Przedmowa

Mat. 15:14 Zostawcie ich! To są ślepi przewodnicy ślepych, a jeśli ślepy prowadzi ślepego, obaj w dół wpadną.

Zasada progresywnego objawienia naucza nas, że to, co w Starym Testamencie przedstawiane było na sposób obrazowy (Hebr. 8:5), w postaci cieni (Kol. 2:17) i alegorii (Gal. 4:24) czyli za pomocą odniesienia do świata materialnego i relacji istniejących na tym świecie (fizyczna świątynia w Jerozolimie, urząd kapłana i lewirat, krwawe ofiary z rzeczywistych zwierząt, itp.) – obecnie, w okresie Nowego Testamentu ukazane zostaje jako duchowa rzeczywistość:

  1. uwielbienie odbywa się w duchu i prawdzie a nie w fizycznej świątyni (Jan 4:20-24) – gdzie Chrystus, głowa Kościoła jest świątynią Boga (Jan 2:21), a mówiąc bardziej szczegółowo każdy chrześcijanin jest świątynią Boga poprzez zamieszkującego w nim Ducha (1 Kor. 6:19)
    .
  2. Chrystus jest najwyższym Arcykapłanem według niezniszczalnej, duchowej mocy życia (Hebr. 3:1; 4:14), który zastąpił i zniósł kapłanów powoływanych według cielesnego przykazania (Hebr. 7:11-16) stąd każdy chrześcijanin, niezależnie od genetycznego pochodzenia jest kapłanem Boga żywego (1 Piotra 2:9; Hebr. 7:28; Obj. 1:6; 5:10; 20:6)
    .
  3. ofiara Chrystusa, Jego krew (Dzieje 20:28) posiada wymiar duchowy ponieważ całkowicie zmazała wszystkie grzechy wszystkich wybranych do zbawienia czyniąc ich na zawsze czystymi duchowo, duchowo zjednoczonymi z Chrystusem w Jego mistycznym Ciele, którym jest duchowy, organiczny Kościół (Mat. 26:28; 1 Kor. 10:16-17; Hebr. 9:22; 10:14, 25-26; Kol. 2:13; Rzym. 5:9; Obj. 1:5)

Niestety ogromna rzesza neo-ewangelickich i co gorsza, pseudo-reformowanych „pastorów” głosi potrzebę powrotu do przestarzałego systemu wierzeń okazując się tym samym ślepymi przewodnikami ślepych i prowadząc wielu na bezdroża kłamstwa.

Zwodziciele zamieniają prawdę o Kościele Chrystocentrycznym głosząc w jej miejsce konieczność przywrócenia fizycznej świątyni, krwawych ofiar ze zwierząt oraz urzędu kapłańskiego. Wszystko to ma się odbyć w rzekomym milenijnym królestwie, gdzie poganie będą lizać proch ze stóp fizycznych potomków Abrahama i staną się ich niewolnikami (Izaj. 2:2-4; 14:2; 49:23;  60:14-16; Zach. 8:23; Psalm 2:8-9).

Ten przyszły Żydocentryczny twór ma wyraźnie syjonistyczny charakter i stanowi spełnienie marzeń sekty faryzeuszy, w systemie tym obecny Kościół to wyłączona z jakiegokolwiek przymierza z Bogiem prostytutka.

Oto dyspensacjonalizm.


Kwestia zbawienia

Izaj. 44:8 Nie bójcie się i nie lękajcie. Czy od dawna nie oznajmiałem wam wszystkiego i nie opowiadałem? Wy sami jesteście moimi świadkami. Czy jest Bóg oprócz mnie? Nie ma innej Skały; nie znam żadnej.

Dyspensacjonalizm jest herezją, która w swoim sercu naucza wbrew świadectwu Pisma Świętego, że Bóg w różnych okresach historii zbawia ludzi w różny sposób, przy czym najbardziej wyraźnym kontrastem jest różnica miedzy zbawieniem dostępnym w okresie Prawa Mojżeszowego a tym, jakie osiągane jest w okresie przymierza łaski.

Generalnie zakłada się, że owszem, Bóg zbawia z łaski przez wiarę, jednakże w okresie Prawa treść zbawiającej wiary była inna niż w okresie łaski: w wielkim uproszczeniu według dyspensacjonalistów starotestamentowi święci nie wiedzieli o Chrystusie, dlatego też nie mogli w niego wierzyć.
.


