Fulgencjusz z Ruspe a Predestynacja

utworzone przez | maj 9, 2025 | Bohaterowie wiary, Teologia historyczna, Teologia reformowana

Ostatni z prawowiernych

Rzym. 8:29-30

29. Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi.

30. Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał, tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych też uwielbił.

Kanony z Dort 2 § 3
.
Którzy nauczają: Że Chrystus przez swe zadośćuczynienie nie wyjednał dla nikogo zbawienia, ani wiary, przez którą to zadośćuczynienie Chrystusa ku zbawieniu jest skutecznie nabywane, lecz że nabył Ojcu wyłącznie prawo lub doskonałą wolę do ponownego zajmowania się człowiekiem, oraz wyznaczania nowych warunków, jakie Mu się podobają, którym posłuszeństwo zależy jednak od wolnej woli człowieka, aby stało się tak, by albo wszyscy albo nikt nie mógł wypełnić tych warunków. Tacy bowiem z pogardą oceniają śmierć Chrystusa, w żaden sposób nie uznając najważniejszego owocu czy korzyści zyskiwanej dzięki niej, i ponownie wnoszą z piekła błąd pelagianizmu.

W serii wykładów obalających asercję jezuity Fabiana Błaszkiewicza, twierdzenie, że przyjęcie doktryny Predestynacji jest tożsame z zaparciem się Chrystusa, naszym ostatnim świadkiem obecności doktryny Predestynacji we wczesnym kościele, będzie Fabius Claudius Gordianus Fulgentius, znany również jako Fulgencjusz z Ruspe. Urodzony między 462 a 467 rokiem, ok. 30 lat po śmierci Augustyna, piastował funkcję północnoafrykańskiego biskupa Ruspe w dzisiejszej Tunezji w V i VI wieku. Fulgencjusz zmarł według różnych źródeł albo 1 stycznia 527 lub 533 roku. Jest on zatem jednym z ostatnich swobodnie głoszących doktrynę Predestynacji, późnych ojców kościoła.

W 502 roku Fulgencjusz został przekonany do objęcia stanowiska biskupa Ruspe w dzisiejszej Tunezji. Jego oczywiste cnoty wywarły silne wrażenie na mieszkańcach jego nowej diecezji, ale wkrótce został wygnany na Sardynię wraz z około sześćdziesięcioma innymi biskupami, którzy nie podzielali stanowiska ariańskiego.

W 523 r., po śmierci Trazamunda i objęciu tronu przez jego katolickiego syna Hilderyka, Fulgencjuszowi pozwolono powrócić do Ruspe i spróbować nawrócić ludność na wiarę powszechną.

W tym czasie pracował nad reformą wielu doktrynalnych nadużyć, które przeniknęły do ​​jego starej diecezji podczas nieobecności. Siła i skuteczność jego kazań była tak głęboka, że ​​arcybiskup Bonifacy z Kartaginy płakał otwarcie za każdym razem, gdy słyszał kazanie Fulgencjusza, i publicznie dziękował Bogu za to, że dał swojemu kościołowi takiego kaznodzieję.

Plac doktrynalnego boju

Fulgencjusz był Reformatorem kościoła swoich czasów. Wyrywając go z objęć herezji często narażał się na prześladowania i wygnania. Jego teologiczne prace wykazują znajomość języka greckiego i silną zgodność z Augustynem z Hippony. Generalnie pisał przeciwko arianizmowi i pelagianizmowi. Ten ostatni stanowić będzie dla nas punkt zainteresowania. Pomimo potępienia herezji pelagianizmu na Synodzie w Kartaginie w 418, a potem w 431 roku na Synodzie w Efezie, prawda Ewangelii, zgodnie z którą Chrystus oddał życie za wybranych, skutecznie i pewnie doprowadzając wszystkich ich do chwały, nie była akceptowana przez nieodrodzone serca wielu nominalnych chrześcijan. Jednym z powodów tego stanu rzeczy był kardynalny błąd biskupów chrześcijańskich, którzy pragnęli spełnić wolę cesarską i jak najszybciej „schrystianizować” Imperium Rzymskie.

Z jednej strony władza świecka serią edyktów wydanych w latach 391 – 392 zakazała wszystkich ceremonii i kultów pogańskich, z drugiej zaś ograbione z religii tłumy niemal siłą wprowadzono do instytucji kościoła, zmieniając jedynie nazwy bóstw i praktyk na ich „chrześcijańskie odpowiedniki”. Ukształtowani przez ideologie pogaństwa, owi „nowi chrześcijanie” ciągle hołdowali wolnej woli, swobodzie wyboru i postrzegali się jako z urodzenia wolni od grzechu. Było to całkowicie sprzeczne z biblijną doktryną Predestynacji.
.

