Pierwszy Kościół i Predestynacja a jezuita Błaszkiewicz

utworzone przez | sty 24, 2025 | Teologia historyczna, Teologia reformowana

Czas głupców

Dan. 4:35 Wszyscy mieszkańcy ziemi są uważani za nic. Według swojej woli postępuje z wojskiem niebieskim i z mieszkańcami ziemi, a nie ma nikogo, kto by wstrzymał jego rękę lub powiedział mu: Co czynisz?

Tym, co szczególnie wskazuje i poleca nam wieczną i niezasłużoną łaskę wybrania jest wyraźne świadectwo Pisma Świętego, iż nie wszyscy, lecz tylko niektórzy są wybrani, podczas gdy inni mocą odwiecznego wyroku zostają pominięci, których Bóg, w swym suwerennym, najsprawiedliwszym, nienagannym i niezmiennym upodobaniu postanowił zostawić w powszechnej nędzy w którą z własnej woli wpadli, i nie dać im zbawiającej wiary i łaski nawrócenia, lecz pozwalając im w swym sprawiedliwym osądzie, by kroczyli swymi własnymi drogami i na koniec, dla ogłoszenia Swej sprawiedliwości, potępić i ukarać ich na wieczność nie tylko z powodu ich niewiary, lecz także za ich wszystkie inne grzechy. Jest to dekret potępienia, który w żaden sposób nie czyni Boga autorem grzechu (sama myśl o tym jest bluźnierstwem), lecz ogłasza, iż jest On strasznym, nienagannym i sprawiedliwym Sędzią i Mścicielem grzechu. [Kanony z Dort 1.15]

Historyczne chrześcijaństwo ma swoje błędy i aberracyjne nauki od czasów Apostołów i wczesnych ojców Kościoła do dnia dzisiejszego, ponieważ każdy człowiek, w tym każdy chrześcijanin w swojej cielesnej naturze jest kłamcą (Psalm 116:11; Rzym. 3:4). Stara natura pozostając w chrześcijaninie utrudnia poznanie prawdy, którą rozsądza się duchowo (1 Kor. 2:14-15). Tak więc o ile stara natura jest swoistą przeszkodą dla chrześcijanina, o tyle dla nieodrodzonych jest to przeszkoda niemożliwa do pokonania. Prawda nie może być poznana przez nieodrodzonego.

W tym właśnie korzeniu grzechu swoje źródło ma nieustająca walka o prawdę (Judy 1:3-4; Gal. 2:5) tak w Kościele jak i pomiędzy Kościołem a synagogą szatana, śmiertelny bój o prawdę Ewangelii, do którego wzywał Juda (Judy 1:2-4; 9-10). Jest to wieczna wojna, ponieważ herezje obalone w jednym pokoleniu, powracają subtelnie w następnym, ubrane w bardziej kuszący język. Czasem podstępnie jako ruch wewnątrz ortodoksyjnych kośiołów, czasem otwarcie, jako bezpardonowy atak z zewnątrz.

Wszechobecność wyznającego wolną wolę Arminianizmu, najpopularniejszego obecnie prądu myślowego we współczesnych neo-ewangelikanych sektach wynika z działania zakonu jezuitów, największego wroga biblijnej doktryny predestynacji. Louis de Molina tworząc doktrynę „środkowej wiedzy Boga” przekonał do herezji wolnej woli Jakuba Arminiusza a ten, działając podstępnie wśród teologów Reformowanych, pociągnął za sobą rzesze śląc dusze ku zatraceniu. To właśnie Arminianizm z jego wolną wolą uniemożliwia wielu osobom przyjęcie do wiadomości prawdziwości biblijnego systemu doktrynalnego, jakim jest kalwinizm.

Zwrócenie się ku Arminianizmowi nie wynika z odkrycia biblijnej prawdy w tym zwodniczym systemie teologicznym (ponieważ żaden tekst Pisma nie naucza o wolnej woli) ale raczej pokazuje tylko, jak łatwo herezja może się rozprzestrzeniać i zyskiwać poklask w kulturze i kościele, które są w dużej mierze teologicznie niepiśmienne, apatyczne i nieświadome historycznej wiary chrześcijańskiej.

