Spis treści
Sprzeciw wobec zwierzchnictwa w Przymierzu
1 Mojż. 17:7 I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomstwem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie.
Gal. 3:16 Abrahamowi i jego potomkowi zostały dane obietnice. Nie mówi: I jego potomkom, jak o wielu, ale jak o jednym: I twemu potomkowi, którym jest Chrystus
Gal. 3:29 A jeśli należycie do Chrystusa, to jesteście potomstwem Abrahama, a zgodnie z obietnicą – dziedzicami.
1 Kor. 15:45 Jak też jest napisane: Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam duchem ożywiającym
Biblia naucza, że Chrystus jest głową przymierza ustanowionego między Bogiem a wszystkimi wybranymi do zbawienia, co zostało odzwierciedlone w 31 pytaniu i odpowiedzi Większego Katechizmu Westminsterskiego.
Pytanie 31: Z kim zostało zawarte przymierze łaski?
.
Odpowiedź: Przymierze łaski zostało zawarte z Chrystusem jako drugim Adamem i w Nim z całym wybranymi jako jego nasieniem.
Nie ma nic zabawnego w szerzącej się herezji federalnej wizji. Niemniej jednak, przyznaję się do rozbawienia, kiedy obserwuję teologów kościołów Reformowanych, kiedy w ich ekumenicznych kontaktach z wyznawcami federalnej wizji twierdzą, że pytanie 31 Większego Katechizmu w rzeczywistości nie naucza, że Chrystus jest głową przymierza łaski i nie naucza w rzeczywistości, że Bóg ustanawia przymierze łaski z wybranymi dziećmi wierzących rodziców i tylko z nimi.
Ludzie ci oczywiście, są zobowiązani do obrony doktryny
- że Chrystus Jezus nie jest głową przymierza (aby przymierze i jego łaska nie dotyczyły tylko wybranych)
. - że łaskawa obietnica przymierza, samo przymierze i błogosławieństwa przymierza, w tym usprawiedliwienie, dotyczą jednakowo wszystkich dzieci wierzących, zarówno tych, którzy giną, jak i tych, którzy są zbawieni, zarówno Ezawa, jak i Jakuba;
. - i że to zaprzeczenie federalnego zwierzchnictwa Jezusa Chrystusa i to upowszechnienie przymierza łaski i jego błogosławieństw wśród dzieci wierzących jest w zgodzie z pytaniem 31 z Większego Katechizmu.
Kanadyjski reformowany, wyzwolony teolog Jelle Faber bez ogródek przyznał, że wyzwoleni reformowani odrzucili doktrynę, że Chrystus jest głową przymierza:
„Z pewnością dobrze jest porzucić koncepcję Chrystusa jako Głowy przymierza łaski… Chociaż Chrystus jest Pośrednikiem w przymierza, nie jest on Głową przymierza”[6].
Uzasadnienie herezji
Faber natychmiast dodał przyczynę leżącą u podstaw tego odrzucenia zwierzchnictwa Chrystusa przymierza: nie może być „utożsamienia przymierza i wiecznego wybrania”. [7] „Identyfikacja” przymierza i wybrania dla Fabera i wszystkich wyzwolonych teologów jest ich zwodniczym sposobem zaprzeczania, że wybranie rządzi przymierzem i jego zbawieniem. Federalne zwierzchnictwo Chrystusa zagraża, a nawet niszczy zerwanie przymierza i elekcji.
Faber zauważa dalej, że to zaprzeczenie federalnego zwierzchnictwa Chrystusa przez kościoły reformowane w Holandii (wyzwolone) i przez kanadyjskie kościoły reformowane ma swoje bezpośrednie źródło w ojcu założycielu wyzwolonych kościołów, Klaasie Schilderze.
„[Schilder] zaprzecza, że Chrystus jest Głową przymierza łaski”. [8]
Schilder i inni czołowi teologowie Kościołów Reformowanych w Holandii (wyzwolonych) z pewnością zaprzeczali, że Jezus Chrystus jest głową przymierza. Pisząc w 1939 roku, w czasie kontrowersji w Kościołach reformowanych w Holandii wokół przymierza, Schilder zaprzeczył, jakoby „przymierze łaski zostało ustanowione „z” Chrystusem”. Natychmiast wskazał, co było zarówno implikacją jego zaprzeczenia, jak i jego powodem: doktryna, że przymierze zostało zawarte w wieczności z Chrystusem, oznaczałaby, że „przymierze łaski… zostało ustanowione z wybranymi”.
Problem Schildera ze zwierzchnictwem Chrystusa była doktryna elekcji.
Efez. 1:4-5 4. Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości. 5. Przeznaczył nas dla siebie, ku usynowieniu przez Jezusa Chrystusa, według upodobania swojej woli;
.
