Doktryna podwójnego posłuszeństwa Chrystusa

utworzone przez | gru 29, 2021 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana

Jedyna podstawa usprawiedliwienia

2 Kor. 5:21 On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.

Tekst Koryntian naucza o podwójnym posłuszeństwie Chrystusa. Po pierwsze – Chrystus staje się za nas grzechem (pasywne posłuszeństwo), a po drugie – a my stajemy się w Nim sprawiedliwością Bożą (przypisane Jego aktywne posłuszeństwo). Dochodzi do prawnej wymiany, a więc relacja jest dwustronna.

Teologowie Reformowani dokonali rozróżnienia między aktywnym i pasywnym posłuszeństwem Jezusa Chrystusa. Te dwa elementy posłuszeństwa Chrystusa mają fundamentalne znaczenie dla zrozumienia doktryny przypisanej sprawiedliwości Chrystusa. Oba towarzyszą sobie na każdym etapie życia Zbawiciela

Aktywne i pasywne posłuszeństwo Jezusa Chrystusa podsumowują Boże usprawiedliwienie używane w całym Piśmie Świętym. To zdanie odnosi się do odzwierciedlenia Bożego charakteru widzianego w doskonałym posłuszeństwie przykazaniom, czyli lex moralis. Usprawiedliwienie jest podsumowaniem prawnego oświadczenia Boga skierowanego do grzesznika – actus forensis – uznającego wierzącego za sprawiedliwego (poprzez przypisanie), zamiast uczynienia go sprawiedliwym (błędnie rozumiane usprawiedliwienie i uświęcenie przez takie herezje jak Rzymski katolicyzm, Arminianizm i wyznawców zbawienia panującego Pana).

Iustitia imputata (przypisana sprawiedliwość) Chrystusa dopełnia się wraz z Bożym sądowym oświadczeniem. W swoim sercu „deklaratywne usprawiedliwienie” obejmuje iustitia alienum et extra nos (obca sprawiedliwość nie grzesznika, ale Chrystusa), przypisywana wierzącemu przez wiarę z łaski. 

Jedynym sposobem usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem jest przypisanie grzesznikowi aktywnego i pasywnego posłuszeństwa Jezusa Chrystusa, a następnie sprawiedliwe ogłoszenie przez Boga stanu zbawienia grzesznika w oparciu o dzieło Chrystusa.

„…Chrystus Pan wypełnił za nas całe prawo; nie tylko poniósł karę za nasze grzechy, ale także dał nam doskonałe posłuszeństwo, którego ono wymagało… wypełnienie prawa przez Chrystusa, w posłuszeństwie wobec Jego przykazań nie są w mniejszym stopniu nam przypisywane dla naszego usprawiedliwienia, niż Jego poddanie się karze z tego powodu” – John Owen

Definicje

Aktywne posłuszeństwo

Rzym. 10:4 Końcem (τέλος telos – doskonałością, spełnieniem)  bowiem prawa jest Chrystus ku sprawiedliwości każdego, kto wierzy.

Aktywne posłuszeństwo Jezusa Chrystusa (nazywane czasem jego posłuszeństwem uprzedzającym) obejmuje całość jego działań, które polegały na doskonałym posłuszeństwie Prawu Bożemu. W Teologii Reformowanej powszechnie uważa się, że aktywne posłuszeństwo Chrystusa jest przypisywane chrześcijanom jako część ich usprawiedliwienia.

A) Aktywne posłuszeństwo Chrystusa rozumiane jest jako szata Jego sprawiedliwości zakładana na grzesznika czyniąca usprawiedliwienie możliwym

Izaj. 61:10 Będę się wielce radować w PANU i moja dusza rozraduje się w moim Bogu, bo przyoblekł mnie w szaty zbawienia i przyodział mnie w płaszcz sprawiedliwości, jak przyozdobionego oblubieńca i jak oblubienicę ozdobioną swoimi klejnotami.
.
Zach. 3:4 Zdejmijcie z niego te brudne szaty. Do niego zaś powiedział: Oto zdjąłem z ciebie twoją nieprawość i oblekłem cię w inne szaty.

B) Przypisane chrześcijanom posłuszeństwo Chrystusa nie tylko odnosi się do ludzkiej natury Mesjasza ale także było doskonałe i osiągające swój końcowy cel, tj. śmierć krzyżową.

Filip. 2:8 A z postawy uznany za człowieka, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.

C) Tak jak Chrystus przez swoje aktywne posłuszeństwo został ukrzyżowany (odrzucony przez ten świat) tak też wszyscy chrześcijanie posiadając aktywne posłuszeństwo Chrystusa na zasadzie reprezentatywnego przypisania, zostali wraz z Nim ukrzyżowani (to również należy rozumieć reprezentatywnie). Ukrzyżowanie z Chrystusem byłoby niemożliwe bez przypisania aktywnego posłuszeństwa Chrystusa grzesznikowi.