Pelagianizm

Pelagianizm odrzucając doktrynę predestynacji, w konsekwencji głosił trzy główne herezje, powszechnie powielane przez współczesnych Fulgencjuszowi, a także przez współczesnych nam neo-ewangelików:

A) Wolność naturalnego człowieka od grzechu, w szczególności grzechu pierworodnego, czemu przeczy Pismo

Rzym. 5:12 Dlatego, tak jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy [w Adamie] zgrzeszyli.
..
Rzym. 3:10 Jak jest napisane: Nie ma sprawiedliwego, ani jednego;
.
Jan 8:34 Jezus im odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, że każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu.
.
Psalm 39:5 …; zaprawdę każdy człowiek, nawet najlepszy, jest całkowitą marnością. Sela.

B) Zdolność naturalnego człowieka do posłuszeństwa Bogu, czemu przeczy Pismo

Rzym. 3:12 Wszyscy zboczyli z drogi, razem stali się nieużyteczni, nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.
.
Efez. 2:2 W których niegdyś postępowaliście według zwyczaju tego świata i według władcy, który rządzi w powietrzu, ducha, który teraz działa w synach nieposłuszeństwa.
.
Tyt. 1:16 Twierdzą, że znają Boga, ale swymi uczynkami temu przeczą, budząc obrzydzenie, będąc nieposłusznymi i niezdolnymi do wszelkiego dobrego uczynku.

C) Zdolność woli naturalnego człowieka do wyboru dobra i zła, w szczególności Boga jako Zbawiciela, czemu przeczy Pismo

Rzym. 3:11 Nie ma rozumnego i nie ma nikogo, kto by szukał Boga.
.
Jan 15:16 Nie wy mnie wybraliście, ale ja was wybrałem i przeznaczyłem, abyście wyszli i wydali owoc
.
Jan 3:19 A potępienie polega na tym, że światłość przyszła na świat, lecz ludzie umiłowali ciemność bardziej niż światłość, bo ich uczynki były złe.
.
Jan 6:65 I mówił: Dlatego wam powiedziałem, że nikt nie może przyjść do mnie, jeśli mu to nie jest dane od mojego Ojca.

Odrzucenie predestynacji jest ściśle związane z herezją wolnej woli. Jeśli bowiem istnieje predestynacja i to Bóg wybiera niektórych do zbawienia, a innych przeznacza na potępienie, zdolności tej nie posiada człowiek. Jeśli predestynacja jest prawdą, to człowiek musi być całkowicie zdeprawowany i niezdolny ani do posłuszeństwa Bogu, ani  do wyboru Boga.

Fulgencjusz, aby odnowić powierzony mu przez Boga kościół, musiał zniszczyć nie tylko herezję Arianizmu, ale i szerzący się pelagianizm z jego wolną wolą i negacją grzechu pierworodnego oraz totalnej deprawacji. Czyniąc to, utwierdzał tak jasno objawioną w Słowie Bożym Predestynację,
.

Biblijne określenie doktryny

Predestynacja, w jej podwójnym aspekcie doktryn Elekcji (wybrania do zbawienia) i Reprobacji (przeznaczenia na potępienie), nie jest ludzkim wymysłem, ale cudownym nauczaniem Ducha Świętego (2 Kor. 2:13), przekazanym przez Ojca Synowi (Jan 8:28), błogosławionym Słowem Jezusa Chrystusa (Kol. 3:16) dla Jego umiłowanego Kościoła (Obj. 2:29).

Predestynacja jest pierwszym logicznym dekretem Boga dotyczącym stworzenia: Bóg, przed założeniem świata postanowił aktywnie i symetrycznie zarówno o odkupieniu wybranych, jak i o potępieniu pozostałych.

Predestynacja jest  także pierwszym Bożym krokiem w porządku zbawienia: Bóg najpierw predestynował wybranych (Elekcja), aby ich powołać, odrodzić, dać wiarę, usprawiedliwić, adoptować, uświęcić i doprowadzić do uwielbienia, nie tracąc po drodze nikogo.