1 Piotra 1:2 Wybranych według uprzedniej wiedzy Boga Ojca, przez uświęcenie Ducha dla posłuszeństwa i pokropienia krwią Jezusa Chrystusa. Łaska i pokój niech się wam pomnożą.
.
Jan 17:6 Objawiłem twoje imię ludziom, których mi dałeś ze świata. Twoimi byli i dałeś mi ich, a oni zachowali twoje słowa
Kilka lat później Schilder ponownie wystąpił przeciwko nauczaniu, że „Chrystus jest Głową Przymierza”. Według Schildera federalne zwierzchnictwo Chrystusa jest „błędnym poglądem”. Kłopotliwe dla Schildera w federalnym zwierzchnictwie Chrystusa było to, że przywództwo obejmuje wyznanie, że „przymierze zostało ustanowione z wybranymi”. Dla Schildera i innych czołowych teologów kościołów, które oddzieliły się od Kościołów Reformowanych w Holandii, przymierze zostało zawarte przez Boga z „wierzącymi i ich nasieniem”, to znaczy z całym potomstwem Abrahama, a także z Ezawem i tak samo jak z Jakubem, a dziś ze wszystkimi fizycznymi dziećmi wierzących, to znaczy z tymi, którzy giną w niewierze, tak samo jak z tymi, którzy dostępują zbawienia przez wiarę [9].
.
Konsekwencje herezji
Dzieje 2:38-39 38. Wtedy Piotr powiedział do nich: Pokutujcie i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na przebaczenie grzechów, a otrzymacie dar Ducha Świętego. 39. Obietnica ta bowiem dotyczy was, waszych dzieci i wszystkich, którzy są daleko, każdego, kogo powoła Pan, nasz Bóg.
Odrzucenie federalnego zwierzchnictwa Chrystusa umożliwiło Schilderowi zaprzeczenie, że przymierze „dotyka tylko wybranych”. Wyjaśnił, co miał na myśli, mówiąc o „dotyku”, od razu zaprzeczając, że „przymierze zależy od wybrania” i że Bóg daje obietnicę przymierza tylko „wybranym”. Wręcz przeciwnie, Schilder nalegał, aby „przymierze zostało ustanowione z wierzącymi i ich dziećmi”. „Wszyscy wierzący ze swoimi dziećmi są prawdziwymi dziećmi przymierza”. Przez „ich dzieci” Schilder miał na myśli całe bez wyjątku fizyczne potomstwo wierzących, którym został udzielony sakrament chrztu [10].
Co ustanowienie przymierza ze wszystkimi dziećmi, zarówno tymi, które ostatecznie giną, jak i tymi, które ostatecznie zostają zbawione, oznacza dla wszystkich dzieci, zasugerował Schilder, aczkolwiek ostrożnie w świetle doktryny Kanonów z Dort, pod którymi się podpisał i którym był związany: Każde „ochrzczone dziecko ma tę łaskę i to żądanie, które mu wolno mieć, które zostały obiecane”. Wszystkie ochrzczone dzieci, te, które ostatecznie giną, jak i te, które ostatecznie dostępują zbawienia,
„są uświęcone w Chrystusie, Duch Święty je uświęci. Przez obietnicę obmycia przez krew Chrystusa mają prawo do sprawiedliwości, a teraz Duch pragnie ich nieustannie uświęcać” [11].
Powodem, dla którego niektóre dzieci nie są jednak zbawione łaską chrztu, że brakuje im sprawiedliwości, do której „prawo” otrzymali podczas chrztu, i giną w bezbożności, pomimo pragnienia Ducha Świętego, aby je uświęcić, jest warunkowość przymierza, jego obietnica i jego błogosławieństwa.
„Musimy mówić o warunkach: nie otrzymam go [zbawienia przymierza], jeśli nie spełnię żądania… Bóg nie mówi „Obiecuję ci” jako specjalny dekret, ale przemawia do mnie, podając konkretny warunek :…wymaganie wiary” [12]
To odrzucenie federalnego zwierzchnictwa Chrystusa wyraźnie utrudnia ekumeniczne stosunki schilderiańskich kanadyjskich kościołów reformowanych z Prezbiterianami, których Większy Katechizm wyznaje, że Bóg zawarł przymierze z Chrystusem, to znaczy, że Chrystus jest Głową przymierza. Ale uczeni teolodzy najwyraźniej są w stanie przekonać samych siebie, że kiedy Większy Katechizm odpowiada na pytanie: „Z kim zostało zawarte przymierze łaski?” oświadczając: „Przymierze łaski zostało zawarte z Chrystusem jako drugim Adamem”, Katechizm w rzeczywistości nie naucza, że Bóg zawarł przymierze z Chrystusem jako drugim Adamem. Mirabile dictu, Katechizm raczej dopuszcza doktrynę wyzwolonych reformowanych, w tym reformowanych kanadyjskich, że Chrystus nie jest federalną głową przymierza.
