Przymierze: Boży przybytek z ludźmi, część 2 – rozwinięcie doktryny

utworzone przez | maj 21, 2024 | Teologia reformowana, Teologia systematyczna

Fałszywa dedukcja

1 Mojż. 2:16-17 16. I rozkazał PAN Bóg człowiekowi: Możesz jeść do woli z każdego drzewa ogrodu; 17. Ale z drzewa poznania dobra i zła jeść nie będziesz, bo tego dnia, kiedy zjesz z niego, na pewno umrzesz.

Nigdy w Piśmie Świętym nie czytamy o takim porozumieniu czy pakcie między Bogiem a człowiekiem, w którym Bóg stawia pewne warunki, które człowiek akceptuje, a wypełniając je, czyni siebie godnym „życia wiecznego”. W objawieniu biblijnym nie ma nic na temat człowieka w stanie sprawiedliwości, co sugerowałoby taką relację między Bogiem a Adamem.

Jednak istnienie takiej relacji między Bogiem a człowiekiem przed upadkiem stało się bardzo aktualnym poglądem w nauczaniu Reformowanym. Relacja ta znana jest jako „przymierze uczynków”. Zgodnie z tradycyjnym poglądem przymierze to składało się z obietnicy, warunku i kary.

  • Obietnica dotyczyła życia wiecznego dla Adama i jego potomstwa.
    .
  • Warunkiem było doskonałe posłuszeństwo, poddane testowi na okres próbny poprzez warunkowy nakaz niejedzenia z drzewa poznania.
    .
  • Karą była śmierć.

Takie miały być elementy umowy, którą Bóg miał zawrzeć z Adamem.

Obietnica dana Adamowi?

Jan 17:3 A to jest życie wieczne, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.

Przeciwko temu poglądowi można wysunąć wiele zastrzeżeń.

Po pierwsze, należy zauważyć, że nigdzie w pierwszych trzech rozdziałach Księgi Rodzaju Pismo Święte nie mówi o wzajemnym porozumieniu między Bogiem a Adamem. Wręcz przeciwnie, to Bóg działa przez cały czas i tylko On. To On stwarza człowieka. Umieszcza go w ogrodzie Eden. Sadzi drzewo poznania dobra i zła. Wydaje wystawiające go na próbę przykazanie: „Nie będziesz z niego jadł”. Nakaz ten żadną miarą nie jest zależny od zgody Adama. Adam po prostu podlega prawu.

Po drugie, pogląd, że Bóg obiecał Adamowi „życie wieczne”, jest czystym wymysłem, wytworem wyobraźni. Pismo Święte nawet tego nie sugeruje. Wyobrażenie to wywodzi się z kary śmierci, która groziła w przypadku nieposłuszeństwa. Argumentuje się, że skoro śmierć była karą za nieposłuszeństwo, wynika z tego, że „życie wieczne” było dorozumianą obietnicą po okazaniu posłuszeństwa.

Ta dedukcja jest jednak fałszywa. Można przyznać, że Adam nie poniósłby śmierci, gdyby pozostał wierny. Ale to zupełnie co innego niż stwierdzenie, że osiągnąłby wyższy stan niebiańskiej chwały, który w Biblii nazywany jest życiem wiecznym. Zostałby on po prostu utwierdzony w swoim ziemskim stanie. Co więcej, możemy śmiało stwierdzić, że to, co Biblia nazywa „życiem wiecznym”, jest stanem chwały i błogości, formą społeczności z żywym Bogiem, której Adam nigdy nie mógł osiągnąć. Konieczną podstawą tego jest wcielenie Syna Bożego, a jego centralną realizacją jest zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Ponadto:

  • Kiedy Adam zostałby porwany do tej niebiańskiej chwały? Po tym, jak narodził się cały rodzaj ludzki?
    .
  • I czy ziemskie stworzenie zostałoby wraz z nim uwielbione?

Niech wystarczy jednak fakt, że obietnica „życia wiecznego” nie została dana ani nie mogła zostać dana naszemu pierwszemu ojcu w raju.
.