Gal. 2:20 Z Chrystusem jestem ukrzyżowany: żyję, ale już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus. A to, że teraz żyję w ciele, żyję w wierze Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał za mnie samego siebie.

D) Najsilniejszy fragment dowodzący iż aktywne posłuszeństwo Chrystusa zostało przypisane zbawionym jest tekst Pierwszego Listu do Koryntian, gdzie sprawiedliwość i uświęcenie i odkupienie Chrystusa ewidentnie zostały przyporządkowane grzesznikom. Będąc zatem w Chrystusie jesteśmy uznani przez Boga jako posiadający identyczne atrybuty mądrości, sprawiedliwości i uświęcenia oraz odkupienia co sam Chrystus  (na zasadzie reprezentatywnej!).

1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem (ἀπολύτρωσις apolytrosis);

Niektórzy sprzeciwiają się temu wnioskowi, ponieważ wydaje się trudne do zrozumienia, w jaki sposób sam Chrystus został „odkupiony” w taki sam sposób, w jaki wierzący są „odkupieni”. Proste studium słów łatwo rozwiązuje ten problem. Słowo przetłumaczone jako „odkupienie” jest czasami używane w odniesieniu do uwolnienia od grzechu, ale jest także używane w odniesieniu do wyzwolenia z surowego ucisku.

Hebr. 11:35 Kobiety odzyskały swoich zmarłych przez wskrzeszenie. Inni zaś byli torturowani, nie przyjąwszy uwolnienia (ἀπολύτρωσιν apolytrosin), aby dostąpić lepszego zmartwychwstania.

W związku z tym wydaje się, że użycie „odkupienia” w 1 Koryntian 1:30 wskazuje na wyzwolenie z ucisku, szczególnie w odniesieniu do Chrystusa. Odnosiłoby się to do Jego wyzwolenia od śmierci podczas zmartwychwstania. 

E) Reprezentatywny charakter aktywnego posłuszeństwa Chrystusa, przypisywanego grzesznikom, potwierdzony został w Arcykapłańskiej modlitwie samego Mesjasza. Uświęcenie Chrystusa czyli Jego aktywne posłuszeństwo jest podstawą uświęcenia zbawionych. Innymi słowy uświęcenie Chrystusa, którego on aktywnie dokonał nie popełniając grzechu i żyjąc w całkowitej zgodzie z Bożym Prawem zostaje przypisane wszystkim zregenerowanym przez Ducha Świętego.

Jan 17:19 A ja za nich uświęcam samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie

F) Dlatego też dr Robert L. Reymond autor systematycznej teologii Reformowanej aktywne posłuszeństwo Chrystusa definiuje jako:

„Całkowite posłuszeństwo Chrystusa wobec wszystkich przepisów Prawa Bożego… [czyniąc] dostępną doskonałą sprawiedliwość wobec Prawa, która jest przypisywana lub poczytana tym, którzy Mu ufają.”

Pasywne posłuszeństwo

Rzym. 5:9 Tym bardziej więc teraz, będąc usprawiedliwieni jego krwią, będziemy przez niego ocaleni od gniewu.

Pasywne posłuszeństwo Jezusa Chrystusa (nazywane czasem jego posłuszeństwem penalnym) obejmuje Jego mękę i śmierć krzyżową gdzie dokonał On zapłaty za grzechy i poniósł karę za nasze nieposłuszeństwo wobec Prawa Bożego co stanowi jedyną podstawę Bożego przebaczenia. Bóg przebaczył nam grzechy, ponieważ karę za nie poniósł dobrowolnie Chrystus.

A) Wszyscy ludzie zrodzeni z Adama są winni grzechu Adama, jest to grzech pierworodny popełniony przez każdego człowieka nie osobiście lecz reprezentatywnie w Adamie, który w tym czasie stanowił federalną głowę całej ludzkości.

Rzym. 5:12 Dlatego, tak jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy zgrzeszyli. (federalny aspekt grzechu Adama)
.
Rzym. 5:14 Śmierć jednak królowała od Adama aż do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie popełnili grzechu podobnego do przestępstwa Adama, który jest obrazem tego, który miał przyjść. (nieosobisty aspekt tego grzechu)

B) Konsekwencją grzechu pierworodnego jest całkowicie zdeprawowana natura. Każdy człowiek zrodzony z kobiety jest grzesznikiem. Nie ma na świecie ludzi (wyjątkiem był Chrystus) którzy byliby wolni od grzechu, wszyscy popełniają grzech ponieważ taka jest ludzka natura.

