zmianie, jesli odpowiednio młodo nie umrze. Naturalną konsekwencją tej teologii jest zachęcanie rodziców do zabijania swojego potomstwa w odpowiednio młodym wieku, aby z pewnością trafiły do nieba.

Refutacja

Nie ma ani jednego tekstu Biblijnego sugerującego jakoby Chrystus oddał życie za wszystkie dzieci, które umrą odpowiednio młodo. Pismo Święte wyraźnie pokazuje, że gniew Boży ciąży nie tylko na tych, którzy znajdują się poza kościołem i osiągnęli wiek odpowiedzialności, ale także na ich dzieciach. Ile dzieci utopił Bóg w potopie w czasach Noego (populacja w czasie potopu liczyła prawdopodobnie kilka miliardów)? Na ile dzieci w Sodomie i Gomorze Bóg spuścił ogień i siarkę? Kiedy Bóg nakazał Izraelitom zniszczyć wszystkich mieszkańców Kanaanu, czy Bóg nakazał im oszczędzić wszystkie dzieci?

Ezech. 9:6 Wybijcie do szczętu starców i młodzieńców, panny, dzieci i kobiety, ale nie przystępujcie do nikogo, na którym będzie ten znak. Rozpocznijcie od mojej świątyni. Zaczęli więc od starszych, którzy byli przed domem.

Pismo Święte wyraźnie naucza, że dzieci niewierzących są „nieczyste”. Gdyby wszystkie dzieci były „święte” (przynajmniej do „wieku odpowiedzialności”), Apostoł Paweł nie dokonałby rozróżnienia między dziećmi niewierzących a dziećmi wierzących.

1 Kor. 7:14 Mąż niewierzący bowiem jest uświęcony przez żonę, a żona niewierząca uświęcona jest przez męża. Inaczej wasze dzieci byłyby nieczyste, teraz zaś są święte.

Ponadto podstawą elekcji  nie są ignorancja i brak osobistego grzechu (co juz samo w sobie jest bluźnierstwem) lecz według woli Bożej

Efez. 1:5, 11 5. Przeznaczył nas dla siebie, ku usynowieniu przez Jezusa Chrystusa, według upodobania swojej woli; 11. W nim, mówię, w którym też dostąpiliśmy udziału, przeznaczeni według postanowienia tego, który dokonuje wszystkiego według rady swojej woli;

Kanony Synodu w Dort w odrzuceniu błędów paragraf 2 i 5 jednoznacznie potępiają myślenie o uniwersalnym zbawieniu wszystkich dzieci.

[Synod odrzuca błędy tych:] Którzy nauczają: Że istnieją różne rodzaje wybrania Bożego do życia wiecznego… : jedno ogólne i nieokreślone, drugie zaś szczególne i określone; i że to drugie jest z kolei albo niekompletne, odwoływalne, nie jest ostateczne i jest warunkowe, lub jest kompletne, nieodwołalne, ostateczne i absolutne. Oraz: że istnieje jedno wybranie do wiary, inne zaś do zbawienia, tak że możliwe jest wybranie do usprawiedliwiającej wiary, które nie jest ostatecznym wybraniem do zbawienia. Ponieważ jest to wytwór ludzkiego umysłu, stworzony bez względu na Pismo Święte, przez co nauka o wybraniu ulega skażeniu a złoty łańcuch naszego zbawienia zerwaniu
/
Którzy nauczają: Że wszyscy ludzie [tutaj: odpowiednio młodzi] są przyjęci do stanu pojednania i łaski przymierza, tak że nikt nie jest godzien potępienia z powodu grzechu pierworodnego i że nikt nie zostanie potępiony z jego powodu, lecz że wszyscy są wolni od winy grzechu pierworodnego. Opinia ta sprzeczna jest z pismem Świętym, które naucza, że z natury jesteśmy dziećmi gniewu.

Podsumowanie: fałszywie pojmowane współczucie przy jednoczesnym obniżeniu autorytetu Pisma prowadzi do konkluzji, że skoro kościół nie jest objęty przymierzem to wszystkie dzieci (bez zdolności rozeznania) są zbawione a nie tylko dzieci wynikającej z Przymierza obietnicy.

