Dyspensacjonalizm, część 5 – syjonistyczna „biblia” Scofielda

Jeden Boży lud

Lud Boży wierzy w Chrystusa, takie jest przesłanie Biblii. Prostą implikacją tekstu Piotra jest określenie ludu Bożego jako tego, który został nabyty przez Chrystusa. Z tej definicji jasno wynika, że naród święty, lud Boży to każdy człowiek, za którego Chrystus złożył zadość czyniącą  Bogu ofiarę na krzyżu (Izaj. 53:10; Jan 10:11, 15; Mat. 1:21; 20:28; 26:28; Marka 14:24; Dzieje 20:28; Efez. 5:25; Hebr. 2:10-14, 17; 9:28), w odpowiednim czasie skutecznie powołany przez Boga (Jer. 31:3; Oz. 11:4; Jan 6:44, 65; 10:27; 12:32; 15:16; 16:8; Rzym. 8:28-30; 2 Tym. 8:9). Nie ma i nigdy nie było innego ludu Bożego jak wybrany lud Boży do zbawienia.

Co do kwestii narodu izraelskiego, wszystkie starotestamentowe proroctwa dotyczące Izraela i odrodzenia Izraela jako narodu już się wypełniły: podczas zgromadzenia kościoła Nowego Testamentu i inauguracji administracji Nowego Przymierza (na co wszystkie te proroctwa wskazywały). Jest jeden lud Boży we wszystkich wiekach:

• w czasach Starego Testamentu, przybierający postać ziemskiego, politycznego narodu pod rządami ziemskich proroków, kapłanów i królów;
  .
• w czasach nowożytnych, obecnie przybierając formę lokalnych kościołów ustanowionych pod władzą należycie wybranych pastorów, starszych i diakonów. Ci sami ludzie; Różne formy.

Tak w Izraelu Starego Testamentu, jak i kościołach Nowego Testamentu znajdziemy zarówno wybranych do zbawienia, jak i przeznaczonych na potępienie. Nie ma tu żadnej różnicy. Tekst Galacjan 4 (zwracając się do kościoła pogańskiego) opisuje ten jedyny lud Boży w Starym Testamencie jako „dziecko” – dziecko pozostające pod odpowiedzialnością i opieką wychowawców i nauczycieli).

W tym samym rozdziale ten sam lud Boży jest dziś dorosłym człowiekiem. „Dziecko” i dorosły to ta sama osoba – a nie dwie różne osoby (jak wmawia dyspensacjonalizm premillenarystyczny).

List do Galacjan 4 mówi, że przymierze, w którym znajdował się Abraham, jest tym samym przymierzem, w jakim my jesteśmy dzisiaj – jednym łaskawym przymierzem objawianym na różne sposoby w czasach Starego Testamentu. Jedna obietnica przymierza z duchowym wypełnieniem.

I tak w umysłach żydowskich syjonistów zrodziła się koncepcja utworzenia herezji dyspensacjonalizmu.

Mroczna przeszłość

Ezech. 22:25 W środku tej ziemi znajduje się spisek jej proroków, podobni są oni do ryczącego lwa, co rozdziera zdobycz. Pożerają dusze, zabierają bogactwa i kosztowności i mnożą wdowy pośród niej.

Dzięki pracy kilku oddanych badaczy, dostępna jest budząca wątpliwości niejasna osobista historia Cyrusa I. Scofielda. Ujawnia ona, że nie był on badaczem Biblii, jak można by się spodziewać, lecz politycznym zwierzęciem o urokliwości i talentach do autopromocji na miarę Billa Clintona. Pochodzenie Scofielda ujawnia historię kryminalną,

• dezercję z wojska
• opuszczenie żony,
• rozpad rodziny
• korupcję
• i skłonność do kłamstw służących jego własnym interesom.

Był dokładnie takim typem człowieka, jakiego żydowscy Światowi Syjoniści potrzebowali do wykrzywiania chrześcijańskiej myśli – człowiekiem dającym się kontrolować i zdolnym do zabrania tajemnicy do grobu.

