Jan Wiklif, obrońca Bożej suwerenności

utworzone przez | sty 25, 2024 | Bohaterowie wiary, Historia chrześcijaństwa

Charakterystyka bohatera

Psalm 2:12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.

John Wycliffe (ok. 1325 – † 1384) a po polsku znany jako Jan Wiklif był angielskim filozofem scholastycznym, teologiem i Reformatorem. Był także profesorem seminarium w Oksfordzie i tłumaczem Biblii. Ten średniowieczny „Protestant”, który poświęcił się studiowaniu teologii, prawa kościelnego i filozofii, był dobrze ugruntowany w prawie rzymskim i angielskim, a także w rodzimej historii.

Wiklif jest najbardziej znany ze swojej roli w tłumaczeniu Biblii na powszechny język. Powiedział, że Mojżesz słyszał prawo Boże w swoim własnym języku, podobnie jak Apostołowie Chrystusa Ewangelię. Dlatego Anglicy powinni najlepiej uczyć się prawa Chrystusowego po angielsku.

To było monumentalne wydarzenie, ponieważ dzięki temu prawidłowemu rozumowaniu Pismo Święte zostało przetłumaczone na język angielski.

Reformator z krwi i kości

Wiklif był znany jako krytyk kościoła katolickiego i uważany jest za wczesnego Reformatora. Żył prawie 200 lat przed Reformacją, ale jego wierzenia i nauki są bardzo zbliżone do wierzeń takich ludzi jak Luter i Kalwin. Niektórzy historycy nazywają Jana Wiklifa „gwiazdą poranną Reformacji”.

Rzucał wyzwanie doktrynom Kościoła rzymskokatolickiego, wierzył i nauczał czegoś, co było sprzeczne z ich przyjętymi i oficjalnymi przekonaniami. WIklif wypowiadał się:
.

Przeciw spowiedzi na ucho

Odrzucając sprzedaż odpustów Wiklif był gorliwym przeciwnikiem niebiblijnej formy spowiedzi. Argumentował, że praktyka ta nie występuje ani nie wynika z Pisma Świętego, nie jest to zatem tradycja apostolska.

„prywatna spowiedź [na ucho ksiedzu]… nie została zarządzona przez Chrystusa i nie była stosowana przez Apostołów”.

Powoływał się na Pismo Święte, które naucza o spowiedzi Bogu jako jedynemu, który ma moc odpuszczania grzechów. Zupełnie jak czynił to Dawi oraz do czego zachęcał Jan Apostoł.

Psalmy 41:4 Powiedziałem: PANIE, zmiłuj się nade mną, uzdrów moją duszę, bo zgrzeszyłem przeciwko tobie.
.
Jana 1:9 Jeśli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jest wierny i sprawiedliwy, aby nam przebaczyć grzechy i oczyścić nas z wszelkiej nieprawości.

Przeciw chciwości

Był zniesmaczony chciwością papieży, kardynałów i kościołów. Sprzeciwiał się żądaniom ogromnych sum pieniędzy z Anglii, otwarcie wypowiadał się na temat bogacenia się kościoła i życia zwykłych ludzi na skraju głodu.

1 Tym. 6:10 Korzeniem bowiem wszelkiego zła jest miłość do pieniędzy; niektórzy, pragnąc ich, zboczyli z drogi wiary i poprzebijali się wieloma boleściami.

Przeciw tradycji

Powiedział też, że sama Ewangelia wystarczy, aby rządzić życiem chrześcijan na całym świecie i że wszelkie dodatkowe zasady regulujące postępowanie ludzi nie dodają niczego do doskonałości, którą można już znaleźć w Ewangelii Jezusa Chrystusa.

Przed ludzkimi tradycjami będącymi niczym innym jak ludzkim oszustwem i zniesieniem Bożego Prawa i zaprzeczeniem Ewangelii ostrzegał Jezus osobiście oraz Paweł Apostoł.

Marek 7:8-9 8. Wy bowiem, opuściwszy przykazania Boże, trzymacie się tradycji ludzkiej, obmywania dzbanków i kubków. I wiele innych tym podobnych rzeczy czynicie. 9. Mówił im też: Całkowicie znosicie przykazanie Boże, aby zachować swoją tradycję.
.
Kol. 2:8 Uważajcie, żeby was ktoś nie obrócił na własną korzyść przez filozofię i próżne oszustwo, oparte na ludzkiej tradycji, na żywiołach świata, a nie na Chrystusie.

O Sola Scriptura

Wiklif oświadczył, że skoro całe Pismo wskazuje na Chrystusa, to jego zdaniem

„nieznajomość Pisma Świętego jest tym samym, co nieznajomość Chrystusa”.

