Historia Reformacji XVI wieku, część 2: nawrócenie i praca Lutra

utworzone przez | kwi 8, 2022 | Historia chrześcijaństwa

 

 

Wczesne lata

Mat. 25:24 Przyszedł i ten, który otrzymał jeden talent i powiedział: Panie, wiedziałem, że jesteś człowiekiem surowym: żniesz, gdzie nie posiałeś i zbierasz, gdzie nie rozsypałeś.

Marcin Luter urodził się w 1483 roku jako syn biednego drwala i górnika. Jego rodzice (Jan i Małgorzata) nazwali go Marcin, ponieważ urodził się 10 listopada, w wigilię Dnia Świętego Marcina. Gdy tylko Marcin dorósł, rodzice zapragnęli wychować go w bojaźni Pańskiej i napomnieniu o cnotach chrześcijańskich. Wiązało się to z biciem go od czasu do czasu do krwi, wierząc, że mu w ten sposób pomagają, chociaż później znajdujemy odbicie tego w postrzeganiu Boga przez Lutra, którego wyobrażał sobie jako  niekochającego okrutnika. Jego ojciec nie był poddany edukacji w szkole i dlatego pragnął tego dla swojego syna, ostatecznie wysyłając go na prawnika.

W szkole Marcin spotykał się z chłostą tak samo jak w domu, ale spotykał się też z nauką. Uczył się

  • Katechizmu,
  • Wyznania,
  • Dziesięciu Przykazań,
  • Modlitwy Pańskiej,
  • hymnów i gramatyki łacińskiej.

Jednak to nie pomogło mu znaleźć kochającego Chrystusa, ale wywarło piętno Boga sądu w jego umyśle i sercu. Ponieważ Jan Luter pragnął, aby Marcin został uczonym, po ukończeniu szkoły podstawowej wysłał go do szkoły franciszkańskiej w Magdebergu. Musiał żebrać o jedzenie i każdego dnia nieśmiało siedział przed swoimi mistrzami-nauczycielami, aby otrzymać nauki. Miał tylko czternaście lat.

Przyjęła go życzliwa rodzina w Magdebergu, Cottas, gdzie zapewnił sobie miejsce na nocleg i jedzenie podczas studiów. Była to dla niego ulga pod wieloma względami, różna od klasztoru franciszkanów i pod wieloma względami inna niż jego własny dom. Jego umysł był bardziej spokojny. Tutaj zrobił szybkie postępy w łacinie, w elokwencji i poezji, i przywiązał się do jednego profesora, który nazywał się Jan Treboniusz.

Edukacja

Mat. 16:26 Cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na swojej duszy poniósł szkodę? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?

Luter przybył na Uniwersytet w Erfurcie w 1501 roku z powodu jego gorliwości w nauce, co było oczywiste dla wszystkich. Studiował dzieła Ockhama, Szkota, Bonawentury i Tomasza z Akwinu. Został pobłogosławiony trwałą pamięcią i był za to podziwiany przez studentów uniwersytetu. Na tej uczelni uzyskał tytuł licencjata, pierwszego stopnia

Luter zaczął uczyćsię fragmentów Biblii we wczesnych latach studiów. Miał do przeczytania tylko niektóre listy i Ewangelie, które zostały przekazane do przestudiowania wszystkim studentom. W tamtym czasie myślał, że Biblia składa się tylko z tych ksiąg, które otrzymał od swoich wykładowców. Bardzo zachorował i myślał, że umrze, ale zachęcił go sędziwy ksiądz, który powiedział, że Bóg wciąż ma dla niego pożytek.

Odwiedził swój dom w Mansfeldt, ale po powrocie spotkała go ogromna burza z piorunami, która prawie odebrała mu życie, a przynajmniej tak mu się wydawało. Gdy piorun uderzył w ziemię, rzucił się na kolana, wierząc, że Bóg nadchodzi, aby odebrać mu życie, i postanowił wstąpić do zakonu, wiedząc doskonale, że nie jest w porządku z Bogiem i nie może stać w Dniu Sąd przed Nim.

Luter powiedział ojcu, że opuszcza szkołę prawniczą, aby zostać mnichem. Nie trzeba dodawać, że jego ojciec był wściekły na tę myśl. Postanowienie Lutra było zdecydowane i poprzysiągł Bogu, że wejdzie do klasztoru. 17 sierpnia 1505 roku Luter wstąpił do klasztoru augustianów i zerwał więzy ze światem.
.