Psalm 52:4 Miłujesz wszelkie słowa szkodliwe, podstępny języku

Zwolennicy Scofielda nie mówią nam, że ich teologiczny bohater porzucił swoją pierwszą żonę, Leonteen Carry Scofield, oraz swoje dwie młode córki, Abigail i Helen. [1] Pomijają fakt, że nigdy nie przysłał im żadnego wsparcia finansowego, mimo że stał się bardzo bogaty. Nigdy nie dostali ani grosza od niego [2].

Kobiety w latach 80. XIX wieku nie miały rządowej opieki społecznej, tak jak obecnie, a dobrze płatne prace nie były zwykle dostępne w tamtych czasach. Scofield traktował swoją żonę i dzieci tak, jakby nie istniały.

Według wszelkich dostępnych źródeł o nim i jego pochodzeniu z obszarów, z których się wywodził, był zakochany w dwóch różnych kobietach, spotykał się z obiema jednocześnie – młodą damą z Misji Kwiatowej w St. Louis, której imienia nie zarejestrowano, oraz Helen Van Wark, kobietą, którą później poślubił. [3] Podczas gdy jego żona pozostawała porzucona przez wiele lat, nie chciała się z nim rozwieść z powodów biblijnych. Kiedy w końcu dowiedziała się o jego działaniach, nie miała wyboru i rozwiodła się z nim. Rozwód ten został odnotowany 8 grudnia 1883 roku w jego rodzinnym mieście Atchison, w stanie Kansas.

Pamiętajmy, że był to zadeklarowany chrześcijanin, który napisał najpopularniejszy zestaw przypisów biblijnych, który jest używany do dziś. Opuszczona Leonteen nigdy ponownie nie wyszła za mąż i zmarła w 1936 roku. Została pochowana na cmentarzu Mt. Calvary w Atchison, Kansas.

Za każdym razem, gdy widzisz Biblię Scofielda, pomyśl o tej pani. Jako tak zwany chrześcijanin, Cyrus Scofield rozpoczął swoją karierę prawniczą i polityczną. Po tym, jak został rzekomo „zbawiony”, ukradł tysiące dolarów swoim chrześcijańskim i świeckim przyjaciołom. Jedno z jego oszustw finansowych było dość poważne i został skazany za fałszerstwo, za co spędził sześć miesięcy w więzieniu w St. Louis w stanie Missouri. Oszukał swoją teściową na 1 300 dolarów w złocie i nigdy jej nie zwrócił, mimo że jego finanse na to pozwalały [4].

Gdyby prorok Ezechiel kiedykolwiek głosił o współczesnym proroku, który mnoży wdowy lub który byłby zwodzicielem wybranych, pożerającym niczego niepodejrzewających chrześcijan-Izraelitów, aby nie zostali dopuszczeni do Królestwa Boga Jahwe i Drzewa Życia, lub byłby nastawiony na nieuczciwy zysk, to musiałby to być Cyrus Ingersall Scofield.

W rzeczywistości Scofield nigdy nie uczęszczał do żadnej uczelni – nawet przez jeden dzień jako student [5]. Scofield jednak uważał się za prawnika. Przyjął wszystkie rodzaje fałszywych kwalifikacji, począwszy od duchownego, przez biblistę, po prawnika, a nic nie wydawało się stać mu na przeszkodzie. I oczywiście nie został oficjalnie przyjęty do adwokatury, ponieważ nie zdał egzaminu. Jednakże dzięki wpływom Samuela Untermeyera i Tajnej Szóstki mężczyzn w Kansas, Scofield został faktycznie przyjęty do palestry. Chociaż nigdy nie uczęszczał do żadnej szkoły i nie miał żadnego formalnego przeszkolenia, nadał sobie samemu tytuł doktora teologii.

