Spis treści
Przypomnienie
2 Tym. 1:9 Który nas zbawił i powołał świętym powołaniem nie na podstawie naszych uczynków, ale na podstawie swojego postanowienia i łaski, która została nam dana w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasy.
W pierwszej części artykułu dowiedzione zosatło, że tak jak łaska udzeilnna została wybranym w Chrystusie jeszcze przed założeniem świata tak też, konsekwentnie, usprawiedliwienie wybranych, będące aktem Bożej łaski, musi mieć ten sam początek – w wieczności (Tyt. 3:7; Rzym. 3:24). Mówiąc o wiecznym usprawiedliwieniu mamy na myśli aktywne usprawiedliwienie Boże (wieczny i wewnętrzny Boży akt) a nie bierne usprawiedliwienie (akt przejściowy w sumieniu grzesznika).
Relacja wiary i usprawiedliwienia potwierdza naszą doktrynę. Wiara nie jest skuteczną przyczyną usprawiedliwienia lecz jego skutkiem (Rzym. 3:24; 8:33). Usprawiedliwienie ma swoje źródło w posłuszeństwie (aktywna sprawiedliwość) i krwi Chrsytusa (bierna sprawiedliwość), oba przypisane zostają grzesznikowi przez bierną w tym procesie wiarę (Rzym. 5:9, 19). Co ciekawe, Joh Gill, Reformowany Baptysta dowiódł, że wiara nie jest warunkiem koniecznym (sine qua non) usprawiedliwienia, ponieważ dowodzi tego zbawienie wybranych dzieci umierających w niemowlęctwie.
Wiara również z definicji jest przeświadczeniem o tym co istnieje, choć można tego wcześniej nie widzieć (Hebr. 11:1) stąd usparwiedliwienie dostrzeżone przez wiarę istnieje siłą rzeczy przed wiarą. Nie można bowiem uwierzyć w coś, czego niema (Psalm 24:5).
Usprawiedliwienie jest związane z przymierzem jakie zawarte jest z Chrystusem przez Boga. Stąd wszyscy wybrani w Chrystusie należą do tego przymierza i są usprawiedliwieniu przez poręczenie Chrystusa, ich zbawiciela (1 Mojż. 7:17; Gal. 3:16; Efez. 1:4; Hebr. 7:22). Na mocy tego przymierza Chrystus – federalna Głowa i prawny reprezentant wybranego ludu na krzyżu dokonał usprawiedliwienia wszystkich, których reprezentował, czego dowiódł swoim zmartwychwstaniem. (Rzym. 4:25; 1 Tym. 3:16; Gal. 2:20). Innymi słowy wszyscy umarli wraz z Chrystusem i prawnie są usparwiedliwieni od wieczności w wieczność.
Następnie John Gill Stwierdza: usprawiedliwienie nie jest tylko przed wiarą, ale jest od wieczności, będąc immanentnym aktem w umyśle Bożym, a więc wewnętrznym i wiecznym. To można łatwo wywnioskować z wielu przesłanek:
Wieczny wybór
Z wiecznego wyboru: przedmiotem usprawiedliwienia są wybrani przez Boga;
Rzym. 8:33 Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Bóg jest tym, który usprawiedliwia.
Teraz, jeśli wybrani przez Boga, jako tacy, nie mogą mieć niczego do zarzucenia; ale są przez Boga uniewinnieni, uwolnieni i usprawiedliwien. A skoro nosili ten charakter wybranych od wieczności lub zostali wybrani w Chrystusie przed początkiem świata to muszą być uniewinnieni, uwolnieni i usprawiedliwieni tak wcześnie, aby nic nie mogło być im zarzucone.