Życie klasztorne

1 Kor. 5:9-10 9. Napisałem wam w liście, żebyście nie przestawali z rozpustnikami; 10. Ale nie z rozpustnikami tego świata w ogóle lub chciwymi, zdziercami czy bałwochwalcami, bo inaczej musielibyście opuścić ten świat.

Gdy Luter wstąpił do klasztoru, jego przyjaciele, a zwłaszcza jego ojciec, zareagowali nieprzychylnie. Jego przyjaciele myśleli, że wkracza w „życie”, które było „częściowo martwe”, odrzucając tak wiele, i że geniusz taki jak Luter nie powinien zabijać się w ten sposób tak wcześnie. Jego ojciec był wściekły, ponieważ pokładał tak wielką nadzieję w tym, że Luter skończy szkołę i osiągnie to, czego nie osiągnął w swojej młodości.

Mnisi przyjęli go z radością, ale zaprzęgli go do pracy, aby go upokorzyć. Był sądzony w wielu drobiazgach i został rzucony na surowe wody mnisiej praktyki. Pościł, błagał o pieniądze i jedzenie czytał Słowo przez wiele dni i zaczął uczyć się oryginalnych języków podczas pobytu w klasztorze. Kontynuował naukę Augustyna, Biela i Petera d’Ailly. Jego jedzenie składało się głównie ze śledzia i chleba i stał się jednym z najbardziej oddanych i „pobożnych mnichów” Rzymu.

Mnisi przypomnieli mu, aby wypracowywał sprawiedliwość u Boga. Ale jakie prawe uczynki jego grzeszne serce ofiaruje Bogu, aby został przyjęty? W odpowiedzi popadł w przygnębienie do tego stopnia, że ​​inni mnisi nie lubili jego towarzystwa. „Czułe sumienie” Lutra uważało „najdrobniejszą winę za wielki grzech”. Muzyka jego przyjaciół czasami powoli wyciągała go z napadów depresji, ale to nie wystarczyło, aby całkowicie oczyścić sumienie z błędów, które widział unoszące się nad nim i przed obliczem Boga.
.

Pocieszenie w udręce

1 Jana 4:18 W miłości nie ma lęku, ale doskonała miłość usuwa lęk, bo lęk przynosi udrękę, a kto się boi, nie jest doskonały w miłości.

Jan Staupitz był wikariuszem generalnym zakonu augustianów na całe Niemcy. Zamienił naukę nauk ścisłych i przyrody na studiowanie teologii i obfite czytanie, zwracając się nieustannie do Augustyna. Zaprzyjaźnił się także z Fryderykiem Mądrym, który zatrudniał go do różnych obowiązków i ostatecznie założył pod jego kierunkiem niewielki uniwersytet w Wittenberdze.

Staupitz był zasmucony stanem Kościoła i zepsuciem na arenie moralności i doktryny. Pisał z pasją, aby poprawić te rzeczy i ukazywać artykuły o wierze chrześcijańskiej i miłości Chrystusa. Jak wielu przed nim, nie był Reformatorem i nie chciał wykraczać poza obowiązki, które zostały mu nadane przez kościół. Jednak jego miłość do ludzi sprawiła, że ​​stał się pomocnym nadzorcą klasztorów i lubił pomagać nieśmiałemu i przerażonemu mnichowi Marcinowi Lutrowi.

Staupitz pocieszał Lutra, jak tylko mógł. Staupitz powiedział mu, że Bóg użyje go do wielkich rzeczy z powodu rodzaju prób, jakie na niego nakłada. Jednak Luter był zbyt przejęty strachem przed sądem, aby przyjąć takie pocieszenie. Staupitz przypomniał mu Credo:

„Wierzę w odpuszczenie grzechów”.

Tego Luter używał codziennie w nadziei, że znajdzie ulgę w swoich cierpieniach i wydaje się, że w tym momencie Bóg naprawdę nawrócił udręczonego mnicha.

Aby odwrócić myśli od „problemów”, Staupitz zaangażował Lutra w studiowanie Pisma Świętego i poradził mu, aby wstąpił w stan kapłański. Po wyświęceniu, zachwiał się na swojej pierwszej mszy, na której był obecny jego ojciec. Staupitz następnie wysłał go do Wittenbergi, aby został doktorem teologii i wykładał na tamtejszym uniwersytecie.
.