Scofield został, przy wsparciu Tajnej Szóstki, mianowany prokuratorem Stanów Zjednoczonych w stanie Kansas, ale musiał zrezygnować po sześciu miesiącach, gdy on i jego przyjaciel Ingalls zostali przyłapani na próbie szantażowania kolei i wyłudzenia od nich pieniędzy. Jednak ważne jest to, że Tajna Szóstka z Bostonu przydzieliła Scofieldowi zadanie przekształcenia koncepcji „Ojcostwa Boga i Braterstwa Ludzkiego” w system nauczania biblijnego.

To właśnie podczas tych długich dni i nocy, kiedy przebywał w więzieniu za fałszerstwo, Scofield zaczął studiować filozofię teologiczną urodzonego nieudacznika J. N. Darby’ego, nieogarniętego Anglika.
.

Inkryminacja Światowego Syjonizmu

Wielu badaczy przeanalizowało eschatologię Scofielda i ujawniło, że jego oryginalne dzieło jest odstępcze i heretyckie wobec tradycyjnych chrześcijańskich poglądów. Jednym z nich jest obszerny traktat Stephena Sizera zatytułowany „Christian Zionism, Its History, Theology and Politics”, wydany przez Christ Church Vicarage w Virginia Water, Anglia. [6]

Niektórzy badacze tej oksfordzkiej Biblii poszli w innym kierunku, koncentrując się nie na tym, co napisał Scofield, ale na niektórych z wielu uzupełnień i skreśleń, jakie Oxford University Press nadal wprowadzał do Biblii Scofielda od jego śmierci w 1921 roku. Zmiany te jeszcze bardziej zradykalizowały Biblię Scofielda, przekształcając ją w podręcznik chrześcijańskiego kultu państwa Izrael, wykraczający poza to, o czym Scofield mógłby marzyć.

Przysłów 20:10 Dwojakie odważniki i dwojaka miara – obydwa budzą odrazę w PANU

Izrael – nowy bóg neo-ewangelików

Kult państwa Izrael nosi znamiona kultu antychrysta który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co się nazywa Bogiem lub co jest przedmiotem czci, tak że zasiądzie w świątyni Boga jako Bóg, podając się za Boga (2 Tes. 2:4). Nie jest przesadą stwierdzenie, że czwarta edycja z 1967 roku wydana przez Oxford, deifikuje – czyli czyni bogiem – państwo Izrael, które nawet nie istniało, gdy Scofield pisał oryginalne przypisy w 1908 roku. Jeśli o neo-ewangelikalizm chodzi, to Izrael wyparł Chrystusa z jego pozycji uwielbienia.

Najprawdopodobniej, gdyby nie błędnie ukierunkowana antyarabska nienawiść rasowa propagowana przez “chrześcijańsko”-syjonistycznych przywódców w Ameryce, nie doszłoby do wojny w Zatoce Perskiej ani wojny Izraela przeciwko Palestyńczykom, a milion lub więcej ludzi, którzy zginęli, żyłoby dzisiaj.

Jakie dowody mamy na to, aby oskarżyć Światowy Syjonizm, że jest zamieszany w spisek mający na celu kontrolowanie chrześcijaństwa? Jako dowód przedstawiamy same słowa, które zostały umieszczone w edycji z 1967 roku, 20 lat po utworzeniu Państwa Izrael w 1947 roku i 46 lat po śmierci Scofielda. Te słowa mówią nam, że ci, którzy kontrolują Oxford Press, zmienili Biblię, aby wprowadzić w błąd chrześcijan i promować płomienny syjonizm w kościołach Ameryki.
.

W cieniu sekretnych towarzystw

2 Tes. 2:7 Tajemnica nieprawości bowiem już działa. Tylko że ten, który teraz przeszkadza, będzie przeszkadzał, aż zostanie usunięty z drogi.

Mało prawdopodobne jest, że Scofield wiedział lub zbytnio się interesował ruchem syjonistycznym, ale w pewnym momencie zaangażował się w bliski i tajemny związek z Samuelem Untermeyerem, którego kancelaria prawna istnieje do dziś i który był jednym z najbogatszych i najpotężniejszych Światowych Syjonistów w Ameryce w tamtym czasie. Untermeyer kontrolował nierozerwalną nić łączącą go ze Scofieldem.