Ogłupieni neoortodoksją i postmodernizmem oraz przede wszystkim jezuicką doktryną wolnej woli, teologiczni idioci z chęcią słuchają internetowych samozwańców, takich jak jezuita Fabian Błaszkiewicz, w pełni zgadzając się ze stawianymi postulatami przeciw chrześcijańskiej Ewangelii. Na czym polega jezuicki podstęp Błaszkiewicza? Otóż dowodzi on, że predestynacja, a zatem Ewangelia, to kalwińska filozofia:

„Jak do niej [doktryny totalnej deprawacji] się jeszcze dołoży ten element oczywistego braku wolnej woli człowieka... i do niego jest dołożony jeszcze jeden element, i tu już przestaje to być chrześcijaństwo, kiedy kalwiniści mówią „Chrystus nie umarł za wszystkich ludzi”, tylko on z góry wiedział, że z wszystkich ludzi jakichś sobie wybrał i on tylko i wyłącznie za nich umarł.” [Fabian Błaszkiewicz, Determinizm i predestynacja w kalwinizmie. Czy dzieła Kalwina są chrześcijańskie?, źródło]

Błaszkiewicz, jak każdy nieodrodzony z Ducha człowiek błądzi, nie znając ani Słowa, ani mocy Bożej. Ani nawet patrystyki.

Oto czas głupców. 

Określenie problemu

Zanim przejdziemy do tekstów patrystycznych musimy zrozumieć czym jest prawda, której bronimy. Na wstępie zauważmy, że Pismo ostrzega nas przed czasem głupców dających posłuch fałszywym naukom:

2 Tym. 4:3 Przyjdzie bowiem czas, gdy zdrowej nauki nie zniosą, ale zgromadzą sobie nauczycieli według swoich pożądliwości, ponieważ ich uszy świerzbią.

W świecie Internetu nie jest niczym niezwykłym spotkać tych, którzy chcieliby skojarzyć początki kalwinizmu z wielkim Reformatorem, Janem Kalwinem, zupełnie jak czyni to jezuita Błaszkiewicz – przysięgły wróg predestynacji i kalwinizmu. W rzeczywistości niewiele więcej niż współczesna nazwa systemu teologicznego zwanego kalwinizmem pochodzi od Kalwina. Kalwinizm, jak się go nazywa, jest po prostu przydomkiem dla historycznego chrześcijaństwa.

Z drugiej strony „Kalwinizm” i „Arminianizm” to tylko współczesne etykiety tych samych problemów, z którymi kościół zawsze się zmagał. Kalwinizm jest chrześcijańską ortodoksją. Arminianizm to pelagianizm i pokrewne mu herezje zatracenia.

Doktryna predestynacji nie jest wymysłem Lutra czy Kalwina ani ludzką filozofią. Predestynacja to biblijne nauczanie Ewangelii o przedwiecznym i niezmiennym, suwerennym dekrecie Boga (Dan. 4:35; Izaj. 14:27; 43:13; Hiob 9:10-12; Izaj. 46:10; 48:3; Kazn. 3:14; Psalm 33:11; Dzieje 15:18).

Zgodnie z tym dekretem Bóg wybrał do zbawienia niektórych z upadłych w grzech ludzi (por. Jan 15:16; Rzym. 8:29-30; Efez. 1:4-5, 11; 1 Tes. 5:9; 2 Tym. 1:9; Mat. 11:25-26; 1 Piotra 1:2; Psalm 139:16) jednocześnie przeznaczając pozostałych na potępienie (por. Rzym. 9:21-22; Przysłów 16:4; 1 Piotra 2:8; 2 Piotra 2:3; Judy 1:4; Mat. 11:25-26; Psalm 92:7; 139:16; 2 Mojż. 9:16; Hiob 12:14; Izaj. 45:9; 65:15;Hab. 1:12).  Ewangelia zatem rozpoczyna się od Bożego, przedwiecznego dekretu:

Efez. 1:4 Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości.

Potwierdzenie patrystyczne

Wbrew asercjom jezuity Błaszkiewicza predestynacja jest i zawsze była prawdą głoszoną i wyznawaną przez prawowierną część Kościoła chrześcijańskiego od jego początków. Poniżej znajdują się przykładowe cytaty z wczesnych ojców Kościoła, którzy popierali doktrynę predestynacji.

Mat. 11:15 Kto ma uszy do słuchania, niech słucha.

Klemens Rzymski (działający ok. 90-100)

Uważa się go za pierwszego Ojca Apostolskiego Kościoła i czołowego przedstawiciela Kościoła w Rzymie pod koniec I wieku. Klemens nauczał predestynacji, ponieważ jest to biblijna doktryna.