Sedno Ewangelii

Rzym. 1:17 W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boga z wiary w wiarę, jak jest napisane: Sprawiedliwy będzie żył z wiary.

Fryderyk założył Uniwersytet w Wittenberdze w 1502 roku i ostatecznie stał się on matnią Reformacji dzięki kaznodziejstwu, nauczaniu i pisaniu Lutra. Kilka miesięcy po przybyciu tu Lutra uzyskał on tytuł licencjata teologii i poświęcił się teologii biblijnej. Zaczął nauczać Psalmów pokutnych (Psalmy 6; 32; 38; 51; 102; 130; 143), a następnie Listu do Rzymian. Czyniąc to, odnalazł jaśniejące światło w usprawiedliwieniu wyłącznie z wiary. Werset Habakuka powtórzony w Liście do Rzymian przez Pawła był boskim i nadprzyrodzonym światłem w zakamarkach jego serca. Został przez nią umocniony, a jego nawrócenie na wiarę „protestancką” było całkowite, choć jeszcze o tym nie wiedział.

Po zwykłym wykładzie Staupitz naciskał go, aby zaczął głosić kazania dla kościoła augustianów, który znajdował się w środku miasta. Luter odmówił, ale Staupitz nalegał. Luter został wepchnięty na tę pozycję, a potem rozgościł się w biurze. Kaplica była pełna słuchaczy. Miejsce stało się zbyt małe, aby słyszeć jego kazania, ponieważ tłumy ludzi przychodziły, aby usłyszeć każdą przygotowaną przez niego wiadomość. Sobór w Wittenberdze zażądał, aby przyszedł i wygłosił kazania w kościele miejskim jako ich kapelan. „Wrażenie, które tam wywołał, było jeszcze większe”.
.

Punkt zwrotny

1 Tym. 4:15 O tym rozmyślaj, temu się oddawaj, aby twoje postępy były widoczne dla wszystkich.

Chociaż Luter regularnie nauczał i głosił kazania jako teolog i kapelan miasta, Staupitz wysłał go do Rzymu. Były pewne problemy, które według niego Luter najlepiej nadawał się do pomocy i pomocy w tamtejszych zakonach. Po drodze Luter zachorował i myślał, że umrze, i był zasmucony, że zginie w obcym kraju. Na pewien czas popadł w przygnębienie, ale Ewangelia rozbrzmiewała w jego sercu i przypomniał sobie, że sprawiedliwi będą żyć z wiary. Pan nie odebrał mu życia i przywrócił go do kontynuowania jego zmieniającej życie podróży do Rzymu.

Luter początkowo wierzył we wszystkie opowiadane mu historie i został zwiedziony doktryną prawych uczynków. Był dobrym mnichem, uczęszczał na mszę i szukał uczynków pokutnych poprzez relikwie rozrzucone po mieście. Jednak im bardziej był świadkiem wyzysku, tym bardziej gardził Rzymem. Widział ich nadużycia i kpiny w pełni i myślał, że ludzie żyją tam w pogardzie ślubów Kościoła. Widząc z pierwszej ręki nadużycia relikwii, odpusty i niemoralność duchownych, w Lutrze dokonała się w tym momencie zmiana przekonań. Każdy krok bliżej tych manipulacji wzmacniał jego determinację jako tego, który wierzył w usprawiedliwienie jedynie przez wiarę. Jego kulminacją były jego pokutne prace na schodach Piłata, a po tym, jak poczuł, jak głos rozbrzmiewa w jego sercu: „Sprawiedliwy z wiary żyć będzie!”. uciekł od sceny i od niegodziwości tych uczynków.

To w Rzymie Bóg dał Lutrowi prawdziwy sens tego, czym jest chrześcijaństwo. Poszedł pomóc zakonowi w rozwiązaniu pewnych trudności, a jednak odszedł z echem zbawienia w sercu, które nie mogło uciec przed kontemplacją jego umysłu.
.

Postępy teologiczne

2 Tym. 2:15 Staraj się, abyś stanął przed Bogiem jako wypróbowany pracownik, który nie ma się czego wstydzić i który dobrze rozkłada słowo prawdy.