Wygląda na to, że to Untermeyer mógł dostarczać pieniądze, których Scofield sam nie miał. Sukces Scofielda jako międzynarodowego edytora Biblii bez oficjalnej funkcji popartej przez portfolio, a także jego wystawne życie w Europie mogły być osiągnięte tylko dzięki pomocy finansowej i wpływom międzynarodowym.

Ten związek mógłby pozostać ukryty, gdyby nie praca Josepha M. Canfielda, autora i badacza, który odkrył ślady tego powiązania w dokumentach rodzinnych Scofielda. Ale nawet gdyby te wątki łączące Scofielda z Untermeyerem i syjonizmem nigdy nie wyszły na jaw, nadal byłoby oczywiste, że takie powiązanie istniało. [7] Istotne jest jednak to, że to Oxford, a nie Scofield, był właścicielem książki, a po śmierci Scofielda Oxford przyspieszył wprowadzanie w niej zmian.
.

Zmiany w komentarzu Scofielda

Od czasu śmierci swojego pierwotnego autora i patrona, Biblia Scofielda przeszła wiele edycji. W edycji z 1967 roku dodano ogromne prosyjonistyczne przypisy, a niektóre z najważniejszych przypisów Scofielda z pierwotnych edycji zostały usunięte, gdy okazało się, że nie przysłużą się szybko i dostatecznie celom syjonistycznym. Jednak ta edycja zachowuje tytuł The New Scofield Reference Bible [Nowa Biblia Scofielda Z Przypisami], Holy Bible, Editor C. I. Scofield”. Jej teologia antyarabskiej, chrześcijańskiej subkultury w znaczący sposób przyczyniła się do wojny, przekształcając chrześcijan w uczestników ludobójstwa na Arabach i innych nie-Żydach w drugiej połowie XX wieku.

Najbardziej przekonującym dowodem na to, że niewidzialna syjonistyczna ręka napisała przypisy Scofielda do szanowanej Biblii Króla Jakuba są treści samych tych przypisów, gdyż tylko syjoniści mogli je napisać. Te przypisy stanowią temat pozostałej części tego artykułu.

Oxford zredagował poprzednią edycję The Scofield Reference Bible [Biblii Scofielda z Adnotacjami] z 1945 roku, podczas wojny sześciodniowej w 1967 roku, gdy Izrael okupował Palestynę. Nowe adnotacje do Biblii Króla Jakuba bezczelnie przyznają Państwu Izrael prawa do ziemi Palestyńczyków i wyraźnie odmawiają arabskim Palestyńczykom jakichkolwiek takich praw. Zwróćmy uwagę na przypis do tekstu Mojżesza na nowo definiujący koncepcję grzechu:

1 Mojż. 12:3 I będę błogosławił tym, którzy tobie będą błogosławić; a tych, którzy przeklinają ciebie, będę przeklinać. W tobie będą błogosławione wszystkie narody ziemi

Znajdziemy tu jedną z najbardziej bezczelnych i oburzających nowo wstawionych adnotacji, która brzmi:

„Popełnienie przez naród grzechu antysemityzmu powoduje nieunikniony sąd”  [8]

To stwierdzenie brzmi jak wypowiedź Ariela Szarona, Naczelnego Rabina w Tel Awiwie lub Teodora Herzla, założyciela nowoczesnego syjonizmu. Lecz dokładnie te słowa znajdują się między okładkami wydanej w 1967 roku Biblii Oksfordzkiej, z której korzystają miliony amerykańskich wiernych i studentów, a ich przywódcy używają jej jako źródła dla swoich kazań i nauczania.