Przymierze łaski

.1 Mojż. 3:15 Wprowadzę nieprzyjaźń między tobą a niewiastą i między twoim potomstwem a jej potomstwem; ono zrani ci głowę, a ty ukąsisz jej w piętę

Również ta inna forma przymierza Bożego, powszechnie znana jako „przymierze łaski”, nigdy nie jest przedstawiana w Piśmie Świętym jako pakt czy umowa. Biblia jednakowo podkreśla, że to Bóg ustanawia Swoje przymierze. Zaraz po upadku Adama Bóg objawia Swój cel dotrzymania Swojego przymierza w dobrze znanej suwerennej deklaracji w z trzeciego rozdziału pierwszej Księgi Mojżesza.

Ustanowienie przymierza nie zależy wcale od zgody człowieka.

A) Zarówno przed Potopem, jak i zaraz po nim, Bóg oświadczył Noemu, że ustanowi przymierze z nim i z jego potomstwem. Przymierze pochodzi od Boga i tylko On je ustanawia.

1 Mojż. 6:18 Ale z tobą zawrę moje przymierze; i wejdziesz do arki, ty i twoi synowie, i twoja żona, i żony twoich synów z tobą.
.
1 Mojż 9:11 Ustanowię moje przymierze z wami. Nie będzie już więcej zgładzone wszelkie ciało wodami potopu ani nie będzie już więcej potopu, który miałby zniszczyć ziemię.

B) Tego samego wyrażenia użyto do określenia ustanowienia przymierza Boga z Abrahamem:

1 Mojż. 17:7 I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomstwem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie.

I tak jest ono przedstawione w całym Piśmie Świętym.

C) Przez Izajasza Bóg oznajmia Swojemu ludowi

Izaj. 55:3 …I zawrę z wami wieczne przymierze, pewne miłosierdzia Dawida.

Przez Jeremiasza mówi:

Jer. 31:31 …zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze;

I ten fragment odnosi się do przymierza nowej dyspensacji w Liście do Hebrajczyków

Hebr. 8:8-10 8. Tymczasem, ganiąc ich, mówi: Oto nadchodzą dni, mówi Pan, gdy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze. 9. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ująłem ich za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej. Ponieważ oni nie wytrwali w moim przymierzu, ja też przestałem o nich dbać, mówi Pan. 10. Takie zaś jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi Pan: Dam moje prawa w ich umysły i wypiszę je na ich sercach. I będę im Bogiem, a oni będą mi ludem.

D) To, że przymierze nie jest umową obopólną, lecz ustanowioną wyłącznie przez Jahwe, zostało również wyraźnie ujawnione w wizji zapisanej w Księdze Rodzaju. Abrahamowi nakazano wziąć kilka zwierząt ofiarnych, podzielić je na połowy i ułożyć je w dwóch rzędach naprzeciw siebie. Następnie Jahwe pod symbolami dymiącego pieca i płonącej lampy przechodzi przez środek kawałków.

1 Mojż. 15:9-10, 17 9. I odpowiedział mu: Weź dla mnie trzyletnią jałówkę, trzyletnią kozę i trzyletniego barana, a także synogarlicę i pisklę gołębia. 10. Wziął więc to wszystko i rozciął na połowy; a jedną część położył naprzeciwko drugiej, ale ptaków nie rozcinał. 17. Gdy słońce zaszło i nastała ciemność, oto ukazał się dymiący piec i ognista pochodnia, która przechodziła między tymi połowami zwierząt.

Znaczenie rytuału przechodzenia pomiędzy połówkami zwierząt ofiarnych musiało być dobrze znane Abrahamowi. Był to akt symboliczny, wyrażający nienaruszalną ratyfikację przymierza. Strona przechodząca pośród podzielonych zwierząt wyrażała w ten sposób, że wolałaby raczej przejść przez śmierć, niż złamać przymierze. Tyle tylko, że o ile w przypadku przymierza między ludźmi obie strony przechodziły przez środek połówek zwierząt ofiarnych, wyrażając w ten sposób, że nienaruszalność przymierza zależy od wierności obojga, o tyle w wizji z Księgi Rodzaju 15 tylko Pan przeszedł przez nie, wskazując, że On jest Swoją własną stroną i że tylko On ustanawia i podtrzymuje Swoje przymierze.

E) Do tego możemy dodać, że przymierze nigdy nie mogłoby zostać zawarte z wierzącymi i ich dziećmi, w ciągu ich pokoleń, gdyby było umową, której ratyfikacja zależy od zgody człowieka lub od jakiegokolwiek warunku, który człowiek musi spełnić. Niemowlęta nie mogą spełniać żadnych warunków. Nie mogą występować jako strona paktu.