Predestynacja jest zatem potężnym, zbawczym dekretem, postanowieniem i aktem Bożym dzielącym ludzkość na dwie części:

1) Umiłowanych przez Boga, pewnie zbawionych poza ich uczynkami, ,( Jan 15:16; Rzym. 8:29-30; Efez. 1:4-5, 11; 1 Tes. 5:9; 2 Tym. 1:9; Mat. 11:25-26; 1 Piotra 1:2; Psalm 139:16)

2) Znienawidzonych przez Boga, pewnie potępionych z powodu grzechu, którego w czasie nastąpienia aktu predestynacji jeszcze nie wykonali (Rzym. 9:21-22; Przysłów 16:4; 1 Piotra 2:8; 2 Piotra 2:3; Judy 1:4; Mat. 11:25-26; Psalm 92:7; 139:16; 2 Mojż. 9:16; Hiob 12:14; Izaj. 45:9; 65:15; Hab. 1:12)
.

Dalsze teksty

Nauczanie o Predestynacji dowodzącej Boskości Boga przez udowodnienie całkowitej Bożej suwerenności znajdziemy także w niniejszych fragmentach Słowa Bożego, które powinniśmy odnieść do omawianego dekretu:

Izaj. 46:9-10 9. Wspomnijcie rzeczy dawne i odwieczne, bo ja jestem Bogiem, nie ma żadnego innego, jestem Bogiem i nie ma nikogo podobnego do mnie; 10. Zapowiadam od początku rzeczy ostatnie i od dawna to, czego jeszcze nie było. Mówię: Mój zamiar się spełni i wykonam całą swoją wolę.
.
Kazn. 3:14 Wiem i to, że cokolwiek czyni Bóg, będzie trwać na wieki. Nie można do tego nic dodać ani z tego odjąć, a Bóg czyni to, aby ludzie się go bali.
.
Psalm. 33:11 Zamiar PANA trwa na wieki, myśli jego serca z pokolenia na pokolenie.
.
Dzieje 15:18 Znane są Bogu od wieków wszystkie jego sprawy.

Zarzut

W związku z tym, że Boży zamiar zbawienia wybranych i potępienia pozostałych został podjęty przed założeniem świata, nie na podstawie ludzkich uczynków ani nawet na postawie przewidzenia przez Boga ludzkich uczynków, lecz jedynie na podstawie Bożego upodobania i woli oraz niezależnie od ludzkich aktów, miłosierdzie okazywane jest przez Boga jedynie tym, którym postanowił On udzielić tego miłosierdzia. Niezasłużona litość i łaska określają całkowitą suwerenność Boga w zbawieniu wybranych grzeszników i potępieniu wszystkich innych.

List do Rzymian wyjaśnia tę kwestię, oddając jednocześnie od Boga zarzut niesprawiedliwości:

Rzym. 9:14-15 14. Cóż więc powiemy? Czy Bóg jest niesprawiedliwy? Nie daj Boże! 15. Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję.

Nieodrodzony umysł nienawidzi prawdy o suwerennym Bogu, w szczególności o całkowitej i absolutnej suwerenności Boga w zbawieniu i opiera się o następujący ciąg fałszywych przesłanek i fałszywych oskarżeń:

„Doktryna predestynacji jest dla mnie przerażająca i zaczynam nienawidzić Boga z jej powodu. Ofiara Chrystusa była rzeczywiście dla wszystkich. Wyklęci swobodnie odrzucają ten dar odkupienia i dlatego są potępieni.Zbawienie wszystkich byłoby naruszeniem naszej wolnej woli, co jest złe.”

Przypomnijmy także pierwotny zarzut jezuity Błaszkiewicza:

„Jak do niej [doktryny totalnej deprawacji] się jeszcze dołoży ten element oczywistego braku wolnej woli człowieka... i do niego jest dołożony jeszcze jeden element, i tu już przestaje to być chrześcijaństwo, kiedy kalwiniści mówią „Chrystus nie umarł za wszystkich ludzi”, tylko on z góry wiedział, że z wszystkich ludzi jakichś sobie wybrał i on tylko i wyłącznie za nich umarł.”[1]

Obalenie zarzutu

Ta instynktowna i cielesna zarazem nienawiść obecna była w instytucji kościoła chrześcijańskiego w czasach Fulgencjusza, znajdując miejsce i pożywienie w nieodrodzonych sercach nominalnych jego członków, tak jak obecna jest i dziś. List do Rzymian proklamuje jednakże prawdę Predestynacji:

Rzym. 9:11-13 11. Gdy dzieci jeszcze się nie urodziły i nie zrobiły nic dobrego ani złego, aby zgodnie z wybraniem trwało postanowienie Boga, nie z uczynków, ale z tego, który powołuje; 12. Powiedziano jej, że starszy będzie służył młodszemu; 13. Jak jest napisane: Jakuba umiłowałem, ale Ezawa znienawidziłem.

