Rzymski kościół-państwo: spojrzenie od wewnątrz, część 2

utworzone przez | mar 3, 2025 | Historia chrześcijaństwa, Rzymski katolicyzm

Przypomnienie

Obj. 3:17 Mówisz bowiem: Jestem bogaty i wzbogaciłem się, i niczego nie potrzebuję, a nie wiesz, że jesteś nędzny i pożałowania godny, biedny, ślepy i nagi.

Zadziwiającym jest, że wewnątrz tak potężnej herezji, w samym sercu duchowego Babilonu, tuż przed ustaleniem szeregu dogmatów dotyczących niebiblijnego urzędu papieża, głos zabrał jeden z biskupów owej zdegenerowanej instytucji. Biskup Josef Strossmayer, bo o nim mowa, po wielomiesięcznej, dogłębnej analizie Słowa Bożego, czynionej w poszukiwaniu odpowiedzi na nurtującego go dylematy doktrynalne, doszedł do wielce zaskakująych wniosków.

Lektura Pisma skłoniła Strossmayera do przyjęcia i obrony biblijnej pozycji, zgodnie z którą:

  • tylko Chrystus jest jedyną głową Kościoła
    .
  • tylko Pismo Święte stanowi źródło doktryny
    .
  • urząd papieski nie jest biblijny
    .
  • Apostołowie byli sobie równie
    .
  • Chrystus jest jedyną skałą zbawienia
    .
  • Prymat papieski został zakwestionowany,
    .
  • A historia wczesnochrześcijańska potwierdza wszystko powyższe

Tam, gdzie Słowo Boże stanowi jedyny autorytet w sprawach wiary i praktyki, tam rodzi się Protestantyzm, jest to nad wyraz wyraźne. Posłuchajmy zatem drugiej części jego wymownej apologetyki:

Przemówienia ciąg dalszy

Tyt. 1:7 Biskup bowiem, jako szafarz Boży, ma być nienaganny, niesamowolny (gr. αὐθάδη authade) , nieskory do gniewu, nieoddający się piciu wina, nieskłonny do bicia, niegoniący za brudnym zyskiem;

αὐθάδης authates – to ktoś, kto jest samowolny, uparty lub arogancko uparty, termin przekazuje poczucie samozadowolenia lub interesowności, które lekceważy opinie lub autorytet innych.

Od pierwszych wieków patriarcha Rzymu aspirował do powszechnego rządu kościoła. Niestety, prawie to osiągnął; ale nie odniósł sukcesu w swoich pretensjach, ponieważ cesarz Teodozjusz II wprowadził prawo, na mocy którego ustanowił, że patriarcha Konstantynopola powinien mieć taką samą władzę jak on w Rzymie (Leg. cod. de sacr. itp.).

Ojcowie Soboru Chalcedońskiego umieścili biskupów nowego i starego Rzymu w tym samym porządku we wszystkich sprawach, nawet kościelnych

„Biskup Nowego Rzymu będzie cieszył się tym samym honorem co biskup Starego Rzymu, ze względu na przeniesienie Cesarstwa. Z tego powodu metropolitów Pontus, Azji i Tracji, a także biskupów barbarzyńskich będzie wyświęcał biskup Konstantynopola.” [1]

Szósty Sobór w Kartaginie zakazał wszystkim biskupom przyjmowania tytułu księcia biskupów lub suwerennego biskupa. Jeśli chodzi o tytuł biskupa powszechnego, który papieże przyjęli później, św. Grzegorz I, wierząc, że jego następcy nigdy nie pomyślą o ozdobieniu się nim, napisał te niezwykłe słowa:

„Żaden z moich poprzedników nie zgodził się na przyjęcie tego bluźnierczego imienia; kiedy bowiem patriarcha nadaje sobie imię uniwersalnego, tytuł patriarchy doznaje dyskredytacji. Niech więc chrześcijanie nie pragną nadawać sobie tytułu, który przynosi dyskredytację ich braciom!”. [2]

Słowa św. Grzegorza skierowane są do jego kolegów z Konstantynopola, którzy pretendowali do prymatu w Kościele.
.

