Doktryna przebłagania

utworzone przez | sty 29, 2020 | Soteriologia: nauka o zbawieniu

Zadośćuczynienie Bogu

Przeciętny czytelnik Biblii nie rozumie znaczenia słowa przebłaganie (gr. ἱλασμός hilasmos). Nowy Testament używa go tylko kilkukrotnie:

1 Jana 2:2 I on jest przebłaganiem (ἱλασμός hilasmos) za nasze grzechy, a nie tylko za nasze, lecz także za grzechy całego świata
.
1 Jana 4:10 Na tym polega miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że on nas umiłował i posłał swego Syna, aby był przebłaganiem (ἱλασμὸν hislasmon) za nasze grzechy.

Forma czasownika przebłagać znajduje się w dwóch innych miesjcach

Łuk. 18:13 A celnik, stojąc z daleka, nie chciał nawet oczu podnieść ku niebu, ale bił się w piersi, mówiąc: Boże, bądź miłosierny (ἱλάσθητί hilastheti) mnie grzesznemu
.
Hebr. 2:17 Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem wobec Boga dla przebłagania (ἱλάσκεσθαι hilaskesthai) za grzechy ludu.

Polski czasownik przebłagać oznacza“błaganiem wyjednać przebaczenie obrażonej osoby”.  Przebłaganie ma miejsce wtedy, gdy obraźliwe lub prowadzące do gniewu czyny lub słowa zostają załatwione w sposób satysfakcjonujący osobę poszkodowaną. Celem jest przywrócenie relacji zniszczonej przez obrazę.

W Nowym Testamencie greckie słowo przetłumaczone jako przebłaganie to ἱλασμός hilasmos, forma czasownikowa to ἱλάσκομαι hilaskomai.

Przebłagalnia

Hebr. 9:5 Nad arką były cherubiny chwały, które zacieniały przebłagalnię (ἱλαστήριον hilasterion). Nie ma teraz potrzeby szczegółowo o tym wszystkim mówić.

W Liście do Hebrajczyków ἱλαστήριον hilasterion zostało przetłumaczone jako przebłagalnia. Jest to pokrywa zamykająca Arkę Przymierza znajdującą się w Miejscu Najświętszym, starożytnym Tabernakulum Izraela.

W Starym Testamencie hebrajskim słowem używanym na określenie tego zakrycia było כַּפֹּרֶת kapporeth, które znaczy po prostu przykrycie. Przebłagalnia była pokryta płytą z czystego złota o długości 2,5 łokcia, szerokiej na 1,5 łokcia (2 Mojż. 25:10-25). Przykrywała ona arkę przymierza, w której znajdowały się dwie tablice Prawa Bożego. Prawo odsłoniło rzeczywistość naszych grzechów, które godziły w ustalone przez Boga zasady moralne (Rzym. 3:20).

Pokrywa ta symbolicznie przedstawiała w jaki sposób Bóg przykryje naszą winę przez Swojego Zbawiciela.

Gdy kapłani Starego Testamentu składali ofiary w symboliczny sposób zakrywali grzech. W tym sensie przebłaganie jest przykryciem grzechu ukrywającym to, co jest obraźliwe dla Boga i tym samym usuwające Boży gniew jako strony obrażonej.

3 Mojż. 4:35 I cały jej tłuszcz oddzieli – tak jak oddziela się tłuszcz z owcy ofiary pojednawczej – i kapłan spali to na ołtarzu, na ofiarach całopalnych dla PANA. W ten sposób kapłan dokona za niego przebłagania za jego grzech, którego się dopuścił, i będzie mu przebaczony.
.
3 Mojż. 10:17 Dlaczego nie zjedliście ofiary za grzech w miejscu świętym? Przecież jest ona rzeczą najświętszą, którą dano wam, abyście nosili nieprawość całego ludu, abyście dokonali za niego przebłagania przed PANEM
.
3 Mojż. 16:30 Bo w tym dniu kapłan dokona za was przebłagania, aby was oczyścić od wszystkich waszych grzechów, abyście byli oczyszczeni przed PANEM.

Przebłagalna ofiara Chrystusa

Jako wierny arcykapłan Jezus przykrywa grzechy swego ludu. On jest ich przebłaganiem. Zrobił to, co kapłani Starego Testamentu mogli jedynie czynić symbolicznie. Skuteczność starożytnych ofiar opierała się na przyszłym dziele Jezusa, Jego Welkim Przebłaganiu. Chrystus spłacił dług, umierając w miejscu skruszonego grzesznika. Jego dzieło obejmuje ich winę, by zaspokoić Bożą sprawiedliwość i odwrócić Boży gniew. Ten gniew został na niego wylany i zaspokoił Boże żądanie sprawiedliwości wobec swego ludu.