W Nowym Testamencie nie ma słowa „antysemityzm”, ani nie znajduje się w Dziesięciu Przykazaniach.  Nie było także „Państwa Izrael” wtedy, gdy Scofield pisał swoje pierwotne przypisy w swojej spreparowanej Biblii Scofield Reference Bible [Biblia Scofielda Z Adnotacjami] w 1908 roku. Wszystkie odniesienia do Izraela jako państwa zostały dodane po 1947 roku, kiedy Izrael otrzymał status państwa przez edykt Organizacji Narodów Zjednoczonych. Oxford University Press po prostu przepisał swoją wersję Biblii chrześcijańskiej w 1967 roku, aby antypatia wobec „Państwa Izrael” stała się „grzechem”. Izrael jest uczyniony bogiem, który ma być czczony, a nie tylko „państwem”. David Ben-Gurion nie napisałby tego lepiej!

Edycja Oksfordzka z 1967 roku kontynuuje na stronie 19:

„Bóg złożył bezwarunkowe obietnice błogosławieństw przez potomstwo Abrama (a) Narodowi Izraela, aby odziedziczyć określone terytorium na zawsze”
.
„Istnieje obietnica błogosławieństwa dla tych jednostek i narodów, które błogosławią potomków Abrama, a klątwa na tych, którzy prześladują Żydów” [9]

Ta spuścizna łączy się z proroctwem Oxfordu, które nigdy nie pojawia się w samym Piśmie Świętym:

„Niezmiennie źle działo się z ludźmi, którzy prześladowali Żydów, a dobrze z tymi, którzy ich chronili”, a „przyszłość jeszcze bardziej zadziwiająco potwierdzi tę zasadę” [10]

Żadne z tych przypisów nie pojawiały się w pierwotnej Biblii Scofielda ani w edycjach z 1917 lub 1945 roku. Państwo Izraela nie istniało w 1945 roku, a według najlepszych słowników tamtych czasów słowo „Izrael” odnosiło się tylko do konkretnego człowieka i starożytnego plemienia, co jest zgodne z tekstem biblijnym. [11]

Wszystkie te słowa, w tym proroctwo o naprawdę złej przyszłości dla tych, którzy „prześladują Żydów”, odzwierciedlają cele Ligi Antydefamacyjnej [ADL], która ma za cel stworzenie środowiska, w którym przeciwstawianie się Państwu Izrael jest uważane za „antysemityzm”, a „antysemityzm” jest „przestępstwem nienawiści” karalnym przez prawo. To marzenie urzeczywistniło się w kościołach “chrześcijańsko”-syjonistycznych w Ameryce. Tylko ktoś mający takie cele mógł napisać ten przypis dolny.

Prawne roszczenia Państwa Izraela do ziemi arabskiej opierają się na Porozumieniu ONZ o Podziale [terytorialnym] z 1947 roku, które dało Żydom tylko ułamek ziemi, którą od tego czasu okupują siłą. [12] Gdyby zapytać różnych Izraelczyków, skąd mają prawo do zajmowania Palestyny, każdy z nich niezmiennie odpowiedziałby coś w stylu: „Bóg nam ją dał”. Ta interpretacja pism hebrajskich pochodzi z Księgi Rodzaju i nosi nazwę „Przymierze Abrahama”.

1 Mojż. 17:8 Dam tobie i twemu potomstwu po tobie ziemię, w której teraz przebywasz, całą ziemię Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem

To właśnie na tej obietnicy złożonej Abrahamowi osobie współcześni izraelscy syjoniści opierają swoje roszczenia do całego Bliskiego Wschodu. Większość ludzi nie jest jednak świadoma faktu, że „Żydzi” nie są Izraelitami, a obecni Żydzi wywodzą się od Ezawa i Chazarów i jako tacy nie mają żadnych prawowitych i uzasadnionych roszczeń do Palestyny.

Ponadto interpretacja obietnicy danej Abrahamowi i jego potomstwu należy w nowej dyspensacji rozumieć nie dosłownie lecz na sposób duchowy. Kościół będący duchowym potomstwem Abrahama otrzyma wieczne dziedzictwo – nowe niebo i nową ziemię. Kościół, oblubienica, to duchowe Jeruzalem.