Hiob 15:14 Czym jest człowiek, aby miał być czysty, urodzony z kobiety, aby miał być sprawiedliwy?
.
Izaj. 48:8 Ani nie słyszałeś, ani nie wiedziałeś, ani twoje ucho nie było otwarte w tym czasie, bo wiedziałem, że postąpisz przewrotnie i że nazwano cię przestępcą od łona matki.
.
Przysłów 22:15 Głupota jest przywiązana do serca dziecka, ale rózga karności wypędzi ją z niego.
.
Psalm 51:5 Oto zostałem zrodzony w nieprawości i w grzechu poczęła mnie moja matka.
.
Psalm 58:3 Niegodziwi zeszli na bezdroża już od łona matki, od urodzenia błądzą, mówiąc kłamstwo.

C) Boża świętość i sprawiedliwość wymagają zadośćuczynienia za grzech. Bóg nie usprawiedliwia winnego w taki sposób, że nie egzekwuje On swojej kary. Stałby się wtedy niesprawiedliwym sędzią a Jego świętość zostałaby zbeszczeszczona

2 Mojż. 34:7 Zachowujący miłosierdzie nad tysiącami, przebaczający nieprawość, przestępstwo i grzech, lecz nieusprawiedliwiający winnego, nawiedzający nieprawość ojców na synach i na synach ich synów do trzeciego i czwartego pokolenia. (Bóg nie usprawiedliwia osób, które są winne)
.
1 Piotra 1:16 Gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty. (jedyny standard świętości akceptowany przez Boga to Jego świętość)

D) Z legalnego punktu widzenia przewidzianą przez Prawo karą za grzech jest fizyczna śmierć oraz wieczna spłata zaciągniętego wobec Boga długu, tj wieczne cierpienia w jeziorze ognistym, gdzie Duch Święty będzie palił grzeszników.

Mat. 18:25 A ponieważ nie miał z czego oddać, jego pan kazał go sprzedać wraz z żoną, dziećmi i wszystkim, co miał, i spłacić dług. (grzech jako dług wobec Boga)
.
Rzym. 6:23 Zapłatą bowiem za grzech jest śmierć (fizyczny aspekt śmierci)
,
Mat. 25:46 I pójdą ci na męki wieczne, (wieczna kaźn jako kara za grzech)
,
Izaj. 30:33 Od dawna bowiem przygotowane jest piekło, także dla samego króla jest przygotowane; uczynił je głębokim i szerokim, jego stos to ogień i wiele drew. Tchnienie PANA, jak strumień siarki, rozpala je (Bóg egzekutorem wiecznej kary)

E) Jedyną możliwością odpuszczenia grzechu jest spłata długu i zadośćuczynienie Bogu przez grzesznika poprzez poniesienie kary za grzech. Ponieważ grzesznik nie jest w stanie ani spłacić długu ani zadośćuczynić Bogu znosząc karę (stąd jej wiecznotrwały charakter), potrzebna stała się ofiara zastępcza. Przy czym ofiara ta

Boży Syn, druga Osoba Trójjedynego Boga dobrowolnie przyjmując na siebie drugą, ludzką naturę wypełnił wolę Bożą w tym zakresie. Chrystus nie został do tego celu ani stworzony ani zmuszony do niego. Oddał swoje życie jako ofiara zastępcza w miejsce wszystkich wybranych grzeszników z własnej woli:

Jan 10:17-18 17. Dlatego Ojciec mnie miłuje, bo ja oddaję swoje życie, aby je znowu wziąć. 18. Nikt mi go nie odbiera, ale ja oddaję je sam z siebie. Mam moc je oddać i mam moc znowu je wziąć. Ten nakaz otrzymałem od mego Ojca.

Tym samym spłacił inaczej niespłacalny dług, odkupił, zadośćuczynił i przebłagał Boga swoją przelaną, świętą i niewinną krwią stając się doskonałą ofiarą zastępczą za wybranych do zbawienia grzeszników. Chrystus stał się federalną głową wszystkich zbawionych przypisując im swoją śmierć i pasywne posłuszeństwo, tj poniesienie kary w miejsce grzeszników. W tym znaczeniu wszyscy zostaliśmy ukrzyżowani wraz z Chrystusem (2 Kor. 5:14; Kol. 2:20; 3:3; Gal. 2:20).

F) Ponadto Chrystus jako niewinny i niegodny kary bo bezgrzeszny człowiek poddał się wykonaniu tej kary ze względu na wolę Bożą, stąd mowa o pasywnym aspekcie posłuszeństwa Chrystusa

Łuk. 22:42 Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode mnie ten kielich. Jednak nie moja wola, lecz twoja niech się stanie.

G) Ponieważ Chrystus cierpiał na krzyżu reprezentatywnie jako głowa swojego odkupionego ludu, wszyscy którzy należą do Chrystusa, tj. wszyscy wybrani do zbawienia, uznawani są prawnie jako ponoszący tę samą karę co Chrystus, tyle że na zasadzie przypisania a nie rzeczywistego cierpienia.