- Według herezji przymierze nie jest zatem zawierane przez Boga z ludźmi tylko takimi, którzy są w Chrystusie, jako członkami ciała, którego On jest Głową. Według herezji katechizm uczy raczej, że Bóg zawiera przymierze z ludźmi indywidualnie, niezależnie od Chrystusa i jakiejkolwiek relacji z Chrystusem.
. - Według herezji kiedy Katechizm stwierdza dalej, że „w Nim”, to znaczy w Chrystusie jako drugim Adamie, Bóg zawarł przymierze łaski „ z całym wybranymi jako jego [Chrystusa] nasieniem.”,
.
- Według herezji Katechizm w rzeczywistości nie stwierdza, że Bóg zawarł przymierze z wybranymi.
. - Według herezji katechizm raczej dopuszcza wyzwoloną reformowaną doktrynę, że Bóg zawiera przymierze z całym fizycznym potomstwem wierzących rodziców,
.
– zarówno z potępionymi, jak i wybranymi,
– zarówno z tymi, którzy giną na wieki, jak i tymi, którzy są zbawieni,
– zarówno z Ezawami, jak i Jakubami. [13]
Przymierze łaski zostało zawarte z Chrystusem jako drugim Adamem i w Nim z całym wybranymi jako jego nasieniem.
,
Cel herezji
Taka interpretacja jasnego języka wiary jest równie śmieszna, co naganna. Nie jest to nawet zrozumiała błędna interpretacja wiary. Jest to celowe wyjaśnianie jasnego języka wyznania wiary, a tym samym odrzucenie wyznania wiary w interesie utrzymania błędu teologicznego, który zaprzecza, że Chrystus jest Głową przymierza łaski.
Najgłębszą motywacją tego niewybaczalnego odrzucenia wiary (gdyż odrzucenie jest tym, czym naprawdę jest ta błędna interpretacja) jest determinacja wyzwolonych reformowanych, że wybranie nie będzie rządzić przymierzem łaski i jego zbawieniem.
.
Podstawa usprawiedliwienia w Przymierzu
Ale usprawiedliwienie przez samą wiarę w Jezusa Chrystusa opiera się na federalnym (przymierzowym) zwierzchnictwie Jezusa Chrystusa i wyznają to wszystkie Reformowane wyznania wiary. Odrzucenie federalnego zwierzchnictwa Chrystusa jest sprzeczne z wyznaniami wiary i narażeniem na ryzyko ewangelicznej prawdy o usprawiedliwieniu przez samą wiarę.
Federalne zwierzchnictwo Jezusa Chrystusa ma swoje źródło w odwiecznym dekrecie trójjedynego Boga, który ustanawia człowieka Jezusa, jako wcielonego Syna Bożego, Głową przymierza. O tym źródle przymierza zwierzchnictwa Jezusa, a zatem także o ostatecznym źródle prawdy Ewangelii o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę, w kościołach Reformowanych było i nadal trwa poważne zamieszanie i kontrowersje. To zamieszanie i kontrowersje przyczyniają się do pojawienia się w kościołach Reformowanych herezji usprawiedliwienia przez wiarę i uczynki, zwłaszcza w postaci federalnej wizji. Korzeniem federalnej wizji jest doktryna o warunkowym ustanowieniu przez Boga przymierza łaski z całym fizycznym potomstwem wierzących rodziców. Ten korzeń jest wykorzeniony przez właściwe zrozumienie źródła przymierza w federalnym zwierzchnictwie Jezusa Chrystusa.
.
Pactum salutis, źródło problemu
Herman Bavinck przemawiał w imieniu całej ortodoksyjnej teologii Reformowanej, kiedy powiedział, że przymierze łaski ma „stabilny, wieczny fundament w radzie Bożej” [14]. Dodał, że
„przymierze łaski objawione w czasie nie wisi w powietrzu ale opiera się na wiecznym, niezmiennym fundamencie… przymierze łaski było gotowe od wieków w zbawiennym pakcie trzech osób” [15].