Gal. 3:29 A jeśli należycie do Chrystusa, to jesteście potomstwem Abrahama, a zgodnie z obietnicą – dziedzicami.
.
Obj. 21:1 1. Potem zobaczyłem nowe niebo i nową ziemię. Pierwsze niebo bowiem i pierwsza ziemia przeminęły i nie było już morza. 2. A ja, Jan, zobaczyłem święte miasto, nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane jak oblubienica przyozdobiona dla swego męża.

Bóg a Izrael

O tym, że Bóg trwale odrzucił Izrael jako naród świadczy wiele fragmentów Pisma Świętego, które powinny zostać dokładnie przestudiowane przez dyspensacjonalistów.

A) Lud Boży to chrześcijanie. Jest to właśnie zapowiedziana zmiana imienia ludu Bożego. Bóg obiecał zniszczyć zbuntowanych Żydów.

Izaj. 65:15 I zostawicie swoje imię moim wybranym na przekleństwo, gdyż Pan BÓG zabije was, a swoje sługi nazwie innym imieniem.

B) Chrystus zapowiedział odebranie Królestwa Bożego Izraelowi i przekazanie go chrześcijanom, czyli kościołowi wielonarodowemu

Mat. 21:43 Dlatego mówię wam: Królestwo Boże zostanie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce.

C) Żydzi są winni odrzucenia i zabicia Chrystusa, czego skutkiem jest wytracenie całego narodu oraz przeniesienie Kościoła z ram jednego narodu i przeniesienie go na inne narody.

Łuk. 20 15 I [Żydzi] wyrzuciwszy go [Chrystusa] z winnicy, zabili. Cóż więc zrobi z nimi pan winnicy? 16. Przyjdzie i wytraci tych rolników, a winnicę odda innym. Gdy oni to usłyszeli, powiedzieli: Nie daj Boże!

D) Akt zmiany i wywarcie zemsty na odstępczym narodzie żydowskim jest powodem radości dla Boga. Bóg obiecał wykorzenić Żydów z ziemi obiecanej.

5 Mojż. 28:63 I będzie tak, że jak PAN radował się wami, czyniąc wam dobrze i rozmnażając was, tak PAN będzie się wami radował, niszcząc was i gładząc was; i będziecie wykorzenieni z ziemi, do której idziecie, aby ją posiąść.

E) Współczesna Jerozolima jest to dom niewoli. Nie jest to zatem naród dziedziczący duchowe obietnice, ponieważ niewolnicy nie są dziedzicami obietnicy. Stąd naród żydowski nie może być ludem Bożym, ponieważ ten lud jest ludem niewolnym a przez to nie jest dziedzicem.

Gal. 4:25 Hagar bowiem to góra Synaj w Arabii, a odpowiada ona dzisiejszemu Jeruzalem, bo jest ono w niewoli wraz ze swoimi dziećmi. 30. … Nie będzie bowiem syn niewolnicy dziedziczył z synem wolnej.

F) Szereg innych tekstów Pisma pokazuje Bożą postawę wobec odrzuconego Izraela, czego rezultatem jest zadziwienie wśród narodów z powodu przekleństwa i sposobu ukarania odstępczych Żydów. Jerozolima jest przekleństwem narodów, co widać jasno i dziś, ponieważ stanowi ona zarzewie trzeciej wojny światowej.