Poza tym, przez łaskę wybierającą ludzie zostali umieszczeni w Chrystusie i byli uważani za takich, jak w Nim przed założeniem świata. A jeśli byli uważani za takich, jak w Nim, to muszą być uważani za sprawiedliwych lub niesprawiedliwych;
- z pewnością nie za niesprawiedliwych, nieusprawiedliwionych i w stanie potępienia; bo „żadnego potępienia nie ma dla tych, którzy są w Jezusie Chrystusie„ (Rzym. 8:1)
. - a zatem muszą być uważani za sprawiedliwych i usprawiedliwionych
Dr Goodwin stwierdza
„Usprawiedliwieni byliśmy wtedy, kiedy po raz pierwszy wybrani, choć nie co do naszych osób, ale co do naszej Głowy, ponieważ On wtedy dał Mu nasze osoby, a my staliśmy się istotą i mamy w Nim udział”. [1]
Element Elekcji
Usprawiedliwienie można uznać za gałąź wybrania; nie jest niczym innym, jak to się wyraża, jak tylko oddzieleniem wybranych, aby byli uczestnikami sprawiedliwości Chrystusa i oddzieleniem sprawiedliwości Chrystusa tylko dla wybranych. Jest wspomniane wraz z wyborem, z tą samą datą co ono.
Efez. 1:16 Dla uwielbienia chwały swojej łaski, którą obdarzył nas (χαριτόω charito – uczynił nas przyjętymi) w umiłowanym;
„Którą”, to znaczy w łasce Bożej, szczególnie wybierającej łasce Bożej, o której mówiono wcześniej, „uczynił nas przyjętymi w Umiłowanym”. Czym jest to przyjęcie w Chrystusie, jeśli nie usprawiedliwieniem w Nim? I jest to wyrażone jako przeszły akt, w tym samym języku, w jakim inne wieczne rzeczy są w kontekście,
- On „pobłogosławił” nas: pobłogosławił nas wszelkim duchowym błogosławieństwem w miejscach niebiańskich w Chrystusie. (Efez. 1:3)
. - On „wybrał” nas: Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, (Efez. 1:4)
. - i „mając” nas „przeznaczył” nas: Przeznaczył nas dla siebie (Efez. 1:5)
A więc uczynił nas przyjętymi. I rzeczywiście, ponieważ Chrystus był zawsze umiłowanym przez Boga i bardzo mu się podobał; więc wszystko, co mu dano i w nim, zostało umiłowane przez Boga, podoba się jemu i przyjęte z nim, czyli usprawiedliwione w nim od wieczności.
Jer. 31:3 Dawno PAN mi się ukazał, mówiąc: Owszem, umiłowałem cię wieczną miłością, dlatego przyciągam cię swoim miłosierdziem.
Boże błogosławieństwo
Usprawiedliwienie jest jednym z tych duchowych błogosławieństw, którymi wybrani są błogosławieni w Chrystusie zgodnie z łaską wyboru, przed założeniem świata
Efez 1:3-4 3. Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, który pobłogosławił nas wszelkim duchowym błogosławieństwem w miejscach niebiańskich w Chrystusie. 4. Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości.
To usprawiedliwienie jest duchowym błogosławieństwem, któremu nikt nie zaprzeczy. A jeśli wybrani byli błogosławieni wszystkimi duchowymi błogosławieństwami, to i usprawiedliwieniem. A jeśli byli tak błogosławieni zgodnie z wyborem, czy też gdy zostali wybrani, to przed założeniem świata to i łaska usprawiedliwienia musi być niemałą częścią tej „łaski, która została nam dana w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasy” (2 Tym. 1:9).
Ponownie dr Goodwin powiada
„Możemy powiedzieć o wszystkich duchowych błogosławieństwach w Chrystusie, to, co powiedziano o Chrystusie, że jego wyjścia są od wieczności – w Chrystusie zostaliśmy pobłogosławieni wszystkimi duchowymi błogosławieństwami, (Efez. 1:3) jak jesteśmy pobłogosławieni wszystkimi innymi, tak również tym, że zostaliśmy usprawiedliwieni wtedy [tj. w wieczności] w Chrystusie!„ [2]
Poręczenie Chrystusa
Hebr. 7:22 O tyle też Jezus stał się poręczycielem lepszego przymierza.