Zamieszanie i kontrowersje dotyczą wyjaśnienia tego fundamentu, czyli źródła przymierza łaski w wieczności Boga. Wielu Reformowanych i Prezbiteriańskich teologów wyjaśniało źródło przymierza jako warunkowy „pakt”, „umowę”, a nawet „targ” między pierwszą i drugą osobą Trójcy Świętej, wiecznym Ojcem i wiecznym Synem. Zgodnie z tą koncepcją źródła przymierza, Ojciec obiecał ocalić Kościół od upadłej rasy ludzkiej pod warunkiem, że Syn odkupi ten lud swoją odkupieńczą śmiercią. Syn ze swojej strony zgodził się spełnić warunek. Ten „pakt”, zawarty w wieczności, jest fundamentem i źródłem wszelkiego zbawczego dzieła Boga w Jezusie Chrystusie w czasie i historii, które polega na urzeczywistnieniu i wypełnieniu przymierza łaski.
Louis Berkhof nauczał tego poglądu na wieczne źródło przymierza. Opisał to źródło, które nazwał „przymierzem odkupienia”, jako
„umową między Ojcem, dającym Syna jako Głowę i Odkupiciela wybranych, a Synem, dobrowolnie zajmującym miejsce tych, których dał Mu Ojciec ”[16]
Podobnie prezbiteriańska „Suma zbawczej wiedzy” opisuje źródło przymierza w wieczności (które nazywa „przymierzem odkupienia”) jako umowę między „Bogiem Ojcem a Bogiem Synem”. To stwierdzenie, chociaż nie należy do oficjalnych, autorytatywnych wyznań wiary kościołów Prezbiteriańskich, jest jednak często włączane do ksiąg zawierających wyznania wiary prezbiteriańskiej, tak że ma wpływ na kształtowanie się prezbiteriańskiego myślenia o przymierzu. Suma dalej wyjaśnia:
Bóg dobrowolnie wybrał do życia pewną liczbę zgubionych ludzi… dał ich, zanim świat powstał, Bogu Synowi, wyznaczonemu Odkupicielowi, aby pod warunkiem uniżył się tak dalece, że przyjął ludzką naturę… i poddał się prawu, jako poręczyciel za nich i zadośćuczynił im sprawiedliwości… powinien wykupić i odkupić ich wszystkich od grzechu i śmierci… Ten warunek Syn Boży… zaakceptował przed początkiem świata. [17]
Nawet teologowie Reformowani, którzy niemal instynktownie wystrzegali się tej zimnej, komercyjnej koncepcji pochodzenia przymierza, którzy jasno widzieli, że główny biblijny dowód tej koncepcji był błędny, i których teologia przymierza łaski jako całości odrzuciła pojęcie warunkowego „targu” między umawiającymi się stronami nie uwolniło się całkowicie od idei źródła przymierza jako umowy. Chociaż Bavinck nigdy wprost nie opisał fundamentu przymierza w radzie Bożej jako umowy między Ojcem i Synem, a wręcz przeciwnie, opisał je w kategoriach „rady” i „dekretu” Boga, to jednak uparcie odnosił się do źródła przymierza jako „paktu”, a nawet „paktu zbawienia” [18]..
Nadszedł czas, aby teologia Reformowana i Prezbiteriańska gruntownie wyczyściła ze swojej doktryny przymierza pojęcie i terminologię, które sugerują, że źródłem i fundamentem przymierza łaski jest pakt lub zgoda lub umowa między dwiema Osobami Trójcy Świętej, lub nawet pomiędzy wszystkimi trzema Osobami Bóstwa.
.
Zła egzegeza, Zach. 6:12-15
Po pierwsze, nie ma absolutnie żadnego biblijnego uzasadnienia dla takiej koncepcji źródła przymierza. Głównym fragmentem biblijnym przytoczonym na rzecz koncepcji paktu lub porozumienia jest Zachariasz
Zach. 6:13 …i rada pokoju będzie między nimi oboma
Z tego fragmentu wywodzi się jedna z nazw tradycyjnie określających źródło przymierza: rada pokoju.
Ale ten fragment nie ma nic wspólnego ze źródłem lub fundamentem przymierza w wieczności, tak jakby mówił o umowie między Ojcem a Synem. Fragment ten odnosi się raczej do relacji między urzędami kapłańskimi i królewskimi Pośrednika Przymierza (zwanego w wersecie 12 „Latoroślą”), który urzeczywistnia pokój ludu Bożego. W „mężu, którego imię brzmi Latorośł” i który „zbuduje świątynię Pańską”, urząd kapłański i urząd króla są zjednoczone
Zach. 6:12-15
.12. I powiedz do niego: Tak mówi PAN zastępów: Oto mąż, którego imię brzmi Latorośl; on wyrośnie ze swego miejsca i zbuduje świątynię PANA.
13. On zbuduje świątynię PANA, będzie obdarzony chwałą, zasiądzie na swoim tronie i będzie panować na nim, i będzie on kapłanem na swoim tronie; i rada pokoju będzie między nimi oboma.