2 Kor. 5:14 Miłość Chrystusa bowiem przymusza nas, jako tych, którzy uznaliśmy, że skoro jeden umarł za wszystkich, to wszyscy umarli.
.
Gal. 3:13 Chrystus odkupił nas z przekleństwa prawa, stając się za nas przekleństwem (bo jest napisane: Przeklęty każdy, kto wisi na drzewie);

H)  Dlatego też dr Robert L. Reymond definiuje pasywne posłuszeństwo Chrystusa jako:

„Wolicjonalne posłuszeństwo [Chrystusa] w znoszeniu wszystkich sankcji nałożonych przez to Prawo przeciwko swemu ludowi z powodu jego przestępstwa… [będącego] podstawą Bożego usprawiedliwienia grzeszników, akt Boży przez który udzielone jest im przebaczenie…”

Historyczna pozycja Reformowana

Dowodząc historyczności doktryny podwójnego posłuszeństwa Chrystusa warto udać się do najstarszych Reformatorów, ojców Reformacji z których jako świadka przywołamy Jana Kalwina. Powołamy się także na najstarsze i najczystsze Wyznania Wiary Reformowanej, Belgijskie oraz Westminsterskie a także Katechizm Heidelberski. Wszystkie one jednogłośnie oddają prawdę doktrynie, jaką wyznajemy i my.
.

Jan Kalwin
O aktywnym posłuszeństwie jako podstawie usprawiedliwienia

Teraz ktoś pyta: W jaki sposób Chrystus zniósł grzech, zniósł rozłąkę między nami a Bogiem i uzyskał sprawiedliwość, aby uczynić Boga życzliwym i przychylnym wobec nas? Na to możemy ogólnie odpowiedzieć, że osiągnął to dla nas przez cały przebieg swojego posłuszeństwa. Świadczy o tym świadectwo Pawła:

Rzym. 5:19 Jak bowiem przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo jednego wielu stało się sprawiedliwymi.

Z pewnością w innym fragmencie Paweł rozszerza podstawę przebaczenia, które uwalnia nas od przekleństwa Prawa, na całe życie Chrystusa:

Gal. 4:4-5 4. Lecz gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg posłał swego Syna, zrodzonego z kobiety, zrodzonego pod prawem; 5. Aby wykupił tych, którzy byli pod prawem, abyśmy dostąpili usynowienia.

W ten sposób również w swoim chrzcie zapewnił, że wypełnił część sprawiedliwości, posłusznie wypełniając przykazanie swego Ojca

Mat. 3:15 A Jezus mu odpowiedział: Ustąp teraz, bo godzi się nam wypełnić wszelką sprawiedliwość. Wtedy mu ustąpił.

Krótko mówiąc, odkąd przyjął postać sługi, zaczął płacić cenę wyzwolenia, aby nas odkupić.

O pasywnym posłuszeństwie jako podstawie usprawiedliwienia

Jednak aby dokładniej zdefiniować drogę zbawienia, Pismo Święte przypisuje ją jako szczególną i właściwą śmierci Chrystusa. Oświadcza, że Syn przyszedł aby oddać swoje życie na okup za wielu. (Mat. 20:28). Paweł naucza, że Chrystus ​​został wydany za nasze grzechy (Rzym. 4:25) Jan Chrzciciel ogłosił, że przyszedł zgładzić grzechy świata, ponieważ był „Barankiem Bożym” (Jan 1:29). W innym fragmencie Paweł naucza, że

Rzym. 3:24-25 24. A zostają usprawiedliwieni darmo, z jego łaski, przez odkupienie, które jest w Jezusie Chrystusie. 25. Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów;

Podobnie: „Jesteśmy… usprawiedliwieni jego krwią… i pojednani… przez jego śmierć”. (Rzym. 5:9-10) Ponownie: „Z naszego powodu ten, który nie znał grzechu, stał się grzechem,” (2 Kor. 5:21) Nie będę podążał za wszystkimi świadectwami, gdyż lista będzie nieskończona, a wiele z nich będzie wymienionych w ich kolejności. Z tego powodu tak zwane „Credo Apostolskie” przechodzi od razu w najlepszym porządku od narodzin Chrystusa do Jego śmierci i zmartwychwstania, z których składa się całość doskonałego zbawienia.

Jednak pozostała część posłuszeństwa, które przejawiał w swoim życiu, nie jest wykluczona. Paweł obejmuje to wszystko od początku do końca: „Ogołocił samego siebie, przyjmując postać sługi … i był posłuszny Ojcu aż do śmierci, nawet śmierci krzyżowej” (Filip. 2:7-8)

Instytuty 2.16.5

Belgijskie Wyznanie Wiary z 1561 roku

Artykuł 22

…Jezus Chrystus poczytujący na naszą korzyść wszystkie swoje zasługi i wszystkie swoje święte dzieła, jakich dokonał dla nas i zamiast nas, jest naszą sprawiedliwością.  A wiara to narzędzie, które jednoczy nas z Nim we wszystkich Jego dziełach, które gdy stają się nasze, zupełnie wystarczają do uwolnienia nas z grzechów….