Chrystus stał się Poręczycielem za swój lud odwiecznie. Zobowiązał się
- do spłacenia ich długów
, - dźwigania ich grzechów
. - i zadośćuczynienia za nich
I został przyjęty jako taki przez Boga, swego Ojca, który odtąd patrzył na Niego, aby uzyskać zapłatę i zadośćuczynienie, i patrzył na nich, jak na uwolnionych, i takimi byli w Jego wiecznym umyśle. I jest to zasada, która będzie obowiązywać, jak zauważa Maccovius
„że jak tylko ktoś staje się poręczycielem za drugiego, ten drugi zostaje natychmiast uwolniony, jeśli poręczyciel zostanie przyjęty” [3]
Co jest tutaj przypadkiem i jest to po prostu element zwykłej ostrożności, gdy człowiek ma zły dług i ma dobre zabezpieczenie na niego, aby nie patrzeć na głównego dłużnika, który nigdy nie będzie w stanie mu zapłacić, ale na jego dobrego poręczyciela i gwaranta, który jest w stanie to zrobić. I tak dr Goodwin zauważa, że Bóg w wiecznej transakcji z Chrystusem
„powiedział mu, że będzie oczekiwał zapłaty i zadośćuczynienia od niego, i że rzeczywiście wypuścił grzeszników na wolność; i tak są oni pod tym względem usprawiedliwieni od całej wieczności”. [4]
Duchowa transakcja
Wieczna transakcja, jak uważa ten sam znakomity pisarz, jest przywołana w
2 Kor. 5:19 Bóg bowiem był w Chrystusie, jednając świat z samym sobą, nie poczytując ludziom ich grzechów, i nam powierzył to słowo pojednania.
A bardzo uczony Witsius jest zdania,
„że ten akt Boga można nazwać ogólnym usprawiedliwieniem wybranych„. [5]
I rzeczywiście, było to postanowienie Boga i plan oraz metoda, którą zaproponował przyjąć w Chrystusie dla pojednania wybranych: nie przypisywać im ich grzechów, ale Jego Synowi, ich Poręczycielowi. Bóg widział, że nie są one im przypisywane, ale Jemu.
- a skoro są zaliczane i policzone Jemu, to nie im
.
- a skoro obciążają Jego, to oni muszą być od nich uwolnieni i w ten sposób usprawiedliwieni
A nieprzypisywanie grzechu wybranym nie jest niczym innym, jak ich usprawiedliwieniem. I tak Apostoł stanowczo kończy przypisywanie sprawiedliwości Chrystusa; który jest „formalis ratio”, czyli formą usprawiedliwienia, z nieprzypisania grzechu i jego odpuszczenia,
Rzym. 4:6-8 6. Jak i Dawid mówi, że błogosławiony jest człowiek, któremu Bóg przypisze sprawiedliwość bez uczynków, mówiąc: 7. Błogosławieni, których nieprawości są przebaczone i których grzechy są zakryte. 8. Błogosławiony człowiek, któremu Pan nie poczyta grzechu.
Odwieczna wola Boża
Odwieczną wolą Boga było nie karanie grzechu w osobach Jego wybranych, ale karanie go w osobie Chrystusa. A że Jego wolą było nie karanie go w Jego ludzie, ale w Jego Synu, jest oczywiste z tego, że ustanowił Go w Swoich celach i dekretach, aby był przebłaganiem za grzech
1 Jana 4:10 Na tym polega miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że on nas umiłował i posłał swego Syna, aby był przebłaganiem za nasze grzechy.
I z tego, że wysłał Go w podobieństwie grzesznego ciała, aby potępił grzech w ciele
Rzym. 8:3 Co bowiem było niemożliwe dla prawa, w czym było ono słabe z powodu ciała, Bóg, posławszy swego Syna w podobieństwie grzesznego ciała i z powodu grzechu, potępił grzech w ciele
I z tego, że stał się grzechem i przekleństwem, aby Jego lud mógł stać się sprawiedliwością Bożą w Nim.
2 Kor.5:21 On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.
Teraz, jak często zauważono, żadna nowa wola nie może powstać w Bogu. Bóg nie chce niczego w czasie, oprócz tego, czego chciał od wieczności.