Więcej w temacie

Negacja totalnej deprawacji

Definicja błędu

MacArthur czyni różnicę się między totalną deprawacją a absolutną deprawacją (czyniąc człowieka w jakiś sposób dobrym w oczach Boga). Według MacArthura całkowita deprawacja oznacza iż każda ludzka zdolność została tknięta przez grzech, jednak zepsucie co do stopnia, nie jest najwyższe z możliwych. To pozostawia oczywiście grzesznikowi złudzenie posiadania częściowo dobrej i częściowo wolnej woli. Konkluzje MacArthura nie wynikają z Pisma lecz mają inne źródło, zmysły (a konkretnie obserwacja otaczającej rzeczywistości).

Tłumaczenie Wersja oryginalna
„Całkowite zdeprawowanie nie oznacza, że wyrażanie grzesznej natury ludzkiej jest zawsze przeżywane w pełni. Nie można po prostu przyjrzeć się tym dwóm słowom i przypuścić domysłów na temat stopnia zepsucia ludzkości. Całkowite zdeprawowanie oznacza, że grzech wpłynął na każdą część ludzkiej istoty, w tym na jego wolę […] W praktyce całkowite zdeprawowanie oznacza, że żadna ludzka zdolność nie pozostała nietknięta przez grzech, nawet w kategoriach względnych.” [22]

“Mówiąc, że ktoś jest całkowicie zdeprawowany, myślisz o Jeffreyu Dahmersie, Charlesie Mansonie lub kimś, kto nie ma śladu ludzkiej dobroci i jest pozbawiony wszelkich normalnych uczuć i powściągliwości. Nazwanie kogoś „całkowicie zdeprawowanym” oznaczałoby umieszczenie go poza normalnymi ludźmi jako okrutnego zboczeńca. Nie o to chodzi, gdy teologowie odnoszą się do całkowitej deprawacji, ponieważ nie wszyscy są tak źli, jak mogliby być, i nie wszyscy są tak źli jak wszyscy inni. Mówimy tutaj o tym, co postanowiłem nazwać „absolutną niezdolnością”.“ [23]

  “Total Depravity does not mean that the expression of sinful human nature is always lived out to the fullest. One cannot simply look at the two words and conjecture upon the extent of the depravity of humanity. Total depravity means that sin has effected every part of man’s being and this includes his will. […] In practice, total depravity means that there is no human faculty left untouched by sin, even in relative terms.” [22]

“To say someone is totally depraved, you know, you think of Jeffrey Dahmers, or Charles Manson, or somebody who has not a vestige of human goodness, and void of all normal affection and restraint. To call someone “totally depraved” would set them outside normal people as vicious perverts. That is not what is meant when theologians refer to total depravity because not everybody is as bad as they could be, and not everybody is as bad as everybody else. What we’re talking about here is what I’ve chosen to call “absolute inability.”” [23]

Implikacje

Jeżeli to wyjaśnienie całkowitej deprawacji w odniesieniu do człowieka cielesnego, czyli niezbawionego. oznacza teraz jedynie, że każda cząstka człowieka jest splamiona niegodziwością, jednakże każda cząstka człowieka też nadal zachowuje jakąś dobroć, to i wola człowieka nadal zachowuje pewną dobroć, wciąż mając zdolność wyboru Chrystusa kiedy Chrystus jest przedstawiany w Ewangelii (patrz doktryna ludzkiej odpowiedzialności). To wyjaśnienie totalnej deprawacji jest nie tylko zaprzeczeniem biblijnego i wyznaniowego nauczania o absolutnej deprawacji, ale jest to również haniebne spłycenie czy zubożenie języka. Mówiąc o całkowitej deprawacji że każde jabłko w koszu jest częściowo zgniłe to nie jest to, co Kościół Reformowany miał na myśli.

Refutacja

To, co Wiara Reformowana zawsze rozumiała przez całkowitą deprawację, to fakt, że cały umysł ludzki jest zaciemniony, cała wola człowieka jest w buncie, wszystkie jego uczucia są zaburzone, jego ciało jest całkowicie narzędziem jego zatwardziałego serca jako sługa nieprawości. Totalny oznacza zupełny i to właśnie oznacza słowo totalny w kościelnym wyznaniu totalnej deprawacji. Ludzie są niezdolni do czynienia jakiegokolwiek dobra. Chodzi tu o coś więcej niż tylko potępienie dzieł ludzkich lecz o potępienie samego człowieka.