Wyznanie Fulgencjusza

Uzbrojeni w znajomość biblijnej doktryny Predestynacji posłuchajmy świadectwa Fulgencjusza z Ruspe, przesłanie o Bożej, suwerennej Ewangelii będące podstawą duchowego i doktrynalnego odnowienia kościoła jego czasów:
.

W niewoli grzechu

Jan 8:34 Kto popełnia grzech, jest niewolnikiemgrzechu
..
2 Piotr 2:19 Wolność im obiecują, a sami są niewolnikami zepsucia. Przez co bowiem jest ktoś pokonany, przez to też jest zniewolony.
.
Rzym. 6:20 Dopóki bowiem byliście niewolnikami grzechu, byliście wolni od sprawiedliwości.
.
Jan 8:36 Jeśli więc Syn was wyzwoli, będziecie prawdziwie wolni.

1) Odnosząc się do rzekomej wolnej woli człowieka Fulgencjusz przywołuje trzy dobrze znane teksty Biblijne dowodzące niewoli grzechu każdego nieodrodzonego człowieka. Wszystkie wybory naturalnego człowieka owszem, istnieją, przyznaje, ale tylko jako tkwiące konsekwentnie w sidłach grzechu. Wyzwolenie z tego tragicznego stanu i uwolnienie spod inaczej niemożliwego do zrzucenia brzemienia zapewnione jest przez Chrystusa jedynie.

„ [Jan 8:34 ] i 'przez to, co ktoś został pokonany, przez to również stał się niewolnikiem’ [2 Piotra 2:19]. Ponieważ panuje grzech, człowiek rzeczywiście ma wolny wybór, ale jest to wolność bez Boga, a nie wolność pod Bogiem. To znaczy, jest wolny od sprawiedliwości [Rzym. 6:20 ], a nie wolny pod łaską, a zatem jest wolny w najgorszy i najbardziej niewolniczy sposób… 'Jeśli Syn was wyzwoli, będziecie prawdziwie wolni’ [Jan 8:36 ]” [2]

Boży, suwerenny cel

Rzym. 8:30 Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał, tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych też uwielbił.

2) Spod pióra Fulgencjusza wyszła na świat bardzo wnikliwa analiza tekstu Rzymian, konkretnie nierozerwalnego łańcucha zbawienia. Zauważył on, całkiem słusznie, że doktryna predestynacji jest związana nie tylko z usprawiedliwieniem, ale i uświęceniem wybranych grzeszników. Zbawienie zatem, jak zauważa nasz bohater, posiada więcej niż jeden komponent. Całościowy obraz przedstawiony został w formie kontrastujących ze sobą par

  • doczesnych urzynów i wiecznych nagród
    .
  • pobożnego życia doczesnego i pewnego życia wiecznego
    .
  • kroczenia w wierze i kroczenia w chwale
    .
  • powołania w tym wieku, uwielbienia w przyszłym
    .
  • usynowienia z łaski i doskonałości w przyszłym dziedzictwie

Jednocześnie Fulgencjusz przypisuje te wszystkie cechy i błogosławieństwa wyłącznie wybranym, przeznaczonym i konsekwentnie uwielbionym, odrzucając tym samym heretyckie, pelagiańskie, uniwersalne odkupienie. Przeznaczenie jest do usprawiedliwienia i uwielbienia, obie rzeczywistości są tak samo pewne dla wybranych, jak i niedostępne dla potępionych.

„Wszyscy ci, którzy zostali przeznaczeni, są tak powołani, aby mogli zostać usprawiedliwieni, a są tak usprawiedliwieni, aby mogli zostać uwielbieni przez Boga [Rzym. 8:30]. I w konsekwencji przeznaczył tych, których chciał, zarówno do dobrych uczynków, jak i do wiecznych nagród.
.
 Przeznaczył ich do dobrego życia i przeznaczył ich do życia wiecznego.
.
Przeznaczył ich do wiary i przeznaczył ich do chwały.

Przeznaczył ich do przyjęcia w tym wieku i przeznaczył ich do uwielbienia w królestwie.
.
Przeznaczył ich z łaski, aby stali się braćmi Pierworodnego i przeznaczył ich z łaski, aby zostali uczynieni doskonałymi jako współdziedzicami tego samego Jednorodzonego” [3]

Ograniczony zakres i nieograniczona skuteczność zbawienia

Jan 10:2-3 2. Lecz kto wchodzi drzwiami, jest pasterzem owiec. 3. Temu odźwierny otwiera i owce słuchają jego głosu, a on woła swoje własne owce po imieniu i wyprowadza je.
.
Jan 6:39 A to jest wola Ojca, który mnie posłał, abym nie stracił nic z tego wszystkiego, co mi dał, ale abym to wskrzesił w dniu ostatecznym.
.
Jan 10:26 Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec, jak wam powiedziałem.