14. A te korony będą dla Chelema, Tobiasza, Jedajasza i Chena, syna Sofoniasza, jako pamiątka w świątyni PANA.
15. Przyjdą ludzie z dalekich stron i będą budować świątynię PANA, i poznacie, że PAN zastępów posłał mnie do was. A to się stanie, jeśli pilnie będziecie słuchać głosu PANA, swego Boga.
Bavinck zwrócił uwagę na to rażące niezrozumienie wersetu 13 ze strony teologów Reformowanych, którzy widzieli źródło przymierza w porozumieniu między pierwszą a drugą osobą Trójcy. Oskarżając tę teorię o „scholastyczną subtelność”, Bavinck oświadczył:
„Klasyczny tekst (Zach. 6:13) cytowany na poparcie tej doktryny [a mianowicie, że podstawą przymierza łaski jest pakt między Bogiem Ojcem a Bogiem Syna] niczego nie dowodzi, a jedynie stwierdza, że Mesjasz, który jednoczy w swojej osobie zarówno królestwo, jak i kapłaństwo, będzie miał na uwadze i zabiega o pokój swego ludu” [19].
Tak ważnym był tekst Zachariasza dla teorii źródła przymierza jako paktu między Ojcem a Synem, że nie jest przesadą jest sądzenie, że wraz z utratą tego tekstu jako dowodu, sama teoria upada.
.
Dekret a nie pakt
Drugim powodem, dla którego teologia Reformowana raz na zawsze porzuciła pogląd, że źródłem przymierza jest umowa między dwiema Osobami Trójcy Świętej, jest oczywisty fakt, że fragmenty biblijne, które ujawniają źródła przymierza i które są często przytaczane również na rzecz teorii umowy opisują źródło przymierza jako boski dekret — nie porozumienie, ale dekret.
.
Psalm 2:7
Psalm „ogasza dekret” dotyczący źródła przymierza Mesjasza i podstawy całego jego dzieła przymierza.
Psalm 2:7 Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.
Izaj. 42:1, 6
Izajasz nazywa Mesjasza „moim”, to znaczy wybrańcem Boga Jahwe.
Izaj. 42:1 Oto mój sługa, którego wspieram, mój wybrany, którego sobie upodobała moja dusza. Dałem mu swojego Ducha, on przyniesie narodom sąd.
Źródłem Mesjasza i całego jego zbawczego dzieła na rzecz Bożego przymierza (werset 6 mówi, że Bóg dał Mesjasza „jako przymierze dla ludu”) nie jest porozumienie, ale wieczny, wybierający dekret.
Izaj. 42:6 Ja, PAN, wezwałem cię w sprawiedliwości i ująłem cię za rękę, będę cię strzegł i dam cię jako przymierze dla ludu, jako światłość dla narodów;
Psalm 89:3, 19-20, 26-29
Psalm 89 jest jasny i rozstrzygający w odniesieniu do źródła i podstawy przymierza łaski. Trudno zrozumieć, jak ktokolwiek może przeczytać ten Psalm wybitnie opisujący przymierze i dojść do wniosku, że
- albo Chrystus nie jest głową przymierza
. - albo że źródłem przymierza jest porozumienie między dwiema Osobami Trójcy Świętej.
Werset 3 mówi, że Bóg zawarł przymierze z „moim wybranym” przez obietnicę „Dawidowi, mojemu słudze”.
Psalm 89:3 Zawarłem przymierze z moim wybrańcem; przysiągłem Dawidowi, swemu słudze;
Dawid w Psalmie jest typem Mesjasza, którym jest Jezus, jak objawia Psalm. Mesjasz jest tym, który „woła do mnie: Ty jesteś moim ojcem, moim Bogiem i skałą mego zbawienia.” (werset 26). Bóg zawarł swoje przymierze nie z wieloma, nawet z dużą liczbą różnych jednostek, z osobna, ale z Mesjaszem jako głową przymierza. „Z nim” Boże „przymierze będzie trwałe” (werset 28). Tylko dlatego, że wybrani są „jego potomstwem”, „wytrwają na wieki” (werset 29).
26. On zawoła: Ty jesteś moim ojcem, moim Bogiem i skałą mego zbawienia.
27. Ja też uczynię go pierworodnym i najwyższym wśród królów ziemi.
28. Na wieki zachowam dla niego swoje miłosierdzie, a moje przymierze z nim będzie trwałe.
29. Jego potomstwo utrwalę na wieki, a jego tron – jak dni niebios.
Równie wyraźnie Psalm umiejscawia źródło przymierza z Mesjaszem i jego potomstwem w dekrecie Boga Jahwe wybierającym Mesjasza, wcielonego Syna. Jedna Osoba Trójcy Świętej nie zawiera przymierza przez pakt z inną osobą, ale Bóg Jahwe „zawarł” swoje przymierze dekretem wyboru Dawida/Mesjasza (Zawarłem przymierze z moim wybrańcem werset 3). Źródłem przymierza z Izraelem/Kościołem nie jest porozumienie w Bóstwie między dwiema, a nawet wszystkimi trzema osobami.