Słowa Wiklifa warto przytoczyć wyznawcom ponad doktrynalnego ekumenizmu oraz antyintelektualnym zielonoświątkowcom.

Jan 1:1 Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo.
.
1 Piotra 2:2 Jak nowo narodzone niemowlęta pragnijcie logicznego (λογικὸν logikon), czystego mleka (słowa Bożego), abyście dzięki niemu rośli;
.
2 Piotra 1:19-20 19. Mamy też mocniejsze słowo prorockie, a wy dobrze czynicie, trzymając się go jak lampy, która świeci w ciemnym miejscu, dopóki dzień nie zaświta i jutrzenka nie wzejdzie w waszych sercach;20. To przede wszystkim wiedząc, że żadne proroctwo Pisma nie podlega własnemu wykładowi.

Przeciw wolnej woli człowieka

Z teologicznego punktu widzenia jego nauczanie wyrażało silną wiarę w predestynację, która umożliwiła mu ogłoszenie „niewidzialnego Kościoła wybranych”, składającego się z tych, którzy są przeznaczeni do zbawienia, w odróżnieniu do „widzialnego” kościoła katolickiego. Dla Wiklifa Kościół był całością tych, którzy są przeznaczeni do błogosławieństwa. Nikt, kto jest wiecznie potępiony, nie ma w tym udziału. Jest jeden Kościół powszechny, a poza nim nie ma zbawienia.

Wiklif wierzył w podwójną predestynację.

Wiklif słusznie zauważał, że wiara w wolną wolę człowieka prowadzi do herezji zbawienia z uczynków. Jeśli bowiem nawrócenie do Boga jest po części zależne od ludzkiej woli, jest to ludzka zasługa, którą Wiklif potępiał jako system gorszy od pelagianizmu.

„Wiara w moc człowieka w dziele odrodzenia jest wielką herezją Rzymu i z tego błędu wynika upadek Kościoła. Nawrócenie następuje wyłącznie z łaski Bożej, a system, który przypisuje je częściowo człowiekowi, a częściowo Bogu, jest gorszy od pelagianizmu.”

Tu pozostaje zadać pytanie współczesnym Arminianinom.  Jakim cudem macie czelność nazywać się Protestantami skoro wierzycie w to samo co głosi Rzym? Przeciwko czemu wy protestujecie? Przeciwko Pismu Świętemu?

Jana 15:16 Nie wy mnie wybraliście, ale ja was wybrałem i przeznaczyłem, abyście wyszli i wydali owoc, i aby wasz owoc trwał, i aby Ojciec dał wam to, o cokolwiek poprosicie go w moje imię.
.
Rzym.  3:11 Nie ma rozumnego i nie ma nikogo, kto by szukał Boga.
.
Łuk. 19:10 Bo Syn Człowieczy przyszedł, aby szukać i zbawić to, co zginęło.

Szanowni heretycy, umiłowane żmije, kochani wyznawcy wolnej woli, gorsi od pelagian neo-ewangelicy! Oto garść słów Jana Wiklifa, prezent dla was, ku upamiętaniu. Gdyby Jan Wiklif żył potępiłby was na równi z rzymskim katolicyzmem jako pelagianską herezję!
.

Tłumacz Biblii

Oz. 4:6 Mój lud ginie z braku poznania; a ponieważ ty odrzuciłeś poznanie, ja też ciebie odrzucę, abyś już nie był dla mnie kapłanem. Skoro zapomniałeś o prawie twego Boga, ja też zapomnę o twoich synach.

We wczesnym średniowieczu, który wyznacza początek historii Europy, zachodni chrześcijanie spotykali się z Biblią jedynie w ustnych wersjach Pisma Świętego, wersetów i sztuk teatralnych. Bardzo niewielu ludzi umiało czytać. Jednak Jan Wiklif upierał się, że chce przetłumaczyć Biblię, mówiąc:

„Chrześcijanom pomaga studiowanie Ewangelii w tym języku, w którym najlepiej znają zdanie Chrystusa”.

To dzięki inicjatywie i przywództwu Wiklifa tłumaczenie Biblii powiodło się. Jego tłumaczenia Biblii były główną inspiracją i główną przyczyną ruchu Lollardów, ruchu, który odrzucił wiele nauk kościoła rzymskokatolickiego.

Osobiste przekonania

Jan Wiklif był człowiekiem szczerze wierzącym, że Biblia jest najwyższym autorytetem dla każdego wierzącego; że Pismo Święte jest podstawą reformy, a także standardem wiary. Kiedyś powiedział :

„Całe życie chrześcijanina należy mierzyć Pismem; każdym jego słowem.” 