Doprecyzowanie herezji

Charles Ryrie, doktor teologii i prominentny wykładowca dyspensacjonalizmu w Seminarium Teologicznym w Dallas wyjaśnił, że o ile podstawą zbawienia jest skończone dzieło Mesjasza, o tyle w poprzednich dyspensacjach obiektem zbawiającej wiary nie był Chrystus lecz Bóg. Zwraca on uwagę na rozbieżne rzeczywistości: zbawienie wprawdzie oparte jest o dzieło Chrystusa (podstawa zbawienia), jednakże wiedza o tym dziele nie jest konieczna do zbawienia (warunek zbawienia):

„Podstawą zbawienia w każdym wieku jest śmierć Chrystusa: warunkiem zbawienia w każdym wieku jest wiara; przedmiotem wiary w każdej dyspensacji jest Bóg [nie Chrystus!];treść wiary zmienia się w różnych dyspensacjach.”Charles Ryrie, Dyspensacjonalizm, s. 115

Podstawą założenia o zmianie „treści zbawiającej wiary” jest przekonanie o progresywnym objawieniu prawdy, gdzie w miarę upływu czasu Bóg objawiał coraz więcej szczegółów dotyczących planu zbawienia by dopiero na końcu, tj. w dyspensacji łaski odsłonić jego pełnię. Dyspensacjonaliści tłumaczą ową dysproporcję dychotomią i dualizmem (dwoista natura zjawisk) postrzegania rzeczywistości:

„[Ani Adam] Ani inni święci Starego Testamentu nie widzieli tego, co widzimy dzisiaj. W tej sprawie muszą być dwie strony – to, co Bóg widzi ze swojej strony i to, co człowiek widzi ze swojej strony. Charles Ryrie, Dyspensacjonalizm, s. 115

Oto serce herezji: Bóg wiedział jedno a ludzie drugie. Bóg wiedział, że Chrystus umrze jako ofiara zastępcza, święci Starego Testamentu tego nie wiedzieli. Stąd wiara pozbawiona Mesjasza była wystarczająca do zbawienia, obecnie już niekoniecznie.
.,


Wstępna refutacja

1) Pismo Święte przeczy tej koncepcji. Mojżesz miał pełną świadomość Chrystusa, w którego nie tylko wierzył ale też dla którego cierpiał, zupełnie jak nowotestamentowi święci. Wiara w obu przypadkach odnosi się do przyszłej zapłaty, do zbawienia:

Hebr. 11:26 Uważał zniewagi znoszone dla Chrystusa za większe bogactwo niż skarby Egiptu, bo wypatrywał zapłaty.
.
Filip. 1:29 Gdyż wam dla Chrystusa dane jest nie tylko w niego wierzyć, ale też dla niego cierpieć;

Lud na pustyni nauczany był tej samej duchowej prawdy,

1 Kor. 10:4 I wszyscy pili ten sam duchowy napój. Pili bowiem ze skały duchowej, która szła za nimi. A tą skałą był Chrystus.

2) Nie kto inny jak Syn Boży prowadził Izrael po pustyni, i to Syn Boży nazywany był Zbawicielem przez Mojżesza.

2 Mojż. 15:2 PAN (יָ֔הּ Jah) moją mocą i moją chwałą, bo stał się dla mnie zbawieniem (יְשׁוּעָה jeshuah !). To mój Bóg, dlatego zbuduję mu przybytek, to Bóg mego ojca, dlatego będę go wywyższał.

Odniesienie do Boga (Jah), który jest Zbawicielem (Jeszuah) wskazuje na drugą Osobę Boga, na Jezusa. Jezus po hebrajsku to  יְהוֹשׁוּעַ Jehoszua. Syn Boży był znany Izraelowi tak typologicznie jak i osobiście.

3) Ponownie wszyscy prorocy Starego Testamentu, którym w udziale przypadło prorokowanie o zbawieniu i łasce czynili to rozumiejąc koncepcję Chrystusa cierpiącego za grzechy swojego ludu. Duch Święty objawił to samo tamtym prorokom, co obecnie głoszone jest ustami kaznodziejów, którzy soteriologiczną wiedzę (treść Ewangelii) czerpią z kart Nowego Testamentu i oświecani są przez tego samego Ducha.