Rzym. 3:11-12 11. Nie ma rozumnego i nie ma nikogo, kto by szukał Boga. 12. Wszyscy zboczyli z drogi, razem stali się nieużyteczni, nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.
.
Psalm 14:1-3 1. Głupi powiedział w swoim sercu: Nie ma Boga. Są zepsuci, popełniali obrzydliwe czyny. Nie ma nikogo, kto by czynił dobro. 2. PAN spojrzał z niebios na synów ludzkich, aby zobaczyć, czy jest ktoś rozumny i szukający Boga. 3. Wszyscy zboczyli z drogi, wszyscy jednakowo znikczemnieli. Nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.
.
Efez. 2:3 Wśród nich i my wszyscy żyliśmy niegdyś w pożądliwościach naszego ciała, czyniąc to, co się podobało ciału i myślom, i byliśmy z natury dziećmi gniewu, jak i inni.
.
Rzym. 8:7-8 7. Dlatego, że zamysł ciała jest nieprzyjacielem Boga, bo nie poddaje się prawu Bożemu, gdyż i nie może. 8. Ci więc, którzy są w ciele, nie mogą podobać się Bogu.

W artykule 14 Belgijskiego Wyznania Wiary czytamy, że deprawacja wynikająca z grzechu jest absolutna. Korupcja jest całkowita tak, że nie ma w człowieku żadnego dobra, żadnego światła, żadnego Bożego daru.

[Człowiek] Odrzucił przykazanie życia, które otrzymał, i przez grzech oddzielił się od Boga, który prawdziwie był jego życiem, i zdeprawował całą swą naturę, zasługując na cielesną i duchową śmierć. W ten sposób stał się zły, przewrotny i zepsuty we wszystkim – zatracił wszystkie wspaniałe dary, które otrzymał od Boga i zachował jedynie ich namiastkę, a to wystarczyło, aby pozbawić go całej niewinności, ponieważ wszelkie światło w nas zamieniło się w ciemność, jak naucza Pismo, gdy mówi: „A światłość świeci w ciemności, lecz ciemność jej nie ogarnęła” gdzie św. Jan nazywa ludzi ciemnością.

Podsumowanie: człowiek nie jet absolutnie zdeprawowany co pozostawia w nim namiastki dobra.

Więcej w temacie

Negacja suwerenności Bożej

Definicja błędu

MacArthur podąża za herezją Lenskiego o sądownicznym twardnieniu serc, gdzie Bóg czeka na człowieka aż ten się całowicie zatwardzi czyniąc zbawienie niemożliwym, a Bóg po prostu je jako takie pieczętuje. Takie podejście zawiera w sobie ideę wolnej woli (zatwardzenie serca to wybór odcięcia się od zbawienia dokonywany przez człowieka). Komentując tekst Cóż więc? Czego Izrael szuka, tego nie osiągnął, ale wybrani osiągnęli, a inni zostali pogrążeni w zatwardziałości; (Rzym. 11:7) MacArthur twierdzi iż Bóg reaguje na ludzki akt woli:

Tłumaczenie Wersja oryginalna
“Stało się tak za sprawą sądowego aktu prawnego Boga, w odpowiedzi na zatwardziałość ich serc […] ślepota, zatwardziałe serca oraz apostazja Izraela są już nieodwracalne.” [24]

„Jedyne zatwardzenie dokonane przez Boga i znane w Piśmie Świętym ma charakter sądowniczy; jedynymi przedmiotami tego zatwardzenia są ludzie, którzy najpierw zatwardzili się przeciwko wszelkiemu miłosierdziu Bożemu i uczynili to w takim stopniu, że to miłosierdzie jest pozaich zasięgiem” [26]

 “By judicial act of God in response to their hardened hearts […] Israles’s blindness, hardening, and apostasy are not irreversible” [25]

“The only hardening that is effected by God and which the Scriptures are acquainted with is judicial; the only objects of this hardening are men who have first hardened themselves against all God’s mercy and have done that to such extent as to be beond further reach of that mercy.” [26]

Implikacje

Zatwardzenie przez Boga ma charakter sądowniczy i jest rezultatem a nie przyczyną. Wynika z uprzedniego zatwardzenia serca przez samego człowieka, i w zależności od źródła albo ostatecznie odcina od możliwości zbawiena (tłumaczenie polskie pod nadzorem księdza Mateusza Wicharego) albo nie odcina ostatecznie. Niezależnie od wersji MacArthur odpowiedzialnością za niezatwardzenie serca i w rezultacie za zbawienie obarcza samego człowieka. Herezja ta ma źródło w religii Rzymsko katolickiej, o czym przeczytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego który naucza naturalnej zdolności przyjmowania  Bożego objawienia i właściwej na nie odpowiedzi człowieka. Stąd już prosta droga do wolicjonalnego aktu niezatwardzania serca, na podstawie którego udzielane zostaje usprawiedliwienie:

KKK 36 Święta Matka Kościół utrzymuje i naucza, że naturalnym światłem rozumu ludzkiego można z rzeczy stworzonych w sposób pewny poznać Boga, początek i cel wszystkich rzeczy”. Bez tej zdolności człowiek nie mógłby przyjąć Objawienia Bożego. Człowiek posiada tę zdolność, ponieważ jest stworzony „na obraz Boży”
.
KKK 166 Wiara jest aktem osobowym, wolną odpowiedzią człowieka na inicjatywę Boga, który się objawia.
.
KKK 1993 Usprawiedliwienie ustanawia współpracę między łaską Bożą i wolnością człowieka. Jej wyrazem ze strony człowieka jest przyzwolenie wiary na słowo Boże, które wzywa go do nawrócenia, oraz współdziałanie miłości z poruszeniem Ducha Świętego, który go uprzedza i strzeże

Refutacja

Pierwotną przyczyną zatwardzenia serca jest Boży dekret a nie ludzka wola w tej kwestii (jest ona raczej wtórna względem Bożego dekretu). Czytamy, że zatwardzenie serca jest rezultatem Bożego postanowienia, które musi się wypełnić zgodnie z Bożym dekretem, doskonałym tego przykładem jest Faraon, któremu Bóg zatwardził serce zanim ten podjął jakąkolwiek decyzję w sprawie Hebrajczyków:

Rzym. 9:11 (Bóg znienawidził Ezawa) Gdy dzieci jeszcze się nie urodziły i nie zrobiły nic dobrego ani złego, aby zgodnie z wybraniem trwało postanowienie Boga,nie z uczynków, ale z tego, który powołuje;
.
2 Mojż. 4:21.PAN powiedział do Mojżesza: Gdy pójdziesz i wrócisz do Egiptu, dopilnuj, abyś wszystkich cudów, które dałem ci do ręki, dokonał przed faraonem. A ja zatwardzę jego serce, tak że nie wypuści ludu. 

Zauważmy, że Pismo nie twierdzi iż Faraon sam zatwardzi swoje serce na wieść o Bożych żądaniach co do Izraela a Bóg będzie czekał do ostatniej plagi aby wydać ostateczny sąd nieodwracalnego zatwardzenia serca Faraona, który miałby stopniowo zatwardzać swoje serce w procesie przeżywania plag. Sąd został wydany zanim Faraon zdołał uczynić cokolwiek dobrego czy złego. Serce Faraona zostało zatwardzone aby trwało Boże postanowienie oraz objawiła się Boża chwała poprzez sąd nad Faraonem. Ewidentnie pierwotną przyczyną zatwardzenia jest Boży dekret, któremu wtóruje ludzki akt, jednoznacznie zatwardzenie serca wynika z przedwiecznego dekretu i nie jest aktem post factum.

Rzym. 9:17 Pismo bowiem mówi do faraona: Po to właśnie cię wzbudziłem, aby okazać na tobie swoją moc i żeby moje imię było głoszone po całej ziemi. 

Każdy nieodrodzony człowiek ma w pełni zatwardzone bo kamienne serce, które nie jest w stanie przyjąć prawdy Słowa Bożego:

5 Mojż. 29:4 Ale PAN nie dał wam serca do zrozumienia ani oczu do patrzenia, ani uszu do słuchania aż do dziś

Żaden nieodrodzony człowiek nie jest w stanie rozpoznać Bożego światła nawet gdy świeci mu ono prosto w twarz (Jan 3:19). To zamiłowanie do ciemności musi zostać usunięte poprzez monergistyczny Boski, skończony akt. Operacja jest prosta. Bóg wyjmuje serce kamienne i daje mięsiste, co jest dowodem narodzenia na nowo, które wtedy i tylko wtedy rozumie Ewangelię:(Ezech. 36:26-27). Stąd oczywistym jest, że jedyną siłą aktywną w zbawieniu oraz uświęceniu jest Bóg. Chrześcijańska pozycja nauczając nie tyle o sądowniczym ostatecznym zatwardzeniu lecz o Bożym, przedwiecznym dekrecie zatwardzenia serca jest sprzeczna z pozycją MacArthura.