Według Belgijskiego Wyznania Wiary podstawą usprawiedliwienia grzesznika są wszystkie zasługi i dzieła Chrystusa. Przypisanie aktywnego i pasywnego posłuszeństwa są jedynymi wystarczającymi środkami uwalniającymi z mocy grzechu. Wyraźnie słyszalnym staje się tutaj echo tekstu 1 Kor. 1:30 gdzie odkupienie (ἀπολύτρωσις apolytrosis) stoi w wyraźnej korelacji z uświęceniem, czyli aktywnym posłuszeństwem Chrystusa.
.

Westminsterskie Wyznanie Wiary z 1646 roku

„Tych, których Bóg skutecznie powołuje, także dobrowolnie usprawiedliwia nie przez wlanie w nich sprawiedliwości, lecz przez odpuszczenie ich grzechów oraz uznanie i przyjęcie ich za sprawiedliwych; nie za cokolwiek w nich dokonanego lub przez nich uczynionego, lecz jedynie ze względu na Chrystusa; nie przez przypisanie im samej wiary, tego aktu uwierzenia, lub jakiegokolwiek innego ewangelicznego posłuszeństwa jako ich sprawiedliwości, lecz przez przypisanie im posłuszeństwa i zadośćuczynienia Chrystusa… Wiara… jest jedynym narzędziem usprawiedliwienia…”.

Ponownie zauważamy, że usprawiedliwienie wynika nie tylko z zadośćuczynienia (pasywne posłuszeństwo Chrystusa) ale też z przypisanego aktywnego posłuszeństwa Chrystusa, dzieła Jego bezgrzesznego życia, które eliminuje potrzebę ludzkich zasług (usprawiedliwia … nie za cokolwiek w nich dokonanego)
.

Katechizm Heidelberski z 1563 roku

Czytamy w nim, że ludzkie zasługi nie są i nigdy nie będą podstawą usprawiedliwienia, ponieważ to właśnie zasługi Chrystusa czyli całkowite posłuszeństwo stanowi element na którym opiera się zbawienie.

Pytanie 60: W jaki sposób możesz być usprawiedliwiony przed Bogiem?
.
Odpowiedź: Tylko dzięki prawdziwej wierze w Jezusa Chrystusa. Choć więc sumienie oskarża mnie, bo ciężko zgrzeszyłem przeciwko wszystkim przykazaniom Bożym, żadnego nigdy nie wypełniłem i nadal jestem skłonny do zła. Bóg, mimo to, bez żadnej z mojej strony zasługi, a wyłącznie z łaski swojej, uznaje mnie za usprawiedliwionego
.
[pasywne posłuszeństwo] dzięki zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa, jak gdybym nigdy nie miał i nie popełnił grzechu,
.
[aktywne posłuszeństwo] jak gdybym to ja sam, a nie Chrystus za mnie, okazał całkowicie posłuszeństwo.

Ponownie w odpowiedzi na pytanie 61 czytamy o przypisanym aktywnym posłuszeństwie, obok pasywnego posłuszeństwa skutkującego zadośćuczynieniem, będącym podstawą usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem

[pasywne posłuszeństwo] Jedynie zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa,
.
[aktywne posłuszeństwo] Jego sprawiedliwość i świętość
/
są dla Boga podstawą mojego usprawiedliwienia

Kolejne pytanie i odpowiedź na zasadzie redukcji wskazują na aktywne posłuszeństwo Chrystusa jako w pełni doskonały i całkowicie spełniający wymagania Prawa Bożego substytut ludzkiej sprawiedliwości, przypisany zbawionemu grzesznikowi jako podstawa usprawiedliwienia. Implikacją tekstu jest potrzeba zaistnienia w pełni doskonałego posłuszeństwa dającego podstawę usprawiedliwienia.

Pytanie 62: Dlaczego jednak nasze dobre uczynki nie mogą choćby w części usprawiedliwić nas przed Bogiem?
.
Odpowiedź: Sprawiedliwość [aktywne posłuszeństwo], która mogłaby się ostać przed sądem, musiałaby być w pełni doskonała, całkowicie zgodna z Prawem Bożym. Tymczasem nawet najlepsze uczynki w tym życiu są zawsze niedoskonałe i skażone grzechem. Izaj. 64:6; Gal.3:10; Rzym 3:23.

Jest oczywistym, że tylko Chrystus spełnił owe kryteria i wymogi.
.