Pasjonował się nauczaniem i głoszeniem Słowa Bożego i postrzegał to jako jedną z najwyższych służb, jakie człowiek może osiągnąć na Ziemi. Dlatego bardzo mocno odczuwał fakt, że ta bardzo ważna posługa przypada bezpośrednio i w coraz większym stopniu na kapłanów i że Bóg bardziej bezpośrednio od nich tego wymaga.

2 Tym. 3:15-16 16. Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości; 17. Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany.

Mściwość papieskiego reżimu

Jego pasja i żądanie prawdy zdemaskowały kościół jego czasów. To uczyniło go bardzo niepopularnym człowiekiem. Jednak pomimo całej nienawiści i spisków, które prowadzono przeciwko niemu, nie ustępował i kontynuował demaskowanie nadużyć w kościele. Nigdy się nie wahał.

Kontynuował swoją odmieniającą życie pracę pomimo wielu zagrożeń zagrażających jego życiu. Nie zgodził się na kompromis w sprawie prawdy na rzecz opinii ludzkiej. Liczyła się tylko Boża prawda i Boża opinia.

1 Piotra 3:14 Ale jeśli nawet cierpicie dla sprawiedliwości, błogosławieni jesteście. Nie bójcie się ich gróźb ani się nie lękajcie.

W latach poprzedzających jego śmierć w 1384 roku coraz częściej opowiadał się za Pismem Świętym jako autorytatywnym centrum chrześcijaństwa, twierdząc, że

  • roszczenia papiestwa są niehistoryczne
    ,
  • monastycyzm jest nieodwracalnie zepsuty
    ,
  • a moralna niegodność księży unieważnia ich urzędy i sakramenty.

Jego ostatnie dzieło, Opus evangelicum, którego ostatnią część nazwał w charakterystyczny sposób „O Antychryście”, pozostało nieukończone. Podczas odprawiania Mszy św. w kościele parafialnym w święto Niewiniątek 28 grudnia 1384 roku doznał udaru mózgu i kilka dni później zmarł.

W ostateczności został potępiony jako heretyk przez kościół rzymskokatolicki, ponieważ jego przekonania i teologia były zdecydowanie sprzeczne z ustaloną tradycją. 4 maja 1415 roku, czterdzieści cztery lata po śmierci Wiklifa w 1384 r. Sobór w Konstancji ekshumował jego ciało, spalił kości i rozrzucił prochy w pobliskiej rzece, mając nadzieję potępić wszystkie jego nauki.

Sobór uznał Wiklifa za heretyka i zakazał jego pism. Sobór zadecydował, że dzieła Wiklifa powinny zostać spalone, a jego szczątki usunięte z poświęconej ziemi. Rozkaz ten, potwierdzony przez papieża Marcina V, został ostatecznie wykonany w roku 1428.

Jednak żadne spalenie nie mogło wpłynąć ani zmienić śladu, jaki wywarł na chrześcijaństwie. Jak napisał John Foxe w swojej księdze męczenników:

„Chociaż odkopano jego ciało, spalono jego kości i potopiono jego prochy, to jednak Słowo Boże i prawda Jego nauki wraz z jej owocami i sukcesem nie mogły spalić ; które do dziś… pozostają.”

Spuścizna

Jan Wiklif bezwarunkowo ufał Bogu i służył Mu. Choć po drodze narobił sobie wielu wrogów, pozostał wierny Bogu. Miał gorące pragnienie i pasję przekazywania prawdy Słowa Bożego oraz tłumaczenia jej tak, aby zwykli ludzie mogli ją przeczytać.

Dzieła teologiczne i polityczne Wiklifa obejmują liczne książki i traktaty:

  • Ostatni wiek Kościoła (1356)
  • De Logica („O logice”) 1360
  • De Universalibus („O uniwersaliach”) 1368
  • De Dominio Divino (1373)
  • De Mandatis Divinis (1375)
  • De Statu Innoccie (1376)
  • De Civili Dominio (1377)
  • Odpowiedź (1377)
  • De Ecclesia („O Kościele”), 1379
  • De veritate sacrae scripturae (O prawdziwości Pisma Świętego) 1378
  • O urzędzie duszpasterskim 1378
  • De apostasia („O apostazji”) 1379
  • De Eucharystia (O Eucharystii”), 1379
  • Sprzeciwy wobec braci zakonnych (1380)
Był gotowy bronić swoich przekonań aż do śmierci. Rozumiał prawdziwe znaczenie bycia prawdziwym i lojalnym sługą Bożym i ukształtował chrześcijaństwo na całym świecie.

Na podstawie, źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email