John Gill a usprawiedliwienie jako wieczny i immanentny Boży akt, część 4 – obalenie kolejnych obiekcji

utworzone przez | lis 22, 2024 | Egzegezy, Teologia historyczna, Teologia reformowana

Usprawiedliwienie przez wiarę

Rzym. 5:8 Lecz Bóg okazuje nam swoją miłość przez to, że gdy jeszcze byliśmy grzesznikami, Chrystus za nas umarł

Stwierdza się, że te różne fragmenty Pisma Świętego, gdzie mówi się, że jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę i to sprawiedliwie, nie mają innej tendencji jak tylko ukazywanie, że wiara jest warunkiem wstępnym usprawiedliwienia, czego nie można powiedzieć, gdyby usprawiedliwienie było odwieczne.

Rzym. 3:28 Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa.
.
Gal. 3:24 Tak więc prawo było naszym pedagogiem do Chrystusa, abyśmy z wiary byli usprawiedliwieni.

Na co odpowiedź jest taka, że ​​te Pisma, które mówią o usprawiedliwieniu przez wiarę, nie sprzeciwiają się ani nie obalają usprawiedliwienia przed wiarą. Chociaż usprawiedliwienie przez wiarę i przed wiarą są różne, to jednak nie są sobie przeciwne i sprzeczne.

Różnią się one od siebie tak oto:

Usprawiedliwienie wieczne jest aktem immanentnym w Bogu. Wszelkie tego rodzaju czyny są wieczne, a więc są przed wiarą.

Usprawiedliwienie przez wiarę to przejściowy akt deklaratywny, kończący się na sumieniu wierzącego. I tak usprawiedliwienie jest przez wiarę i nastęuje po niej.

Ale nie są one ze sobą sprzeczne, gdyż usprawiedliwienie przez wiarę jest deklaracją i przejawem wiecznego usprawiedliwienia.

Wersety Pisma Świętego, które mogą mówić o wierze jako o warunku wstępnym usprawiedliwienia, nie mogą być rozumiane jako mówiące o niej jako o warunku wstępnym zaistnienia usprawiedliwienia. Wiara bowiem

  • nie ma na to żadnego przyczynowego wpływu
    ,
  • niczego do bytu usprawiedliwienia nie dodaje
    ,
  • nie jest jego składnikiem
    ,
  • nie jest jego przyczyną ani materią.

Co najwyżej można to rozumieć jedynie jako mówienie o wierze jako o warunku wstępnym poznania usprawiedliwienia i pocieszenia z usprawiedliwienia oraz roszczenia o zainteresowaniu nim.

I jest to łatwo akceptowane, że żaden człowiek nie jest ewidentnie i deklaratywnie usprawiedliwiony, dopóki nie uwierzy. Oznacza to, że nie może mieć o tym wiedzy ani żadnego z tego pocieszenia. A bez wiary nie może wyrazić swojego zainteresowania usprawiedliwieniem.

A zaobserwowanie tego eliminuje kolejny zarzut, że jeśli usprawiedliwienie jest przed wiarą, to wiara jest niepotrzebna i bezużyteczna. Tak nie jest. Wiara nie ma użycia w usprawiedliwieniu i nigdy tak o wierze się nie mówi (wiara nie jest podstawą usprawiedliwienia, są nią zasługi Chrystusa).

Ale ma zastosowanie w otrzymaniu błogosławieństwa usprawiedliwienia aby cieszyć się i czerpać z niego pociechę.
.

Zmiana statusu

Twierdzi się, że usprawiedliwienie nie może nastąpić od zawsze, lecz dopiero w czasie, gdy człowiek rzeczywiście uwierzy i upamiętuje się. W przeciwnym razie wynikałoby z tego, że ten, kto jest usprawiedliwiony i w konsekwencji przeszedł ze śmierci do życia i stał się dzieckiem Bożym i dziedzicem życia wiecznego, trwa nadal w śmierci i jest dzieckiem gniewu, ponieważ ten, który jeszcze się nie nawrócił i

Leży w grzechu, trwa w śmierci,

1 Jana 3:14 My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, bo miłujemy braci. Kto nie miłuje brata, pozostaje w śmierci.

Jest z diabła,

1 Jana 3:8 Kto popełnia grzech, jest z diabła, gdyż diabeł od początku grzeszy. Po to objawił się Syn Boży, aby zniszczyć dzieła diabła.

I znajduje się w stanie potępienia,

Gal. 5:21 Zazdrość, zabójstwa, pijaństwo, hulanki i tym podobne; o nich wam mówię, jak już przedtem powiedziałem, że ci, którzy takie rzeczy czynią, królestwa Bożego nie odziedziczą.

Na co odpowiedź jest taka, że szczególnie tego ostatniego nie można dopuścić w odniesieniu do wybranych Bożych, nawet jeśli nie są nawróceni.

A teraz, aby usunąć pozorną trudność, należy zauważyć, że wy Boży mogą być rozpatrywani pod dwiema różnymi „głowami”, Adamem i Chrystusem, i jako powiązani z dwoma przymierzami w tym samym czasie.

Ponieważ są potomkami Adama, są z nim spokrewnieni jako głowa przymierza i jako tacy zgrzeszyli w nim, a na wszystkich przyszedł sąd na potępienie i śmierć, i dlatego z natury są dziećmi gniewu, nawet jak inni.