Jer. 25:17-18 17. Wziąłem więc kubek z ręki PANA i napoiłem wszystkie narody, do których PAN mnie posłał: 18. Jerozolimę i miasta ziemi Judy, jej królów i książąt, aby uczynić ich przedmiotem spustoszenia, zdumienia, świstania i przekleństwa, jak to jest dzisiaj;
.
Jer. 26:6 Wtedy postąpię z tym domem tak jak z Szilo, a to miasto uczynię przekleństwem dla wszystkich narodów ziemi.
.
2 Kronik 29:8 Dlatego gniew PANA spadł na Judę i Jerozolimę i PAN wydał ich na rozproszenie, na zdumienie i na pośmiewisko, jak sami widzicie swoimi oczami.
.
Jer. 44:22 Tak że PAN nie mógł już dłużej znosić zła waszych uczynków i obrzydliwości, które popełnialiście. Dlatego wasza ziemia stała się spustoszeniem i przedmiotem zdumienia i przekleństwa, bez mieszkańców, jak to jest dzisiaj.
.
Ezech. 30:7 I będą spustoszeni wśród spustoszonych ziem, a ich miasta znajdą się wśród zburzonych miast.
.
Mich. 6:16 Przestrzegacie bowiem ustaw Omriego i wszystkich czynów domu Achaba i postępujecie według ich rad. Dlatego cię wydam na spustoszenie i jego mieszkańców na pośmiewisko. Będziecie więc nosić hańbę mego ludu.

Bóg jednak wciąż zbawia poszczególnych etnicznych Izraelitów (naturalnych potomków Abrahama) tu i tam, jednego tu, jednego tam – wszyscy oni razem tworzą „cały Izrael”, który zostanie zbawiony. Ale nigdy nie nastąpi masowe nawrócenie całego narodu jako takiego, ponieważ „zatwardziałość” lub „ślepota”, którą Bóg nałożył na naród (która objawia się w powszechnym odrzuceniu Jezusa Chrystusa jako Mesjasza) będzie trwała aż do zbawienia ostatniego poganina w historii, po czym przyjdzie Chrystus.

Rzym. 11:25 Nie chcę bowiem, bracia, abyście nie znali tej tajemnicy – żebyście sami siebie nie uważali za mądrych – że zatwardziałość po części przyszła na Izrael, dopóki nie wejdzie pełnia pogan.

Tak więc do czasu aż ostatni poganin zostanie zbawiony, w okresie tym będą zbawiani także Żydzi. Wszyscy wybrani, zarówno poganie jak i Żydzi tworzą jeden, powszechny katolicki kościół wielonarodowy.

Na podstawie, źródło

Przypisy

[1] Lutzweiler, 101
[2] Z dokumentów sprawy nr 2161, dostarczonych przez Sąd Hrabstwa Atchison, cytowanych w: Canfield, Incredible., s. 23. 89.
[3] Joseph M. Canfield, The Incredible Scofield and His Book
[4] Lutzweiler, 74
[5] Źródło: https://christianhof.org/scofield/
[6] Źródło
[7] Joseph M. Canfield, The Incredible Scofield and His Book
[8] Komentarz Scofielda do Biblii Oxfordzkiej, strona 19-20, przypis dolny (3) do Księgi Rodzaju 12:3 nasze podkreślenie
[9] Tamże
[10] Tamże
[11] Zobacz „Izrael”, Webster’s New International Dictionary 2nd (1950) Edition.
[12] Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181

Zobacz w temacie

• Dyspensacjonalizm, część 1 – historia powstania
• Dyspensacjonalizm, część 2 – cechy systemu
• Dyspensacjonalizm, część 3 – serce herezji
• Dyspensacjonalizm, część 4 – środek do celu ruchu syjonistycznego
• Dyspensacjonalizm, część 5 – syjonistyczna „biblia” Scofielda
• Dyspensacjonalizm, część 6 – jezuickie korzenie herezji
• Dyspensacjonalizm, część 7 – gorzkie owoce
  .
• Za kogo umarł Chrystus?
• Doktryna skutecznego powołania
  .
• Wybranie, źródło błogosławieństw Kościoła
• Apostolski charakter Kościoła
• Kościół Pana Jezusa
• Jedyna Głowa Kościoła
• Dołączanie do prawdziwego Kościoła
  .
• Rzymsko-katolickie getto dla Żydów
• Luter i kwestia żydowska
• Troska Pawła o jego żydowskich krewnych
• Kim jest Żyd?
• Żydowskie mrzonki