1 Piotra 1:10-12 10. O to zbawienie wywiadywali się i badali je prorocy, którzy prorokowali o przeznaczonej dla was łasce. 11. Badali oni, na jaką i jakiego rodzaju porę wskazywał Duch Chrystusa, który był w nich, przepowiadając cierpienia, które miały przyjść na Chrystusa i mającą potem nastąpić chwałę. 12. Zostało im objawione, że nie im samym, lecz nam służyły sprawy wam teraz zwiastowane przez tych, którzy wam głosili ewangelię przez Ducha Świętego zesłanego z nieba. W te sprawy pragną wejrzeć aniołowie.

Zwróćmy uwagę na przekaz Piotra, który pisał nie tylko do Żydów ale i pogan (1 Piotra 1:1; 2:10)

  • Mowa o zbawieniu, wers 10
    .
  • Zbawienie objawione było prorokom żyjącym przed Chrystusem, wers 10
  • Nie znali oni czasu realizacji dzieła odkupienia, wers 11
    .
  • Ceną odkupienia było cierpienie Chrystusa, wers 11
    .
  • Zbawienie obejmie nie tylko ludzi, którzy żyli do czasów Chrystusa, wers 12

Kluczowym jest stwierdzenie: nie im samym, lecz nam służyły sprawy wam teraz zwiastowanetreść wiary okazuje się być taka sama i niezależna od dyspensacji, jest nią cierpiący za swój lud Chrystus. To, co obecnie nam jest zwiastowane służyło także prorokom Starego Testamentu. Prawda o Chrystusie cierpiącym nie im samym lecz także nam, wierzącym w Nowym Testamencie służy jako instrument zbawienia.

4) W innym miejscu Apostoł Piotr odnosząc się do proroków Starego Testamentu podsumował to następująco

Dzieje 3:18 Lecz Bóg w ten sposób wypełnił to, co przepowiedział przez usta wszystkich swoich proroków, że jego Chrystus będzie cierpiał.

Najwyraźniej wszyscy prorocy Starego Testamentu prorokowali o Chrystusie, który miał cierpieć. Poniżej drobny wycinek tych proroctw:

  • Szatan zrobi szramę na pięcie Mesjasza, 1 Mojż. 3:15
  • Mesjasz prawdziwym i jedynym zakryciem grzechów zobrazowany przez krwawą ofiarę Abla, 1 Mojż. 4:4
  • Mesjasz prawdziwą arką bezpieczeństwa do której wchodzą grzesznicy i płyną przez wody sądu Bożego, 1 Mojż. 6:8
  • Ofiara złożona po sądzie nad światem obrazem ofiary Mesjasza, 1 Mojż. 8:20-22
  • Izaak mający zostać złożony w ofierze i baran złożony w jego zastępstwie obrazem ofiary Mesjasza, 1 Mojż. 22:9-13
  • Ofiara baranka paschalnego chroniąca przed aniołem śmierci obrazem ofiary Mesjasza, prawdziwego baranka, 2 Mojż. 12:21-29
  • Ofiary całopalne, ofiary pojednania, odpuszczenia grzechów wypełnione przez ofiarę Mesjasza, 3 Mojż. 1:1-7
  • Mesjasz prawdziwą skałą zabitą aby wylać wody życia, 2 Mojż. 174 Mojż. 20
  • Mesjasz kamieniem zgorszenia i opoką, Izaj. 8:14-16
  • Mesjasz prorokiem jak Mojżesz, 5 Mojż. 18:15
  • Mesjasz opuszczony przez Boga, wyszydzony, kości rozłączone, serce jak wosk, język wyschnięty, szaty podzielone, Psalm 22
  • Żółć i ocet podana Mesjaszowi, Psalm 69:21
  • Mesjasz zapowiedziany na początku księgi, Psalm 40:7-8
  • Mesjasz zbity, opluty, zelżony, pohańbiony, Izaj. 50:6-7
  • Mesjasz odkupicielem gładzącym grzechy, Daniel 9:24
  • Mesjasz przebity, Zach. 12:10
  • Mesjasz będzie w postaci ludzkiej, Izaj.. 52:13-15
  • Mesjasz bez piękności i urody, Izaj. 53:2
  • Mesjasz wzgardzony, upodlony mąż boleści, Izaj. 53:3
  • Mesjasz zraniony, zbity, biorący nieprawości nasze na siebie, Izaj. 53:4-5
  • Mesjasz wiedziony na śmierć jak baranek, Izaj. 53:7
  • Mesjasz zabity, Izaj. 53:8
  • Mesjasz utrapiony i starty przez Boga, ofiara za nasze grzechy, Izaj. 53:9
  • Mesjasz policzony w poczet przestępców, noszący nasz grzech, Izaj. 53:12
  • Mesjasz zdradzony przez przyjaciela, Psalm 41:9
  • Mesjasz posiada dwie natury: całkowicie Boską i całkowicie ludzką, Mich. 5:2
    .