Luter wrócił do Wittenbergi i smucił się stanem „świętego” miasta Rzymu. Widząc jego przygnębienie Staupitz i Fryderyk Mądry zdecydowali, że Luter powinien otrzymać stopień doktora teologii. Wzdragał się na tę myśl, ale był naciskany ze wszystkich stron i zdecydował, że jego obowiązkiem jest ubieganie się o stopień.

Andrew Bodenstein uczył w tym czasie w Wittenberdze. Był arcydiakonem w mieście Carlstadt, dlatego historycy kościelni nazywają go Carlstadt. Był zazdrosny o Lutra i nie myślał o Lutrze inaczej jako gorszym od niego samego. Carlstadt nadał jednak Lutrowi najwyższą godność uniwersytetu, i tak 18 października 1512 roku Marcin stał się doktorem Lutrem.

Od momentu, gdy Luter został doktorem, nie studiował już doktryny tylko dla siebie, ale teraz studiował dla kościoła. Korespondował z Erazmem i Reuchlinem i brał na siebie zwalczanie piórem ich wrogów, a także uczniów wychwalających Arystotelesa. Uznał tych scholastyków za „pelagiańskich” i pisał przeciwko nim prawdę. Tutaj widzimy, jak niektóre z ognistych iskier Reformacji zaczynają płonąć.

W tym czasie Fryderyk Mądry mianował George’a Spalatina swoim sekretarzem, kapelanem, guwernerem swego siostrzeńca. Ten został przyjacielem Lutra i działał jako łącznik między Lutrem a książętami. Luter od czasu do czasu pocieszał Spalatina z powodu jego melancholii z powodu trudności w czasach Reformacji krążących po kraju i jego zaangażowania z tak wieloma osobami po obu stronach teologicznej barykady.
.

Fundament wiary

Efez. 2:17 Aby Chrystus przez wiarę mieszkał w waszych sercach, abyście zakorzenieni i ugruntowani w miłości;

Nauczanie Lutra ugruntowało się na arenie wiary i niezależnie od tego, czy przemawiał w kaplicy, czy w klasie, ludzie słuchali. W dużym stopniu polegał na Piśmie Świętym, które oczywiście nadawało mu jego autorytet. Ludzie widzieli go nie tylko jako kaznodzieję, ale jako przekazanego im przez Boga kaznodzieję z sercem dla ludzi i dla Słowa Bożego. W rezultacie Wittenberga stała się latarnią morską dla całych Niemiec – odzyskano Ewangelię wiary.

Następnie w 1516 roku Luter opublikował dzieło anonimowego teologa mistyka zatytułowane Teologia niemiecka. Kochał mistyków, choć sam nie oddawał się ich systemowi teologicznemu, ponieważ była to odświeżająca odmiana od suchych ówczesnych uczniów. Luter dokładnie czytał Erazma i chociaż widział w jego pracy geniusza, wierzył, że Erazm zaspokajał potrzeby ludzi, a nie Boga. Tylko dlatego, że Erazm był uczonym, nie czyniło go to chrześcijaninem.

Luter pragnął przywołać dwa ważne aspekty, które wydawały się odległe w teologii – bezradność człowieka i wszechmoc Boga. Wiedział jednak, że istnieje ważny związek między wolną pracą człowieka lub jego wolnym działaniem moralnym a suwerenną łaską Boga. Luter nie tylko wierzył, że jest to prawdą teologicznie, ale widząc nieszczęście ubogich ludzi i otaczających go mnichów, poruszyło go to, by pomóc im dostrzec prawdę Słowa Bożego.
.

Światło prawdy

Efez. 5:13 A wszystko to, gdy jest strofowane, przez światło staje się jawne; to wszystko bowiem, co ujawnia, jest światłem.

Zanim pojawiły się słynne 95 tez, Luter napisał inne dokumenty przeciwko nadużyciom Kościoła rzymskiego. Opublikował tę pierwszą tezę jako atak na sofistów i Kościół rzymski. Choć nie były to słynne Tezy, wywołują one poruszenie i są uważane przez niektórych za początek reformacji.

Staupitz został wysłany po zebranie relikwii dla Fryderyka, a Luter, został wysłany przez Staupitza do 40 klasztorów na wizytację. W każdym miejscu starał się ujawnić prawdę i wykorzystywał do teog każdą okazję. Luter wrócił do Wittenbergi po sześciu tygodniach.