Pycha u podstaw

Psalm 75:5 Nie podnoście wysoko swego rogu i nie mówcie wyniośle;

Papież Pelagiusz II nazywa Jana, biskupa Konstantynopola, który aspirował do najwyższego kapłaństwa, „bezbożnikiem i profanem”. Powiedział:

„Nie przejmuj się o tytuł powszechny, który Jan bezprawnie uzurpował. Niech żaden z patriarchów nie przyjmuje tego bluźnierczego imienia, bo jakich nieszczęść możemy się spodziewać, jeśli wśród kapłanów pojawią się takie elementy? Otrzymaliby to, co zostało im przepowiedziane – On jest królem synów pychy” [3]

Czyż te autorytety nie dowodzą (i można tu dodać sto innych o równej wartości), z jasnością jak słońce w południe, że pierwsi biskupi Rzymu dopiero znacznie później zostali uznani za powszechnych biskupów i głowy kościoła?

A z drugiej strony,

  • któż nie wie, że od roku 325 (w którym odbył się pierwszy Sobór Nicejski) do roku 580 (rok Drugiego Soboru Ekumenicznego w Konstantynopolu) wśród ponad 1109 biskupów, którzy asystowali na pierwszych sześciu soborach powszechnych, było nie więcej niż 19 biskupów zachodnich?
    .
  • któż nie wie, że sobory były zwoływane przez cesarzy bez informowania, a czasami wbrew woli biskupa Rzymu?
    .
  • Że Hozjusz, biskup Kordowy, przewodniczył pierwszemu Soborowi Nicejskiemu i zredagował jego kanony?

Ten sam Hozjusz przewodniczył później soborowi w Sardyce, wykluczając legatów Juliusza, biskupa Rzymu.
.

Piotr jako skała?

Mat. 16:16-18 16. Szymon Piotr odpowiedział: Ty jesteś Chrystusem, Synem Boga żywego. 17. Wtedy Jezus powiedział do niego: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jonasza, bo nie objawiły ci tego ciało i krew, ale mój Ojciec, który jest w niebie. 18. Ja ci też mówię, że ty jesteś Piotr, a na tej skale zbuduję mój kościół, a bramy piekła go nie przemogą.

Nie mówię nic więcej, moi czcigodni bracia; i przychodzę teraz, aby mówić o wielkim argumencie – o którym wspomnieliście wcześniej – aby ustanowić prymat biskupa Rzymu przez skałę (Piotra). Gdyby to była prawda, spór byłby zakończony; ale nasi przodkowie – a z pewnością coś wiedzieli – nie myśleli o tym tak jak my.

Święty Cyryl w swojej czwartej księdze o Trójcy Świętej mówi:

„Wierzę, że przez skałę należy rozumieć niezachwianą wiarę Apostołów”.

Hilary, biskup Poitiers, w swojej drugiej księdze o Trójcy Świętej mówi:

„Skała (Piotra) jest błogosławioną i jedyną skałą wiary wyznanej ustami św. Piotra”,

a w szóstej księdze o Trójcy Świętej mówi:

„To na tej skale wyznania wiary zbudowany jest Kościół”.

Św. Hieronim w szóstej księdze o św. Mateuszu mówi,

„Bóg założył swój Kościół na tej skale i od tej skały apostoł Piotr został nazwany«.

Św. Chryzostom mówi za nim w swojej pięćdziesiątej trzeciej homilii na temat św. Mateusza:

„Na tej skale zbuduję mój Kościół – to znaczy na wierze wyznania”.

Jakie było wyznanie Apostoła? Oto ono:

„Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego”.

Dokładnbie tego samego nauczają

  • Ambroży, święty arcybiskup Mediolanu (na temat drugiego rozdziału Listu do Efezjan),
    .
  • św. Bazyli z Seleucji
    .
  • i ojcowie Soboru Chalcedońskiego

Św. Augustyn spośród wszystkich doktorów chrześcijańskiej starożytności zajmuje jedno z pierwszych miejsc pod względem wiedzy i świętości. Posłuchajcie więc, co pisze w swoim drugim traktacie o Pierwszym Liście św. Jana:

„Co oznaczają słowa: »Na tej skale zbuduję Kościół mój? Na tej wierze, na tym, co powiedział: „Ty jesteś Chrystus, Syn Boga żywego””

W jego traktacie o św. Janie znajdujemy to najbardziej znaczące zdanie

„Na tej skale, którą wyznałeś, zbuduję mój kościół, ponieważ Chrystus był skałą”.