Raczej Bóg Jahwe, Bóg w Trójcy Jedyny — Ojciec, Syn i Duch Święty — „wywyższył wybranego spośród ludu”, to znaczy wybranego lub ustanowionego przez Boga Jahwe na głowę przymierza (werset 19) Tym przedmiotem dekretu o wyborze jest „Dawid, sługa mój” (werset 20).
Psalm 89:19-20 19. Powiedziałeś wtedy w widzeniu do twego świętego: Udzieliłem pomocy mocarzowi, wywyższyłem wybranego z ludu. 20. Znalazłem Dawida, mego sługę, namaściłem go swoim świętym olejem.
Jan 6:38-39
Powiązane fragmenty opisujące przyjście Jezusa Chrystusa na świat jako posłanie go przez Boga uczą tego samego o źródle i fundamencie przymierza. W Ewangelia Jana Jezus opisuje swoje przyjście na świat jako wysłanie go przez Boga. Jego posłanie ma swój początek w woli Boga: „Taka jest wola Ojca, który mnie posłał” (werset 39). Jak często w Nowym Testamencie, „Ojciec” odnosi się do jedynej istoty Boga, który jest ojcem człowieka Jezusa, ponieważ jest on także ojcem wszystkich ludzi, którzy należą do Jezusa. Źródłem przymierza nie jest boska sesja przetargowa, ale wola, rada lub dekret Boga.
Jan 6:38–39 38. Zstąpiłem bowiem z nieba nie po to, żeby czynić swoją wolę, ale wolę tego, który mnie posłał. 39. A to jest wola Ojca, który mnie posłał, abym nie stracił nic z tego wszystkiego, co mi dał, ale abym to wskrzesił w dniu ostatecznym.
W świetle determinacji tych, którzy zaprzeczają federalnemu zwierzchnictwu Jezusa, aby uniknąć biblijnej nauki, że przymierze i jego zbawienie są rządzone przez wybranie — wybranie określonej liczby ludzi, w odróżnieniu od innych, którzy są potępieni —warto zauważyć, że Jezus kontynuuje w Ew. Jana 6:39 „abym nie stracił nic z tego wszystkiego, co mi dał, ale abym to wskrzesił w dniu ostatecznym.”. Źródłem przymierza łaski jest odwieczna wola Boża: wybór Jezusa Chrystusa na federalną głowę pewnej, określonej liczby wybranych ludzi, których ma wybawić od grzechu i uwielbić w ich zmartwychwstaniu.
Ponieważ królestwo i przymierze w Nowym Testamencie nie są zasadniczo różnymi rzeczywistościami, Łukasza 22:29 ma zastosowanie do prawd, że źródłem przymierza jest dekret Boży mianujący Chrystusa Głową przymierza i że źródłem jest w rzeczywistości boskie powołanie, a nie nim umowa. Jezus Chrystus powiedział do swoich uczniów w przeddzień swojego ukrzyżowania: „przekazuję wam królestwo, jak mnie przekazał mój Ojciec”.
.
Rada przymierza
Trzeci powód, dla którego teologowie Reformowani powinni wyrzec się wyjaśnienia źródła i podstawy przymierza jako wiecznego targowania się pierwszej i drugiej osoby Trójcy Świętej, został im uświadomiony w XXI wieku przez herezję federalnej wizji. Federalna wizja zaprzecza kardynalnej ewangelicznej prawdzie o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę. Odważnie naucza o usprawiedliwieniu przez wiarę i uczynki. Propaguje tę herezję w konserwatywnych Reformowanych i Prezbiteriańskich kościołach i seminariach.
Sama herezja głosi, że jej nauczanie o usprawiedliwieniu przez wiarę i uczynki jest nieodłączną częścią jej teologii przymierza. Teologia ta utrzymuje, że przymierze i jego zbawienie są warunkowe; zależą od czynów grzesznika. Ta doktryna warunkowego przymierza, z jego warunkowym usprawiedliwieniem, jest osadzona w poglądzie na samo źródło przymierza jako warunkowej umowy między Bogiem Ojcem a Bogiem Synem.
Błędne pojmowanie przymierza jako warunkowej umowy lub paktu zatruwa źródło i podstawę przymierza w wieczności Boga. Louis Berkhof wyraził ścisły związek między postrzeganiem źródła przymierza jako umowy między Ojcem i Synem a postrzeganiem przymierza łaski podobnie jako paktu lub umowy:
„Pierwsze [pactum salutis] jest umową między Ojcem i Synem… podczas gdy to ostatnie [przymierze łaski] jest umową między Bogiem w Trójcy Jedynym a wybranymi” [20].