3) Będąc pod wyraźnym wpływem doktryny Predestynacji przedstawionej w Ewangelii Jana, Fulgencjusz z wrodzonym sobie zamiłowaniem przechodzi do przedstawienia błogosławionej prawdy o skuteczności Bożych, przedwiecznych zamiarów. Interpretację swoją opiera o Boskość Boga nauczaną w wielu słowach przez Izajasza (Zapowiadam od początku rzeczy ostatnie i od dawna to, czego jeszcze nie było. Mówię: Mój zamiar się spełni i wykonam całą swoją wolę). Dowodzi, że ponieważ Bóg dekretuje rzeczywistość oraz cała rzeczywistość jest podmiotem Bożego niezmiennego dekretu, to

  • liczba osób wybranych do zbawienia nie ulega zmianie
    .
  • nikt nie utraci zbawienia
    .
  • ci, którzy nie zaliczają się do wybranych nie mogą osiągnąć zbawienia

Jakiekolwiek podawanie w wątpliwość pewności Bożego zamiaru i celu godzi w Boga, czyniąc z niego Boga wątpiącego w siebie!

„To przeznaczenie pozostaje wiecznie stałe i niezłomnie wieczne, nie tylko w swoim uporządkowaniu dzieł, ale także w liczbie osób [które wybrał]. Tak więc nikt z pełni tej liczby nie utraci łaski wiecznego zbawienia i nikt, kto nie należy do tej liczby, nie osiągnie daru wiecznego zbawienia. Ponieważ Bóg wie wszystko, zanim się stanie, tak jak jest pewien liczby przeznaczonych, tak też nie ma wątpliwości co do wyniku dzieł, które zaplanował” [4]

Konieczność doktryny

Mat. 28:19-20 19. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego; 20. Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do końca świata. Amen.
,
2 Kor. 4:1-2 1. Dlatego mając to posługiwanie, tak jak otrzymaliśmy miłosierdzie, nie zniechęcamy się. 2. Lecz wyrzekliśmy się ukrytych haniebnych czynów, nie postępując podstępnie ani nie fałszując słowa Bożego, ale przez ujawnianie prawdy polecamy samych siebie sumieniu każdego człowieka w obliczu Boga.
.
Dzieje 20:27 Nie uchylałem się bowiem od zwiastowania wam całej rady Bożej.

4) W czasach Fulgencjusza, okresie, w którym w kościele znajdowali się na ogół ludzie nieodrodzeni, pozbawieni Ewangelii, poganie przyjmujący nomenklaturę chrześcijańską, doktryna predestynacji była przemilczana z konieczności. Ta konieczność wynikała z rozprzestrzenionej, pogańskiej koncepcji wolności woli potwierdzonej przez pseudochrześcijański nurt teologiczny zwany pelagianizmem. Stąd jako odnowiciel i kontynuator teologii augustiańskiej, nasz bohater stawiał on na konieczność głoszenia cały radej Bożej, w tym predestynacji, będącej symbolem prawowierności każdego posłusznego Bogu kaznodziei:

„[Paweł] chciał, aby prawda, którą napisał w swoich listach, była głoszona wszystkim ludziom. Dlatego nie ma wątpliwości, że ktokolwiek usiłuje obalać lub zwalczać słowa Apostołów, zaprzecza przykazaniom apostolskim. Błogosławiony Apostoł bowiem wiernie i prawdziwie głosił predestynację, tak samo też nakazał, aby nam była wiernie i prawdziwie głoszona” [5]

Wiara jako dar

Dzieje 18:27 Kiedy chciał udać się do Achai, bracia go zachęcili i napisali do uczniów, aby go przyjęli. Gdy tam przybył, bardzo pomagał tym, którzy uwierzyli dzięki łasce Bożej.
.
Efez. 2:8 Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, jest to dar Boga.
.
1 Kor. 3:5 Kim bowiem jest Paweł? Kim Apollos? Tylko sługami, przez których uwierzyliście, a to tak, jak każdemu dał Pan.
.
Rzym. 12:3 Mówię bowiem przez łaskę, która mi jest dana, każdemu, kto jest wśród was, aby nie myślał o sobie więcej niż należy, ale żeby myślał o sobie skromnie, stosownie do miary wiary, jakiej Bóg każdemu udzielił.
.
Dzieje 13:48 Kiedy poganie to usłyszeli, radowali się i wielbili słowo Pańskie, a uwierzyli wszyscy, którzy byli przeznaczeni do życia wiecznego.