Wielki biskup tak mało wierzył, że kościół został zbudowany na św. Piotrze, że powiedział do ludu w swoim trzynastym kazaniu:

„Ty jesteś Piotr i na tej skale (Piotra), którą wyznałeś, na tej skale, którą poznałeś, mówiąc: »Ty jesteś Chrystus, Syn Boga żywego«, zbuduję mój kościół – na sobie, który jestem Synem Boga żywego: Zbuduję go na Mnie, a nie Ja na tobie”.

To, co św. Augustyn myślał o tym słynnym fragmencie, było opinią całego chrześcijaństwa w jego czasach.

Wnioski

Dlatego, wznawiając, stwierdzam, że:

1) Jezus dał swoim Apostołom tę samą władzę, którą dał św. Piotrowi

2) Apostołowie nigdy nie uznali św. Piotra za wikariusza Jezusa Chrystusa i nieomylnego doktora Kościoła.

3) Że św. Piotr nigdy nie myślał o byciu papieżem i nigdy nie działał tak, jakby nim był.

4) Sobory pierwszych czterech wieków, uznając wysoką pozycję, jaką biskup Rzymu zajmował w Kościele ze względu na Rzym, przyznawały mu jedynie pierwszeństwo honoru, nigdy władzy czy jurysdykcji.

5) Że święci ojcowie w słynnym fragmencie: „Ty jesteś Piotr i na tej opoce zbuduję Kościół mój” nigdy nie rozumieli, że Kościół został zbudowany na Piotrze (super Petrum), ale na skale (super petram), czyli na wyznaniu wiary Apostoła.

Kończę zwycięsko, z historią, rozumem, logiką, zdrowym rozsądkiem i chrześcijańskim sumieniem, że Jezus Chrystus nie nadał żadnej supremacji św. Piotrowi i że biskupi Rzymu nie stali się suwerenami kościoła, ale tylko poprzez konfiskatę jednego po drugim wszystkich praw episkopatu.
.

Reakcja herezjarchów

Z sali słychać głosy:

 „Milcz, bezczelny protestancie! Milcz!”

Nie, nie jestem bezczelnym protestantem. Historia nie jest ani katolicka, ani anglikańska, ani kalwińska, ani luterańska, ani arminiańska, ani schizmatycka grecka, ani ultramontańska. Jest tym, czym jest – czyli czymś silniejszym niż wszystkie wyznania wiary kanonów soborów ekumenicznych. Piszcie przeciwko niej, jeśli się odważycie, ale nie możecie jej zniszczyć bardziej niż wyjęcie cegły z Koloseum spowodowałoby jego upadek.

Jeśli powiedziałem coś, co historia udowadnia, że jest fałszywe, pokażcie mi to przez historię, a bez chwili wahania złożę honorowe przeprosiny; ale bądźcie cierpliwi, a zobaczycie, że nie powiedziałem wszystkiego, co chciałem lub mogłem; i nawet gdyby stos pogrzebowy czekał na mnie w miejscu Świętego Piotra, nie powinienem milczeć i jestem zmuszony iść dalej.
.

Poczet papieży heretyków

Rzym. 3:4 Nie daj Boże! Przeciwnie, niech Bóg będzie prawdziwy, a każdy człowiek – kłamcą, jak jest napisane: Abyś okazał się sprawiedliwy w swoich słowach i żebyś zwyciężył, gdy będziesz sądzony.

Monsignor Dupanloup, w swoich słynnych uwagach na temat tego soboru watykańskiego, powiedział, i nie bez powodu, że jeśli uznaliśmy Piusa IX za nieomylnego, to z konieczności i z naturalnej logiki musimy uznać, że wszyscy jego poprzednicy byli również nieomylni. Cóż, czcigodni bracia, oto historia podnosi głos, aby zapewnić nas, że niektórzy papieże błądzili. Możecie przeciwko temu protestować lub zaprzeczać, jak wam się podoba, ale ja to udowodnię.

Wiktor (192) najpierw zaaprobował montanizm, a następnie go potępił.

Marcellinus (296-303) był bałwochwalcą. Wszedł do świątyni Westy i ofiarował bogini kadzidło. Powiecie, że był to akt słabości; ale ja odpowiadam: wikariusz Jezusa Chrystusa raczej umiera, niż staje się odstępcą.

Liberiusz (358) zgodził się na potępienie Atanazego i złożył wyznanie arianizmu, aby mógł zostać odwołany z wygnania i przywrócony na swoją stolicę.