Na samym początku Reformacji, która była ponownym odkryciem Ewangelii łaski, Luter wołał:
„Precz z tym bluźnierczym, bezbożnym pojęciem zasługi!”
Dzisiaj, w podobnie krytycznym momencie, kiedy Reformacja ze swoją Ewangelią łaski zostanie albo zachowana i właściwie rozwinięta, albo śmiertelnie skompromitowana i utracona, niech teologia Reformowana woła:
„Precz z tym bluźnierczym, bezbożnym pojęciem warunkowego, kontraktowego przymierza!”
Ponad sto lat temu szkocki teolog C. G. M’Crie potępił pogląd, że przymierze jest umową warunkową lub paktem, w tym pactum salutis.
Szczegółowe opisy odkupienia jako umowy zawartej między Pierwszą i Drugą Osobą Trójcy, w której określono warunki, dotrzymano obietnic i złożono przyrzeczenia; sprowadzenie zbawienia do merkantylnego układu między Bogiem a grzesznikiem, w którym ten ostatni oznacza zadowolenie z zawarcia przymierza, a poprzedni głęboką zgodę na nawiązanie stosunku łaski, tak aby zawsze po tym, jak zadowolony, umawiający się partner mógł powiedzieć „Panie, niech to będzie okazja” — takie prezentacje mają oczywiście tendencję do sprowadzania Ewangelii łaski Bożej do poziomu umowy prawnej zawartej między dwoma niezależnymi i, o ile prawo lub status jest zainteresowane, dwiema równymi stronami. Błogosławieństwo przebłagania może zostać utracone z oczu podczas targów na rynku; prosta historia zbawienia zostaje wrzucona do tygla szkolnej logiki i wyłania się w formie sylogizmu [21].
Najwyraźniej nikt nie słuchał.
Ta sama głuchota zapanowała we wspólnocie teologów Reformowanych w odniesieniu do sprzeciwu Hermana Hoeksemy wobec przedstawiania przymierza jako umowy warunkowej, zaczynającej się od źródła i podstawy przymierza w tym, co teologia Reformowana tradycyjnie nazywała paktem salutis [22]
Prawdą Ewangelii o przymierzu jest to, że
- jest to ustanowiony i utrzymywany przez Boga związek przyjaźni i miłości między Trójjedynym Bogiem w Jezusie Chrystusie a wybranym kościołem
.
- jego początkiem i podstawą jest w pełni łaskawy i suwerenny dekret Boży, który wybiera człowieka Jezusa Chrystusa, który jest wcielonym Synem Bożym, na federalnego przywódcę wybranej rasy ludzkiej.
Rezygnując z tego, co niewątpliwie było dominującym nurtem w tradycji Reformowanej, a mianowicie postrzegania źródła przymierza jako umowy lub paktu, teologia Reformowana powinna również zdecydować się na nazwę własną źródła. Nie jest to „pactum salutis”, „rada pokoju”, „przymierze odkupienia” ani „umowa między Ojcem a Synem”. Właściwa nazwa tego ważnego aspektu przymierza, wyrażająca to, czym w rzeczywistości ono jest i wywodząca się z objawienia biblijnego, brzmi „rada przymierza”.
Na pytanie: „Skąd bierze się przymierze łaski?” odpowiedź brzmi: Rada przymierza.
Rada przymierza jest suwerennym, wiecznym, bezwarunkowym dekretem Trójjedynego Boga, który ustanawia wcielonego Syna na Głowę Przymierza Łaski i wybiera w Nim wielkie zastępy pokoleń spośród wszystkich narodów rodzaju ludzkiego jako swoje Ciało, aby byli zbawieni od grzechu i śmierci i doprowadzeni przez Niego do wspólnoty przymierza z Bogiem.
Efez. 2:2-10
.2. Łaska wam i pokój od Boga, naszego Ojca, i Pana Jezusa Chrystusa.
3. Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, który pobłogosławił nas wszelkim duchowym błogosławieństwem w miejscach niebiańskich w Chrystusie.
4. Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości.
5. Przeznaczył nas dla siebie, ku usynowieniu przez Jezusa Chrystusa, według upodobania swojej woli;
6. Dla uwielbienia chwały swojej łaski, którą obdarzył nas w umiłowanym;
7. W którym mamy odkupienie przez jego krew, przebaczenie grzechów, według bogactwa jego łaski;
8. Którą nam hojnie okazał we wszelkiej mądrości i roztropności;
9. Oznajmiając nam tajemnicę swojej woli, według swego upodobania, które sam w sobie postanowił;
10. Aby w zarządzeniu pełni czasów wszystko zebrał w jedno w Chrystusie, i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi.