[1] „Któż Mu powie: Cóżeś uczynił? Albo: Kto się oprze potędze Jego siły? Kiedy i jak zechce, On uczyni wszystko, a nic z tego, co postanowił, nie przeminie” [1]

[2] „Przystąpmy więc do Niego w świętości duszy, podnosząc ku Niemu czyste i nieskalane ręce, z miłością do naszego Ojca, który jest łagodny i litościwy, a który uczynił nas wybranym dla siebie” [2]

[3] „To błogosławieństwo zostało ogłoszone nad tymi, którzy zostali wybrani przez Boga w Jezusie Chrystusie, Panu naszym, któremu chwała na wieki wieków. Amen” [3]

[4] „Albowiem jako żyje Bóg i żyje Pan Jezus Chrystus, i Duch Święty, którzy są wiarą i nadzieją wybranych, tak też i ten, który z pokorą umysłu i gorliwością w łagodności bez żalu wypełniał obrzędy i przykazania dane przez Boga, będzie zapisany i ma imię w liczbie tych, którzy są zbawieni przez Jezusa Chrystusa, przez którego chwała Mu na wieki wieków. Amen” [4]

[5] „A modlić się będziemy nieustannie i błagać, aby Stwórca wszechświata zachował nienaruszoną liczbę wybranych swoich na całym świecie, przez umiłowanego Syna swego, Jezusa Chrystusa, przez którego powołał nas z ciemności do światła, z niewiedzy do pełnego poznania chwały imienia swego” [5]

Przypisy

[1] Klemens Rzymski, I List, 27.5
[2] Tamże, 29.1
[3] Tamże, 50.6
[4] Tamże, 58.2
[5]  Tamże, 59.2

List Barnaby (ok. 90–ok. 131)

To wczesnochrześcijański tekst teologiczny w języku greckim. Przez kilka stuleci było to jedno z pism „antilegomena” („spornych”), które niektórzy chrześcijanie uważali za święte pismo, podczas gdy inni je odrzucali.  List do Barnaby naucza predestynacji

[1] „Jesteśmy wybrani, aby mieć nadzieję, zobowiązani przez Boga do wiary, przeznaczeni do zbawienia”.

[2] „Naucz się: zanim uwierzyliśmy w Boga, mieszkanie naszego serca było skażone i słabe”.

Didache (ok. 90-150)

Didache, czyli „Nauczanie”, znany również jako Nauczanie Pana przez Dwunastu Apostołów do Narodów to krótki anonimowy traktat wczesnochrześcijański napisane w języku greckim Koine. W Didache obecna jest predestynacja w stwierdzeniu, że Bóg jest pierwszą przyczyną wszystkich rzeczy.

„Dzieła, które cię spotykają, przyjmij jako dobre, wiedząc, że bez Boga nic się nie dzieje” [6]

Przypisy

[6] Didache, 3.10

Ignacy Antiocheński (zm. 98-117)

Zwany Theoforem ur. ok. 30, zmarł śmiercią męczeńską ok. 98-117 roku w Rzymie. Był biskupem kościoła Antiochii Syryjskiej, uczniem Apostoła Jana i przyjacielem Polikarpa. Ignacy oczywiście nauczał predestynacji:

[1] „Ignacy, zwany także Teoforem, Kościołowi, który jest w Efezie w Azji, zasłużenie najszczęśliwszemu, będąc błogosławionym w wielkości i pełni Boga Ojca i przeznaczonym przed początkiem czasów, aby zawsze był ku trwałej i niezmiennej chwale, będąc zjednoczonym i wybranym przez prawdziwą mękę z woli Ojca i Jezusa Chrystusa, naszego Boga” [7]

[2] „Ci, którzy są cieleśni, nie mogą czynić rzeczy duchowych… Ani też niewierzący nie mogą czynić rzeczy, które należą do wiary”. [8]

Przypisy

[7] Ignacy Antiocheński, List Ignacego do Efezjan 1.1
[8] Źródło

2 List Klemensa (120-140)

Drugi List Klemensa, dosł. „od Klemensa do Koryntian” jest wczesnym chrześcijańskim pismem. W pewnym momencie był prawdopodobnie uważany za kanoniczny przez Koptyjski Kościół Ortodoksyjny i Wschodni Kościół Prawosławny. Tekst ten jest częścią kolekcji dzieł Ojców Apostolskich. Jako wczesnochrześcijańskie dzieło teologiczne oczywiście naucza predestynacji.