Jan 15:16 Nie wy mnie wybraliście, ale ja was wybrałem i przeznaczyłem, abyście wyszli i wydali owoc, i aby wasz owoc trwał, i aby Ojciec dał wam to, o cokolwiek poprosicie go w moje imię.

W Odrzuceniu błędów paragraf 8 Kanonów z Dort czytamy iż Bóg zatwardza ludzkie serca na podstawie postanowienia swojej woli nie bacząc na ludzkie uczynki. W rzeczywistości zatwardzeniu podlegają nawet najlepsi z ludzi a przejawia się ono między innymi w tym, że słowo Boże nie zostaje objawione niektórym ludziom.

“Którzy nauczają: Że Bóg, wyłącznie mocą swej sprawiedliwej woli, nie postanowił ani pozostawić nikogo w upadku Adama i w powszechnym stanie grzechu i potępienia, ani kogokolwiek pominąć w okazaniu łaski, która jest konieczna dla wiary i nawrócenia. Ponieważ [Pismo Święte] stanowczo wyrokuje: „okazuje miłosierdzie tym, którym chce okazać miłosierdzie, zatwardza zaś tych, których chce zatwardzić” (Rzym 9:18). Oraz to: „poznanie tajemnic Królestwa Niebios zostało darowane wam, a nie im” (Mat 13:11). Podobnie: „Dziękuję ci Ojcze, Panie nieba i ziemi, gdyż zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i uczonymi, a objawiłeś je dzieciom. Tak, Ojcze, gdyż tak się tobie upodobało” (Mat 11: 25-26).”

Podsumowanie: człowiek brnąc w grzech pozbawia się resztki dobra jakie w nim pozostało po Upadku i przez to odcina całkowicie / czasowo (w zależności od tłumaczenia) od zbawienia.

Więcej w temacie

To jeszcze nie koniec

Jan 8:32 I poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli

Rozpatrując dzieje MacArthura mogliśmy mieć dość obszerny wgląd w teologiczne perypetie tego kaznodziei. Jako człowiek poddany ewidentnie heretyckiej edukacji przesiąkł złą doktryną, głosił ją i żył nią. Z pewnością spotkanie z R.C. Sproulem miało decydujący wpływ na zmiany w nauczaniu MacArthura, jednakże mylnym jest stwierdzenie iż mamy w jego przypadku do czynienia z upamiętaniem i odrzuceniem starych presupozycji. Substancja jego wiary pozostaje w dalszym ciągu pod silnym wpływem koncepcji wolnej woli która w efekcie osłabia Bożą suwerenność.

Dowodzi tego między innymi odrzucenie przymierza, które jest nierozerwalnie związane z doktryną zbawienia. Jak zauważył David Engelsma [27] to nic innego jak arminiańska koncepcja przymierza, która obecnie jest dominująca w kościołach Reformowanych i Prezbiteriańskich, która zaprzecza, że Chrystus potwierdził przymierze – zaprzecza, że śmierć Chrystusa potwierdziła przymierze z kimkolwiek lub dla kogokolwiek.

Podsumowując:  nadmierny akcent historyczno-kulturowej i dosłownej interpretacji stawia ludzki umysł na równi z oświeceniem. Egzaltacja siły ludzkiego umysłu prowadzi do odrzucenia biblijnej doktryny ciągłości Bożego Przymierza, które nabrało katolickiego charakteru poprzez włączenie pogan. Fałszywie pojmowane współczucie przy jednoczesnym obniżeniu autorytetu Pisma prowadzi do konkluzji, że skoro kościół nie jest objęty Przymierzem to wszystkie dzieci (bez zdolności rozeznania) są zbawione a nie tylko dzieci wynikającej z Przymierza obietnicy. Człowiek nie jet absolutnie zdeprawowany co pozostawia w nim namiastki dobra. Brnąc w grzech człowiek pozbawia się resztki dobra jakie w nim pozostało po Upadku i przez to odcina całkowicie / czasowo (w zależności od tłumaczenia) od zbawienia. Wszystko to jest sprzeczne z Reformowanymi Wyznaniami Wiary.