5) Ponieważ Bóg wybiera osoby do zbawienia, których liczba jest ograniczona, oraz ponieważ nikt poza wybranymi nie może przyjść do Boga, konsekwentnie dla Fulgencjusza wiara zbawiająca pozostaje poza zasięgiem potępionych. Twierdzi on nawet z precyzją, że wiara jest niezasłużonym, Bożym uzdolnieniem człowieka do przyjęcia i akceptacji prawdy. Jako wolny dar łaski, to Bóg decyduje, kogo w nią wyposażyć.

„ Błogosławiony Paweł twierdzi, że jesteśmy zbawieni przez wiarę, która, jak twierdzi, nie pochodzi od nas, lecz jest darem od Boga. Tak więc nie może być prawdziwego zbawienia tam, gdzie nie ma prawdziwej wiary, a ponieważ ta wiara jest uzdolnieniem przez Boga, jest ona bez wątpienia udzielana przez Jego wolną hojność” [6]

O tym, że wiara nie wywodzi się z naszej woli, ale jest darem Boga Ducha Świętego stwierdza ponownie, powołując się na monumentalne stwierdzenie zawarte w Liście do Koryntian, zwracając naszą uwagę na porządek rzeczy: otrzymujemy Ducha Świętego, aby móc wierzyć, a nie dlatego, że uwierzyliśmy. Najpierw jest zatem odrodzenie, a potem wiara, Fulgencjusz głosił ten sam porządek zbawienia co Reformacja.

„Nasze życie bierze swój początek z wiary, „albowiem sprawiedliwy z wiary żyć będzie” (Gal 3:11). Błogosławiony Paweł wskazuje, że wiara ta nie rodzi się z naszej woli, ale jest przekazywana osobie przez Ducha Świętego, gdy mówi: „Jeden przez tego samego Ducha otrzymuje mowę wiedzy, inny wiarę w tym samym Duchu” (1 Kor 12: 8-9) Tak więc otrzymaliśmy Ducha Świętego nie dlatego, że uwierzyliśmy, ale po to, abyśmy mogli uwierzyć.” [7]

NIeodparta, Boża łaska

Mat. 23:37 Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy są do ciebie posłani! Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, tak jak kokoszka gromadzi swe kurczęta pod skrzydła, a nie chcieliście!
.
Psalm 135:6 Wszystko, co PAN chce, to czyni na niebie i na ziemi, w morzu i we wszystkich głębinach.

6) Konkluzją naszego bohatera wiary jest niezdolność przeciwstawienia się człowieka woli Boga. Komentując tekst Mateusza, sztandarowy tekst przeciwników Bożej suwerenności zauważa w nim istotę przekazu: choć Jerozolima (tj. władcy tego miasta) pragnęła udaremnienia Bożego zamiaru powołania do zbawienia wszystkich wybranych dzieci, czyli jej obywateli, zamiar ten pozostał na wieki niespełniony.

Innymi słowy ludzka wola, choć może wykazywać zewnętrzne przejawy buntu wobec Stwórcy, w ostateczności jest Mu całkowicie podległa. Bóg czyni swoją wolę w pełni i ostatecznie i na sposób całkowicie wolny. Człowiek nie.

„…nasz Zbawiciel gani złośliwość niewierzącego miasta… [Mat. 23:37] Chrystus powiedział to, aby pokazać jej złą wolę, przez którą próbowała daremnie przeciwstawić się niezwyciężonej woli Bożej, gdy dobra wola Boga ani nie mogła być pokonana przez tych, których opuściła, ani nie mogła nie dokonać czegoś, czego pragnęła. Że Jerozolima, o ile osiągnęła swoją wolę, nie chciała, aby jej dzieci zostały zgromadzone do Zbawiciela, ale mimo to Bóg zgromadził wszystkich, których chciał. W tym chciała przeciwstawić się Wszechmogącemu, ale nie była w stanie, ponieważ Bóg, który, jak napisano, „Cokolwiek Panu się podoba, to czyni” [Psalm 135:6 ], nawraca do siebie, kogo chce…”[8]

Requiem aeternam

2 Tym. 4:7-8 7. Dobrą walkę stoczyłem, bieg ukończyłem, wiarę zachowałem. 8. Odtąd odłożona jest dla mnie korona sprawiedliwości, którą mi w owym dniu da Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali jego przyjście.