„Byliśmy nierozumni, czciliśmy kamienie i drewno, złoto, srebro i miedź, dzieła rąk ludzkich; i całe nasze życie było niczym innym jak śmiercią. Uwikłani w ślepotę i z taką ciemnością przed naszymi oczami, otrzymaliśmy wzrok i przez Jego wolę odrzuciliśmy tę chmurę, która nas otaczała. Bo zlitował się nad nami i miłosiernie nas zbawił, widząc wiele błędów, w które byliśmy uwikłani, jak również zniszczenie, na które byliśmy narażeni, i że nie mieliśmy żadnej nadziei zbawienia, chyba że przyszło do nas od Niego. Bo powołał nas, gdy nas nie było, i chciał, abyśmy z niczego osiągnęli rzeczywiste istnienie” [9]

Przypisy

[9] 2 List Klemensa 1:6-8

Justyn Męczennik (ok. 100-165)

Justyn był wczesnym chrześcijańskim apologetą i filozofem. Większość jego prac zaginęła, ale przetrwały dwie apologie i dialog. Pierwsza Apologia, jego najbardziej znany tekst, namiętnie broni moralności życia chrześcijańskiego i przedstawia różne argumenty etyczne i filozoficzne, aby przekonać rzymskiego cesarza Antoninusa Piusa do zaprzestania prześladowań Kościoła. Nauczał predestynacji. 

[1] „Ludzkość przez Adama upadła w śmierć i oszustwo węża; rodzimy się grzesznikami … Nic dobrego nie mieszka w nas … Albowiem ani z natury, ani przez ludzkie zrozumienie nie jest dla mnie możliwe zdobycie wiedzy o rzeczach tak wielkich i tak boskich, ale przez energię Ducha Bożego … Sami z siebie nie możemy wejść do królestwa Bożego … Przekonał nas o niemożności uzyskania życia przez naszą naturę … Wolna wola nas zniszczyła; my, którzy byliśmy wolni, staliśmy się niewolnikami i za nasz grzech zostaliśmy sprzedani … Będąc przytłoczeni naszymi grzechami, nie możemy wznieść się ku Bogu; jesteśmy jak ptaki, które mają skrzydła, lecz nie potrafią latać”. [10]

[2] „We wszystkich tych rozprawach przedstawiłem wszystkie moje dowody z waszych własnych świętych i prorockich pism, mając nadzieję, że niektórzy z was odnajdą się wśród wybranych, którzy dzięki łasce Pana Zastępów pozostaną lub zostaną zachowani dla wiecznego zbawienia”. [11]

Przypisy

[10] Źródło
[11] Źródło

Klemens Aleksandryjski (ok. 155-ok. 220),

Klemens to wczesnochrześcijański teolog i przed nicejski ojciec kościoła. Przewodził szkole chrześcijańskiej w Aleksandrii, był też nauczycielem Orygenesa. Nie powinno dziwić nikogo, że nauczał predestynacji:

[1] „Rozdał swoje dobrodziejstwa zarówno Grekom, jak i barbarzyńcom, to jest tym z nich, którzy byli przeznaczeni i w stosownym czasie powołani, wiernym i wybranym” [12]

[2] „A jeśli święte (το ἱερόν) ma podwójne zastosowanie, oznaczając zarówno samego Boga, jak i budowlę wzniesioną na Jego cześć, jak nie powinniśmy właściwie nazywać Kościoła świętym, przez wiedzę, uczynionym na cześć Boga, świętym (ἱερόν) dla Boga, o wielkiej wartości, a nie zbudowanym przez mechaniczną sztukę, ani upiększonym ręką oszusta, ale przez wolę Boga ukształtowanym w świątynię? Bo nie jest to już miejsce, ale zgromadzenie wybranych, które nazywam Kościołem” [13]

[3] „Dlatego też Apostoł określa jako wyraźny obraz (χαρακτῆρα) chwały Ojca [Hebr. 1:3] Syna, który nauczał prawdy o Bogu i wyraził fakt, że Wszechmogący jest jednym i jedynym Bogiem i Ojcem, którego żaden człowiek nie zna, prócz Syna, i temu, któremu Syn Go objawi [Mat. 11:27]. Że Bóg jest jeden, sugerują ci, którzy szukają oblicza Boga Jakuba; którego będąc jedynym Bogiem, nasz Zbawiciel i Bóg charakteryzuje jako Dobrego Ojca. A pokolenie tych, którzy Go szukają, jest wybranym plemieniem, oddanym dociekaniu wiedzy” [14]