Kwestia odrzucenia prawdy przez MacArthura, wbrew obiekcji Johna Gerstnera nie ma podłoża intelektualnego. Jest to bowiem jeden z najbardziej inteligentnych i wybitnych teologów wśród współcześnie żyjących. Problem ten ma podłoże duchowe. Przedstawione przykłady doktrynalnych aberacji to przysłowiowy czubek góry lodowej. W drugiej części artykułu analizie poddane zostaną

  • Paradoks czyli neoortodoksja i postmodernizm,
  • Herezja powszechnej łaski,
  • Herezja dobrointencyjnej oferty zbawienia,
  • Kondycjonalizm soteriologiczny,
  • Legalizm zbawienia panującego Pana
  • Katolicka doktryna infuzji sprawiedliwości oraz
  • Przypisana sprawiedliwość Jana Chrzciciela

Mamy szczerą nadzieję, że artykuł otrzeźwi wyznawców Johna MacArthura, którzy z pewnością uważają się za reformowanych lecz nimi nie są w żadnym znaczeniu. Warto poddawać się biblijnym testom, aby poznać prawdę, która wyzwala z niewoli fałszywej doktryny. A na zakończenie krótki test. Czy poniższe stanowisko, szanowny czytelniku, wyznawco Johna MacArthura, odpowiada twoim poglądom tj. z ewangelią zbawienia panującego Pana?

“Wiara w Pana Jezusa Chrystusa oznacza przyjęcie Go jako Zbawiciela i życie zgodnie z Jego wolą poprzez pokutę i posłuszeństwo Jego przykazaniom. Nauka postępowania zgodnie z wiarą w Chrystusa jest podstawą czerpania radości z głębokiej, zmieniającej życie nauki” [28]

Ta sama “ewangelia” wyznawana jest przez Arminian. Cytat pochodzi z zasobów Brigham Young Uniwersity, uczelni hołdującej Jakubowi Arminiuszowi. Ta ewangelia nie zbawia. Ale o tym następnym razem.

W artykule wykorzystano przemyślenia i wypowiedzi prof. D. Engelsmy i wiel. Angusa Stewarta

Przypisy

[1] Wyznanie Ariusza
[2] Jan Kalwin, Instytuty 1.13.5
[3] Marcin Luter, O niewolnej woli s 72
[4] Tamże, s. 40
[5] Źródło https://en.wikipedia.org/wiki/Jack_MacArthur
[6] Źródło https://en.wikipedia.org/wiki/Palmer_Theological_Seminary
[7] Źródło https://en.wikipedia.org/wiki/Moody_Bible_Institute
[8] Dr. Robert Congdon, An Analysis of Bob Jones University’s Position Paper on Calvinism, Arminianism and Reformed Theology, źródło
[9] BJU Position Statements, “Calvinism, Arminianism and Reformed Theology.”
[10] Tamże
[11] Tamże
[12] Źródło https://en.wikipedia.org/wiki/Los_Angeles_Pacific_College_(defunct)
[13] Tamże
[14] Źródło https://en.wikipedia.org/wiki/Grace_Community_Church
[15] Źródło R.C. Sprouls Memorial: Eulogia Johna Macarthura
[16] Źródło John Robbins, Uczynki wiary według Johna MacArthura
[17] Źródło John MacArthur, Baptism of the Dead
[18] Żródło 10:34 MacArthur vs Sproul Baptism Debate
[19] Źródło John MacArthur, Doktryna biblijna,
[20] Źródło John MacArthur, The New Covenant, Part 1
[21] Źródło John MacArthur, Do babies and others incapable of professing faith in Christ automatically go to heaven?
[22] Wypowiedź MacArthura cytowana na stronie https://carrascosuites.com/lost-and-ynz/total-depravity-means, źródło
[23] Źródlo John MacArthur,  The Doctrine of Absolute Inability
[24] John MacArthur, Komentarz do NT (Rzym. 11:7, 11), Wydawnictwo Słowo Prawdy, Gdańsk 2015 s. 715-716
[25] The MacArthur Study Bible, NKJV,  Word Publishing 1997 s. 1714
[26] Źródło R. Lenski, Commentary on Rom.9:18
[27] David Engelsma, Ewangeliczna prawda o usprawiedliwieniu, s. 250
[28] “Exercise faith” Learning Model – Brigham Young University, pochodzące http://www.byui.edu/learning-model/5-principles/exercise-faith  z dnia 18.11.2019

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email