Historyczne ataki na doktrynę

„Bądźmy ostrzeżeni, abyśmy, póki żyjemy, trzymali się z dala od towarzystwa takich, którzy odpadli od prawdy, jak to uczynił diabeł. Wszyscy apostaci są podobni do diabła; nie będą spokojni, dopóki nie sprawią, że inni odpadną razem z nimi.” – Nicholas Byfield, Prawdy chrześcijańskie niezbędne do zbawienia

Oczywistą strategią diabla wobec prawdy Pisma Świętego będzie próba jej wypaczenia. W przypadku omawianej doktryny atak przyszedł z kilku kierunków, choć źródło zawsze było to samo.
.

Herezja rzymskiego katolicyzmu

Nie minęło wiele lat by od momentu przywrócenia Kościołowi prawdy o usprawiedliwieniu diabeł zadął w swój róg i zwołać generalne zgromadzenie proklamatorów śmierci.  Zwołany w latach 1545 – 1563 Sobór Trydencki stanął w opozycji do pozycji Reformowanej według której jedyną podstawą usprawiedliwienia grzesznika jest przypisanie mu sprawiedliwości Chrystusa wyrażonej zarówno jako aktywne jak i pasywne posłuszeństwo Chrystusa. Takie jest oczywiście oficjalne nauczanie Kościoła Rzymskiego wyrażone w XI Kanonie Soboru Trydenckiego, który stwierdza:

„Jeżeli ktoś mówi, że ludzie są usprawiedliwieni albo przez samo przypisanie sprawiedliwości Chrystusowej, albo przez samo odpuszczenie grzechów, z wyłączeniem łaski i miłości, które są rozlane w ich sercach przez Ducha Świętego i są im wrodzone; albo nawet, że łaska, dzięki której jesteśmy usprawiedliwieni, jest jedynie przychylnością Bożą: niech będzie obłożony anatemą”.

Rzymski katolicyzm odrzucają aktywną sprawiedliwość Chrystusa jako podstawę usprawiedliwienia wprowadza swoich wyznawców na drogę legalizmu, gdzie każdy człowiek zobowiązany zostaje do wykonywania dobrych uczynków zwanych zasługami, będącymi uzupełnieniem udzielonej przez Boga łaski będące.  Tak ustanowiony zostaje nowy fundament usprawiedliwienia: Boża łaska i ludzkie uczynki miłości.

KKK 1993 Usprawiedliwienie ustanawia współpracę między łaską Bożą i wolnością człowieka. Jej wyrazem ze strony człowieka jest przyzwolenie wiary na słowo Boże, które wzywa go do nawrócenia, oraz współdziałanie miłości z poruszeniem Ducha Świętego, który go uprzedza i strzeże.
.
KKK 2008 Zasługa człowieka u Boga w życiu chrześcijańskim wynika z tego, że Bóg w sposób dobrowolny postanowił włączyć człowieka w dzieło swojej łaski. Ojcowskie działanie Boga jest pierwsze dzięki Jego poruszeniu; wolne działanie człowieka jest wtórne jako jego współpraca, tak że zasługi dobrych uczynków powinny być  przypisane najpierw łasce Bożej, a dopiero potem wiernemu. Zasługa człowieka powraca zatem do Boga, odkąd jego dobre uczynki mają swoje źródło w Chrystusie z natchnień i pomocy Ducha Świętego.

Jest oczywistym że herezja rzymskiego katolicyzmu nie zbawia.

Herezja Arminianizmu

Arminianizm to herezja jaka utworzyła się na kanwie Jezuickiej doktryny “media scientia”. Artukuł 5 Remonstrancji odnoszący się do warunkowego przetrwania świętych argumentuje, że może ono być uzależnione od pozostania wierzącego w Chrystusie czyli od jego uczynków. Artykuł ten, tzn. jego legalistyczny charakter, został jeszcze lepiej uwidoczniony w Konfesji Remonstrantów z 1618 roku.

“Nawet jeśli prawdą jest, że ci, którzy są biegli w nawykach wiary i świętości, mogą tylko z trudem powrócić do swojej poprzedniej profanacji i rozwiązłości życia, to jednak wierzymy, że jest całkowicie możliwe, jeśli nie rzadko, że cofają się krok po kroku i aż całkowicie zabraknie im wcześniejszej wiary i miłości. A porzuciwszy drogę prawości, powracają do swojej światowej nieczystości, którą naprawdę opuścili, powracają jak świnie do tarzania się w błocie, a psy do swoich wymiocin i ponownie uwikłani w pożądliwości ciała, z którego dawniej naprawdę uciekali. I w ten sposób całkowicie i ostatecznie również zostają ostatecznie oderwani od łaski Bożej, chyba że na czas poważnie pokutują.” – Konfesja Remonstrantów, źródło

Jak widzimy przypisanie aktywnego posłuszeństwa Chrystusa jest również odrzucane przez heretyckich Arminian, którzy twierdzą, że usprawiedliwienie po prostu stawia człowieka w pozycji Adama przed upadkiem, siłą rzeczy wymuszając na wierzącym człowieku obowiązek aktywnego posłuszeństwa wobec wymogów Prawa, gdzie porażka oznacza utratę zbawienia i wieczne zatracenie pomimo dokonanego w imieniu zbawionego przez Chrystusa odkupienia i zadośćuczynienia względem Boga.