Przypisy

[12] Klemens Aleksandryjski, Stromata 7.2
[13] Tamże. 7.5
[14] Tamże 7.10

Ireneusz z Lyonu (działający ok. 175-ok. 195)

Ireneusz z Lyonu (ok. 130 – 202 A.D.) jest jednym z tych Ojców Kościoła, którzy skupiali się na apologetyce i polemice nie tyle z zewnętrznymi wrogami chrześcijaństwa co raczej  z wewnętrznymi herezjami. Ireneusz nauczał predestynacji

[1] „Ale On sam w sobie, w sposób, którego nie możemy ani opisać, ani pojąć, przeznaczając wszystkie rzeczy, ukształtował je według swego upodobania, obdarzając wszystkie rzeczy harmonią i wyznaczając im właściwe miejsce oraz początek ich stworzenia” [15]

[2] „A zatem, gdy liczba, którą On sam ustalił w swoim postanowieniu, zostanie skompletowana, wszyscy ci, którzy zostali zapisani do życia, powstaną ponownie, mając własne ciała i własne dusze” [16]

[3] „Bóg tak wszystko z góry postanowił, aby doprowadzić człowieka do doskonałości, dla jego zbudowania i dla objawienia Jego postanowień, aby dobroć mogła się objawić, a sprawiedliwość doprowadzona do doskonałości, aby Kościół mógł zostać ukształtowany na obraz Jego Syna, a człowiek mógł ostatecznie osiągnąć dojrzałość w przyszłości, stając się dojrzałym dzięki takim przywilejom, aby widzieć i rozumieć Boga” [17]

Przypisy

[15] Ireneusz z Lyonu, Przeciw Herezjom, 2.2.4
[16] Tamże. 2.33.5
[17] Tamże, 4.37.7

Orygenes z Aleksandrii (ok. 185-ok. 254)

Wczesnochrześcijański uczony, asceta i teolog urodził się i spędził pierwszą połowę swojej kariery w Aleksandrii. Był płodnym pisarzem i autorem około 2000 traktatów z wielu gałęzi teologii, w tym krytyki tekstu, egzegezy biblijnej, hermeneutyki, homiletyki i duchowości. Odrzucał herezję wolnej woli, stąd pośrednio potwierdzał predestynację – skoro nie od ludzkiej woli zależy zbawienie, zależy od Boga. A ponieważ nie wszyscy zostają zbawieni, Bóg wybrał do zbawienia jedynie niektórych.

„Nasza wolna wola… lub natura ludzka nie wystarczają, abyśmy w jakikolwiek sposób szukali Boga”. [18]

Przypisy

[18] Źródło

Cyprian z Kartaginy (zm. 258)

Cyprian posiadał silne umiejętności duszpasterskie zaś jego stanowcze postępowanie podczas schizmy Nowacjan i wybuchu epidemii dżumy Cypriana (nazwana jego imieniem ze względu na jego opis), a ostateczne męczeństwo w Kartaginie ugruntowało jego reputację jako prawowiernego chrześcijanina. Cyprian głosił predestynację:

[1] „Taka więc jest predestynacja,którą wiernie i pokornie głosimy”. [19]

[2] „Ale znowu, jeśli nawet największym grzesznikom i tym, którzy wiele zgrzeszyli przeciwko Bogu, gdy uwierzyli, udzielane jest odpuszczenie grzechów — i nikt nie jest powstrzymywany od chrztu i łaski — o ileż bardziej powinniśmy się wzbraniać przed przeszkodą niemowlęciu, które niedawno się narodziło, nie zgrzeszyło, chyba jedynie przez zrodzenie według ciała według Adama, przy najwcześniejszych narodzinach zaraziło się skażeniem starej śmierci, które z tego właśnie powodu łatwiej zbliża się do otrzymania odpuszczenia grzechów — że mu odpuszczane są nie jego własne grzechy, ale grzechy innego”. [20]

Przpisy

[19] Cyprian z Kartaginy, cytowane w Cel Boży i prawda 4.1.9, źródło
[20] Cyprian z Kartaginy, Epistuła 58, źródło

Euzebiusz z Cezarei (ok. 265-ok. 339)

Euzebiusz był, obok Pamfila, uczonym zajmującym się kanonem biblijnym i uważany jest za jednego z najbardziej wykształconych chrześcijan późnej starożytności.[10] Napisał Dowód Ewangelii, Przygotowanie do Ewangelii i O rozbieżnościach między Ewangeliami, będące studiami tekstu biblijnego. Poprzez odrzucenie wolnej woli Euzebiusz głosił predestynację.