Po powrocie do Wittenbergi w mieście wybuchła zaraza i wiele osób wyjechało w obawie przed zachorowaniem. W tamtych czasach plagi były najgorszego rodzaju, bez szczepień i bez pomocy medycznej. Z wielką odwagą i postanowieniem ufności w Bożą opatrzność Luter pozostał w mieście, aby kontynuować swoje obowiązki, do których należała praca nad Listem do Galatów. W tym miejscu zaczął pracować nad jednym z największych komentarzy do listu Pawła, jakie kiedykolwiek napisano. Nie był pewien, czy zdoła go ukończyć, zanim zaraza go dotknie, ponieważ wiedział, że zaraza działa szybko i zabija tych, których zaatakowała.
,

Czas konfrontacji

2 Tym. 4:2 Głoś słowo Boże, nalegaj w porę i nie w porę, upominaj, strofuj i zachęcaj ze wszelką cierpliwością i nauką.

Staupitz wrócił z poważną ilością relikwii dla Fryderyka. Fryderyk był zadowolony z obfitości wspaniałych relikwii, które znalazł w dolnym kraju. Jednak Luter skonfrontował się z nim i zademonstrował swoją niechęć i nienawiść do tego, co zastępowało wiarę. Fryderyk szanował zdanie Lutra i początkowo nie był zaniepokojony jego postawą.

W 1517 roku Luter nawiązał kontakt z księciem saskim Jerzym. Jerzy poprosił Staupitza o kaznodzieję, aby przyjechał i wygłosił kazanie w kaplicy w Dreźnie. Staupitz zaoferował tę możliwość Lutrowi, który szybko z niej skorzystał wiedząc, że głoszenie prawdy przed zgromadzeniem przyniesie wiele dobrego. Reakcja z kazania była mieszana. Niektórzy okazali ignorancję, inni wierzyli, że wypowiadał się przeciwko niektórym obecnym kobietom o statusie społecznym, a dwie osoby w szczególności wierzyły, że były pod wrażeniem poczucia pomocy z kazania.

Zaproszono również Lutra na obiad z Jerome Emserem – jednym z dwóch, którzy byli głęboko poruszeni kazaniem. Początkowo Luter odmówił, ale Emser naciskał na niego, by korzystał z gościnności. Luter uczestniczył w obiedzie i mówił o prawdzie, która teraz wzbierała w jego sercu i stale przelewała się, nawet ku przerażeniu niektórych, którzy śledzili obiad i przysłuchiwali się rozmowom toczącym się za zamkniętymi drzwiami.
.

Święta wojna

Gal. 2:5 Nie ustąpiliśmy im ani na chwilę i nie poddaliśmy się, aby pozostała wśród was prawda ewangelii.

Luter wrócił ponownie do Wittenbergi i objął swoje obowiązki. Był szczególnie podekscytowany grupą siedmiu młodych uczniów, którzy byli gotowi przystąpić do egzaminów na licencję nauczyciela. W tym czasie publikował też pewne tezy dotyczące dyskredytowania idei Arystotelesa, z czego cieszył się ponieważ nimi gardził.

Luter również pisał przeciwko pelagianizmowi teologii scholastycznej i opublikował tezy, które zawierały 99 twierdzeń przeciwko ich poglądom teologicznym. Luter przypisuje Bogu całe dobro, jakie człowiek może uczynić w tej tezie, co ponownie stanowi bezpośrednią sprzeczność z teologią Pelagiusza. Luter wierzył, że człowiek jest całkowicie martwy w swoim grzechu i nie ma sensu próbować naprawić jego serca, raczej potrzebuje nowego. Chociaż Luter wykazywał bezsilność człowieka, aby dojść do zbawienia, nie popadł w fatalizm w walce z pelagiańskimi uczniami. Pelagianie wywyższali rozum i wolną wolę człowieka, a Luter pragnął sprowadzić ich z powrotem do Boskiej prawdy, że rozum i wola człowieka są złe i upadłe, chociaż funkcjonują.

Pisząc to przeciwko pelagianizmowi, Luter pragnął, aby wpadło to w ręce Johna Meyera z Eck. Znany również jako John Eck, wykładał na uniwersytecie w Ingolstadt i był znany ze swoich zdolności teologicznych i wiedzy. Luter nie wysłał tez bezpośrednio do niego, ale do wspólnego przyjaciela i skłonił go do przekazania ich Eckowi. Luter pragnął zobaczyć, co Eck myśli o jego propozycjach.

Na podstawie źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email