1 Mojż. 17:7 I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomstwem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie.

Bóg suwerennie wykonuje wszystko, co się tyczy ustanowienia przymierza. On Sam decyduje, kto będzie w nim przyjęty. Opiera się wyłącznie na Jego wierności. Bóg jest wierny! To jedyny powód, dla którego przymierze jest nienaruszalne. Nie może być zerwane. To wieczne przymierze.

F) Również sam fakt, że Pismo Święte przedstawia przymierze Boże jako wieczne, przemawia przeciwko poglądowi, że jest ono środkiem do celu, drogą zbawienia.

Izaj. 55:3 Zawrę z wami wieczne przymierze
.
Jer. 32:40 I zawrę z nimi wieczne przymierze, że się od nich nie odwrócę i nie przestanę im dobrze czynić, lecz włożę w ich serca moją bojaźń, aby nie odstępowali ode mnie
.
Ezech. 37:26 Zawrę też z nimi przymierze pokoju, które będzie przymierzem wiecznym z nimi. Osadzę ich i rozmnożę, i umieszczę swoją świątynię pośród nich na wieki.

W ten sposób Pan przemówił do Abrahama:

1 Mojż. 17:7 I utwierdzę moje przymierze … jako wieczne przymierze

Przymierze nie może być środkiem czy też drogą do celu ponieważ droga i środek do celu nie są wieczne. Kończą się w momencie osiągnięcia celu (przeznaczenia). Środek nie jest wieczny. Służy on swojemu celowi, gdy to, co jest przez niego spowodowane lub osiągnięte, zostaje zrealizowane.

Przymierze wieczne jest trwałe. Nie jest ono drogą, lecz raczej celem (przeznaczeniem). Jest ono celem samym w sobie.
.

Przymierze jako przybytek

Jana 15:15 Już więcej nie będę nazywał was sługami, bo sługa nie wie, co robi jego pan. Lecz nazwałem was przyjaciółmi, bo oznajmiłem wam wszystko, co słyszałem od mego Ojca.

To wiecznie trwałe przymierze jest Bożym przybytkiem z ludźmi. Można go zdefiniować jako żywą i najbardziej intymną więź wspólnoty między Bogiem a Jego ludem w Chrystusie, która przybiera formę przyjaźni. Przez przyjaźń rozumiemy relację społeczności i intymną komunię miłości, która istnieje między osobami w oparciu o najwyższą możliwą równość poprzez osobiste wyróżnienie.

Przyjaciele nie mają przed sobą tajemnic. Znają się nawzajem. Wkraczają w swoje życie. Jest to możliwe tylko na zasadzie równości. Z drugiej strony prawdziwa przyjaźń to wzajemna społeczność. Przyjaciele uzupełniają się nawzajem. Tworzą jedność, całość. Dlatego strony, między którymi istnieje więź przyjaźni, muszą być osobowo odrębne. Gdyby były identyczne, każda z nich byłaby samowystarczalna. Dlatego też dla ustanowienia więzi przyjaźni konieczne jest osobiste wyróżnienie, oparte na najwyższym możliwym stopniu bliskości i równości.

Ideę przymierza Bożego można w skrócie wyrazić określeniem „przyjaźń”. W Swoim przymierzu:

A) Bóg jest Przyjacielem-Suwerenem człowieka, a człowiek jest Jego przyjacielem-sługą

Jakuba 1:1 Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, przesyła pozdrowienia dwunastu pokoleniom, które są w rozproszeniu.

B) Bóg objawia się człowiekowi, a człowiek Go zna

Jana 1:18 Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Syn, który jest w łonie Ojca, on nam o nim opowiedział.

C) Bóg otwiera przed nim Swoje serce, a on smakuje, że Pan jest dobry

1 Piotra 2:3 Jeśli tylko zakosztowaliście, że Pan jest dobry.

D) Bóg przyjmuje człowieka do Swego domu, a on mieszka z Nim, poświęca się Jemu, służy Mu i wychwala Go oraz ma upodobanie w przestrzeganiu Jego nakazów.

1 Jana 5:20 A wiemy, że Syn Boży przyszedł i dał nam rozum, abyśmy poznali prawdziwego Boga, i jesteśmy w tym prawdziwym, to jest w jego Synu, Jezusie Chrystusie. On jest prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym.

Przymierze Boże jest samą esencją religii!

Na podstawie, źródło
Tłumaczył Robert Jarosz

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email