„Wolność naszej woli w wyborze rzeczy dobrych zostaje zniszczona”. [21]

Przypisy

[21] Źródło

Atanazy Aleksandryjski (ok. 296/298-373)

Atanazy zwany Wielkim był biskupem Aleksandrii, pisarzem wczesnochrześcijańskim i teologiem-apologetą. Ten uznany kaznodzieja, ojciec i doktor Kościoła wyznawał i głosił predestynację:

[1] „Jakże więc wybrał nas, zanim zaczęliśmy istnieć, jeśli nie dlatego, że, jak sam mówi, w Nim byliśmy uprzednio przedstawieni? I jak w ogóle, zanim ludzie zostali stworzeni, przeznaczył nas do adopcji, jeśli nie dlatego, że sam Syn został 'ustanowiony przed światem’, przyjmując na siebie tę ekonomię, która była dla nas? Albo jak, jak Apostoł mówi dalej, mamy 'dziedzictwo będąc przeznaczeni’, jeśli nie dlatego, że sam Pan został ustanowiony 'przed światem’, ponieważ miał zamiar, dla nas, przyjąć na siebie przez ciało całe to dziedzictwo sądu, które leżało przeciwko nam, a my odtąd staliśmy się synami w Nim?” [22]

[2] „Paweł został powołany na Apostoła 'z woli Bożej’, a nasze powołanie nastąpiło ’z Jego dobrej woli i upodobania’, a wszystko stało się przez Słowo” [23]

Przypisy

[22] Atanazy Wielki, Cztery rozprawy przeciwko arianom 2.22.76
[23] Tamże, 3.30.64

Hilary Diakon (działający  w połowie IV wieku)

Hilary z Viterbo jest wspominany w Martyrologium Romanum razem z Walentym z Viterbo. Według pasji z IX wieku, Hilary był diakonem kapłana Walentego. Razem ponieśli śmierć męczeńską przy Via Cassia 3 listopada około 304 roku, za panowania cesarza Dioklecjana. Hilary głosił doktrynę reprobacji, czyli przedwiecznego dekretu o potępieniu niektórych:

„Skrócone prawo oznacza, że ​​pozostali Żydzi zostaną zbawieni; ale reszta nie może być zbawiona, ponieważ z woli Boga zostali odrzuceni, a On postanowił zbawić ludzkość”. [24]

Przypisy

[24] Hilary Diakon, Komentarz do listów Pawła, cytowany przez Johna Gilla w The Cause of God and Truth, Baker Book House, s. 237

Mariusz Wiktoryn (ok. 355)

Nawrócił się na chrześcijaństwo pod wpływem kapłana Symplicjana i w trakcie katechumenatu, w ramach reditio symboli, w katedrze mediolańskiej publicznie wyznał wiarę w Chrystusa. Po wydaniu w 362 roku przez cesarza Juliana edyktu zakazującego chrześcijanom nauczania utracił katedrę retoryki ale kontynuował pracę pisarską jako teolog. Głosił o Bożym zamiarze i celu w udzielaniu daru wiary, zatem stał po stronie poglądu o predestynacji.

„Dlatego też w Jego zamiarze dał nam dar ufności w Niego. Był to dar nieporównywalny. Tylko przez wiarę w Niego jesteśmy błogosławieni tak wielką nagrodą. Mamy wierzyć w taki sposób, abyśmy byli gotowi cierpieć dla Niego [Filip. 1:29]”.[25]

Przypisy

[25] Źródło

Bazyli z Cezarei (330-379)

Bazyli był wczesnym rzymskim duchownym chrześcijańskim, który pełnił funkcję biskupa Cezarei w Kapadocji od 370 r. aż do swojej śmierci w 379 r. Był wpływowym teologiem, który popierał nicejskie wyznanie wiary i sprzeciwiał się herezjom wczesnego Kościoła chrześcijańskiego, walcząc zarówno z arianizmem, jak i zwolennikami Apolinarego z Laodycei. Bazyli głosił predestynację.