Uczynki konieczne do usprawiedliwienia

Rzym. 3:25 Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów

Dyspensacjonalizm, niemalże w całej rozciągłości nauczycieli, odrzuca prezentowany przez Biblię retrospektywny charakter ofiary Chrystusa (pełne zadośćuczynienie) głosząc, że zgodnie z Prawem uczynki były zdecydowanie potrzebne do usprawiedliwienia przed Bogiem i do czasów Chrystusa nigdy nie była to sama wiara w skończone dzieło Chrystusa (sola fide).

Cornelius R. Stam, założyciel Berean Bible Society i zagorzały dyspensacjonalista stwierdza:

„Podczas gdy Piotr w dniu Pięćdziesiątnicy oskarżył swoich słuchaczy o ukrzyżowanie Chrystusa i zażądał pokuty i chrztu na odpuszczenie grzechów Paweł ogłosił ukrzyżowanie dobrą nowiną ” – Cornelius R. Stam, Rzeczy, które się różnią: podstawy dyspensacjonalizmu s. 79).

Idąc dalej, według niektórych dyspensacjonalistów wszelkiej maści grzechami popełnionymi przez Żydów w okresie Starego Testamentu zajmowało się Prawo i ofiary ze zwierząt. Nie było łaski, tylko Prawo, zaś ofiary ze zwierząt zmazywały grzech. I oczywiście tylko Żydzi mogli być zbawieni (aby być zbawionym należało przejść na judaizm co wiązało się z przestrzeganiem Prawa, ofiarami oraz kaszrutem czyli przepisami żywieniowymi).
.


Dalsza refutacja

Głupota wiary w zbawienie wyłącznie Żydów jest nad wyraz widoczna. Otóż wystarczy zwrócić uwagę na Księgę Jonasza, napisaną ok. roku 775 B.C. czyli jakieś 630 – 670 lat po powstaniu Pięcioksięgu Mojżesza. Jonasz jest autorem i głównym bohaterem tej Księgi.

1) Jonasz był Żydem, znanym prorokiem za panowania izraelskiego króla Jeroboama ben Joasza z północnego, zbuntowanego królestwa Izraela (ok. 786-746 pne).

2 Księga Królewska wskazuje, że Jonasz pochodzi z Gat-Hefer – małego miasteczka granicznego w starożytnym Izraelu (Galilea)

2 Król. 14:25 On przywrócił granice Izraela od wejścia do Chamat aż do Morza Stepowego, według słowa PANA, Boga Izraela, które wypowiedział przez swego sługę Jonasza, syna Amittaja, proroka z Gat-ha-Chefer.

2) Bóg wysłał Jonasza do pogańskiego królestwa Asyrii z całą pewnością Asyryjczycy nie byli Żydami lecz narodem czysto pogańskim…

Jon. 1:2 Wstań, idź do Niniwy, tego wielkiego miasta, i wołaj przeciwko niej, bo jej niegodziwość wzniosła się przed moje oblicze.

3) Zadaniem Jonasza było nawrócenie niniwczyków do Boga. Bóg zechciał zbawić pogan w czasie, gdy Żydów obowiązywał Stary Zakon.

Jon. 3:4 Jonasz zaczął chodzić po mieście, ile mógł przejść w jeden dzień, i wołał: Po czterdziestu dniach Niniwa zostanie zburzona

4) Ludzie ci, nieznający ani Boga ani Jego praw poganie, o których Bóg powiedział, że nie umieją rozróżnić swej prawej ręki od lewej (Jon. 4:11) nawrócili się do Boga Jahwe!

Jon. 3:5 I mieszkańcy Niniwy uwierzyli Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory, od największego z nich aż do najmniejszego

Król Niniwy powstał i posypał się popiołem. Zwierzęta pozostawiono bez pojenia i karmienia. Ludzie zaczęli płakać i wołać do Boga. Wszyscy przynieśli swe błagania do Boga. Jak to wytłumaczyć? Czy powinniśmy postrzegać to po prostu jako zjawisko socjologiczne, przykład publicznego strachu a może apokaliptycznej histerii? Nie.