Ale według Chrystusa są kochani wieczną miłością, wybrani w nim, zanim powstał świat, zawsze uważani w nim za sprawiedliwych i w ten sposób zabezpieczeni przed wiecznym gniewem i potępieniem.

Jer. 31:3 Powiedz: Dawno PAN mi się ukazał, mówiąc: Owszem, umiłowałem cię wieczną miłością, dlatego przyciągam cię swoim miłosierdziem.

Dlatego nie jest sprzecznością stwierdzenie, że wybrani Boży, będąc w Adamie i będący pod przekleństwem prawa podlegają wyrokowi potępienia.

I że podobnie jak w Chrystusie, zgodnie z przymierzem łaski i tajemnymi transakcjami, są oni usprawiedliwieni i zbawieni od potępienia.

Nie jest to bardziej sprzeczne niż to, że byli kochani wieczną miłością, a mimo to są dziećmi gniewu w tym samym czasie

Efez. 2:3 Wśród nich i my wszyscy żyliśmy niegdyś w pożądliwościach naszego ciała, czyniąc to, co się podobało ciału i myślom, i byliśmy z natury dziećmi gniewu, jak i inni.

Ani też to, że Jezus Chrystus był jednocześnie obiektem miłości i gniewu swego Ojca, mając dwie różne zdolności i pozostając w dwóch różnych relacjach, kiedy cierpiał w miejsce i zamiast swego ludu.

Jako Syn Boży był zawsze obiektem Bożej miłości. Jako Poręczyciel swego ludu, dźwigający jego grzechy i cierpiący za nie, był obiektem Bożego gniewu,

Izaj. 42:1 Oto mój sługa, którego wspieram, mój wybrany, którego sobie upodobała moja dusza. Dałem mu swojego Ducha, on przyniesie narodom sąd
.
Mat. 3:17 I rozległ się głos z nieba: To jest mój umiłowany Syn, w którym mam upodobanie.
.
Psalm 89:38 A jednak odrzuciłeś go i wzgardziłeś nim, rozgniewałeś się na twego pomazańca.

Usprawiedliwieni teraz

Twierdzi się, że skoro Apostoł mówi „teraz jesteście usprawiedliwieni”. to brzmi to tak, jakby wcześniej nie byli usprawiedliwieni.

1 Kor. 6:11 A takimi niektórzy z was byli. Lecz zostaliście obmyci, lecz zostaliście uświęceni, lecz zostaliście usprawiedliwieni w imię Pana Jezusa i przez Ducha naszego Boga.

Na co odpowiedź jest taka, że słowa „teraz” nie ma w tekście. Ale nawet gdyby ono tam było, nie wynikałoby z tego, że nie byli oni wcześniej usprawiedliwieni, bo mogliby być usprawiedliwieni „in foro dei”, na dworze Bożym i u Boga od wieków – w Chrystusie, ich Głowie i poręczycielu, a zwłaszcza zanim jeszcze powstał z martwych.

Jednak dopiero teraz mogą być usprawiedliwieni „in foro conscientiae”, we własnym sumieniu i przez Ducha Bożego. To jest to właśnie usprawiedliwienie, o którym mówi Apostoł.

Jednym słowem, wyrok usprawiedliwienia wydany na Chrystusa, przedstawiciela swego ludu, gdy zmartwychwstał, i ten, który Duch Boży ogłasza w sumieniach wierzących, i który będzie ogłoszony przed ludźmi i aniołów na sądzie powszechnym, są tylko pewnymi powtórzeniami lub odnowionymi deklaracjami tego wspaniałego, pierwotnego zdania, poczętego w umyśle Boga od wieków.

Oto wieczne usprawiedliwienie.

A) Wyrok usprawiedliwienia przed stworzeniem świata

1 Tym. 1:9 Który nas zbawił i powołał świętym powołaniem nie na podstawie naszych uczynków, ale na podstawie swojego postanowienia i łaski, która została nam dana w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasy.

B) Wyrok usprawiedliwienia na krzyżu

Rzym. 4:25 Który został wydany z powodu naszych grzechów i wstał z martwych z powodu naszego usprawiedliwienia.

C) Wyrok usprawiedliwienia w sumieniu

Rzym. 5:1 Będąc więc usprawiedliwieni przez wiarę, mamy pokój z Bogiem przez naszego Pana Jezusa Chrystusa

D) Wyrok usprawiedliwienia na Sądzie Ostatecznym

Judy 1:21 Zachowajcie samych siebie w miłości Boga, oczekując miłosierdzia naszego Pana Jezusa Chrystusa ku życiu wiecznemu.
.
2 Kor. 5:10 Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za to, co czynił w ciele, według tego, co czynił, czy dobro, czy zło.
.
Mat. 25:46 I pójdą ci na męki wieczne, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego.

I nie jest niczym innym niż tym, co stwierdziło wielu wybitnych duchownych o najwyższym charakterze wiedzy i osądu, jak już wcześniej zauważyliśmy. I to właśnie do nich nawiązuje dr Owen odpowiadając panu Baxterowi, który zarzucił mu wyznawanie wiecznego usprawiedliwienia.

„Nie jestem i nigdy nie byłem tego zdania. Chociaż, jak można wyjaśnić, znam lepszych, mądrzejszych i bardziej uczonych ludzi niż ja (i mógł dodać, niż pan Baxter), którzy to wyznawali i wyznają„ [23]

Na podstawie źródło

Przypisy

[23] Doktryna usprawiedliwienia potwierdzona przez animadversions R. B. s. 9. patrz także s. 4.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email