[1] „Nic nie dzieje się bez przyczyny; nic nie dzieje się przypadkiem; wszystko wiąże się z jakąś niewypowiedzianą mądrością” [26]

[2] „Nie mów: «To się stało przypadkiem» i «To się stało nieumyślnie». Nic nie jest przypadkowe, nic nieokreślone, nic nie dzieje się przypadkowo, nic wśród rzeczy, które istnieją, nie jest spowodowane przypadkiem. I nie mów, że to zły nieszczęście lub zła godzina. To są słowa nieuczonych. «Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za grosz? A przecież żaden z nich nie spadnie» bez woli Bożej” [27]

Przypisy

[26] Bazyli z Cezarei, Kazanie 5 w Ojcowie Kościoła , tom 46, Homilie egzegetyczne , s. 79)
[27] Tamże, s. 232

Ambroży z Mediolanu (ok. 339-397)

Ambroży z Mediolanu był teologiem i mężem stanu, który pełnił funkcję biskupa Mediolanu od 374 do 397 roku. Wyrażał się jako postać publiczna, zaciekle promując chrześcijaństwo rzymskie przeciwko arianizmowi i pogaństwu. Pozostawił pokaźną kolekcję pism. Jego kazania, działania i dzieła literackie, oprócz nowatorskiej hymnografii muzycznej, uczyniły go jedną z najbardziej wpływowych postaci kościelnych IV wieku. Ambroży nauczał predestynacji

[1] „W predestynacji Kościół Boży istniał zawsze”. [28]

[2] „Jak więc wielu otrzymuje wieniec, gdy już upadną, tak też, jeśli uwierzą, przywracana jest ich wiara, która jest darem Bożym, jak czytacie: „Ponieważ wam to zostało dane przez Boga, aby nie tylko w Niego wierzyć, ale i dla Niego cierpieć”. Filipian 1:29 .” [29]

Przypisy

[28] Źródło
[29] Ambroży z Milanu, O upamiętaniu 11.49

Hieronim ze Strydonu (ok. 342/347-420)

Hieronim był wczesnochrześcijańskim księdzem, spowiednikiem, teologiem, tłumaczem i historykiem. Najbardziej znany jest z tłumaczenia Biblii na łacinę (tłumaczenie to stało się znane jako Wulgata) i komentarzy do całej Biblii. Hieronim dla odmiany nauczał predestynacji.

[1] „Ale można by też powiedzieć, że te rzeczy, które zostaną zrobione, zostały już zrobione, postanowione z uprzedniej wiedzy i przeznaczenia Boga. Ci bowiem, którzy zostali wybrani w Chrystusie przed ukonstytuowaniem świata, istnieli już w poprzednich czasach” [30]

[2] „ Ef. 2:8-9 , 'Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie jest z was, gdyż jest to dar Boży, nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Mówi więc, że w przyszłych wiekach okaże obfite bogactwo swojej łaski w dobroci, ponieważ łaską zbawieni jesteście przez wiarę, nie przez uczynki.
.
A ta wiara sama nie pochodzi od was, ale od Tego, który was powołał. Ażeby więc tajemna myśl, 'Jeśli nie zostaliśmy zbawieni przez nasze uczynki, być może zostaliśmy zbawieni przez wiarę, a w inny sposób jesteśmy zbawieni sami z siebie’, nie wkradła się do naszego myślenia przypadkowo w odniesieniu do tego, tak więc kontynuuje i mówi, że sama wiara również nie jest z naszej woli, ale jest darem Bożym. Nie jest tak, że ludzka wolna wola jest usunięta. Zgodnie z tym, co Apostoł mówi Rzymianom: „Nie jest to od tego, kto biegnie, ani od tego, kto chce, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie” (Rzym. 9:16 ), sama wolność woli ma Boga za swego autora, a wszystko odnosi się do Jego dobrodziejstwa, ponieważ to On sam pozwala nam nawet chcieć dobra. Ale wszystko to zostało powiedziane, aby nikt nie chlubił się, jakby został zbawiony przez siebie samego, zamiast przez Boga”. [31]

[3] „Bóg Ojciec wybrał nas w Chrystusie przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Nim. Chodziliśmy w pożądliwościach ciała, czyniąc pożądania ciała i myśli, i byliśmy dziećmi gniewu, tak jak inni. Ale teraz wskrzesił nas razem z sobą i posadził nas razem z sobą w miejscach niebieskich w Chrystusie Jezusie” [32]