5) Jest tylko jedno wytłumaczenie: potężna łaska Boża, objawiona przez Jego Słowo. W Dziejach Apostolskich 13:48 czytamy: a uwierzyli wszyscy, którzy byli przeznaczeni do życia wiecznego.”. Słowo Boże potężnie przyniosło zbawienie Jego wybranym dzieciom.

I nie byli to Żydzi lecz wybrani do zbawienia poganie żyjący w czasach rewolty i oderwania 10 plemion Izraela od Królestwa. W czasach Starego Przymierza Bóg posłał swojego proroka do narodu pogańskiego, nieobrzezanych niniwczyków, którzy na dodatek nie znali ani dekalogu ani Prawa, nie posiadali nawet Pisma Świętego. I Bóg zbawił ludzi.

Dyspensacjonalizm to nie tylko błąd doktrynalny. To poważna, soteriologiczna herezja.
.
.

Syjonistyczny plan B

Marek 1:15 Wypełnił się czas i przybliżyło się królestwo Boże. Pokutujcie i wierzcie ewangelii.

Charles Ryrie, jeden z najważniejszych dyspensacjonalistów w historii tej herezji, komentując Marka 1:15 stwierdza wprost i bezpośrednio iż kościół to całkowicie nowy twór powstały po śmierci Chrystusa, będący planem rezerwowym Boga, którego pierwotnym celem od zawsze było zbawienie genetycznych Żydów, fizycznych potomków Abrahama.

Poganie zostali włączeni do tego „nienaturalnego, alternatywnego” Bożego tworu warunkowo – tylko i wyłącznie ze względu na żydowski bunt i odrzucenie Mesjasza, który przyszedł na świat aby przywrócić fizyczną świetność państwa Izrael.

„Królestwo Boże jest na wyciągnięcie ręki – Panowanie Mesjasza na ziemi, obiecane w Starym Testamencie i wyczekiwane przez naród żydowski, było bliskie, ponieważ Mesjasz przyszedł. Jednak ludzie raczej Go odrzucili, niż zaakceptowali, a wypełnienie obietnic dotyczących [ziemskiego] królestwa musiało zostać opóźnione do czasu, gdy Boży cel zbawienia Żydów i pogan oraz utworzenia Jego Kościoła został zrealizowany. Wtedy Chrystus powróci i ustanowi królestwo Boże na tej ziemi – Ryrie Study Bible, Biblia Króla Jakuba, s. 1399.

Tak więc wieczne zbawienie czyli Ewangelia, to plan B. Plan A to ustanowienie ziemskiego, tysiącletniego królestwa dla Żydów, tak genetycznych jak i naturalizowanych.

Oto bełkot nieodrodzonego umysłu…


Prostytutka a nie oblubienica

Do czego jeszcze prowadzi dyspensacjonalizm? Otóż teologia ta wiedzie do szeregu przydatnych ku zatraceniu dusz konkluzji. Obserwujemy wielce nieciekawy zestaw nauczań, które, nie czyniąc przy tym krzywdy nikomu, należy nazwać herezjami (źródło):

  • Kościół rozpoczął się w momencie nawrócenia Pawła lub później (akty środkowe)
    .
  • Podczas gdy całe Pismo jest dla nas, tylko listy Pawła są dla nas dzisiaj…
    .
  • Paweł głosił inną Ewangelię niż Piotr w Dziejach Apostolskich
    .
  • W pierwszych rozdziałach Dziejów Apostolskich istnieje „Kościół żydowski”, a dopiero później Kościół „to jest Jego ciało”
    .
  • W obecnym okresie dyspensy nie ma miejsca na chrzest wodny

Na koniec wisienka na torcie. Otóż najbardziej prominentny zwodziciel, prima-Scripturalny guru, nieomylna krynica mądrości, John MacArthur, tak oto opisuje relację Kościoła i Boga:

“Po trzecie, Nowe Przymierze jest zawarte z Izraelem. To jest z Żydami. I to miałem na myśli, kiedy powiedziałem dziś rano, że Bóg nigdy nie zawarł Przymierza z poganami – jak daleko sięgam wzrokiem, nigdy tego nie uczyni. Nowe Przymierze nie zostało zawarte z Kościołem; zostało zawarte z tymi samymi ludźmi, z którymi zostało zawarte Stare Przymierze. Jest zawarte z Izraelem.”John MacArthur, Nowe Przymierze, cz. 1 źródło

Kościół nie należy do żadnego Przymierza. Ani do Starego, ani do Nowego. Jest to najzwyklejsza konkubina, z którą najwyraźniej bóg MacArthura uprawia duchowy nierząd i płodząc duchowe bękarty.
.