Dzieje 15:18 Znane są Bogu od wieków wszystkie jego sprawy
A jeśli odwieczną wolą Boga było nie karanie grzechu w Jego ludzie, ale w Jego Synu, to zostali oni na zawsze uwolnieni, uniewinnieni od grzechu i zabezpieczeni przed wiecznym gniewem i zniszczeniem. I skoro zostali oni wiecznie uwolnieni od grzechu i uwolnieni od kary, byli oni wiecznie usprawiedliwieni.
Dr Twisse [6] stwierdza, że istota usprawiedliwienia i odpuszczenia grzechu, które uważa za to samo, leży w woli Boga, by nie karać; i twierdzi, że ta wola, by nie karać, jako że jest aktem immanentnym, była od wieczności.
.
Święci przed Chrystusem
Na uwagę zasługuje fakt, że święci w Starym Testamencie byli usprawiedliwieni tą samą sprawiedliwością Chrystusa, co święci w Nowym, i że zanim złożono ofiarę, udzielono zadośćuczynienia i wprowadzono wieczną sprawiedliwość. Albowiem krew Chrystusa została przelana dla odpuszczenia grzechów, które były popełnione w przeszłości, a jego śmierć była dla odkupienia występków pod pierwszym Testamentem,
Rzym. 3:25 Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów
.
Hebr. 9:15 I dlatego jest pośrednikiem nowego testamentu, ażeby przez śmierć poniesioną dla odkupienia występków, popełnionych za pierwszego testamentu, ci, którzy zostali powołani, otrzymali obietnicę wiecznego dziedzictwa.
Teraz, jeśli Bóg mógł, i rzeczywiście usprawiedliwił niektórych, trzy lub cztery tysiące lat przed tym, jak sprawiedliwość Chrystusa została rzeczywiście dokonana, przyjmując słowo i obligacje swego Syna jako ich Poręczyciela, i mając na uwadze swoją przyszłą sprawiedliwość, to dlaczego nie mógł, i dlaczego nie można sądzić, że usprawiedliwił wszystkich swoich wybranych od wieczności, na podstawie słowa i obligacji ich Poręczyciela oraz na podstawie przyszłej sprawiedliwości, którą zobowiązał się wypracować i którą w pełni wiedział, że z całą pewnością wypracuje?
Hebr. 6:17 Dlatego też Bóg, chcąc dobitniej okazać dziedzicom obietnicy niezmienność swojego postanowienia, poręczył ją przysięgą
A skoro nie ma trudności w zrozumieniu tego pierwszego nie może być żadnej w pojęciu drugiego.
Na podstawie źródło
Przypisy
[1] Ut supra
[2] Tamże
[3] Theolog. Quaest. loc. 31. qu. 6.
[4] Ut supra.
[5] Ut supra.
[6] Ut supra, s. 104.
Zobacz w temacie
- Konkluzje synodu w Utrechcie w 1905 roku
- Doktryna wiecznego usprawiedliwienia
. - Usprawiedliwieni, kiedy? – część 3 wieczne usprawiedliwienie
- Wieczne usprawiedliwienie, potwierdzenie doktryny
- Wieczne usprawiedliwienie, odparcie zarzutów, część 1
- Wieczne usprawiedliwienie, odparcie zarzutów, część 2
- John Gill a usprawiedliwenie jako wieczny i immanentny Boży akt, część 1
- John Gill a usprawiedliwenie jako wieczny i immanentny Boży akt, część 2
- John Gill a usprawiedliwenie jako wieczny i immanentny Boży akt, część 3 – obalenie obiekcji
- John Gill a usprawiedliwienie jako wieczny i immanentny Boży akt, część 4 – obalenie kolejnych obiekcji.
.
- Sprawiedliwość przypisana czy udzielona?
- Usprawiedliwienie jako przypisanie
- Rzeczywistość przypisanej sprawiedliwości Chrystusa
- Doktryna podwójnego przypisania
- Retrospektywny charakter ofiary Chrystusa