Przypisy

[30] Hieronim ze Strydonu, Komentarz do Księgi Koheleta 1.10
[31] Hieronim ze Strydonu, Komentarz do Listu do Efezjan
[32] Hieronim ze Strydonu, Przeciw Jowinianowi 1.38

Jan Chryzostom (ok. 347-407)

Chryzostom był ważnym ojcem wczesnego kościoła, który pełnił funkcję Arcybiskupa Konstantynopola. Jest znany ze swoich kazań i wystąpień publicznych, potępienia nadużywania władzy przez przywódców kościelnych i politycznych. Epitet Χρυσόστομος (Chrysostomos, zanglicyzowana wersja Chrysostom) oznacza „złotousty” w języku greckim i wskazuje na jego słynną elokwencję. Chryzostom był jednym z najbardziej płodnych autorów wczesnochrześcijańskiego Kościoła. Chryzostom odrzucał wolną wolę uznając wiarę za dar, a zatem potwierdzał predestynację

„Nawet wiara, mówi [Paweł], nie pochodzi od nas. Gdyby bowiem Pan nie przyszedł, gdyby nas nie powołał, jakże moglibyśmy uwierzyć? 'Bo jak’, mówi [Paweł], 'uwierzą, jeśli nie usłyszeli?’ Tak więc nawet akt wiary nie jest samozainicjowany. Jest, mówi, 'darem Bożym’” [33]

Przypisy

[33] Jan Chryzostom, Homilie o Efezjanach, w odniesieniu do Listu do Efezjan 2:8 [PG 62.33]).

Podsumowanie

Wczesny kościół, jeśli możemy użyć takiego sformułowania, był mocno kalwinistyczny. Czemu? Ponieważ Ewangelia nie jest dobrą radą ale informacją o historii zbawienia. Historia zbawienia zaczyna się od Boga, od aktu predestynacji a zrealizowana zostaje przez Syna Bożego, na krzyżu. Jeśli doktryna predestynacji nie jest nauczana, nie jest nauczana Ewangelia. W jej miejsce pojawia się jezuicki substytut, uniwersalne odkupienie wszystkich ludzi i herezja wolnej woli, czynnika wyróżniającego zbawionych od potępionych.

Jako prawowierni chrześcijanie, stojąc w obłoku tak wielu świadków patrystycznych i w chmurze biblijnego nauczania zwracamy się do rodu królewskiego, do narodu świętego, do wszystkich wybranych według uprzedniej wiedzy Boga Ojca, przez uświęcenie Ducha dla posłuszeństwa i pokropienia krwią Jezusa Chrystusa. Łaska i pokój niech się wam pomnożą. (1 Piotra 1:2). Cytując Teorodeta z Cyru zalecamy wszystkim prawowiernym Braciom:

„Idziecie zaś za tym pragnieniem nie po to, by wsłuchiwać się w bajki ludzi tworzących kompletne brednie i wydających przykry fetor, ale po to, by pouczyć ludzi nieświadomych, którędy biegnie trakt królewski ozdobiony śladami apostołów i proroków, który prowadzi do królestwa niebios, a którędy wiodą ścieżki heretyków prowadzące kroczących nimi ku ostatecznej ruinie” 

Pomni tego ostrzeżenia, Arminian, wyznawców jezuity Błaszkiewicza i współczesnych neo-ewangelików wzywamy do upamiętania, wiedząc, że Ewangelia suwerennego Boga, Ewangelia zakorzeniona w doktrynie predestynacji, dla wielu z was, to znaczy dla wszystkich potępionych, będzie kamieniem potknięcia. 

1 Piotra 2:6-9
.
6. Dlatego mówi Pismo: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto w niego wierzy, nie będzie zawstydzony.
.
7. Dla was więc, którzy wierzycie, jest on cenny, dla nieposłusznych zaś ten kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym;
.
8. Kamieniem potknięcia i skałą zgorszenia dla tych, którzy nie wierząc, potykają się o słowo, na co też są przeznaczeni.
.
9. Lecz wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do swej cudownej światłości;

Umiłowani, trwajmy w głoszeniu Ewangelii Bożej, suwerennej łaski.

Soli Deo gloria

Kazanie wygłoszone dnia 23.03.2025

Zobacz w temacie

 

Print Friendly, PDF & Email