Honoriusz (625) przylgnął do monoteletyzmu: Ojciec Gratry udowodnił, że to demonstracja.

Grzegorz I (590-604) nazywa Antychrystem każdego, kto przyjmuje imię biskupa uniwersalnego, Bonifacy III (607-8) przeciwnie, sprawił, że cesarz ojcobójca Fokas nadał mu ten tytuł. Paschał II (1088-99) i Pius IV (1560) zakazali tego.

Eugeniusz IV (1431-39) zatwierdził sobór w Bazylei i przywrócenie kielicha kościołowi w Czechach; Pius II (1458) cofnął koncesję.

Hadrian II (867-872) uznał małżeństwa cywilne za ważne; Pius VII (1800-1823) potępił je.

Sykstus V (1585-90) opublikował wydanie Biblii i bullą zalecił jej czytanie; Pius VII potępił jej czytanie.

Klemens XIV (1700-1721) zniósł zakon jezuitów, dozwolony przez Pawła III, a Pius VII przywrócił go.

Ale po co szukać tak odległych dowodów? Czyż nasz święty ojciec obecny tutaj, w swojej bulli, która nadała zasady temu soborowi, w przypadku jego śmierci podczas jego posiedzenia, nie odwołał wszystkiego, co w przeszłości mogło być z nim sprzeczne, nawet jeśli wynikało to z decyzji jego poprzedników? I z pewnością, jeśli Pius IX przemawiał ex cathedra, to nie wtedy, gdy z głębi grobu narzucał swoją wolę władcom Kościoła.

Nigdy bym nie skończył, moi czcigodni bracia, gdybym postawił przed waszymi oczami sprzeczności papieży w ich nauczaniu. Jeśli zatem głosicie nieomylność obecnego papieża, musicie oświadczyć, że Duch Święty objawił wam, iż nieomylność papiestwa datuje się dopiero od 1870 roku. Czy jesteście wystarczająco odważni, aby to zrobić?
.

Antrakt

Chrystus, jedyna Głowa Kościoła, użył Josefa Strossmayera aby ukazać ogrom bluźnierstwa i duchowego nierządu w instytucji watykańskiej, która w jego czasie detronizowała Chrystusa oficjalnie, rzecz konsekwentnie konieczna po pozbawieniu tej instucji doktryny, w szczególności doktryny Ewangelii.

Sam rząd papieża był podstępnie wprowadzony jako odpowiedź na  spór o inwestyturę, gdzie cesarz i biskup Rzymu rywalizowali o prymat w ustanawianiu biskupów w kościele. Urząd papieski oparty jest nie tyle o błędy interpretacyjne Pisma co o dwa sfałszowane dokumenty rzekomo pochodzące od Ojców Kościoła.

  1. Donacja Konstantyna z przełomu VIII i IX wieku – konstytucja urzędu papieskiego jako odpowiednika urzędu Imperatora Rzymu
    .
  2. Dekret Pseudo-Izodariański z przełomu VIII i IX wieku – nadający papieżowi moc nominowania biskupów w Kościele

Zatem papiestwo, filar i kamień milowy odstępstwa rzymskiego katolicyzmu osadzony zostaje właśnie w tym okresie. Mowa o latach 750 – 850 A.D.

Kościół rzymski nierządnicą w pełnym znaczeniu tego słowa jest jednak od 869 roku, czyli od momentu zamordowania Gotszalka z Fuldy za proklamację doktryny podwójnej predestynacji. Swoje odstępstwo przypieczętował ostatecznie na soborze Trydenckim (1545-1563), oficjalnie ogłaszając szereg szkodliwych i zgubnych doktryn, w tym przyjmując herezję wolnej woli oraz uniwersalnego odkupienia, a także legalizm dobrych uczynków, jako podstawę usprawiedliwienia grzesznika.

Kto wierzy w doktryny rzymsko-katolickie względem usprawiedliwienia, ten nie jest człowiekiem odrodzonym. A Chrystus ostrzega:

Jan 3:5 Jezus odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego.

Rzym duchowym nierządem stoi.

Przypisy

[1] Synod Chalcedoński z 451 roku, kanon 28
[2] Josef Strossmayer w czasie Synodu Watykańskiego w 1870 roku zacytował Grzegorza I na poparcie tezy, że urząd papieski jest w rzeczywistości bluźnierstwem przeciwko Bogu
[3] Pelagiusz II, List 13

Na podstawie, źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email