Końcowe uwagi

Pismo jednak przeczy herezji MacArthura. Paweł pisząc do pogan dowodzi, iż dawniej, przed nastaniem katolickiego charakteru Kościoła, Efezjanie byli obcy przymierzom a przez to pozbawieni Chrystusa. Poganie nie byli Izraelem. Jednakże stan ten uległ zmianie poprzez włączenie pogan do Przymierza, do społeczności Izraela (każdy poganin nawrócony do Chrystusa staje się duchowym Żydem i należy do duchowego Izraela!)

Efez. 2:12 Byliście w tamtym czasie bez Chrystusa, obcy względem społeczności Izraela i obcy przymierzom obietnicy, niemający nadziei i bez Boga na świecie.

MacArthur mówi „:Przymierze nie zostało zawarte z Kościołem„. Bóg mówi, że każde Przymierze zawarte jest z Jego Kościołem, do którego należą i wybrani poganie. Jest tylko jeden Kościół, jedna wiara.
.


Ostrzeżenie

Kol. 2:17 Są to cienie rzeczy przyszłych, ciało zaś jest Chrystusa. [tzn. rzeczywistością jest Chrystus]

Świątynia, ofiary i święta były typami wskazującymi na zastępczą ofiarę Chrystusa, duchowy wymiar Kościoła i odpocznienie w Chrystusie od dzieł ludzkich rąk (tj. wskazywały na zbawienie z łaski bez ludzkich uczynków). Teraz tzw. dyspensacjonalizm proponuje nam wiarę w powrót typów jako zastąpienie rzeczywistości, którą jest Chrystus.

  • Kościół jest duchowy, ludzie czczą Boga w duchu i prawdzie? Nic nie szkodzi, w milenijnym królestwie fizyczna świątynia zostanie odbudowana aby tam czcić Boga po żydowsku
    .
  • Chrystus umarł na krzyżu? Nic nie szkodzi. W odbudowanej świątyni będziemy mieli ofiary ze zwierząt.
    .
  • Chrystus jest naszym odpocznieniem na co wskazuje dzień Pański? Nic nie szkodzi, w przyszłości w fizycznej świątyni ofiary ze zwierząt będą składane w szabas…..

Dyspensacjonalizm nakazuje nam zamknąć oczy duchowe i otworzyć cielesne aby nimi patrzeć na Pismo rozkoszując się typami i cieniami a nie Chrystusem. Artur Pink, reformowany kaznodzieja jest bezlitosny w ocenie tego systemu wierzeń:

„Dyspensacjonalizm jest narzędziem przeciwnika, mającym na celu ograbienie dzieci z niemałej części chleba, w który ich niebiański Ojciec zaopatrzył ich dusze; to narzędzie, dzięki któremu przebiegły wąż pojawia się jako anioł światła, udając, że „uczyni Biblię nową księgą”, upraszczając wiele w niej, co wprawia w zakłopotanie duchowo nieuczonych. Przykro jest widzieć, jak wielki sukces odniósł diabeł dzięki tej subtelnej innowacji”. – A. W. Pink, A study of Dispensationalism, źródło

A propos powrotu Chrystusa. W odpowiedzi na 23 pytanie Katechizm Heidelberski cytuje Apostolskie Wyznanie Wiary, najstarsze powszechne wyznanie całego ortodoksyjnego Kościoła datowane na początek III wieku. Czytamy w nim o powrocie Chrystusa:

„ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł; trzeciego dnia zmartwychwstał, wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego, skąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych.”

Chrystus przyjdzie powtórnie nie w celu ustanowienia jakiegoś tysiącletniego królestwa, lecz na sąd ostateczny. Dyspensacjonaliści tym samym odcinają się od chrześcijańskiej ortodoksji…

Kazanie wygłoszone dnia 29.10.2023


Zobacz w temacie

https://www.youtube.com/watch?v=439xnt3mrHo