Rzym. 3:25 Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem (ἱλαστήριον  hilasterion) przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów;
.
Hebr. 9:12-14 12. Ani nie przez krew kozłów i cieląt, ale przez własną krew wszedł raz do Miejsca Najświętszego, zdobywszy wieczne odkupienie. 13. Jeśli bowiem krew wołów i kozłów oraz popiół z jałówki, którymi skrapia się nieczystych, uświęca aż do oczyszczenia ciała; 14. To o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie bez skazy, oczyści wasze sumienie z martwych uczynków, by służyć Bogu żywemu?
.
Hebr. 9:24-28 24. Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni zbudowanej ręką, która była odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby teraz stawać dla nas przed obliczem Boga; 25. I nie po to, żeby często ofiarować samego siebie jak najwyższy kapłan, który wchodzi co roku do Miejsca Najświętszego z cudzą krwią; 26. Bo inaczej musiałby cierpieć wiele razy od początku świata. Lecz teraz na końcu wieków pojawił się raz dla zgładzenia grzechu przez ofiarowanie samego siebie. 27. A jak jest postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd; 28. Tak też Chrystus raz ofiarowany na zgładzenie grzechów wielu, drugi raz ukaże się bez grzechu tym, którzy go oczekują dla zbawienia.
.
Hebr. 10:14 Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni.

Dzieło Chrystusa jest dziś reprezentowane przez wiele polskich słów. Wszystkie mają techniczne znaczenie zaczerpnięte z Pisma Świętego.

1. Zadośćuczynienie rekompensuje popełnione zło, stratę lub wyrządzoną szkodę. Jest to bardziej ogólny termin i należy go stosować ostrożnie, ponieważ obejmuje on cały proces doprowadzania nas do stanu uczciiwości z Bogiem poprzez dzieło Chrystusa.

2. Przeprosiny to faktyczne zaspokojenie zła, dokonanie za niego pokuty. Przeprosiny są szczególnie efektem usatysfakcjonowania za winę grzesznika.

3. Przebłaganie jest ułaskawieniem tego, który został obrażony, poprzez zasłonięcie przyczyny gniewu. Przebaczenie mówi przede wszystkim o wpływie usatysfakcjonowania na Boga jako stronę obrażoną.

4. Pojednanie to nasza przywrócona społeczność z Bogiem, wynikająca z usunięcia obrazy. Czasownik z Nowego Testamentu to καταλλάσσω katalliso. Forma rzeczownikowa to καταλλαγή katallage. Oznacza wymianę, zmianę nastawienia z wrogiego na przyjazne. Działa to w obu kierunkach: jesteśmy pojednani z Bogiem, a On z nami.

Na podstawie, źródło
,

Fałszywy pogląd na odkupienie

Niektórzy ludzie wierzą, że Chrystus umierając na krzyżu zapłacił cenę nie Bogu lecz diabłu i to umożliwiło uwolnienie ludzi spod jego władzy. Teoria ta powstała we wczesnym Kościele, a konkretnie widzimy ją w dziełach Orygenesa. Jest to niebiblijna, intronizująca diabła na władcę i suwerena stworzenia nauka wyznawana obecnie głównie przez heretyckie środowiska zielonoświątkowe, której rozwinięciem jest trzydniowe cierpienie Chrystusa w piekle, gdzie szatan pastwił się nad Nim zadając duchowe rany i inne podobne bzdury.

Pisząc w IV wieku  Atanazy z Aleksandrii (295 – † 373 A.D.) zaproponował teorię odkupienia, która stwierdza, że grzech jest konsekwencją śmierci, że Bóg ostrzegł Adama przed tym, a więc aby pozostać w zgodzie z Bogiem, Jezus musiał umrzeć jako doskonały człowiek, reprezentant ludzkości, lub też Bóg musiałby pozwolić umrzeć ludzkości pogrążonej w grzechu. Atanazy podkreślił fakt, że śmierć ta jest skuteczna z powodu naszej jedności z Chrystusem, zamiast podkreślać legalne zastąpienie lub przekazanie zasług i że Jezus zstąpił do hadesu aby wyeliminować naszą śmierć własną śmiercią, ponieważ moc śmierci nie może uwięzić Boga, który jest życiem.

Pierwszą w pełni ukształtowaną telogię odkupienia (nie licząc apostoła Pawła) sformułował Anzelm z Canterbury (1033 – † 1109) który sprzeciwił się ówczesnej wersji poglądu o okupieniu, mówiąc, że Szatan, będąc sam zbuntowanym i wyjętym spod prawa, nigdy nie może mieć sprawiedliwego roszczenia wobec ludzi. Doktrynę dopracował do końca Jan Kalwin. Okup Jezus złożył Bogu Ojcu aby uśmierzyć Jego słuszny gniew. Jako prawowierni chrześcijanie głosimy ortodoksyjną doktrynę przebłagania i odkupienia:

Londyńskie Wyznanie Wiary z 1689 r.
Rozdział VIII, 6
.
Przez swoje doskonałe posłuszeństwo Prawu Bożemu i przez ofiarowanie siebie Bogu raz na zawsze jako ofiara przez wiecznego Ducha, Pan Jezus w pełni zaspokoił wymagania Bożej sprawiedliwości. On dokonał pojednaniai nabył wieczne dziedzictwo w Królestwie Niebios dla tych wszystkich, których dał Mu Ojciec. Jan 17:2; Rzym. 3:25-26; Hebr. 9:14-15.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email