Jest to szczególnie wyraźne we frazie “zostają ostatecznie oderwani od łaski Bożej, chyba że na czas poważnie pokutują” gdzie ludzka pokuta czyli uczynek staje się (obok Bożej łaski) jednym z dwóch składników fundamentu zbawienia (jest to dokładne odwzorowanie herezji Rzymskiego katolicyzmu!). Jako że nikt z ludzi nie może sprostać wymaganiom Prawa (Rzym. 3:9-10, 20; Gal. 2:16; 3:10; Jakuba 2:10, Rzym. 3:9-10) Arminianie jednoznacznie wydają na siebie wyrok potępienia.

Arminianie zdając sobie sprawę, że ludzkie posłuszeństwo jest niepełne a mimo tego twierdzą, że to właśnie ono jest warunkiem zbawienia tym samym w bluźnierczy sposób umniejszają zasłudze Chrystusa, który właśnie przez Swoje aktywne posłuszeństwo stał się skutecznym Zbawicielem tj. takim, który nie utraci po drodze żadnego człowieka (odpadnięcie od wiary osób zregenerowanych jest niemożliwe ponieważ nie jest ono oparte o ludzkie posłuszeństwo lecz o posłuszeństwo Chrystusa). Ową szkodliwą i atakującą doktrynę usprawiedliwienia herezję Arminian refutowano w 1618 roku na powszechnym Synodzie Teologów Reformowanych:

Kanony Synodu z Dort
Rozdział 1 Odrzucenie błędów § 3
.
Którzy nauczają: Że upodobanie i cel Boga, o których mówi Pismo Święte w nauce o wybraniu, nie polega na tym, że Bóg wybrał pewne osoby a nie inne, lecz na tym, że wybrał ze wszystkich możliwych warunków (wśród których znajdują się także uczynki zakonu), bądź z całego porządku rzeczy, ten akt wiary, która przecież z samej swej natury jest rzeczą niezasłużoną, a także jej niepełne posłuszeństwo, jako warunek zbawienia, i że On łaskawie uznał to w swych oczach za pełne posłuszeństwo i policzył za godne nagrody życia wiecznego. Przez ten bowiem szkodliwy błąd odmawia się skuteczności upodobaniu Bożemu oraz zasługom Chrystusa, a ludzie są odciągani od prawdy usprawiedliwienia z łaski i od prostoty Pisma Świętego próżnymi pytaniami i zadaje się kłam niniejszej wypowiedzi apostoła: „który nas zbawił i powołał do świętego życia nie z powodu czegoś, co uczyniliśmy, lecz dla własnego celu i z łaski. Łaska ta została nam dana w Chrystusie Jezusie przed wiecznością (2 Tym 1:9).”

Jonathan Edwards w swojej książce “O wolności woli” logicznie i słusznie udowadniał, że Arminianizm “jest niemożliwością”, zaś J. I. Packer, przed kompromitacją jako teolog Reformowany w przedmowie do Kanonów Synodu z Dort wskazywał, że u podstaw Arminianizmu leży nic innego jak czysty legalizm.

Jest oczywistym, że herezja Arminianizmu nie zbawia
.

Herezja zbawienia panującego Pana

Zbawienie panującego Pana to doktryna będąca kompromisem między teologią Reformowaną a Arminianizmem. Heretycy wyznający doktrynę zbawienia panującego Pana choć twierdzą iż wyznają Pięć Punktów Kalwinizmu, dodają warunki zbawienia. Otóż według nich przyjęcie Chrystusa obejmuje odwrócenie serca od grzechu i, jako część wiary, uległe zobowiązanie do posłuszeństwa Jezusowi Chrystusowi jako Panu postrzegając to jako jako wymóg otrzymania zbawiającej łaski. John MacArthur, najbardziej prominentny proponent herezji podaje nawet 10 kroków jakie każdy grzesznik musi wykonać aby uzyskać tą zbawiającą łaskę:

„W serii 10 poleceń (10 czasowników imperatywnych w tekście greckim) Jakub wyjawia, jak otrzymać zbawczą łaskę. Werset ten opisuje odpowiedź człowieka na łaskawą Bożą ofertę zbawienia. 1. poddajcie się Bogu 2. oprzyjcie się diabłu 3. przybliżcie się do Boga 4.  oczyśćcie swoje serce 5. oczyśćcie swoje ręce 6. okażcie żal 7. zasmućcie się 8. zapłaczcie 9. przestańcie się śmiać 10. uniżcie się”  – John MacArthur, Komentarz do Jakuba 4:7-10