Na podstawie David Engelsma, Ewangeliczna prawda o usprawiedlliwieniu
Przypisy
[6] Jelle Faber, American Secession Theologians on Covenant and Baptism
[7] Tamże
[8] Tamże, s. 46
[9] Cytaty pochodzą z J. Kamphuis, An Everlasting Covenant (Launceston [TAS], Australia: Publication Organization of the Free Reformed Churches of Australia, 1985), 70–73.
[10] Schilder, “The Main Points of the Doctrine of the Covenant,” 11–12.
[11] Tamże, s. 13–14; dodano podkreślenie. Treścią książeczki jest przemówienie, które Schilder wygłosił w Holandii w 1944 r., u szczytu kontrowersji w Kościołach Reformowanych w Holandii wokół doktryny przymierza. Szczególnie godne uwagi jest to, że „wyzwolenie” Schildera z przymierza i jego zbawienie od wiecznego dekretu wybrania uniemożliwiło mu oddanie sprawiedliwości językowi i doktrynie Reformowanej formy chrztu. Pierwsze pytanie w formularzu skierowane do rodziców przy chrzcie ich dzieci każe im wyznać, że dzieci jeszcze nieochrzczone są „uświęcone w Chrystusie”. Uświęcenie dzieci w Chrystusie jest podstawą ich chrztu. Schilder był zmuszony wyjaśnić to zdanie jako nauczanie, że „Duch Święty ich uświęci” i „pragnie ich nieustannie uświęcać”. Jak wskazuje poniższe wyjaśnienie Schildera, ta przyszłość uświęcenia dzieci i to życzenie Ducha dotyczące uświęcenia dzieci zależą od spełnienia przez dzieci warunku wiary. Ale forma nie mówi o możliwym przyszłym uświęceniu przez Ducha. Nie uczy też bezsilnego pragnienia Ducha, aby wykonać tę pracę. Tym bardziej nie uzależnia uświęcenia dzieci od jakiegoś czynu, który muszą wykonać. W formularzu rodzice (i kościół Reformowany) „wyznają” w odniesieniu do dzieci wierzących, jeszcze nieochrzczonych niemowląt w ramionach matki, że „są one uświęcone w Chrystusie, a zatem jako członkowie Jego kościoła [ już przed chrztem] powinny być ochrzczone”.
[12] Tamże
[13] Westminsterski Większy Katechizm Pty. 31
[14] Herman Bavinck, Dogmatyka reformowana, tom. 3: Grzech i zbawienie w Chrystusie, wyd. John Bolt, tłum. John Vriend (Grand Rapids, MI: Baker Academic, 2006), 212–13.
[15] Tamże 3:215
[16] Louis Berkhof, Teologia systematyczna, wydanie 4 poprawione i rozszerzone (Grand Rapids, MI: Eerdmans, 1965), 271.
[17] „The Sum of Saving Knowledge”, w The Subordinate Standards… of the Free Church of Scotland, 191. Suma nie waha się nazwać tego porozumienia między Ojcem a Synem „targiem”: „Na mocy wspomnianej umowy stworzony przed początkiem świata” itd. (191).
[18] Herman Bavinck, Dogmatyka Reformowana, 3:215. Dokładne zbadanie doktryny Bavincka na temat przymierza znajduje się w rozdziale „Bavinck on Covenant and Election” w mojej książce Covenant and Election in the Reformed Tradition, str. 163–176.
[19] Tamże, 3:213.
[20] Louis Berkhof, Teologia systematyczna, 270. Powodem tej zgodności między źródłem przymierza w wieczności a samym przymierzem łaski jako paktów warunkowych, według Berkhofa, jest to, że „rada odkupienia [nazwa Berkhofa dla źródła przymierze w Bóstwie] jest wiecznym pierwowzorem historycznego przymierza łaski” (270).
[21] C. G. M’Crie, The Confessions of the Church of Scotland (Edinburgh: Macniven & Wallace, 1907), 72–73.
[22] Zobacz znakomitą krytykę Hoeksemy „tradycyjnego” wyjaśnienia źródła przymierza, „The Pactum Salutis”, w Reformed Dogmatics, 285-336. Wyrażam wdzięczność Hoeksemie za przedstawienie źródła i podstawy przymierza w tym rozdziale.
Zobacz w temacie
- Rada Przymierza, część 1
- Ordo Salutis – porządek zbawienia
- Gorliwy w dobrych uczynkach
- Jak głosić Ewangelię i dobre uczynki
. - Szabas a zbawienie z uczynków
- Synergia wiary i uczynków
- Zbawienie z uczynków?
- Uczynki wiary według Johna MacArthura