Żywot Fulgencjusza (przypisywany zazwyczaj Ferrandusowi z Kartaginy, ale ostatnio Redemptusowi, mnichowi z Telepte) jest dla nas cennym zapisem teologicznego i eklezjalnego rozwoju chrześcijaństwa. Choć w niemowlęcym stadium „ojcowie” kościoła używali „infantylnych” definicji, często bardziej ogólnych, nieokreślonych lub nieprecyzyjnych, dla pojęć takich jak wolna wola, predestynacja Fulgencjusz reprezentuje bardziej wyrafinowany poziom doktrynalny. Nie powinno nas to dziwić, ponieważ opierał się na przemyśleniach wielu poprzedników, w szczególności Augustyna, zwanego doktorem łaski.

Jako wykwintny teolog zajmował się egzegezą i ekspozycją Słowa Bożego, precyzując doktrynę. Przykładowo w całym Liście do mnichów scytyjskich wielokrotnie wyjaśniał, że słowo „wszyscy” (w odniesieniu do tych, których Bóg pragnie zbawić) oznacza wszystkich ludzi bez rozróżnienia, ale nie wszystkich ludzi bez wyjątku precyzując zakres zbawienia

„Są to wszyscy ci, nad którymi Bóg ma miłosierdzie, ponieważ poprzedza ich Jego miłosierdzie, aby mogli uwierzyć i zostać zbawieni za darmo przez wiarę. Fakt, że wierzą, nie bierze swojego początku z ludzkiej woli, ale wiara jest dana samej woli zgodnie z wolną hojnością miłosiernego Boga.
.
Błogosławiony Paweł zapisał to rozróżnienie między różnymi znaczeniami słowa „wszyscy” (rozróżnienie, które wierne zrozumienie musi całkowicie zachować) w jednym miejscu swojego listu, tak aby nawet gdy mówi „wszyscy ludzie” bez zauważania żadnych wyjątków, mógł nadal wskazywać wszystkich ludzi pewnego rodzaju, wykluczając innych.„ [9] 

Wraz z bogactwem doktryny w parze szła praktyka. W czasie swojego pobożnego życia Fulgencjusz założył kilka wspólnot nie tylko w Afryce, ale także na Sardynii. [10]. Zaś pod jego koniec udał się do klasztoru na wyspie Circinia (Kerkenna), jednak został odwołany do Ruspe i służył tam wiernie aż do śmierci.

Fulgencjusz był jednym z ostatnich, prawowiernych kaznodziejów Ewangelii obecnych w kościele powszechnym, żyjącym tuż przed jego całkowitym upadkiem i stoczeniem się w odmęty herezji wolnej woli i legalizmu. Jego silne stanowisko przeciw pelagianizmowi i w obronie doktryny predestynacji nie pozostało bezowocne. Pelagianizm musiał ustąpić pola, jednak w jego miejsce pojawiło się nowe zagrożenie. Odrzuconą koncepcję wyboru dobra i zła zastąpiło wyznanie, że człowiek nie tylko posiada zdolność do wzbudzenia w sobie wiary, że może i powinien zrobić pierwszy krok do Boga, ale i że Bóg rozszerza swoją łaskę na wszystkich, łaskę, którą każdy powinien ulepszać i w ten sposób zostać zbawionym.  Tak oto prezentował się semi-pelagianizm, potępiony w 529 roku na Synodzie w Orange we współczesnej Francji, zatem możliwe, że jeszcze za życia Fulgencjusza.

Ponownie Ewangelia została obroniona, jednak czający się u progu cezaropapizm z jego pontifem Antychrystem, nie mógł tolerować Predestynacji, ponieważ była to esencja Ewangelii. W ciągu 200 lat wściekłości papistów będzie mógł doświadczyć innych bohater wiary, Gotszalk z Fuldy, który za próbę przywrócenia kościołowi doktryny podwójnej predestynacji skończył w kazamatach rzymskich katolików, gdzie oszalał po 20 latach ciężkich tortur.

Goszalkowi pisany był przez Boga zupełnie inny los niż Fulgencjuszowi, który dożył relatywnie spokojnej starości. Mimo tak odmiennych perypetii obaj bohaterowie oczekują na Sąd Ostateczny, na którym otrzymają od Boga koronę sprawiedliwości za ich wierną służbę w głoszeniu Ewangelii, zgodnie z którą jednych Bóg wybrał do zbawienia a innych przeznaczył na potępienie.