MacArthur odrzuca także biblijny pogląd na usprawiedliwienie i przyjmuje pogląd rzymskokatolicki:

„Wielu ludzi uważa, że ​​usprawiedliwiony oznacza” tak, jakbym nigdy nie zgrzeszył”. Innymi słowy, Bóg mówi: „Zaliczam cię do sprawiedliwych, chociaż tak naprawdę sprawiedliwym nie jesteś.” Prawdą jest, że Bóg składa takie oświadczenie, ale istnieje również rzeczywistość prawości [przed Bogiem]. Nie tylko jesteśmy uznani za prawych; jesteśmy uczynieni sprawiedliwymi ” – Usprawiedliwienie przez wiarę, 1988, s. 98

To uczynienie sprawiedliwymi dokonuje się nie poprzez przypisanie aktywnego posłuszeństwa Chrystusa czyli Jego sprawiedliwości ale poprzez wlanie sprawiedliwości Chrystusa w chrześcijan:

„Bóg rzeczywiście przypisuje nam sprawiedliwość na nasze konto. On przypisuje nam sprawiedliwość; tchnie w nas boskie życie. On odradza nas i uświęca. On uświęca nieświętych i dlatego oświadcza, że ​​jesteśmy sprawiedliwi … Istnieje rzeczywistość – Bóg udziela nam sprawiedliwości, a zatem może oświadczyć, że jesteśmy sprawiedliwi”.  – tamże, s 121

MacArthur pisze:

„Wierzący grzesznik jest usprawiedliwiony przez wlaną w niego sprawiedliwość” – tamże, s. 122

Jest oczywistym, że herezja macarthuryzmu nie zbawia
.

Podsumowanie

Jeśli o ortodoksję chodzi, krótko mówiąc, Chrystus jest naszym kapłańskim Zbawicielem, składając zarówno żywą „ofiarę żywą” uwielbienia i dziękczynienia, jak i samego siebie jako ofiarę winy za nasze grzechy. Był nie tylko bezgrzeszny, ale i sprawiedliwy, nie tylko nie złamał Prawa, ale był radosny w wypełnianiu wszelkiej sprawiedliwości. Jego zadaniem było przynieść nie tylko przebaczenie grzechów, ale także tę pozytywną sprawiedliwość, której Bóg pragnie dla nas i dla swojego świata – a poza tym potwierdzenie w tej sprawiedliwości, pokoju i błogosławieństwie, których Drzewo Życia było sakramentalnym znakiem i pieczęcią. 

Chrześcijańskie posłuszeństwo nie stanowi fundamentu usprawiedliwienia lecz jest owocem odrodzenia, przejawem działania Ducha Świętego w życiu człowieka. To wynikające z potrzeby serca posłuszeństwo prawdzie przejawiające się w miłości mimo wszystko nie może być uznane za actus forensis, za czyn sprawiedliwości będący podstawą zbawienia.

1 Piotra 1:22 Skoro oczyściliście swoje dusze, będąc posłuszni prawdzie przez Ducha ku nieobłudnej braterskiej miłości, czystym sercem jedni drugich gorąco miłujcie;

Z drugiej strony wyraźnie widać jedność doktryny rzymskiej, arminiańskiej i macarthuriańskiej. W każdym przypadku aktywne posłuszeństwo Chrystusa zostaje odrzucone, W miejsce tej przypisanej sprawiedliwości ustanawiana jest rzeczywista sprawiedliwość człowieka, co do której należy dokładać wszelkich starań aby przy Bożej pomocy zbawienie stało się osiągalne (synergizm).

Wyznawców powyższych herezji, postrzegających zbawienie przez pryzmat wymogów panującego Pana wzywamy do upamiętania aby zaś ostrzeżeniu nadać mocy biblijnej przywołamy tekst, który aż krzyczy o wyzbycie się poglądu synergistycznego:

Mat. 7:22-23 22. Wielu powie mi tego dnia: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w twoim imieniu i w twoim imieniu nie wypędzaliśmy demonów, i w twoim imieniu nie czyniliśmy wielu cudów? 23. A wtedy im oświadczę: Nigdy was nie znałem. Odstąpcie ode mnie wy, którzy czynicie nieprawość

Ludzkie uczynki dodawane do Bożego fundamentu to legalistyczna nieprawość jaką na sądzie ostatecznym Chrystus odrzuci. Podstawa usprawiedliwienia grzeszników to aktywne i pasywne posłuszeństwo Chrystusa. Jesteśmy zbawieni z wiary w skończone dzieło Chrystusa i nie musimy nic do niego dodawać.

Kazanie wygłoszone dnia 06.08.2023

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email