Ciemność

Tragiczna, męczeńska śmierć Gotszalka była aktem pieczętującym całkowite odstępstwo religii katolickiej. Kościół katolicki odrzuciwszy Predestynację przez setki lat był polem działania Antychrysta, wysyłając na zatracenie swoich wyznawców. Dopiero Luter doszedł do wniosku, iż odrzucenie Predestynacji wprowadziło na plan ludzkie zasługi, prowadząc do zbawienia z łaski i uczynków. Ponieważ Bez Wybrania (Elekcji) zbawienie z łaski jest niemożliwe uznał predestynację za najsłodszą z doktryn:

„Dla wybranych i tych, którzy mają Ducha, predestynacja jest najsłodszą ze wszystkich doktryn. Ale dla mądrych tego świata jest najgorsza i najtrudniejsza ze wszystkich…
.
Powodem, dla którego Bóg zbawia w ten sposób, jest pokazanie, że nie zbawia przez nasze zasługi, ale przez wybranie czyste i proste, i przez Jego niezmienną wolę… Jesteśmy zbawieni przez Jego niezmienną miłość… Gdzie zatem jest nasza sprawiedliwość? Gdzie nasze dobre uczynki? Gdzie jest nasza wolna wola?” [11]

Ta wojna o Ewangelie nigdy się nie skończy. Wkrótce po duchowym odnowieniu wczesnej Reformacji nastąpił kolejny atak na doktrynę predestynacji, głoszoną przez Lutra i Kalwina. Jezuicka koncepcja „środkowej woli Boga” dająca przystęp dla wzniesienia monumentu zwanego „wolną wolą człowieka” przyswojona została przez Jakuba Arminiusza, infekując Kościoły Reformowane. Jego duchowym spadkobiercom, zwolennikom jezuickiego Arminianizmu, zacytujmy ostrzeżenie zawarte w przesłaniu Kanonów z Dort, Synodu zebranego, aby bronić Ewangelii:

Wyjaśniwszy prawdziwą naukę, Synod odrzuca błędy tych:
.
Którzy nauczają: Że łaska i wolna wola są częściowymi przyczynami, które razem wypracowują początek nawrócenia, i że łaska ta, nie poprzedza działania woli, to znaczy że Bóg nie pomaga wystarczająco i skutecznie woli człowieka ku nawróceniu, dopóki wola człowieka nie zostanie poruszona i nie postanowi tego uczynić.
.
Już starożytny Kościół dawno temu potępił tę naukę pelagian, według słów Apostoła: „A więc nie zależy to od tego, który chce, ani od tego, który zabiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie.”(Rzym 9:16). Podobnie: „Kto bowiem czyni cię różnym? Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśli otrzymałeś, to dlaczego się chlubisz, jakbyś nie otrzymał? (1 Kor 4:7). Oraz: „Bóg bowiem sprawia w was i chęć, i wykonanie według jego upodobania.” (Filip. 2:13). [12]

Solus Christus

Kazanie wygłoszone dnia 11.05.2025

Przypisy

[1] Jest to typowe podejście współczesnych Arminian, czylii neo-ewangelików i rzymskich katolików, źródło. Jezuita Błaszkiewicz doskonale reprezentuje odstępczą teologię rzymskiego katolicyzmu ubraną w płaszcz „protestantyzmu”. Przeniknąwszy do struktur uznawanych za protestanckie naucza czystego pelagianizmu, dowodząc tym samym, że rzymski katolicyzm i Remonstranci są z tego samego, przeklętego ducha źródło
[2] Fulgencjusz z Ruspe, Pierwszy List do mnichów scytyjskich 19.38
[3] Fulgencjusz z Ruspe, Prawda o predestynacji i łasce 3.2.3
[4] Tamże, 3.4.6
[5] Tamże, 3.8.12
[6] Fulgencjusz z Ruspe, O wcieleniu [PL 65.573]
[7] Fulgencjusz z Ruspe, List 17.XX.40, Migne PL 65: 476B
[8] Fulgencjusz z Ruspe, O odpuszczeniu grzechów 2.2.3
[9] Ojcowie Kościoła, tom 126, Fulgencjusz z Ruspe i mnisi scytyjscy, Korespondencja na temat chrystologii i łaski, Pierwszy list Fulgencjusza do mnichów scytyjskich, tłum. Bob Roy McGregor i Donald Fairbairn (Waszyngton: The Catholic University of America Press, 2013), s. 103
[10] „Święty Fulgencjusz z Ruspe„. Augustianie z Zachodniego Wybrzeża, Prowincja św. Augustyna, źródło
[11] Marcin Luter, WA. 56, 381. 18 źródło
[12] Kanony z Dort 5§9

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email